ความคิดเห็นที่ 1 คลิก... คลิก.............คลิก.......... เสียงเม้าส์ดังเป็นจังหวะของเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังค้นหาข้อมูลบางอย่าง อย่างขมักเขม้น สายตาเธอดูเป็นประกายเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ที่พยายามจะกลบเกลื่อนความรู้สึกตื่นเต้นภายในใจ  เธอค่อยๆกวาดสายตาอ่านแต่ละบรรทัดอย่างช้าๆ "นางสาว กณิการ์ อริยะกุล" "นาย กนก ทรัพย์คงโต" . . . "นางสาว กมลรัตน์ กันตรารักษ์" "นางสาว กุมภา " " นางสาว กุมภา  ศักราชัย!!!!!!!"  เธออ่านชื่อตัวเองซ้ำอีกรอบ และอีกรอบ จนแน่ใจว่าเธออ่านไม่ผิดแน่ ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา หญิงสาวคว้ามือหยิบและกดรับ "กุมภ์ เป็นไงมั่งลูก" เสียงผู้ชายวัยกลางคนพูด น้ำเสียงเขาดูจะตื่นเต้นกว่าเจ้าตัวเสียอีก "หนู...เอนท์ติดแล้วค่ะ อันดับหนึ่ง นิติศาสตร์ "หญิงสาวตอบด้วยเสียงที่เรียบง่าย ไม่แสดงความตื่นเต้นหรือความรู้สึกใดๆ เหมือนอย่างที่เธอพูดอยู่ทุกวัน "งั้นอาทิตย์นี้ต้องฉลองกันหน่อยแล้ว พรุ่งนี้ลุงจะกลับบ้านพอดี เราไปทานข้าวที่ร้านอาหารกัน จะได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง" ลุงแม้นชักชวน "ฝากเตือนป้าจันทร์ เค้าด้วยว่าลุงจะกลับพรุ่งนี้" ลุงแม้นกำชับ "ค่ะ" กุมภาตอบ "งั้นลุงต้องรีบทำงานให้เสร็จคืนนี้เลย จะได้กลับบ้านไวขึ้น" ลุงแม้นรีบวางสาย เหมือนจะรีบวิ่งไปทำงานให้เสร็จจริงๆ กุมภายิ้ม แล้วก้มหน้ามองพื้นสีขาวช้าๆ เหมือนพยายามปิดบังความรู้สึกบางอย่าง " พ่อ...แม่..............หนูทำได้แล้วนะ...." ในห้องนอนสีชมพู มีเตียงอยู่ 2 เตียง เตียงของกุมภาปูด้วยผ้าคลุมสีดำดูเรียบร้อย หัวเตียงมีเพียงนาฬิกาปลุกและกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งที่เธอจะต้องเปิดดูทุกคืน ภายในมีรูปเก่าๆขาดๆ เป็นรูปตอนที่พ่อแม่อุ้มเธออยู่ในสวนแห่งหนึ่ง รอยยิ้มของเธอตอนนั้นดูมีความสุขจริงๆ ส่วนอีกเตียงหนึ่งเป็นของพี่กชกร ลูกสาวของลุงแม้นกับป้าจันทร์ เจ้าของบ้านหลังนี้ "กุมภ์จ๊ะ ลุงแม้นมาแล้ว ลงมาเร็วเข้า" เสียงป้าจันทร์ตะโกนเรียก กุมภาออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงรีบลงบันไดไปขึ้นรถที่มีลุงแม้นเป็นคนขับมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารซึ่งมีพี่กชกรที่ตรงดิ่งมาจากมหาวิทยาลัยไปรออยู่ที่โต๊ะแล้ว บทสนทนาภายในรถก็หนีไม่พ้น เรื่องข่าวดีของกุมภา ที่ลุงแม้นซักตั้งแต่ขึ้นรถยันมาจนถึงร้านอาหาร "ยัยกุมภ์ คุณพ่อ คุณแม่ ทางนี้ค่ะ" โต๊ะอาหารที่มีพี่กชกรยิ้มร่าพร้อมกวักมือเรียก "มายัยกุมภ์ พี่สั่งอาหารจานโปรดให้เธอครบชุดเลย ทั้งต้มยำกุ้งนะ ทั้งยำปลาดุกฟู ทั้ง....... " กชกรสาธยายเมนูอาหารก่อนที่จะมีบางคนพูดแทรก "แม่จันทร์ เราไปหาโต๊ะทานกันดีกว่า ให้พี่น้องเค้าคุยกันไปสองคน" ลุงแม้นทำเสียงแกล้งน้อยใจ แล้วทำท่าจะเดินไปโต๊ะข้างๆ "แหม....