ความคิดเห็นที่ 1 ณ. สถานที่แห่งหนึ่ง แถบชานเมืองกรุงเทพมหานครอันรุ่งโรจน์ เป็นที่ตั้งของบ้านชั้นเดียว ราคาถูกที่ผมพอจะหาผ่อนไว้เป็นที่พำนักพักพิง สำหรับผมและครอบครัวเล็กๆ   ใครๆก็รู้ว่าการจะมีบ้านสักหลังในกรุงเทพนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายนัก   แค่บ้านหลังเล็กๆ  ผมก็ยังต้องมาอยู่ย่านชานเมือง เกือบตกขอบเมืองด้วยซ้ำ แต่ จะว่าไปผมว่ามันก็สงบเงียบดี อย่างน้อยครอบครัวเล็กๆของเราก็ดูเป็นปกติสุข   กระทั่งวันหนึ่ง สิ่งที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้น                                      ในเวลาดึกสงัด เป็นเวลาที่ทุกคนกำลังนอนหลับพักผ่อน   ทันใดนั้น ผมได้ยินเสียงประหลาด คล้ายกับเสียงวัตถุบางอย่างตกจาก ฟากฟ้า   แหวกอากาศ ดัง ....หวี๊ดดดด...จน ผมตกใจ ตื่น   ผมรีบลุกขึ้นมองออกไปทางช่องหน้าต่าง  พลันปรากฎแสงว๊าบ แว๊บ สว่างสุกใส กระจายเข้ามาเต็มช่องหน้าต่าง   “นี่มันอะไรกัน..นะ”ผมพูดกับตัวเอง   “มีอะไรบางอย่าง ตกมาที่หลังบ้านเรา. แน่ๆ” ผมตัดสินใจ ลุกขึ้นจากที่นอน รีบออกไปทางประตูหลังบ้านเพื่อสำรวจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่   ทันทีที่ผม เปิดประตูออกไป ผมตกใจแทบช็อค เพราะสิ่งที่ผมเห็น   เป็นภาพที่ช่างเหลือเชื่อ     ผมเห็นลำแสงสว่างจ้าอันส่องสว่างเป็นลำมาจากฟากฟ้า ล้อมรอบกายของชายผู้หนึ่ง   ชายผู้นี้เปลือยกายกำยำล่ำบึก อยู่ในท่าคุกเข่าข้างเดียวท่ามกลางลำแสงนั้น   “โอ้ !นี่ ..นี่มันต้องเป็นมนุษย์ต่างดาวแน่ๆเลย” ผมคิด   “แต่..เอ..ไหง มันนุ่งผ้าขาวม้า มาผืนเดียวหว่า”ผมแปลกใจ   เพียงชั่วครู่ ผมเริ่มตั้งสติได้ คิดในใจว่า “เป็นไงเป็นกัน  ต้องขอคุยกันหน่อย เอาให้รู้ไปเลยว่า ไอ้หมอนี่เป็นใคร มาจากไหน แล้วมาทำอะไรที่นี่” ว่าแล้วผม ตะโกนบอกไป      “ นี่ คุณ..คุณ..มาทำอะไรที่หลังบ้านผม  คุณเป็นใครหรือ”        “เอ้า ....ผมก็ต้องเป็นมนุษย์ต่างดาวซิครับ  อุตส่าห์เก็กท่าซะขนาดนี้แล้ว..น่าจะดูออก” เสียงตอบกลับ            “แล้ว..เออ..ทำไม มนุษย์ต่างดาวถึงนุ่งผ้าขาวม้ามาแค่ผืนเดียวละครับ” ผมถาม     “แหม คุณ ก็ตอน อาโนลด ชวาสเนกเกอร์ มาก็เหมือนผมแหละไม่ได้นุ่งผ้าเหมือนกัน   นี่ดีนะที่ผมคว้า ผ้าขาวม้า ที่คุณตากไว้ บนราวได้ทันก่อนที่จะตกลงบนพื้นพิภพ..