ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 2 ช่วงใกล้สอบปลายภาคเป็นช่วงที่วุ่นวายที่สุด ไหนจะต้องทำรายงานของวิชาต่างๆให้ทันส่ง ไหนจะต้องอ่านหนังสือสอบอีก ทำให้ผมกับเฟิร์นยิ่งไม่มีเวลาเจอกัน ได้แค่โทร.คุยกันบ้าง ส่งข้อความหากันบ้าง แต่แค่นี้ผมก็ชื่นใจแล้ว ผมได้แต่หวังให้สอบเสร็จเร็วๆ เราจะได้มีเวลาให้กันเหมือนเดิม วันพฤหัสหน้าจะเป็นวันเกิดของเฟิร์น วันเสาร์ผมเลยลากไอ้เมฆไปเป็นเพื่อนซื้อของขวัญแถวสยาม ผมคิดไว้แล้วว่าจะซื้อดอกกุหลาบกับของน่ารักๆสักอย่าง แล้วตอนเลิกเรียนไปรอเซอร์ไพรที่หน้าโรงเรียนของเฟิร์น เธอคงดีใจน่าดู ผมรู้สึกคิดถูกจริงๆที่เอาไอ้เมฆมา ถ้าเป็นคนอื่นคงบ่นตาย เพราะผมเดินเลือกตั้งแต่เช้าจรดเย็น จนเมื่อยขาไปหมดเลือกไม่ถูกใจเสียที สุดท้ายก็กลับไปเอาตุ๊กตาหมีสีขาวใส่ชุดลูกไม้สีชมพูมีปีกนางฟ้าตัวที่เล็งไว้ตั้งแต่ตอนเช้า พอซื้อเสร็จ ผมก็ชวนมันไปกินข้าวเย็นที่บ้านเพื่อเป็นการตอบแทน ระหว่างจะกลับ ผมเหลือบไปเห็นเฟิร์นเดินตรงมาทางนี้ไกลๆ ผมลืมไปเลยสิว่าวันนี้เธอมาเรียนพิเศษแถวนี้ผมกับไอ้เมฆเลยต้องรีบหลบ ก็ถ้าเธอเห็นของขวัญ มันก็ไม่เซอร์ไพรกันพอดี พอชะเง้อดูชัดๆก็เห็นว่าเฟิร์นเดินหน้าเครียดมา ข้างหลังมีเด็กวัยรุ่นผู้ชายรุ่นเดียวกันเดินตามมาจับมือเธอไว้ เฟิร์นสะบัดทิ้ง แล้วทั้งสองก็มีปากเสียงกัน ผมได้แต่มองอย่างสงสัยเพราะได้ยินเสียงไม่ชัด แต่ท่าทางเหมือนทั้งคู่จะรู้จักกัน จนผู้ชายคนนั้นลามมาจับที่แขนของเฟิร์นแล้วดึงเข้าไปใกล้ ผมก็ทนไม่ไหว ทิ้งตุ๊กตาในมือแล้วรีบไปห้ามทันที “เฮ่ย! ทำอะไรน่ะ” เฟิร์นดูตกใจมากที่เห็นผม ผมรีบดึงตัวเธอออกมาให้ห่างมัน “นายเป็นใคร มายุ่งกับเฟิร์นทำไม” ผมพูดเสียงดุขู่มัน “นายคงเป็นทินสินะ เราชื่อเอสเป็นแฟนเฟิร์น” เอส ชื่อแฟนเก่าของเฟิร์น ผมจำได้  นี่มันคงมาตามตื้อเฟิร์นสินะ “อย่าพูดมั่วๆ นายกับเฟิร์นเลิกกันไปแล้ว ความจำเสื่อมรึไง” ผมเริ่มโกรธ “เราแค่ทะเลาะ ไม่ได้เลิกกันซะหน่อย ไม่เชื่อก็ลองถามเฟิร์นดูสิ” ผมหันมาหวังจะให้เฟิร์นพูดยืนยัน แต่เธอกลับไม่พูดอะไรเลย ไม่แม้แต่จะกล้ามองหน้าผมด้วยซ้ำ “พูดสิ เฟิร์นไม่ต้องไปเกรงใจมันหรอก” เฟิร์นยังคงเงียบ ทำให้ผมเกิดกลัวขึ้นมาจับใจ “เฟิร์น พูดสิ! จะอะไรก็ได้ พูดมาสักอย่างสิ!” ผมลืมตัวเขย่าตัวเฟิร์นอย่างแรงเพื่อเค้นคำตอบ ทำให้เธอเริ่มร้องไห้ เอสรีบห้ามให้ผมหยุด มันดึงตัวผมไป แล้วเงื้อหมัดจะชก แต่ไอ้เมฆมาดึงมือมันไว้ทันแล้วชกกลับไป จนมันล้มลงไป “หยุดได้แล้ว! พอแล้ว!” เฟิร์นตะโกน รีบเข้าไปดูเอส เธอหันมามองผม น้ำตานองหน้า “ทิน เฟิร์นขอโทษ เฟิร์นยังรักเค้าอยู่” เหมือนฟ้าผ่ากลางหัวใจ ผมหันหลังวิ่งอย่างไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ไม่สนแม้แต่เสียงของไอ้เมฆที่เรียกไว้ เห็นแท็กซี่ขับมา ผมก็รีบเรียกแล้วกระโดดขึ้นรถบอกให้ไปส่งที่บ้าน พอมาถึงบ้าน ผมก็รีบเข้าห้อง ปิดประตูไม่ให้ใครเข้า ผมอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ในหัวมันสับสนไปหมด คำพูดของเฟิร์นยังก้องอยู่ในสมอง น้ำตาไหลผมออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำไมเฟิร์นถึงพูดอย่างนั้น? ที่เธอเคยบอกว่าชอบผม