“ เพื่อนราม ”

" เนปาล ครับ เราจะกลับไปที่เนปาลอีกครั้ง "

เสียงเจ้าบ่าวเป็นฝ่ายตอบเมื่อพิธีกรบนเวทีถามว่าจะไปฮันนิมูนที่ไหน
ส่วนเจ้าสาวร่างเล็กในชุดราตรีสีขาว ยืนยิ้มหวานข้างๆเจ้าบ่าวของเธอ
ช่องว่างระหว่างกันถูกเชื่อมโยงด้วยมือของทั้งสอง จับกระชับมั่น

เจ้าบ่าวนั่นฉันรู้จักเป็นอย่างดี เพื่อนสนิท ใช่ๆเพื่อนสนิท
เรียน กิน เที่ยว สนิทยิ่งกว่าปาท่องโก๋
อาจเป็นเพราะเราทั้งคู่ต่างเป็นเด็กต่างจังหวัดที่พลัดหลงเข้ามาสู่เมืองกรุง
เด็กบ้านนอกย่อมมองเด็กบ้านนอกด้วยกันออก
“ เพื่อนราม ” ฉันมักจะเรียกเขาอย่างนั้น
“ เพื่อนเจี๊ยบ ” เขามักจะเรียกฉันอย่างนั้น
ความแตกต่างระหว่างเพศไม่อาจแยกความเป็นเพื่อน เพื่อนสนิท
เราสองคนชอบเหมือนกันในหลายๆเรื่อง ชอบเหมือนกันมากในเรื่องเที่ยว
เที่ยวป่า ปีนเขา ลงทะเล
ปีสุดท้ายของการเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย
จำได้ว่าเราไปเที่ยวภูกระดึงกัน ตอนนั้นฉันมีใครบางคนที่พิเศษไปด้วย
นอกจากเขาจะคอยดูแล ก็มีเพื่อนรามอีกคนคอยดูแลช่วยเหลือ
เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆมีองครักษ์ซ้ายขวา

วันที่เรียนจบต่างต้องแยกย้ายกันไปทำงาน “ สำนึกรักบ้านเกิด ”
ฉันร้องไห้จนตาบวม “ เพื่อนราม ” ก็ซึมๆ
“ จากเป็นไม่ใช่จากตาย ฉันยังอยู่ในประเทศ อยู่บนโลกเดียวกันกับเธอ คิดถึงก็โทร.หา คิดถึงมากก็ไปหากันได้แล้วยังไง เธอจะร้องไห้อะไรนักหนาหา…” เขาว่า
“ ก็ฉันกลัวไม่มีเพื่อนเที่ยวนี่นา ” ฉันว่า
“ โธ่เอ๊ย..ฉันมีค่าแค่นั้นเองเหรอ เอาเถอะๆ.. แล้วฉันจะชวนเธอละกัน ”


หลังจากแยกย้ายกันไปทำงาน
ช่วงปีแรกๆ เราก็ขยันโทรศัพท์คุยกัน ขยันนัดเที่ยวด้วยกัน
พอหลายปีเข้า เวลาว่างที่ตรงกันกลายเป็นของหายาก
จะมีก็เพียงเสียงการพูดคุยทางโทรศัพท์และโปสการ์ดจากที่ต่างๆที่ยังเดินทางไปมาหาสู่กันอย่างสม่ำเสมอ

จนกระทั่งสองปีก่อน
“ เพื่อนเจี๊ยบ ไปเทร็คกิ้งเนปาลกันมั้ย ” เขาโทรศัพท์ทางไกลชวนฉัน
“ 10 วัน ไปกันเองเธอกับฉัน ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง เธอไม่ต้องยุ่งยากอะไร เตรียมแค่ความพร้อมของร่างกายอยางเดียวพอ อยากเห็นไม่ใช่เหรอพระอาทิตย์ขึ้นที่ยอดเขา Annapurna ”
และอีกอีกสารพัดที่เขายกมาอ้าง ชักชวน ชี้ชม ชวนเชื่อ

แต่…ฉันไปไม่ได้ คำตอบเดียว
“ ฉันยังไม่พร้อม ทั้งวันหยุด ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจนั่นแหละ ”

ฉันไม่เคยรู้เลยว่าการปฏิเสธครั้งนั้นของฉันจะทำให้เขาไปเนปาลเพียงลำพังและเงียบเหงา
และฉันไม่รู้เลยว่าการปฏิเสธครั้งนั้นทำให้เพื่อนรามแปลกไป
แม้โปสการ์ดจะส่งให้อย่างสม่ำเสมอ แต่ฉันสัมผัสบางสิ่งบางอย่างได้
บางสิ่งบางอย่างที่แปลกไป

หนึ่งปีต่อมา ฉันได้รับโปสการ์ดอีกใบจากเนปาล
แน่นอน “ เพื่อนราม ” ไม่ได้เอ่ยปากชวน

และฉันเพิ่งรู้วันนี้ ในวันแต่งงานของเขา
ว่าเนปาลครั้งนั้นเพื่อนรามไปกับใคร
“ เจ้าสาว ” หน้าตาจิ้มลิ้ม ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้มน้อยๆตลอดเวลา
จะเป็นใครที่ไหนถ้าไม่ใช่ เธอ

“ เธออดทน ไม่บ่น ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยได้ดูแลเธอนักตลอดการเดินทางครั้งนั้น
ทำให้ผมรู้สึกประทับใจ ผู้หญิงตัวเล็กๆท่ามกลางอากาศหนาวเย็นออกซิเจนเบาบาง ทุกครั้งที่ผมมองกลับหลังผมจะพบรอยยิ้มจากเธอเสมอ ” เสียงเจ้าบ่าวกล่าวถึงความประทับใจ

วันนี้
“ เพื่อนราม ” กลับมาเป็น “ เพื่อนราม ” คนเดิมของฉัน
ความใกล้ชิดที่เหินห่างเมื่อปีที่แล้วกลับมาใกล้ชิดและชิดใกล้เหมือนเดิม
ระหว่างฉันกับเขาเรายังคงเป็นเพื่อน
“ ดีใจด้วยนะ เจอคนที่ใช่ซะที ” ฉันยิ้มให้เขา
“ เมื่อไหร่เธอจะเจอคนที่ใช่ล่ะ อย่าให้นานนัก ฉันเป็นห่วง กลัวเพื่อนเจี๊ยบไม่มีเพื่อนเที่ยว ” เขาว่า
แน่นอน…เขารู้ว่าคนพิเศษคนนั้นกับฉัน ถึงวันนี้เราต่างเป็นเพียงเพื่อนกัน เพื่อนสามัญธรรมดาไม่พิเศษ
ฉันหัวเราะเบาๆ แซวกลับไปว่า
“ คงต้องรอให้มีใครสักคนมาชวนไปพิสูจน์รักที่เนปาลกระมัง ”
เขาเงียบไปครู่ ก่อนระบายรอยยิ้มอีกครั้ง
“ ก็ตอนนั้นชวนแล้วเพื่อนเจี๊ยบไม่ไปเองนี่นา ” เขาว่า

ฉันมองหน้าเขา แววตาระยิบนั่น แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะให้แก่กัน

เป็นเพื่อนกันนี่ดีจริงๆ เป็นเพื่อนกันนี่ดีที่สุดแล้ว…เพื่อนราม

…