ผมเคยมีชีวิตที่มีความสุขอยู่ช่วงหนึ่งครับ
ผมเคยได้อยู่ในห้องพักที่แสนสบาย
อบอุ่นในฤดูหนาวและเย็นสบายในฤดูร้อน
มีโทรทัศน์ที่จะดูช่องอะไรก็ได้ในโลก
มีคอมพิวเตอร์ที่ทันสมัยที่สุด
มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกอีกมากมาย
ถ้าจะให้สรุปก็คือ...
ผมคิดว่าผมสามารถอยู่ในห้องอันแสนสุขนี้ได้ตลอดชีวิต
เคยมีคนมาเคาะห้องชวนผมออกไปเจอโลกภายนอก
แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ก็จะออกไปทำไมกันเล่า
ในเมื่อห้องนี้ก็สุขสบายออกปานนี้
จนมาถึงวันหนึ่ง...
วันที่ผมดูโทรทัศน์จนครบทุกช่องในโลก
วันที่ผมอยากรู้จักกับอากาศหนาวและร้อน
วันที่ผมรู้ว่าคอมพิวเตอร์ไม่สามารถทำได้ทุกอย่าง
วันที่ผมรู้ว่าความสุขที่ผมได้รับนั้น ไม่ยั่งยืน
ผมคิดถึงคนที่มาเคาะห้อง แต่เค้าไม่อยู่เสียแล้ว
ลองไปตามหาเค้าคนนั้นดู ผมตัดสินใจเช่นนั้น
แม้เค้าคนนั้นอาจจะจากผมไปไกลแล้วก็ตาม
สูดหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้า แล้วก้าวออกไป
ณ ตอนนี้...
ผมไม่มีห้องอันแสนสุข แต่ผมมีอิสระที่จะเลือกเดิน
ผมไม่มีโทรทัศน์ให้ดู แต่ผมมีสิทธิ์ที่จะไปดูที่ไหนก็ได้ด้วยตาตัวเอง
ผมไม่มีเกมส์คอมพิวเตอร์ให้เล่น แต่ผมกลับได้เล่นเกมส์ชีวิต
หวาดกลัวก็เพียงอย่างเดียว จะไม่มีที่ซุกหัวนอน
แต่ก็พอจะมีอะไรที่ทำให้ใจชื้นได้บ้าง เมื่อนึกถึงจุดหมายในการเดินทาง
จะไปกับผมมั้ยครับ..
ผมกำลังออกตามหา "ที่ซุกหัวใจ"
***********
จากคุณ :
torprc 
- [
6 ธ.ค. 50 01:44:26
]
เดินทาง