คุณพ่อขา ทำเป็นวัยรุ่นขี้น้อยใจไปได้ "  กชกรทำเสียงง้อ ทำเอาหัวเราะไปตามๆกัน "คุณนี่ โดนเด็กมันแซวแล้วเห็นมั้ย  ดูซิอายุก็หกสิบแล้ว ทำไปได้" ป้าจันทร์เสริม พร้อมกวักมือให้ลุงแม้นกลับมานั่งที่โต๊ะ "นี่ถ้าวันนี้ไม่ใช่วันพิเศษของยัยกุมภ์ พ่อไม่กลับมานั่งนะเนี่ยยย" ลุงแม้นค่อยๆเลิกทำหน้าหงิกงอ "ค่าาาาาา" กชกรตอบเสียงยาว "วันนี้ลุงจัดพิเศษให้เลยนะ ในฐานะที่ตั้งใจอ่านหนังสือมาตลอด กุมภ์ไม่เคยทำให้ลุงผิดหวังเลยจริงๆ"ลุงแม้นพูดขึ้นมา "ขอบคุณค่ะ"กุมภายิ้มตอบลุงแม้นช้าๆ "ก็กุมภ์ น้องรักของกช ทั้งเรียบร้อย เรียนก็เก่ง ขนาดเนี้ย เนอะ" กรกชพูดพร้อมหันไปทางกุมภา กุมภายิ้มตอบ แล้วหันไปทางพนักงานเสิร์ฟที่ยกอาหารมาพอดี "กุมภ์ วันนี้ทานกันให้เต็มที่ไปเลย คุณพ่อออกเงินนี่เนอะ" กชกรพูดกับกุมภา กุมภายิ้ม แล้วเริ่มทานกุ้งที่ป้าจันทร์ตักให้ "จ้าาา ยัยลูกสาวขี้งก" ลุงแม้นตอบ แต่ละคนเริ่มตั้งหน้าตั้งตาทานกันอย่างเอร็ดอร่อย พนักงานเสิร์ฟก็ทยอยนำอาหารมาเสิร์ฟเรื่อยๆ ผ่านไป 1 ชั่วโมง บนโต๊ะก็เหลือเพียงจานเปล่าและเศษอาหารที่อยู่ในจานข้าว เท่านั้น "โอย "ลุงแม้นทำท่าเอนลงพิงพนักเก้าอี้ เหมือนจะอิ่มมาก จนนั่งตรงๆไม่ได้ แล้วอยู่ดีๆลุงแม้นก็หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า "กุมภ์ ลุงมีของขวัญให้หนู " แล้วก็ลุงแม้นก็ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆที่บุด้วยกำมะหยี่เนื้อดีให้ กุมภาดูจะไม่กล้ารับของจากลุงแม้นเท่าไรนัก "รับไปสิ ยัยกุมภ์ " กรกชพูดเสริม "ขอบคุณค่ะ ลุงแม้น" กุมภาไหว้ขอบคุณลุงแม้น แล้วค่อยๆยื่นมือรับ "เปิดดูสิลูก เปิดเลย เปิดเลย " ลุงแม้นพูดอย่างตื่นเต้น กุมภาเปิดกล่องอย่างระมัดระวัง ของข้างในนั้น คือ นาฬิกาข้อมือเรือนสวยเรือนหนึ่ง "กุมภ์ชอบมากเลยค่ะ ลุงแม้น ขอบคุณนะคะ" กุมภาขอบคุณลุงแม้นอีกครั้ง "เออใช่สิ วันนี้มีคอนเสิร์ตเอเอ็ฟนี่คะ เรากลับกันดีกว่าค่ะ " พี่กชกรเร่งเร้าให้กลับบ้าน "จะกลับเลยหรอลูกวันนี้วันพิเศษของยัยกุมภ์นะ น่าจะอยู่ฉลองกันต่อ" ลุงแม้นพูดเหมือนยังไม่อยากกลับเท่าไรนัก "กช พรุ่งนี้เราดูรีรันก็ได้นี่"ป้าจันทร์เสนอ ทำเอากชกรทำหน้าเบ้ "กุมภ์อยากไปเที่ยวไหนต่อรึเปล่า ไปเดินสวนลุมไนท์ กันมั้ย หรือ ไปไหนดีจ๊ะ" ป้าจันทร์เสนอ "กุมภ์ว่า กลับบ้านดีกว่าค่ะ วันนี้รู้สึกเหนื่อยๆ" กุมภาตอบด้วยเสียงเรียบเช่นเคย "อ่าว อย่างนี้ก็กร่อยเลยสิ ยังไม่ตีสอง กุมภ์ก็อยากกลับบ้านซะแล้ว วันรุ่นเซ้ง...เซง" ลุงแม้นแซว "เห็นไหมคะ ยัยกุมก็เหนื่อยแล้ว งั้นเรากลับกันเลยนะคะ"กชกรยังยืนยันคำเดิม "นะค้าาาาา คุณพ่อ" กชกรทำเสียงอ้อน "ก็ได้ ก็ได้ งั้นเราเรียกพนักงานมาคิดเงิน แล้วกลับกันเลย" ลุงแม้นพูดแล้วหันไปกวักมือเรียกพนักงาน จากคุณ : p_in_blue - [ 29 พ.