ความคิดเห็นที่ 1 “หาเจอแล้ว !” มนุษย์หลายคนได้ปรากฏกายขึ้นที่เบื้องหน้าฉานอวี้และชายหนุ่มผมทอง “โอ๋ ? พวกเจ้าเป็นใครกันหรือ ?” ชายหนุ่มช่วยพันแผลให้ฉานอวี้ไปพลางเอ่ยถามเหล่าอาคันตุกะไม่ได้รับเชิญไปพลาง “เหอๆ เจ้าคือทูตแห่งเทพสินะ ?” ทูตแห่งเทพ ? ฉานอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย นับตั้งแต่เมื่อวานนี้ที่เจ้าหนุ่มนี่ปรากฏตัวขึ้น และตัดสินใจที่จะช่วยรักษาบาดแผลให้เขาเอาเองโดยพลการ ถึงแม้จะไม่ยินดีเพียงใด แต่เวลานี้ฉานอวี้ถูกฮุ่นตุ้นทำร้ายบาดเจ็บสาหัสเสียจนแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะเลี่ยงหนีจากการรักษาของอีกฝ่ายก็ยังไม่เหลือ “ทูตแห่งเทพอะไรกัน พวกเจ้าจำคนผิดแล้วกระมัง ?” ชายหนุ่มผมทองเอ่ยตอบเสียงเรียบโดยไม่ได้หันหน้ากลับไปมองมนุษย์เหล่านั้น แต่ฉานอวี้มองเห็นอย่างชัดเจนว่าชายหนุ่มผมทองหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย “เฮอะ ! นึกว่าพวกเราเป็นเด็กสามขวบหรืออย่างไร ?! นอกจากทูตแห่งเทพแล้ว ยังจะมีผู้ใดอีกรึที่มีผิวสีคล้ำและผมสีทองเจิดจ้าดั่งแสงอาทิตย์เช่นนี้ ? รีบบอกมาซะ เกาะเซียวหยาวอยู่ที่ใด ?!” เห็นได้ชัดเสียยิ่งกว่าชัดว่ามนุษย์เหล่านี้ไม่ได้มาด้วยเจตนาดี “เกาะเซียวหยาว ?” ชายหนุ่มทำหน้าไม่รู้เรื่อง “พวกเจ้าจะหาเกาะเซียวหยาวไปเพื่อการใดกัน ?” “ก็ต้องเพื่อแสวงหาพลังอันไร้ขีดจำกัดแน่นอนอยู่แล้ว ! หากเจ้ายังไม่รีบบอกมาละก็ อย่าโทษว่าพวกข้าไร้เหตุผลเทียวนะ !” มนุษย์เหล่านั้นต่างชักอาวุธออกมา “โง่เขลาสิ้นดี !” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ต่อให้มีพลังอันไร้ขีดจำกัดแล้วอย่างไร ?” “เมื่อมีพลังอันไร้ขีดจำกัด ก็จะสามารถช่วงชิงวัตถุศักดิ์สิทธิ์แห่งบรรพกาลซึ่งเก็บรักษาอยู่ในอาณาจักรทั้งสี่มา เหอๆ และเมื่อมีวัตถุศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ ชีวิตอมตะไม่แก่ไม่ตายก็จะไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป !” “หึ ! เป้าหมายคือวัตถุศักดิ์สิทธิ์จริงๆ !” ชายหนุ่มแค่นเสียงอย่างเย็นชาพร้อมกับรวบรวมพลังไว้ที่มือ ดวงรัศมีสีขาวโตขนาดกำปั้นปรากฏขึ้นเปล่งประกายวูบวาบ ณ ใจกลางฝ่ามือในบัดล “ขอแสดงความเสียใจอย่างยิ่ง ข้าถือกำเนิดมาเพื่อปกป้องวัตถุศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้น ทุกสิ่งซึ่งมีความเป็นไปได้ว่าจะทำให้วัตถุศักดิ์สิทธิ์บังเกิดความเสียหาย ต่างต้องพินาศสิ้น !” จบคำ ชายหนุ่มก็ผลักดวงรัศมีสีขาวนี้ออกไปหากลุ่มมนุษย์ตรงหน้าทันที ดวงรัศมีพุ่งวาบออกไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าสายฟ้า พลังอันมหาศาลของมันมากมายถึงขนาดกดพื้นดินที่พุ่งผ่านจนกลายเป็นร่องคูในพริบตา ! กลุ่มมนุษย์ผู้ไม่ประสงค์ดียังไม่ทันแม้แต่จะไหวตัวเสียด้วยซ้ำ ร่างกายก็ถูกฉีกกระชากออกจากกันเป็นชิ้นๆ ทั้งเป็น ! “อ๊าก..!” ฉานอวี้มองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าเฉยชา ขณะที่ในใจคิดอย่างฉงน เขาคือใครกัน ? วัตถุศักดิ์สิทธิ์ ? ทูตแห่งเทพหรือ ? กระนั้นด้วยอุปนิสัยไม่สนใจและไม่ใส่ใจเรื่องนอกกาย ทั้งยังไม่สนใจที่จะยุ่งเรื่องของผู้อื่น ทำให้ปิศาจหนุ่มไม่ได้ออกปากถามแต่อย่างใด หลังจากจัดการกับผู้มาก่อกวนเสร็จสิ้น ชายหนุ่มก็หันมาเผยรอยยิ้มอันเจิดจ้าสดใสดั่งแสงตะวันให้ฉานอวี้ “ฮะฮะ ให้เจ้าได้เห็นเรื่องน่าขายหน้าเข้าให้เสียแล้ว” ฉานอวี้จ้องหน้าชายหนุ่มผมทองด้วยสายตาเย็นยะเยียบ “ข้าก็อยากจะได้กระบี่เซวียนหยวนเช่นกัน เหตุใดเจ้าถึงไม่ฆ่าข้า ?” “คนพวกนั้น ไม่ใช่มนุษย์แล้วล่ะ” ชายหนุ่มหันไปมองร่องคูยาวเหยียดบนพื้นดินทางด้านหลัง “ไม่ใช่มนุษย์ ?” ฉานอวี้ทวนคำอย่างฉงน เพราะถึงแม้กลิ่นอายของมนุษย์พวกนั้นจะประหลาดอยู่บ้างก็ตาม ทว่าจากรูปกายภายนอกที่ปรากฏให้เห็นก็เป็นมนุษย์อย่างแน่นอน และในบรรดาปิศาจก็ไม่มีเผ่าพันธุ์ใดที่สามารถจำแลงกายได้เสียด้วย “ถูกแล้ว ไม่ทราบเพราะเหตุใดก่อนหน้านี้ไม่นาน กาหลอมปิศาจซึ่งใช้กักเหล่าสัตว์มารเอาไว้ถึงได้ปรากฏรอยร้าว ทำให้สัตว์มารชั้นต่ำจำนวนหนึ่งหนีออกมาจากเกาะ ที่ข้าออกจากเกาะมาก็เพื่อจะสืบหาสาเหตุที่ทำให้กาหลอมปิศาจเกิดรอยร้าว พร้อมกับทำลายเหล่าสัตว์มารที่หนีออกมาจากเกาะ ส่วนกลุ่มมนุษย์เมื่อครู่เป็นเพียงซากศพที่ถูกสัตว์มารควบคุมเท่านั้น” ชายหนุ่มผมทองเอ่ยตอบ “ในเมื่อเจ้ามีธุระต้องทำ เช่นนั้นก็ไปทำธุระก่อนเถิด” ฉานอวี้ไม่ชอบติดค้างน้ำใจใครเป็นอย่างมากจริงๆ “ไม่เป็นไรดอกน่า ! เพราะถึงอย่างไรอีกแค่วันเดียว บาดแผลของเจ้าก็จะหายดีอยู่แล้ว อีกอย่าง หากปล่อยให้ปิศาจที่สามารถสังหารฮุ่นตุ้นลงได้ต้องตายไปทั้งอย่างนี้ ก็ออกจะน่าเสียดายเกินไป อย่าว่าแต่เจ้าบอกว่าอยากจะได้กระบี่เซวียนหยวนไม่ใช่หรือ ? ข้าเองก็ต้องการเห็นเช่นกันว่าเจ้ามีคุณสมบัติที่จะได้มันมาหรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ กระบี่เซวียนหยวนน่ะหรือ ? เป้าหมายของข้าคือล้มปิศาจที่ครอบครองกระบี่เซวียนหยวนลงให้ได้ต่างหาก ! ฉานอวี้เมินหน้าหนีไปอีกทาง ฉานอวี้ชะงักร่างลงกะทันหัน แหงนหน้าแผดร้องก้อง พลังปิศาจขุมหนึ่งถูกปล่อยออกมาจากร่างในพริบตา “อ๊าก ..!!” ตูม ! คลื่นพลังอันมหาศาลรุนแรงแผ่ทะลักออกรอบกายอย่างรวดเร็ว ในรัศมีสิบหลี่(1) ไม่ว่าจะเป็นทวิบาท จตุบาท หรือมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นวัว แพะ ม้า กระต่าย แมลงวัน ตัวหมัด ต้นไม้ ดอกไม้ ใบหญ้า ทั้งสิ้นทั้งมวล ต่างสลายกลายเป็นเถ้าธุลีไปในบัดดล หลังจากระเบิดพลังออกไปแล้ว ฉานอวี้ก็หอบหายใจอย่างหนักหน่วงอยู่ที่เดิม และสั่นเทิ้มไปทั่วร่าง เวลานี้ดวงตาของปิศาจหนุ่มได้เปลี่ยนไป กลายเป็นสีแดงก่ำ นอกจากนี้เขาปิศาจคู่หนึ่งยังค่อยๆ ผุดงอกขึ้นที่เหนือศีรษะ ส่วนเขี้ยวทั้งคู่ก็งอกออกมากดลึกลงบนริมฝีปากล่าง ครู่ใหญ่ให้หลัง ขณะที่ปิศาจหนุ่มพยายามระงับอารมณ์โกรธเกรี้ยวดั่งเพลิงผลาญ เสียงร้องอุทานของหมิงหลุนก็ดังขึ้นที่กลางอากาศด้านบน “อ๊ะ ! พบแล้วๆ !” หมิงหลุนรีบทำมือบอกเฉิงกวงที่แบกตนอยู่ “ชิ ข้าเห็นแล้วล่ะน่า !” เฉิงกวงกล่าวเสียงสะบัดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เหตุใดข้าถึงต้องแบกเจ้านี่มาตามหาฉานอวี้ด้วย ! “ท่าทางของฉานอวี้ดูแปลกๆ นะ !” หมิงหลุนสังเกตเห็นแล้วว่าฉานอวี้กำลังอยู่ในสภาวะมาร “ดูอย่างกับเมื่อตอนที่เจ้าจะฆ่าข้าก่อนหน้านี้เลย ! เขาสนิทกับพี่ฉี่หลิงมาก่อนจริงๆ ด้วย ไม่อย่างนั้นเขามีหรือจะโมโหที่พี่ฉี่หลิงถูกฆ่ามากถึงเพียงนี้” “นี่ ฉานอวี้ในตอนนี้น่ะอันตรายมาก พวกเรารีบหนีไปห่างๆ ก่อนจะดีกว่า !” ขนาดฉานอวี้เวลาปกติ เขาก็สู้ไม่ได้แล้ว อย่าว่าแต่เป็นฉานอวี้ในตอนนี้ที่กำลังอยู่ในสภาวะมารเลย แต่ที่คิดจะหลบไปก่อน ก็ไม่ใช่ว่าเฉิงกวงหวาดกลัวฉานอวี้ในเวลานี้แต่อย่างใด ครึ่งปิศาจเพียงแต่ไม่อยากให้หมิงหลุนพลอยโดนลูกหลงไปด้วยเท่านั้น “ไม่ได้ ! เราต้องบอกฉานอวี้เรื่องที่พี่ฉี่หลิงฟื้นคืนชีพได้เสียก่อน !” หมิงหลุนกระโดดลงจากหลังของน้องชาย แล้ววิ่งตะบึงเข้าไปหาปิศาจหนุ่มพลางร้องตะโกนเสียงดังลั่น “ฉานอวี้ ข่าวดี ข่าวดีล่ะ !” ปิศาจหนุ่มหันมามองหมิงหลุนที่มีสีหน้ากระตือรือร้นด้วยนัยน์ตาสีแดงก่ำเย็นยะเยียบ “เจ้าโง่เอ๊ย !” ขืนเป็นแบบนี้มีหวังเดี๋ยวได้ตายแน่ ! เฉิงกวงจำต้องตามไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ “พี่ฉี่หลิงจะฟื้นคืนชีพได้ล่ะ ! หวงอวี่กับเฉินอี้รับปากจะให้พวกเรายืมหินหนฺวี่วาแล้ว