แวะเยี่ยมบล็อกของมิตรทางอินเตอร์เน็ต
ต้องยอมรับว่ามิตรคนนี้เหนียวแน่นจริงๆ
อายุความสัมพันธ์ของเราเกือบเท่าอายุของเว็บไซต์แห่งหนึ่งที่ตอนนี้เกิดขึ้นร่วมสิบปี
เข้าไปเยี่ยม อ่านเรื่องราว  จะไม่คอมเม้นต์ หากอ่านแล้วรู้สึกว่า ยังมีความสุขดีอยู่ ณ ปัจจุบัน
นานครั้งๆ จะมีโทรมาปรึกษาปัญหาเรื่องยา และ เรียกวิญญาณรีไซเคิล บินของผม

ครั้งสุดท้ายที่เข้าไป มีบางอย่างเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่สีสัน หรือ หน้าตาของเทมเพลต
แต่ ในส่วนของ เฟรนด์ ลิสท์  มีลิ้งค์ของใครบางคนหายไป
คนที่เธอเคยบอกว่า หน้าตาดีกว่าผม
ใช่ - หนังสือรุ่นของผมก็เขียนไว้ว่า
ผมเป็นคนใจดีหน้าตาดำ

เขา-คือคนที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ และ พร้อมจะอุทิศให้ได้ทุกอย่าง
แต่พอถึงจุดหนึ่ง ความรัก เริ่มกระทบกระเทือน ความเป็นตัวตน

คนกร้าวต้องอ่อนหวาน
คนโผงผางต้องสงบเสงี่ยม
นิสัยส่วนตัวที่สั่งสมมานาน-เปลี่ยนกันยาก
ยิ่ง หัวดื้อ -หัวแข็ง ยิ่งเปลี่ยนกันยาก
เราเป็นของเราแบบนี้
เป็นอย่างอื่นแล้วรู้สึกขัดใจ
ยังไงก็ไม่ได้

สุดท้าย ไม่ใครก็ใคร -หัวฟัดหัวเหวี่ยง -แล้วจากไป  
ความรักก็วางไว้ตรงนั้น
ต่างคนต่างไป
เพื่อไป หัวฟัดหัวเหวี่ยงกับใครสักคนในอนาคต
ที่ส่วนมากจะยิ้มรับนิสัยส่วนที่เสียของเราได้และยอมตกนรกโดยความสมัครใจ

นั่นเป็นลักษณะของเนื้อคู่
เหมือนนักเรียนที่ถูกไม้เรียวตีก้น แล้วยกมือไหว้ด้วยรอยยิ้ม
บอกว่า- ครูครับ ...ขออีกสักที

ว่าจะกล่าวเรื่องเฟรนด์ ลิสท์ ไปไกลถึงเรื่องคู่แท้
ตามหน้าที่แล้ว เฟรนด์ ลิสท์ มีไว้กันลืมบุคคลที่ประทับใจเพื่อติดต่อกันได้สะดวก
เพียงแค่คลิ้กเดียว
แต่สำหรับบางราย เฟรนด์ลิสท์ ก็มีไว้ประดับบล็อก กลบพื้นที่ว่าง
บางคนเคยรัก
ใส่เอาไว้ก่อน
ในยามที่เหลือบเห็น หรือในวันที่คิดถึงขึ้นมา
จะได้ทราบว่า วันเวลายามนี้ เขาหรือเธอเป็นสุขอย่างไร
แค่เห็น ชื่อ ก็เป็นสุขใจ ไม่ต้องมากมายกว่านั้น

เฟรนด์ ลิสท์
ของเธอมีบางคนหายไป
เขาไม่อยู่แล้ว

จริงๆแล้ว

เขาไม่อยู่นานแล้ว
ใจของเขาไม่ได้อยู่กับเธอ
มีไว้เพียงชื่อ ย่อมเท่ากับ มีเหลือแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ
ร่างที่ไร้วิญญาณ สมควรเผาหรือกลบฝัง
ครบเจ็ดวันหนึ่งร้อยวันค่อยคิดถึงสักหน่อย

พอให้ยิ้ม ยามคิดถึงสิ่งที่ทุ่มเทแล้วยิ้มแย้ม
พอให้เศร้า ยามมองเห็นบางเวลาที่ตนเองฟูมฟายเพราะเขา

พอให้เป็นบทเรียนของหัวใจ
และ เหมือนที่ผู้ชายชื่อจอห์นี่ มีนามสกุลว่าแดงบอกเอาไว้
เราต้องก้าวเดินต่อไป
ลบแล้วอาจไม่ลืม
แต่เราต้องไป

ที่ไหนสักแห่ง ที่ต่อให้ทำตัวงี่เง่าแค่ไหน
ก็ยังมีคนยิ้มให้และลูบศีรษะอย่างอบอุ่นเสมอ