PANTIP.COM : W6145148 ***********พรข้อที่ 1 ราตรีที่สวยงาม************(รบกวนช่วยวิจารณ์ด้วยครับ) [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 7

เธอไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงใดๆ ในร่างกายเลย ไม่มีมนต์มหัศจรรย์ใดๆ เกิดขึ้น 'อะไรกันนี่ เจ้าเทวดาเล่นตลกหรือ' จะสอบถาม เจ้าชายก็หายวับไปเรียบร้อยแล้ว

แต่ด้วยความเหนื่อยอ่อนชบาเลยผลอยหลับไป กับความหวังว่าพรุ่งนี้เธอคงตื่นมาสวยใสดังที่ขอไว้เป็นแน่

แต่เช้าวันถัดมาหาเป็นเช่นนั้นไม่ น้ำหนักเธอยังเกินพิกัดอยู่ ดั้งเธอก็ยังแบน ตาก็ยังตี่ ทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ชบาแทบกรีดร้อง พลางหาเหตุผลต่างๆ นานา เช่นว่า เธออาจจะบ้าไปเอง ไม่มีเทวดาฟ้าดินที่ไหนมาหาเธอหรอก เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ หรือไม่ก็เจ้าเทวดานั่นก็เป็นผีสางที่ไม่มีอะไรทำ หลอกมนุษย์ให้มีฝันไปวันๆ

วันนั้นเธอไปทำงานด้วยอารมณ์บูดบึ้ง ครั้งเจอหน้าเต้ก็ทำหน้าตาไม่ถูก

'วันนี้พี่บาเป็นอะไรครับ ดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเลย' เต้หยุดทานข้าวถือช้อนค้างไว้ในมือ จ้องเข้าไปในดวงตาของชบา เธอมองเขากับพลางนึกไปว่า ผู้ชายรูปหล่อที่อยู่ต่อหน้าเธอหารู้เลยว่าอีกไม่นาน หากเธอสารภาพรักกับเขา เขาจะปฏิเสธเธออย่างไม่เหลือเยื่อใย แถมยังขายขี้หน้าคนในบริษัทอีก

'ไม่มีอะไรจ้ะ ทานข้าวต่อเถอะ' เธอเบนความสนใจไปที่จานข้าวของเธอเหมือนเดิม

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยตลอดสามอาทิตย์ จนในที่สุดก็มีเสียงทักเธอขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งว่า

'นี่ชบา ลดความอ้วนเหรอจ๊ะ ดูผอมลงนะเนี่ย' พี่หญิงหัวหน้าฝ่ายการตลาดทักขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส

ชบายิ้มโดยอัตโนมัติ 'อุ๊ย! จริงเหรอคะพี่ ชบาก็ไม่ทำอะไรเลยนะ ต้องลองชั่งน้ำหนักดู'

ปรากฎว่าพอเธอไปชั่งน้ำหนัก สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือน้ำหนักเธอหายไปห้ากิโล ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย

อีกห้าวันถัดมา เธอพบว่าจมูกเธอเหมือนจะโด่งมากขึ้น ตอนแรกเหมือนคิดไปเอง แต่พอสังเกตทุกวันเธอเริ่มแน่ใจ

'นี่ต้องเป็นเพราะเจ้าชายเทวดานั่นแน่ๆ เลย'

หนึ่งเดือนผ่านไป น้ำหนักเธอหายไปสิบกิโล แถมสัดส่วนเธอยังกระชับ ราวกับเป็นสาวนักกีฬาหุ่นดี ทั้งๆ ที่เธอกินอาหารมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ และเมื่อจมูกเธอได้รูปสวยเข้าที่ ทีนี้ตาเธอดูเหมือนจะเริ่มมีร่องรอยของรอยพับตรงเปลือกตามากขึ้น

'ว้าว! มันกำลังเป็นตาสองชั้น'

สามเดือนถัดมาเธอก็ได้ตาสองชั้น

และในเดือนถัดมาเธอก็สวยเรืองรองอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ทุกคนก็ไม่ได้หาว่าเธอไปทำศัลยกรรมแต่อย่างใด เพราะทุกคนก็เจอเธอทุกวัน แน่ใจว่าชบาไม่ได้แอบไปทำอะไรที่ไหน เพียงแต่ความเปลี่ยนแปลงสร้างความอัศจรรย์ใจให้ทุกคนในบริษัท

