ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 3 (ต่อ) เรียนๆเล่นๆ สอบๆเครียดๆ สุดท้ายผมก็เรียนจบจนได้ เกรดผมไม่ได้ดีมากมาย แต่ผมก็ภูมิใจ ส่วนของแป้งก็ไม่ต้องเป็นห่วง ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งมากอดชนิดแทบไม่ต้องลุ้นเลย พอถึงวันรับปริญญา ผมก็ได้ไอ้เมฆมาเป็นช่างภาพกิตติมศักดิ์ให้ มันมาเจอกันที่บ้านตอนเช้า ทั้งคนทั้งหมาก็ดีใจกันมากมาย เพราะไม่ได้เจอมันนานมากแล้ว ไอ้เมฆเองก็ดูจะดีใจไม่น้อยไปกว่ากัน วันนั้นทั้งวันพวกผมก็ถ่ายรูปกันอย่างเมามัน นับเป็นวันที่ผมเป็นความสุขที่สุดในชีวิตอีกหนึ่งวัน เพราะคนที่ผมรักทุกคนมากันพร้อมหน้า ทั้งครอบครัว คนรักและก็เพื่อน ใกล้หัวค่ำ พอถ่ายรูปจนครบทุกมุมของมหาวิทยาลัยแล้ว ครอบครัวผมก็นัดกับครอบครัวแป้งไปกินเลี้ยงด้วยกัน ไอ้เมฆมาบอกผมว่ามันโดนที่บริษัทเรียกตัวด่วน ผมเลยโวยใส่มัน มันก็ขอโทษและพยายามอธิบายว่าเป็นเรื่องสำคัญ “อีกอย่าง ชั้นเป็นคนนอก ไม่ไปจะดีกว่า” “โห พูดซะห่างไกลกันเชียว เดี๋ยวปั๋ดเหนี่ยวเลย” ผมเคืองที่มันพูดอย่างนั้น “จะไปไหนก็ไปเลยไป แต่มรึงต้องติดให้กรูเลี้ยงข้าวมื้อนึงนะเว๊ย” “ได้” มันดูดีใจที่ผมไม่โกรธ “จริงสิ” ผมหันซ้ายหันขวาแล้วดึงไอ้เมฆออกมาไกลจากคนอื่นหน่อย “กรูกะจะบอกให้ทุกคนรู้พร้อมกันวันนี้อะนะ แต่ไหนๆก็ไหนๆล่ะ ครั้งนี้ กรูบอกมรึงเป็นคนแรกเลยดีกว่า”   มันมองอย่างงงๆที่ผมทำหน้าระรื่นผิดปกติ “กรูจะแต่งงานแล้วล่ะ” สีหน้าไอ้เมฆดูอึ้งไปเลย ท่าทางมันตกใจมาก “มะ...ไม่เร็วไปหน่อยเรอะ” “ไม่เร็วหรอก เรียนจบแล้วแต่งเลยมีแยะไป กรูกับแป้งก็มีงานทำแล้วด้วย” แป้งนั้นมีบริษัทมาจองตั้งแต่เรียนยังไม่จบ ส่วนผมก็เพิ่งหางานได้ก่อนรับปริญญาไม่นาน “แล้วจริงๆ มันก็ไม่ได้แต่งวันนี้พรุ่งนี้เลยหรอกนะ กว่าจะได้แต่งก็คงอีกเกือบ 2 ปีโน่นล่ะมั้ง ต้องรอเก็บเงิน รอให้ทุกอย่างลงตัว แล้วกว่าจะเตรียมงานเตรียมโน่นเตรียมนี่อีกมากมาย นี่คือกรูต่อสุดชีวิตแล้วนะ ตอนแรกแป้งเค้าจะรอตั้ง 5 ปีแน่ะ กรูน่ะอยากมีลูกเร็วๆจะได้ทันใช้ไง” ผมบ่น แต่ก็บ่นด้วยความสุข “ก็...ดีแล้วที่เป็นแป้ง”มันว่า “เค้าคงดูแลนายได้” “โห พูดซะเสีย” แต่ก็จริงของมัน ถ้าเทียบกับแป้งแล้ว ผมก็ยังเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโตจริงๆ “เออ ใช่ งานนี้ไม่ต้องเป็นตากล้องแล้วนะ มรึงต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้กรู เข้าใจมะ จะได้มีรูปมรึงเยอะๆซะที แล้วก็ ” “ขอโทษนะ ชั้นต้องไปแล้ว” มันพูดตัดบท ท่าทางมันจะรีบจริงๆ ผมเลยต้องปล่อยให้มันไป กับครอบครัวทั้งสองฝ่าย เมื่อผมกับแป้งบอกข่าวนี้ไป ทุกคนก็ยินดีด้วยกันทั้งนั้น ผมไปมาหาสู่กับ ครอบครัวแป้งเป็นประจำอยู่แล้ว พ่อแม่แป้งก็เอ็นดูผมเหมือนลูกคนนึง กับน้องๆของแป้งก็คุยกันถูกคอ และครอบครัวของเราก็เข้ากันได้ดี ทำให้ผมมีความสุขมากๆ ไม่กี่วันต่อมา มีคนมาส่งรูปถ่ายวันงาน เขาบอกไอ้เมฆไม่ว่างขึ้นเหนือไปแล้ว ผมโทรไปหามัน มันไม่รับสาย แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร คิดว่ามันคงยุ่งอยู่ หลังจากนั้นผมพยายามโทร.หามันอีกหลายครั้ง บางครั้งก็ติดแต่ไม่มีคนรับ บางครั้งเครื่องก็ปิด บางครั้งมีผู้ชายรับแล้วบอกว่ามันไม่ว่าง จนผมหงุดหงิดใจ เลยเปลี่ยนเป็นรอให้มันโทร.