ความคิดเห็นที่ 1 ความฝันของเเม่ “ป้าล่ะกลัวผีลุงยามจริงๆเลยน้องอ้อม”   ฉันยังจำประโยคที่ป้าทุเรียน   ป้าแม่บ้านประจำออฟฟิศบอกฉัน เมื่อครั้งที่ยามประจำตึกเกิดพลัดตกปล่องลิฟท์ลงมาตายได้อยู่เลย   แต่มาวันนี้แกจะรู้ไหมว่าการณ์กลับกลายมาเป็นพวกเราก็กลัวแกเหมือนกัน! ว่ากันตามจริงฉันป้าทุเรียน หรือ ป้าเรียน แกก็ยังไม่ได้อยู่ในวัยที่เรียกว่าป้าได้เลย  ด้วยอายุ 40 เศษๆ เรียกพี่ ก็ยังไหว แต่ เอาเถอะตอนฉันมาทำงานใครๆก็เรียก แกอย่างนี้แล้ว อย่าไปขัดศรัทธาเพื่อนร่วมงานคนอื่นเลยดีกว่า ก่อนหน้านี้ป้าแกก็เคยบ่นให้คนในบริษัทได้ยินเสมอๆ ว่าปวดท้องบ้าง  ปวดหลังบ้าง  แต่ก็ไม่มีใครได้ใส่ใจจริงจัง คิดกันแต่ว่า ก็แกน่ะไม่ค่อยกินข้าว โรคกระเพาะคงถามหา  ไม่ก็ แกเริ่มถึงวัยทองปวดเนื้อปวดตัวก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ความไม่ธรรมดาก็เริ่มขึ้น  อยู่ๆ แกก็เข้าadmit โรงพยาบาลกระทันหัน นอนยาวไป 1อาทิตย์ได้   ฉันกับเพื่อนๆอีก 3-4 คน จึงรวมกันไปเยี่ยมป้าเรียนกันที่โรงพยาบาลในอาทิตย์ถัดมา  ร่างกายที่ผ่ายผอมผิดตาทำเอาเราหลายคนพูดไม่ออก  สามีแก หรือลุงน้อย บอกว่าหมอเจาะเลือดแล้ว  ถ่ายฟิล์มx-ray ก็แล้วแต่ยังไม่บอกว่าเป็นอะไร นี่เห็นว่าต้องรอเข้าเครื่องสแกนอีกครั้ง ยังไม่แน่ใจเลยว่าต้องนอนโรงพยาบาลอีกนานแค่ไหน   พวกเรารู้ดีว่าสถานภาพทางการเงินแกไม่ค่อยดีนัก และการที่ลุงน้อยต้องมาเฝ้าป้าเรียนทำให้รายได้จากการขายอาหารของลุงหายไปอีก พวกเราจึงมอบเงินก้อนเล็กๆแต่มากด้วยน้ำใจที่คนใน ออฟฟิศช่วยกันฝากๆมา ให้กับแกเผื่อไว้ใช้ยามฉุกเฉิน รอยยิ้มของคนไข้ทำให้พวกเราต้องยิ้มตามไปด้วย “ ไม่ต้องห่วงงานนะป้า นายบอกว่าให้พักผ่อนเยอะๆ พักเอาให้หายเลยนะ”  พี่คนนึงบอกแก  ป้าแกก็พึมพำขอบคุณฝากไปถึงนาย “ ลูกสาวป้าน่ะรู้ยังว่าป้าป่วย”  พี่คนเดิมถามต่อ  “ ยังเลย ไม่รู้จะติดต่อมันยังไง”  ลุงน้อยตอบแทนคนเจ็บ ที่หน้าดูเศร้าลงเมื่อพูดถึงลูกสาว แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 50 08:40:26 จากคุณ : aomnan - [ 9 ธ.ค. 50 08:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันไม่ค่อยรู้ตื้นลึกหนาบางนักเกี่ยวกับครอบครัวแกเท่าคนเก่าๆใน ออฟฟิศ ป้าเล็กนักบัญชี        ผู้อาวุโสคนนึงของออฟฟิศเลยต้องมาขยายความให้ทีหลังว่าลูกสาวแกชื่อโอ๋ ออกจากบ้านไป ได้สัก 3 ปีแล้วไม่ติดต่อกลับมาเลย ป้าแกเลยเหลือแต่ลูกชายหญิงอย่างละคนที่ยังอยู่กับแก หลังจากพวกเรากลับมาเล่าสภาพป้าให้คนที่ออฟฟิศฟัง น้องนก ที่ทำงานเป็น admin ของบริษัทก็เริ่มปฏิบัติการ “จิก”  