'นี่เธอเปลี่ยนจนเป็นคนละคนเลยนะ สวยมากขึ้นมากจนน่ากลัว'

'แต่ฉันคิดว่าเธอสวยขนาดนี้เป็นเพราะน้ำหนักที่ลดลงแน่เลย ทำให้จมูกโด่งขึ้น ตาโตขึ้น ผู้หญิงหลายคนพอผอมก็สวยผิดหูผิดตานะ'

'เธอกลายเป็นผู้หญิงสวย อ๊ะ! ไม่สิ สวยมากๆ เลยนะเนี่ย ลองเอารูปเก่ามาเทียบแล้ว ใครจะคิดว่าคนเดียวกัน ต้องลดความอ้วนบ้างแล้วเรา'

นับตั้งแต่นั้นมาชีวิตเธอมีความสุขมาก เดินไปที่ใด ผู้ชายก็มองตากลับกันเป็นแถว

'น้องชบาจ๋า ทำไมพี่ทำงานมาตั้งนานเพิ่งเจอน้องชบาทั้งๆ ที่อยู่บริืษัทติดกันนี่เอง' หนุ่มออฟฟิศที่อ่อนกว่าเธอห้าปีส่งเสียงเจื้อยแจ้วเชิงหมาหยอกไก่

บางคนก็ส่งดอกไม้มาให้พร้อมข้อความแสดงความห่วงหาอาทรณ์

ที่เด็ดสุดคือมีผู้ชายตามไปถึงบ้านของเธอ

และคนนั้นก็มิได้เป็นใคร นายเต้นั่นเอง

'เต้ มาหาพี่ทำไมไม่กดออดล่ะจ๊ะ' ชบาเดินออกมาเพื่อรดน้ำต้นไม้พอดี แปลกใจที่เต้ทำลับๆ ล่อๆ อยู่หน้าบ้าน

'อ้อ คือว่า... ผมกลัวจะรบกวนพี่น่ะครับ' ฝ่ายชายเอามือลูบหัวตัวเอยป้อยๆ อย่างเขินอาย

'แหม ทำไมต้องทำท่าเขินด้วย เราสนิทกันออก'

เต้ยิ้มแหยๆ

'ก็ไม่รู้สิครับ ตอนนี้พี่ชบาสวยสง่าขึ้นเป็นกอง ผมเลยรู้สึกเขินๆ น่ะครับ'

'แหมก็ชมกันซะ เอ้อนี่ อยากเข้าบ้านก่อนไหม' ชบาทอดสะพานเต็มที่

'อืม...ครับผม'

ชบาเชิญเต้มานั่งในห้องรับแขก บ้านของเธอมีชั้นเดียว แต่จัดสวยน่ารัก โดยเฉพาะหลังๆ เธอจงใจจัดเป็นพิเศษ เพื่อให้เข้ากับหน้าตาอันสะสวยของเธอ

เต้นั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ ข้างหน้ามีแจกันใส่ดอกกุหลาบสีสดหลายดอก ทำให้ห้องรับแขกของชบาดูหวานขึ้นไปอีก

ชบาวางแก้วน้ำลงข้างๆ เต้

'เต้มีธุระอะไรเหรอจ๊ะ ถ้าไม่สำคัญคงไม่มาหรอกจริงมั๊ย'

'ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ' เขายิ้มอย่างเขินอาย ทำให้หัวใจของชบาสั่นไหว เดี๋ยวนี้ถึงแม้เธอจะพูดจาเหมือนสาวสวยได้ (ชบาเชื่อว่าผู้หญิงสวยจะมีวิธีการพูดคนละแบบกับหญิงขี้เหร่) แต่ตอนนี้เธอก็อดไม่ไหวที่จะสั่นเคลิ้มไปกับใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้า

'มีอะไรก็บอกมาเถอะจ้ะ'

'คือผม....'

'...'

'คือผม....'

'...'

'คือผม เอ่อ...'