มาแทน ประกอบกับช่วงนั้นผมเองก็ยุ่งกับการเริ่มต้นชีวิตทำงาน ต้องปรับตัวมากมาย ที่ทำงานก็ใช้งานผมดั่งทาสเลยทีเดียว กว่าจะรู้ตัวว่าผมไม่ได้คุยกับมันเลยมานานกว่า 5 เดือนแล้ว ก็ตอนที่โปสการ์ดของมันส่งมาถึงบ้านผม รูปบนโปสการ์ดเป็นรูปตอนพระอาทิตย์ตก ลำแสงสีส้มของพระอาทิตย์สาดส่องผ่านเมฆก้อนโตชั้นต่างๆ สวยงามราวกับอยู่สวรรค์ ที่ด้านหลังมีข้อความบอกเล่าเรื่องทั่วไปเหมือนเดิม แต่มีรอยลิกควิดลบยาวๆแล้วเขียนทับเต็มไปหมด ผมนึกขำว่ามันคงไม่ได้เขียนหานานจนเขียนผิดเขียนถูกล่ะมั้ง และที่ตอนลงท้ายมันก็ไม่ได้เขียนเล่าที่มาของภาพนี้เหมือนปกติ มันเขียนสั้นๆว่า ‘ปล.คิดถึงเสมอ’ ผมอ่านแล้วก็อมยิ้ม มันคงอยากจะคุยอยากจะเจอกับผมเหมือนกัน แต่ไม่มีเวลาสินะ ผมเลยโทรศัพท์ไปหามัน มีเสียงผู้หญิงตอบกลับมาว่า “เลขหมายที่ท่านเรียกยังไม่เปิดใช้...” ผมมองหน้าจอมือถือ มันก็เบอร์ถูกนี่นา ลองโทรศัทพ์อีกหลายทีก็เหมือนเดิม ผมเอาโปสการ์ดมาดูก็ไม่เห็นมันจะบอกว่าเปลี่ยนเบอร์เลย หรือมันอาจจะเพิ่งเปลี่ยนเลยยังไม่ได้บอกผม หรือโทรศัพท์โดนตัด ผมตัดสินใจรอมันโทรศัพท์มาหา เพราะโปสการ์ดก็ส่งมาแล้ว มันยังคงไม่ลืมผมหรอก ผ่านไปสองเดือน มันก็ยังไม่โทรศัพท์มาเสียที ถามเพื่อนคนอื่นก็ไม่มีใครรู้ ไปหาที่ที่อยู่ที่เคยให้ มันก็ย้ายออกไปแล้ว ทำให้ผมเริ่มเป็นห่วงมัน ผมเห็นมันก็ยังลงนิตยสารตามปกติเลยโทรศัพท์ไปถามที่บริษัท บริษัทก็บอกว่าให้เบอร์ไม่ได้อีก   “หนีหนี้อยู่ล่ะมั้ง” ปากไอ้เป้เจ้าเก่า ผมโทรไปบ่นให้มันฟัง หลังเรียนจบมานี่ ผมกับมันคุยกันบ่อยขึ้น “ไม่ตลกนะเฟ้ย” ผมดุมัน “เพื่อนหายไปทั้งคน” “พูดยังกะหายสาญสูญ มรึงก็บอกเองว่างานมันยังลงอยู่ทุกเดือน ไม่ใช่เรอะ” ไอ้เป้ว่า “อย่าคิดมากไปซิวะ” “มรึงไม่ห่วง แต่กรูห่วงนี่โว๊ย เป็นห่วงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจมั้ย!?” “โว๊ย! ไอ้นี่นิ๊บ่นอยู่ได้ บ่นรอบที่ร้อยแล้วมรึง มันยังไม่ตายหรอก ยังแข็งแรงดี อาทิตย์ก่อนมันยังไปปีนเขามาตั้งสามลูก เว่อร์จริงๆมรึงนี่” “จริงเรอะ” ผมพอโล่งใจ “จริงดิ” “แล้ว...มรึงรู้ได้ไงอ่ะ”ผมเอะใจ เสียงที่ปลายสายเงียบไป มีพิรุธอย่างแรง ไหนมันบอกไม่ได้คุยกับไอ้เมฆตั้งนานแล้วไง “ไอ้เวรเป้ มรึงรู้อะไรใช่มั้ย บอกกรูมาเดี๋ยวนี้นะเว๊ย!!” ผมโวยวาย ตะโกนใส่มือถือลั่น มันยังเงียบ “ไอ้เวร ถ้ามรึงไม่บอก กรูจะบุกไปบ้านมรึงเดี๋ยวนี้เลย!” “ว๊าก! ไม่ต้อง”มันรีบพูด “คือ...เมื่อกี้กรูพูดย้อเย้น กรูจะไปรู้ได้ไงเล่า แหม”   “ไอ้...เป้” “เหอๆ กรูรู้ก็ได้ คือ กรูนั่งทางในเห็นอะ” “ไอ้......เวร.......เป้” “ฮือๆ” เสียงมันครวญคราง “แมร่ง บอกก็ได้วะ หมดกันเกียรติลูกเสือกรู” ไอ้เป้เล่าให้ผมฟังว่ามันกับไอ้เมฆติดต่อกันมาพักใหญ่ๆแล้ว ไอ้เมฆมันจะโทร.มาคุยเป็นระยะๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะคุยกันเรื่องผมแหละ “แล้วทำไมมันไม่มาคุยกะกรูเองวะ” “กรูจะไปรู้หรอ” “แล้วทำไมมรึงไม่บอกกรูแต่แรก ปล่อยให้กรูเป็นบ้าอยู่ได้” “ฮือ ก็ไอ้เมฆมันขอไว้ไม่ให้บอกมรึงอะ แล้วมรึงอย่าบอกมันนะว่ากรูเป็นคนบอก ฮือ” ความโกรธผมพุ่งปรี้ด ทำไมไอ้เมฆถึงต้องห้ามบอกผม อย่างนี้มันหมายความว่ายังไง!? “มรึงบอกเบอร์มันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ผมกะจะโทร.ไปคุย แต่นึกขึ้นได้ว่าเดี๋ยวมันก็เลี่ยงไม่คุยได้อีก “แล้วเอาที่อยู่ด้วย มรึงมีใช่มั้ย!!” ผมขู่กรรโชกเอาเบอร์โทร.