ความคิดเห็นที่ 1 เทือกเขาเศียรมังกรเป็นสาขาหนึ่งของเทือกเขามังกรขนดเช่นกัน แต่ทางเข้าไม่ได้อันตรายอย่างทางเข้าเทือกเขาหางมังกร ตำแหน่งของเทือกเขาเศียรมังกรอยู่ทางตะวันตกสุดของทวีปกู่ย่า บริเวณเทือกเขามีเมืองอยู่เมืองหนึ่ง ชื่อว่า “เมืองเขี้ยวมังกร” (หลงหยาเฉิง) ทางเข้าเทือกเขาอยู่ทางตะวันออกของเมือง ห่างจากตัวเมือง ๑๐ กิโลเมตร หลังจากทั้งสองมาถึงสถานที่เป้าหมายในสภาพมอมแมมฝุ่นจับไปทั้งตัว เฉินเฟิงก็ถูกทิวทัศน์ตรงหน้าดึงดูดเข้าให้ทันที ตรงหน้าคือหุบเขาที่ลึกจนมองไม่เห็นก้น มีเสียงมังกรร้องคำรามดังกึกก้องมาเป็นระยะๆ บวกกับพายุเฮอร์ริเคนในหุบเขาที่โหมพัดแรงอยู่ตลอดเวลา ทำเอาเฉินเฟิงอดสงสัยไม่ได้ว่าแล้วจะข้ามไปยังไงกันล่ะนี่ ? ครุโฬยกมือขวาขึ้นดูเวลา แล้วพูดว่า “พี่เฟิง ที่นี่คือหุบเหวซ่อนมังกร (เฉียนหลงเยวียน) ที่ฉันเคยบอกไว้ ถ้าลงไปข้างล่างจะเป็นเหมือนหุบเขามรณะ คือไม่สามารถใช้ม้วนคาถากลับบ้านได้ แต่ไม่มีใครเข้าไปในเทือกเขาเศียรมังกรจากทางนี้กันหรอก นอกจากว่าจะมีปีกบินไปได้ หรือไม่ก็เก่งพอจะสู้กับมังกรพิภพที่ก้นเหว ไม่อย่างนั้นถึงเนินจมูกสิงห์ที่เป็นทางเข้าเทือกเขาเศียรมังกรของจริงจะมองเห็นรำไรแค่ไม่ถึงสามกิโลเมตรข้างหน้า ก็เหมือนห่างกันสุดขอบฟ้าโน่นแหละ คือได้แต่มองอย่างเดียว หมดปัญญาจะไปให้ถึง” “แล้วเราจะผ่านไปยังไงล่ะ ? นายบอกว่าหมาป่าอยู่ในหุบเขาไม่ใช่เหรอ ?” เฉินเฟิงถาม “ผู้น้องก็ต้องรู้เส้นทางอื่นน่ะสิ !” ครุโฬตอบ แล้วชี้ไปยังตำแหน่งเหนือหุบเหวซ่อนมังกร ห่างจากจุดที่ยืนกันอยู่ไกลออกไปทางซ้ายและขวา “ที่ที่พวกเรายืนอยู่ในตอนนี้มีชื่อเรียกว่า ปากลา พี่มองเห็นเส้นสีดำๆ เหมือนเถาวัลย์พาดผ่านหุบเหวพวกนั้นหรือเปล่า ? เจ้านั่นจะมีอยู่ทางซ้ายกับทางขวาด้านละสามเส้นสมมาตรกันพอดี ในแผนที่ไม่มีบอกไว้อีกเหมือนกัน แต่ทุกคนต่างก็เรียกมันว่า ทางหนวดมังกร “ในแต่ละวันจะมีอยู่สามช่วงเวลาที่ลมพายุจะมารวมตัวกันอยู่ที่ปากลานี่ โดยแต่ละครั้งจะกินเวลานานประมาณหนึ่งชั่วโมง มีแต่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่จะฉวยโอกาสข้ามผ่านทางหนวดมังกรไปได้” หลังจากพยายามเพ่งมองจนสุดสายตาก็ยังมองไม่เห็น เฉินเฟิงได้แต่หยิบกล้องส่องทางไกลออกมาส่องดู