'เดาว่าเต้ชอบพี่ใช่มั๊ยจ๊ะ' ชบารอคำตอบไม่ไหว ในเมื่อเธอก็รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าของเต้เป็นผู้หญิงในฝันของเขา ก็ขอพรไว้แล้วนี่

'หา! พี่รู้ได้ไงครับเนี่ย ใครบอกพี่เหรอ เจ้าปองเหรอ หรือเจ้าทัช' สีหน้าของเต้ดูวิตก ทำ่ท่าลุกลี้ลุกลน ดูน่ารักน่าชัง

'ไม่มีใครบอกหรอกจ้ะ แต่พี่รู้เอง' ชบาเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ เนื้อแขนของเธอสัมผัสกับแขนของเต้ หัวใจเธอเต้นแรง

'พี่อยากจะบอกว่า...' เธอทำตาพริ้ม

'บอกว่าอะไรครับ' เต้มองตาของชบา

'พี่รักเต้นะ'

ทั้งสองเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้กัน เรื่อยๆ เรื่อยๆ

-------------------------------------------------------------------

สิบปีถัดมาเจ้าชายแห่งความฝันบังเอิญล่องลอยผ่านมาแถวบ้านของชบาพอดี จึงเ้ข้าไปทักทาย ชบาตกใจเนื่องจากไม่ได้เห็นเจ้าชายมานาน

'อืม ดูเจ้าสวยงามไม่มีที่ติเลยนี่'

'แหม ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันค่ะ'

'แล้วชีวิตรักของเจ้าเป็นยังไงบ้างล่ะ'

'ตอนนี้แต่งงานแล้วค่ะ มีลูกสองคน'

เจ้าชายทำหน้าประหลาดใจ

'อ้าวนี่มีลูกแล้วเหรอ แหมๆ ไวดีแท้ๆ แต่หน้าเจ้ายังเหมือนกับยี่สิบกว่าอยู่เลย อย่างนี้แหละ พรของข้าวิเศษเสมอ สมใจเจ้าล่ะสิ'

'ค่ะ ขอบพระคุณท่านโดยแท้'

'อืมๆ ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่หนุ่มคนนั้นไปไหนซะล่ะ ไปทำงานเหรอ ตอนนี้ก็น่าจะอายุราวสามสิบกว่าแล้วสินะ'

'ใครกันคะ'

'ก็สามีเจ้ายังไงกัน'

'อ้อ! สามีหนูไปทำงานต่างประเทศค่ะ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว'

'สามีเจ้าจากเซลล์แมน เป็นใหญ่เป็นโตได้ไปต่างประเทศแล้วเหรอ'

'แหม ดิฉันสงสัยจังเลยนะคะ ว่าท่านเป็นถึงเทวดาน่าจะรู้ทุกเรื่อง แล้วจะมาถามทำไมให้วุ่นวาย'

'อืม บางทีการพูดกับมนุษย์ก็สนุกดีนะ มันได้รสชาติมากกว่ารู้โดยจิตน่ะ'

'ก่อนอื่นเลย ท่านคงเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ สามีหนูไม่ได้เคยเป็นเซลล์แมนมาก่อนหรอกค่ะ ตอนแต่งกับหนูเขาก็เป็นเจ้าของบริษัทอยู่แล้ว'

'เอ๋?'

'...'

'อ้าวแล้วพ่อหนุ่มที่ชื่อเต้ไม่ได้เป็นสามีหนูหรอกหรือ'

'เปล่าค่ะ ดิฉันเลิกรากับเขาไปนานแล้ว'

'อ้าว ทำไมล่ะ'

'หลังจากคบกันเป็นแฟนได้ปีเดียว ศีรษะเขาก็เริ่มล้านเตียนอย่างรวดเร็ว ตัวที่เคยสูงโปร่งก็กลับอ้วนลงพุง

ไฟแห่งความลุ่มหลงที่ดิฉันเคยมีให้เขาก็หายไปไหนหมดไม่ทราบ ดิฉันหมดรักเขาอย่างรวดเร็วเหลือเกิน'

'หา! ขนาดนั้นเลยหรือ'

'ค่ะ'

'โอ้ว! พลาดเสียแล้ว พลาดเสียแล้ว'

เจ้าชายแห่งความฝันรำพึง ไม่รู้ว่าเป็นการรำพึงกับตนเองหรือพูดกับชบา

'พลาดอะไรคะ'

'เจ้าน่ะสิทำพลาดเสียแล้ว'

'ดิฉันเหรอ พลาดยังไงเหรอคะ ดิฉันรู้ค่ะว่าดิฉันเป็นคนไม่ดีสักเท่าไหร่ ที่ดูคนจากภายนอกแต่...'

