วุ่นวาย...สบายดี

ร้านเล็กๆ
มุมเงียบๆ
ผู้ชายคนนั้น
คนที่ยิ้มสวย อารมณ์ดี
ใช่… ใช่ ..ฉันกำลังจะบอกว่า
หมอหนุ่มคนนั้นได้กลายเป็นหมอสามัญประจำร้านกาแฟของฉันไปแล้ว

“ลองลาเต้มั้ย เผื่อความเข้มข้นที่ผ่านมาจะนุ่มนวลและเบาบางลงบ้าง ”
ฉันวางลาเต้บนโต๊ะ ต่อหน้าคนยิ้มสวย ที่ตอนนี้ยิ้มไม่ค่อยออก
“ ยุ่งเหรอคะ ” วางSacher Cake รสเข้มข้นชิ้นโตลงตรงหน้า
“ ช็อคโกแล็ตจะทำให้อารมย์ดี สดชื่น มีความสุข และ…. อ้วนถ้าทานมาก ”
ยิ้มให้หมอหน้ายุ่ง
ขายาวเหยียดออกไขว้กัน เอนตัวไปข้างหลังพิงพนักเก้าอี้ กอดอกหลวมๆ คลี่ยิ้มบางๆ
“ ผมอารมย์ดี สดชื่นและมีความสุข ตั้งแต่เดินเข้าร้าน และมีความสุข สดชื่นและอารมย์ดีมาก ถึงมากที่สุด
ตั้งแต่ลาเต้แก้วนี้วางอยู่ตรงหน้า และ…ตั้งแต่ผมเจอคุณ ”

อดที่จะยื่นมือไปให้ไม่ได้ ตอนที่เขาส่งมือมาให้ มือยาวเรียวบีบกระชับเบาๆ
จะตายจริงๆเชียว…เฮ้อ !
….

….
ขอบคุณที่เวลานี้ร้านค่อนข้างว่าง
มีลูกค้าในร้านอยู่เพียงคนเดียว
ชายหนุ่มตัวโตผิวเข้มที่อยู่มุมห้อง
ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาสนใจจะเป็นหนังสือเล่มเล็กๆในมือ
“ หนังสือทำมือ ” ที่ฉันมักจะวางไว้บนโต๊ะเพื่อให้ลูกค้ามีอะไรดูเล่นขณะรอกาแฟ
ฉันหวังว่าเขาจะไม่เห็นตอนที่ใครบางคนสองคนจับมือกันบีบกระชับ
หวังว่าเขาคงจะไม่เห็นว่าฉันแอบหน้าแดงนิดๆ
คิดอีกทีเขาคงเห็น ก็ตอนที่เขาสั่ง “ กาแฟร้อน ” ต่อจากมอคค่า
มือของฉันยังอยู่ในมือของใครบางคน
เอาเถอะ..ถึงเห็นก็คงไม่เป็นไรก็แค่จับมือ ใช่ๆก็แค่จับมือแค่นั้นเอง
ฉันลุกไปชงกาแฟร้อนให้เขา ยิ้มให้เขานิดๆ
“ รับขนมอีกสักชิ้นมั้ยคะ บานอฟฟี่พายสักชิ้น ถ้าคุณทานกล้วยหอมน่ะนะคะ
พอทานชุดนี้เสร็จรับรองได้ว่าคุณจะทานอาหารเย็นไม่ได้อีกแน่ๆ ”
“ ผมกินกล้วยหอมได้ ลองสักชิ้นก็ดีครับ ”
ฉันเดินไปเอาบานอฟฟี่พายมาให้ เติมน้ำเย็นลงแก้วที่พร่อง
“ คอยใครอยู่หรือเปล่าคะ ฉันเห็นคุณนั่งได้ครู่ใหญ่ๆแล้ว ”
ชวนเขาคุยนิดหน่อย คนหน้ายุ่งโต๊ะโน้นคงไม่ว่า
ลูกค้าคือคนสำคัญนี่นา แต่ลูกค้าสามัญประจำร้านสำคัญที่สุด
“ เปล่าครับ ไม่ได้คอยใคร จะเป็นไรมั้ยครับถ้าผมจะนั่งต่ออีกครู่ใหญ่ ”
“ ไม่ค่ะไม่ ไม่เป็นไรเลย ตามสบายนะคะ ” ยิ้มหวานให้เขาอีกครั้งก่อนปล่อยให้เขานั่งอยู่กับตัวเอง
และฉันเดินกลับไปนั่งที่เดิม กับผู้ชายคนเดิม
…
“ อยากจะเล่ามั้ย ” เริ่มค้นหาสาเหตุของหน้ายุ่งๆ ฉันชอบมองใบหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มมากกว่าหน้ายุ่งๆ
“ เรื่องเล็กน้อย หยุมหยิมในที่ทำงานน่ะ ” เขาเริ่ม
“ อืม…จากประสบการณ์เดิมที่ผ่านมา ปัญหาส่วนใหญ่มักมีสาเหตุมาจากเรื่องเล็กน้อยและปัญหาส่วนใหญ่มักมาจากเรื่องไม่เป็นเรื่องและกลายเป็นเรื่อง ” ฉันว่า
เขาหัวเราะเบาๆ “ ปัญหาของผมเริ่มจากเรื่องเล็กน้อย ”
“ ถ้าเล็กน้อยจริง จะทำให้หน้ายุ่งคิ้วขมวดได้ยังไง ” ฉันคัดค้าน
“ ก็มันเรื่องเล็กที่เกี่ยวข้องกับคนที่เราสนิท เพื่อนสนิท มันก็เลยเป็นเรื่องเล็กที่ยิ่งใหญ่ ”เขาว่า

