ตอนแรกเลือกหมวดไม่ถูก
ไม่รู้จะให้เป็นเรื่องสั้น หรือนิทานดี
แต่เอาเป็น ลงทั้งสองหมวดเลยล่ะกันนะ ^^"

ภาษาอาจไม่สวย
เพราะว่า เราเขียนเก็บไว้ในmy spaceหน่ะ
ทีแรกไม่คิดว่าคนจะอ่านเยอะ ขนาดนี้
แต่ผลตอบรับก้อดีพอสมควร
ถ้าไงก้อลองอ่านกันดูนะจ้ะ

ติชมได้ตามสบายเลยจ้ะ
เพื่อนำไปเป็นแนวทางปรับปรุงงานชิ้นต่อไปจ้ะ ^^
ขอบคุนจ้ะ

เชิญอ่านกันได้เลย

,, ซาตานกับผีเสื้อ *

ผีเสื้อเอ๋ย,, รู้มั้ยใครรออยู่
ผีเสื้อตอบไม่รู้,, ปนสงสัย?
ผีเสื้อเอ๋ย,, ฉันเองเด็กน้อยไง*
ผีเสื้อยิ้ม,, บินจากไป ไม่เหลียวมอง..

เรื่อง : cool_pk
แรงบันดาลใจ : golf

...วันนี้มีนิทานมาให้อ่าน...

...กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้
มีเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง
เป็นเด็กที่ชอบจับผีเสื้อเอามากๆ
ในวันนึงขณะที่เขาได้ไล่จับผีเสื้ออยู่เหมือนทุกๆวันนั้น
เขาก็ได้พบกับซาตาน..

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่"
ซาตานถามขึ้นด้วยเสียงที่น่าเกรงขาม
"ผมกำลังวิ่งไล่จับผีเสื้อ"
เด็กน้อยตอบโดยไม่เพียงแม้จะชายตาไปมอง
สายตาของเขาจับจ้องอยู่แต่ที่ผีเสื้อที่บินว่อนอยู่เท่านั้น..

"ทำไมเจ้าต้องจับผีเสื้อ?"
"เพราะผีเสื้อสวย ผมถูกใจและผมก้อชอบผีเสื้อตัวนั้นเอามากๆ
ถ้าผมจับได้ผมจะดูแลมันเปนอย่างดี ไม่ปล่อยให้มันหลุดมือไปอีก"

ซาตานมองดูเด็กน้อย ด้วยความฉงน?! พร้อมเอ่ยถามไปอีกว่า
"เจ้าไล่จับผีเสื้อตัวนั้น มานานแค่ไหนแล้ว?"

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่า ทุกๆวันผมต้องมาอยู่ที่นี้ คอยวิ่งไล่จับผีเสื้อตัวนั้น
และถึงแม้ว่าผมจะมาทีนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมก้อไม่เคยจับผีเสือตัวนั้นได้เลย
ถึงแม้มันจะอยู่ไม่ไกลจากมือผมเลยก้อตาม" เด็กน้อยตอบ

"แล้วทำไมเจ้าไม่สนใจผีเสื้อตัวอื่นๆ มีตัวที่สวยกว่าตั้งเยอะแยะ
บางทีเจ้าอาจจะจับได้ง่ายๆ โดยที่ไม่ต้องเสียเวลาอยู่อย่างนี้
บางตัวบินมาเกาะอยู่ที่ตัวเจ้าเองด้วยซ้ำไป"

เด็กน้อยนิ่ง.. ยิ้ม.. แล้วก็ตอบไปว่า
"ผมเคยจับผีเสื้อตัวนั้นได้ ผมได้ดูแลม้น
และผมได้รู้ว่า ผีเสื้อตัวนั้นไม่เหมือนกับตัวอื่นๆ
เพราะผีเสื้อตัวนั้น ทำให้ผมมีความสุข
อย่างที่ผมไม่เคยได้รับจากผีเสื้อตัวอื่นๆมาก่อน

ผีเสื้อตัวอื่นๆได้สอนให้ผมได้รู้จักความสุขในรูปแบบของพวกเขา
และหยิบยื่น สิ่งที่ทำให้พวกเขามีความสุขให้กับผม
โดยที่บางครั้ง สิ่งที่พวกเขาหยิบยื่นให้ ไม่ได้ทำให้ผมมีความสุขเลย..

