ความคิดเห็นที่ 1 เสียงกรีดร้องของท่านหญิงฝูหวนขัดจังหวะกัณหราชาอย่างฉับพลัน ครั้นหันไปมอง ก็พบว่านางได้ถูกปิศาจนกตนหนึ่งจับตัวบินขึ้นฟ้าไปเสียแล้ว “ท่านหญิงฝูหวน !” ทุกคนต่างร้องอุทานลั่น เนื่องจากผู้เข้าร่วมการแข่งขันทุกคนต่างจดจ่ออยู่กับการประกาศกฎการแข่งขันของกัณหราชา จึงไม่มีผู้ใดทันได้ระวังสังเกตสักคนเดียวว่ามีปิศาจโผล่เข้ามาโจมตี “ท่านหญิงพระเจ้าค่ะ !” เต่าเหาะพุ่งทะยานขึ้นฟ้าไล่ตามไปทันที “ขวัญกล้าบังอาจนัก !” กุมมวาโฬราชาตวาดลั่นอย่างกราดเกรี้ยว รวมพลังปิศาจผนึกตัวเข้าด้วยกันเป็นกระบี่ แล้วสะบัดมือปล่อยออกพุ่งแทงเข้าใส่ปิศาจนกทันที ! “กี๊ดดดด !” ปิศาจนกต้องกระบี่จากพลังปิศาจเข้าอย่างจังจนคลายกรงเล็บปล่อยตัวท่านหญิงฝูหวน ทว่าท่านหญิงกลับร่วงตกลงไปในป่าทึบเสียแล้ว “ท่านหญิง !” เต่ารีบกระโดดตามเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว “ฝูหวน !” กัณหราชาตะโกนลั่น ทำท่าจะพุ่งตามไปในทันที แต่กลับถูกกุมมวาโฬราชารั้งตัวเอาไว้ “กัณหราชาโปรดใจเย็นๆ ก่อนเถิด ในเมื่อมีปิศาจโผล่มาลอบโจมตีเช่นนี้ ข้าคิดว่านี่คงเป็นการลอบโจมตีอย่างมีจุดประสงค์อย่างแน่นอน หากพวกเราโถมเข้าไปหาโดยวู่วามละก็ อาจจะตกหลุมพรางของศัตรูเข้าให้ก็ได้” “เอ๋ ? ปกติเห็นกุมมวาโฬราชาดูแล้วพึ่งพาอะไรไม่ค่อยจะได้ แต่พอดูตอนนี้แล้วไม่เห็นจะเป็นอย่างนั้นเลยนี่ !” อาไท่พึมพำกับตัวเอง หึ ! เช่นนั้นหรือ ? ฉานอวี้แค่นยิ้มเย็นชาอยู่ในใจ “แต่ว่าฝูหวน ” กัณหราชาย่อมจะทราบดีว่าที่กุมมวาโฬราชากล่าวมานั้นมีเหตุผล แต่เขาก็มีบุตรสาวคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น กุมมวาโฬราชาหันมาประกาศต่อผู้เข้าแข่งขันประลองทุกคนด้วยน้ำเสียงและท่วงทีกิริยาสุขุมหนักแน่นสมศักดิ์ศรีราชาแห่งอาณาจักรทุกประการ “ทุกท่านคงทราบแล้วกระมัง ! สถานการณ์ในตอนนี้คือต้องไปช่วยท่านหญิงออกมาจากป่าให้ได้ หากผู้ใดสามารถช่วยท่านหญิงออกมาได้ ทุกสิ่งทุกอย่างในวังหลวงแห่งนี้ ท่านสามารถเลือกเอาไปได้ดังที่ต้องการ แน่นอน รวมถึงท่านหญิงด้วยเช่นกัน” “เข้าใจแล้วพระเจ้าค่ะ !” ผู้เข้าร่วมการประลองของอาณาจักรกัณหกุมมวาโฬอีกสองคนกล่าวรับเสียงหนัก แล้วพุ่งหายลับเข้าไปในป่าทึบอย่างรวดเร็ว “ข้าไม่เป็นวิชาฤทธิ์ เพราะฉะนั้นข้าไม่เข้าไปดีกว่า ข้าจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนองค์ราชาทั้งสอง จะได้คอยคุ้มครององค์ราชาทั้งสองพระองค์ด้วย !” หมิงหลุนลั่นกลองถอยทัพทันควัน “เจ้าเป็นกระบือหรือไร ! เจ้าดูไม่ออกหรือว่าความจริงนี่ต่างหากเล่าที่เป็นการแข่งขันของแท้ ?” เฉิงกวงคว้าหลังคอเสื้อของหมิงหลุนที่กำลังทำท่าจะเผ่นหนี แล้วเหวี่ยงพี่ชายสุดที่รักเข้าไปในป่าทึบทันที “เข้าไปเดี๋ยวนี้ !” “อ๊ากกกก !!” เสียงร้องโหยหวนของหมิงหลุนถูกกลืนหายไปกับต้นไม้อันรกทึบ “เฮอะ !” เฉิงกวงหันไปถลึงตาจ้องหวงอวี่ ก่อนจะก้าวล่วงหน้าเข้าไปในป่าทึบ กุมมวาโฬราชามองฉานอวี้ หวงอวี่ และเฉินอี้ซึ่งทยอยกันเข้าไปในป่า แล้วหัวเราะเสียงใส “โฮะๆๆ สมแล้วที่เป็นท่านชายหมิงหลุนซึ่งทุกคนต่างมองว่าเป็นตัวเต็ง ช่างกระตือรือร้นเต็มที่เทียว !” จากนั้นหันไปถามกัณหราชา “กัณหราชา ท่านคิดว่าผู้ใดจะเป็นผู้ชนะ ?” “ไม่ทราบได้ ในเมื่อข้าได้รับปากฝูหวนไปแล้ว ก็ได้แต่รับฟังลิขิตสวรรค์เท่านั้น” กัณหราชาถอนหายใจ ขอแค่อย่าได้เป็นคนผู้นั้นก็พอ <>::<>::<> ภายในป่ามรณะ “เจ็บชะมัด เจ้าบ้าเฉิงกวง จะโยนให้มันเบาๆ หน่อยก็ไม่ได้ !” หมิงหลุนลูบรอยปูดที่ท้ายทอยป้อยๆ แซ่กๆ เสียงประหลาดดังขึ้นอย่างฉับพลัน ตามด้วยกลิ่นเหม็นอย่างรุนแรงโชยมา หมิงหลุนหันไปมองรอบตัวทันที ก่อนจะพบว่ามีเงาดำแผ่ปกคลุมมาจากเหนือศีรษะ จึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นอย่างแช่มช้าด้วยสังหรณ์ร้าย แล้วอุทานอย่างงงงัน “โอ๋ ?” ภาพที่ปรากฏแก่สายตาคือ สัตว์ขนาดใหญ่ตนหนึ่งกำลังยืนอยู่บนคาคบไม้เหนือศีรษะ และเงาที่ทอดลงมายังร่างของเขา ก็คือเงาของมันนั่นเอง หมิงหลุนแหกปากร้องลั่นป่า “ว้ากกก ?! ตัวอะไรกันนั่น !” สัตว์ขนาดใหญ่ดังกล่าวคือกิ้งก่ายักษ์ซึ่งแลบลิ้นสีแดงสดอยู่แปลบปลาบ ก่อนที่ความคิดใดจะทันได้ผุดขึ้นในศีรษะ สองเท้าก็พาหมิงหลุนลนลานตะเกียกตะกายเผ่นหนีไปก่อนแล้วพร้อมกับร้องขอความช่วยเหลือดังลั่น “ช่วยด้วย ! ช่วยด้วยยย !!” ฉูด ! เสียงร้องขอความช่วยเหลือเพิ่งจะหลุดจากปากได้สองคำ เสียงประหลาดก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา พร้อมกับที่หยาดเลือดสาดพ่นใส่ตัวของหมิงหลุนจนเลอะไปทั้งตัว ชายหนุ่มยังไม่ทันได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ได้ยินเสียงเต็มไปด้วยกระแสเยาะหยันดังขึ้นว่า “ได้ยินเสียงแหกปากร้องของเจ้าได้แต่ไกลโน่นเทียว  เจ้าช่วยสุขุมเยือกเย็นหน่อยไม่ได้หรืออย่างไรหา ?” เฉิงกวงยืนอยู่บนซากศพของกิ้งก่ายักษ์โดยคอนดาบชิงกางไว้บนบ่า “ยังจะมีหน้ามาพูดอีก ทำไมต้องโยนข้าเข้ามาในนี้ด้วยเล่า !” หมิงหลุนถลึงตาใส่น้องชาย “ตอนนี้ต้องไปช่วยท่านหญิงกัน แต่ข้าไม่เป็นอะไรเลยสักอย่าง เท่ากับช่วยอะไรไม่ได้สักนิดเดียวแท้ๆ !” “เจ้านี่ไม่ได้โง่แบบธรรมดาจริงๆ ด้วย นี่เป็นแผนการของกัณหราชากับกุมมวาโฬราชาต่างหากเล่า ไม่เข้าใจหรือไร ? นี่เป็นแผนการที่เขาสองคนวางเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว หรือควรจะกล่าวว่า นี่แหละคือการทดสอบรอบที่สามละ !” เฉิงกวงหรี่ตามองหมิงหลุนที่เปื้อนเลือดไปหมดทั้งตัว “ถ้าเจ้าไม่เข้ามาในป่านี้ด้วยละก็ พวกเราก็จะแพ้กันทั้งหมด และถ้าพวกเราแพ้ ข้าไม่ยอมไปเป็นบ่าวรับใช้ของสัตว์เลี้ยงของเจ้าหนูบัดซบหวงอวี่นั่นหรอกนะ” “อย่างนี้เองดอกหรือ !” หมิงหลุนทำหน้าถึงบางอ้อ “ถ้าเช่นนั้นท่านหญิงฝูหวนก็ไม่เป็นอะไรน่ะสิ ?” “ถูกต้อง !” เฉิงกวงค่อยระบายลมหายใจอย่างโล่งอก “ในที่สุดเจ้าก็เข้าใจจนได้ ดังนั้นเป้าหมายของพวกเราจึงไม่ใช่ไปหาท่านหญิงฝูหวน แต่เป็นหาตัวเจ้าหวงอวี่นั่นให้พบแล้วอัดมันให้คางเหลืองนอนหยอดน้ำข้าวต้มต่างหาก !” เฉิงกวงกำหมัดแน่น “ถ้าเช่นนั้นข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน เจ้ารีบไปรีบกลับล่ะ” หมิงหลุนโบกมือให้เฉิงกวงพลางกำชับทิ้งท้าย เพราะยังไม่ค่อยวางใจเรื่องของฝูหวนดีนัก “อืมม์ ก็ดีเหมือนกัน” เฉิงกวงเอามือลูบคาง “อย่างนั้นข้าไปล่ะนะ แต่ว่า ข้าได้ยินมาว่าในป่าแห่งนี้มีสัตว์ปิศาจที่กินคนอยู่ยั้วเยี้ยไปหมด เจ้าระวังตัวเองให้ดีก็แล้วกันนะ !” “ด เดี๋ยวก่อน !” หมิงหลุนรีบคว้าเสื้อเฉิงกวงไว้ทันที “ข้าเปลี่ยนใจแล้ว น้องชายที่น่ารักจะไปดวลกับคนอื่นเขาทั้งที พี่ชายอย่างข้าจะงอมืองอเท้าดูอยู่เฉยๆ กระไรได้ ? ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องไปคอยให้กำลังใจเจ้าล่ะนะ !” เฉิงกวงเลิกคิ้วสูง “จะไปกับข้าจริงๆ น่ะหรือ ?” “อื้มๆ !” หมิงหลุนพยักหน้าแรงๆ “อย่างนั้นก็ไปกันเถอะ !” เฉิงกวงแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ที่แผนการสัมฤทธิ์ผล “แต่ว่า ป่านี้กว้างใหญ่ออกปานนี้ พวกเราจะหาหวงอวี่พบได้อย่างไรกันหรือ ?” “ไม่ต้องเป็นห่วงดอกน่า ประสาทสัมผัสด้านดมกลิ่นของปิศาจจำพวกหวงอวี่น่ะไวมาก ถึงพวกเราไม่ไปหาเจ้านั่น เจ้านั่นก็จะเป็นฝ่ายมาหาพวกเราเองอยู่ดีนั่นแหละ แต่ก่อนหน้านั้น เจ้าไปล้างคราบเลือดบนตัวเจ้าออกเสียก่อนเถิด !” “ก็ดีเหมือนกัน” หมิงหลุนก้มหน้าลงดูตัวเองที่เปรอะเลือดไปทั้งตัว “เมื่อกี้ตอนที่ข้าผ่านทางมา เห็นทางโน้นมีน้ำตกอยู่ด้วย” เฉิงกวงชี้มือบอกทิศ “ไปที่นั่นกันก่อนเถิด !” “เฉิงกวง เจ้าช่างเป็นคนดีจริงๆ” หมิงหลุนมองน้องชายตาใส “ไม่ต้องเลย อย่าลืมเสียล่ะว่าต่อไปฆ่าจะฆ่าเจ้า !” เฉิงกวงถลึงตาตอบ หลังจากทั้งสองเดินกันไปได้พักหนึ่ง ก็เริ่มได้ยินเสียงน้ำตกดังชัดเจนขึ้นทีละน้อย หมิงหลุนรีบวิ่งเข้าไปหาทันทีโดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น แต่เพิ่งจะวิ่งไปถึงที่ริมแอ่งน้ำตก ก็พบว่ากลางแอ่งน้ำมีคนผู้หนึ่งนอนฟุบอยู่ ไม่ใช่สิ เต่าตัวหนึ่งต่างหาก หมิงหลุนร้องโพล่งขึ้น แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาทันที “ท่านเต่า ! เป็นอะไรไปหรือนั่น ?” “เอ๊ะ ? เมื่อกี้ข้ายังไม่เห็นเขาเลยนี่นา” เฉิงกวงประหลาดใจ “เฉิงกวง เขาเป็นอะไรไปหรือ ?” หมิงหลุนเห็นเต่าหลับตาแน่นสนิท จึงรีบถามอย่างร้อนใจ “หรือว่าเขา จมน้ำตายเสียแล้ว ?!” “เจ้าเป็นกระบือหรือไร ! เต่าจะไปจมน้ำตายได้ยังไงกันเล่า ?!” เฉิงกวงอยากจะคลั่ง อาจเป็นเพราะถูกเสียงตะคอกปานราชสีห์คำรามของเฉิงกวงปลุกเข้าให้ เต่าจึงค่อยๆ ฟื้นคืนสติลืมตาขึ้นช้าๆ “ท ท่านชายหมิงหลุน ท่านชายเฉิงกวง ได้โปรดช่วยท่านหญิงฝูหวนด้วยเถิด” เต่าใช้กรงเล็บคว้าชายเสื้อของเฉิงกวงพลางมองหน้าด้วยแววตาขอร้องระคนร้อนรน “เมื่อกี้เจ้ากระโดดเข้ามาในนี้พร้อมกับท่านหญิงไม่ใช่หรือ ?” หมิงหลุนถามอย่างสงสัย “แล้วเหตุใดตอนนี้ถึง ” “ถูกแล้วพระเจ้าค่ะ ตอนนั้นข้าตกลงมาในป่าแห่งนี้พร้อมกับท่านหญิงฝูหวน แต่แล้วไม่ทราบนกปิศาจทั้งฝูงปรากฏขึ้นจากที่ใดตรงเข้ามาแย่งชิงตัวท่านหญิงไปในตอนที่ข้าไม่ทันได้ระวังตัว แล้วยังจับตัวข้ามาทิ้งเอาไว้ที่ตรงนี้อีก !” เต่าพูดอย่างร้อนใจ “ปิศาจในแถบนี้ต่างดุร้ายกว่าปกติทั้งสิ้น ขอทั้งสองท่านได้โปรดช่วยท่านหญิงด้วยเถิดพระเจ้าค่ะ !” “วางใจเถิด ข้าจะจัดการให้เอง” หมิงหลุนตบอกปึ้กๆ รับรอง จากนั้นหันหน้าไปหาน้องชาย “เฉิงกวง ” “ไม่ต้องเลย !” เฉิงกวงเมินหน้าหนี “ข้าบอกแล้วว่าที่ข้าเข้ามาในป่านี้ก็เพื่อจะดวลกันให้รู้ดำรู้แดงกับหวงอวี่ ! อีกอย่าง นี่ก็น่าจะเป็นแผนการขององค์ราชาทั้งสองอีกเช่นกัน นั่นก็คือท่านหญิงไม่มีอันตรายใดหรอกน่า !” “แผนการขององค์ราชา ?” เต่าตกตะลึง “ถูกแล้ว” เฉิงกวงตอบ “เป็นเพราะเจ้ารีบเข้ามาในป่า จึงไม่ได้ยินคำพูดที่องค์ราชากล่าว เจ้าลองคิดดูสิว่าหากมีผู้ที่คิดจะมาชิงตัวท่านหญิงไปจริงๆ ละก็ เหตุใดกัณหราชาจึงไม่ลงมือจัดการด้วยตัวเองเล่า ? และด้วยพลังฤทธิ์ของกัณหราชา ปิศาจกระจอกงอกง่อยแบบนั้นน่ะไม่อยู่ในสายตาเสียด้วยซ้ำ” หมิงหลุนเพิ่งจะนึกออกเดี๋ยวนี้เองเมื่อได้เฉิงกวงช่วยชี้แจงให้ฟัง จึงช่วยปลอบเต่าว่า “นั่นสิ ท่านเต่าก็ไม่ต้องกังวลใจไปดอกนะ” “แต่ว่า หากองค์หญิงถูกผู้อื่นช่วยไปได้ละก็ คงไม่ค่อยดีแน่ เพราะนี่เป็นหนึ่งในเงื่อนไขของการเลือกเขยขวัญเทียวนะ” เฉิงกวงแกล้งเปรยเหมือนไม่ได้เจตนา หมิงหลุนเอะใจทันทีว่าตนไม่ได้อยากจะเป็นเขยขวัญของกัณหราชาเสียหน่อย จึงรีบพูดว่า “ถึงอย่างไรข้าก็ยังไม่อยากจะมีภรรยาสักหน่อย ในเมื่อท่านหญิงฝูหวนไม่เป็นอะไร ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ดีกว่า” “ไม่ได้ !” เต่ายิ่งร้อนรนหนักกว่าเดิม “ผู้ที่มาลงแข่งขันมีแต่คนที่ไม่รู้จักทั้งนั้น ท่านหญิงไม่มีทางชอบคนพวกนั้นแน่ ! แล้วแบบนี้ต่อไปในวันข้างหน้า นางจะมีความสุขได้อย่างไร ?” “ชิ เจ้าจะร้อนใจไปไย ? เจ้าเป็นเพียงเต่าเท่านั้น” เฉิงกวงเอ่ยเสียงเหยียด “ดูเหมือนท่านเต่าจะชอบท่านหญิงฝูหวนมากเลยนะ !” หมิงหลุนย่อตัวลงนั่ง แล้วจ้องเต่าเขม็ง “ปละ เปล่าสักหน่อย !” ใบหน้าของเต่าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มในพริบตา “พวกท่าน พวกท่านอย่ากล่าวเหลวไหลสิ” จากคุณ : Linmou - [ วันรัฐธรรมนูญ 07:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “แต่ว่า องค์ราชาคงไม่มีทางยอมอนุญาตให้ท่านหญิงสมรสกับเต่ากระมัง ?” หมิงหลุนทำหน้าเห็นใจ แต่ก็จนปัญญาจะช่วยได้ “ม ไม่ใช่สักหน่อย !” เต่าร้องโพล่ง “ความจริงแล้วข้าไม่ได้เป็นเต่าดอกพระเจ้าค่ะ ท ท่านชายอวี้เป็นผู้เปลี่ยนให้ข้ากลายร่างเป็นเช่นนี้” ในที่สุดเต่าก็ยอมบอกเรื่องนี้ออกมา “โอ๋ ? ฉานอวี้ ?” หมิงหลุนหันไปมองหน้าเฉิงกวง “ถูกแล้วพระเจ้าค่ะ ในวันที่พวกท่านทั้งสามเพิ่งจะมาถึงวังหลวง  องค์กัณหราชาได้ขอร้องให้ท่านชายอวี้เปลี่ยนร่างข้าให้กลายเป็นเต่าพระเจ้าค่ะ” “จริงสิ ตอนนั้นพวกเราปล่อยให้ฉานอวี้อยู่กับองค์ราชาทั้งสองตามลำพังจริงๆ ด้วย แต่ว่า เพื่ออะไรกันเล่า ?” หมิงหลุนถาม “ค ความจริงแล้วข้าเป็นเพียงมหาดเล็กของท่านหญิง ข้ารักกับท่านหญิงมาได้สองปีแล้ว แต่เนื่องจากข้ามีฐานะต่ำต้อย องค์กัณหราชาจึงทรงคัดค้านการคบหากันของข้ากับท่านหญิงเป็นอย่างมากมาโดยตลอด และเพื่อให้ท่านหญิงได้ค้นพบบุรุษในอุดมคติ องค์ราชาจึงทรงคิดวิธีนี้ขึ้นมาคัดเลือกว่าที่สวามีของท่านหญิง ความจริงแล้วข้าไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมในการแข่งขันครั้งนี้เสียด้วยซ้ำ แต่ท่านหญิงช่วยเรียกร้องสิทธิ์ให้ข้า ข้าถึงได้ได้สิทธิ์ในการเข้าแข่งขันในครั้งนี้มา แต่เงื่อนไขขององค์ราชาคือห้ามมิให้ท่านหญิงทราบเด็ดขาดว่าข้าคือข้า และหากเป็นเช่นนี้แล้ว ท่านหญิงยังคงเลือกข้าอยู่อีกละก็ องค์ราชาก็จะทรงยอมรับแต่โดยดี ดังนั้น เพื่อท่านหญิงฝูหวน ข้าจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด !” “ถ้าเช่นนั้นดาบชิงกางนี่เล่า เจ้าไปได้มาได้อย่างไรกัน ? ด้วยฐานะมหาดเล็กเช่นเจ้าย่อมไม่มีทางที่จะมีดาบวิเศษเช่นนี้ได้อย่างแน่นอนกระมัง ?” เฉิงกวงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ดาบเล่มนี้เป็นดาบที่ท่านหญิงประทานให้แก่ข้า แต่เนื่องจากเวลานี้ข้าเป็นเต่า และองค์ราชายังกล่าวเอาไว้ว่า ห้ามมิให้ข้าแสดงวัตถุสิ่งของใดอันจะทำให้ท่านหญิงจดจำข้าได้ต่อหน้าท่านหญิงโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นองค์ราชาจะทรงยกเลิกสิทธิ์ในการเข้าแข่งขันของข้าทันที เพราะเหตุนี้ข้าถึงได้ยกดาบเล่มนั้นให้แก่ท่านอย่างไรเล่า ซึ่งก็ถือเป็นการชดใช้ที่ทำดาบของท่านหักไปเช่นกัน” หมิงหลุนฟังแล้วหันไปมองหน้าน้องชายด้วยแววตาขอร้อง “เฉิงกวง เขาน่าสงสารจังเลย พวกเราช่วยเขาเถิดนะ !” “ข้าไม่เอาด้วยแน่ ! เป้าหมายของข้าคือล้มเจ้าหวงอวี่นั่นให้ได้ต่างหาก !” เฉิงกวงปฏิเสธเสียงแข็ง “แต่ว่า เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าหวงอวี่มีประสาทในการดมกลิ่นไวมาก และไม่ว่าพวกเราจะไปที่ใด เขาก็ต้องตามหาพวกเราจนพบอยู่ดี ? เพราะฉะนั้น เจ้าก็ช่วยท่านเต่าเขาหน่อยสิ น่า นะ !” หมิงหลุนมองน้องชายตาใส “ชิ ! เจ้านึกว่าข้าจะทำตามที่เจ้าพูดรึ ?” เฉิงกวงเมินหน้าหนี <>::<>::<> ครู่หนึ่งต่อมา “เจ้าแน่ใจนะว่าอยู่ทางด้านนั้น ?” เฉิงกวงแบกหมิงหลุนเหาะลัดเลาะไปตามแนวป่าตามหลังเต่าไป “พระเจ้าค่ะ ความรู้สึกของข้าไม่ผิดพลาดอย่างแน่นอน” เต่าแน่ใจอย่างมาก “ท่านเต่า หลังจากที่พวกเราช่วยท่านหญิงออกมาได้แล้ว เราบอกความจริงกับท่านหญิงดีหรือไม่ ?” หมิงหลุนอยากจะช่วยเหลือคนทั้งสองเป็นอย่างยิ่ง “ไม่ได้ ! เพราะข้าได้ตกลงเอาไว้กับองค์ราชาแล้วว่า ก่อนที่เรื่องจะสิ้นสุดลง จะให้ท่านหญิงทราบไม่ได้เด็ดขาด” เต่าปฏิเสธเสียงแข็ง “ขอให้พวกท่านทำแต่เพียงช่วยเหลือข้าช่วยท่านหญิงออกมาก็เพียงพอแล้ว เรื่องอื่นๆ นอกเหนือจากนี้ พวกท่านอย่าได้กังวลสนใจเลย” “หึ ! เร็วขนาดนี้เทียว !” เฉิงกวงแค่นเสียงเย็น “โอ๋ ?” หมิงหลุนมองน้องชายอย่างงุนงง แต่แล้วก็เข้าใจในทันทีเมื่อเสียงของหวงอวี่ดังขึ้นที่กลางอากาศเหนือศีรษะอย่างกะทันหัน “เหาะเสียเร็วเทียว จะไปไหนรึ ? อู๋เฉิงกวง เจ้าหวาดกลัวข้ามากถึงเพียงนี้เทียว ?” “พูดพล่ามน่ารำคาญ ตอนนี้ข้ามีธุระต้องทำ แน่จริงก็อย่าหนีเสียล่ะ รอให้ข้าทำธุระเสร็จก่อนแล้วค่อยมาจัดการกับเจ้า” “เจ้าคิดจะหลอกใครไม่ทราบ ?” หวงอวี่ตรงเข้าขวางทางไปของทั้งสอง แค่ดูสีหน้ารีบร้อนของเจ้าก็รู้แล้วว่ากำลังคิดหาทางออกไปจากป่านี้ชัดๆ  แต่เจ้าอย่าหวังเลยว่าจะผ่านด่านข้าไปได้ !” “ชิ” เฉิงกวงทราบดีว่าการต่อสู้กับหวงอวี่ไม่ใช่เรื่องสบายๆ สักนิด จึงปล่อยหมิงหลุนลง แล้วหันไปกล่าวกับเต่าว่า “ต้องขออภัยอย่างยิ่ง เพราะข้าไม่สามารถช่วยเหลือเจ้าในเรื่องที่ข้ารับปากเอาไว้ได้เสียแล้ว เจ้าคิดหาวิธีเอาเองไปก่อนก็แล้วกันนะ !” “ตกลง ระวังตัวด้วยล่ะเฉิงกวง พวกเราขอตัวก่อนล่ะนะ !” หมิงหลุนทำท่าจะตามเต่าไป แต่กลับถูกเฉิงกวงรั้งเสื้อเอาไว้เสียก่อน “เจ้าไม่เป็นอะไรสักอย่าง จะตามเขาไปทำไมไม่ทราบ ?!” “แต่ว่า ปล่อยให้ท่านเต่าไปคนเดียวแบบนั้น ข้าไม่วางใจนี่นา” “มีเจ้าไปด้วยนั่นแหละยิ่งวางใจไม่ได้เข้าไปใหญ่ !” เฉิงกวงกระชากเสียง “เจ้าอยู่ที่นี่แหละ เพราะอย่างน้อยเจ้าหวงอวี่นี่ก็ไม่ทำร้ายเจ้าแน่” “ช่างเป็นพี่น้องที่รักใคร่กันจนน่าตื้นตันเสียนี่กระไร” หวงอวี่หัวเราะ จากนั้นใช้สันมือฟันใส่เฉิงกวงทันที ลำแสงสีขาวพุ่งวาบเข้าโจมตีใส่เฉิงกวงและหมิงหลุนโดยพลัน “ระวัง !” เฉิงกวงตวาดลั่น จำต้องผลักหมิงหลุนออกห่างอย่างไม่มีทางเลือก “หึหึ อู๋หมิงหลุน เจ้ามีธุระใดก็ไปทำก่อนเถิด ข้าจะเล่นกับน้องชายของเจ้าสักหน่อย มีเจ้าอยู่ที่นี่ด้วยมันเกะกะเกินไป” หวงอวี่ไล่ “ตกลง เจ้าอย่าทุบจนเขาตายเทียวนะ !” กล่าวจบหมิงหลุนก็ขึ้นไปนั่งบนหลังเต่า แล้วจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา เฉิงกวงตะคอกไล่หลังไปอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ “เจ้าจะไปทั้งอย่างนี้เนี่ยนะ ?! ไอ้คนใจดำ !” ตูม ! หวงอวี่โจมตีใส่เฉิงกวงโดยพลัน แม้ครึ่งปิศาจจะหลบได้ แต่ต้นไม้ใหญ่ที่ด้านหลังได้ล้มครืนลงตามเสียงทันที “ศัตรูร้ายกาจอยู่ตรงหน้าแท้ๆ  เจ้ายังจะมีแก่ใจไปห่วงผู้อื่นอีกอย่างนั้นรึ ?” “กะอีแค่เศษสวะเช่นเจ้า เพียงดาบเดียวข้าก็กำจัดได้แล้ว !” เฉิงกวงชักดาบชิงกางออกมา “เช่นนั้นหรือ ?” หวงอวี่ยิ้มเย็นชา <>::<>::<> ทางด้านหมิงหลุนกับเต่าซึ่งเหาะไล่ตามไปช่วยท่านหญิงฝูหวน เต่าหันมาถามหมิงหลุนอย่างตะขิดตะขวงใจที่รบกวนหมิงหลุนมากถึงเพียงนี้ “ท่านชายหมิงหลุน ท่านไม่รั้งอยู่ด้วยเช่นนี้ ไม่เป็นอะไรหรือพระเจ้าค่ะ ?” “ไม่เป็นไรน่า ไม่เป็นไร เฉิงกวงจัดการเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว สองคนนั้นก็เหมือนเด็กทะเลาะกันนั่นแหละ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงดอก อย่างมากก็แค่สู้กันจนหมดแรงแล้วก็เลิกสู้เท่านั้นเอง” หมิงหลุนไม่กังวลใจแม้แต่น้อย “ท่านชายหมิงหลุนช่างเป็นคนดีจริงๆ” เต่ารู้สึกตื้นตันใจอย่างยิ่ง “ยังอีกนานแค่ไหนกันหรือถึงจะหาท่านหญิงฝูหวนพบ ? พวกเราไล่ตามหากันมาได้พักใหญ่แล้วนะ อีกอย่าง ลำพังพวกเราจะช่วยท่านหญิงออกมาได้หรือ ?” “ใกล้จะถึงแล้วพระเจ้าค่ะ” เต่าเริ่มสัมผัสได้แล้วว่าท่านหญิงฝูหวนอยู่ใกล้ๆ นี่เอง “กี๊ด ” เสียงนกร้องดังขึ้นโดยพลัน เหนือศีรษะของทั้งสองปรากฏปิศาจนกขนาดยักษ์หลายสิบตนบินร่อนไปมา ลักษณะของพวกมันดูคล้ายกับอสรพิษ มีปีกสี่ปีก นัยน์ตาหกดวง และขาสามขา แลดูประหลาดพิกลและดุร้ายสุดเปรียบปาน “เหวอ ! นี่มันนกชนิดใดกัน ?!” หมิงหลุนแหงนหน้าขึ้นมองฝูงนกยักษ์ที่มีขนาดใหญ่เท่าโคพลางเอ่ยปากถามอย่างอัศจรรย์ใจ “นี่คือ ซวนอวี่ เป็นสัตว์ปีกพันธุ์ประหลาดชนิดหนึ่งซึ่งมีชีวิตอยู่มาแต่ยุคบรรพกาล” เต่าเอ่ยตอบ “แต่ว่า...ไม่เห็นพบท่านหญิงฝูหวนเลยนี่ ?” “คงจะถูกพวกมันซ่อนตัวเอาไว้ในถ้ำกระมัง ท่านชายหมิงหลุน ข้าจะโจมตีแล้ว ท่านไปหาที่ซ่อนตัวก่อนเถิดพระเจ้าค่ะ !” เต่าเองก็ทราบดีว่าหมิงหลุนไม่เป็นวิชาฤทธิ์ใดๆ  ดังนั้นจึงไม่ได้คาดหวังให้หมิงหลุนช่วยเหลือมาแต่แรก “ไม่มีอะไรที่ข้าช่วยได้บ้างเลยหรือ ?” หมิงหลุนถามพลางนึกในใจอย่างเจ็บใจตัวเอง เหตุใดข้าจึงไร้ประโยชน์ถึงเพียงนี้ ? “แค่ที่ท่านยอมมาเป็นเพื่อนข้า ข้าก็ยินดีมากแล้วพระเจ้าค่ะ” เต่ายิ้มให้หมิงหลุน “ข้าจะไปแล้ว ท่านชายระวังให้ดีๆ ล่ะพระเจ้าค่ะ” จบคำ เต่าก็หดร่างเข้าไปอยู่ในกระดอง จากนั้นหมุนคว้างเหาะขึ้นฟ้าไปโดยแรงประหนึ่งจานหมุน พุ่งตรงเข้าโจมตีฝูงซวนอวี่อย่างสุดกำลังขณะที่พวกมันไม่ทันตั้งตัว และสามารถทำร้ายซวนอวี่หลายตนร่วงตกลงมาได้สำเร็จ ทว่าซวนอวี่เหล่านั้นก็ใช่ว่าจะเคี้ยวได้ง่ายๆ  เพราะพวกมันค้นพบว่ามีผู้บุกรุกในบัดดล และพร้อมใจกันตะปบกรงเล็บใส่เต่าทันที ถึงแม้เต่าจะสามารถหลบรอดจากกรงเล็บอันคมกริบของซวนอวี่ไปได้หลายครั้งก็ตาม แต่เนื่องจากซวนอวี่มีปริมาณมหาศาลเกินไป ส่งผลให้สุดท้ายเต่าก็ถูกซวนอวี่ตนหนึ่งใช้กรงเล็บจับเอาไว้อย่างแน่นหนาจนไม่สามารถกระดิกกระเดี้ย จากนั้นซวนอวี่ตนที่เหลือต่างพากันใช้จะงอยปากอันแข็งแกร่งรุมจิกตัวของเต่าที่ซุกหลบอยู่ในกระดองเป็นการใหญ่ “อา ! ท่านเต่า !” หมิงหลุนเห็นสถานการณ์ไม่เข้าที จึงหยิบก้อนหินบนพื้นขว้างใส่ซวนอวี่ที่บินอยู่บนฟ้าทันควัน “แกว้ก !” ซวนอวี่ตนหนึ่งส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดที่ถูกก้อนหินซัดถูก