ค่อยมองเห็นถนนที่ชื่อว่าทางหนวดมังกร พอนึกถึงว่าตัวเองต้องเดินไปบนทางนั้น ขาก็พาลจะสั่นขึ้นมาทันที ครุโฬทำหน้าที่มัคคุเทศก์อธิบายต่อไปว่า “ทางหนวดมังกรหกสายนี้ ผู้น้องเคยไปมาแค่สามสาย เส้นทางด้านขวาเส้นที่หนึ่งกับสองข้ามไปได้ง่ายที่สุด ผู้เล่นส่วนใหญ่จะไปรวมกันอยู่ที่นั่น แต่ถ้าจะไปหุบเขาที่ผู้น้องค้นพบ พวกเราก็ต้องใช้เส้นทางด้านซ้ายเส้นที่สาม แต่ลำพังเราสองคนคงผ่านสัตว์อสูรเฝ้าทางไปไม่ได้ง่ายๆ แน่ วันนี้ท่าจะไม่มีโอกาสข้ามไปซะแล้ว เดี๋ยวเราไปที่เมืองเขี้ยวมังกรจ้างพวกทหารรับจ้างกันก่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยข้ามไปกันดีไหม ? ขอแค่ผ่านสัตว์อสูรเฝ้าทางไปได้ จะเข้าไปลึกกว่านี้ก็ไม่ยากแล้วล่ะ” เดิมทีทั้งสองตกลงกันแล้วว่าจะเลิกเรียกกันว่าพี่ท่านกับผู้น้อง แต่ทั้งคู่ต่างถูกชะตากันแต่แรกพบ แถมยิ่งคุยก็ยิ่งถูกคอ จึงเกิดความคิดอยากสาบานเป็นพี่น้องกัน หลังจากต่างฝ่ายต่างถามอายุกันแล้ว ค่อยรู้ว่าเกิดปีเดียวกันเสียด้วย ถึงครุโฬจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่า แต่ความจริงอ่อนกว่าเฉินเฟิงอยู่หลายเดือน พอเฉินเฟิงที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับบรรยากาศของหุบเหวซ่อนมังกรได้ยินครุโฬบอกว่าจะจ้างทหารรับจ้าง ก็ถามงงๆ “น้องครุฑ มีอาชีพทหารรับจ้างด้วยเหรอ ? แล้วสัตว์อสูรที่เฝ้าทางเก่งมากเลยหรือ ? ทำไมต้องจ้างทหารรับจ้างมาช่วยด้วยล่ะ ?” ครั้นเห็นเฉินเฟิงจมดิ่งกับทิวทัศน์ข้างหน้าอีกแล้ว ครุโฬที่ชักจะชินก็หัวเราะเบาๆ เพราะถึงเส้นทางช่วงนี้จะไม่ยาวมากเท่าไร แต่เฉินเฟิงที่เพิ่งจะได้เห็นสภาพภูมิประเทศแบบนี้เป็นครั้งแรกก็มีอาการเคลิบเคลิ้มสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้มาตลอดทาง “พี่เฟิงเอ๋ย ใจลอยอีกแล้วหรือ ? ผู้น้องเพิ่งจะบอกไปหยกๆ ว่าถึงระดับของสัตว์อสูรที่เฝ้าทางหนวดมังกรแต่ละสายจะไม่สูงมาก แต่ปริมาณมันเยอะ อย่างน้อยก็ ๔๐ - ๕๐ ตัวขึ้นไปโน่นแหละ ! กำลังของเราสองคนในตอนนี้น่ะ คิดจะผ่านพวกมันไปให้ได้ภายในหนึ่งชั่วโมงคงไม่ง่ายแน่ แล้วถ้าเกินหนึ่งชั่วโมง พายุเฮอร์ริเคนในหุบเหวจะเริ่มพัดอีกครั้ง ถึงตอนนั้นต่อให้ระดับสูงแค่ไหน ก็มีแต่ต้องถูกพัดร่วงตกลงไปข้างล่างสถานเดียว” เฉินเฟิงแลบลิ้นอย่างตกใจ แล้วพูดเจื่อนๆ “แหะๆ...