ความคิดเห็นที่ 1 “แล้วคุณเคยเจอบอกอสำนักพิมพ์นี้หรือยังคะ”  ปาลินสาวร่างผอมหางตายาวรวบผมเป็นระเบียบซักไซร้   เธอหมายถึงบ.ก.คงกระพัน  คนที่เคยคุยด้วยผ่านเหน้าบอร์ดของเว็บไซด์สำนักพมพ์เงามาก่อน “คืนนั้น  ฝนตกหนักมาก  บอกอสำนักพิมพ์เงาเดินมาหยุดหน้าร้านซึ่งผมกำลังคุมช่างตกแต่งภายใน  เขาเดินมานั่งเก้าอี้ตัวที่คุณนั่งอยู่นี่แหละ  ..ทั้งร้านก็มีแค่โต๊ะที่คุณนั่งคุยกับผมอยู่แค่โต๊ะเดียว”  อัครเดชเท้าความ   ปาลินหายใจเข้าเฮือกหนึ่งจนลำตัวตั้งตรง  ประสานมือเข้าหากันบีบจนแน่น  สายตาฉายประกายบรรเจิด  มีความกระหายใคร่รู้มากขึ้นไปอีก    เธอมาที่นี่ก็เพราะนักเขียนคนหนึ่งในสำนักพิมพ์นี้   หลวมตัวเป็นแฟนนิยายของเขาอย่างเหนียวแน่น “จากนั้นเราก็เริ่มคุยกัน”  ชายเจ้าของร้านหนังสือเล่าต่อ   “คุณก็คงรู้อยู่ว่า  สำนักพิมพ์นี้ผลิตหนังสือออกจำหน่ายมาแล้วพอสมควร  แต่ขายผ่านทางเว็บไซด์เท่านั้น  เหลือเชื่อไหมล่ะครับ  สำนักพิมพ์นี้ไม่จำหน่ายหนังสือตามร้านหนังสือทั่วไป” สำนักพิมพ์เงาเปิดเว็บไซด์จัดจำหน่ายหนังสือตัวเองน่ะไม่แปลก   แต่ที่แปลกคือไม่ใช้สายส่ง   ไม่วางจำหน่ายตามร้านหนังสือทั้งประเทศทั่วไป  ไม่จัดบูธขายในงานเทศกาลหนังสือที่จัดขึ้นตามวาระต่างๆ   แต่กลับมีแฟนคลับจำนวนไม่น้อย  ทั้งไม่มีบอร์ดให้ใครมาแปะนิยายสร้างสีสันหรือกระตุ้นความสัมพันธ์ระหว่างกันในบอร์ด   นอกจากโพสต์เพียงงานของนักเขียนภายในซึ่งต้องมีรหัสผ่าน  แต่หากใครอยากส่งงานให้สำนักพิมพ์นี้ให้ส่งได้เลยทางอีเมลสำนักพิมพ์  อัครเดชคงหมายถึงอย่างนั้น “และที่น่าแปลกยิ่งกว่า  บอกอสำนักพิมพ์นี้บอกผมว่า  ไม่เคยเจอนักเขียนของตัวเองมาก่อน  แต่ละคนส่งงานเขียนมาให้เขาตีพิมพ์ผ่านทางอีเมลด้วยรหัสว่าต้นฉบับเงา  นักเขียนคนไหนส่งเมลมาด้วยข้อความนี้  เขาจะรู้ทันทีว่าเขาจะต้องเลือก  ไม่ใช่แฟนนิยายในบอร์ดหรือนักเขียนทั่วไปแน่” “ “แล้วคุณก่อตั้งสำนักพิมพ์นี้ขึ้นมาได้อย่างไร”  คืนนั้นผมถามเขา”  ปาลินขอบคุณที่อัครเดชถาม  เธอเองกำลังต้องการถามคำถามนี้เช่นกัน “ “จู่ๆ  ก็มีต้นฉบับเงาหลั่งไหลเข้ามาทางอีเมลผมมากมาย  พวกเขาบอกว่าผมเป็นผู้ถูกเลือก  พวกเขาต้องการผม   โธ่ .. ผมเคยเป็นบรรณาธิการกับเขาสักที่ไหน  แค่ชอบอ่านอะไรไปเรื่อยเฉื่อย..”  คุณคงกระพันบอกผมอย่างนั้น  พวกนั้นต้องการให้เขาเป็นบรรณาธิการสำนักพิมพ์และจัดพิมพ์งานเขียนของพวกเขา”   อัครเดชบรรยายถึงสิ่งที่คงกระพันชายหนุ่มร่างเล็กแกนผิวขาวซีดนัยน์ตาโหล  ผู้ที่เขาชวนเข้าหลบฝนในร้าน  แล้วกลับมาเล่าเรื่องราวประหลาดมากมายให้ฟัง  เมื่อทราบว่าเขากำลังจะเปิดร้านหนังสือ  หากไม่มีเว็บไซด์สนพ.