บอกว่ามีความสุขที่ได้อยู่กับผม มันเป็นแค่คำโกหกงั้นหรือ? คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัวผม ไม่จบไม่สิ้นเสียที ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดร้าวที่หัวใจ ได้แต่ชกหมอนชกที่นอนระบายอารมณ์ “นายโอเครึเปล่า” เสียงไอ้เมฆถามด้วยความเป็นห่วง “อย่าเพิ่งมาถามตอนนี้ได้มั้ย ขอกรู...” ผมนึกขึ้นได้ว่าล็อกประตูไว้นี่นา แล้วทำไมเสียงไอ้เมฆมันฟังเหมือนอยู่ในห้องล่ะ ผมหันไปดู เห็นไอ้เมฆมันโผล่มาทางหน้าต่าง มันเอาบันไดมาปีนขึ้นห้องผมที่อยู่ชั้นสอง “ทำอะไรน่ะ” “ก็...เรียกตั้งนานแล้วนายก็ไม่ยอมเปิดประตู” “ยังไม่ตายหรอกน่า แค่อยากอยู่คนเดียวเท่านั้นเอง”     “อย่าพูดอย่างนั้นสิ พ่อ แม่กับพี่นายเป็นห่วงนายมากนะ” มันว่า “ชั้นเข้าไปนะ” ผมหันหลัง ไม่ได้พูดอะไร มันเลยปีนเข้ามาในห้อง “ทำไมเค้าถึงทำยังงั้นวะ ถ้าเค้าไม่ได้รักกรู แล้วเค้ามาคบกับกับกรูทำไม ที่เค้าบอกว่ารักกรู มันแค่ล้อเล่นเรอะวะ หรือเค้าแค่เล่นๆกับกรูเท่านั้นวะ” ผมพูดเป็นชุด ไอ้เมฆตอบได้แค่ว่ามันไม่รู้ “ไม่จริง! เฟิร์นไม่ใช่คนแบบนั้น เค้าบอกว่าชอบกรู เค้าก็ต้องชอบกรูสิ เค้าอาจจะแค่สงสารไอ้หมอนั่นก็ได้” ผมฮึด ลุกขึ้น “กรูจะไปถามเค้าให้รู้เรื่อง!” ผมจะออกไป แต่ไอ้เมฆรีบมาดึงไว้ “อย่าทำอย่างนี้สิ เค้าก็บอกชัดอยู่แล้วว่าเค้าเลือกฝ่ายนั้น แล้วจะไปให้ตัวเองเจ็บทำไมอีก” มันพูดจบ ผมก็ปล่อยโฮ คำที่มันพูดช่างเสียดแทงใจผมเหลือเกิน “ไอ้ใจร้าย กรูรู้แล้ว กรูได้ยินชัดแล้ว มาย้ำอีกทำไม!!” ผมร้องไห้โวยวาย เตะมันไม่ยั้ง มันก็ยืนนิ่งให้ผมเตะ ผมเตะจนเหนื่อยก็ทิ้งตัวจมลงที่เตียง เอาหน้าเปื้อนน้ำตาซุกลงกับหมอน “กรูไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว กรูไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม” แค่คิดว่ารอยยิ้มนั้นจะไม่เป็นของผมอีกแล้ว ผมก็รู้สึกหมดอาลัยในชีวิตขึ้นมาทันที “รู้สิ พรุ่งนี้นายก็จะรู้เอง” ไอ้เมฆลูบหัวผมเบาๆอย่างอ่อนโยน มันคอยตอบคำถามงี่เง่าๆของผมซ้ำไปซ้ำมาอย่างใจเย็น จนผมพล่อยหลับไป เที่ยงของวันถัดมา ผมตื่นมาพร้อมอาการปวดตา มองกระจกเห็นตาบวมๆ สงสัยเมื่อคืนจะร้องไห้หนักไป มองดูอีกที ผมก็รู้ว่าทำไมหน้าโต๊ะเครื่องแป้งถึงได้ดูโล่งๆ รูปเฟิร์นที่ผมต้องจูบทุกเช้าจนถึงเมื่อวานนี้หายไป มองไปรอบๆรูปเฟิร์นรูปอื่นๆที่ผมวางไว้ก็หายไปด้วย ผมออกมาจากห้อง แม่เห็นก็รีบมากอดและดูตาบวมๆของผมด้วยความเป็นห่วง แล้วแม่ก็พาผมไปกินข้าว บอกให้ผมกินเยอะๆ เพราะตั้งแต่ตอนเย็นเมื่อวานผมไม่ได้กินอะไรเลย พ่อกับพี่นั่งรอที่โต๊ะพร้อมหน้า ไอ้เมฆก็อยู่ด้วย เมื่อวานมันคงค้าง และมันก็คงจะเล่าเรื่องให้ที่บ้านผมฟังหมดแล้ว ทุกคนถึงได้ดูเอาอกเอาใจผมเป็นพิเศษ ขนาดไอ้พลูด่างมันยังประจบประแจงผมมากผิดปกติเลย “รูปในห้อง มรึงเอาไปหรอ” ผมถามไอ้เมฆตอนเหลืออยู่สองคน “ใช่ ขอโทษที่ไม่ได้ถามก่อน” “ไม่เป็นไรหรอก อย่างนี้ดีแล้ว” ผมไม่แน่ใจว่าถ้าเห็นหน้าเฟิร์นอีกแม้แต่ในรูปถ่าย ผมจะอาการกำเริบขึ้นขนาดไหน ไม่เห็นคงดีกว่าจริงๆ และโชคดีที่เป็นวันอาทิตย์ ทุกคนจึงอยู่บ้าน ได้อยู่กับคนที่รักและเอาใจใส่ผมมากๆ ทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าความเจ็บปวดที่อยู่ข้างในมันบรรเทาลง ไอ้เมฆอยู่ที่บ้านผมจนเย็นจึงกลับ แต่พอหัวค่ำมันก็โทร.