และสังเกตเห็นหมิงหลุนที่ซ่อนตัวอยู่ในดงไม้เบื้องล่าง จึงส่งเสียงร้องก้อง จากนั้นบินพุ่งดิ่งลงมาหาหมิงหลุนพร้อมด้วยพรรคพวกอีกหลายตนทันที ! หมิงหลุนนึกไม่ถึงว่าพวกมันจะพบตัวเขาเร็วถึงเพียงนี้ และได้แต่แผดร้องลั่นพลางหลับตาแน่น “ว้ากกกก !!” ขณะที่หมิงหลุนใกล้จะโดนกรงเล็บคมกริบของฝูงซวนอวี่ตะปบใส่อยู่รอมร่อนั่นเอง ฉูด ! ขนนกเปื้อนเลือดปลิวว่อนทั่วผืนฟ้าในพริบตา โลหิตสีแดงและซากศพร่วงตกลงสู่พื้นดิน “โอ๋ ?” หมิงหลุนลืมตาขึ้น ก็พบว่าฉานอวี้ยืนอยู่เบื้องหน้าตน นอกจากนี้ยังมีซวนอวี่หลายตนแผดร้องโหยหวนพลางบินหนีหัวซุกหัวซุน จึงละล่ำละลักขอบคุณทันทีพลางมองฉานอวี้ตาใส “ฉานอวี้ ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยข้าไว้ !” ฉานอวี้แค่นเสียงอย่างเย็นชา “หึ ! ข้าไม่ได้ช่วยเจ้า ข้าแค่ขัดตานกพวกนี้เท่านั้น” “แต่ว่าตอนนี้ท่านเต่ากำลังตกอยู่ในอันตราย เจ้ารีบไปช่วยเขาเร็วเข้า !” หมิงหลุนกระตุกชายเสื้อฉานอวี้ ฉานอวี้เหลือบมองหมิงหลุน เอ่ยถามเสียงเย็น “ในเมื่ออันตรายแล้วเจ้ารั้งอยู่ที่นี่ไปเพื่ออะไร ?” “เพราะท่านเต่าเป็นเพื่อนของข้าน่ะสิ ! ฉานอวี้ ได้โปรดช่วยท่านเต่าด้วยเถิด ! เจ้าเป็นคนเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นเต่าไม่ใช่หรือ ?” หมิงหลุนไม่มั่นใจแม้แต่น้อยเช่นกันว่าจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้ฉานอวี้ยอมช่วยเต่าได้ กระนั้นชายหนุ่มก็ยังคงตั้งความหวังเอาไว้อยู่ดี แม้ความหวังนี้จะริบหรี่เพียงใดก็ตาม “ข้าไม่มีอารมณ์จะช่วย” กล่าวจบ ฉานอวี้ก็ทำท่าจะผละจากไป แต่แล้วในจังหวะนั้นเอง เต่าซึ่งยากจะต่อกรกับฝูงซวนอวี่ได้และถูกรุมจิกจนทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผลก็ถูกฝูงซวนอวี่ทิ้งให้ร่วงตกลงมาพอดี “อ๊ากกก !” “ท่านเต่า !” หมิงหลุนรีบวิ่งเข้าไปหมายจะรับเต่า ทว่าซวนอวี่หลายตนได้บินพุ่งดิ่งลงหาหมิงหลุนและเต่าที่ร่วงตกลงมาอย่างรวดเร็ว หมิงหลุนหน้าถอดสีทันที จะทำอย่างไรดี ? หากเขาเข้าไปรับเต่าละก็ เขาสองคนมีหวังต้องตายอย่างแน่นอน แต่ถ้าเขาไม่เข้าไปรับ เต่าก็ต้องตายอย่างแน่นอน ! จากคุณ : Linmou - [ วันรัฐธรรมนูญ 07:06:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทั้งที่ทราบดีว่าข้างหน้ามีอันตรายมากเพียงใด ทั้งที่ทราบดีว่าการพุ่งเข้าไปรับเต่าอาจทำให้ตนต้องบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นเสียชีวิต กระนั้นหมิงหลุนก็ยังคงพุ่งเข้าไปรับร่างของเต่าอย่างกล้าหาญอยู่ดี ! เต่าแผดร้องลั่น “ท่านชายหมิงหลุน รีบหนีไปเร็ว !” ฉานอวี้มองหมิงหลุนที่กำลังจะรับเต่าเอาไว้ได้ โดยที่ขณะเดียวกันนั้นก็มีซวนอวี่สองตนตะปบกรงเล็บลงใส่ชายหนุ่มอย่างดุร้าย แล้วคิดในใจ โง่เขลาจริงๆ ! บัดซบ ! นี่ถ้า ถ้าข้าใช้ ใช้อาคมได้บ้างสักนิดก็คงดี ! หมิงหลุนสบถในใจอย่างแค้นใจตัวเองขณะที่คำนวณช่วงเวลาซึ่งตนจะรับเต่าเอาไว้ได้และอาจจะถูกกรงเล็บของซวนอวี่ทำร้าย ทันใดนั้น เต่าได้มองเห็นว่ามีซวนอวี่อีกตนบินอ้อมไปโจมตีที่ด้านหลังของหมิงหลุน จึงแผดร้องดังลั่น “อย่านะ !” หมิงหลุนหันขวับไปทันควัน และได้เห็นซวนอวี่ตนที่พุ่งเข้ามาลอบโจมตีจากด้านหลังในทันที แต่ก็สายเสียแล้ว “เหวอ !” ตูม ! ชั่วพริบตาที่ซวนอวี่กำลังจะโจมตีถูกตัวของหมิงหลุน มันก็พลันถูกพลังที่พุ่งเข้าโจมตีจากทางด้านหลังระเบิดแหลกสลายเป็นผุยผง ขณะเดียวกันนั้นหมิงหลุนก็รับเต่าเอาไว้ได้พอดี แล้วทั้งคู่ต่างก็กลิ้งหลุนๆ ออกไปที่ด้านข้าง “ท่านชายหมิงหลุน ท่านไม่เป็นอะไรนะพระเจ้าค่ะ ! เมื่อครู่โชคดีเหลือเกินที่ได้ท่านชายอวี้ลงมือช่วย” เต่าละล่ำละลักด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจของหมิงหลุนกับฉานอวี้เป็นอย่างยิ่ง “อืมม์ ยังดีอยู่” หมิงหลุนหันหน้าไปหมายจะกล่าวขอบคุณฉานอวี้ แต่กลับพบว่าปิศาจหนุ่มได้หายตัวไปแล้ว ขณะเดียวกันก็มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของฝูงซวนอวี่ดังมาจากกลางอากาศพร้อมกับที่ซากศพของซวนอวี่หลายตนทยอยกันร่วงตกลงมากระแทกพื้นโดยแรงจนฝุ่นฟุ้งตลบไปทั่วบริเวณ “แค่กๆ” หมิงหลุนสำลักกระอักกระไอเพราะฝุ่น และเมื่อเขากับเต่าเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็พบว่าฉานอวี้กำลังเข่นฆ่าฝูงซวนอวี่อยู่ที่กลางอากาศ ฝูงสัตว์ปีกประหลาดแห่งยุคบรรพกาลที่เดิมทีทำท่ายโสโอหัง มาบัดนี้ที่ตายก็ตายไป ที่หนีก็หนีไป ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ ฝูงนกปิศาจที่เหลือก็หนีหายไปจนหมดสิ้น หมิงหลุนกับเต่าต่างตกตะลึงจังงังจนปากอ้าตาค้างอยู่ครู่ใหญ่ก็ยังหุบไม่ลง ฉานอวี้กลับลงมายังพื้น แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “ทางโน้นมีถ้ำอยู่ ท่านหญิงคงจะอยู่ในนั้น” “ขอบคุณเจ้ามาก ฉานอวี้ !” หมิงหลุนซาบซึ้งใจจนน้ำหูน้ำตาไหล “ท่านชายอวี้ บุญคุณอันยิ่งใหญ่ของท่านในครั้งนี้ ผู้น้อยจักไม่ขอลืมไปตราบจนชั่วชีวิต !” เต่าหมอบกราบลงแทบเท้าของฉานอวี้ และเมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ก็พบว่าฉานอวี้ได้หายไปแล้ว เต่าจึงคิดในใจ ท่านชายอวี้ก็ไม่ได้เย็นชาอะไรมากมายดังที่เล่าลือกันสักหน่อยนี่นา ! หมิงหลุนหันมาหัวเราะให้เต่า “พวกเราไปกันเถิด ฝูหวนกำลังรอท่านอยู่นะ” “ พระเจ้าค่ะ” แม้ปากจะเอ่ยรับ ทว่าในใจของเต่ากลับคิดไปอีกอย่าง หมิงหลุนขี่เต่าเหาะขึ้นไปบนเขา และก็ได้พบท่านหญิงฝูหวนนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนพื้นในถ้ำแห่งนั้นดังที่คาด เต่ารีบวิ่งเข้าไปหานางทันที “ท่านหญิง ท่านหญิงพระเจ้าค่ะ !” “อือ ?” ฝูหวนค่อยๆ ฟื้นคืนสติมา แล้วขยี้ตาเบาๆ “ใครกันหรือ ?” “ท่านหญิงฝูหวน ท่านเต่า ” ขณะที่หมิงหลุนกำลังจะบอกนางว่าเต่ากล้าหาญองอาจเพียงใดนั่นเอง เต่ากลับชิงกล่าวตัดบทขึ้นก่อนว่า “ท่านหญิง ท่านชายหมิงหลุนเป็นผู้ต่อสู้ฟันฝ่าอย่างไม่คำนึงถึงชีวิตเพื่อที่จะมาช่วยท่านพระเจ้าค่ะ” “โอ๋ ?” หมิงหลุนตะลึง เหตุใดจึงบอกว่าเป็นข้าเล่า ? “ย..อย่างนั้นหรือ ?” ฝูหวนพยายามเค้นรอยยิ้ม “ดูเหมือนท่านชายหมิงหลุนจะเป็นผู้ชนะแล้วล่ะ !” “โอ๋ ? ข้าน่ะนะ ?!” หมิงหลุนชี้หน้าตัวเองอย่างงุนงงสุดขีด <>::<>::<> ณ วิหารเทพ ฉี่หลิงทอดตามองไปยังที่ไกลซึ่งปรากฏดอกไม้ไฟหลากสีเปล่งแสงวูบวาบไม่ขาดระยะ แล้วยิ้มละไม “ดูท่าทางยายหนูฝูหวนจะได้พบกับชายในดวงใจแล้วสินะ” นางก้าวเดินเนิบช้าเข้าไปในวิหาร ทันใดนั้นจึงพลันรู้สึกถึงกลิ่นอายซึ่งผิดแผกไปจากปกติ เป็นกลิ่นอายเฉพาะตัวของผู้ซึ่งนางเฝ้าฝันถึงอยู่ทุกคืนวัน แต่ทว่า นางก็รู้สึกถึงกลิ่นอายชั่วร้ายได้จางๆ ในเวลาเดียวกัน เขาอย่างนั้นหรือ ? ฉี่หลิงหันมองไปโดยรอบ แต่ เหตุใดเขาจึงมีกลิ่นอายชั่วร้ายเช่นนี้ได้เล่า ? หรือข้าจะรู้สึกหลอนไปเอง ? “หึหึ สวัสดี ฉี่หลิง” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นที่ด้านหลังของนักบวชสาว นี่คือเสียงที่สามารถทำให้นางหายใจสะดุดได้ นักบวชสาวหันกายไปทันทีด้วยความปราโมทย์ “ท่านจริงๆ ด้วย !” ดีเหลือเกิน ดีอะไรเช่นนี้ ! แววประหลาดใจวูบขึ้นในดวงตาชายหนุ่มผมทองผู้มีผิวสีคล้ำและมีเรือนผมสีทองอร่ามถูกรวบขึ้นสูงมัดไว้เป็นหางม้าที่ด้านหลังศีรษะซึ่งบัดนี้ยืนเอาสองมือเท้าสะเอวอยู่ที่เบื้องหน้าของนักบวชสาว ก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยส่งรอยยิ้มเปิดเผยที่ดูสดใสเจิดจ้าราวกับแสงตะวันอันเป็นรอยยิ้มเฉพาะตัวให้นาง “ย่อมต้องเป็นข้าอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นยังจะมีผู้ใดอีกหรือที่หาญกล้าบุกฝ่าเข้ามาในวิหารเทพแห่งอาณาจักรกัณหกุมมวาโฬเช่นนี้ได้ ?” “ดีอะไรอย่างนี้ !” ฉี่หลิงโผเข้าหาอ้อมอกของอีกฝ่ายโดยไม่คำนึงถึงข้อถือสาใดๆ ทั้งสิ้น “ข้านึกว่า นึกว่าท่านหายสาบสูญไปแล้วเสียอีก !” นางดีใจมากเสียจนหยาดน้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตาคู่งาม “หึหึ ” ชายหนุ่มโอบกอดนักบวชสาวเอาไว้ด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้ม “หยกคงถงที่เจ้าดูแลเล่า ฉี่หลิง ?” “อยู่ในวิหารเทพ มีอะไรหรือ ? หรือวัตถุศักดิ์สิทธิ์เกิดปัญหาขึ้นอีกแล้ว ?” ฉี่หลิงเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าคมเข้มอย่างเป็นกังวล “ ฉี่หลิง เจ้ารักข้าหรือไม่ ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นอย่างกะทันหัน “อืมม์” แม้จะอดตกตะลึงและแปลกใจไม่ได้ที่ชายหนุ่มกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา กระนั้นนางก็ยังตอบออกไปอย่างอุธัจขัดเขินอยู่นั่นเอง “ข้ารักท่านมากที่สุด” “เช่นนั้นหรือ ?” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเหี้ยมเกรียม “ถ้าเช่นนั้นเจ้าจง ตายเพื่อรักเถิด !” มือชายหนุ่มสะบัดวูบ แสงเย็นยะเยียบวาบขึ้น ฉี่หลิงยังไม่ทันตระหนักเสียด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ศีรษะและร่างของนางก็แยกออกจากกันเสียแล้ว โดยที่รอยยิ้มในวินาทีสุดท้ายของนางยังคงถูกผนึกค้างอยู่บนใบหน้า “หึหึหึ เจ้าควรจะรู้สึกยินดีนะ เพราะผู้ที่เจ้ารักมากที่สุดเป็นผู้ส่งเจ้าไปสู่ยมโลก จงขอบคุณข้าเสียเถิด !” ชายหนุ่มถือศีรษะของฉี่หลิงเดินตรงไปยังสระน้ำศักดิ์สิทธิ์ซึ่งวางหยกคงถงเอาไว้ จากนั้นปล่อยให้โลหิตที่หยาดไหลลงจากศีรษะของนักบวชสาวหยดลงสู่สระน้ำศักดิ์สิทธิ์ น้ำศักดิ์สิทธิ์ในสระถูกย้อมกลายเป็นสีแดงเข้มในไม่ถึงอึดใจ ขณะเดียวกันหยกคงถงซึ่งถูกวางอยู่บนตำแหน่งศักดิ์สิทธิ์ก็ได้เปลี่ยนจากเดิมทีมีสีขาวสะอาดพิสุทธิ์ไร้มลทิน กลายเป็นสีแดงฉานราวกับโลหิต และสูญเสียประกายแห่งความศักดิ์สิทธิ์อันเคยมี “หึหึ ข้าอยากจะเห็นสีหน้าของเจ้ายามที่ได้เห็นภาพทั้งหมดนี้จริงๆ ฉานอวี้ !” ครั้นแล้วชายหนุ่มก็จากไปพร้อมด้วยรอยยิ้มอันเหี้ยมเกรียม <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ วันรัฐธรรมนูญ 07:07:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ย้อนกลับไปยังเบื้องนอกป่ามรณะ เวลาก่อนหน้าเหตุการณ์ในวิหารเทพเล็กน้อย กุมมวาโฬราชามองหมิงหลุนที่ยังคงมีสีหน้างุนงงและฝูหวนที่ทำหน้าราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แล้วเอ่ยกลั้วหัวเราะ “หึหึ ดูเหมือนหมิงหลุนจะช่วยท่านหญิงออกมาได้สำเร็จโดยไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังจริงๆ” “เดี๋ยวก่อนพระเจ้าค่ะ ! ผู้ที่ช่วยท่านหญิงออกมามิใช่ข้าดอกนะพระเจ้าค่ะ !” หมิงหลุนรีบกล่าวอย่างร้อนรน “ชิ ช่วยแล้วก็ช่วยแล้วสิ มีสิ่งใดน่าอายกัน ?” เฉิงกวงซึ่งถูกต่อยจนหน้าบวมเอ่ยแล้วทำแก้มป่องอย่างไม่สบอารมณ์ “นั่นสิ เล่นแล่นไปช่วยท่านหญิงคนเดียวโดยไม่ยอมรอพวกเราบ้างเลย” หวงอวี่แขนพันผ้าเอาไว้ แต่ท่าทางดูจะยังกระเหี้ยนกระหือรืออยากจะสู้ต่ออยู่อีก “พวกเจ้าสองคนเอาแต่ต่อสู้กันเอง แถมยังทำป่าเสียหายไปตั้งแถบใหญ่ แล้วยังจะมีหน้าไปว่าคนอื่นเขาไม่ยอมรอพวกเจ้าอีก !” เฉินอี้ดุ “หึหึ ดูเหมือนนี่จะเป็นบทสรุปที่ดีพร้อมด้วยกันทุกฝ่ายสินะ ข้าขอประกาศว่า ว่าที่สวามีของท่านหญิงฝูหวน คือท่านชายอู๋หมิงหลุนแห่งอาณาจักรหริมกร !” กัณหราชาพอใจกับผลลัพธ์เช่นนี้เป็นอย่างยิ่ง “ร รอเดี๋ยวพระเจ้าค่ะ !” หมิงหลุนร้อง “เรื่องราวมันไม่ได้เป็นเช่นนี้ดอกนะพระเจ้าค่ะ !” “ท่านชายหมิงหลุนอย่าได้บ่ายเบี่ยงอีกเลย เช่นนี้ท่านหญิงจะเสียใจแย่นะพระเจ้าค่ะ” คุณชายอีกสองคนของอาณาจักรกัณหกุมมวาโฬเอ่ยเตือน “การที่มีโอกาสได้ภรรยาที่งดงามเช่นนี้ถือเป็นโชคดีของท่านชายแล้วนะพระเจ้าค่ะ” “ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนี้ ! แต่อยู่ที่ความจริงแล้ว ข้าไม่ได้เป็นผู้ที่ช่วยท่านหญิงออกมาต่างหากเล่า !” อาไท่สอดคำขึ้นทันที “เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ องค์ราชาทั้งสองพระองค์พระเจ้าค่ะ มิใช่ว่าข้าช่วยกล่าวเข้าข้างท่านชายหมิงหลุนแต่อย่างใด ทว่าความจริงทุกท่านต่างก็ทราบดีว่าท่านชายหมิงหลุนไม่เป็นคาถาอาคมใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นด้วยความสามารถของท่านชาย จะไปช่วยท่านหญิงออกมาได้อย่างไรกันหรือพระเจ้าค่ะ ? แค่ที่ท่านชายสามารถรอดชีวิตออกมาจากป่านั่นได้ ก็นับว่าเป็นปรากฏการณ์ปาฏิหาริย์แล้วด้วยซ้ำ !” “นั่นสิพระเจ้าค่ะ ความจริงแล้วนี่เป็นความชอบของฉานอวี้กับท่านเต่าทั้งสิ้น ส่วนข้าก็เพียงแต่ไปมุงดูอยู่เฉยๆ เท่านั้นเอง” “โอ ? ฉานอวี้ก็อยู่ด้วยอย่างนั้นหรือ ?” กัณหราชาจงใจไม่เอ่ยถึงเต่า “มิได้พระเจ้าค่ะ ! ที่สำคัญคือท่านเต่าต่างหากเล่า จริงๆ นะพระเจ้าค่ะ !” “ช่างเถิดพระเจ้าค่ะ ท่านชายหมิงหลุน !” เต่ากระตุกชายเสื้อของหมิงหลุน “ช่างเถิดอะไรกัน ?” เฉิงกวงตวาดก้อง ก้าวออกมาช่วยพูดอีกคนทันที “หรือคำพูดที่เจ้าบอกกับพวกข้าล้วนแต่เป็นวาจามดเท็จทั้งสิ้น ?” “แต่ว่า ” เต่ายังคิดจะปิดบังต่อไป “ไม่ต้องแต่ว่าแล้ว” เฉิงกวงชิงตัดบท แล้วหยิบดาบชิงกางออกมา “ท่านหญิงฝูหวน ท่านจำดาบเล่มนี้ได้หรือไม่ ?” “นี่มัน ” เพียงมองแค่แวบเดียว ฝูหวนก็จำได้ทันทีว่านี่คือดาบแทนใจที่นางมอบให้แก่บุรุษที่นางรัก “เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่ได้ ?” เต่าคำรามลั่น “พวกท่านอย่าได้กล่าวอีกเลย ! เป็นแบบนี้ไม่ดีดอกหรือไร ? ท่านหญิงฝูหวนมิได้คู่ควรกับท่านชายหมิงหลุนเป็นอย่างยิ่งดอกหรือ ? โปรดทำเป็นว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเถิด !” “จะให้ทำเป็นว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน ?” หมิงหลุนเถียงเสียงดัง “ความรักที่เจ้ามีให้ท่านหญิง และความรักที่ท่านหญิงมีให้เจ้า เป็นเพียงสิ่งจอมปลอมอย่างนั้นหรือ ? เหตุใดเจ้าถึงต้องยกนางให้คนอื่นด้วย ? ทั้งๆ ที่ ทั้งๆ ที่เจ้ายอมทำเพื่อนางได้แม้ต้องสละชีวิตแท้ๆ  แล้วเหตุใดถึงได้ยอมแพ้อย่างง่ายดายแต่เพียงนี้กันเล่า !” “หรือว่า ” ฝูหวนเข้าใจแล้ว “ หรือว่าจะเป็นเจ้า ?” นางก้าวเข้าไปหาเต่าทีละก้าวๆ “ที่แท้เจ้าก็อยู่ด้วยมาตลอด ข้าหลงนึกว่า ข้าหลงนึกว่าเจ้าทอดทิ้งข้าไปแล้วเสียอีก” น้ำตาผุดซึมขึ้นคลอคลองในดวงตาของนาง “ท่านหญิง ” เต่าก้มหน้าลง “ข้า ข้าไม่คู่ควรกับท่าน !” “เจ้าพูดอะไรกัน ? ตลอดเวลาที่ผ่านมามีเพียงเจ้าเท่านั้น มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างข้า” หญิงสาวโอบกอดเต่าเอาไว้ “เจ้าเคยบอกข้าว่า ไม่ว่าข้าจะเป็นเช่นไร ไม่ว่าข้าจะอัปลักษณ์เพียงใด เจ้าก็จะรักข้าเพียงผู้เดียว เจ้าเป็นคนพูดออกมาเองนี่ !” หยาดน้ำตาไหลรินจากสองตาของหญิงสาวหยดลงต้องแผ่นหลังของเต่า ฉานอวี้พริ้มตาลง แล้วพึมพำร่ายเวทเบาๆ ฟุ่บ ! ร่างของเต่าถูกกลุ่มควันหนาทึบห่อหุ้มเอาไว้ในทันที เมื่อควันจางหายไป ก็ปรากฏชายหนุ่มนัยน์ตาเล็กนิดเดียว จมูกเล็กนิดเดียว และปากเล็กนิดเดียวยืนอยู่ตรงหน้าฝูหวน ชายหนุ่มมองฝูหวนด้วยนัยน์ตามีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ “ท่านหญิง !” “โอ๋ !” หมิงหลุนอุทาน นี่คือหน้าตาดั้งเดิมของท่านเต่าอย่างนั้นหรือ ? หน้าตาธรรมดามากเลยนี่ ให้ท่านหญิงมาครองคู่กับชายผู้นี้ออกนะน่าเสียดายอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่เป็นไรดอกน่า ! ขอแค่คนทั้งสองพอใจก็เพียงพอแล้ว “ถ้าเช่นนั้นข้าก็ ” ฝูหวนต่อยใส่หน้าผากของตัวเองทันที กัณหราชาร้องเสียงหลง “ฝูหวน !” หน้าผากของฝูหวนเริ่มปรากฏรอยแตกร้าว จากนั้น “เปลือก” อันหนาเตอะก็ค่อยๆ ปริแตกร่วงหลุดลงสู่พื้นทีละชั้นๆ จนปรากฏให้เห็นนัยน์ตาตี่ จมูกใหญ่ๆ และปากใหญ่ๆ พร้อมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยสิว บรรดาคุณชายทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างปากอ้าตาค้างพูดไม่ออกกันถ้วนหน้า “ข้าบอกแต่แรกแล้วว่านางน่ะอัปลักษณ์มาก !” เฉิงกวงงึมงำ ไม่ได้ตกตะลึงมากมายอย่างคนอื่น เพราะเตรียมทำใจเอาไว้แต่แรกแล้ว “โฮะๆ หน้าที่แต่งไว้ร่วงเสียแล้ว” กุมมวาโฬราชาซึ่งช่วยแต่งหน้าให้ฝูหวนเอามือปิดปากหัวเราะเสียงใส “ฝูหวน นี่เจ้าทำอะไรกันหา !” กัณหราชาแค้นใจสุดขีดที่เรื่องราวไม่ได้ลงเอยดังที่ตนคิดหวัง “ท่านพ่อ ข้าไม่อยากจะใช้ชีวิตแบบหลอกลวงเช่นนี้อีกต่อไปแล้วเพคะ เพราะความจริงหน้าตาของข้าก็ไม่ได้งดงามอะไรเลยสักนิด และขอเพียง ขอเพียงเขาไม่รังเกียจข้า ข้าก็ยินดีที่จะอยู่กับเขาไปชั่วชีวิต !” ฝูหวนหันไปมองชายหนุ่มที่ข้างกาย “รังเกียจอะไรกัน ? เจ้าเป็นท่านหญิงนะ ! มีแต่เจ้าเท่านั้นที่จะเป็นฝ่ายเลือกคนอื่นได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ์เป็นฝ่ายมาเลือกเจ้า !” “นี่ ท่านลุงกัณหราชา ไหนๆ  เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ท่านก็รับปากเขาสองคนไปเถิดน่า !” เฉิงกวงกล่าวเสียงดัง “นั่นสิ แล้วดูเขาสองคนก็ออกจะเหมาะสมกันปานนี้ !” หวงอวี่เห็นด้วย “ท่านพ่อ ขอร้องล่ะเพคะ !” ฝูหวนคุกเข่าลงอ้อนวอนเบื้องหน้าผู้เป็นบิดา กัณหราชาเห็นบุตรสาวใจเด็ดถึงเพียงนี้ ก็ได้แต่ถอนหายใจและยินยอมเลิกล้มความตั้งใจแต่โดยดี “เฮ้อ ช่างเถิดๆ  เชิญทำตามที่เจ้าพอใจเถิด !” “ดีจริงๆ  ท่านหญิงฝูหวน ท่านเต่า !” หมิงหลุนยินดีแทนคนทั้งสองอย่างจริงใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ จึงเอามือกุมท้ายทอยพลางพูดกลั้วหัวเราะ “โอ๊ะ ! จริงสิ ตอนนี้ท่านไม่ใช่เต่าแล้วนี่นา !” “ขอบคุณท่านมาก ท่านชายหมิงหลุน พวกข้าโชคดีเหลือเกินที่ได้ท่านช่วยเหลือ !” ฝูหวนกับชายหนุ่มคนรักกล่าวขอบคุณหมิงหลุนพร้อมกัน “ไม่ดอกน่า หากจะขอบคุณละก็ ต้องขอบคุณฉานอวี้ต่างหาก เพราะหากไม่ได้เขาช่วยไว้ ป่านนี้พวกเราคงได้ไปอยู่ในท้องนกกันหมดแล้ว” หมิงหลุนกล่าวอย่างขัดเขิน ฉับพลันนั้นฉานอวี้ได้หันขวับไปทางทิศที่ตั้งของวิหารเทพทันทีพร้อมกับคลื่นความตระหนกที่ผุดวาบขึ้นในใจ ก่อนจะเหาะทะยานขึ้นสู่ฟ้าลับหายไปในพริบตา “โอ๋ ?” หมิงหลุนมองตามปิศาจหนุ่มไปอย่างงุนงง “ฉานอวี้ออกจะขี้อายเกินไปแล้วกระมัง ? แค่เอ่ยชมคำสองคำก็ทนฟังไม่ได้เสียแล้วหรือ ?” “กลิ่นคาวเลือดรุนแรงอะไรอย่างนี้ !” หวงอวี่เองก็สัมผัสกลิ่นผิดปกติได้แล้วเช่นกัน “แปลกจริง ดูเหมือนจะเกิดเรื่องใดขึ้นอย่างนั้นล่ะ ?” กุมมวาโฬราชาลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวอย่างรวดเร็ว “กัณหราชา ท่านอยู่คุมสถานการณ์ที่นี่ ข้าจะไปดูที่วิหารเทพ” “ตกลง” กัณหราชากล่าวรับอย่างไม่มีการลังเล ไม่ใช่เรื่องธรรมดาจริงๆ หรือว่าวัตถุศักดิ์สิทธิ์ กัณหราชาลุกพรวดขึ้นยืนอย่างตระหนกทันที “พวกข้าไปด้วย !” เฉิงกวงกล่าวอย่างรวดเร็ว แล้วคว้าตัวหมิงหลุนเหาะขึ้นฟ้าไป “โอ๋ ?” หมิงหลุนยังจับต้นชนปลายไม่ทันถูก ก็ถูกเฉิงกวงพาเหาะขึ้นฟ้าไปด้วยกันเสียแล้ว ทางด้านฉานอวี้ซึ่งเหาะล่วงหน้าไปก่อนใคร ความรู้สึกสังหรณ์ร้ายที่ผุดขึ้นในใจได้แผ่ขยายออกไปมากขึ้นทุกทีๆ <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1.  ชิงกาง (Qing gang) แปลว่า เหล็กกล้าสีเขียวเรือง <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ วันรัฐธรรมนูญ 07:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านต่อ ^___^ จากคุณ : Caje - [ วันรัฐธรรมนูญ 09:41:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาลงชื่อค่ะ ^^ จากคุณ : oldword - [ วันรัฐธรรมนูญ 09:52:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านตั้งหลายวันคะ เปิดดูทุกวัน โฮ๊ย.......... วันนี้ได้อ่านแบบสะใจเลย ตอนใหม่ลงวันไหนคะ  จะได้เปิดอ่านต่อ จากคุณ : .[ใบไม้ร่วง - [ วันรัฐธรรมนูญ 13:52:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ๋~ ได้อ่านจนอิ่มเลยยย จากคุณ : เสราดารัล - [ วันรัฐธรรมนูญ 15:41:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๊ย อ่านไปขำไป ว่าแต่ คนแต่งคนเดียวกับเกมออนไลน์ด้วยปล่าวคะ จากคุณ : scottie - [ วันรัฐธรรมนูญ 15:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ Caje @ สวัสดีค่ะ ^___^ คุณ oldword @ สวัสดีค่ะ ^^ คุณใบไม้ร่วง @ ลงทุกวันจันทร์ค่ะ ^^ คุณเสราดารัล @ ก็ตอนนี้ค่อนข้างยาวน่ะค่ะ คุณ scottie @ คนละคนกันค่ะ นามแฝงของผู้เขียนราชาแห่งราชันคือ "จางอวิ๋น" ส่วนเรื่องนี้คือ "เซียงซืออิง" จากคุณ : Linmou - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาตามอ่านค่ะ สนุกจัง ^^ นั่งนับวันรอตอนใหม่ค่ะ (ฮา) จากคุณ : พลอยดำ - [ 11 ธ.ค. 50 04:33:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณพลอยดำ @ ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : Linmou - [ 17 ธ.ค. 50 06:55:13 ]