เงาที่เขาเคยเข้าไปชื่นชมมาก่อนจริง   เขาคงอยากไล่คงกระพันให้ออกจากร้านแล้ว     ปาลินพยักหน้าเข้าใจ  ใช่.. นี่ถ้าไม่มีอินเทอร์เน็ต  สำนักพิมพ์นี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร  ทั้งยังไม่รู้จะสื่อสารกับกลุ่มลูกค้าของตัวเองได้อย่างไรเหมือนกัน  เธอเห็นมีนักเขียนเข้ามาพูดคุยกับแฟนหนังสืออยู่บ้าง  แต่ทางเว็บไซด์กลับไม่เคยลงภาพหรือประวัตินักเขียนคนไหนเลย  พวกเขาล็อกอินเข้ามาเพื่อยืนยันว่า  ไม่ใช่นักเขียนตัวปลอม  และพวกเขาไม่โพสต์นิยายตัวเองในเว็บนิยายอื่นๆ ถ้าปาลินไม่หลงเข้าไปในเว็บสำนักพิมพ์นี้  ไม่หลงอ่านนิยายบางเรื่องจนติดหนึบ  เธอคงไม่ทราบว่ามีสำนักพิมพ์แห่งนี้เกิดขึ้นในประเทศไทย  ไม่ตามหานักเขียนคนหนึ่งอย่างจ้าล่ะหวั่น  และคงไม่มาที่ร้านนี้  หลังรู้ข่าวว่าสามารถหาซื้อหนังสือจากร้านแห่งแรกซึ่งเปิดขึ้นได้แล้ว และทันทีที่ทราบเรื่องแจ้งประกาศว่าเปิดร้านหนังสือเงาจากทางเว็บ   สาเหตุจากมีคนเรียกร้องเข้ามามาก  เนื่องเพราะอยากเห็นรูปเล่มของหนังสือก่อนตัดสินใจซื้อ   ปาลินจึงดั้นด้นเดินทางมาเพื่อให้เห็นรูปร่างของร้านหนังสือเงานี้จนได้   ไม่ซิ  บางทีเธออาจเจอเขา  นักเขียนคนนั้นต่างหาก ร้านหนังสือเงาไม่ใหญ่นักหากเป็นร้านหนังสือธรรมดาๆ  แต่ถือว่าไม่เล็กเลย  สำหรับสถานที่ที่จัดขายหนังสือของสำนักพิมพ์เงาแห่งเดียว   แค่คูหาเดียวก็เกินพอ  เจ้าของร้านมีมิตรไมตรีต่อคนอ่านเป็นอย่างดี  เขาจัดอีกคูหาคล้ายเป็นที่นั่งพัก  นั่งดื่ม  นั่งพูดคุย  มีอาหารว่างและเครื่องดื่มด้วยระบบบริการตัวเอง  ..เมื่อเธออยากคุยกับเขา  อัครเดชเจ้าของร้านก็ชวนเธอมานั่งคุยด้วยดี   หรือเขาอยากหาคนคุยเรื่องนี้ด้วยอยู่เหมือนกัน “เป็นสำนักพิมพ์ที่ลึกลับมากค่ะ”  ปาลินซดชาเข้าอีกอึก  ความหวังจะเจอนักเขียนคนโปรดแทบมอด  ที่นี่ก็สืบค้นอะไรไม่ได้มากอย่างที่คาดหมาย  มองดูหนังสือเล่มใหม่ของเขาที่เพิ่งออกในมือ “แต่นักเขียนแต่ละคนลึกลับกว่าอีก  อย่างที่บอก  คุณคงกระพันบอกผมว่าเขาไม่เคยเจอใครเลยสักคน  นอกจากส่งเงินไปตามที่พวกนักเขียนแจ้งไว้”   “แล้วจะเจอบอกอได้อย่างไรคะ”  สาวนักอ่านท่ายังไม่หมดหวัง  ยังเพียรหาหนทางจะเจาะเข้าถึงนักเขียนของเธอให้จงได้   ผ่านทางบก.