จากกิจวัตรประจำวันปกติ ฉันมีหน้าที่เพิ่มมาอีกอย่างคือเฝ้าร้านอินเตอร์เน็ตให้นังมี่แลกกับค่าแรงชั่วโมงละ 20 บาท  รับพิมพ์งานอีกแผ่นละ 15 บาท (ทางร้านเอา 10 บาท  ฉันได้ 5 บาท หน้าเลือดจริงเชียว)  แต่พูดก็พูดเถอะแค่สี่เดือนฉันเก็บเงินถอยมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดได้เลยนะ


..............
เย็นวันหนึ่งลูกค้าสามคนเดินมา ยื่นธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทใส่หน้าฉันที่กำลังทำหน้าที่คิดเงินหลังจากเล่นอินเตอร์เน็ตเสร็จ  เอาละสิฉันรีบแหกปากเรียกนังบูมมาช่วยเนื่องจากสมองซีกคำนวณของฉันมันฝ่อไปตั้งแต่จบมัธยมปลายแล้ว


“เอ้า....เร็วๆ หน่อย จะถูให้มันหมดตลับเลยหรือไงแป้งน่ะ”
ฉันตะโกนเร่งนังบูมที่มัวแต่สาละวนอยู่กับแป้งตลับละ 199 บาท ที่ได้มาจากตลาดห้วยขวาง  นังคนนี้เวลาแช็ตเครื่องสำอางมันจะกองเต็มโต๊ะไปหมด


“แหม... ไก่งามเพราะขนคนงามเพราะแต่งนะเจ๊”  มันเดินนวยนาดจีบปากจีบคอมาที่เค้าน์เตอร์  ในมือยังโบกแป้งตลับใหม่ใส่หนังหน้าอยู่
“แกจะบ้าหรือไง  กะอีแค่แช็ตธรรมดา  กล้องอะไรก็ไม่มี  หน้าก็ไม่เห็น จะแต่งอวดลิงที่ไหน”
“ก็อวดลิงที่นั่งหน้าเค้าน์เตอร์นี่ไง”
“อ้าว.. อินี่”  ฉันเตรียมเอาเครื่องคิดเลขเคาะหัวมัน
“ก็มันเป็นความสุขส่วนตัวนี่เจ๊  อย่าขัดสิ  ว่าแต่เจ๊เหอะ ที่บ้านเลี้ยงด้วยหญ้าหรือข้าวคะ โตมาถึงได้คิดเลขผิดๆ ถูกๆ"


เออ... ฉันผิดเองที่สาระแนไปยุ่งกับเรื่องของมันก่อน  โดนมันหลอกด่าจนได้

................................


“อิโก้  ออกมาหน้าร้านเร๊ววววว...”  นุ้ย  เพื่อนสาวผิวช็อคโกแลตแหกปากวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในร้าน  
“อะไรของแก  ลูกค้าอยู่เต็มร้านไปหมด  จะออกไปได้ไง”
“ออกไม่ได้ก็ต้องออก  นังแบงค์กับนังอาม ตบกันอยู่หน้าร้านโน่น  ชั้นไม่กล้าเข้าไปห้าม  กลัวโดนลูกหลงแกช่วยไปแยกทีสิ”
“ว้าย...เดี๋ยวฉันโทรบอกนังมี่ก่อนแล้วจะรีบตามออกไป”   ดูมันอยู่ตั้งนานก็ไม่ตบกัน  จะมาตบกันตอนเวลาที่ฉันปฎิบัติงานด้วยสิ


ฉันวิ่งกระหืดกระหอบตามนังนุ้ยฝ่าวงไทยมุงเข้าไป  มันทั้งคู่กำลังประเคนทั้งเข่า ทั้งศอก  ตบ ตี จิก ข่วน ใส่กันพัลวัน  เลยรีบถลาเข้าไปกะจะจับแยก   วินตุ๊กๆ แท็กซี่ ก็ตั้งอยู่ทนโท่  ไม่มีใครมาช่วยฉันแยก  มีแต่ตบมือเชียร์  ไอ้พวกนี้สงสัยไม่เคยเห็นกระเทยตีกัน


“พลั่ก !!!” ไม่รู้ศอกของนังตัวไหนฟาดลงมาที่ดั้งฉันจังเบ้อเริ่ม ฉันผงะ กุมดั้งถอยมาสองก้าวครึ่ง
“อ้ะ   อิโก้  รีบเข้าไปห้ามสิวะ”  นังนุ้ยเอามือดันหลังฉันยิกๆ
“ถ้าที่คณะแกมีสอนวิชากรรมการมวยไทย แกก็เสนอหน้าเข้าไปห้ามเองสิอินุ้ย”  ฉันเอามือจิ้มหน้าผากมันไปหนึ่งที


