คิดถึง...ความผิดพลาด

อริศรา กาญจนสิทธิ

    สองข้างทางประดับไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ
ผู้คนมากมายเดินผ่านไปมาพลางชื่นชมแสงสี
ต้นคริสต์มาสสูงหลายสิบเมตรตั้งอยู่สุดทาง
หน้าคอนโดมิเนียมหลังใหญ่
อันเป็นจุดหมายปลายทาง

"เพราะแกไม่ยอมอ่านหนังสือ"
"พ่อก็รู้ว่าหนูอ่านทุกวัน"
"ฉันรู้แต่ว่าแกมัวแต่นั่งโทรศัพท์:-)กับเพื่อน"
"พ่อไม่เคยสนใจเรื่องๆ ดีๆ ที่หนูทำเลย
พ่อสนใจแต่ว่าหนูจะทำอะไรผิด"
"เพี๊ยะ!"
"อย่ามาเถียง! ไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็น
แกนั่นแหละที่ไม่เคยทำให้ฉันเห็น"
"พ่อจ๊ะ โทรศัพท์มา"
"สวัสดีครับ...สุวัฒน์ครับ
งานที่ส่งมามีข้อผิดพลาดนิดหน่อยงั้นหรอ
ไม่เป็นไรๆ คนเราย่อมมีผิดพลาดกันได้
มองผลงานดีๆ ที่ออกมาดีกว่าครับ...
ไม่ต้องเป็นห่วงครับ...ครับ...สวัสดีครับ"
"จำไว้นะ..อ้าว...แม่ๆ กันย์มันหายไปไหน?"

   ต้นคริสต์มาสต้นนี้สูงกว่าที่เคยเห็น
มีของประดับอยู่มากมายติดอยู่
กล่องของขวัญเล็กใหญ่ กองอยู่โคนต้น
ทำให้นึกถึงของขวัญที่ขอจากซานตาครอส
นี่ก็วันสุดท้ายของปีแล้ว
ยังไม่ได้ของขวัญสักที คงจะต้องผิดหวัง
ยืนอยู่สักพัก มองนาฬิกา
ใกล้ถึงเวลาแล้วอีกแค่สิบห้านาที

"ฮัลโหล ครับ"
"เพชร เพชรอยู่ที่ไหน"
"อยู่บ้านครับ กันย์เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม"
"เพชร กันอยากเจอเพชร
กันอยากคุยกับเพชร
เพชรออกมาหากันย์ได้มั้ย"
"เอ่อ...คงจะไม่ได้น่ะครับผม...ผมต้องอยู่บ้าน
ออกไปไม่ได้จริงๆ"
"งั้นให้กันย์ไปหาเพชรได้มั้ย"
"ไม่ได้หรอกกันย์ ผมขอโทษคุณจริงๆ"
"เพชรคะ...เรายังเป็นคนรักกันอยู่ใช่มั้ย"
"ขอโทษนะครับกันย์ ผมต้องบอกคุณ
ผมมีแฟนใหม่แล้ว เรากำลังจะแต่งงานกัน
และตอนนี้เรากำลังฉลองปีใหม่กันอยู่
ผมขอตัวนะครับ...
เอ่อ...ผมรักคุณได้เท่านี้แหละครับ"

   ภายในคอนโดมิเนียมยังมีผู้คนเดินกันขวักไขว่
ลิฟท์เปิดออกต้อนรับให้เดินเข้าไป
ตัวเลขบอกชั้นเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
คนอื่นต่างออกไปตามชั้นที่กดไว้
ถึงชั้นสุดท้ายแล้ว ไม่มีใครคนอื่นอีก
เดินตรงไปที่บันไดขึ้นไปอีกหนึ่งชั้น
ก็ถึงดาดฟ้า

"ฮัลโหล"
"กิ่ง...หรอ"
"เฮ่ย กันย์ แกร้องไห้ทำไมวะ"
"กิ่ง...ฉันอยากเจอแก"
"ทำไมกันย์ เกิดอะไรขึ้น แกทะเลาะกับพ่ออีกแล้วหรอ
นี่ขนาดวันปีใหม่ยังไม่เว้นเลยหรอเนี่ย"
"กิ่ง...ฉันอยากเจอแก
แกออกมาหาฉันได้มั้ย"
"ฉันออกไปไม่ได้ว่ะ ต้องอยู่บ้านเลี้ยงปีใหม่"
"ให้ฉันไปหาแกได้มั้ยๆๆ"
"ไม่ได้หรอกเว่ย ไม่ใช่บ้านฉัน"
"ไม่เป็นไร ให้ฉันไปนะ
เพชรบอกเลิกฉัน เขาไปมีคนใหม่
เขากำลังจะแต่งงานด้วย
กิ่ง...ฉันไม่มีใครแล้ว ฉันมีแต่แก"
"กันย์...ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้บอกแก
ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านเพชร
และฉันนี่แหละที่กำลังจะแต่งงานกับเขา
ฉันขอตัวนะ..อ่อ..ฉันเป็นแค่เพื่อน ฉันก็ทำได้แค่นี้ล่ะ"