sale ประกันที่บริษัทเราทำเอาไว้ให้ไปดูแกหน่อย เผื่อจะมีช่องทางในสัญญาข้อไหนหรือซิกแซกยังไง ให้แกได้นอนสบายๆ รักษาตัวได้เต็มที่    สงสารแก คุณประกัน ก็รับปาก  ครับเดี๋ยวจะไป ตามด้วยคำพูด อีกมากมายที่ทำเอาคนฟังออกแนว  งง ๆแต่เชื่อว่าคงต้องใช้เวลาล่ะมั้ง ในการจัดการ จนแล้วจนรอด อีกหนึ่งสัปดาห์ผ่านไป แกก็ยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาล “ใครยังไม่ได้ไปเยี่ยมแกก็ไปซะนะ อย่าหาว่าหนูปากเสียเลย แต่หนูว่าแกคงไม่รอดแน่ๆ”  น้องนกทำหน้าไม่ค่อยดีนักหลังจากเล่าเรื่องที่ไปเยี่ยมแกมาในวันอาทิตย์  “เห็นว่าหมอเจอเชื้อมะเร็งล่ะ”   “เฮ้อก็ว่าแล้วเชียวดูแกผอมๆเหมือนคนรู้จักของพี่ที่เป็นมะเร็งเลย” พี่อีกคนเสริมขึ้นมา ป้าเล็กผู้อาวุโสเลยออกปากชวนเพื่อนๆ ในออฟฟิศว่าพรุ่งนี้ไปเยี่ยมกันอีกทีดีกว่า จะได้ไปห้ามลุงน้อยแกด้วย ห้ามอะไรน่ะหรือ ก็แกจะเอาป้าออกจากโรงพยาบาลกลับมานอนบ้านกินยาหม้อเอาน่ะสิ จากคุณ : aomnan - [ 9 ธ.ค. 50 08:41:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เหมือนป้าแกคงกลัวทุกคนจะยุ่งยาก  คืนนั้น แกก็จากไปอย่างสงบที่โรงพยาบาลโดยมีลุงน้อยคู่ทุกข์คู่ยากแกเฝ้าจนวาระสุดท้าย เรื่องที่น่าเจ็บใจเห็นจะเป็นคุณพี่ประกันยังไม่ได้ไปดูป้าแกเลย  และ “เพิ่ง”จะรู้ว่ากรมธรรม์ของป้าแกนั้นเพียงพอ และครอบคลุมที่จะให้แกนอนโรงพยาบาลเอกชนได้อย่างสบายๆ!  “ นี่พี่เร่งทำเรื่องจ่ายครอบครัวป้าแกเลยนะ   แหมตอนจ่ายเงินเนี่ยยากเชียว” เสียงกัดเล็กๆจากคนออฟฟิศบอกคุณพี่ประกัน  แกก็ยิ้มตอบไปเรื่อย วันรุ่งขึ้นฉันก็ได้ยินเขา เล่าลือ กันว่าคุณยามที่ตึกคนนึง เห็นป้าแกมากวาดพื้น  ฉันล่ะขี้กียจ จะซักไซ้หรือฟังต่อ  เปล๊า ไม่ใช่ว่าเห็นว่าไร้สาระหรือไม่เชื่อ แต่ไม่อยากรู้มากกว่า   จะอยากรู้ไปทำไมล่ะ  ในเมื่อฉันเนี่ยมาออฟฟิศตั้งแต่ 7 โมง ถึงก่อนใครทุกวัน  กลับก็ดึกเกือบคนสุดท้ายทุกวัน คุณเป็นฉันจะอยากรู้ไหมล่ะ  ? จากคุณ : aomnan - [ 9 ธ.ค. 50 08:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เนี่ยวันก่อนนะพี่เห็นไฟห้องเก็บของเปิดอยู่ พี่เลยหันไปถามพี่สิทธิว่าใครอยู่หรือเปล่า แต่ไม่เห็นมีใคร พี่เลยปิดไฟ  แค่นั้นแหละ มีเสียงของหล่นตุ๊บเลย” พี่managerคนนึงเริ่มเล่า“พี่สิทธิเลยบอกพี่ว่าที่นี้รู้ยังใครอยู่”  ฉันก็ยิ้มๆ ถามแกว่าแล้วแกทำไงต่อ “ พวกพี่เลยรีบออกมากันสิ”  อืมม.. นะ manager ชายหนุ่มออฟฟิศเรา กล้าหาญจริงๆ ใกล้ถึงวันเผาแล้วแต่ยังไม่มีวี่แวว ลูกสาวแกเลย ป้าเล็กเจ้าเดิม แกก็เลยติดต่อโทรเข้าไปรายการร่วมด้วยช่วยกันช่วยประกาศ ตามหา  แต่  สุดท้ายจนวันเผาป้าแก  ลูกสาวแกก็ยังไม่มา หลายวันหลังงานเผาพี่แม่บ้านคนใหม่ มาบอกพวกเราว่าเห็นยังมีข้าวของ ของป้าแกยังหลงเหลือที่ห้องล้างชามอยู่หลายอย่างให้เราไปดูเผื่อจะได้ติดต่อสามีแกให้มารับคืน  คุณป้าเล็ก(คนเดิม)แกก็เลยเดินตามไปดูของ สักพักแกก็กลับมา พร้อมกับชักชวนให้พวกเราไปดูของกัน “ มาดูของด้วยกันสิ มีรูปลูกสาวแกด้วยนะ ” ฉันและเพื่อน 2-3 คนเลยทิ้งงานตามไปทันทีด้วยอยากเห็นหน้าลูกแก เผื่อเจอที่ไหนจะได้บอกข่าวให้น้องเขาได้ แต่สิ่งที่เราได้เห็น มันมากกว่ารูปถ่าย  ด้านหลังภาพใบนั้น ป้าเรียนเขียนข้อความไว้   ข้อความที่ ทำให้พวกเราสะเทือนใจไม่น้อย  ข้อความที่แกคงเขียนก่อนที่แกจะเข้าโรงพยาบาลไม่กี่วัน “ ใกล้วันแม่แล้ว  อยากเจอน้องโอ๋เหลือเกิน รู้ไหมแม่คิดถึงน้องโอ๋มาก   กค. 2549”   ถึงตรงนี้ฉันคิดว่า ถ้าวิญญาณมีจริงแกคงไม่มากวาดพื้น อย่างที่คุณยามเห็น  หรือมานั่งเก็บของให้พวกพี่manager ได้ยิน  แต่แกคงไปตามหาลูกสาวสุดที่รักของแกมากกว่า รบกวนคนอ่านทุกคน ถ้าออฟฟิศคุณมีใครที่ชื่อโอ๋ ฝากถามเขาที แม่ของเขาชื่อทุเรียนหรือเปล่า  ถ้าใช่ บอกเขาด้วยว่าแม่เขาคิดถึงเขาจนลมหายใจสุดท้าย โอ๋ กลับบ้านเถอะน้อง จากคุณ : aomnan - [ 9 ธ.ค. 50 08:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นเรื่องสั้นที่ดีมาก capture ความรู้สึกคนอ่านได้ดี ง่ายๆ ไม่มีพิธีรีตรองอะไรมากมาย แต่ดี. ว่าแต่..ป่านนี้คุณป้าได้เจอลูกสาวหรือยังน้อ.. จากคุณ : Hashave - [ 9 ธ.ค. 50 12:08:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องเศร้าๆ อีกเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวันในสังคม.. จากคุณ : Saeros - [ 9 ธ.ค. 50 13:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทำผมน้ำตารื้นเลยครับ .......... จากคุณ : Psychotherapist - [ 9 ธ.ค. 50 14:08:43 A:125.25.175.49 X: TicketID:161842 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ในเรื่องของความสะเทือนใจจากเหตุการณ์ ดีค่ะ แต่เรื่องการเล่า รู้สึกว่ามันส่วนตัว (ผู้เล่าเข้าไปเกี่ยว) แต่แบบกระโดดไปมานิดนึง น่าจะทำให้สลวยกว่านี้ได้ จากคุณ : scottie - [ 9 ธ.ค. 50 14:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้าเลย จากคุณ : The SoVo - [ 9 ธ.ค. 50 18:55:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องสั้นอ่ะค่ะ เหมือนเล่าเรื่องให้กันฟังในฟอร์เวิร์ดเมล ก็อ่านง่ายๆดีค่ะ แต่ถ้ามันเล่าอย่างมีจังหวะกว่านี้คงสะเทือนใจกว่านี้มั้ง จากคุณ : oyster tragidy - [ 9 ธ.