ความคิดเห็นที่ 1 “อ๋า ?!” หมิงหลุนเอามือกุมศีรษะ น้ำตาไหลพรากดั่งสายน้ำตก หวงอวี่หัวเราะก้องอย่างลำพอง “ฮ่าฮ่า ! อู๋เฉิงกวง จงเตรียมตัวมาเป็นบ่าวรับใช้ของหูอ้านเสียแต่โดยดีเถิด !” “ท่านชายหมิงหลุน ได้รับการออมมือแล้ว” ท่านชายเฉินอี้แห่งอาณาจักรธวลาพยัคฆ์ยิ้มให้หมิงหลุน “หากพวกเราแพ้ละก็ เจ้านั่นแหละต้องไปเป็นบ่าวรับใช้ของหูอ้านแทนข้า เพราะมันเป็นความผิดของเจ้าทั้งนั้น !” เฉิงกวงซ้ำเติมพี่ชายอย่างไม่ไยดี “ไม่เอานะ ! เฉิงกวง !!” หมิงหลุนคิดจะโผเข้าไปกอดน้องชาย แต่กลับถูกเฉิงกวงถีบเปรี้ยงกระเด็นออกห่างทันที จนได้แต่ยันสองมือกับพื้นร้องไห้คร่ำครวญ รู้สึกเหมือนบนหลังมีศิลายักษ์ไร้สภาพกดทับจนอึดอัดหายใจแทบไม่ออก “โฮๆๆ ทำไมข้าถึงได้อาภัพอับโชคแบบนี้ ” ท่านชายหมิงหลุน ท่านหญิงฝูหวนซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์มองมาอย่างนึกเป็นห่วง แต่ก็ไม่สะดวกจะออกหน้าไปปลอบใจ “ท่านไม่เป็นไรกระมัง ท่านชายหมิงหลุน ?” “โอ๋ ?” หมิงหลุนหันหน้ามา ก็พบว่าเต่าตัวที่เขามองเห็นเมื่อครู่กำลังอยู่ข้างๆ “เจ้ากล่าวกับข้าหรือ ?” ชายหนุ่มหันไปมองรอบๆ ก็พบว่าที่ตรงนั้นมีเขาอยู่เพียงคนเดียวจริงๆ “พระเจ้าค่ะ แม้รอบนี้จะแพ้ แต่ท่านชายอย่าได้กังวลไปเลย เพราะยังมีอีกสองรอบนี่พระเจ้าค่ะ !” แม้อีกฝ่ายจะเป็นเต่า แต่มันก็กำลังปลอบใจหมิงหลุนอยู่จริงๆ “ขอบคุณมาก เจ้าช่างเป็นคนดีจริงๆ !” หมิงหลุนซาบซึ้งใจจนอยากร้องไห้ “ต่อไปข้าต้องลงประลองแล้ว ท่านชายเองก็พยายามเข้านะพระเจ้าค่ะ !” “ตกลง !” หมิงหลุนนึกฮึดเต็มที่ขึ้นมาอีกครั้ง ครั้นเห็นว่าหมิงหลุนหากโศกเศร้าแล้ว เต่าก็คลานจากไปอย่างเชื่องช้า ขณะที่เสียงประกาศการประลองรอบที่สองได้ดังขึ้นพอดี “รอบที่สอง จะเป็นการต่อสู้กระชับมิตร จะให้แต่ละอาณาจักรส่งตัวแทนออกมาหนึ่งท่านเพื่อทำการประลองบนลานประลองเช่นเคย ขอให้ทุกท่านเพียงสัมผัสถึงก็หยุดยั้ง หากท่านใดลงมือรุนแรงเกินไป องค์ราชาจะเป็นผู้ลงมาห้ามท่านด้วยพระองค์เอง สถานที่ประลองสำหรับรอบนี้คือโรงฝึกวิชายุทธ์ ขอให้ทุกท่านโปรดตามข้ามา” หลังจากประกาศจบ มหาเสนาบดีสารทก็ออกเดินนำทางผู้เข้าแข่งขันประลองทุกคนตรงไปยังโรงฝึกวิชายุทธ์ “เฮ้ย ! อู๋เฉิงกวง เจ้าคงรู้ดีนะว่าต้องทำอย่างไร ?” หวงอวี่กระตุ้นเตือน “หึ ! ยังต้องให้เจ้าบอกอีกรึ ! ถึงตอนนั้นเจ้าอย่าแพ้ให้มันทุเรศเกินไปก็แล้วกัน !!” “ข้าควรจะเป็นคนเอ่ยคำนี้ถึงจะถูก !” ระหว่างคนทั้งสองปรากฏสายฟ้าแลบเปรี้ยงปร้างในบัดดล