ก็ยังดี “หมายถึงคุณหรือผม”  อัครเดชถาม “นั่นซิคะ  เอาหมายถึงคุณดีกว่า”   “หลังคืนนั้น  ผมไม่เคยเจอเขาอีกเลย  เขาติดต่อมาขอเช่าร้านทางโทรศัพท์ในวันรุ่งขึ้น  ส่วนใหญ่ผมติดต่อเขาทางเว็บ  เมล   ส่วนโทรศัพท์เขาเป็นฝ่ายติดต่อมามากกว่า” “ไม่อยากเชื่อเลย  ว่ายอดขายของสำนักพิมพ์แค่ผ่านทางเว็บจะขยายใหญ่โตจนมาเช่าร้านคุณได้” “ผมก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน  แต่บอกอยืนยันกับผม  เราคุยกันหลายรอบ  และเขาบอกให้ผมเชื่อ  เพราะทีแรก  เขาเองก็ไม่อยากเชื่อ  เมื่อพวกนักเขียนเลือกเขา  ขอร้องเขา  และขอให้เขาลองเสี่ยงดู  แค่สร้างเว็บและเริ่มพิมพ์เล่มสองเล่มแรก  มันก็ไปได้  ไม่น่าเชื่อจริงๆ”    ใช่  ไม่น่าเชื่อจริงๆ  ขนาดนักเขียนมีชื่อเสียงหลายคนจัดทำสนพ.ขึ้นเอง  สร้างเว็บไซด์ส่วนตัว  ยังต้องอาศัยการออกบูธตามงานและวางขายทั่วประเทศ  แต่สำนักพิมพ์แห่งนี้เสมือนบังเกิดขึ้นเล่นๆ  เป็นไปได้หรือที่ยอดขายจะมากพอขนาดสร้างร้านหนังสือของตัวเอง  ซ้ำร้านหนังสือก็ยังเหมือนเกิดขึ้นเล่นๆ  แต่ไม่นานหรอก  สองคูหานี้อาจไม่พอ  ใครจะไปตรัสรู้ได้ จากคุณ : suparatta - [ 13 ธ.ค. 50 11:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  * ที่จริงบ.ก.คงกกระพันยังเล่าเรื่องนักเขียนในค่ายให้อัครเดชฟังไม่หมด  ใช่ว่าเขาจะไม่รู้จักนักเขียนคนไหนเลย  หลังได้รับเมลต้นฉบับเงา  ของเพื่อนๆ บางคนซึ่งฝันจะเป็นนักเขียนมาก่อน  เขาคิดว่าท่าจะมีคนล้อเล่นเข้าให้   เพราะเพื่อนคนนั้นได้ตายไปแล้ว  แต่เมลจากหนึ่งคน  เพิ่มเป็นอีกคนและอีกคน   เขาเริ่มรู้สึกหวาดขยาด  แต่ยังเดาเอาว่าเป็นเพียงเรื่องอำกันขำๆ ระหว่างเพื่อนฝูงใครสักคน  พวกมันรู้ว่าเขาชอบอ่าน     จากเรื่องตลกที่คาดว่าคงจะมีใครมาล้อเล่น  กลายเป็นเรื่องชวนขนหัวลุกเมื่อเปิดเมลออกอ่าน  สำนวนไอ้นนท์จริงๆ เขาจำได้ดี    ต่อมาก็มีเมลมาจากน้องเกื้อ  สาวน้อยนักอยากเขียนผู้เสียชีวิตเพราะจมน้ำขณะท่องเที่ยวเขียนสารคดี  แล้วยังใครต่อใครที่เคยฝันจะเป็นนักเขียน  และนักเขียนบางคนที่ฆ่าตัวตายไปเพราะผิดหวังชีวิตจากเส้นทางนี้ ไอ้นนท์หรืออานนท์  นักเขียนหน้าใหม่น่าจับตามอง  ข่าวแวดวงวรรณกรรมเคยลงตีพิมพ์หลาไว้อย่างนั้น  แต่ผลงานมันไม่เคยมีสนพ.ไหนรวมเล่มให้   กับแดนเสือฟ้า  นักเขียนผู้เคียวกรำอยู่ในวรรณกรรมไทยมานานแต่หามีใครรู้จักไม่  พวกเขาดังกันเองอยู่ในกลุ่มกันเอง  ความดังที่คนนอกวงการไม่เคยกระดิกหู  ยังเทียบน้องๆ มัธยม มหาวิทยาลัย  ซึ่งเข้ามาเขียนนิยายแนวนิยมโพสต์ตามเว็บและได้รับการตีพิมพ์จนมีชื่อไปตามๆ กันไม่ได้   คงกระพันยังจำได้ดี  วงเหล้าย่อมๆ หลังบ้านยามเย็นในเย็นย่ำของวันๆ หนึ่ง   ข้างบ้านเช่าหลังเล็กๆ   เขากับอานนท์และแดนเสือฟ้า  ตั้งวงเหล้าขาวกับกับแกล้มมีถั่วและกบปิ้ง  เหล่ากบโชคร้ายเมื่อคืนฝนหนึ่ง  