มาหาผมอีก “มีอะไรหรอ” ผมถาม “ก็ไม่มีอะไร...แค่เผื่อนายมีอะไรอยากคุย...ก็คุยได้เลย...จะคุยถึงเช้าก็ได้นะ...เพราะใช้โทรศัพท์บ้านคุยนานแค่ไหนก็ 3 บาท” “ไอ้บ้า เพื่อนอกหักอยู่ยังจะมีอารมณ์มางกอีก” ผมหัวเราะ มิน่าล่ะมันถึงโทร.มาเบอร์บ้าน“ไม่ดีกว่า คืนนี้ว่าจะนอนเร็วซักหน่อย ตาจะได้หายบวม เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่หล่อ” “ได้ แต่ถ้ามีอะไรก็โทร.หาชั้นได้นะ” “เออ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน” ผมจะวางหูแต่นึกขึ้นได้ว่าลืมพูดเรื่องสำคัญไปอย่าง “เมฆ ขอบใจมากนะ” เสียงที่ปลายสายเงียบไปครู่นึงก่อนจะตอบว่าไม่เป็นไร ความจริงผมอยากคุยกับมัน แต่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตล่ะมั้งที่ผมไม่มีเรื่องอะไรจะพูด คืนนั้นผมแทบไม่ได้นอน นั่งเก็บของที่เฟิร์นให้ผม ของที่เราไปซื้อด้วยกัน ของทุกอย่างที่ทำให้นึกถึงเธอ เก็บใส่กล่องรวมกันไว้ เก็บไปร้องไห้ไป พรุ่งนี้ผมจะเอามันไปทิ้ง ข้อความที่อยู่มือถือผมก็อ่านแล้วลบทิ้งทีละข้อความ...ทีละข้อความ ย้ำความช้ำให้หัวใจตัวเอง เพื่อมันจะได้จำไว้ ผมบอกตัวเองว่ามันจะเป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะร้องไห้ให้เธอ เช้าวันต่อมา พอไปโรงเรียนก็โดนไอ้เป้ทักเรื่องตาบวม “อ๋อ กรูโดนหักอกมาว่ะ ฮ่าๆ” ผมพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน แต่คงไม่เนียนเท่าไร เลยไม่มีใครขำตาม และไอ้เป้ก็ไม่ได้กระทืบผม ตอนเย็นไอ้เป้กับไอ้เมฆและเพื่อนอีกโขยงใหญ่ก็พาผมไปเลี้ยงหมูกระทะ บรรยากาศสนุกสนานน่าดู และผมหัวเราะได้เต็มเสียงอีกครั้ง รู้สึกดีที่มีเพื่อนดีๆเยอะแยะ รู้สึกดีที่มีไอ้เมฆ อีกไม่นานผมคงผ่านร้านถ่ายรูปร้านนั้นได้โดยไม่รู้สึกอะไร จากคุณ : Chaophayu - [ 26 พ.ย. 50 03:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พอขึ้นม.6 ทุกวันก็ดูเหมือนใกล้สอบปลายภาค  เวลาเที่ยวเล่นหายไป ทุกคนแทบไม่ว่างกันเลย บ้างต้องเรียนพิเศษ บ้างก็จับกลุ่มติว กลุ่มผมจับกลุ่มติวเหมือนกัน ใครถนัดอะไรก็เป็นตัวนำในการติววิชานั้นๆ อย่างไอ้เมฆก็ติวอังกฤษ ส่วนผมถนัดเลข แต่ไม่ได้นำติวเพราะมีแป้ง สาวสุดเฮี้ยบเซียนเลขมาช่วยติวให้ สอบเอ็นท์ครั้งแรก ดูคะแนนของตัวเองแล้วผมจะร้องไห้ มีวิชาที่คะแนนวางใจได้ไม่ถึงครึ่ง เลขที่ถนัดก็ออกมาไม่ดีอย่างที่คิด ผมจะเอ็นท์เข้าบัญชีด้วยสิ เทอมหลังต้องพยายามเพิ่มขึ้นเสียแล้ว ก็หวังไว้ว่าจะเอ็นท์ติดเพื่อเชิดหน้าชูตาวงศ์ตระกูลเสียหน่อย วันนึงไอ้เมฆหยุดเรียน ผมเป็นห่วงว่ามันจะไม่สบายเลยชวนไอ้เป้ไปหาหลังเลิกเรียน พอไปถึงก็เกาะรั้วกดกริ่งรอ ไม่นานแม่ของไอ้เมฆก็ออกมา ผมกับไอ้เป้ก็ยกมือไหว้ “สวัสดีครับ ไอ้เมฆไม่สบายรึเปล่าครับ ถึงไม่ไปโรงเรียน” “อ้าว เมฆไปได้อยู่กับทินหรอจ๊ะ” คุณป้าดูตกใจและกังวลมาก “เปล่าครับ” ผมกับไอ้เป้พลอยกังวลไปด้วย นี่ไอ้เมฆคงทะเลาะกับพ่ออีกสินะ แล้วมันไปอยู่ไหนของมันล่ะเนี่ย “ใครมาน่ะ!” เสียงทุ้ม ดุและดัง ทำเอาทุกคนสะดุ้งเฮือก หันไปมอง