ความคิดเห็นที่ 1 1. ร่าง เรื่องนี้เกิดขึ้นในเดือนธันวาคม ปี 2518 ตอนนั้น ผมเพิ่งไปเป็นอาจารย์ที่เชียงใหม่ได้ไม่นาน ทำงานได้ไม่กี่เดือนก็ได้สัมผัสกับฤดูหนาวของเชียงใหม่ที่ใครต่อใครร่ำลือกันนักว่าบรรยากาศดี ทิวทัศน์สวย แล้วได้สัมผัสกับอากาศหนาวจับใจในแบบที่ไม่มีให้รู้สึกได้ในกรุงเทพฯ พอถึงเดือนพฤศจิกา ผมก็ตื่นเต้นมากเชียวละ เพราะเป็นครั้งแรกที่คนที่เกิดในจังหวัดติดทะเลแบบผมได้สัมผัสกับอากาศหนาวถึงขนาดที่เวลาอาบน้ำเสร็จก็ถึงกับเดินตัวสั่นออกมาจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงขากรรไกรตัวเองสั่นกระทบกันดังกึก ๆ  พอออกจากบ้านพักไปทำงานตอนเช้าหายใจออกมาเป็นควันไปตลอดทาง ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมครึ้มอกครึ้มใจชนิดออกนอกหน้า จนอาจารย์หมอแซวผมกันใหญ่ โดยเฉพาะอาจารย์เสาวลักษณ์ที่บรรจุพร้อมกับผมและเป็นคนเชียงใหม่แท้ ๆ บอกว่า รอให้ถึงเดือนธันวาก่อนเถอะ รับรองว่า อาจารย์ธวัชชัยได้เจอของดีของจริงแน่ พอมาถึงเดือนธันวา ปรากฎว่าผมได้เจอ ‘ของดีของจริง’ จริง ๆ นั่นละ... เป็น ‘ของดีของจริง’ ที่มาพร้อมกับอากาศหนาวของเมืองเหนือซึ่งเป็น ‘ของดีของจริง’ ที่ผมรอสัมผัส ประมาณหกโมงเช้าของวันเสาร์ กลางเดือน... ตำรวจโทรศัพท์ตามผมให้ช่วยไปตรวจศพในที่เกิดเหตุ แต่ผมมีแค่รถจักรยานคันเดียวเอาไว้ใช้ขี่ไปมาใกล้ ๆ และไม่รู้ว่าสถานที่ที่แจ้งมาอยู่ตรงไหน ตำรวจเลยต้องมารับผมถึงที่ทำงาน ขณะที่นั่งรถไปด้วยกัน ร.ต.ท. ศักรินทร์ก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ผมฟังอย่างย่อ ๆ   จุดเริ่มต้นของคดีเกิดจากชาวบ้านในละแวกดังกล่าวได้ยิน ‘ผีบ้า’ ที่คนทางเหนือหมายถึง ‘คนสติไม่ดี’ ที่หากินด้วยการเก็บของเก่าขาย และกิน ๆ นอน ๆ อยู่แถวนั้น วิ่งกระเซอะกระเซิงเข้ามาหา ร้องลั่นด้วยความตกใจสุดขีดว่ามีผีอยู่ในดงหญ้าข้างทาง ตอนแรกชาวบ้านไม่เชื่อ คิดว่าแกคงประสาทหลอน แต่เห็นอาการกลัวแบบจริง ๆ จัง ๆ ของแกแล้วก็คิดว่าอาจจะมีอะไรเกิดขึ้นจริงก็ได้ เลยตัดสินใจลองไปดูให้หายสงสัย พอไปถึงก็พบ ‘ผี’ หรือ ‘ศพ’ ของผู้หญิงคนหนึ่งถูกปาดคอนอนตายอยู่ในดงหญ้าข้างทางจริง ๆ “ศพอยู่ในดงหญ้าด้านล่างไหล่ถนน ช่วงนี้หญ้ากำลังออกดอกเยอะเชียวครับ ทนหน่อยนะครับ หมอ” ที่ผู้หมวดศักรินทร์พูดแบบนี้ คงเพราะตอนนั้นผมดูคล้าย ๆ ถั่วงอกหัวโต เหมือนจะไม่ค่อยแข็งแรง “ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมบอก ท่าทางของเขาไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็ดูแล้วสบายใจขึ้นนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าผมไม่ถือ ถ้าเขาจะเอาผมไปบุกป่าฝ่าดงที่ไหน เรื่องการชันสูตรพลิกศพในสถานที่ที่ไม่สะดวกสบายไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมอยู่แล้ว แต่เรื่องที่ผมกังวลมากกว่าก็คือ กลัวว่าตำรวจลูกน้องของผู้หมวดศักรินทร์จะเข้าไปเหยียบย่ำในบริเวณนั้นหรือแตะต้องตัวศพก่อนที่ผมจะไปถึง