แต่กับผีเสื้อตัวนั้น เขาสอนให้ผมได้รู้จักกับความสุขในรูปแบบของตัวผมเอง
โดยที่ผมไม่ต้องรอให้เขามอบให้ และผมสามารถมอบความสุขนั้นให้เขาได้ด้วย

แต่แล้ว ความสุขก็อยู่กับผมไม่นาน
เมื่อผีเสื้อตัดสินใจบินจากไป โดยทิ้งผมไว้ข้างหลัง... "

ซาตานครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง..
ก็หัวเราะออกมา พร้อมกับถามไปว่า..
"ฮ่าๆๆ แล้วทำไมเจ้าไม่ลองหยุดวิ่งไล่จับ ผีเสื้อตัวนั้นล่ะ
บางที ถ้าเจ้าลองหยุดอยู่เฉยๆ
ผีเสื้อนั้นอาจจะบินกลับมาหาเจ้าเองโดยที่เจ้าไม่ต้องทำอะไรเลยก้อได้"

เดกน้อยยิ้มตอบ..
"ไม่ได้หรอก จิงอยู่ของที่เปนของของเรา
ยังไงๆซะก้อต้องเปนของของเราอยู่วันยังค่ำ
ผีเสื้อตัวนั้นก้อเหมือนกัน ถ้าผีเสิ้อตัวนั้นเปนของเราจิง
ซะวันนึงเค้าจะบินกลับมาหาเราเอง...
แต่ในความเปนจิง จะเปนอย่างนั้นได้อย่างไร?
ในเมื่อผมไม่ใช่ดอกไม้.."

ซาตานนิ่ง และตั้งใจฟังเดกน้อยพูดต่อ

"..จะให้ผม หยุดรอคอยผีเสื้อ มาดอมดมแบบดอกไม้ก้อไม่ได้
การที่จะได้มาซึ่งสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขได้นั้น
ผมรุ้แต่แค่ว่า ผมต้องพยายาม..
สิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ตอนนี้ก้อคือ
คอยดูแลผีเสื้ออย่างไม่ละสายตา
เมื่อเกิดอะไรกับผีเสื้อตัวนั้น ผมจะได้ช่วยเหลือมันได้ทันที
ผมจะไม่เข้าใกล้จนเกินไป จนทำให้ผีเสื้อตกใจบินหนีจากผม
แต่ก้อจะไม่อยู่ห่างเกินไปจนไม่รู้ว่าผีเสื้อตัวนั้นเปนอย่างไรบ้าง..

ผมจึงยังคงวิ่งไล่จับผีเสื้ออยู่อย่างนี้
จนกว่าที่ผมจะหมดแรง..
และตราบใดที่ผมยังมีแรงอยู่
ผมก้อได้แต่หวังว่า สักวันนึงผีเสือตัวนั้นจะมองมาที่ผม
และให้ผมได้ดูแลมันเหมือนเมื่อก่อนอีก"

"...สักวันหนึ่ง..."

ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า...
ซาตานจากไปแล้ว...
เหลือเพียงแต่ เด็กน้อยคนนั้น
และยังคงเปนเด็กน้อยที่คอยไล่จับผีเสื้อตัวนั้นอยู่ตลอดไป...


"แล้วพวกคุณล่ะ เคยไล่จับผีเสื้อกันบ้างมั้ย?"


------------------



ปล. ใครที่อ่านแล้วจะเอาให้คนอื่นอ่าน ไม่ว่ากัน ไม่หวง
แต่ช่วยลงที่มาหน่อยก็ดี ว่าเอามาจากไหน
ก๊อบปี้ผลงานคนอื่นไปเป็นของตัวเองไม่ดีเน้อ
ขอบคุนจ้า..^^



เป็นไงบ้าง? อ่านแล้วชอบกันบ้างมั้ย?
หรือจะติชมตรงไหน ก็แสดงความคิดเห็นกันมาเลยจ้ะ
ขอบคุนจ้า ^^

piie-z* (cool_pk)