เห็นผู้ชายวัยกลางคนตัวใหญ่เดินออกมาจากในบ้าน ผมไม่เคยเจอเขามาก่อน แต่ก็เดาได้ว่าเป็นพ่อของไอ้เมฆ เพราะหน้าเหมือนราวกับเคาะมาจากพิมพ์เดียวกัน แต่หน้าดุกว่ามาก สีหน้าและบรรยากาศก็ดูตึงเครียด ผมเห็นแล้วกลัวเลย “เพื่อนเมฆน่ะคะ” คุณป้ารีบแนะนำเสียงสั่น ผมกับไอ้เป้รีบยกมือไหว้แบบกลัวๆ เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ ไม่รับไหว้ “ไอ้เด็กนั่นไม่ได้เป็นคนของบ้านนี้แล้ว ต่อไปไม่ต้องมาอีก”พ่อไอ้เมฆพูดเสียงเข้ม แล้วหันพูดกับคุณป้า “เข้าบ้านได้แล้ว” พูดเสร็จก็หันหลังเดินเข้าบ้านไป คุณป้าก็รีบเดินตามเข้าบ้านไปอย่างเกรงๆ พวกผมได้แต่ยืนอึ้ง ขนลุก พ่อของไอ้เมฆดุมากอย่างที่ไอ้เมฆบอกจริงๆด้วย กลับบ้านไปความกังวลของผมก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ผมเป็นห่วงว่าไอ้เมฆไปอยู่ที่ไหน ทำไมมันไม่มาบ้านผม โทรศัพท์ถามเพื่อนคนอื่นก็ไม่มีใครรู้ ทำไมมันไม่ซื้อมือถืออย่างที่ผมคอยบอกมันนะ จะได้ตามตัวง่าย ไม่ต้องมานั่งกังวลอยู่อย่างนี้ 3 วันผ่านไป ก็ยังหามันไม่เจอ ผมไปหาตามที่ที่มันชอบไปหรือที่ที่มันน่าจะไปก็ไม่มี เล่นเอาผมแทบไม่มีสมาธิในการเรียนเลย ตกกลางคืน ก่อนที่ผมจะเข้านอน เดินผ่านหน้าต่างเห็นเงาคนตะคุ่มๆอยู่แถวตรงข้ามบ้าน ผมเพ็งมองดูเห็นเป็นไอ้เมฆก็รีบลงไปหามันทันที มันเห็นผมมา มันก็เดินหนีไป แต่ผมวิ่งตามไปทัน "เมฆ ไปอยู่ไหนมาวะ ไม่รู้จักติดต่อกันบ้างเลย คนเค้าเป็นห่วง รู้มั้ย ไว้เวรนี่!” ผมจวกมันชุดใหญ่ “ขอโทษ...” มันพูดเสียงอ่อยๆ ทำเอาผมโกรธไม่ค่อยลง ผมถามได้ความว่ามันไปอยู่กับพี่ที่รู้จักกัน และที่ไม่ไปโรงเรียนก็เพราะข้าวของกับชุดนักเรียนยังอยู่ที่บ้าน มันฉวยเอามาแต่กล้องเหมือนเดิม ผมเลยชวนมันมาอยู่กับผม “ไม่ได้หรอก ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ชั้นไม่อยากรบกวนนายอีก” “ไรวะ พูดอย่างกับเป็นคนอื่น” ผมว่ามัน “มาอยู่กับกรูดีกว่า บ้านกรูใกล้โรงเรียน สะดวกจะตาย แล้วจะได้ช่วยกันติวอ่านหนังสือด้วย นะๆๆ” ผมกล่อมมันต่างๆนานาจนมันยอม วันต่อมามันก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านผม แล้วก็แอบนัดแม่ของไอ้เมฆ ให้เอาข้าวของของมันมาให้ที่บ้าน คุณป้าดูจะใจชื้นขึ้นเยอะที่เห็นไอ้เมฆและขอโทษขอโพยพ่อกับแม่ผมใหญ่ที่ทำให้เดือดร้อน แต่พ่อกับแม่ก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะพวกท่านเอ็นดูไอ้เมฆมากอยู่แล้ว ไอ้เมฆมาอยู่บ้านผมก็ไม่ได้นิ่งดูดาย ช่วยทำโน่นทำนี่ จนพี่ชายแซวตัวขี้เกียจอย่างผมว่า ระวังจะถูกแย่งตำแหน่งลูกรักไป แต่ผมไม่แคร์ ดีเสียอีก เพราะเหมือนได้พี่ชายมาดูแลเพิ่มอีกคนเลย วันไหนพอเจียดเวลาได้ มันก็จะไปเดินเล่นถ่ายรูปคลายเครียด โดยมีผมเสนอหน้าเป็นนายแบบให้ ผมชอบเวลาไอ้เมฆถ่ายรูป ท่าทางมันดูสงบและมีความสุข เหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกนึง ผมมองแล้วก็รู้สึกผ่อนคลายไปด้วย สอบเอ็นท์ครั้งที่สองเสร็จ ก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ก็ใจหายนิดหน่อยที่เรียนจบแล้ว เพราะที่โรงเรียนมีความทรงจำดีๆ มีเพื่อนดีๆ อยู่มากมายเหลือเกิน ต้องแยกย้ายกันไปแล้ว ผมคงคิดถึงทุกคนน่าดู ไม่นานนักคะแนนสอบก็ออกมา