ความคิดเห็นที่ 1 ผมเคยดูหนังเรื่องเมทริกซ์... พระเอกใช้ชีวิตกลางวันเป็นโปรแกรมเมอร์ทำงานที่บริษัท พอตกกลางคืนเขากลับสวมวิญญาณนักเจาะระบบท่องไปในทุกที่ของโลกไซเบอร์ เท่าที่สิบปลายนิ้วกับหนึ่งสมองจะเอื้ออำนวย ในวันหนึ่งเขาค้นพบความลับที่ยิ่งใหญ่เกี่ยวกับเมทริกซ์ - เขากลายเป็น "ผู้ที่ถูกเลือก" - หลังจากวันนั้น โลกทั้งโลกก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ปรัชญาที่ฉาบไว้ในหนังเรื่องนี้ตั้งคำถามว่า จะเป็นอย่างไรถ้าโลกที่เราอาศัยอยุ่เป็นเพียงความฝัน? ถ้าฝันนั้นเสมือนจริงถึงขั้นที่ประสาทสัมผัสทั้ง 5 ถูกลวงหลอกให้เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง โดยที่มนุษย์ทุกผู้ต่างตกอยู่ในความฝันอันเดียวกัน เราจะแยกแยะความจริงออกจากความฝันเสมือนจริงได้อย่างไร? มันเป็นเพียงจินตนาการของผู้กำกับที่ถูกถ่ายทอดลงบนแผ่นฟิล์ม - ข้อนี้ผมไม่สงสัย - แต่มันกระตุ้นให้เกิดคำถามมากมาย นิยามของความมีตัวตน การปฎิเสธสังคมจอมปลอม (ไม่นับท่าเตะนกกระเรียนที่สื่อต่างๆหยิบยกไปล้อจนเกร่อ) ถ้าถามผมว่าจะเลือกยาเม็ดสีแดงหรือสีฟ้า ในวันนั้นผมตอบได้ทันทีโดยไม่ต้องคิดว่าสีฟ้า... ผมไม่ใช่ฮีโร่ (และไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เป็น) ไม่ต้องการกอบกู้จิตวิญญาณให้คนทั้งโลกมาชื่นชมยกย่อง ผมต้องการแค่พื้นที่ "ปลอดภัย" ให้ซุกหัวในสังคมที่คุ้นเคย มีความสุขตามประสาไปวันๆ ถ้าต้องตื่นมาพบความจริงที่โหดร้าย ผมเลือกที่จะจมอยู่ในความฝันจอมปลอมไปจนหมดลมหายใจเสียยังดีกว่า ถ้าตัดความเท่ห์ของคีนูรีฟออกไป ผมคิดว่ามีคนไม่น้อยที่เลือกแบบเดียวกัน... หลังวางสายจากชายพิลึกคนนั้น ผมก็ลังเลอยู่นานสองนาน ในที่สุดผมตัดสินใจทำเรื่องที่ไม่คิดจะทำมาก่อน - นั่นคือโทรไปลางานกับหัวหน้าโดยบอกว่าไม่สบาย (ถึงงานที่ทำอยู่จะซ้ำซากจำเจ ผมก็ไม่เคยลาป่วยตลอดหลายปีมานี้) - ผมกำลังจะทำอะไรกันแน่เนี่ย? ผมสอบถามถึงเรื่องโฆษณาในหน้าหนังสือพิมพ์ แต่ชายคนนั้นบ่ายเบี่ยงที่จะตอบคำถาม เขายืนยันว่าผมต้องมาพบด้วยตัวเองถึงจะบอกเรื่องต่างๆให้ฟังได้เพราะว่าไม่ปลอดภัยถ้าสนทนาผ่านโทรศัพท์ (นี่คือเหตุผลที่ผมคิดถึงหนังเรื่องเมทริกซ์) คุณคือผู้ที่ถูกเลือก... พนักงานบัญชีต๊อกต๋อยอย่างผมเนี่ยนะ? ถูกเลือกให้ออกจากงานสิไม่ว่า ถ้าพิจารณาด้วยเหตุและผล มีความเป็นไปได้สูงมากที่นี่เป็นแค่เรื่องแหกตา ผมได้ยินลูกเล่นที่โจรต้มตุ๋นใช้หลอกหาเงินจากชาวบ้านอยู่เนืองๆ นี่อาจจะเป็นลูกเล่นใหม่ของพวกสิบแปดมงกุฎ และผมกำลังจะเป็นหมูให้มันต้ม สิ่งสุดท้ายที่ดาราสาวคนนั้นเขียนทิ้งไว้ยังค้างคาในสมองยากจะแงะออก "... ลาก่อนดินแดนแห่งนี้" ทำไมถึงใช้คำว่าดินแดน? ทำไมไม่ใช้คำว่าโลกใบนี้? หรือว่าพวกนักข่าวสมองกลวงจะแปลข้อความมั่วๆซั่วๆให้ออกอากาศทันคู่แข่ง? อาจเป็นเพราะผมใช้สมองซีกซ้ายมากไปจนมันประท้วงไม่ทำงาน สมองซีกขวาที่อัดแน่นไปด้วยจินตนาการและเรื่องเพ้อฝันเลยชนะไปขาดลอย รถยังคงแล่นไปจนกระทั่งถึงจุดหมาย... ผมคิดว่าจะได้เจอกับตึกโกโรโกโสหลังหนึ่งที่มีพนักงานรับโทรศัพท์ทำงานกันให้วุ่น ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะกลับโดยไม่ลังเลเลยสักนิด - แต่สิ่งที่ได้เจอกลับเป็นบ้านหลังใหญ่ ไม่สิ ควรเรียกว่าคฤหาสน์ถึงจะเหมาะสม ยามหน้าบ้านไม่ถามสักคำว่าผมมาพบใคร เขาเปิดประตูเชื้อเชิญให้ผู้แปลกหน้าเข้ามาอย่างง่ายดายราวกับเป็นเรื่องที่ทำเป็นกิจวัตร ผมจอดรถแล้วลงมาเดินอย่างงงๆ "คุณคือคนที่โทรมาหาเราเมื่อครู่ใช่หรือเปล่าครับ?" ชายร่างท้วม ใส่สูทดูเป็นผู้ดีตรงปรี่เข้ามาทักทาย - ผมพยักหน้าแทนคำตอบ "คุณคงจะแปลกใจไม่น้อย บางทีอาจจะคิดว่านี่เป็นเรื่องล้อกันเล่นใช่ไหมครับ?" ชายคนเดิมยิงคำถามราวกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ "ผมขอเวลาคุณไม่นานเพื่อจะบอกความจริงอะไรบางอย่างให้ได้รับรู้ รับรองว่าไม่มีการบังคับขาย หรือเอาทองเส้นใหญ่มาล่อคุณแน่ๆ" เขาพูดยิ้มๆ "เชิญทางนี้ครับ" ผมตามไปอย่างว่าง่าย... ข้างในบ้านโออ่ากว่าภายนอกเสียอีก แต่มีเครื่องประดับน้อยชิ้นจนแทบจะนับได้ บ่งบอกถึงรสนิยมสมถะของผู้เป็นเจ้าของ สองข้างทางมีภาพชายผู้หนึ่งในอิริยาบถต่างๆเป็นระยะ รูปส่วนใหญ่ถ่ายในห้องทดลองวิทยาศาสตร์ (เดาเอาจากเครื่องจักรหน้าตาแปลกๆที่ผมไม่รู้จัก) บางรูปมีฝรั่งหน้าตาคร่ำเคร่งหลายคนฉีกยิ้มให้คนดู - นี่ผมหลงมาอยู่ในคฤหาสน์แฟรงเกนสไตน์หรือเปล่าเนี่ย? ผมนั่งหน้าเก้าอี้ข้างเตาผิงในห้องหนึ่งบนชั้นสาม ชายที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเป็นผู้สูงอายุที่ดูคงแก่เรียน ตอนนี้เองที่ผมรู้ว่าชายที่นำทางมาเป็นเพียงคนรับใช้ "สวัสดีครับ" ผมกล่าวทักทายไม่เต็มเสียงเพราะอึดอัดกับบรรยากาศแปลกถิ่น "อะไรทำให้คุณตัดสินใจโทรมาหาเรา?" ผมควรจะเป็นคนถามคำถามไม่ใช่หรือ? เอาเถอะ อย่างน้อยพ่อแม่ก็สอนให้ผมมีสัมมาคารวะกับผู้หลักผู้ใหญ่ "ผมเห็นที่คุณลงในหนังสือพิมพ์ เลยอยากรู้ว่าคุณต้องการอะไรถึงลงโฆษณาแบบนั้น" "คุณรู้เรื่อง ฮอง จุน ฮี มากแค่ไหน?" "เธอเป็นดาราดังที่ฆ่าตัวตายเพราะเรื่องเกี่ยวกับเงินๆทองๆ รู้สึกว่าจะโดนเงินทับตายหรือไงนี่แหละ" "คุณสนใจเรื่องดาราสาวชาวเกาหลี จึงโดดงานเพื่อตามหาความจริงจากคนที่ไม่รู้จัก - ผมสรุปถูกไหม?" ผมชักเหลืออด... "ผมอยากรู้ว่าคุณต้องการบ้าอะไรถึงลงโฆษณาพรรณนั้น เลยลงทุนโดดงานมาทำหน้าที่พลเมืองดี ถ้าผมรู้สึกว่าพวกคุณเป็นโจรต้มตุ๋นจะได้แจ้งตำรวจจับ" ผมจ้องหน้าชายผู้นั้นให้รู้ว่าไม่ได้ล้อเล่น ชายผู้นั้นถอนหายใจ ผมเพิ่งสังเกตตอนนี้เองว่าเขานั่งอยู่บนรถวีลแชร์ เขาเข็นรถไปหน้าเตาผิงแล้วหันกลับมามองผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป - ผมคิดว่ามันเป็นมิตรมากกว่าเดิม "คุณคงแปลกใจที่เห็นเตาผิง" "ผมไม่เคยใช้มันหรอก แค่ตั้งไว้เฉยๆ" เขายิ้มเป็นครั้งแรก "สมมุติว่าได้ใช้มัน" "ตกลงว่า..." ผมพยายามจะกลับมาเรื่องเดิม "โลกเราล้วนเต็มไปด้วยสิ่งสมมุติ เราสมมุติโฉนดที่ดินขึ้นมาเพื่อแบ่งสรรปันส่วนอาณาเขตให้ผู้คน เราสมมุติเงินตราขึ้นมาเพื่อแลกเปลี่ยนสิ่งของ เราสมมุติว่าได้โลดแล่นในโลกที่ต่างออกไปจากศิลปะแขนงต่างๆทั้งภาพยนตร์หรือหนังสือ เราสมมุติว่าใช้ชีวิตอยู่ - ในโลกที่เราสมมุติมันขึ้นมา" ตาแก่นี่มันกินยาลืมเขย่าขวดหรือไงวะ? "เธอคนนั้นเป็นหนึ่งในคนที่ตระหนักถึงสิ่งสมมุติ เธอรับรู้ แต่ไม่สามารถอธิบายได้..." "น่าเศร้านัก ที่เธอเลือกจบชีวิต" แววตาเขาเศร้าสร้อยลงอย่างเห็นได้ชัด "ตกลงคุณต้องการจะบอกอะไรกันแน่?" ผมไม่มีเวลาทั้งวันมานั่งฟังตาแก่นี่พูดจาเพ้อเจ้อแน่ๆ "ผมดีใจที่พบผู้ที่พยายามจะตื่นอย่างคุณ เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วสำหรับการส่งผ่านไปยังดินแดนที่ปลอดภัย" "ถ้าคุณยังพูดวกวนแบบนี้อยู่ ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน" ผมทำท่าจะลุกจากเก้าอี้ "กลับไปพบกับครอบครัวที่ไม่ต้องการคุณน่ะหรือ?" ผมชะงักในทันที ตาแก่บ้านี่รู้เรื่องผมได้อย่างไร? เขายิ้มเมื่อรู้ว่าที่พูดเมื่อครู่แทงใจดำผมเข้าอย่างจัง "บางเรื่องผมก็ไม่อยากรับรู้หรอก คุณจินตนาการไม่ออกหรอกว่ามันเหนื่อยแค่ไหนกับการรู้เรื่องแย่ๆของผู้อาศัยที่เข้ากันได้กับตัวเอง" ถึงจะไม่เข้าใจว่าตาแก่คนนี้พูดเรื่องอะไร แต่ความอยากรู้ก็สะกดให้ผมจะนั่งลงฟังเงียบๆ... จากคุณ : raQuiam - [ วันพ่อแห่งชาติ 10:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมจากที่นั่นมาด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก... เวลาผ่านไปถึงสองชั่วโมงเศษกับการพายเรือในอ่าง ผมไม่คิดว่าตาแก่นั่นเป็นพวกสิบแปดมงกุฎเพราะแกไม่ได้เรียกร้องอะไรจากผมเลย จะว่าไปก็สนุกดีเหมือนกัน เหมือนได้ฟังพล๊อตหนังไซไฟทุนสร้างต่ำสักเรื่องหนึ่ง - ถ้าไม่นับคำพูดที่เหมือนจะอ่านใจผมได้จริงๆ ก่อนลากลับ แกจ้องตาผมแล้วสำทับให้กลับบ้านในเวลานี้ แล้วผมจะตัดสินใจได้... ผมไม่ได้บ้าจี้ไปกับแกหรอก