ค. 50 20:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เราก็ว่ามันพิกลอยู่ เห็นด้วยกับ คุณ scottie ที่เราก็ว่ามันโดดๆ  เเล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องสั้นอย่างที่คุณ oysterว่า คือคอลัมน์นั้นของนิตยสารเขากำหนดให้เขียนเรื่องใน office ส่งไปค่ะ โทนของเรื่องเลยออกมาเเบบนี้ เวลาเราเขียนเรื่องสั้นประกวดทีไร ต้องให้เพื่อนที่มีอาชีพเป็นอาจารย์ เป็น editor เกลาเรื่องให้ทุกครั้ง เพราะหัวเรามีโครง มี  plot  เเต่บางทีเขียนๆ เเล้วจิตหลุด ส่วนคุณเพื่อน เธอตรวจการบ้านเด็กเป็นอาชีพ เลยมีความสามารถในการเกลา  เเต่เรื่องนี้เขียนเสร็จ ไม่ได้ให้ใครเกลาส่งเลย มันเลยไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไร  เขินจัง จากคุณ : จขกท (aomnan) - [ 9 ธ.ค. 50 20:32:37 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่าสงสารนะครับ งือ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ วันรัฐธรรมนูญ 08:29:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ วันรัฐธรรมนูญ 11:53:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามาอ่านค่ะ คิดว่าถ้าเรียบเรียงดีกว่านี้จะเป็นเรื่องสั้น ที่เตือนสติคนที่ทิ้งครอบครัวไว้ข้างหลังได้อย่างดี เหมือนอย่างที่ดูทางโทรทัศน์หรือวิทยุ ประมาณว่าทิ้งพ่อแม่ไว้ แล้วก็หายไปไม่ส่งเสียอะไรประมาณนั้น จากคุณ : หนูเก๋ - [ 12 ธ.ค. 50 14:30:15 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่านค่ะ อ่านแล้วเข้าใจง่ายค่ะ พยายามต่อไปนะคะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 13 ธ.ค. 50 17:22:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาแอบดูด้วย จากคุณ : กลิ่นกาแฟครับ - [ 13 ธ.ค. 50 22:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาอ่านด้วยค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 14 ธ.ค. 50 15:51:28 ]

ความคิดเห็นที่ 18 วิธีเล่าสบาย ๆ ก็เหมาะกับโทนเรื่องแล้วครับ ผมว่าอ่านเรื่องนี้ แล้วเหมือนฟังเพื่อนหรือน้องเล่าให้ฟัง ก็คือฟังไปได้เพลิน ๆ แต่ไม่กี่บรรทัดสุดท้ายนั่นแหละ ที่ขนแขนของผมลุกเสียอย่างนั้น ไม่ได้กลัวนะครับ ขนลุกนี่มันเกิดตอนอึ้งประทับใจ ได้เหมือนกัน ไม่แปลกใจที่ บก. เอางานของคุณพิมพ์โดยเร็ว จะดีมากเลย ถ้าคนอ่านรู้ว่านี่คือเรื่องจริง จากคุณ : นักเลงหนัง - [ 16 ธ.ค. 50 10:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สะเทือนใจเนอะ เฮ้อ...คุณโอ๋ลูกป้าทุเรียนอยู่ไหนหนอ จากคุณ : ตติตา - [ 2 ม.ค. 51 20:51:35 ]