เจ้าชายทำเสียงจุ๊ปากให้ชบาหยุดพูด

'ก่อนอื่นข้าขอเล่าอะไรอย่างหนึ่งให้เจ้าฟัง

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของคนคนหนึ่งซึ่งข้าได้เจอเมื่อหลายปีก่อน

ตอนนั้นข้าลงมาให้พรแก่มนุษย์หลายคนบนโลกใบนี้

แต่ข้าหาได้ให้พรเปล่าๆแบบที่ให้แก่เจ้าไม่ ข้าขอสิ่งแลกเปลี่ยนหนึ่งอย่างจากเขา (ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นสิ่งที่ข้าเห็นว่าเท่าเทียมกัน)

บางคนขอเป็นเศรษฐี แต่ยอมอยู่คนเดียวอย่างไร้คู่ตลอดชีวิต

บางคนขอภรรยา แต่ยอมเสียขา

บางคนขอบ้านแต่ยอมเสียลูก ใ่ช่แล้ว มีคนยอมทำแบบนั้น

แต่มีคนหนึ่งได้ขอไว้ว่า เขาขอเจอผู้หญิงในฝัน

ข้าก็ได้ไปตรวจตาดูผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้ ปรากฏว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนตรงกับลักษณะที่เขาจินตนาการเลยสักคนเีดียว

ดังนั้นข้าเลยต้องสร้างหญิงคนนั้นขึ้นมา'

'แล้วเป็นยังไงต่อคะ' ชบาซัก

คืนนั้นข้าเลยถามชายหนุ่มว่าเขามีสิ่งใดจะมาแลกกับพรอันนี้

ตอนแรกชายหนุ่มขอแลกกับเงินในบัญชีของเขาครึ่งหนึ่ง ข้าตอบไปว่าไม่พอ

เขาเงียบไปพักก่อนจะบอกว่าเงินทั้งหมดที่เขามีก็ได้ ข้าก็ตอบไปว่าไม่พอ

เขาลองเสนอมาอีกสองสามข้อ แต่ก็ไม่ผ่านเกณฑ์ของข้าทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นความทรงจำของเขา นิ้วเท้าของเขา หรือแม้แต่ความสัมพันธ์ของเขาทั้งหมด

จนมาข้อสุดท้ายที่ข้าตอบตกลงคือ เขาขอแลกกับความสวยงามของเขา กับการได้รักกับหญิงในฝันของเขา

ข้าจึงตอบตกลง

และนั่นก็เป็นแผนอันแยบยลของข้า

ซึ่งจากการดูแล้ว หญิงที่รักเขามากที่สุดของเขาในต้องนั้นเป็นหญิงที่เขารู้จัก แต่เธอไม่มีความงามอันใดเลย

ข้าเลยสร้างเรื่องราวต่างๆ ขึ้นเพื่อกระตุ้นให้ผู้หญิงคนนั้น ขอพรจากข้า ในการเป็นหญิงในฝันของเขา

โอ้ มันเป็นแค่เรื่องของคนคนหนึ่งเท่านั้น ข้าไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนั้นมีความสุขแค่ไหนแล้วที่ได้รักกับหญิงคนนั้น

แต่ข้าก็ลืมนึกไปว่า พรที่เขาขอคือรักกับหญิงคนนั้น แต่ไม่ได้ระบุว่านานเพียงใด

อืม... ก่อนมาหาเจ้าข้าคิดว่าข้าคงจะต้องแวะไปดูเขาสักหน่อย

เมื่อได้ฟังเรื่องเล่าดังนั้น น้ำตาของชบาก็ไหลพราก

'หมะ... หมายความว่า เต้สูญเสียความงามเพราะแลกกับพรข้อนี้งั้นเหรอคะ'

'ข้าบอกไม่ได้หรอก เพราะเรื่องที่ข้าเล่าก็เป็นแค่เรื่องของชายหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น'

'โธ่ เต้ แล้วทำไมไม่บอกกันแต่แรกล่ะเนี่ย

รวมทั้งท่านด้วย ทำไมไม่บอกดิฉัน'

'ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเรื่องเล่านี้เป็นเรื่องของชายหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น ข้าแค่เล่าให้ฟัง

เห็นว่าคล้ายกับเรื่องของเจ้าเสียเหลือเกิน'