หลังจากนั้นเขาก็เริ่มเล่าให้ฉันฟัง ตั้งแต่เริ่มเรื่องจนจบเรื่อง
“ ว่าไงศิราณีจะช่วยยังไงจ๊ะ ” เขากอดอกหลวมๆ เหยียดขายาวไขว้กัน ใบหน้ายิ้มๆ ชนิดที่ฉันมองว่า ยั่วยวนกวนที่สุด

“ เดี๋ยวมานะคะ ” ฉันลุกขึ้นเดินไปโต๊ะลูกค้าหนึ่งเดียวในร้าน
ที่บังเอิญหันไปสบตาเข้าและคิดว่าเขาต้องการบางอย่าง
…..
“ ขอบคุณนะคะ วันหน้าเชิญใหม่นะคะ ”
“ เรื่องเล่าสนุกดีครับ ” ไม่ยักบอกว่ากาแฟหอม ขนมอร่อย ไพล่ไปพูดถึง “ หนังสือทำมือ ”เล่มเล็ก
“ บางที… ผมอาจจะลองเดินทางตามรอยของคุณบ้าง ” ชายหนุ่มตัวโตว่า
ยิ้มนิดๆนั้นทำให้ใบหน้าที่คมเข้มน่าดูยิ่งขึ้น
ฉันหัวเราะเบาๆ “ แล้วกลับมาเล่าสู่กันฟังนะคะ ” ฉันโค้งตัว ก้มศีรษะให้เขานิดหนึ่ง
ก่อนที่เขาจะเปิดประตูออกไป

ฉันแหงนมองนาฬิกาติดผนัง มองดูผู้คนที่เดินผ่านหน้าร้าน เริ่มบางตา
วันนี้ค่อนข้างเงียบเหงา
พลิกป้ายที่แขวนไว้หน้าร้านให้เป็น “ พรุ่งนี้เจอกันใหม่ ” หวังว่าป้ายนั่นจะช่วยให้ลูกค้าเข้าใจว่าปิดร้านแล้ว

ฉันเก็บแก้วจานที่โต๊ะลูกค้าคนสุดท้ายไปวางไว้อ่างล้างจาน
หมอสามัญประจำร้านลุกมาช่วยเก็บทั้งของตัวเองและของลูกค้า
“ ผมช่วย ”
ฉันลงมือล้างแก้ว จาน มีคนตัวโตใจดีช่วยเช็ดวางบนชั้น
“ คุยกัน ” ฉันเริ่ม คุณหมอหยุดเช็ดจานและมองหน้า
“ คุยกันตรงๆ อย่าคุยผ่านคนอื่น คำพูดมันเพี้ยน เอ่อ..บิดเบือน เชื่อว่าเพื่อนคุณก็คงอยากคุย อยากเคลียร์ ติดแค่ใครจะเริ่มก่อน คุณน่าจะลองโทร.หาเธอ ก่อน คุณเป็นผู้ชายเป็นสุภาพบุรุษควรโทร.หาเธอ ผู้หญิงส่วนใหญ่ขี้งอน ”