และที่อยู่ของไอ้เมฆมาได้สำเร็จ และถามจนรู้ว่าสองถึงสามวันนี้ มันอยู่กรุงเทพ วันต่อมาผมเลยไปหามันแต่เช้าตรู่ ผมเคาะประตูห้องมันเรียกอยู่ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก แต่คนเปิดไม่ใช่ไอ้เมฆ เป็นผู้ชายผิวขาว หน้าตาตี๋ๆ ดูอายุจะมากกว่าผมหน่อยใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว ท่าทางเขางัวเงียเหมือนเพิ่งตื่น - จบตอนที่ 3 - แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 50 16:55:36 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 50 12:34:09 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 50 16:26:57 จากคุณ : Chaophayu - [ 27 พ.ย. 50 16:07:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 4 (จบ) “นี่ใช่ห้องเมฆรึเปล่าครับ” ผมถาม เขาพยักหน้าตอบอย่างมึนๆ “มันอยู่รึเปล่า ผมมาหามันน่ะครับ” ผู้ชายคนนั้นมองผมอย่างพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาที่ผมบอกไม่ถูก รู้แต่ผมไม่ชอบมันเลยจริงๆ “เธอคงเป็นทินสินะ” เขายิ้ม “น่ารักดีนิ๊” “ขอบคุณครับ” ผมรู้สึกแปลกๆ ผู้ชายเขาชมผู้ชายด้วยกันอย่างนี้ด้วยเรอะ แต่ไหนๆมันก็เป็นคำชมนี่นะ “แล้วเมฆอยู่รึเปล่าล่ะครับ” “อืม ออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะ เห็นว่าจะกลับดึกๆหรือไม่ก็อาจจะกลับพรุ่งนี้เลย” ซวยจริง อุตส่าห์แหกตาตื่นมาตั้งแต่เช้าก็ยังไม่เจอมันอีก ผมคิด “จะเข้ามารอรึเปล่า ชั้นจะได้รอเป็นเพื่อน” “ไม่ล่ะครับ” ใจจริงผมอยากรอที่นี่ให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย แต่คนๆนี้ทำให้ผมขนลุกยังไงไม่รู้สิ “งั้นฝากบอกมันว่าผมจะมาหาใหม่แล้วกันนะครับ” “ทิน”เขาเรียกผมไว้ก่อนผมจะเดินไป “เธอเห็นเมฆเป็นเพื่อนรึเปล่า” “ก็ต้องใช่สิครับ” ผมตอบอย่างงงๆกับคำถาม “ถ้าอย่างนั้นก็เลิกมาหาเลิกโทรมาได้แล้ว มันรบกวนเมฆเค้า รู้ไว้นะ” เขายิ้มหวานให้แล้วเข้าห้องปิดประตูทันที ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น ผมที่หงุดหงิดค้างมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วยิ่งหัวเสียเข้าไปใหญ่ ผมพยายามเคาะประตูเรียกให้เขาออกมาอธิบายว่าที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าอย่างไร แต่ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา ผมเลยต้องลามือไปเอง ผมกระแทกเท้าเดินลงบันไดด้วยความโกรธ หมอนี่เป็นใคร!? สนิทกับไอ้เมฆแค่ไหน!? เขารู้อะไรเกี่ยวกับไอ้เมฆที่ผมไม่รู้เรอะ ทำไมต้องมาว่าว่าผมรบกวนไอ้เมฆด้วย.....แต่ที่ผมโกรธยิ่งกว่า คือ ไอ้เมฆ ทำไมมันต้องทำเหมือนหนีผมด้วย มีอะไรทำไมไม่พูดกันตรงๆ หรือ ผมจะรบกวนมันจริงๆ ผมพูดมากเกินไปมันเลยเบื่อเรอะ แล้วไหนเขียนว่าคิดถึงไง... นี่ไอ้เมฆมันยังเห็นผมเป็นเพื่อนมันอยู่รึเปล่า ผมน้อยใจจนน้ำตาแทบไหล ผมเคยคิดว่าผมเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของมัน แต่คงจะไม่ใช่อีกแล้วสินะ กลางดึกคืนนั้น ไอ้เมฆโทร.มาหาผม ตอนแรกผมจะประชดไม่รับ แต่สุดท้ายผมก็รับจนได้ “มาหาชั้นมีเรื่องสำคัญอะไรรึเปล่า” น้ำเสียงมันดูเป็นห่วงเป็นใย “ทำไม ไม่มีเรื่องอะไรไปหาไม่ได้รึไง” ผมถามเสียงหาเรื่อง “ไม่ใช่อย่างนั้น...ชั้นรู้เรื่องหมดแล้วนะ ชั้นต้องขอโทษแทนเขาด้วย เขาเป็นคนอย่างนี้เองล่ะ อย่าไปสนใจเลยนะ” “หมอนั่นเป็นเพื่อนมรึงเรอะ ท่าทางเค้าแปลกๆ บอกตรงๆกรูไม่ชอบเค้าเลย” “ก็...ไม่เชิงเพื่อนหรอก...” “ช่างมันเถอะ ว่าแต่ มรึงเปลี่ยนเบอร์แล้วทำไมไม่บอกกรู” “ชั้นขอโทษ” “กรูไม่ต้องการคำขอโทษ กรูแค่อยากรู้ว่าทำไม” “ชั้น...บอกไม่ได้” “ทำไมบอกไม่ได้วะ!?” ผมเริ่มงง “มรึงเป็นเอฟบีไอรึไง มีอะไรลึกลับซับซ้อนหนักหนาวะ ถึงบอกไม่ได้” “นายกับแป้งยังไปได้ดีกันอยู่รึเปล่า” “ก็ดีสิ ดีมากด้วย วุ๊ย! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้วะ” “อย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะ” “นี่ ไอ้คุณเมฆ ช่วยตอบคำถามกรูหน่อยได้มะ” “ไม่ได้” เสียงมันเบาลงเรื่อยๆ “หา!?” “เพราะชั้น...ถูกตัดลิ้นไปแล้ว” พูดจบมันก็วางสายไป ผมงงอย่างแรง ตัดลงตัดลิ้นอะไรของมันวะ!! ผมฟังผิดรึเปล่าเนี่ย ผมโทร.ไปอีกที มันก็ปิดเครื่องไปแล้ว ผมได้แต่ดิ้นพร่านๆ ไอ้เมฆมันเป็นอะไรของมันเนี่ย! ติสแตกรึไง ดี! ถ้ามันไม่อยากคุยกับผม เราก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก! ผมเกิดอาการงอนเลยตั้งใจจะไปไม่ยุ่งกับมันอีก แป้งเห็นความหงุดหงิดของผม เลยพาไปเดินเที่ยวห้างฯในวันหยุดแก้เครียด และพยายามพูดให้ผมอารมณ์ดีขึ้นอย่างอ่อนโยน “อยากรู้มากนัก ทินก็จ้างนักสืบไปสืบเลยสิ” “ได้เรอะ” ผมตื่นเต้นขึ้นมา “แป้ง-ประ-ชด” เธอทำเสียงดุ ผมเลยหงอยลงทันตา “ทินจ๋า” เธอพูดช้าๆชัดๆ “แป้งจะบอกให้นะ คนเราน่ะต่อให้สนิทกันแค่ไหน มันก็ต้องมีความลับที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ด้วยเหตุผลใดเหตุผลหนึ่งด้วยกันทั้งนั้นแหละ ถ้าเมฆเค้าจัดการปัญหาของเค้าเสร็จ แล้วเค้ายังเห็นว่าทินเป็นเพื่อน เค้าก็จะกลับมาหาเองแหละ” ผมคิดตามที่แป้งพูด หรือจะเป็นเพราะผมไปคาดคั้นกับมันมากเกินไปจนมันลำบากใจกันนะ “เพราะฉะนั้น” เธอดึงแก้มป่องๆของผมสองข้างให้ฉีกยิ้ม “เลิกเอาคิ้วชนกัน แล้วยิ้มได้แล้ว เข้าใจมั้ย” แป้งดึงแก้มผมขึ้นๆลงๆอย่างมันมือ “โอ๊ย ยิ้มเองได้แล้วจ๊ะๆ” ผมร้อง พอเธอปล่อยมือ ผมเลยยิ้มกว้างให้ดูเป็นการยืนยัน “นี่ถ้าไม่ใช่แป้ง ทินไม่ยอมยิ้มให้ดูนะเนี่ย” แป้งอมยิ้มมองผมอย่างหมั่นไส้แกมเขิน อันเป็นท่าเฉพาะตัวในการเขินของเธอที่ผมเห็นทีไรก็มีความสุขทุกที ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก้ไม่รู้สินะที่ผมคิดว่า ดีจริงๆที่มีแป้งอยู่ข้างๆ “อ๊ะ ตรงนั้นมีจัดเทศกาลแสตมป์ด้วยแหละ” เธอชี้ชวนให้ผมดู “ไว้ชวนแม่มาดูดีกว่า” จริงสินะ แม่ของแป้งสะสมแสตมป์นี่นา ...แสตมป์... ...ตัดลิ้น... ...ใต้แสตมป์นั้น คำเหล่านั้นผุดขึ้นมาในหัวผม เรื่องตัดลิ้นผมเคยได้ยินมาก่อนแล้วนี่ เรื่องตลกประหลาดๆของไอ้เมฆนั่นเอง โปสการ์ดที่มันส่งให้ผมก็ต้องติดแสตมป์ หรือมันจะส่งข้อความลับให้ผม ผมอ้าปากจะบอกแป้ง แต่ก็คิดได้ว่า...ทำไมต้องส่งข้อความลับด้วย หรือว่า มันจะเป็นเอฟบีไอปลอมตัวมาจริงๆ!! อย่างงั้นผมก็ไม่ควรจะบอกสิ เดี๋ยวแป้งจะเป็นอันตรายไปด้วย ผมเลยเก็บเงียบไว้ก่อน พอกลับถึงบ้านผมเอาโปสการ์ดทั้งหมดที่ไอ้เมฆส่งให้มาดูอย่างพินิจพิเคราะห์ คิดไปคิดมา ผมเริ่มคิดว่าตัวเองติ๊งต๊อง ไอ้เมฆมันจะไปเป็นเอฟบีไอได้อย่างไร หูผมอาจจะฟังเพี้ยนไปก็ได้ ผมจดๆจ้องๆอยู่พักใหญ่ก็ตัดสินใจจะลองแงะแสตมป์ดู ไหนๆก็เป็นเบาะแสสุดท้ายที่ผมรู้แล้วนี่นา ลองดูคงไม่เป็นไรหรอก ผมเลือกโปสการ์ดใบสุดท้ายที่มันส่งให้ ถ้ามันจะมีข้อความอะไรจริง ใบนี้คงเหมาะที่สุด ผมพยายามแงะปลายแสตมป์ออกอย่างเบามือที่สุด แต่เนื้อกระดาษโปสการ์ดก็ยังติดมาอีก เลยต้องใช้วิธีที่คุณแม่เคยบอก คือ ตัดแล้วเอาไปแช่น้ำไว้ จะได้ลอกออกมาอย่างสวยงาม อยากรู้ก็อยากรู้ เสียดายก็เสียดาย แต่ผมก็ตัดใจตัดเอาส่วนที่ติดแสตมป์ของ โปสการ์ดสุดที่รักไปแช่น้ำจนได้ ครบห้านาที ผมหยิบมันขึ้นมาค่อยๆลอกแสตมป์ออกพลางหวังให้มันจะมีอะไรสักอย่างจริงๆ จะได้เลิกคิดว่าตัวเองงี่เง่าเสียที และพอลอกเสร็จก็ปรากฎลายมือไอ้เมฆที่เขียนด้วยตัวบรรจงเล็กๆว่า ‘ฉันรักนาย’ ผมอ่านแล้วก็ยิ้ม ดีใจที่มันรักผม เพราะผมก็รักมันเหมือนกัน ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา มันคงจะเขินไม่กล้าเขียนตรงๆละสิ แต่ก็ผมแอบผิดหวังเล็กน้อย ก็มันเล่นซับซ้อนเสียขนาดนี้ ผมเลยนึกว่าจะเป็นข้อความอื่นที่ให้ข้อมูลมากกว่าเสียอีก แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 50 12:36:24 จากคุณ : Chaophayu - [ 27 พ.