น้ำตาของชบาไหลริน ภาพความทรงจำถึงชายหนุ่มแล่นสู่หัว

'ดิฉันจะลองตามหาเขาดู ไม่ได้เจอกันนานแล้ว หวังว่ายังจะอยู่ที่เดิม'

'โอ้ นั่นเป็นความคิดที่ดีมาก

แต่ว่าจำได้รึเปล่าว่า เจ้าของพรไว้ว่ายังไง'

'เอ๊ะ'

'เอาล่ะข้าต้องไปแล้ว งานข้าช่วงนี้ยุ่งเหลือเกิน ว่างๆ ข้าค่อยแวะมาใหม่นะ'

แสงเรืองรองเปล่งประกาย คราวนี้แตกต่างจากคราวอื่น เจ้าชายแห่งความฝันส่งเสียงร้องเพลงดังก้องกังวาน ก่อนจะกลายเป็นแสงทองลอยหายไป

เนื้อเพลงเป็นภาษาที่เธอฟังไม่ออก แต่บางท่อนเธอพอจะเข้าใจโดยไม่มีเหตุผล

'มนุษย์หนอมนุษย์ แม้แต่ความรักยังมลายได้ หรือหากความรักมิได้หาย เพียงแต่กายมัวลุ่มหลง ล้า ลัล ลา....'

พลันชบาก็ฉุกคิดถึงคำอธิฐานได้ว่า

'ข้าต้องการเป็นผู้หญิงที่สวยสง่า และที่สำคัญสวยในลักษณะที่ทำให้เต้ รักจนหัวปักหัวปำ เขาไม่อาจไม่รักผู้หญิงคนนี้ได้

เขาไม่อาจปฏิเสธผู้หญิงคนนี้ได้

และเขาไม่อาจจะอยู่โดยขาดผู้หญิงคนนี้ได้ นั่นแหละค่ะคือสิ่งที่ดิฉันต้องการ'

ไม่นะ เสียงในหัวพูดซ้ำวนไปมา 'เขาไม่อาจจะอยู่โดยขาดผู้หญิงคนนี้ได้ เขาไม่อาจจะอยู่โดยขาดผู้หญิงคนนี้ได้ เขาไม่อาจจะอยู่โดยขาดผู้หญิงคนนี้ได้ เขาไม่อาจจะอยู่โดยขาดผู้หญิงคนนี้ได้'

ไม่นะไม่จริงใช่มั๊ย

ชบากัดฟันกรอดน้ำตาสายใหม่หลั่งมาสมทบ

ฟุบหน้าลงร้องไห้ลงกับหมอน

ภายนอกมีเสียงหัวร่อของเจ้าชายแห่งความฝัน

แสงสว่างสีทองลอยขึ้นสู่ฟ้า แล้วหายวับเข้าไปในราตรีที่สวยงาม

--------------------------จบ--------------------------------

ขอบคุณมากๆ ครับที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจครับผม

จากคุณ : ปลายจักรวาล - [ 19 ธ.ค. 50 23:16:37 A:124.120.8.15 X: TicketID:154555 ]

ความคิดเห็นที่ 14

****************พรข้อที่ 2 โลกแห่งความจริง (ฉบับร่าง)******************
ขออนุญาตร่างลงในนี้นะครับ เพราะผมชอบพิมพ์ในนี้น่ะครับ ไม่รู้เป็นอะไร

วันนี้เป็นวันที่เรียกได้ว่า 'ซวย' ที่สุดของนาย 'เป็นปลื้ม' ชายหนุ่มม.ปลายตัวอ้วนกลม ใส่แว่นหนาเตอะ

ลางร้ายเริ่มมีตั้งแต่ตอนทำนมหกใส่กางเกงก่อนมาโรงเรียน ซ้ำร้ายแมวดำยังผ่านตัดหน้า เป็นปลื้มไม่เคยปลื้มอะไรสักอย่าง นับตั้งแต่เขาเิกิดมาแล้ว

เขาเป็นลูกชายคนแรก แม่จึงตั้งชื่อให้ เพราะแม่ของเขาปลื้มจริงๆ ทุกอย่างตอนแรกเกิดดูสวยงาม มีแต่คนเอาใจ เพราะเป็นลูกชายคนแรกของตระกูล แต่ปรากฏว่าหลังจากน้องชายของเขาคลอดออกมา ความสนใจที่มีแก่เขาก็เริ่มน้อยลง