รวมกับครั้งแรก คะแนนผมออกมาดีกว่าที่คิดไว้ ทำให้ความหวังที่จะเอ็นท์ติดมีมากขึ้น ส่วนคะแนนของไอ้เมฆก็ดีกว่าผม แต่ไม่มากเท่าที่คิดไว้ ไม่รู้เพราะผมเอาแต่ให้มันติวให้ จนมันมีเวลาอ่านของตัวเองไม่พอรึเปล่า วันที่ผลเอ็นท์ออก คนทั้งบ้านมาช่วยกันลุ้นอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมลุ้นเหงื่อตกเลย แต่พอรู้ว่าผมเอ็นท์ติดที่วางไว้เป็นอันดับหนึ่ง  ผมดีใจมากร้องลั่นบ้าน ทุกคนก็ช่วยกันเฮอย่างกับเชียร์บอลกันเลยทีเดียว จากนั้นก็ดูของไอ้เมฆบ้าง ตอนนั้นผมเชื่อเต็มที่ว่ามันต้องเอ็นท์ติดแน่ แต่ผลกลับออกมาว่ามันไม่ติด อารมณ์ดีใจของทุกคนเลยหดทันที ไอ้เมฆหน้าเสียแป๊บนึง ก่อนทำหน้าเป็นปกติอย่างรวดเร็ว มันทำเหมือนไม่เป็นไร แต่ผมก็มองออกว่ามันเสียใจไม่น้อย   ยิ่งดูคะแนนสูง-ต่ำก็ยิ่งรู้สึกเสียดาย คะแนนมันน้อยกว่าคะแนนต่ำสุดไม่กี่คะแนน ขณะที่ผมก็คะแนนแทบจะต่ำสุดของคณะเลย นี่ถ้าผมเลือกมหาวิทยาลัยอื่นที่มีชื่อกว่านี้ก็ไม่ติดแน่ๆ เกือบได้กับเกือบตก อารมณ์มันต่างกันเยอะจริงๆ ที่ห้องเรียนมีคนเอ็นท์ติดกับไม่ติดนับเป็นครึ่งต่อครึ่ง ไอ้เป้ก็เอ็นท์ไม่ติด แต่บ้านมันมีฐานะ เลยเรียนเอกชนได้ไม่มีปัญหา ส่วนที่ติดที่เดียวกับผมทั้งรุ่นมีคนเดียว คือ แป้ง ผมก็แอบงงเหมือนกัน เพราะเธอเรียนเก่งคะแนนเอ็นท์ก็มากพอที่จะเข้าที่ไหนก็ได้ แต่กลับเลือกที่นี่เป็นอันดับหนึ่งด้วยเหตุผลเพียงว่ามันใกล้บ้าน แต่ก็ถือว่าดีสำหรับผม อย่างน้อยก็มีเพื่อนไปเรียนด้วยแล้วหนึ่งคนแล้ว “อย่าทำหน้ายังนั้นสิ ชั้นไม่เป็นไรซักหน่อย” “ก็เสียดายนี่น่า ทำไมคะแนนคณะที่มรึงเลือกมันต้องพร้อมใจกันมาสูงโหดเอาปีนี้ด้วยวะ” ผมพูดหน้าบูด “ไม่เป็นไรจริงๆ ก็ชั้นป็นคนเลือกเองนี่นา” มันยิ้มบางๆให้ ไอ้เมฆมันเข้มแข็งจริงๆ ถ้าเป็นผมคงเศร้าไปสามวันเจ็ดวัน ก็อุตส่าห์พยายามมาขนาดนี้นี่นา “แล้วคิดไว้รึยังว่าจะเรียนที่ไหน” “ชั้นคิดไว้แล้วว่าจะจริงจังกับการถ่ายรูป” “หา?” “ชั้นตั้งใจไว้ว่าถ้าเอ็นท์ไม่ติด ชั้นก็จะไม่เรียนต่อ” มันพูดด้วยสายตามุ่งมั่น “ก็ไหนๆได้มีชีวิตของตัวเองแล้ว ชั้นก็อยากยืนบนลำแข้งตัวเองให้ได้” “มรึงทำได้อยู่แล้วล่ะ” ผมพูดจากใจจริง ฝีมือถ่ายรูปของมันไม่เป็นรองใคร แถมมันเป็นคนขยัน ไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย เป็นผู้ใหญ่กว่าผมอยู่หลายขุม ผมอดใจหายไม่ได้ เพราะมันจะย้ายออกไปอยู่เองแล้ว มันบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าจะขออยู่จนจบเรื่องเอ็นท์เท่านั้น คุณป้าก็โอนเงินให้มันมาใช้จ่ายก้อนนึง ซึ่งคงพอให้มันกินอยู่เองได้สบายๆไปพักใหญ่ เวลาช่างผ่านไปเร็วจนน่าตกใจจริงๆ - จบตอนที่ 2 - แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 01:40:00 จากคุณ : Chaophayu - [ 26 พ.ย. 50 03:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 3 พอผมเข้ามหาวิทยาลัย ไอ้เมฆก็เริ่มทำตามความฝันของมัน มันเดินทางถ่ายรูปไปเรื่อยๆทั่วประเทศ แล้วก็เอารูปที่มันถ่ายมาขายทำเป็นโปสการ์ด และรับงานถ่ายรูปอิสระทั่วราชอาณาจักร เก็บเป็นทุนเดินทาง นานๆทีมันกลับมารับงานที่กรุงเทพฯ ก็จะนัดเพื่อนๆที่โรงเรียนมาสังสรรค์กันทีนึง ตอนมันเดินทาง เราก็ติดต่อกันทางมือถือบ่อยๆตามแต่มันสะดวก แล้วเวลามันไปไหน มันก็จะส่งโปสการ์ดภาพที่มันถ่ายเองมาให้ผม ฝีมือการถ่ายภาพของมันดูพัฒนาขึ้นมาก ข้างหลังมันจะเขียนเล่าสารทุกข์สุขดิบของมัน แล้วลงท้ายปล.