ย. 50 16:28:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมโทร.ไปหาไอ้เป้ เล่าเรื่องนี้ให้มันฟังอย่างขำๆ “ไอ้โง่!!” มันเน้นคำว่า ‘โง่’ อย่างยาว “อะไรของมรึง อยู่ๆมาด่ากรูทำไม” ผมงง “กรูอยากจะร้องไห้ มรึงไม่เข้าใจจริงๆเรอะว่าไอ้เมฆมันหมายความว่าไง” มันว่า “มันไม่ได้รักมรึงแบบเพื่อนนะโว๊ย!” “งั้นรักแบบพี่น้องเรอะ ก็ดีเหมือนกัน” “ไม่ใช่! ต้องให้มันยกขบวนขันหมากมาขอรึไง มรึงถึงจะเข้าใจน่ะ” เสียงไอ้เป้เหมือนเหลืออดเต็มที่ “มันรักมรึงแบบแฟนโว๊ย!” “บ้าเรอะ” ผมหัวเราะ “เดี๋ยวฟ้าก็ผ่าหรอก” ไอ้เป้เงียบไปนาน ทำเอาผมเริ่มไม่แน่ใจ “มรึงพูดเล่นใช่มะ แล้วมรึงมั่นใจได้ไง อ้อ กรูรู้แล้ว มรึงกะไอ้เมฆรวมหัวกันอำกรูล่ะสิ” “นิสัยไอ้เมฆเป็นอย่างนั้นเรอะ” ผมเถียงไม่ออก “แล้ว มรึงมั่นใจได้ไงล่ะว่าที่มรึงคิดอะถูก” “ก็ ความจริงกรูตะหงิดๆมานานแล้วล่ะ พอได้ยินอย่างนี้กรูเลยมั่นใจว่าใช่เลย” “หงิดๆไรวะ” “กรูเห็นมันใจดีกับมรึงเป็นพิเศษมาตั้งแต่มัธยมแล้วนิ๊” “ไม่จริงอะ มันก็ใจดีกับทุกคนนั่นแหละ” “ใช่ที่ไหน กับคนอื่นน่ะ มันช่วยได้ก็ช่วย มันช่วยไม่ได้มันก็บอกตรงๆ แต่กับมรึงมันเคยปฏิเสธเรอะ แถมตอนที่มันโทร.คุยกะกรู มันก็ถามแต่เรื่องมรึง เป็นห่วงเป็นใยมรึงโคตรๆ มรึงว่ามันไม่เว่อร์เกินเพื่อนธรรมดาเรอะ” “ตะ...ตะ...แต่ จะเป็นไปได้ไงเล่า มันก็เป็นผู้ชาย กรูก็เป็นผู้ชายนะโว๊ย” “มรึงก็คิดดูสิ ไอ้เมฆมันหน้าตาก็ดี มีผู้หญิงชอบมันก็เยอะ แต่ไม่เห็นมันยักกะมีแฟนกับเค้าซะทีเลย” “นั่นเพราะมันมัวแต่บ้ากล้องต่างหาก” ผมเถียง “มรึงคิดอย่างนั้นจริงๆเรอะ” ภาพผู้ชายท่าทางแปลกๆที่ห้องของไอ้เมฆผุดขึ้นมาในหัว ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ไม่อยากเชื่อเลยว่าไอ้เมฆจะคิดอย่างนั้นกับผม ทำไมผมถึงไม่เคยเอะใจมาก่อนเลยนะ “ไอ้เวรเป้ รู้แล้วทำไมไม่บอกกรูก่อนวะ” ผมโวยวาย “โอ๊ย กรูบอกว่ากรูแค่สงสัย กรูก็เพิ่งรู้เหมือนมรึงนี่แหละ” มันโวยกลับ “แล้วอีกอย่างเรื่องแบบนี้ต่อให้กรูรู้มาก่อน แต่ถ้าไอ้เมฆมันไม่อยากให้มรึงรู้ กรูก็ไม่มีสิทธิ์พูดหรอก” “เวรเป้” ผมแอบทึ่งมันเล็กๆ “มรึงนี่ก็แอบเป็นคนละเอียดอ่อนเหมือนกันนะ นึกว่าจะเอาแต่ปากเสียไปวันๆซะอีก” “ขอบใจ แต่ประโยคหลังไม่ต้องมีก็ได้นะ” “แล้ว...มรึงว่ากรูจะทำยังไงต่อดีวะ” “แล้วมรึงคิดยังไงกับไอ้เมฆวะ” “จะคิดยังไงล่ะ ก็คิดว่าเป็นเพื่อนน่ะสิ” ผมตอบโดยไม่ต้องคิด “กรูก็ว่ายังงั้นแหละวะ แล้วกรูก็ว่าไอ้เมฆมันก็รู้เหมือนกัน” คุยเสร็จ ผมมานั่งทบทวนถึงสิ่งที่คุยกับไอ้เป้ไป หัวผมมึนตึบไปหมด เหมือนโลกพลิกกลับด้าน ไอ้เมฆรักผม? เพราะอย่างนี้เองเรอะ มันถึงต้องหนีผม? ผมไม่น่ามือซนไปลอกแสตมป์ออกเลย ถ้าผมยังคงไม่รู้ต่อไป พอผมหายงอนก็คงไปตื้อไอ้เมฆ แล้วมันก็คงใจอ่อนกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้แน่ๆ แต่ตอนนี้คงเป็นอย่างนั้นไม่ได้แล้วสินะ ผมคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะมองหน้ามันยังไงดี ที่ผ่านมาผมคงทำให้มันเจ็บไม่น้อย ตอนที่คุยกัน ผมก็ชอบพูดเรื่องของแป้ง แล้วยังบอกให้มันมาเพื่อนเจ้าบ่าวอีก ผมนี่ช่างเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องจริงๆเลย แล้วผมก็ปล่อยเวลาให้ผ่านไป ไอ้เมฆไม่ได้ติดต่อมาหาผมอีก ผมเองก็ไม่ได้พยายามติดต่อมันอีกเหมือนกัน สิ่งที่พอจะทำให้ผมได้รับข่าวคราวของมันได้บ้าง คือ คอลัมภ์ของมันในนิตยสารที่ผมยังตามซื้อไม่ได้ขาด พอวางแผนผมก็จะรีบซื้อมาและรีบพลิกหาคอลัมภ์ของไอ้เมฆเป็นอย่างแรก แต่ในเล่มล่าสุดผมพลิกแล้วพลิกอีกก็หาคอลัมภ์มันไม่เจอ ทำให้ผมเกิดเป็นห่วงมันขึ้นมา ตอนแรกผมคิดจะรอดูของเดือนต่อไปว่าจะกลับมาลงใหม่รึเปล่า แต่เพราะรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เลยเปลี่ยนใจโทร.ไปถามที่บริษัทดู จึงรู้ว่าไอ้เมฆเมฆย้ายไปอยู่กับนิตยสารเล่มอื่นแล้ว โอเปอร์เรเตอร์บอกชื่อนิตยสารเล่มนั้นมาแล้วผมไม่รู้จัก เลยถามว่าอยู่ที่ไหน “อเมริกาคะ”   หัวใจผมหล่นวูบ “อเมริกา! ไปได้ยังไง ไปตั้งแต่เมื่อไร พวกคุณปล่อยมันไปได้ยังไงเนี่ย!” “หา!? เออ คือ คุณเมฆยังไม่ได้ไปค่ะ” ผมใจชื้นขึ้นมาหน่อย “เค้าจะออกเดินทางคืนนี้ค่ะ” ผมตาเหลือกมองนาฬิกา เวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว ผมโทร.ไอ้เมฆ มันก็ไม่รับ ผมเลยต้องรีบออกจากที่ทำงาน ผมได้แต่ภาวนาให้มันยังไม่ย้ายที่อยู่และยังไม่ไปสนามบินไปตลอดทางที่นั่งรถไฟฟ้า และก็สมปรารถนาแบบฉิวเฉียด ไปเจอมันกำลังจะขึ้นรถแท๊กซี่พอดี มันทำหน้าเหมือนเห็นผีตอนที่เห็นผม  ไอ้เมฆดูตัวบึกขึ้นนิดหน่อย ผิวก็คล้ำขึ้น ผมรู้สึกราวกับไม่ได้เจอมันมานานแสนนาน “นี่คิดจะไปโดยไม่บอกกันเลยใช่มั้ย” ผมถามเสียงโกรธๆ “ขอโทษ ” มันทำเสียงอ่อยๆพูดคำที่ผมคิดไว้แล้วเชียวว่ามันจะต้องพูด ทำให้ผมนึกขำขึ้นมา “มรึงนี่แก่ขอโทษจริงนะ” ผมหัวเราะ “ถ้ามรึงพูดคำอื่นออกมาได้ง่ายๆเท่าคำนี้ เรื่องมันก็คงไม่ต้องยุ่งยากขนาดนี้ แล้ว...โปสการ์ดสุดที่รักของกรูก็คงไม่ต้องแหว่ง” สีหน้าไอ้เมฆซีดลงทันทีตอนที่ได้ยินประโยคสุดท้าย มันเบนสายตาหลบผม เหมือนไม่กล้ามองหน้า “นาย...เกลียดชั้นรึเปล่า” “เกลียดสิ” ผมพูดเสียงแข็งๆ “โปสการ์ดใบนั้นเป็นใบที่กรูชอบมากที่สุดนะเฟ้ย บอกวิธีอื่นไม่ได้รึไงฟะ” ผมหัวเราะ มันมองหน้าผมอย่างงงๆปนโล่งใจ “จะไม่เล่าหน่อยเรอะว่าเรื่องเป็นไงมาไงเนี่ย ไปซะไกลเชียว” ผมดึงมันมานั่งคุยที่ม้านั่งแถวนั้น ปล่อยแท๊กซี่รอไปก่อน ไอ้เมฆเล่าให้ฟังว่ามีโอกาสคุยกับบ.ก.ของนิตยสารเล่มนี้ตอนที่ภาพของมันไปได้รางวัลที่ญี่ปุ่น เขาทาบทามมันไปทำงานด้วย มันก็ตอบตกลงแบบแทบไม่ต้องคิด เพราะมันชื่นชอบและชื่นชมนิตยสารเล่มนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว มันอธิบายว่ารูปแบบจะคล้ายๆกับเล่มเดิม แต่เปลี่ยนจากทั่วประเทศไทยเป็นทั่วโลก แถมนิตยสารยังได้รับการแปลอีก 5 ภาษาและวางขายทั่วโลกอีกด้วย น้ำเสียงของมันดูตื่นเต้นมาก ผมก็พลอยตื่นเต้นไปด้วยที่เห็นมันโกอินเตอร์ “แล้วมีภาษาไทยเปล่าว่ะ” ผมถาม มันส่ายหัว “โห ยังงี้ก็ต้องอ่านภาษาปะกิตดิวะ” ผมทำหน้าสยอง “ไม่เอาอะ มรึงต้องบอกให้เค้าทำภาษาไทยนะเว๊ย!” “ไว้จะลองดูแล้วกัน” มันหัวเราะเบาๆ พวกเราคุยกัน หัวเราะกัน บรรยากาศไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย ผมมีความสุขมากจนอยากจะให้มันเป็นอย่างนี้ตลอดไปจริงๆ “มรึงจะย้ายไปอยู่ที่นู่นเลยเรอะ” “ใช่ แต่ก็คงไม่ค่อยได้อยู่เหมือนเดิม” “แล้ว...จะกลับมาอีกรึเปล่า” “ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน...โลกใบนี้มันกว้างใหญ่มาก ต่อให้ใช้เวลาทั้งชีวิตก็คงไปไม่ทั่ว” มันยิ้มบางๆให้ผม แต่สายตามันกลับดูเศร้า ทำให้ผมรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก “ตอนนี้พี่กรูย้ายไปอยู่ข้างนอกกับแฟนแล้วนะ กรูเลยกะจะยึดบ้านซะเลย” ผมพยายามยิ้มแต่ก็ยิ้มไม่ค่อยออก “กรูก็คงจะอยู่บ้านหลังเดิม แล้วก็ใช้เบอร์โทรศัพท์เบอร์เดิมไปจนตายนั่นแหละ” ไอ้เมฆไม่พูดตอบอะไร เราทั้งสองต่างก็เงียบไปเฉยๆ “ชั้นต้องไปแล้วล่ะ” มันพูดขึ้น ผมมองนาฬิกาถึงรู้ว่าคุยกันมาเกือบชั่วโมงแล้ว ผมเดินไปส่งมันขึ้นแท๊กซี่ แต่ก็ตัดสินใจดึงมันไว้อีกครั้ง มีบางสิ่งที่ผมยังค้างคาใจอยู่ ต้องถามมันให้ได้ “บอกกรูได้มั้ย...ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไร” ไอ้เมฆเงียบไปสักพัก “นานมากแล้วล่ะ...ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว...ชั้นคงระบุเวลาชัดเจนไม่ได้หรอก มัน...ค่อยๆสะสมเข้ามาทีละเล็กทีละน้อย กว่าจะรู้ตัว...ชั้นก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว” น้ำตาผมเริ่มคลอเบ้า เรื่องมันเกิดขึ้นมานานขนาดนี้แล้ว แต่ผมกลับไม่เคยเอะใจเลยสักนิด แล้วยังเที่ยวคิดเที่ยวพูดได้เต็มคำอีกว่า ผมเป็นเพื่อนสนิทมัน “อย่าร้องไห้สิ” เสียงไอ้เมฆตอนปลอบผมยังอ่อนโยนเหมือนเก่า แต่ผมก็ไม่ฟังมัน ปล่อยให้น้ำตาล้นทะลักออกมาจนมันตกใจ “เมฆ” ผมพูดไปสะอื้นไป “มรึงรู้ใช่มั้ยว่ากรูก็รักมรึงมาก รักมากจริงๆ ถึงจะไม่ใช่รักแบบนั้นก็เถอะ แต่กรูก็รักมรึงมากโคตรๆนะเว๊ย!” ผมโผเข้ากอดมันแน่น แล้วร้องไห้โฮ ไอ้เมฆค่อยๆกอดตอบ กอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ มือของมันสั่นไปหมด มันกอดผมแน่นจนเหมือนตัวผมจะจมหายไปในตัวมัน กอดแน่นเหมือน...ไม่อยากจากไป ผมอยากกอดมันไว้อย่างนี้ให้นานเท่านาน แต่สุดท้ายผมก็ต้องปล่อยมันไป ผมขอไปส่งที่สนามบิน แต่มันบอกว่าส่งไกลแค่ไหนก็ต้องจากกัน ผมเลยได้แต่ยืนมองมันนั่งรถแท๊กซี่จากไป มันไม่หันกลับมามองผมอีกเลยจนสุดสายตา ในใจของผมภาวนาขอให้มันเดินทางโดยปลอดภัย ขอให้มันทำความฝันให้เป็นความจริงได้สำเร็จ ขอให้มันมีความสุขมากๆ และขณะเดียวกันผมก็สงสัยว่าผมจะได้เจอมันอีกรึเปล่า เราจะได้คุยกันอีกมั้ย มันจะส่งโปสการ์ดมาให้ผมรึเปล่า ผมอยากให้เป็นผมเหลือเกินที่เป็นคนกำหนด แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคงจะเห็นแก่ตัวมากเกินไป แต่มีสิ่งนึงที่ผมแน่ใจเต็มที่ คือ ช่วงชีวิตหนึ่งที่ผมกับมันได้มีโอกาสใช่ร่วมกัน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ผมก็คงไม่มีวันลืมได้ลง ผมรู้ว่าไอ้เมฆจะอยู่ในใจของผมเสมอ...ตลอดไป . . . . - จบ - ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนจบนะคะ ^_^ *แอบมาแก้ ลืม เอาของที่แก้แล้วยังไม่แก้กลับมาลง(งงเองนะเนี่ย 555+) แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 01:15:50 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 50 16:56:10 แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 50 12:30:58 จากคุณ : Chaophayu - [ 27 พ.ย. 50 16:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ๊ากกกก... โดนไปเต็มๆ นี่ขนาดเดาไว้ก่อนแล้วนะ  ยังโดนไปจนได้ มิตรภาพระหว่างเพื่อนนี่มันสุดยอดจริงๆ ไม่ว่าอะไรจะเป็นยังไง เพื่อนก็คือเพื่อน...จริงๆ ตอนนี้สำนวนพูดของนายทินกับเป้กลายเป็นสำนวนวัยรุ่น "ขำๆ " ไปนิดหนึ่งนะคะ  ...อ่านแล้วฮาดี แต่ไม่ค่อยเข้ากับตอนที่แล้วๆ เท่าไหร่ เรื่องนี้ถ้าเกลาสำนวน ภาษาพูดกับการบรรยายเรื่องอีกนิดหน่อย น่าจะดีมากๆ เลยล่ะค่ะ (อ้อ...เสียดายเรื่องของเมฆเหมือนกัน อยากฟังเรื่องของเค้ามากกว่านี้นะคะ  แคแรคเตอร์ออกจะน่าสนใจ) จากคุณ : The SoVo - [ 27 พ.