ในห้องเรียนทุกๆห้อง มีเด็กทั้งเรียนดีและไม่ดี
หลายๆคน ชิงสรุปว่าเด็กเรียนไม่ดี คือเด็กไม่เอาไหน
มาตรการต่างๆมีไว้สำหรับเด็กที่โดนกล่าวหาว่าไม่เอาไหน
double อ้อไม่ใช่ คงจะ tripple standard ด้วยซ้ำ
ตรวจระเบียบวินัยทุกๆต้นเดือน
ผมยาวเท่ากัน ยาวกว่านิดหน่อย เด็กเรียนดีไม่โดน
เด็กเรียนไม่ดี โดน
สอบถามถึงเหตุผล ชี้แจงให้เห็น
"อาจารย์ ผมเค้าก็ยาวพอๆกับผมทำไมผมโดนแล้วเค้าไม่โดนล่ะ"
"เถียงเหรอ"
"ถ้าตัดทั้งผมมันและผมกู กูไม่โกรธอะไรเลย"เขาพูดลับหลังกับเพื่อน
กิจกรรมวิชาพระพุทธศาสนาวันหนึ่งได้ทำให้อาจารย์เห็นสิ่งที่ท่านไม่เคยเห็นในตัวนักเรียนกลุ่มนี้
เมื่อทำกิจกรรมในวัดเสร็จ
ศาสนพิธีต่างๆ
หลังจากนั้นก็ได้ร่วมกัน รับประทานอาหารเที่ยง
อาจารย์ซึ่งกลับบ้านไปก่อนรับประทานอาหารย้อนกลับมาที่วัดอีกครั้งหนึ่ง ได้เห็นตอนที่นักเรียนทุกๆคนรับประทานอาหารเสร็จพอดี
สิ่งที่อาจารย์ท่านนั้นเห็น ทำให้เธอรู้สึกผิดอย่างมาก
นักเรียนกลุ่มที่เธอคิดว่าเป็นเด็กเรียนดี
รับประทานอาหารเสร็จ ล้างไม้ล้างมือ เดินสะบัดก้นกลับบ้านทันที
อาจารย์นึกในใจ แล้วพวกเด็กไม่เอาไหน ไปอยู่ที่ไหนกัน
จนกระทั่งเธอเดินเข้าไปในโรงครัวของวัด
เด็กที่เธอคิดว่าไม่เอาไหน นั่งเก็บกวาดล้างจานวัด ช่วยกันทำอย่างเต็มใจ หัวเราะคิกคัก สนุกสนาน
เธอกลับบ้านมาคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เธอตัดสินใจเรียกเด็กสักคนว่าไม่เอาไหนเพียงเพราะเรียนไม่เก่งเท่านั้นหรือ
เธอมองคนแค่ส่วนเปลือกเล็กๆเท่านั้นหรือ
เธอควรเอาเกณฑ์อะไรมาวัดว่าใครสักคนเอาไหนหรือไม่เอาไหนกันแน่
น้ำใจ หรือ ผลการเรียน
----------------------------------
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ
ขอคำติ ชม ด้วยนะครับ
เป็นเรื่องสั้นๆที่วูบขึ้นมาเมื่อตะกี้นี่เอง
เลยไม่ได้วางโครงเรื่องอะไร
อาจจะไม่สละสลวยเท่าไหร่นะครับ
ขอบคุณครับ
จากคุณ :
ไม่รู้-ผมเมา 
- [
22 ธ.ค. 50 22:35:32
]
เบื่องหลังของเด็กไม่เอาไหน
