หยาดน้ำใสไหลลงตรงร่องแก้ม
มุมปากแย้มแต้มวงหน้าแม้ตาหมอง
น้ำสวยใสไม่มีใครคนไหนปอง
แม้ยามต้องแสงแดดเช้าเงาวับวาว
ดังดวงแก้วแพรวพร่างเกล็ดเพชรรัตน์
ประกายตัดตรงขอบตาระย้าขาว
เหลือบสายตามาจดจ้องมองรุ้งพราว
เด่นดังดาวแต่ร้าวใจใช่งดงาม
หยดน้ำใสแฝงไออุ่นกรุ่นกลิ่นรัก
ไม่อาจหักห้วงความคิดจิตหวิวหวาม
เพียรเก็บกักสักเพียงใดไม่อาจปาม
ไม่อาจห้ามหวงเอาไว้เพียงนัยตา
น้ำจึงไหลไปตามทางอย่างที่เป็น
ผู้คนเห็นเป็นหยดน้ำตามใบหน้า
คนเรียกขานกันเนิ่นนานว่า"น้ำตา"
ดูไร้ค่าน่าอับอายขายความใน
หัวอกคนซึ่งแพ้รักตระหนักแล้ว
อันดวงแก้วแววระยิบระยับไหว
แท้ที่จริงสิ่งเหล่านั้นมันคือไฟ
น้ำแข็งใสในหัวใจจึงละลาย
แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 50 15:00:37
น้ำตา