ย. 50 20:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าแก้เรื่องชั้นได้ น่าจะยิ่งดีนะ แหม ก็แช่แค่มุมเดียว ไม่เห็นต้องตัดเลย ฮี่ๆ จากคุณ : scottie - [ 27 พ.ย. 50 21:09:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แอบมาขอบคุณ คุณ The SoVo กับคุณ scottie อีกครั้งค่ะ ที่ช่วยอ่านและแนะนำอะไรตั้งเยอะเลย ตอนแรกเรานึกว่าจะไม่มีคนอ่านเสียแล้ว เรื่องการเขียนนี่เรายอมรับเลยว่าเรายังอ่อนหัดนัก ต้องขออภัยจริงๆ ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะเราเป็นคนไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ (เพิ่งจะมาเร่งอ่านตอนคิดจะเขียนนี่แหละค่ะ) เลยใช้คำพูดไม่เก่ง ต้องฝึกอีกมากมายค่ะ ขอบคุณอีกล้านครั้งค่า จากคุณ : Chaophayu - [ 28 พ.ย. 50 13:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แอบอ่านครับ เพิ่งแสดงตัว จากคุณ : กลิ่นกาแฟครับ - [ 28 พ.ย. 50 17:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบเนื้อเรื่องมากเลยค่ะ   อ่านแล้วมีความสุขมากๆ ^^ ชอบคาแรคเตอร์แบบทินจังค่ะ  แบบอ่านแล้วคิดเหมือนกันว่าคนแบบนี้นี่ถ้าอยู่ข้างคงมีความสุขเนอะ จากคุณ : Vellyz - [ 28 พ.ย. 50 20:54:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีคนอ่านแสดงตัวเพิ่มแล้ว เย้! คุณกลิ่นกาแฟครับ - รออยู่พอดีเลยค่า ดีใจจริงๆเลย คุณ Vellyz - ปลื้มค่ะปลื้ม ตอนเราเขียนเราก็มีความสุขมากๆ ก็เลยอยากให้คนอ่านอ่านแล้วมีความสุขเหมือนกัน อย่างนี้ขอถือว่าเราบรรลุเป้าหมายแล้วก็แล้วกันนะคะ เราก็ชอบทินค่ะ (จริงๆก็ชอบทุกคนในเรื่องแหละค่ะ แหม อิอิ) บางครั้งถึงจะน่าถีบไปบ้าง แต่ก็น่ารัก น่าเอ็นดู ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข   คุณ หลิงหลิง (พ่อมดหมอดู) - น่าจะได้คำตอบแล้วใช่มั้ยคะ มันเป็นความรักของผู้ชาย 2 คนจริงๆแหละค่ะ ทั้งทินและเมฆต่างก็รักกันมาก ถึงจะคนละแบบก็ตาม ดีใจที่มีคนรู้สึกถึงความรักนี้ค่ะ ขอบคุณครั้งที่ล้าน 4 ค่า คนอ่านทุกคนนะคะ ตอนนี้ก็ยังรอคนอ่านแสดงตัวเพิ่มอยู่นะคะ ยังมีอีกมั้ยเอ่ย แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 04:35:40 แก้ไขเมื่อ 29 พ.ย. 50 01:32:12 จากคุณ : Chaophayu - [ 29 พ.ย. 50 01:15:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สงสารนายเมฆ T_T น้ำตาท่วมจอ จะมีเรื่องของนายเมฆต่ออีกหรือเปล่าค่ะ จากคุณ : PiN.VE - [ 30 พ.ย. 50 22:31:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีค่า คุณ PiN.VE   รักเมฆ สงสารเมฆ อย่าลืมติดตามผลงานของเมฆนะคะ (ล้อเล่นนะคะ ) ส่วนเรื่องจะมีต่อรึเปล่า เราก็ยังไม่รู้ค่ะ บางครั้งเราก็แอบคิดในมุมของเมฆเหมือนกัน ซึ่งเรื่องจะออกแนวเศร้าๆเครียดๆ ชนิดถ้าอ่านมุมของทิน แล้วมีน้ำตา มาอ่านมุมของเมฆนี่ก็ตายกันไปเลยค่ะ มองโลกคนละขั้วกันเลย     แต่สำหรับเราแล้ว เรารู้สึกว่าเรื่องนี้มันสมบูรณ์แล้วอะค่ะ แถมตอนนี้เราก็ยุ่งๆกับการแต่งนิยาย เพราะฉะนั้นขอตอบว่า ไม่มีต่อ แล้วกันนะคะ จะได้ไม่ต้องรอ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ จากคุณ : Chaophayu - [ 1 ธ.ค. 50 02:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาบอกว่าน่ารักนะคะ...อ่านไปยิ้มไป จากคุณ : ผู้หญิงกลางคืน - [ 8 ธ.ค. 50 01:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีค่ะ คุณ ผู้หญิงกลางคืน ขอบคุณมากๆเลยค่ะ อิอิ จากคุณ : Chaophayu - [ 13 ธ.ค. 50 14:02:45 ]