พวกมันร้องเพลงเรียกหาความรักในวสันตฤดู  แต่พวกเขากลับมอบความตายให้กับพวกมันแทน “วรรณกรรมคงจะตายแล้ว”  อานนท์นักเขียนหนุ่มน้อยเปรยขณะขบถั่ว  แต่เหล่ากบนั่นตายแล้วแน่นอน  อานนท์ไม่กล้ากินกบ  เขาเป็นคนประเภทไม่กล้ากินเนื้อสัตว์ “คนไทยไม่อ่านหนังสือหรอก”  คงกระพันจำได้ว่าตนได้กล่าวอย่างนั้น  ขณะเอนกายนอนดูยอดมะพร้าวไหวอยู่ใต้ราวฟ้า   “ใครว่า  วงนิยายออกจะครึกครื้น  เด็กๆ วัยรุ่น  ยังเข้ามาเขียนกันเกร่อ  สำนักพิมพ์ร่ำรวยไปตามๆ กัน   พวกเขาสร้างเด็กใหม่ด้วย”  น้ำเสียงของแดนเสือฟ้าคล้ายน้อยใจในโชคชะตา   โชคชะตาที่พวกเขาต้องมาคาดหวังรางวัลซีไรต์บ้าบอ  ทั้งที่ไม่ใครรวมเล่มให้  แถมรางวัลนี้ทุกปี  คนที่ได้ก็ถูกวิพากษ์ระงม “เออว่ะ  แล้วทำไมวงวรรณกรรมไม่ขยายใหญ่โตแบบนั้นบ้าง  มีนักเขียนหน้าใหม่เกิดขึ้นเยอะๆ  มีแนวเขียนประยุกต์ใหม่ๆ พัฒนาออกมาจากสายวรรณกรรม  มีสีสันใหม่ๆ”  คงกระพันเออออ  เขาเองก็เริ่มสงสัยไปกับเพื่อนนักเขียนทั้งสอง  เพราะเห็นว่าแวดวงนิยายดูออกจะคึกคัก  หรือว่าแวดวงวรรณกรรมมันก็ไปของมันได้สวยอยู่แล้ว  เขาไม่รู้อะไรมากนักหรอกนอกจากฟังเพื่อนๆ บ่นมาอีกที   “คนไม่อ่านมั๊ง..”  อานนท์ตอบคงกระพัน   “หรือว่าไม่มีใครกล้าพิมพ์  ไม่ผลักดัน  ไม่พัฒนา  ไม่มีห่าอะไรใหม่” “กูก็เบื่อ  อะไรๆ ก็ว่าคนไม่อ่าน  นักเขียนหน้าใหม่ไม่มี  คนพิมพ์เจ๊ง” “ตรงไหนกันล่ะพี่  ที่เป็นปัญหา” “ทำไมจะไม่มี  นักเขียนหน้าใหม่มันเกิดได้แค่แสงไม้ขีด  ผุดออกมาก็มอดดับทันที  ไปเขียนแนวนิยม  ยังพอได้สตุ้งสตางค์  เรื่องผี  เรื่องลึกลับ  ดีกว่าอีก” “วนกลับไปกลับมา  แล้วก็ว่าไม่มีนักเขียนหน้าใหม่ที่จะเจ๋งพอ” “ไม่มีจะแดกมากกว่า  ไม่รู้จะเขียนทำไม  เขียนอะไรใหม่ๆ ไว้ทิ้งเสียเปล่า  พัฒนาการเขียนทิ้งนะ  กูว่าอย่างนั้น..” “แล้ววงวรรณกรรมมันต้องมีเล่นพรรคเล่นพวก  มีเลียไหมพี่  เหมือนพวกวงการมายา” คราวนี้ไม่รู้ว่าใครต่อใครพูดบ้าง  จบการเสวนาของบรรดานักพยายามเขียนเมื่อเหล้าหมดขวดลงดื้อๆ    และเย็นนั้นอานนท์กับแดนเสือฟ้าบอกเขาต้องรีบกลับบ้านเพราะมีธุระด่วน   เพียงแต่คงกระพันไม่นึกว่า  ทั้งสองจะรีบซ้อนท้ายจักรจานยนต์ไปทำธุระด่วนที่บ้านเก่า   รถจักรยานยนต์วิ่งทะยานชนเสาไฟฟ้า   ทั้งสองกอดคอกันตายริมถนนนักเขียน  เป็นชื่อถนนที่คงกระพันไม่เข้าใจอีกว่า  ทั้งสองเลือกมาทำธุระที่นี่อย่างนั้นหรือ   สามปีผ่านมาแล้วกับเหตุการณ์นั้น จากเมลของเพื่อนนักเขียนต่างวัยสองคนนี้ที่ส่งมาถึงเขาอย่างน่างงงวย   และจากบางคนที่ฆ่าตัวตายซึ่งเขาพอเคยได้ยินชื่อบ้าง  