…
วันนี้ฟ้าครึ้มฝน
ฉันแหงนหน้ามองท้องฟ้าหลังเลิกงาน  บรรยากาศเหงาพิลึก
ฉันไม่ชอบบรรยากาศอย่างนี้เลย  กระชับเสื้อคลุมก่อนก้าวเดินออกจากตึกที่ทำงาน
วันนี้คงต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้าน  เพราะคุณนายแดง ฉันหมายถึงรถที่ใช้ประจำต้องเข้าอู่
หลังจากที่ฉันโดนชนท้ายเมื่อวันก่อน  

ยังเดินไม่ทันพ้นตึก  ก็ต้องสะดุดตากับใครบางคนที่เดินตรงเข้ามาหา
ใครบางคนที่คุ้นตา  คุ้นใจ  
“ หวัดดี “  เสียงของใครบางคนที่ตอนนี้ยืนอยู่ต่อหน้า  
“ คุณผอมไปนะ  งานหนักหรือไง  มัวแต่ดูแลคนอื่นจนลืมดูแลตัวเอง “ คำทักทายของคนที่ห่างหายไปนาน
สายตาที่มองสำรวจทั้งตัวและมาจบลงที่ใบหน้า  ไม่สิ..ที่ดวงตา
นานแค่ไหนนะที่ไม่ได้เห็นดวงตาคู่นี้  ดวงตาคู่สวย  กี่เดือนนะ สองเดือน สามเดือน  ไม่สิ หนึ่งปีต่างหาก
หนึ่งปีหลังจากที่เขาย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัด
“ ดูสิ  มืองี้ผอมแห้ง แก้มตอบ ตาโหลเชียว  …ไปหาอะไรกินกัน “
แหม! ฟังดูโทรมพิลึก  แล้วเขาก็จับมือฉันเดินนำไปขึ้นรถ  เหมือนเด็กว่าง่ายเดินตามไปซะงั้น
ตั้งแต่เจอหน้ากัน  ฉันยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไรสักคำ  คนตัวโตที่กำลังขับรถพูดอยู่คนเดียว  
ทั้งพูดทั้งขับ  บางทีก็หันกลับมามองหน้าฉันที  ยิ้มบางๆใส่ดวงตากระแทกดวงใจ
…
“ แวะร้านนี้นะ…น่านั่ง “
เขาเลือกมุมที่เข้ามุมจริงๆ กระจกใสๆทำให้สามารถมองเห็นผู้คนข้างนอก  เดินกันไปมา
ฉันแอบลุ้นหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังจะข้ามถนน  แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีรถคันไหนหยุดให้เธอได้ข้ามเลย
นี่มันทางม้าลายนะ  
“ สนใจอาหารกับคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าหน่อยสิคุณ “ เสียงขัดใจนิดๆ
“ อยู่ที่โน่นเป็นยังไงบ้าง “  ฉันตักอาหารจากจานที่อยู่ข้างหน้าไปวางใส่จานของเขา
เอาใจคนขี้งอน
“ เมืองน่าอยู่  ไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่มาก ไม่วุ่นวาย  ตอนเย็นสักทุ่มสองทุ่มก็เงียบแล้ว “
“ มีเซเว่นมั้ย “ ฉันหมายถึงมินิมาร์ทสะดวกซื้อที่มีอยู่ทุกมุมเมือง
เขาหัวเราะตาหยี “ มีสิ แต่อาหารที่นั่นหาอร่อยถูกปากไม่ค่อยมี  ร้านที่อร่อยก็อยู่ไกล ขี้เกียจขับรถไปกิน  
มีอยู่ร้านนึงอยู่ใกล้ๆสนามบิน อยู่ในรีสอร์ท  ตอนเย็นๆเห็นพระอาทิตย์ตกน้ำด้วย  อาหารอร่อย
บรรยากาศดีแต่ก็อยู่ไกล  อีกร้านอยู่ในเมืองขนมจีนน้ำเงี้ยวอร่อยแต่ก็ไกลอย่างว่า
เลยหาอะไรง่ายใกล้ที่ทำงานกิน  พอถึงวันหยุดก็ขับรถไปกินที  แต่กินคนเดียวรสชาติก็งั้นๆ “ ทำเสียงเซ็งจัด   ไม่อยากจะเชื่อ
อืม…ตั้งแต่มาคุยแต่เรื่องกิน  
“ กาแฟมั้ย  คาปูชิโน่ร้อนใช่มั้ยผมจำได้  คุณชอบ “
กาแฟหลังอาหาร  ขนมหวานอย่างไอศกรีมและเค้ก  ของชอบของเราสองคน
…
ฉันนั่งฟังเขาพูดถึงเรื่องงาน ผู้คน บ้านเมือง พูดๆๆๆๆ
ขับรถมาไกล นั่งฟังเขาสักหน่อย บางทีก็เผลอหัวเราะไปกับเรื่องที่เขาเล่า
น้ำเสียงอย่างนี้ ท่าทางอย่างนี้และแววตาอย่างนี้ นานนักแล้วไม่ได้เห็น
แผลเป็นที่หางคิ้วข้างขวาแม้จะเป็นรอยจางๆแต่ก็พอมองเห็น
ฉันเกือบเผลอเอื้อมมือไปแตะ ก็แผลนี้ไม่ใช่หรือที่ฉันฝากรอยเอาไว้
ตอนที่เล่นแบดมินตันคู่กัน แล้วต่างก็วิ่งไปรับลูกที่อีกฝ่ายตีข้ามมา…ไม่ได้นัดหมาย
สุดท้าย เขาก็ได้แผลที่หางคิ้วจากแร็กเกตของฉัน

เขาหยุดเล่าเมื่อเห็นฉันจ้องมองที่แผล ไม่ใช่ที่ตาของเขา
“ไม่เจ็บแล้ว” เขาว่า
“หมดหล่อเลยเนอะ”
“ใครว่า..ดูเข้มขึ้นต่างหาก” เขายิ้มอีกแล้ว ผู้ชายอะไรยิ้มสวย ฟันขาวจัง

“ อยู่ที่นั่นก็ดีอยู่หรอก เสียอย่างเดียว ไม่มีคุณ…คิดถึง ” จู่เขาก็พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
อะไรบางอย่างไหวระริกอยู่หลังดวงตาของเขา  ฉันชะงักไปครู่ก่อนค่อยๆวางแก้วคาปูชิโน่ลง
หลุบเปลือกตาลงมองแก้วกาแฟก่อนเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา  
ไม่อยากให้เขาเห็นอะไรบางอย่างไหวระริกหลังดวงตาของฉัน  แต่ถึงนาทีนี้คงปิดไม่มิดปิดไม่ทัน  
นั่งจ้องตากันอย่างนั้น…แล้วฉันก็แพ้
เล่นเกมจ้องตาทีไร…แพ้ทุกที  

ข้างนอก
ฝนเริ่มลงเม็ดปรอยๆ ผู้คนนอกร้านต่างเร่งรีบ  สายฝนพาความชุ่มชื่นมา
ผู้ชายข้างหน้าก็พาความชุ่มชื่นมา   อย่างสายฝน
“ แม่ถามถึงคุณนะ  โจก็ด้วย “ ฉันหมายถึงน้องชาย
“ เขาว่าไม่มีเพื่อนเชียร์บอล  อ้อ…เจ้ายุ่งยิ่งมันก็เหงาๆ “ ฉันหมายถึงพุดเดิ้ลน้อยของฉัน
เขายิ้มอีกแล้ว “ แต่มีอยู่คน   ไม่คิดถึง “ เขาต่อว่าฉันรึนั่น
“ ใคร “ แกล้งไม่รู้ซะงั้น
“ ก็ใครล่ะที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมนี่   ตั้งแต่มาไม่ได้ยินบอกสักคำว่าคิดถึง ขับรถมาไกลจะบอกให้หายเหนื่อยสักหน่อย
ไม่ได้หรือไงนะ “
ผู้ชายนี่…เวลางอนก็น่ารักดี  ถึงจะดูตลกหน่อยๆก็เถอะ  หรือจะน่ารักเฉพาะคนที่นั่งอยู่ต่อหน้านะ
….
“ เข้าบ้านก่อนมั้ย “
“ ไม่ล่ะ ดึกแล้ว เกรงใจแม่  อ้อ..เจ้ายุ่งยิ่งด้วย   พรุ่งนี้เช้าจะแวะมา  ก่อนกลับ “ เขาว่า
“ มาหายุ่งยิ่งน่ะรึ “ ฉันแกล้งว่า  ผลคือโดนโยกหัวคลอน
“ ของฝาก “เขายื่นถุงกระดาษให้…ของฝาก…ผ้าทอพื้นเมืองสีสวย ผืนไม่ใหญ่มาก
“เอาไว้คลุมตอนหน้าหนาว เห็นปุ๊บซื้อปั๊บ คุณชอบ…ผมรู้ “ ดูเอาเถอะ คนอะไรช่างน่ารัก
“ พรุ่งนี้แวะมากินของเช้าที่บ้านนะ  ขับรถดีๆล่ะ  ถึงที่พักแล้วอย่าลืมโทร.บอกด้วย “
คำพูดเดิมๆที่พูดเสมอเวลาที่เขามาส่งที่บ้าน  

….
ข้างนอกฝนยังตกไม่หยุด
น่าแปลกที่ความรู้สึกอ้างว้างหายไป
หรือจะเพียงข้ามคืนนี้  คืนพรุ่งนี้และคืนต่อๆไป  ความเงียบเหงาอาจจะย่องมาอีกอย่างเบาๆและเงียบๆ

เสียงมือถือดังถี่ๆต่อเนื่อง  ตัวเครื่องหมุนรอบตัวเองน่าขำ
“ ถึงโรงแรมแล้วนะ  … ทั้งๆที่เพิ่งเจอคุณ   แต่ตอนนี้ยังคิดถึงคุณอยู่เลย  จะไม่บอกสักหน่อยหรือไงว่าคุณก็คิดถึง “
ฉันแอบยิ้มกับโทรศัพท์
“ เอาเถอะ  คุณไม่ต้องบอกตอนนี้ก็ได้  ไว้บอกพรุ่งนี้ก็ได้ บางทีคุณอาจต้องบอกและตอบอีกหลายอย่างที่ผมจะถาม “
….
อากาศเย็นเพราะฝนตก
ผ้าคลุมไหล่ถูกนำมาใช้ก่อนหน้าหนาว  
บางที
พรุ่งนี้ฉันจะบอกเขาว่า “ คิดถึง “
อาจบางทีจะบอกมากกว่านี้   ถ้าเขาถาม

สายฝน
ความเงียบเหงาอ้างว้าง  เหมือนไม่เคยมี

...
รีไรท์ขยายความจาก " คิดถึง " http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nuntiya&month=08-2007&date=28&group=2&gblog=27