ขอโทษที ตอนอยู่ในโลกภายนอกฉันไม่ค่อยมีโอกาสได้ไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่เหมือนตอนอยู่ในนี้เท่าไหร่น่ะ ดังนั้นทุกที่ก็เลยดูน่าสนใจไปหมด ! ทหารรับจ้างใช้อาวุธอะไรหรือ ? พวกนั้นเก่งหรือเปล่า ? แล้วต้องจ่ายค่าจ้างเท่าไหร่ ?” ครุโฬส่ายหน้าช้าๆ นำทางเฉินเฟิงมุ่งหน้าไปยังเมืองเขี้ยวมังกรพลางตอบว่า “ถ้าพี่อยากเที่ยว มีหรือจะไม่มีโอกาสได้เที่ยว ? เพราะหลังจากนี้เราคงได้มาที่นี่กันบ่อยๆ อยู่แล้ว พี่อย่าลืมสิว่ามีแต่ที่นี่เท่านั้นที่มีน้ำพุเศียรมังกรน่ะ ! ทหารรับจ้างไม่ใช่อาชีพใดอาชีพหนึ่ง แต่เป็นกลุ่มที่เกิดจากผู้เล่นหลากหลายอาชีพมารวมตัวกัน จำนวนคนมีตั้งแต่กลุ่มเล็กๆ ที่มีสมาชิกแค่ ๔ - ๕ คนไปจนกระทั่งกลุ่มใหญ่ที่มีสมาชิกกว่า ๑๐๐ คน “ส่วนใหญ่แล้วอย่างน้อยในแต่ละกลุ่มจะมีจอมเวทหนึ่งคน มือธนูหลายคน และนักดาบที่ถือโล่ ปกติพวกนี้จะรับจ้างเป็นการเฉพาะกิจเท่านั้น เพราะมีอยู่แค่ไม่กี่ที่ที่จำเป็นต้องใช้พวกเขา แต่หัวหน้าขบวนทหารรับจ้างแต่ละขบวนจะมีระดับของชื่อเสียงอยู่ ได้ยินว่าต่อไปอาณาจักรของระบบอาจจะเชิญพวกนี้ไปทำหน้าที่โจมตีหรือคุ้มครอง ถึงตอนนั้นระดับของขบวนทหารรับจ้างจะเป็นตัวกำหนดมาตรฐานของราคาค่าจ้าง แต่ตอนนี้เรื่องนั้นก็ยังเป็นแค่ข่าวลือเฉยๆ “หัวหน้าขบวนทหารรับจ้างสามารถสะสมคะแนนผ่านการรับจ้างคุ้มครองผู้เล่นได้ หลังจากปฏิบัติภารกิจสำเร็จ คะแนนก็จะเพิ่มขึ้น ยิ่งระดับของชื่อเสียงสูงมากเท่าไหร่ ราคาค่าจ้างก็จะยิ่งสูงมากเท่านั้น ถ้าเราจะจ้างทหารรับจ้างกรุยทางให้ ราคาค่าจ้างในตอนนี้ก็ประมาณ ๓,๐๐๐ เหรียญเงิน ถ้าผ่านทางหนวดมังกรไปแล้วหาน้ำพุไม่เจอ ก็ขาดทุนสถานเดียว” “สามพันเหรียญเงิน อืมม์ ก็ไม่ถูกเท่าไหร่นะ แล้วในเมื่อพวกเขามีกำลังจะผ่านพวกสัตว์อสูรเฝ้าทางไปได้ อย่างนั้นทำไมถึงไม่ข้ามไปหาน้ำพุเอาเองล่ะ แถมยังจะพาคนอื่นข้ามไปให้ต้องเพิ่มตัวหารส่วนแบ่งอีกต่างหาก ?” เฉินเฟิงสงสัย ครุโฬตอบว่า “ทหารรับจ้างจะไม่คุ้มครองพวกเราไปจนกระทั่งหาน้ำพุพบหรอกนะพี่ เงิน ๓,๐๐๐ เหรียญน่ะแค่จ้างพวกเขาคุ้มครองเราผ่านพวกสัตว์อสูรที่เฝ้าทางหนวดมังกรเท่านั้น พอผ่านทางหนวดมังกรไป