ย. 50 18:58:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่นานก็ถึงบ้าน "คุณพ่อคุณแม่ เดี๋ยวกชกับน้องรัก ไปอาบน้ำแล้วลงมาดูนะคะ" กชกรพูดแล้วลากกุมภาขึ้นบันได เข้าห้องนอนไปปิดประตูดัง ปัง "เฮ้อ... กชกับน้องรัก  ฉันกล้าพูดออกไปได้ยังไงเนี่ย" กชกรพูดกับตัวเองเบาๆ "แก ไปออดอ้อนอะไรคุณพ่ออีกล่ะ คุณพ่อถึงได้ซื้อนาฬิกาเรือนนั้นให้น่ะ ฮะ" กชกรพูด พร้อมใช้ฝ่ามือผลักหัวกุมภาอย่างแรง "โอ๊ย" กุมภาร้องเบาๆ "กุมภ์ เปล่านะพี่กช กุมภ์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณลุงมีของขวัญให้กุมภ์ด้วย" กุมภาพยายามอธิบาย แต่ยังอธิบายไม่ทันจบ ฝ่ามือของกชกรก็มาปะทะที่หน้ากุมภาอย่างแรง จนหน้าของเธอหันไปอีกด้านหนึ่งอย่างเร็ว "เปรี้ยะ"เสียงตบดังขึ้น กุมภาเอาแต่ก้มหน้า พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา "แกรู้มั้ยว่า นาฬิกาเรือนนั้นควรจะเป็นของฉัน ไม่ใช่ของแก" กชกรพูดเสียงดัง "แกจะแย่งทุกๆอย่างไปจากฉันใช่ไหม แกสะใจมากใช่ไหมที่ทำอย่างนี้กับชั้น ฮะ" กชกรพูด พร้อมเอามือไปเสยหน้ากุมภาอย่างแรงให้เงยหน้ามาตอบเธอ "กุมภ์ไม่เคยทำให้ลุงผิดหวังเลยจริงๆ ฉันฟังคำนี้จนเอียนจะตายแล้ว ใช่สิ แกมันดี เก่งไปซะทุกอย่างนี่" กชกรพูดต่อ แล้วปัดหน้ากุมภาไปทางอื่น "พ่อแม่ที่ตายไปของแก ต้องดีใจมากแน่ๆ" กชกรพูดเสริม แต่ละประโยคที่กุมภาได้ยิน เหมือนเป็นมีดคมๆที่ กรีดลงไปในใจของเธอครั้งแลัวครั้งเล่า ที่จริงกุมภาควรจะชินกับการกระทำของกชกรได้แล้ว แต่เธอก็ทำไม่ได้สักที น้ำตาของกุมภาค่อยๆไหลออกมา ทั้งที่เจ้าตัวพยายามกลั้นเอาไว้ "ถ้าพี่กช อยากได้นาฬิกา.. พี่กช ก็เอาไปเถอะ"กุมภาตอบพร้อมยื่นนาฬิกาให้ "ไม่ต้องทำมาเป็นสงสารฉัน ฉันไม่เอาของแกหรอก" กชกรตะคอกเหมือนจะโกรธมากกว่าเดิม กชกรหยิบนาฬิกาขึ้นมาแล้วปาใส่กุมภาอย่างจัง แล้วหันหลังจะเดินออกไปจากห้อง "แล้วแกคงรู้นะถ้าแกบอกพ่อแม่ชั้น แกจะเป็นยังไง ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่" กชกรขู่ "เมื่อไหร่แกจะไสหัวไปจากบ้านหลังนี้ซักที" กรกชก็พูดเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป น้ำสีแดงค่อยๆไหลจากริมหน้าผากของกุมภ์ แล้วหยดลงที่พื้นทีละหยด แต่มันคงเปรียบไม่ได้กับความรู้สึกเจ็บปวดในใจของเธอตอนนี้ แม้แต่นิดเดียว...... วันรุ่งขึ้นกุมภาพยายามเดินออกมาจากบ้านโดยไม่ให้มีใครเห็นพลาสเตอร์ปิดแผลที่แปะบริเวณหน้าผากของเธอ แต่ก็ไม่สามารถพ้นสายตาของป้าจันทร์ไปได้ "กุมภ์ ไปไหนลูก"ป้าจันทร์ที่อยู่ในครัวตะโกนถาม "คือ...คือ.........กุมภ์ จะไปเดินเล่นนิดหน่อยน่ะค่ะ เออ...เดี๋ยวกุมภ์ขอตัวก่อนนะคะ" กุมภ์รีบวิ่งออกมาจากบ้านก่อนที่ป้าจันทร์จะเดินออกมาจากครัว "อ้าว เมื่อคืนพี่กชเค้าบอกว่ากุมภ์ ไม่สบาย วันนี้ยังจะออก............