เลยดูดีขึ้นมาหน่อย”          “แล้วทำไม คุณพูดภาษาไทยได้   คุณพูดภาษามนุษย์อื่นๆ ได้ไหม เช่น อย่าง ภาษาอังกฤษ ”ผมสงสัย      “ปัดโถ่ ! ถามมาได้ ผมรู้นะว่าคุณเองเรียนภาษาอังกฤษ มาตั้ง20ปี ยังใช้ไม่ได้   แล้วผมมาบนโลกได้ไม่ถึงวัน จะพูดภาษาอังกฤษได้ยังไง  นี่มนุษย์ต่างดาวนะโว๊ย ไม่ใช่เทวดา” มนุษย์ต่างดาวหงุดหงิด     “ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทีภาษาไทยคุณกลับพูดได้ราวกับเป็นคนไทย ชัดถ้อยชัดคำ ทุกคำพูด”ผมถาม     “อ๋อ... คุณคงไม่รู้ละซิว่า ภาษาไทยเป็นภาษาสวยงาม ไพเราะ จนองค์กรมนุษย์ต่างดาวสากล ได้ตกลงร่วมกันนานนับหลายศตวรรษแล้ว ให้ใช้ภาษาไทยเป็นภาษา สากลจักรวาล   ฉะนั้น คุณสื่อสารกับใครก็ได้ทั้งจักรวาลด้วยภาษาไทย”   ผมฟังแล้วรู้สึกขนลุก หัวใจพองโต และเกิดภาคภูมิใจ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน         "แต่ภาษาอังกฤษ เป็นภาษาสากลของโลกนะครับ”ผมยังเซ๊าซี๊     “ก็แค่โลกมนุษย์ ที่ไร้อารยะ ในจักรวาล ยังเต็มไปด้วยโลกแห่งอารยะชน เพราะเหตุนี้ เราจึงต้องมาที่นี่ ”         “แล้วท่านมาซะเสียงดัง แถมยังมีลำแสงสว่างจ้าขนาดนี้ เดี๋ยวชาวบ้านแตกตื่นกันหมด” ผมเป็นห่วง         “อ๋อ...เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะในเวลานี้นอกจากเราสองคน คืนนี้คนอื่นๆทั้งกรุงเทพฯ ถูกโปรแกรมให้หลับสนิททั้งเมือง”มนุษย์ต่างดาวกล่าวอย่างมั่นใจ จากคุณ : อำพันสีทอง - [ 1 ธ.ค. 50 15:51:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ..“ถ้าอย่างงั้น คุณมาที่นี่ทำไม”       “เพราะขณะนี้โลกได้พัฒนามาถึ่งจุดเปลี่ยนสำคัญ เพราะถ้ามนุษย์ยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง ในที่สุดโลกก็จะสู่ยุคแห่งกาลอวสานด้วยน้ำมือมนุษย์เอง” มนุษย์ต่างดาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง         “แล้วคุณรู้ได้ยังไง”ผมถาม     “ก็เพราะดาวของเราเคยผ่านห้วงเวลานั้นมาแล้ว”         “แล้วดาวของคุณรอดมาได้อย่างไร”ผมซัก     “มีผู้หนึ่งซึ่งอยู่ห่างไกลจากดาวของเรามาก      ท่านได้มาเยือนดาวของเราในขณะนั้น      และเตือนพวกเราด้วยความรักและจริงใจ      เหมือนกับที่ผมได้มาหาคุณ      และกำลังเตือนคุณในขณะนี้” มนุษย์ต่างดาวพูดด้วยความทราบซึ้ง ขณะที่สายตาทอดไปบนท้องฟ้า ก่อนที่จะพูดต่อ     “มนุษย์โลก ไดัพัฒนามาถึงจุดที่ ยึดติด ยึดมั่น       และเห็นแก่ตัว  สร้างสมมุติ และยึดสมมุตินั้นอย่าง         จริงจัง จนลืมไปว่ามันแค่เรื่องสมมุติ”        “คุณว่ามนุษย์สร้างสมมุติ ยึดสมมุติ ผมว่าคุณกำลังพูดให้ผมงงนะ ช่วยอธิบายหน่อย”ผมอยากรู้     “พวกมนุษย์นำโลหะนำกระดาษ     มาสร้างสมมุติให้กลายเป็นระบบเงิน     และมนุษย์ทุกชีวิตก็ติดอยู่ในสมมุตินี้...                               