คนพวกนี้ร้องขอให้ตั้งสำนักพิมพ์ตีพิมพ์งานของพวกตน  หลังจากนั้นก็มีนักเขียนที่คงกระพันไม่รู้จักทยอยส่งต้นฉบับเงามาให้เขาอีกมากมาย   ทำไมสำนักพิมพ์เงาจะไม่โด่งดัง  ก็ผลงานนักเขียนในค่ายแต่ละคน  ล้วนแต่เป็นเรื่องราวบอกเล่าเรื่องที่พวกเขาไปประสบพบพานอยู่ขณะนี้  มันยิ่งกว่าแนวผี  แฟนตาซี  ไซไฟ  หรือแนวเหนือจริง  ฯลฯ  ของค่ายสำนักพิมพ์ไหนๆ       คงกระพัน  เผากระดาษเงินกระดาษทองในมือ  มันติดไฟ  ขยายเป็นเปลวใหญ่  เขาปล่อยมันลอยไปในอากาศก่อนไฟจะลุกลามลวกมือ  กระดาษเงินกระดาษทองปลิดปลิวเป็นอิสระอยู่เบื้องบนฟ้าเวิ้งสีอำพรรณ รถคันที่หกจอดเด่นเป็นสง่าอยู่ในบ้านหลังที่สาม   บรรณาธิการวัยกลางคนสำนักพิมพ์เงาอย่างคงกระพัน  คงไม่ต้องใช้ความเพียรพยายามใด  แค่มันมาถึงตัวเขาเอง   มันมาจากกองหนังสือนั่น  เขานั่งมองกองหนังสือล็อตใหม่ที่กำลังทยอยจำหน่ายออกไปเรื่อยๆ ผ่านทางเว็บไซด์  และจากทางร้านหนังสือเพิ่งเปิดใหม่อีกแห่ง *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  *  * ดึกมากแล้ว  อัครเดชกำลังจะปิดร้านหนังสือ   ปาลินกำลังจะกลับบ้าน   สาวนักอ่านหางตายาวครุ่นคิดแต่ว่า  แล้วเธอจะตามหานักเขียนที่ชื่อ “ชาดำเย็นสอง” นักเขียนผู้ชื่นชอบเขียนเรื่องรักใคร่ของคนในโลกแห่งวิญญาณเสรีได้อย่างไร  มันช่างประทับจิตประทับใจของเธอเหลือพรรณนา... หรือเธอหลงรักเขาเข้าเต็มประดา...  แต่โอ้อนิจจา...  บรรดานักเขียนค่ายสำนักพิมพ์เงาช่างยากจะติดตามหา... .. แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 50 20:10:28 จากคุณ : suparatta - [ 13 ธ.ค. 50 11:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่แน่ใจว่าคุณ suparatta โพสต์จบหรือยัง เพราะอ่านท่อนสุดท้ายแล้วเหมือนเรื่องขาดๆ ไป ชอบความคิดจังค่ะ สำนักพิมพ์เงา เหมือนเป็นสำนักพิมพ์สำหรับนักเขียนที่ไม่สมหวังในชีวิตเลยนะ จากคุณ : ปลายลมหนาว - [ 13 ธ.ค. 50 17:06:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 .. เหมือนไม่จบเหรอ  งั้นมาแก้ตอนจบนิดนึง ขอบคุณ  คุณปลายลมหนาว  มั่กๆ ความจริง  อยากให้กำลังใจทั้งนักเขียนและสนพ. อะจ๊ะ เขียนกันขนาดไปอยู่สัมปรายภพแล้ว ไม่ขำเหรอ  ก็คนชอบเขียน  เขาก็เขียนของเขาไปเนอะ  ^_^ " แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 50 20:11:19 แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 50 20:07:25 จากคุณ : suparatta - [ 13 ธ.