ไปไหนแล้วนี่" ป้าจันทร์หยุดพูดเมื่อเห็นว่าคนที่พูดด้วยไม่อยู่ซะแล้ว กุมภาก้มหน้าก้มตาเดินออกไป ไปยังสถานที่ที่เธอใช้เวลาอยู่กับมันทุกครั้งที่เธอว่าง ที่นี่เป็นที่พักพิงที่ดีที่สุดสำหรับตัวเธอ... ป้ายทางเข้าที่เธอเดินมุ่งเข้าไปเขียนด้วยตัวอักษรสีดำใหญ่ยักษ์ "สวนสาธารณะรวมใจ" สวนกลางเมืองขนาดใหญ่ที่คนเมืองส่วนมากไม่ค่อยมีเวลาได้เข้ามากัน ตรงกลางสวนเป็นบ่อน้ำพุที่ขุดและออกแบบอย่างสวยงาม รายรอบด้วยพันธุ์ไม้สีเขียวหลากหลายชนิด ทั้งไม้ยืนต้น ไม้ดอก และไม้ใบ ที่นำมาปลูกและจัดวางอย่างกลมกลืนทำให้สวนดูร่มรื่นอย่างที่บางคนไม่นึกว่าในเมืองที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายอย่างกรุงเทพฯจะมีสวนแบบนี้ได้ เธอเดินไปยังม้านั่งยาวสีน้ำตาลตัวโปรดที่เมื่อมีเวลาว่างเธอจะมานั่งเหม่อคิดอะไรอยู่คนเดียวนานหลายชั่วโมง แต่วันนี้ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะมานั่งอยู่ก่อนเธออีกแล้ว เธอจึงเดินอ้อมไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของม้านั่ง ทุกวันกุมภาจะมาที่เดิมๆ นั่งที่เดิมๆ คิดแต่เรื่องเดิมๆ ที่วนเวียนอยู่ในหัวใจของเธอ วันนี้ก็เช่นกัน สายตาเธอดูว่างเปล่า ที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดกับ  ความทุกข์ที่เธอแบกมันไว้อยู่ตลอด 8 ปีที่ผ่านมา “ทำไมธุรกิจของครอบครัวเราถึงต้องล้มละลาย ทำไมคุณพ่อกับคุณแม่ต้องฆ่าตัวตายและด่วนจากกุมภ์ไป ทำไมถึงทิ้งกุมภ์ให้ผจญอยู่กับโลกใบนี้คนเดียว ที่ผ่านมาคุณพ่อกับคุณแม่ไม่เคยรักกุมภ์เลยใช่ไหมคะ ..” น้ำตาไหลรินออกมาจากตาของกุมภาช้า ๆ แต่เธอก็รีบปาดมันออกอย่างรวดเร็ว “ ไม่ได้ ฉันจะร้องไห้ไม่ได้ ฉันจะต้องเข้มแข็ง” เธอคิด ขณะที่กุมภายังอยู่ในภวังค์ หญิงสาวคนนั้นก็ขยับตัวลุกขึ้น พร้อมคลำหาไม้ที่เธอวางไว้ แล้วค่อยๆลุกจากม้านั่ง เดินไปตามทางฟุตบาทอย่างระมัดระวัง กุมภาหันไปมองหญิงสาวคนนั้นโดยบังเอิญ บ่อยครั้งที่เธอทั้งสองคนนั่งเก้าอี้ตัวเดียวกัน แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่กุมภาสังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นตาบอด อายุเธอน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ กุมภาไม่ได้ใส่ใจเรื่องของผู้หญิงตาบอดคนนั้นมากนัก เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า พระอาทิตย์ใกล้ตกแล้ว “อะไรกัน ป่านนี้แล้ว นี่ฉันมานั่งที่นี่นานเท่าไหร่แล้วนี่”เธอคิด เธอก้มมองนาฬิกาข้อมือของเธอ ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าแล้ว เธอจึงรีบวิ่งกลับบ้านทันที จากคุณ : p_in_blue - [ 29 พ.