มนุษย์ เอาแผ่นดินโลก มาออกโฉนด                 แล้วต่างยึดมั่นว่าตนเป็นเจ้าของผิวพื้นพิภพ               และไม่ยอมแบ่งปันต่อชีวิตอื่นที่ร่วมโลก           มนุษย์ได้สมมุติองค์ความรู้ และวิทยาการชั้นสูง     เป็นแผ่นกระดาษ แล้วเรียกมันว่าปริญญา       และที่สุดก็ยึดถือมนุษย์ด้วยกันเองที่ปริญญา     แทนที่จะยึดถือองค์ความรู้ที่แท้จริง     และยังอีกมากมาย” มนุษย์ต่างดาวพยายามอธิบาย ด้วยสีหน้าห่วงใยชาวโลก      ผมฟังแล้ว เริ่มเห็นด้วยอย่างยิ่งว่าหากปล่อยให้โลกเป็นเช่นนี้ต่อไป โลกมนุษย์จะเข่นฆ่ากันเอง และเมื่อคิดถึงอาวุธที่เกิดจากความรู้ของมนุษย์กันเอง ยิ่งเห็นได้ชัดเจนว่าโลกมนุษย์ไม่รอดแน่ๆ     “แล้วมนุษย์จะต้องทำอย่างไรดีละครับ” ผมถามด้วยใจสลด     “ด้วยประโยคง่ายๆ ที่แสนจะธรรมดา ซึ่งดาวของเราได้รับมาจากท่านผู้นั้นซึ่งอยู่ไกลแสนไกล ..... ท่านเพียงสอนเราว่า ..... จงรักเพื่อนบ้าน เสมือนรักตนเอง ” มนุษย์ต่างดาวพูดด้วยสีหน้าผ่องใส     “แต่ เอ...ประโยคนี้ ฟังดูคุ้นๆนา   .เอ...ออ...อ้อ! นึกออกละ ประโยคนี้ถูกบันทึกไว้ในไบเบิลนี่” ผมแปลกใจ     “หรือว่า มนุษย์ต่างดาวก็เชื่อว่าพระเจ้ามีจริง” ผมงง     “เมื่อก่อนตอนที่เราเจริญเท่าโลก พวกเราก็ลังเลไม่แน่ใจว่าพระเจ้ามีจริง แต่วันนี้องค์ความรู้และจิตวิญญานพัฒนาถึงขั้นสูงสุด เราเลิกสงสัยมานานแสนนานแล้ว”มนุษย์ต่างดาวอธิบาย      “อย่างนั้น แค่คำพูดว่าจงรักเพื่อนบ้านเสมือนรักตนเอง แค่นี้จะช่วยโลกเราได้อย่างไร”ผมยังงงเหมือนเดิม     “เพียงแค่มนุษย์พัฒนาจิตใจ เข้าใจคนอื่น เข้าใจสิ่งแวดล้อม     เคารพธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ เผื่อแผ่ผู้ยากไร้”         “พูดได้ แต่แล้วใครจะทำได้ละครับ”ผมตอบโต้     “เมื่อคุณเป็นทารก ช่วยตัวเองไม่ได้ ถ้าไม่มีความรักอันบริสุทธิ์  วันนั้นคุณก็ไม่รอด   วันนี้ที่บ้านคุณมีเด็กเล็กๆ ที่คุณเรียกว่าลูก แล้วถ้าไม่มีความรักบริสุทธิ์จากคุณ เด็กเล็กจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร   ชีวิตดำรงค์เผ่าพันธุ์ธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ แม่น้ำจะใสสะอาด ป่าไม้จะเขียวขจี น้ำค้างสดชื่นในยามเช้าตรู่   ทุกชีวิตพบสันติสุขทั้งหมดล้วนเริ่มต้นจากความรัก ที่มนุษย์มีให้ต่อสรรพสิ่ง” มนุษย์ต่างดาวด้วยกล่าวด้วยความนุ่มนวล     มาถึงจุดนี้ ผมเองก็เห็นด้วยกับสิ่งที่มนุษย์ต่างดาวพูด แต่ผมคนเดียวจะไปทำอะไรได้     “แล้วทำไม คุณไม่ไปหาประธานาธิบดี อเมริกาหรือไม่ก็นายกญี่ปุ่น หรือจีนหรือนายกไทยก็ได้ พวกนั้น..เขามีอำนาจ พอจะเปลี่ยนโลกได้ มาหาผมทำไม” ผมบอกด้วยความแปลกใจ     “คุณคิดว่าคนเหล่านี้ มีเกียรติมีศักดิ์ศรี มีหน้ามีตาในสังคม เขากล้าเล่าเรื่องแบบนี้ให้ใครฟังหรือ”     “แล้วผมจะกล้าเล่าหรือ”ผมพูด     “ เพื่อให้คุณมั่นใจ คุณจะได้สัมผัสพลังความรักยิ่งใหญ่แห่งศูนย์กลางจักรวาล จงหลับตาและก้มศีรษะลง”         ผมทำตามอย่างว่าง่าย  สักครู่ผมรับรู้ได้ว่ามีมืออันอ่อนโยนแตะสัมผัสที่หัวไหล่         ในทันใดนั้นเอง แสงสีขาวนวลก็เกิดบรรเจิดจ้าไปทั่ว ชั่วครู่กลับกลายเป็นเกล็ดแสงแห่งอัญมณีสุกใส กระจายท่วมทั่วกายและจิตวิญญาณ ดุจราวจมมิดและดิ่งลึกลงในความรักยิ่งใหญ่ แห่งศูนย์กลางจักรวาล         หลังจากผมลืมตาขึ้น จิตใจก็มีแต่ความชื่นชมยินดี     ผมมองหาเพื่อนต่างดาว แต่บัดนี้เขาได้หายไปแล้ว     ผมตะโกนออกไป“คุณอยู่ไหน” “ผมต้องไปแล้ว จงนำสัมผัสความรัก สู่ผู้คนบนโลกมนุษย์ บอกเขาว่า ........ จงรักเพื่อนบ้านเสมือนรักตนเอง ลาก่อน เพื่อนรัก”   เสียงของมนุษย์ต่างดาวกล่าวเป็นประโยคสุดท้าย “เอ้า...แล้วผ้าขาวม้าผมละ” ผมเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟากฟ้าไกลโพ้น ณ.ที่ปลายสายตาใกล้ดาวดวงหนึ่ง ปรากฎผ้าขาวม้าลอยละร่อง พริ้วไสวกลับสู่พื้นพิภพอีกครั้งหนึ่ง   “ขอบคุณมากครับ.....มนุษย์ต่างดาว”                          ...............จบ....... หมายเหตุ : ผมขออนุญาตที่จะไม่บอกพิกัดตำแหน่งสถานที่เกิดเหตุ เพราะว่าถ้าตำแหน่งบ้านผม ได้ถูกแพร่งพรายออกไปแล้ว ทางองค์การนาซ่า และ กูลกิ้ล ก้อคงหาตำแหน่งและเดินทางมาพบผม ซึ่งทำให้ครอบครัวของผมต้องวุ่นวายและไม่มีความสงบแน่นอน........ จากคุณ : อำพันสีทอง - [ 1 ธ.ค. 50 16:17:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผ้าขาวม้าลอยละล่องจากท้องฟ้าสีดำมืดที่ดารดาษไปด้วยละอองดาว... ฉากจบสวยงามตรึงใจมากครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 1 ธ.ค. 50 17:57:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แก้คำผิดค่ะ เพี้ยน  กับ ซาบซึ้ง นะคะ จากคุณ : The SoVo - [ 1 ธ.ค. 50 18:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 --ขอบคุณที่แวะมาอ่านและช่วยแก้คำผิดด้วย--อายจังโตแล้วยังเขียนผิดอีก จากคุณ : อำพันสีทอง - [ 1 ธ.ค. 50 19:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อื้มน่ารักดีจังคับ อยากให้โลกนี้ไม่มีสมมติจัง จะได้ไม่ต้องไปทำงานหาเงิน ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 1 ธ.ค. 50 20:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ณ ไม่ต้องมี . ค่ะ จากคุณ : scottie - [ 2 ธ.ค. 50 01:34:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ อืมๆๆ ที่แท้เรากำลังพูดภาษาสากลจักรวาลอยู่ น่าภูมิใจจริงๆ หุหุ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 2 ธ.ค. 50 22:47:18 ]