อีกเรื่อง...ที่พิสูจน์ไม่ได้ 5 ทางผ่าน- เจ้าของที่

...ช่วงฤดูร้อนที่ผมกำลังศึกษาอยู่ในระดับอุดมศึกษาชั้นปีที่สี่...

ในวันศุกร์...ทั้งชั้นเรียนต้องร่วมกันทำรายงานเพื่อส่งอาจารย์ผู้ให้งานในเช้าวันจันทร์

ดังนั้น...พวกเราจึงตัดสินใจที่จะทำการค้นคว้าและเรียบเรียงในคืนวันนั้นที่บ้านพักของเพื่อนกลุ่มหนึ่ง

...บ้านพักหลังนี้...ให้เช่าทั้งหลังในราคาพอๆ กับเช่าห้องพักสองห้อง...ซึ่งถือว่าค่อนข้างจะถูกเอาการทีเดียวหากอยู่กันหลายๆ คน...

ชั้นล่างมีหนึ่งห้องนอนขนาดเล็ก ด้านหลังเป็นห้องครัวและห้องน้ำขนาดย่อมอย่างละหนึ่งห้อง

ชั้นบนมีหนึ่งห้องนอนขนาดใหญ่ และหนึ่งห้องน้ำ

ในคืนนั้น...เวลาประมาณหนึ่งทุ่ม...เมื่อพวกเราไปรวมตัวกันที่บ้านหลังนี้แล้ว พวกเราก็จัดแจงเร่งค้นคว้าเร่งทำรายงานกับเป็นการใหญ่

แต่ก็อย่างว่า...ความพยายามในการทำงานประเภทนี้ของพวกผมคงมีน้อยกระมัง...และอีกอย่าง...นี่ก็เพิ่งวันศุกร์ ยังมีเวลาทำอีกตั้งสองวัน

...ไม่เป็นไร หยุดพักสมองก่อน ยังมีเวลาอีกทั้งคืน...ความคิดแบบเข้าข้างตัวเองและเข้าข้างความขี้เกียจของพวกผมบังเกิดขึ้นในทันที

ดังนั้น พวกเราก็เลยหยุดมือหลังจากเริ่มทำไปได้เพียงครู่เดียวเท่านั้น

บางคนไปหาของกิน บางคนไปดูโทรทัศน์ บางคนไปนั่งเล่นกีต้าร์ร้องเพลง

ผมและเพื่อนๆ อีกประมาณห้าถึงหกคนก็เลยจัดแจงจับกลุ่มกันบริหารสมองโดยการบวกเลขที่ได้จากการแจกการ์ดสี่เหลี่ยมคนละสองใบ ใครบวกได้ใกล้เก้ามากที่สุดชนะ หรือเรียกง่ายๆ ว่าเล่นไพ่นั่นล่ะครับ

ห้องที่เราเล่นกันเป็นห้องใหญ่ที่อยู่บนชั้นสอง...ห้องนี้...ในความคิดผม...เป็นห้องที่สร้างได้แปลกดี...เพราะประตูห้องอยู่ตรงกับบันไดทางขึ้นพอดิบพอดี หากเราอยู่ในห้องและเปิดประตูห้องออกมาก็จะเจอบันไดที่ค่อนข้างจะชันอยู่ตรงหน้าทันที

...ในขณะที่พวกเรากำลังเล่นกันอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้น...

ความรู้สึกเหมือนมืออันทรงพลังของใครบางคนเกาะกุมอยู่ที่ไหล่ข้างขวา ก่อนที่ภาพที่เห็นเบื้องหน้าจะเอียงกระเท่เร่อย่างไม่ทันระวังตัว

“โอ๊ย...” ผมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ พร้อมกับแหงนหน้ากลับไปดูด้านหลังในทันที

...ว่างเปล่า...

บันไดชันด้านหลังผมยังคงว่างเปล่าปราศจากสิ่งมีชีวิตหรือสิ่งเคลื่อนไหวใดๆ

...แล้ว...เมื่อสักครู่...ใครกันที่ดึงไหล่ของผมจนหงายหลัง...

“เฮ้ย...เป็นอะไร” เพื่อนที่นั่งอยู่ในวงเอ่ยปากถามหลังจากเห็นผมมีท่าทีแปลกๆ

ผมหันกลับมามองเพื่อนๆ ในวงด้วยแววตาที่ผมคิดว่านิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เปล่า...” ว่าแล้วผมก็จัดแจงเล่นต่ออย่างมีพิรุธหรือไม่ผมก็ไม่แน่ใจ

...เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความหวาดระแวงของผม...

...และ...จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงสี่ทุ่ม...