ย. 50 18:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “วันนี้ไปไหนมาจ๊ะ หายไปทั้งวันเลย” ป้าจันทร์ถามเมื่อเห็นกุมภาเปิดประตูเข้ามาในบ้าน  “หนูไปนั่งที่สวนมาค่ะ พอดีนั่งเพลินไปหน่อย”กุมภาตอบเสียงเรียบอย่างเคย “มาๆ กลับมาก็ดีแล้วล่ะจ๊ะ จะได้กินข้าวกัน”วันนี้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งลุงแม้น  ป้าจันทร์ และ กชกร เมื่อลุงแม้นเห็นหน้ากุมภาก็ยิ้มให้ แล้วพูดว่า     “อ้าว! กลับมาแล้วหรือลูก แล้วนั่นไปโดนอะไรมาล่ะ” ทุกคนต่างมองกุมภาเป็นตาเดียว เธอตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เพราะลืมเรื่องพลาสเตอร์ตรงหน้าผากไปเสียสนิท เธอมองไปที่กชกร กชกรมองตอบกลับมาด้วยสายตามุ่งร้าย “อ่าว ว่าไงล่ะ ลุงถามว่าหนูไปโดนอะไรมา” ลุงแม้นรบเร้าจะเอาคำตอบ “ไม่มีอะไรค่ะลุง หนูแค่ซุ่มซ่าม เดินชนเสาตอนออกไปเดินเล่นน่ะค่ะ แต่ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” กุมภาตอบพร้อมกับยิ้มให้ลุงแม้น “ซุ่มซ่าม ชนโน่นชนนี่ตั้งแต่เล็กจนโต ยัยกุมภ์นี่ วันหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน ไปๆ กินข้าวเถอะ ลุงหิวแล้ว แม่จันทร์วันนี้มีอะไรกินบ้าง” ลุงแม้นบอกป้าจันทร์ที่ยังมองหัวของกุมภาอย่างสงสัย   “ ฮะ อ๋อ จ้าๆ เดี๋ยวฉันไปยกออกมาให้นะ” ป้าจันทร์รีบเดินเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว “งั้นหนูช่วยนะคะ” กุมภารีบวิ่งเข้าไปช่วยป้าจันทร์ยกกับข้าวออกมา พร้อมทั้งถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ทุกคนที่บ้านหลับกันหมดแล้ว เว้นแต่กุมภาที่ยังนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวที่ริมหน้าต่างห้องนอนของเธอ ซึ่งต้องนอนร่วมกันกชกร ในบ้านกุมภาจะนอนคนสุดท้ายเสมอ ถ้าจะพูดให้ถูกคือ เธอจะนอนหลังกชกรเสมอ คืนนี้ก็เหมือนทุกคืนที่กุมภานั่งดูรูปใบเก่านั้น คิดถึงเรื่องเก่าๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ..เวลาผ่านไปพอสมควร เธอก็รู้สึกง่วงนอนขึ้นมาบ้างแล้ว เธอจึงเดินไปที่เตียง สวดมนต์ไหว้พระ แล้วภาวนา ขออย่าให้มีเรื่องกับพี่กชอีกเลย จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง แล้วหลับไป จากคุณ : p_in_blue - [ 29 พ.ย. 50 19:00:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นักเขียนหน้าใหม่ค่ะ!!! ฝากแต่งให้หนูน้อยที่น่าสงสารคนนี้บางซิค่ะ หนูจะเอาไปส่งอาจานคนเดียวกันอ่ะค่ะ แบบว่าหนูขี้เกียดมากเลยคร่า สู้สู้น้ะค่ะพี่นักเขียนหน้าใหม่ จากคุณ : MooMeaw* - [ 29 พ.ย. 50 19:20:25 A:58.8.251.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เหมือนพ่อกับแม่จะไม่รู้จักลูกสาวตัวเองเลยนะ จากคุณ : scottie - [ 29 พ.ย. 50 22:31:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^^ เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 29 พ.ย. 50 22:58:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จบตรงนี้เลยเหรอครับ เหมือนยังมีต่อเลย อิๆ เรื่องน่าสนใจครับ สู้ๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 1 ธ.ค. 50 17:06:48 ]