เจ้าไม่ต้องเสียใจไปดอกนะ พวกเราไปที่อาณาจักรธวลาพยัคฆ์กันเถอะ !” ฉานอวี้ยังคงมองหมิงหลุนด้วยสายตาเย็นยะเยียบโดยไม่เอ่ยอะไรทั้งสิ้นดังเดิม “จริงสิ เจ้าเห็นแล้วสินะว่าฆาตรกรคือใคร ? ผู้ที่ทำเรื่องแบบนี้ได้นี่ หั่นมันให้เป็นแปดท่อนยังน้อยไปด้วยซ้ำ ! เจ้ารีบไปบอกกุมมวาโฬราชาเถิด ท่านรอให้เจ้ากลับไปอยู่นะ ! ส่วนเรื่องฆาตกร กุมมวาโฬราชาบอกแล้วว่าท่านจะทวงถามความยุติธรรมแทนพี่ฉี่หลิงเอง !” หมิงหลุนยังคงพูดอยู่คนเดียวต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้สังเกตเห็นแม้แต่น้อยว่าเขายิ่งพูด สีหน้าของฉานอวี้ก็ยิ่งปั้นยากมากขึ้นทุกที ฉับพลันนั้น ฉานอวี้ได้ตะปบกรงเล็บลงใส่หมิงหลุนโดยแรงด้วยความเร็วดุจสายฟ้าแลบ และแววตาของปิศาจหนุ่ม สาดประกายสังหารอย่างชัดเจน ! “หยุดนะ !” เฉิงกวงแผดร้องลั่น แม้เขาคิดจะเข้าไปช่วยหมิงหลุน แต่จนใจที่ความเร็วในการโจมตีของฉานอวี้ทั้งรวดเร็วและดุดันเกินไป รวดเร็วเสียจนแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่แน่ว่าจะหลบท่านี้พ้นเสียด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่หมิงหลุนที่ไม่เป็นวิชาต่อสู้ใดๆ ทั้งสิ้น ! “อ๋า !” หมิงหลุนตกตะลึง ทันใดนั้นแสงสีขาวได้เปล่งวาบออกมาจากตัวในพริบตา ท่าโจมตีของฉานอวี้ถูกเขตแดนสีขาวสกัดเอาไว้ได้ทันควัน ยังมีเขตแดนแบบนี้อยู่อีกจริงๆ ! ฉานอวี้มองเขตแดนซึ่งกำลังเกิดการปะทะกับกรงเล็บปิศาจของตนจนเกิดเป็นเสียงดังเปรี๊ยะๆ  ดวงหน้างดงามคมคายเปลี่ยนสีอย่างรุนแรง ‘เขา’ เคยบอกไว้ว่า มีเพียงชนเผ่าเทพเท่านั้นที่สามารถสร้างเขตแดนซึ่งใกล้เคียงกับสัญชาตญาณมากถึงเพียงนี้ได้ แล้วเหตุใดอู๋หมิงหลุนจึงสามารถสร้างเขตแดนแบบนี้ได้เช่นกันเล่า ? ทั้งยังเพิ่งจะมาสร้างได้หลังจากสูญเสียความทรงจำอีกด้วย ! เดิมทีฉานอวี้คิดว่าอู๋หมิงหลุนน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายสาบสูญของ “เขา” แต่ทว่าบัดนี้ “เขา” ได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว ทั้งยังสังหารฉี่หลิง ถ้าเช่นนั้นอู๋หมิงหลุนในตอนนี้เล่า ? เหตุใดถึง “ฉานอวี้ !” เฉิงกวงตวาดลั่น เหวี่ยงดาบฟันลงใส่พี่ชายต่างบิดาทันที ฉานอวี้หันไปถลึงตาใส่ พลังปิศาจอันรุนแรงจนน่าตระหนกพลันพุ่งเข้าโจมตีเฉิงกวงอย่างฉับพลัน และถึงกับกระแทกครึ่งปิศาจปลิวละลิ่วดั่งว่าวขาดป่าน พร้อมกันนั้นฉานอวี้ก็รั้งมือกลับจากเขตแดนของหมิงหลุน นัยน์ตาคมกริบทรงอำนาจจ้องเฉิงกวงเขม็ง เอ่ยเสียงเย็นยะเยียบ “อู๋เฉิงกวง การมีน้องชายเช่นเจ้า คือความอัปยศของข้าอย่างแท้จริง !” จบคำ ปิศาจหนุ่มก็ค่อยๆ ฟื้นฟูจากสภาวะมารกลับเป็นปกติ ชั่วพริบตาที่ฉานอวี้รั้งมือกลับ เขตแดนที่คุ้มครองหมิงหลุนก็สลายไปเช่นกัน ชายหนุ่มรีบวิ่งไปหาน้องชายอย่างรวดเร็ว “เฉิงกวง ! เจ้าไม่เป็นอะไรนะ ? นี่ ฉานอวี้ ! พูดแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ ! โอ๋ ?” ท้ายประโยคเปลี่ยนเป็นอุทานอย่างงุนงงเมื่อหันกลับไปพบว่าฉานอวี้ได้หายตัวไปแล้ว “บัดซบ !” เฉิงกวงแผดเสียงลั่นอย่างเดือดดาลระคนอดสู แค่เจ้านั่นถลึงตา แค่ถลึงตาเท่านั้น ข้าก็ ครึ่งปิศาจกำด้ามดาบแน่น ราวกับคิดบดขยี้มันให้แหลกเป็นผุยผงกระนั้น ทางด้านฉานอวี้ซึ่งกำลังเหาะกลับไปยังวังหลวง ปิศาจหนุ่มได้ลอบตัดสินใจแน่วแน่อยู่ในใจ ข้าจะเป็นผู้ไขปริศนาทั้งมวลให้กระจ่างเอง ! <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1. 1 หลี่ = 500 เมตร ; 10 หลี่ = 5 กิโลเมตร <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 17 ธ.ค. 50 06:54:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านแล้วคะ  อิอิคนแรกเลย  รอตั้งอาทิตย์ ลงสองตอนไม่ได้เหรือคะ นะนะนะนะนะนะนะนะนะนะ จากคุณ : .[ใบไม้ร่วง - [ 17 ธ.ค. 50 09:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ขอบคุณนะครับ จากคุณ : บ้านสวนดอก (b3859say) - [ 17 ธ.ค. 50 13:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โหยยย ตื่นเต้นน อยากอ่านต่อแล้วววว จากคุณ : เสราดารัล - [ 17 ธ.ค. 50 18:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่าสงสารหมิงหลุน ซื่อ 3 พี่น้องจะเข้าใจกันได้มั้ยน้อ จากคุณ : scottie - [ 17 ธ.ค. 50 21:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังสนุกเลย อิ อิ จากคุณ : Ezel - [ 19 ธ.ค. 50 23:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฉานอวี้ เหมือนปล่อยนิวเคลียร์ขนาดเล็กเลย เป็นตัวละครที่ดูโหด แต่เท่ห์ จากคุณ : GTW - [ 22 ธ.ค. 50 20:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณใบไม้ร่วง @ ขออภัยอย่างยิ่งค่ะ ลงให้ได้แค่สัปดาห์ละ 1 ตอนเท่านั้น คุณบ้านสวนดอก @ ขอบคุณค่ะ ^^ คุณเสราดารัล @ ลงตอนใหม่แล้วค่ะ ^^ คุณ scottie @ ใช่ค่ะ ซื่อมาก... Ezel @ ตอนหน้ายาวเลยค่ะ อาจารย์จี @ ฮะฮะ มันช่วยไม่ได้ค่ะที่ฉานอวี้จะโกรธมากขนาดนั้น - -" จากคุณ : Linmou - [ 24 ธ.ค. 50 04:56:20 ]