เราสองคนมองหน้าสื่อสารผ่านแววตากันว่างานนี้เราสองคนควรจะเปลี่ยนสถานะมาเป็นกองเชียร์น่าจะปลอดภัยกว่าเป็นกรรมการเพราะไม่รู้นังสองคนนั้นคิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวกำนันกันหรือเปล่า ถึงได้วาดลวดลายกันได้ถึงขนาดนี้  ตบกันฝั่งถนนหนึ่ง  จิกหัวลากกันไปศอกเข่ากันที่อีกฝั่งถนน  กระชากกันจนรถติดเป็นขบวน  กว่าเหตุการณ์จะสงบลงก็โน่น  นังมี่มาถึง


“อิ-อก  กุบอกให้หยุ๊ดดดดดดด”  นังมี่แผดเสียงแปดหลอด   ได้ผลนังสองตัวนั้นผละออกจากกัน ไม่รู้มันตกใจเสียงนังมี่หรือกลัวกล้ามแขนของนังมี่กันแน่


สภาพศพ... เอ๊ย สภาพร่างกายของมันทั้งคู่เละตุ้มเป๊ะ  รอยเล็บเต็มหน้า  ทางแบงค์ดุท่าทางจะเจ็บหนักกว่านิดหน่อย  หัวแตกเลือดไหลลงมาข้างแก้ม  ไม่รู้หัวไปโขกกับอะไรเข้า  พอหลังจากทำแผลแล้วส่งแบงค์ไปนอนพักที่หลังร้าน  ฉันจึงเดินไปสะกิดอามให้เดินตามออกมาหน้าร้านกับฉัน


“ทะเลาะกันเรื่องอะไร”  ฉันยืนเท้าเอวถาม
“ก็มันนั่นแหล่ะ    มากวนทีนหนูก่อน”  อามเสียงอ่อนลงเพราะเห็นฉันอาวุโสกว่า  ฉันมองหน้ามัน
“ก็มันบอกว่าหนูไม่สวย  หน้าตาอุบาทว์  มันว่าหน้าตาน่าจะไปเกิดใหม่ มันว่ามันสวยกว่า”
“ตกลงทะเลาะกันเรื่องใครสวยกว่ากันเนี่ยนะ  น้องชั้นแต่ละคน”


“เจ๊ต้องมาเห็นสีหน้ามันตอนที่มันว่าหนู  มันเหยียดมากเลยนะ  หนูทนไม่ไหวเลยท้ามันตบ  มันก็ยังมาลอยหน้าลอยตาใส่หนูต่ออีก  หนูก็เลยตบซะเลย”
“เวรกรรม  อามแบงค์มันก็เป็นคนชอบชักสีหน้าสีตาแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วอามก็รู้”
“พี่โก้ไม่เห็น  หนูอธิบายไม่ถูก”  มันเริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง  มันจะตบฉันไหมนี่


“จ้ะ  พี่ไม่เห็น  แต่อามลองฟังพี่แล้วค่อยๆ คิดตามนะ  แบงค์มันน่าสงสารออก  พ่อก็ไม่มี  แม่ก็ต้องทำงานทุกคืน  ที่ถ้ามันเจ็บมากกว่านี้ใครจะดูและมัน  แม่มันก็ต้องไปทำงานแล้วถ้าเขากลับมาเห็นลูกเจ็บแบบนี้เขาจะรู้สึกยังไง  พี่ไม่ว่าอามเป็นฝ่ายผิดนะ  แต่พี่อยากให้อามสงสารเพื่อน  อามมีมากกว่า  อามได้เรียนหนังสือ  อามมีเงินมีทองใช้  แต่แบงค์ไม่มีอะไรแบบที่อามมีเลยนะ  อามไม่สงสารเพื่อนหรอ”

“...”  อามก้มหน้าเงียบไม่มีเสียงตอบใดๆ  ฉันเริ่มระแวงว่ามันจะก้านคอฉันหรือเปล่าที่สะเออะไปสั่งสอนมัน

“พี่โก้  หนูขอโทษ”  อามพูดทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าอยู่
“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก  เอาเป็นว่าแบงค์ตื่นก็คุยกันดีๆ นะ  เพื่อนกันทั้งนั้น”

คุยกันจบอามหันหลังเดินกลับเข้าร้าน   ฉันรู้ว่ามันกำลังร้องไห้ ...

อามไม่ใช่เด็กก้าวร้าว  ถึงแม้จะเอาแต่ใจตัวเองเพราะเป็นลูกค้นเดียวเลยถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก  แต่ลึกๆ  ตัวตนจริงๆ มันเป็นคนอ่อนไหวและโหยหาความรัก  และที่สำคัญมันทำให้ฉันหัวเราะได้แทบทุกวัน

...............................................................