ด้วยการบรรยายที่มาของภาพนั้นๆทุกที ในโปสการ์ดไอ้เมฆจะเขียนยาวเหยียดจนเต็มพื้นที่ทุกครั้ง มันนี่เขียนเก่งกว่าพูดเยอะเลยจริงๆ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้รับโปสการ์ดจากมัน ได้เห็นภาพสถานที่ ภาพผู้คน ภาพวิวสวยๆแล้วรู้สึกเหมือนผมได้ไปเที่ยวกับมันด้วยจริงๆ จะว่าไปผมก็อิจฉามันเหลือเกินที่ได้ไปเที่ยวสถานที่มากมาย ขณะที่ผมต้องเรียนหัวฟูไปวันๆ   ส่วนชีวิตในมหาวิยาลัยของผมก็เป็นไปอย่างราบรื่น ผมปรับตัวเข้ากับระบบการเรียนและผู้คนที่นี่ได้ในเวลาไม่นาน มีเพื่อนเพิ่มขึ้นมากมาย ผมออกจะชอบด้วยซ้ำ เพราะเรียนน้อยกว่าตอนม.ปลายและมีกิจกรรมให้ทำเยอะแยะ ผมกับแป้งได้อยู่กับเพื่อนกลุ่มเดียวกัน แป้งก็ยังเป็นติวเตอร์ให้ทุกคนเหมือนเดิม สอบเสร็จทีผมก็ต้องพาเธอไปเลี้ยงตอบแทนที เราสองคนคุยถูกคอ สนิทสนมกันมากขึ้น คงเพราะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าตอนเรียนที่โรงเรียน ผมพบว่าถึงเธอจะดุและจริงจังไปหน่อย แต่เธอก็เป็นคนใจดี มีน้ำใจกับเพื่อนทุกคน และ...ไม่รู้เป็นเพราะเธอรู้จักแต่งตัวมากขึ้นหรือเปล่า เธอถึงได้ดูสวยขึ้นทุกวัน มารู้ตัวอีกทีในหัวของผมก็มีแต่เรื่องของเธอเต็มไปหมดแล้ว “ตกลงคบกันแล้ว?” ไอ้เป้ถาม ผมพยักหน้าตอบ หน้ายิ้มแป้น “กับไอ้แป้งเนี่ยนะ”ไอ้เป้ถามอีกที ผมพยักหน้าตอบ หน้ายิ้มแป้นอีกที “ไม่อยากจะเชื่อเลย ตอนเรียนด้วยกันไม่เห็นมรึงจะสนมันเลย” ไอ้เป้ยังทำหน้าไม่เชื่อ ผมถือโอกาสที่ไอ้เมฆกลับมากรุงเทพฯนัดเพื่อนในกลุ่มที่โรงเรียนมากินข้าวกัน เพื่อประกาศให้รู้ว่าผมกับแป้งตกลงคบกันเป็นแฟนแล้ว   “แหม คนเรามันเปลี่ยนกันได้โว๊ย อิอิ” ผมยิ้มเขิน “ว่าแต่ ไอ้แป้งมันเคลียร์กับแฟนเก่าแน่นอนแล้วใช่มะ” ปากไอ้เป้แผลงฤทธิ์อีก “เวรเป้เอ๊ย ผ่านมาตั้งสองปีแล้ว ยังมารื้อฟื้นอีก มะ มาให้กรูก็ก้านคอเลย มรึง” ผมไล่ก้านคอมัน มันก็หนีไปรอบวง เป็นที่สนุกสนานของทั้งกลุ่ม “ดีใจด้วยนะ”ไอ้เมฆบอกผม ท่าทางมันก็ตกใจเหมือนกัน “มิน่า หลังๆมานี่นายถึงได้พูดถึงแต่เรื่องแป้ง” ความจริงผมดีใจสุดๆจนจะโทร.ไปบอกมันคนแรกตั้งแต่วันที่แป้งตกลงแล้ว แต่ไหนๆก็บอกให้ทุกคนรู้พร้อมกันไปเลยดีกว่า “ขอบใจวะ”ผมยิ้มกว้างให้มัน “ว่าแต่ เรื่องที่มีนิตยสารมาติดต่อเป็นไงมั้งอะ” “เค้าตกลงรับชั้นแล้วล่ะ” “จริงดิ! อ๊ากกก! สุดยอดไปเลย” ผมดีใจตะโกนบอกให้เพื่อนๆ ทุกคนก็ช่วยยินดีกันยกใหญ่ ไอ้เมฆได้งานเป็นช่างภาพประจำนิตยสารท่องเที่ยวจนได้ ความฝันของมันก็ใกล้เป็นจริงไปอีกก้าวแล้ว ผมดีใจกับมันจริงๆ “ชั้นกะจะเลิกรับงานทั่วไป จะได้มีเวลาทำเต็มที่” มันว่า “ดีๆ” ผมสนับสนุน “แต่ก็คงได้กลับมากรุงเทพฯน้อยลง” “อันนี้ไม่ดีว่ะ” ผมเริ่มบ่น “ขนาดนี้ตอนนี้กว่าจะได้เจอหน้ากันทีก็โคตรนาน มีหวังคราวหน้าเจอกันอีกทีตอนแก่แน่เลย” “ก็คุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้นี่” มันอมยิ้มที่เห็นผมงอแง “ก็ได้!”