   อากาศบนดาดฟ้า ลมพัดแรง เย็นสบาย
คอนโดมิเนียมหลังนี้สูงพอที่จะมองเห็นผู้คนมากมาย
กำลังเดินขวักไขว่ไปมา
บางคนกำลังล้อมวงสังสรรกับเพื่อนฝูง
บางคนกำลังผูกสัมพันธ์กับคนรัก
บางคนกำลังเฮฮากับครอบครัว
แต่เมื่อมองบนดาดฟ้าแห่งนี้
กลับไม่มีใครสักคน
ตลอดทางที่โทรศัพท์เพื่อหาใครสักคนที่เข้าใจ
แต่สุดท้าย ก็ไม่เหลือใครสักคน

"คุณไม่ผ่านการทดสอบ"
ข้อความตัวใหญ่ในจดหมายแจ้งผลการสอบ
เพื่อชิงทุนเรียนต่อต่างประเทศ
ที่ถูกขยำและโยนลงไปจากอาคารสูง

"นี่กันย์ แกไม่อ่านหนังสือไปสอบหรอวะ
เห็นว่าสอบคราวเนี้ยพ่อแกคุยโม้ไว้เยอะ
จนเขาพูดกันไปทั่วบ้านทั่วเมืองแล้วว่ายังไงแกก็สอบได้"
"โธ่ เกด ฉันจะอ่านไปทำไม
ระดับปริญญาเกียรตินิยมอย่างฉัน
ยังไงก็ทำได้อยู่แล้ว
มาคุยเรื่องของนังอริศกันดีกว่า
เห็นเขาลือกันว่ามันจะมีผัวควบสอง..."

"เพชร คุณอย่างี่เง่าได้มั้ย
กันย์ไม่ได้มีอะไรกับต้นเราเป็นแค่เพื่อนกัน
เพชรจะไม่ให้กันย์มีเพื่อนบ้างรึไง"
"แต่ผมเห็นคุณจูบกับเขา
คุณทำอย่างนี้ คุณยังเห็นผมเป็นคนรักอยู่หรือเปล่า"
"ฉันรักคุณเท่าที่ฉันจะรักได้
และฉันก็รักคุณได้เท่านี้ คุณพอใจมั้ยล่ะ"

"กันย์ เพชรบอกฉันว่าทะเลาะกับแกมา
มีเรื่องอะไรกันวะ"
"กิ่ง...แกอย่ามาจุ้นจ้านกับชีวิตฉันได้มั้ย
ฉันจะทะเลาะ จะรัก จะทำอะไรกับใคร
ทำไมแกจะต้องมายุ่งด้วย
แกเป็นแค่เพื่อนฉัน ไม่ใช่แม่ฉัน จำใส่หัวไว้"


"ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ"
โทรศัพท์เตือนว่ามีข้อความใหม่
ข้อความของต้นส่งมา
"เราเลิกกันเถอะครับ...คุณควรอยู่กับเขามากกว่าผม"

คิดถึงเหลือเกิน...
ความผิดพลาดทั้งหมดที่ได้ทำลงไป
หวังเพียงแต่ว่าร่างกายอันไร้ค่าร่างนี้
จะสามารถชดใช้ความผิดพลาดทั้งหมดได้

ร่างสาววัย 24
ค่อยๆ ทิ้งดิ่งลงมาจากอาคาร
เสียงระฆังปีใหม่ดังขึ้น
เสียงพลุฉลองยินดีเสียงดังก้องไปทั่วฟ้า
พร้อมๆ กับเสียงกรีดร้องของฝูงชน


ถึง...พ่อ แม่ กิ่ง เพชร และต้น ทุกคนที่ฉันรัก
ฉันขอโทษกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
ฉันไม่คิดว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้
ถ้าฉันคิดสักนิดก่อนจะทำหรือพูดอะไร
เรื่องแบบนี้คงจะไม่เกิดขึ้น

พ่อแม่คะ...
หนูขอโทษที่หนูไม่ได้ตั้งใจทำในสิ่งที่พ่อแม่ต้องการ
หนูขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลให้พ่อกับแม่มีความสุข

เพชร...
กันรักเพชรมากนะ
แต่เพราะกันย์ผิดเองที่ไปคบใครคนอื่น
ไม่เคยเห็นความรักที่เพชรมีให้กันย์เลย

กิ่ง...
แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน
ฉันขอโทษที่ไม่เคยเห็นความสำคัญของแก
ขอให้แกอยู่กับเพชรอย่างมีความสุข

ต้น...
ขอบคุณที่คุณบอกเลิกฉัน
มันทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาก
เพราะฉันไม่มีอะไรค้างคาใจอีกแล้ว

คิดถึงความผิดพลาด
คิดถึง รัก และขอโทษทุกคน

กันย์

แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 50 17:20:13

แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 50 14:56:04