และเกรงว่าตำรวจจะปล่อยให้พวกนักข่าว ไทยมุงเข้าไปใกล้จุดเกิดเหตุเกินไปจนทำให้พยานหลักฐานและร่องรอยต่าง ๆ ในที่เกิดเหตุเสียหาย ลบเลือนจนเก็บอะไรกลับไปแทบไม่ได้ เพราะสมัยนั้น ถึงจะมีการอบรมเรื่องการรักษาและรวบรวมพยานหลักฐานในที่เกิดเหตุตามหลักนิติวิทยาศาสตร์กันบ้างแล้ว  แต่การให้ความรู้แก่เจ้าหน้าที่ตำรวจและเจ้าหน้าที่อื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องในส่วนภูมิภาคยังไม่ทั่วถึงเท่าที่ควร สิ่งที่ผมหวั่นใจก็ไม่ได้เกิดขึ้น เพราะเมื่อไปถึง ผมก็พบว่ามีชาวบ้านที่อยู่ละแวกนั้นไม่กี่คนกำลังยืนมองดูอยู่ห่าง ๆ บนริมทางเท้า บางคนที่ไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาวก็เอาผ้าขนหนูหรือผ้าห่มคลุมตัว  ส่วนทางตำรวจเองก็ยืนควบคุมสถานที่เกิดเหตุอยู่ห่าง ๆ คนที่ทำท่าอยากจะเข้าไปใกล้ ๆ ก็เห็นมีแต่กลุ่มนักข่าวที่รอทำข่าวอยู่เท่านั้น และเมื่อทางตำรวจออกมารับพวกผม นักข่าวก็ฉวยโอกาสเข้าไปถ่ายรูปศพในที่เกิดเหตุ ถึงจะเข้าใจว่าอาชญากรรมร้ายแรงเช่นนี้เป็นที่สนใจของประชาชน และบางครั้งภาพข่าวของนักข่าวก็อาจมีส่วนช่วยในการสืบสวนสอบสวน เช่น คดีฆาตกรรมยัดกล่องส่งมาทางรถไฟ ซึ่งทางตำรวจเชียงใหม่ไม่ได้เก็บกล่องใส่ศพไว้ นักข่าวจึงต้องเอาฟิล์มที่ถ่ายภาพกล่องบรรจุศพมาให้ ทำให้สืบหาที่มาของกล่องและตัวคนร้ายได้ แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ไม่อยากให้ผู้ช่วยของตำรวจกลายเป็นผู้ช่วยคนร้ายโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พูดแล้ว ผมยังเสียดายมาจนถึงทุกวันนี้... ในคดีนั้น พื้นดินบริเวณที่พบศพค่อนข้างชื้นและนุ่มด้วยน้ำค้าง โอกาสพบเหยียบย่ำของคนร้ายมีสูง อย่างน้อยที่สุดก็จะได้รู้ว่าคนร้ายเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง มากันกี่คน ถึงจะมีรอยเท้าคนพบศพกลุ่มแรกกับตำรวจปนมาบ้างก็คงพอแยกแยะออก พอคนเป็นสิบลุยเข้ามาในที่เกิดเหตุ รอยเท้าของคนร้ายที่อาจจะมีในที่เกิดเหตุก็สูญหมด  เพราะถูกย่ำเละจนไม่รู้ของใครเป็นของใคร ถึงจะต้องตัดหลักฐานพวกรอยเหยียบย่ำทิ้งไป และสายเกินไปสำหรับการห้ามนักข่าวไม่ให้เข้าไปในที่เกิดเหตุ แต่อย่างน้อยก็ต้องรักษาศพให้อยู่ในสภาพเดิม และหาทางกันนักข่าวออกไปให้ห่างที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ขอความกรุณาอย่าแตะต้องศพนะครับ ไม่อย่างนั้นการประเมินเวลาและสาเหตุการตายอาจผิดพลาดได้” ผมเตือน “และรบกวนให้ถอยออกไปห่าง ๆ อย่างน้อยสัก 10 เมตร ผมกับตำรวจจะได้ทำงานสะดวก ๆ ส่วนผลการตรวจให้ถามกับตำรวจกันนะครับ เพราะผมต้องสรุปรายงานให้เสร็จก่อนถึงจะให้ความเห็นได้” ตอนแรก ผมหวาดเสียวอยู่เหมือนกันว่า ทางนักข่าวที่นี่จะรู้สึกอย่างไรที่อยู่ดี ๆ ก็มีคนมาเจ้ากี้เจ้าการให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ผมก็ค่อยโล่งใจ เมื่อนักข่าวเข้าใจ หลีกทางให้แต่โดยดี เมื่อเข้าไปถึงตัวศพได้ ผมพบว่า ผู้ตายเป็นผู้หญิงอายุประมาณ 20-30 ปี ตัวเล็ก ผิวขาว ผมยาวประบ่า สวมเสื้อไหมพรมคอกลม แขนยาวสีขาวทับชุดกระโปรงสีส้มพิมพ์ลายดอกไม้แบบชุดนอนหรือชุดอยู่กับบ้าน สวมถุงเท้าสั้นสีเทาประมาณข้อเท้ากับรองเท้าแตะแบบมีส้นของผู้หญิง ข้างตัวมีกระเป๋าสตางค์หนังสีดำแบบที่ผู้หญิงใช้กันตกอยู่ แต่ข้างในไม่มีเงินเหลืออยู่เลยสักสตางค์ ทว่ายังดีที่มีบัตรประจำตัวประชาชนอยู่ จากข้อมูลในบัตรประชาชนทำให้รู้ว่าผู้ตายชื่อ นางนวลเพ็ง อายุ 26 ปี ตำรวจบอกผมว่าที่อยู่ตามบัตรประชาชนของเธออยู่ห่างจากจุดที่พบศพไปประมาณสองกิโลเมตร “พวกปล้น ชิง วิ่งราวมันชักจะโหดร้ายขึ้นทุกวัน ทำได้แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีทางสู้” ผมได้ยินใครคนหนึ่งพูดขึ้นเป็นภาษาถิ่นเหนือ ซึ่งผมจับความเป็นภาษากลางมาได้ประมาณนี้ “ช่วง 4-5 เดือนที่ผ่านมา มีคดีจี้ชิงทรัพย์แถวนี้ค่อนข้างบ่อยน่ะครับ เพราะที่ตรงนี้เป็นเขตนอกเวียง...” ผู้หมวดศักรินทร์เห็นผมทำหน้าสงสัยเลยขยายความให้ฟัง “‘นอกเวียง’ หมายถึง นอกเขตกำแพงเมืองเชียงใหม่น่ะครับ หมอ... จะนับเขตนอกเวียงเป็นเขตชานเมืองก็คงได้ เพราะถัดจากบ้านพวกเปีย บ้านวัวลายไปไม่ไกลก็เป็นไร่ เป็นนา มีที่เปลี่ยวค่อนข้างมาก ไกลออกไปอีกนิดก็เป็นสุสานหายยาแล้วครับ ใครเผลอไผล ไม่ระวังตัวเวลาเดินทางก็จะกลายเป็นเหยื่อพวกขี้ยาที่มาจี้ชิงทรัพย์ไป” “แถวนอกเวียงนี่ มีพวกวัยรุ่นหนุ่ม ๆ อยู่เยอะ ถ้ามีคนอื่น โดยเฉพาะกลุ่มวัยรุ่นจากในเวียงข้ามเข้ามาหาเรื่องหรือเข้ามาจีบสาวในเขตตัวเอง ก็จะพาพรรคพวกไปไล่ แต่ไม่มีอะไรร้ายแรงกว่านั้น หนักที่สุดก็แค่ได้แผล หรือหัวร้างข้างแตกกันไป แต่พอจะคุย จะปรามกันเด็กพวกนี้ได้ ไม่ค่อยน่าห่วงเท่าไหร่หรอกครับ” เขาอธิบายต่อ “แต่พวกที่น่าห่วงมากกว่า คือ พวกติดยา... พวกนี้แหละที่มักจะก่อคดีลัก วิ่ง ชิงทรัพย์กันให้คนเดือดร้อน” “เกิดคดีชิงทรัพย์ในท้องที่นี้บ่อยหรือครับ” ผมถาม ผู้หมวดศักรินทร์ส่ายหน้า “ไม่ถึงกับบ่อยหรอกครับ เดือนหนึ่ง ไม่เกิน 2-3 ราย พักหลัง คนร้ายถูกจับไปบ้าง คดีก็ลดลงจนเกือบจะไม่มีเหลือแล้วครับ เดือนนี้ก็เพิ่งมีคดีชิงทรัพย์แค่รายเดียว เมื่อสองวันก่อน...  คดีชิงทรัพย์ที่ผ่านมา มีแต่กรณีเอามีดจี้ขู่ให้ส่งทรัพย์สินให้ แต่คราวนี้ถึงขนาดฆ่าปาดคอ ” เขามองผู้ตาย แล้วหันมาถามผม “หมอครับ เป็นไปได้ไหมว่าสาเหตุการตายมาจากการถูกปาดคอ” ผมมองตามเขาไปยังร่างที่นอนอยู่บนพื้น...  หน้าตา ท่าทางของเธอเหมือนกับคนกำลังนอนหลับเราดี ๆ นี่เอง   ด้วยเธออยู่ในท่านอนหงายราบไปกับพื้น แขนทั้งสองตกอยู่ข้างตัว ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท ไม่มีร่อยรอยของการต่อสู้ พยายามเอาชีวิตรอด ไม่มีอาการเจ็บปวด ทุรนทุรายก่อนเสียชีวิตเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่บนลำคอของเธอมีบาดแผลขอบเรียบที่เกิดจากของมีคมเฉือนผ่าน ซึ่งนั่นคือสิ่งเดียวที่ทำให้เธอดูต่างจากคนนอนหลับทั่วไป “ใจเย็นก่อนครับ ผู้หมวด ขอผมดูให้แน่ใจเสียก่อน ถึงจะบอกได้” ผมบอก (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 ธ.ค. 50 15:02:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากให้ตำรวจถ่ายภาพศพเอาไว้ก่อนเคลื่อนย้ายศพออกจากจุดที่พบออกมาวางไว้อีกจุดหนึ่งไม่ห่างจากกันนักเรียบร้อยแล้ว ผมก็สวมถุงมือ และลงมือทำงานของผมบ้าง เท่าที่ประเมินดู ผู้ตายน่าจะเสียชีวิตมาได้ประมาณ 6-7 ชั่วโมง เนื่องจากกล้ามเนื้อส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย คือ ขากรรไกร มือ เท้า แขน ขาเริ่มแข็งตัว (Rigor Mortis) แล้ว แต่ยังไม่ถึงกับแข็งตัวเต็มที่ทั่วทั้งร่าง แต่ในเกิดเหตุเป็นคืนที่มีอากาศเย็นจัด... หนาวถึงขนาดที่ผมต้องห่มผ้าห่มนวมซ้อนกันสองผืนถึงจะเอาอยู่ และในขณะที่ผมอยู่ในสถานที่ที่พบศพซึ่งเป็นทุ่งโล่ง มีลมพัด ผมก็ยังต้องใส่เสื้อกั๊กไหมพรม แถมด้วยเสื้อแจ็คเก็ตผ้าสักหลาดทับอีกตัว แต่ยังรู้สึกว่าอุ่นไม่พอ... เมื่อสภาพแวดล้อมของจุดพบศพมีอุณหภูมิต่ำ ก็เป็นไปได้ว่าผู้ตายอาจเสียชีวิตมาก่อนหน้านั้น เพราะศพที่อยู่ในที่ที่มีอุณหภูมิต่ำจะเกิดการแข็งตัวช้าลงเล็กน้อย ผมมองบันทึกการตรวจสภาพศพเพื่อความแน่ใจ... ขณะที่เริ่มทำงานเป็นเวลาประมาณหกโมงสี่สิบห้า ถ้าเผื่อความเป็นไปได้ที่ศพจะแข็งตัวช้าเพราะสถานที่พบศพมีอุณหภูมิต่ำ เวลาเสียชีวิตของผู้ตายเสียชีวิตก็น่าจะอยู่ในช่วงก่อนหน้าทุ่มเล็กน้อยห้าทุ่มถึงตีหนึ่งเศษ ๆ   ห้าทุ่มถึงตีหนึ่งครึ่ง... ไม่ใช่เวลาปกติที่ผู้หญิงจะออกมาเดินในที่เปลี่ยวตามลำพังในชุดแบบนี้เลย ผมขอให้ตำรวจชั้นประทวนนายหนึ่งเข้ามาหา บอกให้ใส่ถุงมือ แล้วช่วยผมพลิกศพให้นอนตะแคงข้าง เพื่อที่ผมจะได้สำรวจเสื้อผ้าด้านหลัง ก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าของศพออกเพื่อ พิจารณารอยจ้ำเลือด (Livor Mortis) ซึ่งเป็นองค์ประกอบสำคัญอีกประการหนึ่งในการประเมินเวลาเสียชีวิต และสำรวจตำหนิ บาดแผลต่าง ๆ ที่สามารถใช้บ่งบอกเอกลักษณ์บุคคล สาเหตุการตาย ร่องรอยการต่อสู้ต่าง ๆ ที่อาจมีอยู่ เธอมีร่องรอยถูกเฉือนลำคอด้วยของมีคมก็จริง แต่ร่องรอยของเลือดที่ควรจะไหลจากบาดแผลลงมาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้ากลับมีอยู่น้อยมาก ที่ด้านหน้าเสื้อไหมพรมสีขาวมีรอยเลือดเป็นจุดเล็ก ๆ อยู่ห้าถึงหกจุดเท่านั้น ส่วนที่เสื้อผ้าด้านหลังมีคราบเลือดเปื้อนซึมอยู่บนขอบคอเสื้อทั้งของชุดกระโปรงตัวในและเสื้อไหมพรมตัวนอกอยู่บ้างเล็กน้อย โดยรอยเปื้อนที่ด้านหลังเสื้อส่วนใหญ่เกิดจากดิน และเศษหญ้าจากจุดพบศพ ผมไม่เคยพบเจอศพของผู้เคราะห์ร้ายในคดีฆ่าชิงทรัพย์ที่สงบและสะอาดขนาดนี้มาก่อนเลยจริง ๆ ...  เพราะศพคนที่ถูกฆ่าปาดคอที่ผมเคยเจอส่วนใหญ่ มักจะมีร่องรอยการต่อสู้ มีมือและเสื้อผ้าที่ชุ่มด้วยเลือด “แล้วแผลที่คอของผู้ตายล่ะครับ” ผู้หมวดนครินทร์ถามคำถามเดิมเกี่ยวกับร่องรอยที่เขาสนใจเป็นพิเศษซ้ำอีก... ดูเขาปักใจเหลือเกินว่า บาดแผลบนลำคอรอยนี้เป็นสาเหตุการตายของเธอ “รออีกเดี๋ยวนะครับ” ผมบอกเขา พร้อมกันนั้นก็ใช้มือเสยเส้นผมด้านหลังศีรษะของผู้ตายขึ้นไป เพื่อดูลำคอด้านหลังซึ่งเป็นจุดแรกที่จะมีรอยจ้ำเลือดเกิดขึ้นภายหลังผู้ตายเสียชีวิตได้ประมาณครึ่งชั่วโมง และเพื่อค้นหาร่องรอยบางอย่างที่ผมนึกสงสัยหลังจากเห็นคราบเลือดบนคอเสื้อ แล้วก็ไม่ผิดไปที่คาดไว้เลยจริง ๆ ...  บนผิวหนังบริเวณท้ายทอยของผู้ตายมีบาดแผลแตกที่เกิดจากกระแทกโดยของแข็งไม่มีคมปรากฏอยู่ และเมื่อลองกดลงไปผมก็พบว่าบริเวณฐานกระโหลกศีรษะด้านหลังของผู้ตายยุบลงไปเล็กน้อย และผมยังสังเกตเห็นว่ามีอะไรอีกสิ่งหนึ่งที่ติดอยู่บนโคนผมของเธอ ผมขยับแว่นที่สวมอยู่ให้สามารถเพ่งมองได้ชัดขึ้น... ดูเหมือนจะเป็นเศษไม้แผ่นบาง ๆ ชิ้นเล็ก ๆ เหมือนเศษไม้ที่เกิดจากการไสไม้ หรือไม่ก็เป็นเศษไม้ที่ติดอยู่กับแท่งไม้ที่ยังไสไม่เรียบ และหักหรือฉีกติดผมผู้ตายมาเมื่อคนร้ายใช้ไม้ฟาดใส่ด้านหลังศีรษะของผู้ตาย ลองนึกดูเถอะว่า ถ้าท้ายทอยของคุณได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง เช่น ถูกฟาดด้วยของแข็งจะเกิดอะไรขึ้น... อย่างเบาะ ๆ ก็สลบ อย่างสาหัสก็โคม่า อย่างร้ายที่สุดก็คือหยุดหายใจอย่างถาวร เพราะท้ายทอยคือตำแหน่งของก้านสมองซึ่งมีหน้าที่ในการควบคุมการเต้นของหัวใจ และการหายใจของมนุษย์ ผมเริ่มนึกถึงความเป็นไปได้เกี่ยวกับสาเหตุการตายของเธอ... เป็นไปได้ไหมว่า สาเหตุการตายที่แท้จริงของเธอมาจากเลือดออกในก้านสมอง (Brain Stem Hemorrhage) แล้วเลือดไปกดเบียดเนื้อสมองทำให้สมองไม่สามารถทำงานได้ ส่วนรอยมีดที่คอของเธอเป็นสิ่งที่คนร้ายทำขึ้นหลังจากพบว่าเธอตายแล้ว เพื่ออำพรางว่าเธอถูกฆ่าปาดคอเพื่อชิงทรัพย์ หรือจะเป็นไปได้ไหมว่า คนร้ายตีเธอจนสลบ ปาดคอฆ่าเธอให้ตาย แล้วนำเงินในกระเป๋าของเธอไป เพื่อสร้างสถานการณ์ว่ามีคนฆ่าเธอเพราะประสงค์ต่อทรัพย์ หรืออาจเป็นการฆ่าชิงทรัพย์อย่างที่ผู้หมวดศักรินทร์คาดไว้ จริง ๆ ก็ได้ อย่างไรก็ตาม สมมุติฐานแต่ละข้อจำเป็นต้องตอบคำถามที่เกิดขึ้นตามมาให้ได้... ถ้าเป็นการฆาตกรรมอำพราง สาเหตุการตายของเธอจะเป็นเช่นที่ผมคิดไว้จริงหรือไม่ และถ้าไม่ใช่ เธอตายด้วยสาเหตุอะไร แต่ผมก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดีว่า หากเป็นกรณีการฆ่าชิงทรัพย์ซึ่งเป็นคดีที่สรุปจบได้ง่ายที่สุด ถ้าผมเป็นคนร้ายที่ลอบตีเธอจากด้านหลังจนสลบ เอาเงินเธอไป จะมีความจำเป็นใดที่ผมจะต้องปาดคอเธอซ้ำอีก ในเมื่อเธอไม่รู้อยู่แล้วว่าผู้ก่อเหตุเป็นใคร สู้ทิ้งเธอไว้ตรงนั้น แล้วรีบเผ่นไปให้เร็วที่สุดไม่ดีกว่าหรือ และถ้าผมเป็นโจรจริง ๆ ผมคงไม่มาดักรอเหยื่อในที่ที่มีแต่ทุ่งโล่งกับท้องนา