ผมเห็นแก่ความเจริญรุ่งเรืองของมัน “แล้วห้ามลืมส่งโปสการ์ดให้ด้วย เอารูปที่สวยที่สุด สวยกว่าที่ลงนิตยสารด้วยนะเฟ้ย!”   มันพยักหน้าอย่างขำๆ ผมตามซื้อนิตยสารของมันทุกเล่ม ดูแล้วผมก็ภูมิใจ เอาไปอวดใครต่อใครว่านี่ฝีมือเพื่อนผมเอง จนแป้งว่าว่าบ้าเห่อไม่เลิกสักที โปสการ์ดมันก็ส่งให้ผมไม่เคยขาด รูปในโปสการ์ดไม่ซ้ำกับในนิตยสารและเป็นรูปที่สวยที่สุดจริงๆ วันนึงผมได้รับโปสการ์ดจากมัน ชื่นชมเสร็จก็โทรศัพท์ไปหามันตามปกติ เสียงไอ้เมฆตอบรับสั่นแปลกๆ มันไม่พูดอะไรมีแต่เสียงสะอื้นเบาๆ ผมตกใจรีบถามว่ามันเป็นอะไร “แม่ชั้นตายแล้ว” คุณป้าหกล้มหัวฟาดอย่างแรงในห้องน้ำจนเสียชีวิต พ่อของไอ้เมฆสั่งห้ามไม่ให้ใครบอกมัน แต่น้าของมันก็แอบโทรศัพท์มาบอกมันจนได้ วันนั้นไอ้เมฆรีบกลับมากรุงเทพฯ มันนัดกับคุณน้าเพื่อแอบไปเคารพศพของคุณป้าตอนดึกๆ ผมเป็นห่วงมันมากเลยขอไปเป็นเพื่อนด้วย ผมกับมันไปถึงวัดตอนห้าทุ่ม วัดทั้งมืดและเงียบไม่มีใครเลย มีแต่คุณน้ายืนรออยู่กับคนดูแลที่หน้าศาลาเพื่อเปิดประตูให้พวกผมเข้าไป ไอ้เมฆนั่งคุกเข่าต่อหน้าโลงศพ มองรูปหน้าศพเงียบๆ ดวงตาของมันแดงกล่ำ ผมได้แต่มองมันอย่างสงสารจับใจ เกือบสามปีมานี้ มันกับคุณป้าแทบไม่ได้เจอกันเลย กว่าจะแอบคุยกันได้ครั้งนึงก็แสนยากเย็น แล้วตอนนี้คุณป้าก็ยังมาจากไปกระทันหันอีก ถ้าเป็นผมคงสติแตกไปแล้ว ไม่นานก็ได้ยินเสียงเอะอะ หันไปดู เห็นคุณน้ากำลังห้ามพ่อของเมฆที่ไม่รู้มาจากไหนไม่ไห้เข้ามาอยู่ แต่ไม่สำเร็จ พ่อของเมฆที่กำลังโกรธจัดเดินตรงมาทางไอ้เมฆพลางตะโกนไล่มันให้ออกไป ท่าทางเหมือนจะมาทำร้ายไอ้เมฆด้วย คุณน้ากับคนดูแลศาลาต้องเข้ามาช่วยกันดึงตัวไว้ ส่วนผมก็เอาตัวมากันไอ้เมฆไว้อย่างอัตโนมัติ “ออกไปเดี๋ยวนี้! ชั้นบอกแล้วใช่มั้ยว่า แกไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับบ้านนี้อีก ออกไป!” “พ่อครับ ผมแค่อยากมาเจอแม่อีกครั้งเท่านั้น แล้วผมก็จะไป ผมขอแค่นี้จริงๆ” ไอ้เมฆพยายามพูดอย่างใจเย็น “ไม่ต้องมาเรียกชั้นว่าพ่อ ชั้นไม่มีลูกอย่างแก! แล้วก็ไม่ต้องทำมาเป็นรักแม่แกด้วย แกมันเห็นแก่ตัว ดีแต่ทำตามใจตัวเอง ไม่คิดว่าแม่แกจะช้ำใจยังไง ไม่คิดว่าชื่อเสียงวงศ์ตระกูลต้องเสียหายแค่ไหน! ออกไปแล้วอย่าให้ชั้นเห็นหน้าแกอีก ต่อให้ชั้นตายก็ไม่ต้องมาเผาผีกัน!” เสียงตะโกนนั้นก้องทั่วไปห้องจนน่าขนลุก ไอ้เมฆน้ำตาไหลอย่างกลั้นไม่อยู่ ทำเอาผมเลือดขึ้นหน้า   “ทำไมต้องพูดกันขนาดนี้ด้วย” ผมจะโวยบ้าง แต่ไอ้เมฆห้ามไว้ ผมจึงต้องหยุด ถ้าไม่ถือว่าเป็นพ่อของมันผมจะชกให้กระเด็นจริงๆด้วย ไอ้เมฆเดินเข้าไปจะก้มกราบที่เท้าของพ่อมัน แต่พ่อมันชักเท้าหนีและเบือนหน้าไม่มอง ผมปวดหัวใจแทนมันเหลือเกิน มันลุกขึ้นไหว้ลาคุณน้าแล้วเดินออกศาลาอย่างเงียบๆ ผมรีบตามมันไป ผมได้แต่เดินตามมันไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ผมไม่เคยเจออะไรร้ายแรงขนาดนี้ในชีวิตมาก่อน “เมฆ อย่าคิดมากเลยนะ เค้าอาจจะแค่โกรธมากเลยพูดรุนแรงไปหน่อย” ผมพยายามสรรหาคำพูดมาปลอบมัน แต่ก็ดูจะไม่ช่วยให้มันรู้สึกดีขึ้นเท่าไร “ไม่หรอก...