ผมเป็นผู้หมวดจบใหม่ มาจากมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งในภาคตะวันออก ผมโชคดีที่สอบเข้าเป็นนายทหารได้ และโชคดีมากที่ได้อยู่หน่วยที่ต้องออกรบ ลาดตระเวน ไม่ต้องต่อสู้กับกองเอกสารพะเนินเทินทึก

สมัยอยู่มหาวิทยาลัย ผมเองเป็นนักเลงพระตัวยงเหมือนกัน เวลาที่มีมากในมหา'ลัย ทำให้ผมมีเวลาไปเสวนากับ"เซียนพระ"ตัวยงหลายๆคน พระไหน ดี ดัง ขลัง ผมตะลุยหา จนกว่าจะเจอ บางที่ก็ปล่อยในราคาแพง บางที่ถ้าเขามีอยู่ก็ให้ผมฟรีๆ อาจเป็นเพราะเห็นเด็กมหาวิทยาลัยหน้าเด็กๆสนใจพระอุตส่าห์ดั้นด้นมาขอดู มาขอเช่าด้วยมังครับ

ตอนผมเข้ากรมใหม่ๆ นายสิบและจ่าหลายคนในหมวดผมที่เข้าข่าย"นักเลงพระ" ก็มาขอดูพระของผม บ้างก็...

"หมวด ขอผมลองหน่อยน่า"

"เอาพระแขวนคอแล้วยิงเหรอ ได้สิ" ผมขยับปืนสั้นข้างเอว "เอ้า ห้อยเลย เดี๋ยวยิงให้"

บางคนกล้าจริง แต่พอผมขยับปืนจะยิงจริง ก็หัวเราะแหะๆแล้วถอดพระวาง

"หมวดเล่นหวาดเสียว" เขาว่า

มีทหารคนหนึ่งในหมวดผม ชื่อ "จ่าสิบเอกสมพงษ์" มาจากตรัง ตัวเล็ก เป็นนายสิบอาวุโส อีกสิบปีเกษียณ อายุแกนี่เป็นพ่อผมได้ จ่าสมพงษ์เป็นชาวพุทธที่สุดยอดจริงๆเท่าที่ผมเคยเจอมา ถือศีล5 เหล้าไม่กินบุหร่ไม่สูบ ใส่บาตรทุกวัน เข้าวัดบ่อยมากกว่าเข้าเวร

นายสิบเด็กๆ แต่แก่กว่าผมพยักเพยิดมาทางจ่าสมพงษ์

"แกมีของดี หมวด" เขาว่า

"แกออกปะทะตั้งแต่หนุ่มจนแก่ ยิงกันยังกะฝนตก ไม่โดนแกสักนัด"

"จริงเรอะ" ผมหูผึ่ง

"ผมฟังมา"

ในวันหนึ่ง ผมต้องเดินทางเข้ากรุงเทพด้วยเหตุผลบางประการ เมื่อกลับมาบ้านพักในตอนเย็นมากๆ คนแรกที่ผมเจอคือจ่าพงษ์ นายสิบอาวุโส กำลังรดน้ำต้นไม้ในบ้านแกผมเดินไปไหว้จ่าพงษ์ แกตาโต ร้องลั่น

"ฮู้ หมวด อย่าไหว้ผมซี ผมต้องทำความเคารพหมวดตังหาก"

"นี่นอกเวลาราชการ" ผมอมยิ้ม นึกชอบแก คือปกติไม่ค่อยรู้สึกอะไรเพราะแกโคตรดุ บางทีผมกลัวแกมากกว่าทหารเกณฑ์ซะอีก

ผมดูแกก็ไม่เคยเห็นแกจะห้อยพระอะไร ไม่น่าเชื่อว่านี่คือคนที่เคร่งศาสนาคนหนึ่ง

เวลาผ่านไปผมฝึกทหารใหม่เสร็จ ปล่อยกลับบ้านรอบแรก กลับมาฝึกต่อ พอดีมีภารกิจออกปะทะกับขบวนการค้ายาเสพติด เป็นการปะทะครั้งแรกของผม ตำราเรียนช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ผมชักปอด

"จ่า...ถามจริงๆ จ่าออกปะทะมาจนป่านนี้ จ่าไม่เคยโดนยิงเหรอ"

"ไม่เคย" แกตอบซื่อๆ "ทำไม หมวด?"

"แค่สงสัย" ผมตอบ

แกหัวเราะหึๆ

"ในสนามรบห้ามกลัวนาหมวด หมวดกลัวเมื่อไหร่นอนวัดเมื่อนั้น ลุกขึ้นมาซ่อมแบบมหา'ลัยไม่ได้ แล้วลงหมวดตายสักคน มีคนเดือดร้อนอีกเยอะ"

"ผมไม่ได้มีพระดีอย่างจ่านี่นา" ผมแย็บเข้าไปสู่ประเด็นที่ต้องการมานาน

"พระดี?" แกพูดทวนคำช้าๆ "ผมไม่ได้ห้อยพระ หมวดก็เห็น"

แกไม่ได้ห้อยพระจริงๆ ผมดูมานานที่คอแกมีแต่เชือกผ้าสีกะดำกะด่างเส้นนึง

"แล้วที่คอล่ะ?" ผมถามเก้อๆ

"นี่ชายผ้าถุง"

ผมอึ้ง ผ้าถุง ปกตินี่สำหรับคนเล่นของขลัง อาคม ถ้าถูกผ้าถุงสะบัดใส่หัวพรึ่บ จบ ของหลุด แกเอามาห้อยคอ...

"ชายผ้าถุงแม่น่ะหมวด..." แกทำคิ้วย่น

"ขลังหรือ?" ผมถาม

"ผมไม่รู้หรอก" แกตอบซื่อๆ "แต่ตั้งแต่หนุ่มจนแก่ ผมยังไม่เคยโดนยิง หมวดก็คิดเอาเองแล้วกัน" แกหัวเราะ

"แล้วทำไมถึงไม่ห้อยพระล่ะ" ผมถามคำถามที่สงสัยมานานแล้ว

แกยิ้ม แล้วถามผมกลับผมช้าๆ แต่คำถามของแก กลับเป็นคำตอบ คำตอบทำให้ผมอึ้งไปนาน

"หมวดลองคิดดูว่า...สมมติ หมวดโดนยิง นอนบาดเจ็บใกล้ตายอยู่ข้างถนน ในตอนนั้นมีคนเดินผ่านมาสองคน คนแรกเป็นพระ คนที่สองเป็นแม่แท้ๆของหมวด หมวดคิดว่า คนไหนจะวิ่งเข้ามาหาหมวดก่อนกัน?"