ความคิดเห็นที่ 1 เอ่อ...... กว่า...ก่อน... <เกาหัวแกร่กๆ.....> รอดูท่าทีท่านต่อไปดีกว่า แฮ่ะ ๆ จากคุณ : GTW - [ 15 ธ.ค. 50 20:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กว่าจะถึงวันนั้น ให้ความรู้สึกว่าไม่รู้เมื่อไหร่กว่าที่จะถึงวันนั้น ก่อนจะถึงวันนั้น มันต้องสิ้นสุดก่อนวันนั้น จากคุณ : scottie - [ 15 ธ.ค. 50 20:41:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แหะ เกิดไม่ทัน รู้จักแต่ชื่อวง แต่ไม่เคยฟังเพลงนี้ กว่าจะถึงวันนั้นให้ความรู้สึกว่าอีกตั้งนานแน่ะ เมื่อไหร่จะถึงซะที ส่วนก่อนจะถึงวันนั้น ฟังดูมีความหวัง มีกำลังใจ ดูมีจุดหมายกว่ากันเยอะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 15 ธ.ค. 50 20:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปู๋ค่ะ รู้จักแต่เพลงที่ร้องว่า ดั่งแก้วบางเค้าทุบทิ้งแตก ใจฉันแหลกเพราะน้ำมือเธอ ...... เอาอย่างงี้ไปก่อนได้มะค่ะ จากคุณ : oreocream - [ 15 ธ.ค. 50 21:52:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม...ได้ยินทำนองขึ้นมาเบา ๆ ในสมองเลยครับ คุณออริโอฯ เห็นบ่นว่าหายไปไหนกันหมด ลองช่วยกันคิดตามกระทู้นี้ ในทัศนะของแต่ละท่านซิ อาจจะหายเงียบเหงาก็ได้ครับ คุณปิยะรักษ์ไม่อยากเขียนเรื่อง ในแง่นี้บ้างหรือครับ คุณสก็อตตี้คิดให้ยาวกว่านี้ก็ได้ครับ คุณอาจารย์จี ก็สระผมเสียซีครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 16 ธ.ค. 50 08:08:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รู้จักวงเดอะฮ็อตเป๊บเปอร์ แต่ไม่รู้จักเพลงนี้เหมือนกันครับ (รู้จักเพลงเดียวกับหนูอ้อมโอริโอ้ฯ เลย) กว่าจะถึงวันนั้น รู้สึกเหมือนคุณก๊อตตี้กับคุณปิยะรักษ์ครับ รู้สึกมันอีกยาวไกล กว่าจะถึงได้ เมื่อไหร่จะถึงซะที ก่อนจะถึงวันนั้น ผมก็รู้สึกแค่ว่า มันบอกเวลา ว่าก่อนวันนั้น ไม่ใช่วันนั้น ไม่ใช่หลังวันนั้น แค่นั้นเองครับ "กว่าจะถึงพรุ่งนี้" เห็นคำนี้ทีไร นึกถึงเพลง "กว่าจะถึงพรุ่งนี้" ของวงเฉลียง (ฮิปมากๆ สมัยผมเรียนตรี) อยู่ในอัลบั้มชุด "ตะไคร่น้ำสุดขอบฟ้า" ออกมาเมื่อปี 2533  ถ้าฟังไม่ผิด คิดว่าเป็นเสียง "เกี๊ยง เกียรติศักดิ์" ร้องครับ                    กว่าจะถึงพรุ่งนี้ - เฉลียง          กว่าจะถึงพรุ่งนี้วันที่เราต้องจาก          จากไกลไปสุดขอบฟ้า          กว่าจะถึงพรุ่งนี้คงข่มตาไม่หลับ          จิตใจห่วงหาอาวรณ์          อยากทวนวันเวลาให้กลับมาเหมือนเก่า          วันที่เราเคยสุขสดใส          ได้เหม่อมองท้องฟ้าพสุธาผืนเก่า          แนบเนาร่มไม้ชายคา          วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร          จะมีใครคอยใส่ใจได้เหมือนเดิม          คงต้องเหงาเผชิญโลกเดียวดาย          คงไร้คนคอยปลอบโยน          จิตใจยังเวิ้งว้าง ความคิดยังว่างเปล่า          สับสนจนใจอ่อนล้า          ต่อจากวันพรุ่งนี้ไปอีกนานเท่าไร          กว่าเราจะได้หวนคืน ที่มาเนื้อเพลง (มีให้ฟังด้วยนะครับ) http://immaculacy.exteen.com/20071208/entry-4 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 16 ธ.ค. 50 09:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม เขียนได้ใจความเหมือนกัน ไม่เพียงพอหรือคะ จากคุณ : scottie - [ 16 ธ.ค. 50 13:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยังค่ะ ยังไม่ถึงวันนั้น ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 ธ.ค. 50 22:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมก็เห็นด้วยว่า กว่าจะถึงวันนั้น เป็นความรู้สึกว่ายังอยู่อีกยาวไกล ทุกคนน่าจะมีวันนั้นในชีวิตนะครับ วันที่ตั้งใจไว้ว่าจะไปให้ถึงให้ได้ เช่นวันรับปริญญา ตรี โท เอก วันที่ความรักถึงเป้าหมายคือการแต่งงาน วันที่นักเขียนใฝ่ฝัน คือการได้รับความสำเร็จ เช่นได้รางวัลอย่างใดอย่างหนึ่ง วันที่ครูควรจะไปให้ถึง คือเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน ในทางบวกก็คือการพยายาม และอดทนรอคอย วันหนึ่งเราจะไปให้ถึงจงได้ ในทางลบก็อาจจะเกิดท้อแท้ว่าหนทางนั้นยาวไกลเหลือเกิน และเต็มไปด้วยอุปสรรคขวากหนาม แล้วเราจะไปถึงหรือไม่ เราก็ต้องเลือกเอาเองว่า เราจะอยู่ในพวกไหน จนกว่าจะถึงวันนั้น............... จากคุณ : เจียวต้าย - [ 17 ธ.ค. 50 07:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 วันนั้น ของผมอยู่ไกลมากเหลือเกิน ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าจะไกลขนาดนั้น แต่ผมไม่ท้อแท้ ผมพยายามไปตามเส้นทางที่ฝัน ด้วยความอดทน และผมก็ไปจนถึง โดยใช้ระยะเวลาถึงห้าสิบปี ผมเริ่มเขียนหนังสือเมื่ออายุ ๑๕ ปี และไปถึงที่หมาย คือได้รับการพิมพ์หนังสือเป็นเล่มวางตลาดครั้งแรก เมื่ออายุ ๖๕ ปี แม้ว่าที่หมายนั้นจะไม่เหมือนที่ฝันเอาไว้แต่ก็ทำให้ดีใจจนเนื้อเต้น แม้ว่าจะไม่ได้พิมพ์เรื่องที่เขียนเอง แต่ก็เป็นเรื่องเก่าที่เราเรียบเรียงเอง และไม่เหมือนใคร ในรอบสองร้อยปี ได้รับการพิมพ์ทีเดียวสามเล่ม มีมูลค่าเท่ากับจำนวนพระธรรมขันธ์ ของพระพุทธเจ้า ซึ่งไม่เคยพบเคยเห็นในชีวิตการเขียนหนังสืออันยาวนาน เคราะห์ยังดีที่หาอาชีพหลักไว้พอเลี้ยงชีวิตได้ตลอดมา จึงไม่อดตายเสียก่อนจะถึงที่หมาย บัดนี้ วันนั้น ได้ผ่านมานับสิบปีแล้ว ไม่เสียใจเลยที่ได้แค่นั้น ครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 17 ธ.ค. 50 09:53:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วหนูจะเข้าใจโลกของการตั้งมั่น เหมือนที่คุณลุงได้ผ่านพบเช่นนี้ไหมนะ?  ทำให้นึกถึงตอน เดินขึ้นภูเขา เหนื่อยแสนยาก เจ็บแสนเจ็บแต่ยอดเขาอยู่ตรงนั้น ถ้าเราไม่หยุดเดิน มันก็ต้องเดินไปจนถึงยอด สักวัน เว้นเสียแต่ว่า จะหันหลังกลับเองเสียก่อน. จากคุณ : podduang-pk - [ 18 ธ.ค. 50 18:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ผมเล่ามาเพื่อเป็นตัวอย่างสำหรับคนรุ่นคุณ ที่อุปสรรคขวากหนาม ของคนเขียนหนังสือ เหลืออยู่ไม่มากนัก มันอยู่ที่ฝีมือ ความพยายาม และความตั้งใจจริง เพราะความรู้มีอยู่แล้ว ประสบการหาได้ง่ายมาก ดูพี่ ๆ ที่ผ่านจากถนนนักเขียน ก็ได้ครับคุณพดด้วง. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 19 ธ.ค. 50 06:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สำหรับ ก่อนจะถึงวันนั้น เป็นธรรมะครับ วันนั้น เป็นวันที่เรารู้แล้ว หรือกำหนดไว้แล้ว เช่นวันแต่งงาน วันอุปสมบท วันรับปริญญา แต่กว่าจะถึงวันนั้นอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่ทราบ จะเรียบร้อยราบรื่น ตามที่คิดไว้หรือเปล่า การแต่งงานบางครั้งเจ้าบ่าวนั่งรถไปไม่ถึงบ้านเจ้าสาว การอุปสมบทบางงาน นาคเมาในวันสุกดิบ จนเสียฤกษ์ งานรับปริญญา บางทีก่อนหน้าวันเดียว เกิดท้องเสีย ก็มี อย่างวันที่ ๒๓ ธันวาคม นี้ไง อะไรก็อาจเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น อ้าว..แถลออกนอกลู่เสียงั้น..... แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 50 17:40:15 จากคุณ : เจียวต้าย - [ 20 ธ.ค. 50 08:04:55 ]