“เฮ้ย...กลับก่อนนะ...ง่วงแล้ว” ผมบอกเพื่อนๆ ของผมและเตรียมตัวกลับ เนื่องจากทางออกจากบ้านหลังนี้เป็นซอยที่ค่อนข้างจะเล็กและแคบมาก ที่สำคัญ...ต้องเดินผ่านวัด...ซึ่งนั่นทำให้ผมคิดว่า หากดึกกว่านี้ผมคงจะไม่กล้ากลับแล้ว

“อ้าว...เฮ้ย...กลับทำไม...อยู่เล่นกันก่อน...แล้วรายงานจะไม่ทำแล้วเรอะ” เพื่อนๆ ในวงท้วงขึ้นมา

“ง่วงแล้ว...คืนนี้ทำได้เท่าไหร่ก็เท่านั้นแล้วกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาทำกันต่อ” ผมบอกเพื่อนๆ ของผมและเดินกลับในทันที

“อะไรว้า...” เสียงพวกเพื่อนๆ ยังคงดังไล่หลังอย่างหัวเสีย

...ในคืนนั้น...ขณะที่ผมนอน ในใจก็ยังคงนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น...จนกระทั่งหลับไป...

รุ่งเช้า...ผมรีบตื่นและทำกิจวัตรตอนเช้าอย่างเร่งด่วน ก่อนที่จะเดินทางไปหาพวกเพื่อนๆ ในขณะนั้นในใจคิดอยู่สองเรื่อง คือ เรื่องรายงานที่ยังคงทำค้างอยู่ และอีกเรื่องซึ่งผมเทน้ำหนักไปมากกว่าก็คือเรื่องที่ผมประสบพบเจอเมื่อวันที่ผ่านมาที่บ้านหลังนั้น

พอไปถึงบ้านพักผมก็เดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านทันที...พวกเพื่อนๆ ผมตื่นกันหมดแล้ว แต่สีหน้ายังคงบ่งบอกว่างัวเงียกันเต็มที่

...จะว่าแปลกหรือเปล่าก็ไม่ทราบ เพราะปกติพวกเพื่อนๆ ของผมมักจะตื่นสายเป็นประจำ...

และก่อนที่ผมจะถามเรื่องรายงาน...หรืออีกเรื่องที่ผมคิดอยู่ในใจแต่ไม่กล้าพูด...ใครคนหนึ่งในกลุ่มก็พูดขึ้นมาว่า

“เมื่อคืนนอนอยู่ดีๆ ใครมาลากขาไม่รู้ ลากจนหล่นลงมาจากที่นอนเลย”

ความสนใจของผมไปอยู่ที่เพื่อนคนนี้ในทันทีแบบไม่ต้องให้พูดซ้ำ

“นอนไม่หลับเลยเมื่อคืน” เพื่อนคนเดิมยังคงพูดต่อ

พอได้ยินดังนั้น ผมก็เลยตัดสินใจบอกความจริงที่ผมรีบกลับตั้งแต่สี่ทุ่มเมื่อคืนให้พวกเพื่อนๆ ฟัง

และพอเพื่อนคนที่เป็นหนึ่งในกลุ่มที่เช่าบ้านหลังนี้เดินมาเห็นพวกเรากำลังคุยเรื่องนี้กันอยู่ เจ้าเพื่อนคนนั้นก็เลยพูดให้ฟังมั่ง

“ถูกลากขาเหรอ...ตอนมาอยู่ใหม่ๆ ก็เคยโดน...”

ทุกคนหันไปมองเพื่อนคนนั้นในทันที

“ตอนนั้นนอนอยู่ในห้องเล็กชั้นล่าง ไม่รู้ดึกเท่าไหร่แล้ว รู้สึกเหมือนมีคนมาดึงขา ก็เลยสะดุ้งตื่นขึ้นมา ปรากฏว่าตัวหล่นจากที่นอนมาครึ่งตัว ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไรก็เลยลุกขึ้นมานอนบนที่นอนเหมือนเดิม แต่พอเคลิ้มๆ จะหลับก็ถูกดึงอีก คราวนี้เลยแน่ใจว่าถูกดึงแน่ๆ เพราะยังไม่หลับ ก็เลยโวยวายออกมา แรงดึงขาก็หยุด แต่เพราะมันอาจจะดึกมากแล้วตอนนั้น ความง่วงกับความขี้เกียจย้ายที่นอนก็เลยทำให้ตัดสินใจนอนต่อ”

ไม่รู้ว่าเพื่อนๆ ที่ได้ฟังรู้สึกอย่างไร แต่ตอนนั้นผมเริ่มจะหวาดๆ นิดหน่อยแล้ว

“พอหลับไปแล้ว ดันฝันว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งผมยาวใส่ชุดเหมือนชุดนอนสีขาวยืนอยู่ที่ปลายเท้ากำลังชี้หน้าอยู่ หลังจากนั้นเป็นไงต่อก็จำไม่ได้เหมือนกัน แล้วก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนใกล้สว่าง”

ผมลอบสังเกตสีหน้าเพื่อนๆ หลายคนทำท่าเหมือนจะกลัว โดยเฉพาะเพื่อนที่คนเมื่อคืนโดนดึงขานั่นล่ะครับ

สำหรับผม...แน่นอนอยู่แล้วว่า...ผมกลัว...แต่พอฟังเรื่องที่เพื่อนทั้งสองคนเล่าให้ฟังแล้วทำให้ผมแอบนึกอยู่ในใจว่า...โชคดีจริงๆ ที่เจอตั้งแต่หัวค่ำ และก็ตัดสินใจกลับบ้าน

...ไม่เช่นนั้น...คนที่ถูกดึงขาเมื่อคืน...อาจจะเป็นผมก็ได้...