ต่างคนต่างก็ต้องอาศัยกำลังของตัวเองแล้วล่ะ พวกเขาเองก็จะร่วมหาน้ำพุด้วยเหมือนกัน “ก่อนที่ฟ้าจะมืด ถ้าผู้เล่นทุกคนที่ข้ามไปฟากโน้นยังหาน้ำพุไม่เจอ หรือมาที่เนินจมูกสิงห์ไม่ทัน ก็จะพากันใช้ม้วนคาถากลับบ้านถอยกลับก่อนที่หมอกจะลง ถ้ายืนกรานไม่ยอมถอยกลับละก็ ฟังว่าการถูกพวกสัตว์อสูรที่ออกมาตอนกลางคืนฆ่าตายในพริบตาถือเป็นเรื่องปกติ ถึงตอนนั้นคิดจะถอยกลับก็ไม่ทันแล้ว” เฉินเฟิงเกาศีรษะ ถามอย่างไม่เข้าใจ “ผู้เล่นที่ข้ามไปฝั่งนั้นมีน้อยมากหรือ ? ทหารรับจ้างพวกนั้นก็เป็นแค่ผู้เล่นธรรมดาเหมือนกัน ไม่เห็นจำเป็นต้องเสียเงินไปจ้างเลยนี่ !” “ผู้เล่นที่ไม่อยากเสียค่าจ้างให้ทหารรับจ้างก็ไปรวมกันอยู่ที่ทางหนวดมังกรด้านขวาเส้นที่หนึ่งกับสองไงพี่ ! มันเป็นธรรมเนียมที่รู้กันโดยไม่มีลายลักษณ์อักษรของทางหนวดมังกรนี้ แน่นอนว่าหากเพื่อนในกลุ่มมีมากพอ ก็สามารถจะลองไปบุกทางเส้นอื่นได้ แต่ต้องข้ามผ่านไปในช่วงเวลาครึ่งชั่วโมงแรกที่พายุลดกำลังลงเท่านั้น และถ้าคิดจะข้ามตามหลังพวกทหารรับจ้างไปล่ะก็ จะถูกทหารรับจ้างทั้งหมดไล่ฆ่าทันที เพราะการทำแบบนั้นเท่ากับว่าไปขวางทางทำมาหากินของพวกเขาเห็นๆ” ครุโฬตอบ เฉินเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ยังไงๆ ก็อดรู้สึกไม่ได้อยู่ดีว่าทหารรับจ้างพวกนี้ขี้โกงเกินไป เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ดินส่วนตัวของพวกเขาสักหน่อย !” ครุโฬหัวเราะ “พวกเขาน่ะถือว่าดีมากแล้วนะ เพราะยังให้โอกาสผู้เล่นคนอื่นๆ ได้ทดลองก่อนครึ่งชั่วโมง พวกธุรกิจผูกขาดทั้งหลายมันก็ขี้โกงสุดๆ แบบนี้กันทั้งนั้นแหละ จริงสิ เรายังต้องเข้าเมืองไปเตรียมเครื่องป้องกันพิเศษบางอย่างอีก แล้วก็ครั้งนี้สัตว์เลี้ยงสามตัวของพี่จะตามไปด้วยไม่ได้นา เพราะพวกมันข้ามทางหนวดมังกรไปไม่ได้แน่” “อะไรกัน ! ก็ไหนนายบอกว่าพายุจะลดกำลังลงไง แล้วทำไมถึงจะข้ามไปไม่ได้ล่ะ ?” ครุโฬตอบว่า “มันลดกำลังลงก็จริง แต่ก็ยังแรงมากอยู่ดี ถ้าไม่มีไอเท็มรองเท้าบู้ทพลังร้อย ก็จะผ่านไปได้ลำบากมาก แล้วมันไม่มีไอเท็มเพิ่มน้ำหนักสำหรับให้สัตว์เลี้ยงใช้ พวกมันก็เลยหมดโอกาสตามไปด้วยไง ! เดี๋ยวพอถึงเวลา พี่ก็จะรู้เองว่าเพราะอะไร” เมื่อเข้าไปในเมืองเขี้ยวมังกร