ซ้ำน้องชายยังเรียนเก่งกว่า ผิวดีกว่า ผอมกว่า (อันนี้แน่นอนอยู่แล้วเพราะหลังจาก ป.3 น้ำหนักของเป็นปลื้มก็เกินพิกัดชนิืดไม่มีใครเทียบเลยทีเดียว)เป็นปลื้มเทียบอะไรไม่ได้เลยกับน้องชาย

เขาเริ่มรู้สึกน้อยใจ รู้สึกตนเองไม่มีค่า ยิ่งรู้สึกแย่ก็ยิ่งกินเยอะขึ้นๆ จนแทบคิดไม่ออกเลยว่าหน้าตาเขาตอนผอมเป็นยังไง และก็แน่นอน เพื่อนๆ หลายคนมักเรียกเขาว่า 'ไอ้หมู' แทนชื่อเล่นเขาเสมอ

พอโตได้เป็นหนุ่มทั้งสองพี่น้อง

เจ้าน้องชายกลับได้ดิบได้ดีตั้งแ่ต่เด็ก เข้าสู่วงการบันเทิงทั้งถ่ายแบบ และแสดงละคร เรียกได้ว่าสายเลือดเดียวกัน แต่ห่างกันคนละโยชน์เลยก็ว่าได้

เป็นปลื้มปั่นจัรยานเข้าโรงเรียนด้วยความหงุดหงิดใจ ด้วยรูปร่างที่อ้วนเด่น เพื่อนๆ บางคนจึงหันมามอง แต่เขามิได้รู้จักคนใดจึงเดินดุ่มๆ เข้าอาคารเรียน

คงวาดน้องชายตรงรี่เข้ามาหา พร้อมด้วยสายตาสาวๆ ทั้งหลายที่จับจ้อง

'ทำไมพี่ปลื้มมาช้าจังเลยครับ'

'...' เป็นปลื้มไม่ใช่คนพูดมาอยู่แล้ว

'วันนี้ผมจะไปถ่ายแบบแถวประตูน้ำ แล้วจะกินข้าวเย็นที่นั่น พี่ไปด้วยกันมั๊ยครับ วันนี้ถ่ายแป๊บเดียว ไม่นานแบบคราวก่อนหรอก พี่ก็ไปเดินเล่นระหว่างรอผมก็ได้ ผมอยากให้พี่ไปเป็นเพื่อน'

'วันนี้ไม่ว่างหรอก'

'ผมรู้น่าว่าพี่ไม่ได้ทำอะไร ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ'

'ไม่อ่ะ' แล้วเป็นปลื้มก็เดินหนีไป

ธรรมดาเขาไม่ค่อยชอบอยู่กับน้องชายถึงแม้จะรู้ว่าน้องชายของตนนิสัยดีและไม่รังเกียจที่คุยกับพี่ชายที่อ้วนตุ้ยนุ้ยอย่างเขาก็ตามที

แต่ความอิจฉาใช่ว่าพอเรารู้ว่าเป็นสิ่งไม่ดีแล้ว เราจะจัดการเด็ดมันทิ้งได้ทันทีเสียเมื่อไหร่

ดังนั้นการที่ไม่ให้ความอิจฉามันพลุ่งพล่าน การหลบหน้าคงเป็นทางที่ดีที่สุด

ในห้องเรียนเป็นปลื้มจะนั่งอยู่หลังหญิงสาวชื่อ'น้อยหน่า'

น้อยหน่านี่ก็เป็นตัวปัญหาอีกตัว เมื่อไม่นานมานี้เธอเริ่มกวนให้เป็นปลื้มช่วยแต่งกลอนหวานๆ ให้

'แหม ก็เป็นปลื้มแต่ออกจะเพราะ' น้อยหน่ากระเซ้า

'แล้วเธอจะแต่งให้ใคร' เป็นปลื้มถาม

'ไม่บอกหรอก'

'น้องชายเราเหรอ'

'...'