แต่ก็ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกันถ้าไม่กลับบ้าน ผมกลับมาถึงบ้านราวเที่ยงเศษ ปกติช่วงเวลานี้ของวันผมจะต้องวุ่นวายกับเอกสารกองโตที่ดูเหมือนจะไม่มีวันกำจัดได้หมดสิ้น ไหนจะบัญชีค่าใช้จ่ายรายเดือน รายสัปดาห์ รายวัน พนักงานแผนกนั้นเบิกค่าล่วงเวลา พนักงานแผนกนู้นเบิกค่าทำฟัน - อย่างน้อยการลางานวันนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะทีเดียว ผมควรจะให้เวลากับครอบครัวบ้าง... ไหนๆวันนี้ก็ว่างทั้งวัน ทำอะไรให้เมียกับลูกประหลาดใจบ้างดีกว่า - ผมไม่ได้ทำงานบ้านมานานมากแล้ว อยากเห็นสีหน้าตกใจของคนที่บ้านตอนเห็นบ้านสะอาดเอี่ยมอ่องของคุณพ่อ ยิ่งถ้าเตรียมอาหารเย็นด้วยจะเพอร์เฟ็คสุดๆ ระหว่างที่กำลังสาละวนกับข้าวของกองโตในห้องลูกสาว (ชุดชั้นในยังวางพาดอยู่บนหัวเตียง ถ้ากลับมาคงต้องอบรมกันหน่อยแล้ว) ผมก็บังเอิญไปพบของบางอย่างในลิ้นชัก ถุงยางอนามัยกับแผงยาคุม... ของสองสิ่งนี้ช่างคอนทราสกับข้าวของอย่างอื่นในห้องเหลือเกิน ผ้าม่านสีชมพู ผ้าปูที่นอนสีชมพู ตุ๊กตาปิกาจูสีเหลือง (อ้อ ถุงยางซองสีแดง แต่ผมคิดว่าของข้างในน่าจะสีขาว) ผ่านไปหลายนาทีกว่าที่สมองจะแปลสัญญาณจากภาพที่เห็นให้ผมเข้าใจความหมายของมัน มันเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของผม... ผมเก็บมันไว้ที่เดิมแล้วเก็บกวาดห้องต่อไปจนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย ภาพความทรงจำของเด็กหญิงตัวเล็กๆที่เคยขี่หลังผ่านมา แล้วก็ผ่านไป ความเหม่อลอยเดินจูงมือให้ผมนึกย้อนไปถึงการสนทนากับชายชราเมื่อเช้า ******************************************* ชายชราบรรยายเรื่องราวความเป็นมาของ "ดินแดน" แห่งนี้ราวกับศาสตราจารย์สติเฟื่องเล็คเชอร์ให้นักศึกษาด้อยสติปัญญาฟังอย่างช้าๆ เขาพยายามจะใช้คำที่เป็นภาษามนุษย์สำหรับผม แต่ก็มิวายทำให้ผมนิ่วหน้าเป็นระยะเมื่อได้ยินศัพท์แปลกๆ Field - ดินแดน Synchronize - ความเข้ากันได้ Connector - ผู้เชื่อมต่อ Transfer - การส่งผ่าน ผมพอจะจับใจความได้ลางๆถึงสิ่งที่แกพยายามจะบอก - เอาเป็นว่าผมจะพยายามพูดแบบบ้านๆให้คุณเข้าใจง่ายๆละกัน ผิดถูกยังไงก็โทษตาแก่คนนั้น ผมไม่เกี่ยว โลกที่ผม (และคุณ) อาศัยอยู่เป็นเพียงหนึ่งดินแดน ท่ามกลางดินแดนอื่นๆอีกนับอสงไขย คำว่าดินแดนในที่นี้จะว่าไปมันก็เหมือน "มิติ" ที่แยกจากกันโดยสิ้นเชิง ถ้าคุณเคยได้ยินทฤษฎีโลกคู่ขนาน นั่นแหละ สิ่งที่แกพยายามจะบอก ยังไม่เก็ตใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นไปฟังแกเล่าต่อดีกว่า... "ครั้งหนึ่งผมเคยเรียกตัวเองว่านักวิทยาศาสตร์ ผมกับเพื่อนๆ - ที่คุณคงเห็นผ่านตามาแล้วจากรูปชั้นล่าง - ต่างหมกมุ่นกับการท้าทายธรรมชาติ เราต่างรู้ดีว่าวิธีที่ดีที่สุดในการท้าทายสิ่งใดสิ่งหนึ่ง คือการเข้าใจมันอย่างถ่องแท้เสียก่อน" "เราศึกษากลไกของธรรมชาติเพื่อที่จะควบคุมมัน เพื่อนของผมคนหนึ่งทุ่มเทเวลาทั้งชีวิตของเขาประดิษฐ์สิ่งหนึ่งขึ้นมา - นับจากวันนั้นเราก็ไม่ต้องทำงานเฉพาะเวลากลางวันอีกต่อไป" แววตาของชายชราเหม่อลอยเมื่อคิดถึงอดีตอันแสนไกล โทมัส อัลวา เอดิสัน... "ใช่ ต้องขอบคุณเจ้าโทมัสตัวเปี๊ยกนั่นแหละ - พอแก่ตัวขึ้นมันก็นอนไม่ค่อยจะหลับ" เพ้อเจ้อ บ้าไปแล้วแน่ๆ... "คุณน่าจะฟังให้จบก่อนแล้วค่อยต่อว่านะ" ชายชราพูดเบาๆ ทว่าเสียงนั้นกลับทรงไปด้วยพลังจนผมขนลุก - ตาแก่นี่อ่านใจผมได้จริงๆ! "พวกเราหลายต่อหลายคนก้าวหน้าไปมาก วิทยาศาสตร์กลายเป็นรากฐานให้ความมั่งคั่ง สังคมแบบทุนนิยมเฟื่องฟูราวกับโรคมะเร็ง เวลานั้นเองที่ผมหันหลังให้กับมัน" "ในคืนหนึ่งผมก็ค้นพบสัจธรรมที่ตามหามาตลอดทั้งชีวิต - ผมรู้ตัวว่าเป็นผู้เชื่อมต่อ" "อย่างที่ผมเล่าให้ฟังไปแล้วว่ามีดินแดนอยู่มากมายเหลือเกิน ผมพลัดหลงเข้ามาในดินแดนแห่งนี้เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ - ตอนนั้นก็น่าจะเอะใจว่าทำไมถึงได้อายุยืนผิดมนุษย์มนานัก - ผมเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะเข้ากันได้กับผู้สร้างของดินแดนแห่งนี้" "นับจากวันนั้นผมก็เฝ้าค้นหาผู้ที่พยายามจะตื่นทั้งหลาย เพื่อส่งพวกเขาออกไปจากดินแดนแห่งนี้" "ผู้ที่พยายามจะตื่น มันหมายความว่าอะไร?" "จำคำถามแรกของผมได้หรือเปล่า - อะไรทำให้คุณตัดสินใจโทรมาหาเรา - คำตอบจะเป็นตัวตัดสินว่าผู้ถูกถามเป็นผู้ที่หลับอยู่ หรือ ผู้ที่พยายามจะตื่น" ชายชราเว้นวรรคไปสักครู่ "คุณมาที่นี่เพราะต้องการรู้สิ่งที่ผมจะสื่อ นั่นหมายความว่าคุณคือผู้ที่พยายามจะตื่น" คำตอบแบบกำปั้นทุบดินของเขาไม่ได้ทำให้ผมเข้าใจมากขึ้นสักนิดเดียว ผมรู้สึกกำลังจะจมน้ำลายตาแก่นี่ตายอยู่แล้ว... "คืนที่ผมรู้ว่าเป็นผู้เชื่อมต่อ ผมก็ตระหนักได้ถึงการล่มสลายของดินแดนแห่งนี้ มันดำเนินไปอย่างช้าๆทว่ามั่นคง ค่อยๆเป็นไปอย่างเงียบเชียบ รอวันที่จะประทุขึ้นมาเหมือนภูเขาไฟ" "คุณจะบอกว่าวันสิ้นโลกกำลังจะมาถึงแล้ว?" "ถ้าคุณเรียกที่นี่ว่าโลกล่ะก็ ใช่ แต่ในความเป็นจริงดินแดนแห่งนี้เป็นเพียงสิ่งสมมุติของผู้สร้างเท่านั้น ไม่ต่างอะไรไปกับความฝัน - ความฝันที่คนนับล้านร่วมฝันไปพร้อมกัน" ท่าทางตาแก่นี่จะเพิ่งดูเมทริกซ์มาแหงๆ... "ก่อนที่จะตาย ผมต้องส่งผ่านคนอย่างคุณออกไปให้ได้มากที่สุด" อยู่ๆชายชราก็ไอเสียงดังจนน่ากลัว "ถ้าผมคำนวณไม่ผิด คุณคือผู้ที่ถูกเลือกคนสุดท้าย" ********************************* ผมคือผู้ที่ถูกเลือก แถมเป็นคนสุดท้ายเสียด้วย... ถ้าสิ่งที่ตาแก่นั้นพูดเป็นเรื่องจริงผมก็แค่ฝันอยู่สินะ คำถามของมอเฟียสย้อนกลับมาถามอีกครั้ง ถ้าถามผมว่าจะเลือกยาเม็ดสีแดงหรือสีฟ้า ในนาทีนี้ผมตอบได้ทันทีโดยไม่ต้องคิด และผมก็ได้เลือกแล้ว... จากคุณ : raQuiam - [ วันพ่อแห่งชาติ 10:49:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยามสนธยาผ่านไปอย่างว่องไว ทว่าราตรีที่ตามมากลับเยื้องย่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกผู้เฝ้ารอ... แม่-ลูกคู่หนึ่งต่างแปลกใจเมื่อพบว่าภายในบ้านเป็นระเบียบต่างกับตอนเช้า ราวกับมีคนกลับมาทำความสะอาดก่อนที่คนทั้งสองจะกลับมาถึง จะคิดว่าเป็นฝีมือของสามีก็ไม่น่าจะใช่ ชายผู้นั้นไม่เคยทำอะไรให้ครอบครัวประหลาดใจแบบนี้มาก่อน - หรือว่าจะมีโจรใจดีสมเพชเมื่อเห็นความรกเลยเปลี่ยนใจเลิกปล้น แต่กลับทำความสะอาดให้แทน? สิ่งต่อมาที่สร้างความว้าวุ่นใจให้กับภรรยาคือสามียังไม่กลับบ้านทั้งๆที่เลยเวลาเลิกงานมานานแล้ว ชายผู้นั้นก็ไม่เคยกลับบ้านผิดเวลาอีกเช่นกัน ชีวิตของเขาเหมือนถูกโปรแกรมให้ทำทุกอย่างตามตาราง เหมือนเป็นหุ่นยนต์ - หรือจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขา? สิ่งสุดท้ายที่สร้างความสับสนให้กับคนทั้งสองคือสำรับกับข้าวที่เตรียมวางไว้บนโต๊ะกินข้าว ใครเป็นคนทำกับข้าวเหล่านี้? ถ้าสามีเป็นคนทำก็จะตอบคำถามเรื่องการทำความสะอาดบ้าน แต่ก็อีกนั่นแหละ คนอย่างเขาน่ะหรือจะทำเรื่อง - ไร้สาระ - พรรณนี้ แล้วถ้าเขาเป็นคนทำจริง ตอนนี้เขาหายไปไหน? ภรรยาร้อนใจจึงโทรไปถามที่งานสามี ได้ความว่าเขาลาป่วยในวันนี้ - นั่นตอบคำถามเรื่องทั้งสองไปเรียบร้อย เหลือเพียงคำถามเดียว ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน... คนทั้งสองยังนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวกลางบ้าน ความร้อนรนเปลี่ยนเป็นความทุกข์ใจเมื่อไร้วี่แววของคนที่จะกลับมา น้ำตาไหลลงมาช้าๆอาบสองแก้มของภรรยา เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ - สิ่งธรรมดาสามัญเช่นการกลับบ้านของสามีกลายเป็นสิ่งที่เธอและลูกโหยหามากที่สุดในเวลานี้ ลูกสาวเข้ามาปลอบใจแม่ไม่ให้คิดมาก แต่ก็พาลร้องไห้ไปด้วยเมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอเคยทำไว้กับพ่อ - กับครอบครัว การรอคอย ไม่ว่าจะเวลาไหนหรือเมื่อไหร่ ช่างยาวนานเสมอสำหรับผู้เฝ้ารอ... เสียงประตูบ้านเปิดและปิดในชั่วเวลาเพียงอึดใจ ชิ้นส่วนสุดท้ายของครอบครัวเปล่งเสียงทักทายผู้ที่เฝ้ารออยู่ภายใน "พ่อกลับมาแล้ว" มีคำถามมากมายที่เธอและลูกคิดไว้ว่าจะถามสามีเมื่อเขากลับมา แต่ในเวลานี้สิ่งเหล่านั้นล้วนฟุ่มเฟือยเกินกว่าจะเปล่งออกมาเป็นคำพูด เธอเช็ดคราบน้ำตาเปื้อนหน้า ทว่าใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้ม อาหารเย็น (ซึ่งเย็นสมชื่อ) ได้ทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์ คนทั้งสามพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่ได้เจอมาในวันนี้ซึ่งกันและกัน ภาพจากตู้สี่เหลี่ยมไม่มีความสำคัญอีกต่อไป... ผมเลือกยาเม็ดสีฟ้า... ท่ามกลางภาวะบีบคั้นทางอารมณ์เมื่อพบความลับของลูกสาว ผมกลับประหลาดใจที่ตัดสินใจอยู่ในดินแดนแห่งนี้ต่อไปอย่างแน่วแน่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของผม - กับครอบครัวที่ดูเหมือนจะพังพินาศลง - มันกลับทำให้ผมคิดได้ว่าที่ผ่านมาผมเห็นแก่ตัวมาตลอด ผมเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาณในสิ่งที่ผู้อื่นตัดสินใจ หรือกระทำลงไป โดยไม่ได้มองกลับไปว่ามันสร้างความปวดร้าวให้ "คนที่ไม่ใช่คนอื่น" อย่างคนใครอบครัวมากแค่ไหน ผมกลับไปยืนยันคำตอบกับชายชราเพื่อไม่ให้เสียเวลาด้วยกันทั้งสองฝ่าย ต่อให้ดินแดนแห่งนี้จะล่มสลายในอีกวันหรือสองวันข้างหน้า ผมก็พร้อมจะหลับต่อไปโดยไม่ตื่นขึ้นมา ตราบใดที่ครอบครัวของผมยังร่วมฝันไปด้วยกัน ตราบใดที่เรายังคงหลับอยู่ด้วยกัน... จากคุณ : raQuiam - [ วันพ่อแห่งชาติ 10:50:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ที่เหตุผลในการเลือก ทำให้ผมรู้สึกดีครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ วันพ่อแห่งชาติ 16:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นเราก็เลือกสีฟ้าเหมือนกัน คิดว่าพ่อไม่ได้รู้สึกแปลกแยกมาแต่แรกด้วย แค่การสงสัยวูบหนึ่งมากกว่า จากคุณ : scottie - [ วันพ่อแห่งชาติ 21:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนจบบรรยายกินใจดีจังค่ะ ก็จริงนะ ถึงมันจะเป็นฝัน แต่ก็เป็นฝันที่เราฝันร่วมกัน เนอะ เป็นทางเลือกที่น่าจะมีความสุขที่สุดแล้วละ ^^ ชอบสำนวนกับการบรรยายอะค่ะ มีเอกลักษณ์ดี เหมือนทุกเรื่องที่ผ่านมา แต่เรื่องนี้เราว่าน่าจะเพิ่มจุดตื่นเต้นได้อีกน้า ยังเรียบไปนิดโหน่ย อาจจะเป็นเพราะเกริ่นถึงเมทริกส์ตั้งแต่ต้นเรื่องด้วยมั้งคะ เลยพอเดาได้บ้าง ว่าจะเป็นแนวไหน แต่ยังไงก็ยังติดใจสำนวนและแนวคิด สื่อแก่นเรื่องได้ชัดเจนดีค่ะ รออ่านเรื่องหน้าค่ะ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 11 ธ.ค. 50 00:59:27 ]