ครุโฬก็พาเฉินเฟิงมุ่งหน้าไปที่ร้านขายไอเท็มเครื่องป้องกันทันทีอย่างเจนทาง อ็อตโต เถ้าแก่ร้านขายไอเท็มเครื่องป้องกันดูจะคุ้นเคยกับครุโฬดี พอเห็นครุโฬพาลูกค้ามาหา ก็รีบต้อนรับอย่างกระตือรือร้นทันที เฉินเฟิงลองสวมบู้ทพลังร้อยที่เพิ่งซื้อมาใหม่ๆ ราคาคู่ละ ๕๐๐ เหรียญเงิน พลังป้องกันมีแค่ ๒๐ จุด ถ้าไม่เพราะมันมีคุณสมบัติพิเศษ ราคาขนาดนี้คงไม่มีใครยอมซื้อแน่ พอลองออกแรงยกเท้าดู ก็ยกขึ้นได้แค่ไม่เกิน ๒๐ เซนติเมตร ทั้งที่พยายามสุดกำลังอยู่พักใหญ่จนหอบแฮ่ก แต่น่าประหลาดตรงที่ถ้าแค่เดินเฉยๆ จะไม่เป็นอุปสรรคอะไร ทำให้เฉินเฟิงต้องถอนใจด้วยความทึ่ง เพราะถ้าไม่มีครุโฬนำทาง อย่างเขาคิดให้ตายก็ไม่มีทางซื้อรองเท้าบู้ทคู่นี้แน่ เฉินเฟิงค่อยมาทราบในภายหลังว่า ถ้าไม่มีบู้ทคู่นี้ โอกาสข้ามทางหนวดมังกรไปได้อย่างปลอดภัยจะมีแค่ไม่ถึง ๒๐% เท่านั้น ! พายุเฮอร์ริเคนที่อ่อนกำลังลงก็ยังแรงตั้งระดับ ๘ (1) ส่วนกำลังแรงของพายุเฮอร์ริเคนปกติได้ยินว่าแรงถึงระดับ ๒๐ นั่นคือถึงจะมีบู้ทพลังร้อยคู่นี้ ก็ต้องถูกพัดปลิวละลิ่วอยู่ดี กว่าจะสืบจนรู้ความลับนี้ได้ ครุโฬต้องทดลองล้มเหลวไปถึง ๗ - ๘ ครั้ง และจ่ายค่าตอบแทนไปมากโข เพราะเรื่องพวกนี้เป็นความลับที่บรรดาทหารรับจ้างใช้หากินทั้งนั้น ไม่มีทางที่คนนอกจะรู้ได้ง่ายๆ เมืองเขี้ยวมังกรเป็นฐานหลักของนักฝึกสัตว์ หลังจากได้ฟังประสบการณ์ของเฉินเฟิงในหลายวันมานี้แล้ว ครุโฬก็สนอกสนใจเรื่องเลี้ยงสัตว์เลี้ยงทีละหลายตัวมาก ยังไงๆ วันนี้ก็ข้ามทางหนวดมังกรไม่ทันแล้ว จึงตัดสินใจพาเฉินเฟิงเดินเล่นในเมืองแทน แถมยังไปที่ร้านขายอาวุธเพื่อซื้อแส้โดยเฉพาะ แล้วเลือกซื้อแส้มาหนึ่งเส้น สุดท้ายทั้งสองไปที่ร้านอาหาร แล้วจ้างขบวนทหารรับจ้างที่ชื่อว่าขบวนทหารรับจ้างนักเวทและสัตว์ สมาชิกในขบวนมีแค่ ๗ คน ครุโฬต่อราคาอยู่พักใหญ่ค่อยขอลดราคาจนเหลือ ๒,๕๐๐ เหรียญเงินได้ จากนั้นก็อยู่คุยกันต่อจนฟ้าเกือบสาง ทั้งสองถึงค่อยเอาสัตว์เลี้ยงไปฝากที่โรงรับฝากสัตว์เลี้ยง แล้วเดินไปยังทางหนวดมังกรฝั่งซ้ายเส้นที่สามกัน จากคุณ : Linmou - [ 15 ธ.