ค. 50 17:53:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เยเย  แก้ไขข้อความเป็นแล้ว เพ่งเห็นนี่แหละ.. ว่ามันอยู่ตรงไหน   คือเห็นแต่โพสต์แรก  อันพื้นสีฟ้า แต่ตรงเม้นท์  มันอยู่ข้างบนนี่เอง   แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 50 20:21:41 แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 50 20:09:12 จากคุณ : suparatta - [ 13 ธ.ค. 50 17:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่เจอคงดีแล้วล่ะนะ แหะๆ จากคุณ : scottie - [ 13 ธ.ค. 50 20:42:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ scottie สงสัยจะอย่างนั้น   แต่ได้เจอกับเขาสักทีเนอะ  - - " ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันอีกจ๊ะ จากคุณ : suparatta - [ 14 ธ.ค. 50 10:56:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอเวบไซต์นี้หน่อยได้ไหม เผื่อจะเข้าไปหาหนังสืออ่านมั่ง บรื๋อออออ.... จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 14 ธ.ค. 50 15:19:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณใบเตย  จะเข้าไปจริงเหรอ ภพหน้าของบางคน  อาจเป็นสรรค์ก็ได้นา หรือไปเป็นมนุษย์ต่างดาวดี ใช่ว่าจะน่ากลัว   ซะเมื่อไหร่  ... ขอบคุณที่แวะทักทาย จากคุณ : suparatta - [ 15 ธ.ค. 50 12:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สำนวนเหมือนคนเขียนนิยายมาก่อน แต่ไม่ได้หมายความว่าเรื่องของคุณไม่ดีนะ อย่างน้อยคุณก็มองเห็นว่าปัญหาของเรื่องสั้นที่มันมีอยู่ ผมขอแสดงความเห็นสักนิดละกันครับ ผมว่าการลำดับเรื่องในช่วงต้นดีครับ น่าติดต่อ แม้คนอ่านจะพอเดาได้แล้วล่ะ ว่าสนพ.เงา นี่มันยังไง แต่การเล่าใน คห. 2  ซึ่งเป็นตอนจบ กลับจบแบบไม่มีพลัง คือการเรื่องสั้น มันก็มีการจบหลายแบบ วิธีที่นิยมกันคือจบเมื่อไคลแม็กซ์ จบเมื่อกราฟของเรื่องดำเนินมาถึงขีดสุด แต่เรื่องนี้ จบแบบเรียบง่าย มันเลยทำให้เมื่ออ่านจบแล้วไม่ประทับใจเท่าที่ควร เรื่องสั้น ต้องขมวดตอนจบให้ดี ให้สอดคล้องกับ Theme ที่เราต้องการนำเสนอ ถือเสียว่าเป็นความเห็นของคนอ่านคนหนึ่งนะครับ จากคุณ : นักเลงหนัง - [ 16 ธ.ค. 50 10:29:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณคุณนักเลงหนังมั่กๆ ไม่เคยเขียนนิยาย  แต่กำลังพยายามอยู่  เพราะอยากเขียนเรื่องยาว เรื่องนี้  เขียนด่วนเพื่อให้กำลังใจนักเขียนอะจ๊ะ   เข้ามาช่วงบ่นกันพอดี ...