แหม! แนะนำเหมือนไม่ใช่ผู้หญิง

ฉันเช็ดมือกับผ้าเช็ดมือเมื่อล้างถ้วยใบสุดท้ายและล้างมือเสร็จ
เขาวางถ้วยใบนั้นบนชั้นเก็บผ้าเช็ดจาน และจับมือของฉันจูงไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม
แต่คนที่จูงมือกลับเปลี่ยนมานั่งเก้าอี้ตัวใหม่ข้างๆ และไม่ยอมปล่อยมือ เฮ้อ!เอากับเขาสิ..
“ แล้วผู้หญิงคนนี้ขี้งอนมั้ย ” เขาว่ายิ้มๆ
“ ไม่รู้สิ ยังไม่มีเรื่องให้งอน เลยยังไม่รู้ว่าจะงอนมั้ย ” ฉันบอกตามความเป็นจริง
“ อย่าขี้งอนเลย บอกตามตรง ผมไม่รู้จะง้อยังไง ” เขาว่า และนั่นทำให้ฉันต้องหัวเราะเบาๆ

“ คงแนะนำอะไรไม่ได้มาก แต่อยากบอกคุณว่าถ้าคุณ แคร์เธอคุณต้องคุยต้องเคลียร์กับเธอ อย่าปล่อยให้ค้างคา เพื่อนดีๆไม่ได้มีง่ายๆนะ ถ้าได้คุยกันคุณอาจจะพบว่าเรื่องที่หงุดหงิดคาใจมันเป็นเรื่องเล็กน้อยอย่างที่คุณว่าจริงๆ ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยที่ยิ่งใหญ่ในใจอีกต่อไป และความเป็นเพื่อนจะยังคงอยู่กับคุณและเธอตลอดไป แต่ถ้าคุณไม่คุยกับเธอ คุณอาจจะไม่สามารถคุยกับเธอได้อย่างสบายใจสนิทใจเหมือนอย่างเคย โทร.หาเธอซะ อ้อ!ถ้าต้องมีใครสักคนเป็นคนผิด คุณก็ยอมรับผิดซะคงไม่ทำให้เสียหายอะไร เป็นผู้ชายยอมให้ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนคงไม่ทำให้เสียศักดิ์ศรีเท่าไหร่กระมัง ” เฮ้อ! เหนื่อยนะนี่

ร่ายยาวแต่ดูเหมือนว่าคนฟังจะไม่สนใจเท่าไหร่นัก
เพราะท่านั่งที่จับมือของฉันพลิกไปมาเหมือนมีนิ้วที่หกที่เจ็ดงอกออกมาจากมือของฉันเลยต้องดึงมือกลับ แม้คนจับจะพยายามยึดไว้
“ คุณฟังอยู่หรือเปล่า ” ฉันว่า มองสบตาสวยนั่น
“ ผมก็ว่าจะโทร.ไปหาเธอเหมือนกัน ” เขาว่า
“ แล้วหลอกให้พูดซะยาว ”
“ ผมชอบฟังคุณพูด ”

เขาเงียบไปนิดก่อนมองหน้าฉัน
“ ดีจังที่น้องแป้งคิ้วแตกเมื่อวันนั้น ”
“ อ้าว ไหงงั้นล่ะ หลานเจ็บนะนั่น ” ฉันแกล้งโวยวาย
เขายิ้มใส่ตาฉัน “ ก็เพราะน้องแป้งเจ็บ ทำให้ผมได้เจอคุณไง … คุณป้า ”
ยิ้มบาดใจทั้งปากทั้งตา “ เก็บร้านกัน ไปหาอะไรอร่อยๆกินกันเถอะ ”

เราช่วยกันปิดร้าน ก่อนจะจับมือกันเดินไปตามฟุตบาธ
มีร้านอาหารอร่อยอยู่ถัดจากร้านของฉันไปหนึ่งช่วงตึก
การเดินไปด้วยกันอย่างนี้ ทำให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันนานขึ้น เขาว่าอย่างนั้น
“ ก่อนนั้น คุณไปอยู่ที่ไหนมานะ ปล่อยให้ผมรอซะนาน ”

ฉันหยุดเดินแหงนหน้ามองเขา อดยิ้มนิดๆไม่ได้ “ แต่เราก็หากันจนเจอไม่ใช่รึ ”
เขายิ้มใส่ตาแต่บาดใจอีกแล้ว ฉันรู้สึกถึงมือของเขาที่บีบกระชับแน่นเข้า
“ ใช่ๆ แล้วเราก็หากันจนเจอ ”
…