มันก็สมควรแล้วล่ะที่เค้าจะพูดอย่างนั้น ชั้นเป็นคนผิดเอง ชั้นมันเห็นแก่ตัว ทำให้พ่อแม่ต้องผิดหวังต้องช้ำใจ สมควรแล้วล่ะที่ต้องเป็นอย่างนี้”   ผมใจเสียที่มันคิดอย่างนั้น “ไม่จริงนะ! มรึงเป็นคนดีจะตาย เป็นคนดีมากๆเลยด้วย” ผมพูดเสียงดัง “มรึงไม่ควรจะเจออะไรแบบนี้เลย ทำไมต้องพูดอะไรโหดร้ายกันขนาดนี้ด้วย...” ผมคิดถึงสิ่งที่พ่อของมันพูดแล้วน้ำตาซึมก็ออกมา มันอัดอั้นจนพูดต่อไม่ไหวแล้ว ไอ้เมฆผวาเข้ามากอดผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว เสียงสะอื้นไห้ของมันที่ข้างหู ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก ผมไม่ เคยเห็นมันอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน ได้แต่ลูบหลังมันปลอบใจ แล้วจู่ๆ มันก็ผลักผมออกค่อนข้างแรงจนผมตกใจ “ขอโทษที” มันพูดพลางปาดน้ำตา “ไม่เห็นต้องขอโทษเลย” ผมว่า “คืนนี้กรูไปค้างด้วยนะ หรือไปนอนบ้านกรูก็ได้ นะๆ” ผมเป็นห่วงมันมาก ไม่อยากให้มันอยู่คนเดียวเลย “อย่าเลย ชั้นไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ถ้าชั้นอยู่คนดียวมันจะดีกว่า จริงๆ” มันย้ำเพราะเห็นผมทำหน้ามู่ทู่ ผมพยายามตื้อมัน แต่มันก็ปฏิเสธท่าเดียว แล้วเรียกแท็กซี่ให้ผมกลับบ้าน “ไว้พรุ่งนี้จะโทรไปหานะ” มันสัญญา ผมเลยจนใจ “แน่นะ” “แน่สิ” “แน่ๆนะเว๊ย” “อืม”ผมถามย้ำมันหลายครั้งก่อนขึ้นรถอย่างไม่เต็มใจ ผมหันหลังมองมันอย่างเป็นห่วง ผมไม่อยากไปเลย แต่มันพูดอย่างนั้นจะให้ผมทำไงได้ คืนนั้นผมกลับไปนอนกอดพ่อกับแม่ทั้งคืน พ่อแม่บอกผมว่า ไอ้เมฆมันเป็นคนที่ไม่ชอบแสดงความรู้สึกให้ใครเห็น ถ้าอยู่คนเดียวมันก็อาจจะแสดงความเสียใจออกมาได้อย่างเต็มที่ก็ได้ และปลอบผมว่าไอ้เมฆเป็นคนเข้มแข็งต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างแน่นอน ผมก็ได้แต่หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น ถ้าทำได้ผมอยากจะแบ่งปันความทุกข์ของมันมาได้สักนิดนึงก็ยังดี วันรุ่งขึ้นมันก็โทรมาจริงๆ น้ำเสียงมันดีขึ้นมาก “ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ กรูว่านะ ถ้าวันนึงมรึงประสบความสำเร็จมีชื่อเสียงขึ้นมาล่ะก็ พ่อมรึงเค้าอาจจะมองมรึงใหม่ก็ได้นะ หรือบางทีแค่มรึงแต่งงานมีหลานไปให้เค้าเลี้ยง เค้าก็อาจจะหายโกรธไปเลยก็ได้” ผมพยายามพูดเล่นให้มันสบายใจ “ถ้าเป็นอย่างนั้นได้จริงๆก็ดีนะสิ” ไอ้เมฆหัวเราะ หึหึ ทำให้ผมเบาใจไปได้มาก มันกลับไปทำงานต่อวันนั้นเลย อาจจะดูเร็วไปหน่อย แต่ผมว่าการถ่ายรูปนี่แหละที่จะช่วยเยียวยาหัวใจของมันได้ดีที่สุดแล้ว แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 50 04:16:57 จากคุณ : Chaophayu - [ 26 พ.ย. 50 04:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โห เรื่องเริ่มมีสีสันขึ้นมาเยอะแยะเชียวค่ะ เข้าใจความรู้สึกคนเขียนเลยล่ะค่ะ เราว่าไม่แรงไม่หรอก  เพราะมันเป็นสิ่งที่คนเค้าคิดกันจริงๆ (จริงๆ อาจจะแรงกว่านี้...)  แค่อ่านแล้วรู้สึกแย่นิดหน่อยน่ะค่ะ แต่ในฐานะที่เป็นข้อเขียนที่เขียนเพื่อสื่อถึงคนจริงๆ ไม่แปลกหรอกค่ะที่จะสะท้อนส่วนที่ไม่ดีของสังคมออกมาด้วย จากคุณ : The SoVo - [ 26 พ.ย. 50 16:02:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ พ่อโกรธที่เมฆไม่เรียนต่อหรือคะ ชักงง จากคุณ : scottie - [ 26 พ.ย. 50 22:03:27 ]