'บอกมาดีๆ ว่าใช่รึเปล่า ไม่งั้นเราไม่แต่งให้'

'อืม.. แหม แต่เธอก็อย่าไปบอกเขานะ เขินหมด'

'ว่าแล้ว'

วันนี้น้อยหน่าทำลุกลี้ลุกลนเป็นพิเศษ หันหลังมามองเป็นปลื้มแล้วก็ไม่พูดอยู่หลายครั้งหลายคราระหว่างคาบเรียน

'นี่เธอเป็นอะไรเนี่ย' เป็นปลื้มกระซิบระหว่างที่ครูกำลังสอน

'เดี๋ยวเราบอก' น้อยหน่าเอียงหน้าไปข้างๆ เล็กน้อยกระซิบจนแทบจับคำพูดไม่ได้

'เฮ้อ ก็เป็นเงี้ยแหละน้า..'

พอพักตอนกลางวันน้อยหน่าก็รีบคว้าตัวเป็นปลื้มไว้ การที่เด็กสาวจับมือเป็นปลื้มแม้เล็กน้อย ทำให้เขารู้สึกประหม่าขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง

'มีอะไรก็ว่ามา' เขาทำเสียงแข็ง

'นี่ เธอว่าเราจะบอกดีมั๊ยอ่ะ'

'บอกอะไร'

'ก็บอกเขาคนนั้นไง'

'คนไหนล่ะ'

'ก็คนที่เราแต่งกลอนให้เขา ไม่สิ คนที่เราให้เธอแต่งกลอนเืพื่อแต่งให้ฉันเพื่อให้เขาไง'

'...'

'บอกว่าเราชอบเขาน่ะ'

'แต่ตัวกลอนก็บอกอยู่แล้วนี่ว่าเธอชอบเขา'

'แต่ฉันยังไม่ได้ใ้ห้เขาน่ะ'

'เอ๋ เธอเป็นอะไรมารึเปล่าเนี่ย เราไม่มีเวลาขนาดนั้นนะ'

'คือว่าเราไม่กล้าน่ะ'

'ถ้าชอบน้องฉันมากก็บอกเขาไปเถอะน่า บางทีน้องชายฉันอาจจะชอบผู้หญิงแก่กว่าก็ได้นะ'

'เอ๋ เขาบอกเธอยังงั้นเหรอ'

'ไม่เคยบอกหรอก พูดให้เธอดีใจเล่นไปยังงั้นแหละ'

'เธอเนี่ย'

'เราต้องรีบไปแล้ว เดี๋ยวข้าวแกงร้านป้าติ๋มจะหมดซะก่อน โชคดีละกัน'

'...ขอบใจนะ'

'อืม'

คาบเรียนตอนบ่ายเป็นวิชาศิลปะ ครูที่สอนกำลัวเป็นข่าวอื้อฉาวในโรงเรียน เธอเป็นผู้หญิงสวยดูมีอายุแล้ว แต่หน้าตาก็ยังดูอ่อนกว่าอายุจริงเป็นสิบปี นักเรียนบากคนไปสืบมาได้ว่า ความจริงเธอจวนจะสี่สิบแล้ว

'อะไรนะ สี่สิบแล้ว' เด็กผู้ชายนั่งข้างๆ เป็นปลื้มกำลังคุยกันเรื่องครูคนสวยหน้าห้องเรียน เสียงที่เข้่าหูทำให้ไม่มีสมาธิ อีกทั้งเรื่องราวก็น่าสนใจที่่จะฟังต่อ

'แล้วตอนนี้ครูเขาก็ท้องด้วยนะ เห็นมั๊ยว่าใส่ชุดคลุมท้องมาสอนน่ะ สักสี่ห้าเดือนแล้ว' คมสันเด็กชายที่มีปากทรงครุฑกำลังพูดไปวาดภาพภูเขาสองลูกโย้ๆ ทำเสียงต่ำๆ กระซิบกระซาบ ยิ่งทำให้เนื้อเรื่องน่าสนใจมากขึ้น เป็นปลื้มเริ่มหยุดวาและเงี่ยหูฟัง

'แต่ไม่รู้ว่าท้องกับใครว่ะ ครูโรงเรียนอื่นเขาเมาท์กันให้แซ่ดว่าท้องกับภารโรงแถวนี้ แต่แ่ม่กูบอกว่าท้องกับอาจารย์ตาก ที่สอนศิลปะ ม. ต้นน่ะ'

'เฮ้ย เป็นไปไม่ได้หรอกอาจารย์ตากเขาจะหกสิบแล้วนา'

จากคุณ : ผมเอง - [ 23 ธ.ค. 50 17:17:42 A:124.120.5.214 X: TicketID:154555 ]