หมิงหลุนแอบถามอาไท่เบาๆ อย่างเป็นกังวล “เฉิงกวง คงไม่มีปัญหานะ ?” “ผู้ใดจะไปทราบได้” อาไท่ยักไหล่ <>::<>::<> “การประลองรอบที่หนึ่ง คู่ประลองได้แก่ท่านชายหวงอวี่แห่งอาณาจักรธวลาพยัคฆ์กับคุณชายเหอ(3) แห่งอาณาจักรโรหิตมยุรา” มหาเสนาบดีสารทประกาศก้อง “หา ? เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ? ข้าควรจะได้เป็นคนสั่งสอนเจ้านั่นไม่ใช่หรือไร ?” เฉิงกวงแผดเสียงลั่นอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ “ต้องขออภัยอย่างยิ่งพระเจ้าค่ะ ท่านชายเฉิงกวง นี่เป็นผลการจับคู่ประลองโดยผ่านการพิจารณาขององค์ราชา หากพวกท่านคิดจะวัดพลังกันละก็ รอบที่สามมีโอกาสอย่างแน่นอนพระเจ้าค่ะ” มหาเสนาบดีสารทกล่าวตอบอย่างนอบน้อม “บัดซบ ! รอบนี้ข้าออกมาประลองโดยสูญเปล่าเสียแล้ว !” เฉิงกวงขบกรามกรอด “ไม่เป็นไรดอกน่า เฉิงกวง อีกประเดี๋ยวเจ้าต้องระวังเต่าตัวนั้นให้ดีๆ ล่ะ” หมิงหลุนตบบ่าน้องชาย “หึ ข้าว่าคงเพราะเห็นว่าเจ้าเป็นครึ่งปิศาจ องค์ราชาทั้งสองถึงได้อะลุ้มอล่วยให้เจ้าเป็นพิเศษโดยการให้เจ้าสู้กับเต่าที่ไม่มีทางตอบโต้ตัวนั้นกระมัง ?” อาไท่ราดน้ำมันลงกองไฟ “ถ้าเจ้าอยากขึ้นสวรรค์นักล่ะก็ ข้ายินดีอย่างยิ่งจะช่วยส่งเสริมให้ !” เฉิงกวงที่เดิมทีก็เดือดดาลสุดขีดอยู่แล้วยิ่งตาขวางหนักเข้าไปใหญ่จนใกล้จะคลุ้มคลั่งอยู่รอมร่อ “ข้าเป็นแค่เด็กเท่านั้น เหตุใดต้องจริงจังด้วย !” อาไท่ร้องลั่น แล้วรีบแวบไปหลบข้างหลังฉานอวี้ทันที การประลองคู่ที่หนึ่ง ฝ่ายธวลาพยัคฆ์เป็นฝ่ายได้เปรียบเต็มประตู หวงอวี่สามารถรุกไล่จนคุณชายเหอแห่งอาณาจักรโรหิตมยุราตกจากลานประลองไปได้อย่างง่ายดาย จากนั้นการประลองคู่ที่สอง อันได้แก่คู่ของเฉิงกวงกับเต่าก็เริ่มขึ้นบนลานประลองแห่งเดียวกัน “เฉิงกวง สู้เขา ! ท่านเต่าก็สู้เขาด้วยนะ !” หมิงหลุนร้องตะโกนอยู่ที่นอกลานประลอง “อู๋เฉิงกวง โดนอัดให้เต็มที่ได้เลย ข้าจะช่วยเก็บศพให้เจ้าเอง !” อาไท่ก็ร้องตะโกนเหมือนกัน เพียงแต่คำที่ตะโกนเป็นตรงข้ามกับหมิงหลุนโดยสิ้นเชิง “อาไท่บัดซบ อีกประเดี๋ยวพอข้าออกไปจากที่นี่เมื่อไรละก็ ข้าจะฆ่าเจ้าทันที !” เฉิงกวงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่บนลานประลอง เนื่องจากไม่สามารถลงไปอัดอาไท่ให้สมใจอยาก จึงได้แต่ปล่อยให้ไฟโทสะลุกฮือโหมโดยไม่อาจระบาย “หึ ! ถึงอีกฝ่ายจะเป็นเพียงเต่าก็เถิด แต่ระดับครึ่งปิศาจอย่างอู๋เฉิงกวงจะเอาชนะได้รึ ?” หวงอวี่เองก็เข้ามาร่วมด้วยช่วยกันถากถาง “น่าจะเอาชนะได้กระมัง ? เฉิงกวงน่ะเก่งมากเลยนะ แต่ท่านเต่าเองก็เป็นคนดีเหมือนกัน ” หมิงหลุนนึกถึงเมื่อครู่ที่เต่าเข้ามาปลอบใจตน “ ข้าเองก็ไม่อยากให้ท่านเต่าแพ้เสียด้วยสิ จะทำอย่างไรดี ?” หลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่ ชายหนุ่มก็ร้องตะโกนบอกน้องชายว่า “เฉิงกวง เจ้าอย่าไปอัดท่านเต่าเลยนะ ! เจ้ายอมให้เขาอัดสัก 2-3 ครั้งแล้วยอมแพ้ไปเถิด !” “บัดซบ ! แม้แต่เจ้าเองก็ดูถูกข้าเหมือนกันเรอะ !” เฉิงกวงเข้าใจหมิงหลุนผิดไปเสียแล้ว “เอาไว้ข้าลงไปจากลานประลองเมื่อไร ข้าจะฆ่าอาไท่ก่อน จากนั้นข้าจะฆ่าเจ้า !” “ท่านชายเฉิงกวง โปรดยั้งมือไว้ไมตรีด้วยพระเจ้าค่ะ” เต่าค่อยๆ ก้าวอืดอาดขึ้นมาบนลานประลอง “หึ ! หากคิดจะยอมแพ้ละก็ ตอนนี้ก็ยังไม่สาย !” เฉิงกวงซึ่งเดิมทีไม่ได้คิดจะลงมือประลองอย่างจริงจัง มาบัดนี้เริ่มจะเอาจริงเอาจังขึ้นมาแล้ว เพราะเขาจะให้เจ้าพวกนั้นได้ประจักษ์แก่สายตาว่า อะไรคือพลังที่แท้จริง ! “เต่าตัวนั้น อู๋เฉิงกวงอาจจะเอาชนะไม่ได้” ฉานอวี้เอ่ยเนิบๆ “จริงหรือพระเจ้าค่ะ ท่านชายอวี้ ?” อาไท่ตกใจ เพราะถึงแม้เมื่อครู่ปิศาจน้อยจะจงใจยั่วโทสะเฉิงกวงก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้คิดแม้แต่น้อยว่าเฉิงกวงจะแพ้จริงๆ  ดังนั้นการที่ฉานอวี้กล่าวออกมาเช่นนี้ จึงทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึง เขาคือเต่าในตอนนั้นไม่ผิดแน่ แต่เหตุใดกัณหราชาจึงต้องทำเช่นนี้เล่า ? เขาต้องการจะปกปิดสิ่งใดกันแน่ ? ฉานอวี้นึกในใจอย่างกังขาโดยไม่ตอบคำถามของอาไท่ “เป็นไปไม่ได้กระมัง ? เฉิงกวงจะแพ้จริงๆ หรือ ?” หมิงหลุนร้อนใจ “แพ้น่ะไม่เป็นไรดอก ขอแค่ไม่ได้รับบาดเจ็บก็พอแล้ว !” “ยังจะมีหน้ามาพูดอีก เพราะพวกเจ้าสองคนแท้ๆ อาณาจักรหริมกรของเราถึงได้ขายหน้าชาวบ้านเขาเสียยับเยินแบบนี้ !” อาไท่ว่าอย่างไม่เกรงใจ เฉิงกวงซึ่งอยู่บนลานประลองได้ยินคำพูดตอบโต้เหล่านี้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งเต็มสองหูทุกประโยค ไฟโทสะจึงลุกโชติช่วงเผาผลาญดั่งไฟประลัยกัลป์ “บัดซบ ! พวกเจ้าอย่าเอาแต่พูดแช่งข้าว่า ‘แพ้’ , ‘แพ้’ , ‘แพ้’ ได้หรือเปล่าหา ?! ข้ามีความแค้นอะไรกับพวกเจ้าไม่ทราบ !!” “อะไรจะกีดกันกันถึงเพียงนี้ ? แค่พูดความจริงก็ไม่ได้เทียวหรือ ?” หวงอวี่ทำสีหน้ายินดีในความโชคร้ายของเฉิงกวง “เฉิงกวง ไม่เป็นไรนะ ถึงเจ้าจะแพ้(4) พวกเราก็ไม่โทษเจ้าหรอก !” หมิงหลุนพยายามปลอบน้องชายอย่างสุดความสามารถ แต่น่าเสียดายที่เลือกใช้คำพูดผิดไปหน่อย “อู๋หมิงหลุน อีกเดี๋ยวข้าจะฆ่าเจ้าแน่ !” กุมมราชานั่งชมเหตุการณ์บนลานประลองพลางหัวเราะเบาๆ “โฮะๆ ดูท่าทางความสัมพันธ์ของสามพี่น้องแห่งอาณาจักรหริมกรนั่นก็ไม่ได้ย่ำแย่เหมือนที่อย่างเล่าลือกันสักเท่าไรเลยนี่ !” “นั่นสิ ที่สำคัญคืออู๋หมิงหลุนแตกต่างจากคำเล่าลือมากเกินไปจริงๆ” กัณหราชาเอ่ยอย่างเห็นพ้อง “ดูท่าทางคำเล่าลือจะเชื่อถือไม่ได้เสียแล้ว !” “ก็ไม่แน่ดอกเพคะ เพราะเขาอาจจะมีความลับใดที่ไม่อาจบอกกล่าวแก่ใครได้อยู่ก็เป็นได้ !” ฝูหวนยิ้มเย็นชา เพียงแต่นางมิได้ตั้งใจจะว่ากล่าวหมิงหลุน ทว่าจงใจกล่าวถึงอีกประเด็นหนึ่งต่างหาก “ก็ทุกคนมิได้เล่าลือกันว่าข้าหน้าตาอัปลักษณ์มากดอกหรือ ?” “มันไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนกันน่า !” กัณหราชารีบหัวเราะกลบเกลื่อน “ดูการประลอง ดูการประลองกันเถิด !” “แต่ว่า ท่านพ่อเพคะ อาณาจักรของเราย่ำแย่ถึงขนาดต้องส่งเต่าลงประลองตั้งแต่เมื่อไรกันเพคะ ? แล้วข้าก็ไม่เคยเห็นเต่าตัวนั้นมาก่อนอีกด้วย มันมาจากที่ใดหรือ ? ขุนนางใหญ่คนใดเป็นผู้แนะนำมาเพคะ ?” ฝูหวนถาม “เรื่องนี้น่ะนะ ” กัณหราชาหันไปมองกุมมราชาอย่างกระอักกระอ่วน แล้วรีบโยนเผือกร้อนไปให้กุมมราชาทันที “เรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ กุมมราชาเป็นผู้รับผิดชอบทั้งสิ้น กุมมราชาท่านทราบหรือไม่ ?” “ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกัน เพราะข้ามอบอำนาจทั้งหมดให้มหาเสนาบดีสารทไปแล้ว โฮะๆ” กุมมราชาไม่เล่นด้วยกับเผือกร้อนลูกนี้ของกัณหราชา “เช่นนั้นหรือเพคะ ” คนผู้นั้น ไม่ได้ร่วมลงประลอง หรือว่าเขา จะไม่แยแสข้าแม้แต่น้อย ฝูหวนก้มศีรษะลงอย่างหม่นหมอง ในอกเจ็บแปลบปลาบ กล่าวถึงบนลานประลอง เฉิงกวงก้มหน้าลงมองเต่าแล้วกล่าวเตือนด้วยความหวังดี “เฮ้ ! เต่าซฺยง(5) อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเลยนะ หากจะหนีละก็ ทางที่ดีให้รีบๆ หนีไปเสียเดี๋ยวนี้” “หึหึ จุดมุ่งหมายของข้ากับท่านชายเฉิงกวงแตกต่างกัน ข้าต้องเอาชนะให้ได้จึงจะได้ โปรดลงมือเถิด !” เต่าเริ่มตั้งท่าเตรียมสู้ “ชิ ก็ท่านมีรูปร่างแบบนี้แล้วจะให้ข้าเอาจริงได้อย่างไรกันเล่า !” เฉิงกวงเห็นแล้วออกจะกลุ้มใจ “ไม่เป็นไรดอก ท่านนึกเสียว่าข้าเป็นคนที่ท่านเกลียดที่สุด และอัดมาให้เต็มที่ก็แล้วกัน !” เต่าพูดกลั้วหัวเราะ “อย่างนั้นหรือ ? ถ้าเช่นนั้น ข้าไม่เกรงใจล่ะนะ !” เฉิงกวงพุ่งปราดเข้าไป ต่อยหมัดเข้าใส่เต่าทันที ในจังหวะที่หมัดของครึ่งปิศาจกำลังจะถูกศีรษะของเต่านั่นเอง เต่าก็พลันหดศีรษะและเท้าเข้าไปในกระดองอย่างรวดเร็ว ! เหตุเกิดขึ้นกะทันหันเกินไปจนเฉิงกวงรั้งหมัดไว้ไม่ทัน หมัดจึงไปกระแทกถูกกระดองเข้าอย่างจัง ก๊อง ! “อ๊ากกกก !!” แม้จะมีพลังมหาศาลเพียงใด แต่หมัดของเฉิงกวงก็ยังเป็นหมัดที่มีเลือดเนื้ออยู่ดี “โอ้ ! ท่านเต่ามีไม้นี้ด้วยหรือนี่ ?!” หมิงหลุนกล่าวพลางถอนหายใจอย่างนึกทึ่ง “ผู้ที่คิดไม่ถึงว่าเต่าจะมีไม้นี้ นอกจากเจ้า ก็คงจะมีแต่อู๋เฉิงกวงนั่นแหละ” อาไท่แทบจะพูดไม่ออก “โง่ได้ที่จริงๆ ที่ดันไปโจมตีด้วยหมัดลุ่นๆ แบบนั้น เขาไม่มีสมองหรืออย่างไรกันนั่น ?” แม้แต่หวงอวี่ก็ยังนึกไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะออกมาในรูปนี้ จากคุณ : Linmou - [ 3 ธ.ค. 50 07:49:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทางด้านคู่ประลอง เมื่อเต่าเห็นเฉิงกวงโจมตีถูกกระdองของตนเข้าไปเต็มๆ ก็รีบยื่นศีรษะออกมากล่าวถามอย่างห่วงใยทันที “ขออภัยอย่างยิ่ง ท่านชายเฉิงกวง ท่านคงไม่ได้รับบาดเจ็บกระมัง ?” “โอกาสดี !” เฉิงกวงพุ่งหมัดเข้าใส่ศีรษะเต่าอีกครั้งในพริบตา ก๊อง !! เสียงเนื้อกระทบกระdองดังสนั่น หมัดของเฉิงกวงปะทะเข้ากับกระdองเต่าอย่างจังอีกครั้ง ทุกคนมองเฉิงกวงเอามือกุมหมัดซึ่งบวมเป่งวิ่งพล่านไปทั่วลานประลอง ต่างก็เกิดอาการพูดไม่ออกอย่างรุนแรง “เขานี่ไม่รู้จักหลาบจำเลยนะ !” กัณหราชาแทบจะเอ่ยอะไรไม่ออก “เฮ้อ พี่น้องสองคนนี้ไม่ได้เบาปัญญาแบบธรรมดากันทั้งคู่จริงๆ” อาไท่ยักไหล่ “ฉานอวี้ อาไท่ด่าเจ้าแน่ะ !” หมิงหลุนโจมตีใส่อาไท่ไปหนึ่งดอก “ข้าหมายถึงเจ้าต่างหาก ! เจ้าน่ะเจ้า !!” อาไท่ตะคอกเสียงดังลั่นจนตาถลน หนวดบนศีรษะตั้งชัน บนลานประลอง เต่าเห็นเฉิงกวงต่อยถูกกระdองของตนอีกแล้ว ก็รีบโผล่ศีรษะออกมาขอโทษขอโพยด้วยความรู้สึกตะขิดตะขวงใจเป็นอย่างยิ่ง “ขออภัยอย่างยิ่งๆ  บังเอิญว่าการหลบเป็นสัญชาตญาณของข้า” “บัดซบ ไอ้เต่าบ้า !” เฉิงกวงชักดาบออกมาอย่างเริ่มจะเอาจริง “ข้าจะดูซิว่ากระdองของเจ้ากับดาบของข้า อะไรจะแข็งกว่ากัน !” “ท่านชายเฉิงกวงโปรดออมมือด้วยพระเจ้าค่ะ” เต่าหดศีรษะเข้าไปในกระdองครึ่งหนึ่ง พร้อมกับยื่นเล็บคมกริบออกมานอกกระdองครึ่งหนึ่ง “ต้องขออภัยอย่างยิ่ง ท่านชายเฉิงกวง เพราะข้าจะแพ้ไม่ได้ ” เต่ากล่าวจบ ก็กลิ้งเข้าไปหาเฉิงกวงด้วยความเร็วดุจสายฟ้าแลบ ! “โอ้ว ! กงล้อวายุอัคคีไร้ผู้ต่อต้าน !” หมิงหลุนเบิกตาโตจนแทบถลน ปากอ้าค้างจนกรามแทบร่วง “บนลานประลองไม่มีที่ให้หลบเสียด้วย อู๋เฉิงกวงแพ้แน่แล้ว !” อาไท่พูดพลางส่ายหน้า “เฮ้อ ข้าทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว” หวงอวี่ยักไหล่ “เฉิงกวง อย่ายอมแพ้เพียงแค่นี้เด็ดขาดนะ !” หมิงหลุนตะโกนเสียงดังลั่น “ชิ ! ในที่สุดก็พูดอะไรที่ฟังเข้าหูเป็นคำพูดของคนหน่อยจนได้” เฉิงกวงยื่นดาบออกขวางที่เบื้องหน้า เคล้งๆๆ ! เสียงดังก้องสะท้านสะเทือนติดต่อกันถี่ยิบ เต่าที่กำลังหมุนคว้างปะทะเสียดสีกับคมดาบของเฉิงกวงจนเกิดเป็นสะเก็ดไฟกระเซ็นซ่าน เนื่องจากต้องทนรับแรงปะทะหนักหน่วงเกินไป ส่งผลให้เฉิงกวงถอยกายไปหลายก้าวอย่างยั้งไม่อยู่ แต่ในที่สุดครึ่งปิศาจก็สามารถสกัดขวางการโจมตีของเต่าสำเร็จจนได้ ดาบเล่มนั้น สกัดอยู่ได้อีกไม่นานดอก ฉานอวี้คิดในใจ “บัดซบ !” เฉิงกวงสบถลั่นเมื่อได้ยินเสียงดาบปริร้าวอย่างถนัดชัดเจน “ข้าจะแพ้ ข้าจะแพ้เต่าไม่ได้เด็ดขาด !” ครึ่งปิศาจทุ่มแรงฮึดใช้มือขวาถือดาบยันเอาไว้ ส่วนแขนซ้ายหมุนควงอย่างรวดเร็ว “แค่มือข้างเดียวไม่มีทางต้านพลังมหาศาลขนาดนั้นได้ดอกนะ !” หวงอวี่พูดพลางส่ายหน้า “อย่าเชียวนะ ! เฉิงกวง !” หมิงหลุนเอามือปิดตาอย่างไม่อาจทนดู “ข้าบอกแล้วว่า ข้าจะแพ้ไม่ได้ !” เฉิงกวงสามารถใช้แขนขวาเพียงข้างเดียวยันการโจมตีของเต่าเอาไว้ได้จริงๆ  พร้อมกันนั้นก็ถ่ายเทพลังทั่วทั้งร่างเข้าไปในแขนซ้าย แล้วควงหมัดต่อยเข้าใส่เต่าจากด้านข้างในพริบตา “ตายเสียเถิด !” แย่ล่ะสิ ! เต่าเริ่มรู้ตัวว่าชักจะไม่ได้การ แต่ก็สายเสียแล้ว เพราะมันได้ถูกเฉิงกวงต่อยพุ่งละลิ่วไปฝังจมลงในผนังกำแพงซึ่งโอบล้อมทั่วทั้งเขตลานฝึกซ้อม และเนื่องจากพลังหมุนจากแรงหมัดรุนแรงเกินไป ส่งผลให้หลังจากจมลงไปในผนังแล้ว ตัวของเต่าก็ยังคงหมุนติ้วๆ อยู่อีกพักใหญ่จนหินของผนังพุ่งกระเด็นออกมาไม่ขาดสาย สุดท้ายเต่าจึงร่วงผล็อยตกลงมายังพื้น สองตาหมุนคว้างเป็นวง “ชิ !” เฉิงกวงหอบหายใจจนตัวโยน พร้อมกันนั้นดาบในมือก็ร่วงตกลงพื้น แล้วหักเป็นสองท่อนทันที ส่วนมือซ้ายที่ต่อยใส่เต่าก็ถลอกบาดเจ็บเล็กน้อยเนื่องจากจังหวะที่ต่อยใส่นั้น เต่ากำลังอยู่ในสภาวะหมุนตัวด้วยความเร็วสูง “ยอดเยี่ยมมาก ! เฉิงกวง !” หมิงหลุนถลาขึ้นไปบนลานประลอง “เจ้าชนะแล้ว !” “ชิ ! เมื่อกี้ใครบอกว่าข้าต้องแพ้แน่ๆ ไม่ทราบ ?!” เฉิงกวงใช้สายตาฆาตกรจ้องหมิงหลุน รวมทั้งอาไท่และหวงอวี่ที่อยู่ทางด้านหลังเขม็ง “นั่นสิ ! เมื่อกี้ใครกันที่บอกว่าเฉิงกวงต้องแพ้แน่ๆ น่ะ ?!” หมิงหลุนพลอยหันหน้าไปร้องถามด้วยคน “คนที่พูดออกมาแบบนี้เมื่อกี้ก็เจ้านั่นแหละ !!” เฉิงกวงตะคอกสุดเสียง ขณะนั้นมหาเสนาบดีสารทก็ได้ประกาศผลการประลองขึ้นว่า “การประลองคู่ที่สอง ท่านชายเฉิงกวงแห่งอาณาจักรหริมกรเป็นผู้ได้รับชัยชนะ อาณาจักรหริมกรและอาณาจักรธวลาพยัคฆ์ได้แต้มไปฝ่ายละหนึ่งแต้ม การประลองรอบที่สามจะเป็นการประลองแบบรวม เนื่องจากวันนี้เริ่มจะมืดค่ำแล้ว จึงค่อยประลองกันต่อในวันพรุ่งนี้ ขอให้ทุกท่านโปรดกลับไปพักผ่อนกันให้เต็มที่ เนื่องจากการประลองในรอบถัดไปนั้น ทุกท่านต่างต้องลงประลองด้วยกันทุกคน และจะไม่ง่ายดายเช่นการประลองในสองรอบแรกนี้อย่างแน่นอน !” “หา ? ต้องลงประลองกันทุกคนหรือ ?” หมิงหลุนกลืนน้ำลายลงคออย่างสยดสยอง “ถูกแล้วพระเจ้าค่ะ ท่านชายหมิงหลุน โปรดกลับที่พำนักไปพักผ่อนก่อนเถิดพระเจ้าค่ะ จากนั้นพวกเราจะจัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เอง” “ถ้าเช่นนั้นก็ค่อยพบกันวันพรุ่งนี้ล่ะนะ อู๋เฉิงกวง พรุ่งนี้พวกเรามาสู้กันให้หนำใจสักตั้ง เจ้าอย่าหนีเสียล่ะ !” หวงอวี่กล่าวจบ ก็เดินตามคนของอาณาจักรธวลาพยัคฆ์จากไป “คนที่อย่าหนีน่ะมันน่าจะเป็นเจ้ามากกว่า !” แม้เฉิงกวงจะอ่อนเพลียใกล้สิ้นเรี่ยวแรง แต่อารมณ์ทะเลาะวิวาทก็ยังคงเต็มเปี่ยมอยู่เหมือนเดิม “แทนที่จะมัวเสียเวลาไปทะเลาะกับคนอื่น ข้าว่าเจ้าเอาเวลาไปหาทางว่าจะหาดาบเล่มใหม่ได้จากที่ใดยังจะดีเสียกว่า !” อาไท่พูดพลางมองดาบที่หักเป็นสองท่อนบนพื้น จากนั้นถอนหายใจ “สุดท้ายก็ต้องหันมาพึ่งพาท่านชายอวี้จนได้” เฉิงกวงเดินตรงเข้ามาหาอาไท่ด้วยสีหน้าถมืงทึง “อาไท่ ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเรื่องเมื่อกี้เลยนี่ !” “ว้ากกก !! ท่านชายอวี้พระเจ้าค่ะ !” อาไท่รีบกางปีกออกบินหนีตามฉานอวี้ไปทันที <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1.   หินหนฺวี่วา (N&uuml; wa shi) คำ “หนฺวี่” คำ นว ออกเสียงควบกล้ำ โดยเน้นหนักที่เสียง น.หนู เหมือนอย่างคำว่า “ขวิด” ที่ ขว ออกเสียงควบ และเน้นหนักที่เสียง ข.ไข่ (จุดพินทุอยู่ใต้พยัญชนะตัวไหน หมายถึงต้องเน้นหนักที่เสียงพยัญชนะตัวนั้น) ส่วนที่ต้องมี ห. ก็เนื่องจากอักษร น.