ซึ่งมีโอกาสที่จะรอเก้อมากกว่าได้เงินอย่างนี้แน่ แม้จะยังให้คำตอบเกี่ยวกับสาเหตุการตายของเธอไม่ได้ แต่ผมค่อนข้างแน่ใจว่า พฤติการณ์การตายของเธอผู้นี้ คือ ถูกผู้อื่นทำให้ตาย หรือถูกฆาตกรรม เพราะรูปการณ์หลายอย่างบ่งชี้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอของเธอไม่น่าจะใช่อุบัติเหตุ... ทั้งการพบศพในจุดที่ไม่ควรพบ ศพอยู่ในชุดที่ไม่ควรสวมในสภาพแวดล้อมที่ถูกพบ และที่สำคัญ คือ บาดแผลบนลำคอ ที่ผู้หมวดศักรินทร์อยากได้คำตอบจากผมนักหนานั่นละ “ว่าไงครับ อาจารย์” ผู้หมวดศักรินทร์ถามเมื่อเห็นผมสำรวจบาดแผลบนลำคอของผู้ตายได้พักหนึ่ง บาดแผลบนลำคอของเธอดูยาว น่ากลัวก็จริง แต่เป็นบาดแผลตื้น ไม่ได้ลึกจนถึงขนาดเฉือนหลอดลม หรือหลอดเลือดใหญ่ที่อยู่ติดกับหลอดลมทั้งสองข้างจนขาด ซึ่งเป็นสาเหตุให้ผู้เคราะห์ร้ายหายใจลำบาก อาจสำลักลิ่มเลือดที่เข้าไปในหลอดลมผ่านลงไปยังปอด รวมถึงเสียเลือดมากจนเสียชีวิตได้ นอกจากนี้ บริเวณจุดเริ่มต้นของรอยแผลยังมีรอยแผลเล็ก ๆ คล้ายถูกของมีคม ปลายแหลม เช่น ปลายมีดทิ่มอยู่หลายรอย ราวกับคนใช้มีกรีดลำคอของเธอมือสั่น หรือคาดคะเนไม่ถูกว่าจะเริ่มต้นตรงไหน “แผลแบบนี้ไม่ทำให้ถึงตายหรอกครับ” คำตอบที่ผมให้ไม่มีอะไรสอดคล้องกับสมมติฐานของเขาเลย ค่อนข้างชัดเจนแล้วว่า น้ำหนักของประเด็นทำร้ายให้สลบก่อนฆ่าปาดคอเริ่มอ่อนลง... “คราวนี้ พวกผมเจองานหนักเสียแล้วซี ” ผู้หมวดศักรินทร์เปรยหลังจากฟังผมสรุปข้อสันนิษฐานเกี่ยวกับพฤติการณ์การตายและสาเหตุการตายของเธอจนจบ จากนั้นก็บ่นกับผมต่ออีกชุดใหญ่ “แต่นั่นก็ไม่เหนื่อยใจเท่ากับเรื่องทำช้าก็ถูกด่าว่าอู้งาน ทำเร็วก็ถูกหาว่าจับแพะ ดำเนินคดีตามหน้าที่ก็อุตส่าห์มีคนประท้วงว่าทำผิด เอาใจยากกันเหลือเกิน” “เหนื่อยหน่อยนะครับ” ผมว่ายิ้ม ๆ ไม่ได้เห็นแย้งหรือเห็นด้วย เพราะรู้ว่าเรื่องที่เขาพูด หมายถึง กรณีที่เกิดขึ้นเมื่อเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา เมื่อชาวบ้านและนักศึกษาชุมนุมเรียกร้องให้ตำรวจลำพูนปล่อยตัวแกนนำเกษตรกรกับนักศึกษาที่ถูกจับในคดีก่อการจลาจลและวางเพลิงเผาสถานที่ราชการเพื่อประท้วงตำรวจที่ไม่สามารถจับกุมฆาตกรสังหารผู้นำชาวนาได้ ส่วนตำรวจเองก็หยุดงานประท้วงเพื่อแสดงความไม่เห็นด้วยกับอธิบดีกรมอัยการที่สั่งไม่ฟ้องแกนนำเกษตรกรและนักศึกษาตามข้อเรียกร้องของผู้ประท้วงเช่นกัน แต่สุดท้ายเรื่องก็จบแบบต่างฝ่ายต่างต้องยอม ๆ กันไป แม้จะมีเรื่องให้พอใจบ้าง ไม่พอใจบ้างก็ตามที และเนื่องจากแกนนำคนสำคัญที่ถูกจับมีนักศึกษาคณะผมรวมอยู่ด้วยคนหนึ่ง ผมเลยเลือกที่จะไม่ต่อความยาวสาวความยืดดีกว่า   ก่อนที่จะเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรพูดและทำให้อีกฝ่ายขุ่นใจโดยไม่รู้ตัว ผมเลยหันไปตรวจศพของผู้ตายต่อ โดยจะตรวจดูจ้ำเลือดที่เกิดขึ้นหลังการตายและค้นหาบาดแผล ร่องรอยอื่น ๆ ที่อาจปรากฏอยู่ภายใต้เสื้อผ้าของศพบ้าง ขณะถอดเสื้อไหมพรมตัวนอกของเธอออก แล้วปลดกระดุมชุดกระโปรงด้านหน้าของผู้ตายลง ผมก็ถึงกับชะงักด้วยไม่ทันตั้งตัวกับสิ่งที่เห็น “เฮ้ย...” ผมอุทาน รีบดึงสาบเสื้อทั้งสองข้างของผู้ตายเข้าหากันทันที... เธอไม่ได้สวมยกทรง และผมไม่แน่ใจว่าท่อนล่างของเธอสวมสิ่งใดไว้หรือไม่   การถอดเสื้อผ้าของศพออกเพื่อตรวจหาร่องรอยต่าง ๆ และเพื่อเตรียมผ่าชันสูตรในขั้นต่อไปเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับผมอยู่แล้ว แต่ผมไม่อยากให้ภาพร่างกายของเธอที่ถูกเปิดเผยแบบไม่เหลืออะไรติดตัวเลยแม้แต่ชิ้นเดียวในที่สาธารณะต่อหน้าคนนับสิบปรากฏเป็นภาพข่าวที่ถูกเลือกขึ้นหน้าหนึ่งให้กระทบกระเทือนใจคนในครอบครัวของเธอ   ในขณะเดียวกัน สิ่งที่พบผมเพิ่งพบข้อนี้ เมื่อรวมกับความผิดปกติหลายอย่างที่ได้เห็น ผมก็เริ่มปะติดปะต่อลำดับเหตุการณ์ที่คาดว่าเกิดขึ้นกับหญิงสาวผู้นี้ให้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างได้มากขึ้น “ผู้หมวดจะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะขอเคลื่อนย้ายร่างของผู้ตายไปชันสูตรต่อที่ห้องชันสูตรศพ” ----------------------------------------------------------------------------- (จบตอนที่ 1 ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 ธ.ค. 50 15:03:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ ถ้ามีคำแนะนำ หรือพบข้อผิดพลาด ตกหล่นประการใด สามารถบอกกล่าวกันได้ พร้อมกันนี้ก็ต้องขออภัย และขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ อีกเรื่องหนึ่งที่ขออนุญาตหมายเหตุเอาไว้ จะละไว้ก็คงไม่ดีเท่าไหร่ คือ บุคคล เหตุการณ์ และสถานที่ที่กล่าวถึงในเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่สมมติขึ้น ยกเว้นเหตุการณ์ ที่กล่าวถึงในเนื้อเรื่อง 2 เหตุการณ์ด้วยกัน คดีฆ่ายัดกล่องแล้วส่งศพมาทางรถไฟ เป็นคดีจริงที่เกิดขึ้นในปี 2508 ข้อมูลในคดีนี้ มาจากเรื่องที่อาจารย์สอนนิติวิทยาศาตร์เล่าให้ฟัง ตอนนั้นอาจารย์เล่าไว้สนุกมาก ๆ และข้อมูลจากหนังสือคดีและเหตุการณ์สำคัญของเชียงใหม่ในอดีตของ พ.ต.ท. อนุ เนินหาด (ตอนนี้เป็น พ.ต.อ.) ค่ะ เหตุการณ์การประท้วงของชาวบ้านกับนักศึกษา และการประท้วงตำรวจ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเดือนสิงหาคม ปี 2518 จำไม่ได้แล้วว่าใครเล่าให้ฟัง นานมาแล้ว แต่ข้อมูลหลักมาจากหนังสือของ พ.ต.อ. อนุ นายตำรวจนักเขียนและนักค้นคว้าด้านประวัติศาสตร์เมืองเชียงใหม่ เจ้าเก่าค่ะ เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น 3 ตอนจบ แต่เป็นแนวไหน ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แหะ  ^ ^" เอามาแปะรายงานตัวว่า ยังมีชีวิตอยู่ เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ และขัดตาทัพค่ะ ส่วนอีกเรื่องหนึ่งที่ลงค้างเอาไว้ คงเอามาลงต่อประมาณปลายเดือนมกรา เพราะมีที่ให้ต้องแก้ไขเยอะอยู่ สำหรับผลการเลือกตั้งที่พอจะทราบ ๆ กันบ้างแล้ว สำหรับตัวเองก็ต้องบอกว่า Que sera, sera... What will be, will be... รอดูกันต่อไปเรื่อย ๆ แต่ที่แน่ ๆ เพื่อนที่เรียนด้วยกันคงหายใจโล่งซะที เพราะอาจารย์ที่ปรึกษาของเจ้าตัวคงอยู่ในภาวะปลอดการเมือง ว่างตรวจงานให้ได้ซะที เพราะช่วงก่อนหน้านี้ เจ้าตัวจะร้องไห้มาหลายหนแล้ว เพราะเอางานให้ดูทีไร อาจารย์ก็ไม่เคยอยู่ เพลา ๆ งานราษฎร์มั่งก็ได้นะคะ (อ๊ะ นินทาอาจารย์... ไม่ดี ๆ ห้ามเลียนแบบ) ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด จะนำ ตอนที่ 2 "ร่องรอย" มาลงวันอาทิตย์หน้า ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 50 15:40:23 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 ธ.ค. 50 15:36:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอาเรื่องสั้นมาขัดดอกเหรอจ๊ะตัวเอง อิอิ ว่าแต่... ไม่มีเสื้อผ้า จะเป็นอำพรางซ้อนอีกชั้นหรือเปล่าเอ่ย? แต่น่าสงสัยเหมือนกันว่า ทำไมตำหนวดต้องเร่งหาข้อสรุปการตายขนาดนั้นด้วย (หรือฉันคิดมากไปเอง?) จากคุณ : waidhaya - [ 24 ธ.ค. 50 19:39:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ค่อยยังชั่วที่เป็นเรื่องสั้น เพราะอีกเรื่องมันนานเหลือเกิน ฮี่ๆ que sera, sera ไม่ได้หรอกค่ะ ยังไม่ทันรับตน. ก็ให้สัมภาษณ์เสียแล้วว่าจะผลักดันนิรโทษกรรมเต็มที่ ถ้าทำจริง ก็คงเดือดอีกรอบล่ะค่ะ แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะคงเพราะท่าทีเช่นนี้เอง ทำให้พรรคอื่นไม่รีบกระโจนลงมา จากคุณ : scottie - [ 24 ธ.ค. 50 20:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นชื่อคนคุ้นเคยปุ๊บรีบกระโดดมาจองที่ก่อน ^^ อ่า ควันหลงหลังการเมือง T^T เครียดลงไตเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ คงได้เห็นเกมการต่อรองอะไรแน่ๆ คิดเหมือนคุณ scottie ไม่ทันรับตำแหน่ง ท่านก็...แล้ว เฮ้อ จากคุณ : bookmark - [ 24 ธ.ค. 50 22:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ระทึกขวัญมากๆ ครับ  แต่ดูๆ ตอนนำเรื่องแล้ว แอบเดาแนวไว้ในใจ เพราะอาจารย์หมอธวัชชัยเล่นเปรยเรื่อง win-win situation ซะโจ่งแจ้ง อิๆ ส่วนอีกเรื่อง ขอยังไม่ส่งเสียงดีกว่าครับ เพราะยังมึนอยู่ ฮ่าๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 25 ธ.ค. 50 17:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แวะย้อนมาอ่านค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 8 ม.ค. 51 13:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เคยอ่าน เรื่อง autumn อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ ของคุณ ปิยะรักษ์ เมื่อปลายปี 2006 ไม่ได้เข้า pantip มา ปีนึง เข้ามาอีกที ยังได้อ่านเรื่องใหม่อีก จะตามมาอ่านให้จบเลยครับ จากคุณ : Archarn Chan - [ 5 มี.ค. 51 11:52:21 ]