แต่คงมีบ่นเรื่อยๆ ละมั๊ง   เรื่องสั้น  ลำดับเรื่องช่วงต้นดี  แต่จบไม่มีพลัง   ก็คงจริง.. เพราะมีเรื่องของปัญหาเข้ามาแทรกบอกอยู่เยอะเชียว (ตามที่ฟังเขามา) (คือว่าคนเขียน  ไม่ใช่คนที่จะมุ่งหวังแต่ให้เรื่องมันดีไปตามทางงานเขียน แต่มักมีจุดมุ่งหมายซ่อนอยู่ในใจเยอะเหลือเกิน... แล้วเอามาบวกๆ กัน) เพื่อให้ตัดสินใจเอง  ว่าจะเลือกอะไรให้ตัวเองต่อไป (หรือว่าอันนี้  คือเป้าหมายหลัก  คุณว่าอันไหน ??) ความสุข  การมาพบกันตรงจุดกลาง หรืออยากทำอย่างเดิม  ตามที่พอใจ....... คือมันต้องเลือกเอง ขอบคุณมากๆ  คุณอยากให้มันจบอย่างไร  คุณคงคิดไว้แล้ว.. ?? คำแนะนำของคุณ  มีค่ามาก   แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 50 11:26:04 จากคุณ : suparatta - [ 16 ธ.ค. 50 11:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หวัดดีครับคุณสุภารัตตะ (สะกดถูกมั้ยเนี่ย) เป็นเรื่องสั้นที่กระทบใจหลายคน เลยล่ะมั้งผมว่า อิๆๆ  ชอบบรรยากาศของร้านจังครับ คนแถวนี้หลายๆ คนก็ มีความฝันแบบเดียวกับอัครเดชเหมือนกันนะ (ได้ยินประจำ)  ถ้ามีร้านเก๋ๆ แบบนี้ซักหลายๆ ร้าน คงจะดีมิใช่น้อย จบแบบนี้ อยากให้มีภาคสอง อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 ธ.ค. 50 14:27:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ถ้าอย่างนั้น ผมจะกลับมาต่ออีกรอบล่ะกันนะครับ ที่ว่าจบไม่มีพลังเพราะ 1. เรื่องเพิ่มประเด็น(ในตอนจบ)ให้ปาลิน ตามหานักเขียน "ชาดำเย็นสอง" ที่เธอหลงรัก ซึ่งตอบคำถามว่า ทำไมเธอจึงสนใจ สนพ.เงา (เธออ่านงานของนักเขียนคนนี้แล้วชอบจึงอยากรู้จักเขา(ตกหลุมรัก) และสนใจสนพ.เงา) 2.ซึ่งข้อ 1 นั่นคือช่วงจบของเรื่องซึ่งไม่ได้ขมวดอะไรเลย เหมือนเพื่อเป็นเหตุผลให้รู้ว่าทำไมปาลิน ถึงสนใจเรื่องของ สนพ.เงา เท่านั้นเอง หากในเรื่องมีการท้าวความว่าปาลินเองก็อยากเป็นนักเขียน อาจเพิ่มให้ปาลินคิดเรื่องสนพ.เงา จนเมื่อเธอรู้สึกตัวเธอขับรถมาถึง ถนนนักเขียนตอนไหนก็ไม่รู้ตัว อันนี้ยังพอจินตนาการต่อได้ว่า ปาลินที่อยากเป็นนักเขียนคงตายด้วยอุบัติเหตุอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า (หลังจากเรื่องจบ) แต่ Theme ก็จะไม่ใช่อย่างที่คุณต้องการ มันจะกลายเป็น นักเขียนดี ๆ ล้วนตายแล้ว = วรรณกรรมตายแล้ว (ตอนแรกผมคิดว่าคุณใช้ Theme นี้ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่) ส่วนที่คุณถามว่าผมอยากให้จบยังไงนั้น ผมเองก็ตอบตอนนี้ไม่ได้เหมือนกันครับ ตอนจบมักจะออกมาเองตอนที่ลงมือเขียน ขอนอกเรื่องนิดหนึ่ง ถ้าตามหา "ชาดำเย็นสอง" ผมไม่รู้จัก แต่ถ้าเป็น "กาแฟสอง" ผมเคยเห็นชื่อนี้ผ่าน ๆ ไม่รู้ว่าคุณหมายถึงชื่อนี้หรือเปล่า จากคุณ : นักเลงหนัง - [ 16 ธ.