หนู เป็นอักษรต่ำที่ไม่สามารถอ่านออกเสียงไม้เอกเมื่ออยู่โดดๆ ได้ จึงจำเป็นต้องมี ห. นำ เกี่ยวกับที่มาของหินหนฺวี่วา อ่านเพิ่มเติมได้จากตำนานเทพีหนฺวี่วาหลอมหินห้าสีอุดผืนฟ้า และวัตถุศักดิ์สิทธิ์แห่งบรรพกาลทั้งสิบในเชิงอรรถท้ายเล่ม 2.   ดาบเฮ่าเทียน (เฮ่าเทียนเตา : Hao tian dao) ดูเชิงอรรถวัตถุศักดิ์สิทธิ์ทั้งสิบท้ายเล่ม 3.   คุณชายเหอทั้งสองแห่งอาณาจักรโรหิตมยุรา แซ่เขียนด้วยอักษรคนละตัวกัน แต่อ่านออกเสียงเหมือนกัน เป็นการจงใจเล่นคำพ้องเสียงของผู้เขียน 4.   ถึงเจ้าจะแพ้ วลีนี้สามารถแปลได้ 2 ความหมาย คือ “ถึงเจ้าจะแพ้” และ “เชิญแพ้ได้ตามสบาย” อู๋หมิงหลุนหมายถึงความหมายแรก แต่อู๋เฉิงกวงฟังเป็นความหมายหลัง 5.   เต่าซฺยง (ซย ออกเสียงควบกล้ำ เน้นหนักที่เสียง ซ ) แปลว่า พี่เต่า เป็นการเรียกผู้ชายที่อายุน้อยหรือมากกว่าอย่างให้เกียรติตามมรรยาท ภาษาแต้จิ๋วคือคำว่า “เฮีย” ซึ่งจะใช้ต่างกับคำว่า “เกอ” (พี่ชาย แต้จิ๋วอ่าน ก๊อ) ที่ใช้เรียกญาติพี่น้องผู้ชายหรือคนรู้จักที่นับถือเหมือนพี่ชายแท้ๆ ที่อายุมากกว่าอย่างสนิทสนม <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 3 ธ.ค. 50 07:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แวะมาลงชื่อค่ะ ^^ จากคุณ : oldword - [ 3 ธ.ค. 50 13:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พี่เต่าเป็นใครน้อ จากคุณ : scottie - [ 3 ธ.ค. 50 22:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม ๆ งั้นคงเดาผิดไปจริง ๆ ตามอ่านต่อไปดีกว่า... ^_____^ จากคุณ : Caje - [ 3 ธ.ค. 50 22:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาครั้งแรกคะ  ตะลุยอ่าน สนุกมาก ชอบๆๆๆๆๆๆ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆๆจนจบคะ เหมือนอ่าน เดชเซียวฮื้อยี้ จากคุณ : .[ใบไม้ร่วง - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เกือบพลาดตอนนี้ไปแล้ว แฮ่กๆ ชอบเชิงอรรถที่ 4 เป็นพิเศษครับ "..4.   ถึงเจ้าจะแพ้ วลีนี้สามารถแปลได้ 2 ความหมาย คือ “ถึงเจ้าจะแพ้” และ “เชิญแพ้ได้ตามสบาย” อู๋หมิงหลุนหมายถึงความหมายแรก แต่อู๋เฉิงกวงฟังเป็นความหมายหลัง..." มันตลกแปลกดี จากคุณ : GTW - [ 6 ธ.ค. 50 05:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ oldword @ สวัสดีค่ะ ^^ คุณ scottie @ ดูเฉลยได้ในตอนที่ 19 ^^ คุณ Caje @ หุหุ ^^ คุณใบไม้ร่วง @ ขอบคุณแทนผู้เขียนค่ะ ^^ อาจารย์จี @ ใช่ค่ะ ช่างเล่นมุกได้.... - -" จากคุณ : Linmou - [ วันรัฐธรรมนูญ 07:36:15 ]