ค. 50 06:48:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เฉินเฟิงไม่ได้เดินด้วยขาของตัวเองมานานมากแล้ว ระยะทางสั้นๆ แค่ ๑๐ กิโลเมตร ทั้งสองเดินมาเกือบหนึ่งชั่วโมง ยังเพิ่งจะมาได้แค่ครึ่งทาง เฉินเฟิงพูดปนหอบ “แหะๆ ! ขี่ม้ามาจนชิน คิดไม่ถึงว่าทางสั้นๆ แค่ห้ากิโลดันเดินซะหอบขนาดนี้ได้ น้องครุฑนี่เก่งจริงๆ ! ไม่หอบเลยสักนิด ดูท่าต่อไปฉันคงต้องลดๆ การขี่ม้าลงหน่อยซะแล้ว ไม่งั้นเรี่ยวแรงคงหดหายหมด” ครุโฬหัวเราะ “มีม้าให้ขี่ก็ต้องขี่ เป็นคำขวัญประจำใจของพี่ไม่ใช่หรือไง ? ความจริงที่ฉันเดินสบายน่ะไม่ใช่เพราะเดินจนชินหรอก พี่ลืมแล้วหรือว่ามีไอเท็มชนิดหนึ่งที่ช่วยเพิ่มความเร็วในการเดินได้ ? ความลับอยู่ที่เท้าของฉันนี่ !” เฉินเฟิงทำหน้างง แล้วก้มลงดูรองเท้าของครุโฬ จากนั้นโพล่งขึ้นว่า “แปลกแฮะ ทำไมรองเท้าของน้องครุฑดูคุ้นตาจัง ?” “พี่ล้อฉันเล่นหรือเปล่า ? รองเท้าบู้ทนี้ฉันว่าพี่เองก็น่าจะเคยได้มานะ มันคือไอเท็มที่หมาป่าสีเทาแห่งทุ่งหญ้าหม่างให้ไงเล่า ถึงพลังป้องกันจะมีแค่ ๑๕๐ จุด แต่มีคุณสมบัติเสริมคือช่วยเพิ่มความเร็วในการเดินได้ ๑๐% พอสวมมันแล้วจะเดินสบายขึ้นมาก เหมือนมีลมช่วยดันอยู่ข้างหลังอีกแรง หรือพี่ไม่เคยสวมมาก่อน ?” เฉินเฟิงคุ้ยเป้เขี้ยวเหล็กไหลจัมโบ้แล้วหยิบรองเท้าบู้ทหนังที่ถูกลืมทิ้งอยู่ก้นเป้มานานนมออกมา เนื่องจากเขายังไม่มีเวลาไปตั้งแผงลอย จึงยังมีรองเท้าบู้ทนี้เหลือทิ้งอยู่ในเป้เขี้ยวเหล็กไหลจัมโบ้หลายคู่ เขาสวมรองเท้าบู้ทพลางพูดตอบว่า “ตั้งแต่ตอนเริ่มเล่นเกม ฉันก็ใส่ชุดเกราะไพธอนแดงนี่มาตลอด ยังไม่เคยเปลี่ยนไปสวมเครื่องป้องกันชนิดอื่นเลย แล้วตั้งแต่ตอนที่เพิ่งจะเริ่มเป็นมือใหม่ได้ไม่นาน ซวงเว่ยก็อยู่กับฉันแล้ว เลยไม่ค่อยได้เดินเท้าเท่าไหร่ แล้วจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันต่างกันมากขนาดนั้น “ชุดเกราะไพธอนแดงนี่มันมีมาเป็นชุด ถ้าเปลี่ยนชิ้นใดชิ้นหนึ่งไป พลังป้องกันจะลดลงอย่างน้อย ๑,๐๐๐ จุด ดังนั้นพอฆ่าสัตว์อสูรได้ไอเท็มเครื่องป้องกันชิ้นไหนมา หลังจากปลดผนึกเสร็จฉันก็โยนลงเป้หมดแหละ ไม่เคยแม้แต่จะลองใช้ดูด้วยซ้ำ” ครุโฬยิ้มจืดๆ “คงมีแต่คนจนๆ อย่างพวกฉันเท่านั้นมั้งที่เห็นมันเป็นของวิเศษ พี่นี่ต่างกับคนอื่นมาตั้งแต่เริ่มเล่นเลยนะ ผู้น้องเลยแสดงความทุเรศไปซะแล้ว เครื่องป้องกันทั้งหมดที่ผู้น้องสวมอยู่ตอนนี้มีพลังป้องกันรวมแล้วแค่ ๑,๕๐๐ จุดเท่านั้น ถ้าต้องลดลงไปตั้ง ๑,๐๐๐ จุดละก็ มีหวังโดนสัตว์อสูรกัดไม่ถึงสองทีก็ม่องแล้ว ถ้าสวมบู้ทนี้แล้วทำให้พลังป้องกันลดลงไป ๑,๐๐๐ จุด ผู้น้องเองก็ยอมเดินช้าลงหน่อยเหมือนกันแหละ” ในที่สุดเฉินเฟิงก็เข้าใจว่าทำไมหลังจากที่ได้อาชีพนินจา พวกเซียวหยาวถึงเอาแต่สวมชุดนินจาสีดำตลอด ทั้งที่สวมผ้าพันศีรษะนั่นแล้วอึดอัดจะตาย ที่แท้ก็เพราะพลังป้องกัน ๓,๐๐๐ จุดถือว่าสูงมากแล้วนี่เอง เฉินเฟิงหลงนึกว่าพลังป้องกันของทุกคนต่างก็พอๆ กันเสียอีก เรื่องที่เขาเคยสงสัยก่อนหน้านี้ มาตอนนี้เขากระจ่างแล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่เห็นวิหารจันทราเทพขยันใช้ยาฟื้นพลังถี่มาก เขาก็หลงนึกว่าเธอแค่กลัวเจ็บเสียอีก แถมยังนึกเสียดายเงินแทน ดูท่าเขาจะเข้าใจเธอผิดไปซะแล้ว หลังจากเปลี่ยนมาสวมรองเท้าบู้ทหนัง ทั้งสองก็เดินเร็วขึ้นมาก แต่กลับไม่ได้คุยอะไรกันอีก ครุโฬมีท่าทางซึมๆ ส่วนเฉินเฟิงกำลังคิดว่าจะช่วยครุโฬหาเครื่องป้องกันที่มีพลังป้องกันสูงกว่า ๓,๐๐๐ จุดยังไงดี ระยะทาง ๕ กิโลเมตรที่เหลือ ทั้งสองใช้เวลาเดินแค่ไม่ถึง ๑๕ นาทีเท่านั้น เห็นข้างหน้ามีคนยืนอยู่ ๗ คน มีทั้งหญิงและชาย แล้วหญิงสาวที่สวมชุดจอมเวทสีฟ้าก็ก้าวออกจากกลุ่มมาต้อนรับทั้งสอง <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1.  ลมระดับ ๘ : ความแรงลมระดับ ๘ คือลมที่มีความเร็ว ๖๓ - ๗๕ กิโลเมตร/ชั่วโมง  การแบ่งระดับความแรงของลมโดยทั่วไปจะแบ่งเป็น ๑๒ ระดับ โดยที่ลมซึ่งมีความเร็วน้อยกว่า ๒ กิโลเมตร/ชั่วโมง จะจัดอยู่ในระดับ ๐ และลมที่มีความเร็ว ๑๑๘ กิโลเมตร/ชั่วโมง ซึ่งก็คือพายุระดับพายุไต้ฝุ่น จัดอยู่ในระดับ ๑๒ <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 15 ธ.ค. 50 06:48:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แบ่งระดับลมในเชิงอรรถนี่ เป็นหลักสากลจริงๆ หรือเป็นเฉพาะในเรื่องนี้ครับ ? จากคุณ : GTW - [ 15 ธ.ค. 50 19:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วอย่าลืมเปลี่ยนรองเท้ากลับล่ะ จากคุณ : scottie - [ 15 ธ.ค. 50 20:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อาจารย์จี @ แบบสากลสิคะ ^^" คุณ scottie @ 5555 คงไม่ลืมหรอกค่ะ จากคุณ : Linmou - [ 22 ธ.ค. 50 03:57:54 ]