ค. 50 15:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ***คุณนักเลงหนัง ขอบคุณมากที่เข้ามาเสวนา ถ้าทั่วไป ก็คงอยากจะให้ปาลินอยากเป็นนักเขียน   และต้องตายอยู่เหมือนกัน  เรื่องคงจะแน่นดี แต่ที่จริงมีจุดมุ่งหมายอื่นแอบซ่อน  เรื่องของปาลินแค่เพิ่มความสนุกหลอกให้อ่านตาม แล้วก็ไม่ใช่นักเขียนดีๆ ตายหมดนะ  คือว่า.. แค่.. อยากให้คนที่คิดจะเขียนได้เลือกสิ่งที่เขาต้องการ..... โดยนำเสนอข้อมูลเคยได้ยินมา  แล้วให้เขาตัดสินใจเอง ***คุณพีทคุง ขอบคุณมากๆ นะ ความจริงเรื่องนี้  สำนวนค่อนข้างเป็นเรื่องยาวอยู่เหมือนกัน อยากอ่านต่อเหมือนพีทคุงเหมือนกัน  ...อีกแระ.. มีใครจะมาเขียนต่อ..  สำนักพิมพ์เงา  ตอน 2  ไหม ??? อยากอ่าน ... มาต่อที พอจบแล้ว  ใครจะมาต่อ  ตอน  3  4  5 ..  อีก  ก็คงดี กลายเป็นเรื่องยาว   มันจะโหดขึ้นเรื่อยๆ ไหม  หรือ  ตลก จนคาดเดาไม่ได้เลย.. คุณนักเลงหนัง  คุณใบเตยหอม  คุณปลายลมหนาว  คุณพีทคุง  สนใจไหมล่า.. จะเอาอะไรมาหลอกล่อดีละนะ แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 50 17:05:56 แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 50 16:52:47 จากคุณ : suparatta - [ 16 ธ.ค. 50 16:42:09 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สนพ นี้มีจริงอ่ะป่าวคะ ถ้ามีจะเป็นคนนึงน๊าที่จะไม่เข้าไป แอบกลัว อิอิ น่าจะมีต่อเนอะ ตอนจบมันยังแข็งๆ อ่ากั๊บ จากคุณ : ดาวเหงา_Lonely Star - [ 19 ธ.ค. 50 11:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบร้านหนังสือจังค่ะ อยากมีร้านแบบนี้ เป็นความฝัน การได้นั่งอ่านหนังสือที่ชอบสักเล่ม ก็มีความสุขแล้วววว จากคุณ : OhHOhAe (เด็กสรรพสน) - [ 19 ธ.ค. 50 12:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เด็กสรรพสน OhHOhAe อืม  นะ  นั่งอ่านหนังสือ  จิบกาแฟ  สนุกกว่าเขียนตั้งเยอะเนอะ ร้านหนังสือแบบไม่เสี่ยงอย่างนี้  อยากมีเหมือนกัน... คุณดาวเหงา สนใจเขียนต่อไหม??   จากคุณ : suparatta - [ 20 ธ.ค. 50 12:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ปัจจุบันแนวการเขียนที่ขายได้และสำนักพิมพ์สนับสนุนมักเป็นแนวนิยม ความคิดใหม่แปลกแนว สำนักพิมพ์ไม่กล้าจัดพิมพ์ วรรณกรรมในประเทศไทยจึงไม่มีการพัฒนาและเปิดกว้าง ส่งผลให้ "วรรณกรรมตาย" ซึ่งที่มันตาย เกิดจากการไม่ให้โอกาสแนวความคิดใหม่ เมื่อแนวความคิดไม่เกิด ก็เหมือนตาย นักเขียนเรื่องนั้นก็ตายตาม ไม่รู้ผมคิดสิ่งที่คุณสะท้อนออกมาถูกรึเปล่านะครับ แต่ผมชอบมากๆ จากคุณ : Kenessar - [ 26 ม.ค. 51 21:44:25 A:124.157.154.234 X: ]