เมื่อแรงบันดาลใจ หายไปจากใจซะดื้อๆ

สุวิทย์นั่งทำรายงานโปรเจคท์ ชิ้นใหญ่ชิ้นนึง เพื่อขอทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาคิดแล้วคิดเล่าว่าจะทำโปรเจคท์ อะไร

หลายๆความคิดพรั่งพรูไหลเข้ามาสู่สมองของเขา

แรงบันดาลใจ เขาให้ความสนใจกับโปรเจคท์นี้มากที่สุด  

แรงบันดาลใจมันคืออะไรกัน สุวิทย์ให้คำตอบกับตัวเองว่ามันเป็น นามธรรม ไม่ใช่ รูปธรรม

จะอธิบายชัดเจนว่ามีลักษณะ ส่วนโค้ง ส่วนสูง เว้า แหว่ง อย่างไรไม่ได้ เพราะแรงบันดาลใจในความหมายของแต่ละคนแตกต่างกันอาจจะไม่ใช่โดยสิ้นเชิง แต่ก็มีความต่าง

แรงบันดาลใจในการทำงานของสุวิทย์ครั้งนี้ ก็คือ การได้ทุนไปเรียนต่อในต่างประเทศ ซึ่งเขาเพียรพยายามมานานพอสมควร

เขาหาข้อมูลแรงบันดาลใจของทุกๆคนที่เขาพบเขาเจอ ว่าแรงบันดาลใจของพวกเขาทั้งหลายนั้นมีอะไรบ้าง

“ซ้อมบอลไปทำไมเหรอน้อง” สุวิทย์เอ่ยถามเด็กน้อยคนหนี่งชื่อว่า วิทยา
“อยากเป็นนักบอลทีมชาติครับพี่” เด็กหนุ่มตอบอย่างมั่นใจก่อนก้มหน้าก้มตา ซ้อมต่อไป
แรงบันดาลใจของวิทยาในการซ้อมฟุตบอลคือการอยากเป็นนักฟุตบอลทีมชาติ
“ซ้อมเหมือนเดิมทุกวันๆไม่เบื่อเหรอ” สุวิทย์ถามต่อ
“ไม่เหนื่อยหรอกพี่ ผมชอบ “วิทยาตอบ
“แต่ผมดูแล้วพี่ไม่ได้ชอบที่จะสัมภาษณ์อย่างนี้นะ “ วิทยาถามบ้าง
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ นี่เป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจของพี่นะ “สุวิทย์ตอบ
“พี่ดูไม่มีความสุขน่ะ ทำไมไม่ลองทำแบบอื่นดูบ้างล่ะ”วิทยาตอบแล้วจากไปซ้อมบอลต่อ


สุวิทย์กลับมาที่บ้าน
พลางคิดถึงคำที่วิทยาพูด  “พี่ดูไม่มีความสุขน่ะ ทำไมไม่ลองทำแบบอื่นดูบ้างล่ะ”
แล้วเขาจะทำอย่างไรได้บ้างล่ะ



วันต่อมาเขาไปหาวิทยาอีกครั้ง
สุวิทย์มองวิทยาซ้อมบอล อย่าสนุกสนาน พลางคิด ถ้าเราทำเพราะแรงบันดาลใจเราก็ต้องมีความสุขในสิ่งที่เราทำเหมือนที่ วิทยากำลังทำอยู่แน่นอน


เด็กยังดูรู้ว่าเราไม่ได้มีความสุข เราทำโปรเจคท์ นี้เพื่ออะไรกันแน่   เขาถามตัวเอง
ทุน ? แข่งกับคนอื่น ? หรืออะไรกันแน่ ?




เขาตัดสินใจแล้ว




เขาจะล้มโปรเจคท์นี้ เขาไม่ได้ทำมันเพราะแรงบันดาลใจจริงๆ


หลายวันต่อมา เพื่อนที่ทำโปรเจคท์เพื่อขอทุนอีกคน มาถามเกี่ยวกับโปรเจคท์ ของเขาว่าก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว

“วิทย์  โปรเจคท์เมิงถึงไหนแล้ว” อนุชิตถาม
“กูไม่ทำแล้วว่ะ” สุวิทย์ตอบ
“ห๊า อะไรนะ ไม่ทำ ทำไมว่ะ” อนุชิตถาม
“เมิงน่าจะดีใจนี่หว่า หมดคู่แข่งไปอีกหนึ่ง” สุวิทย์เลี่ยงที่จะตอบคำถาม
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง” อนุชิตถามต่อเสียงเข้ม
“กูไม่มีแรงบันดาลใจที่จะทำต่อ” สุวิทย์ตอบ
อนุชิตทำหน้าเหมือนเข้าใจ แต่ สุวิทย์ก็ตอบไม่ได้ว่ามันเข้าใจหรือเปล่า

“แล้วแรงบันดาลใจของเมิงคืออะไรล่ะ” อนุชิตถามต่อ
“ยังไม่รู้” สุวิทย์ตอบสั้นๆ
“ อืมมมม งั้นกูกลับก่อนจะรีบไปทำโปรเจคท์ต่อ” อนุชิตกล่าว
“ อ้อ เดี๋ยว เมิงละ แน่ใจแล้วเหรอว่าที่ทำนะ ทำเพราะแรงบันดาลใจจริงๆ” สุวิทย์ถาม
“แหง อยู่แล้ว  ไม่มีแรงบันดาลใจกูจะทำทำไม”  อนุชิตตอบ
"ก็ดีแล้ว" สุวิทย์ตอบ


ระหว่างกลับบ้าน อนุชิตคิด เป็นไปได้หรือที่คนเราจะหมดแรงบันดาลใจซะดื้อๆ

ถ้าคำตอบของสุวิทย์ คือ เป็นไปได้

แต่คำตอบของผมคือเป็นไปไม่ได้ นอกเสียจากว่า สิ่งที่คุณทำนั้น ไม่ใช่แรงบันดาลใจ จริงๆ

แล้วของคุณๆละครับ เป็นไปได้มั้ย ที่แรงบันดาลใจบางอย่าง จะหายไปจากใจของคุณซะดื้อๆ

-------------------------------------------------

ขอคำแนะนำ ติชม วิจารณ์ด้วยนะคร้าบ
ขอบคุณครับ

แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 50 18:15:55