“เจ๊  หนูออกไปข้างนอกนะ  ยังไม่ต้องคิดเงินเดี๋ยวหนูกลับมาร้าน”  นังอามลุกลี้ลุกลนออกไปจากร้านตอนสามทุ่มกว่าๆ ของคืนวันหนึ่ง
“จะไปไหน”  ฉันตะโกนไล่หลัง
“ไปหาผู้ชาย  อยู่แถวๆนี้แหล่ะ  เล่นเน็ตเจอเมื่อกี้  เจ๊อย่าเพิ่งปิดร้านนะ!”
กำชับฉันเสร็จก็วิ่งหายไปในความมืด  นี่มันไม่กลัวเขาหลอกไปฆ่าหมดห้องหรือไงเนี่ยน


...ฉันทำงานไปเพลินๆ จนเกือบเที่ยงคืน นังอามก็เดินหน้าเป็นตูดเข้ามาในร้าน  ฉันขี้เกียจจะถามว่ามันไปเจออะไรมา  นังคนนี้มันหาผู้ชายกินเป็นเรื่องปกติจนฉันหายตื่นเต้นไปกับมันนานแล้ว


“เจ๊...”  นังอามเดินมาเอาแขนสีๆ  เหมือนอยากเล่าอะไรบางอย่าง
ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ  เดินทำนู่นทำนี่ไปเรื่อยเพื่อกระตุ้นต่อมอยากเล่าของมัน
“พี่โกโก้...”  สงสัยมันกลัวฉันลืมชื่อตัวเอง  เอื้อมมือมาเขย่าไหล่ฉันอีกแน่ะ

“อาม  แกได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ มั้ย”  ฉันทำจมูกฟุดฟิด  พามันเปลี่ยนเรื่อง  เพราะต้องการหาที่มาของกลิ่นแปลกๆ ที่ลอยปะทะจมูก
“กลิ่นน้ำลาย”  นังอามพูดยักคิ้วข้างหนึ่ง
“หือ... น้ำลายใคร” ฉันงง
“น้ำลายอิตุ๊ดที่หนูไปหามาเมื่อกี้นี้”
“อ้าว  แล้วไหนแกว่าแกออกไปหาผู้ชายไง”  ฉันหันหลังกลับมามองหน้ามัน

“แหม... ก็หนูเป็นเกย์คิง  ผู้ชายที่หนูไปหามันก็ต้องเป็นเกย์ควีนสิ แล้วเกย์ควีนมันก็ตุ๊ดดีๆ นี่เองเจ๊”
ฉันส้นเท้าลื่นตกบันไดหน้าเค้าน์เตอร์ลงมาหนึ่งขึ้นเมื่อได้ยินคำว่า “เกย์คิง” หลุดจากปากมัน  “


“โถนังอาม  ดูสาระรูปตัวแกเองบ้างไปเรียกเขาว่า “อิตุ๊ด” เออแล้วไงต่อหล่ะ”
ทีนี้ต่อมอยากรู้ของฉันเริ่มทำงานบ้าง
“ถึงไหนละ  อ้อ... พอไปถึงหนูเข่าอ่อนเลยค่ะ  หน้าตามันน่ารักมากเลย  หนูเลยกะว่าจะฟันมันให้ได้  นั่งดูทีวีกันอยู่พักนึง  หนูก็เริ่มหอมเริ่มกอดมัน  แล้วก็ขึ้นไปนอนคลอเคลียกันบนเตียง” เล่ามาถึงท่อนนี้นังอามก็เงียบเอาดื้อๆ

“อ๊ะ  อินี่เล่าต่อสิ  คนกำลังอยากรู้”
“ก็นั่นแหละ  หอมกันไป หอมกันมา  มันก็เลียใบหู เลียซอกคอหนู”
อามกลืนน้ำลาย  ฉันพยักหน้าให้มันรู้ว่าฉันพอนึกภาพออก

“เสร็จแล้วก็มาเลียแก้ม  เลียหน้า  เลียหนูจนเปียกใบทั้งหน้าเลยนะคะเจ๊  อเมซซิ่งมากๆ จมูก คิ้ว ตา มันเลียหมด  หนูก็รู้สึกว่ามันชักจะแปลกๆ ขืนอยู่ต่อแป้งบนหน้าหนูไม่ละลายติดลิ้นมันไปหมดเหรอก็เลยหาทางชิ่งเผ่นกลับมาหาเจ๊นี่แหละ”

“อี๋  ทุเรศว่ะ”  ฉันเบ้ปาก
“เน๊อะ  เสียดายแป้งชิปเป๋ง  เลียจนหลุดจะหมดหน้าอยู่แล้วเนี่ย โรคจิตว่ะ”
“แกนั่นแหละ  อิทุเรศ  ทำไมไม่ไปล้างหน้าล้างตาวะ  มายืนหน้าเหม็นน้ำลายบูดอยู่ได้ เดี๋ยวขี้กลากก็ถามหาหรอก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด  จริงด้วยหนูลืมไปสนิดเลย  ไปล้างหน้าก่อนนะเจ๊”


นังเกย์คิงกรี๊ดเสร็จก็สะบัดตูดวิ่งแจ้นออกไปจากร้าน ทิ้งฉันให้ยืนอึ้งอ้าปากค้างคนเดียว  นี่ยังแค่น้ำจิ้มนะ  นังพวกนี้ยังมีอภินิหารมากกว่านี้อีกเยอะ  บางเรื่องแสบเสียจนไม่กล้าเล่าให้ฟัง  กลัวคุณผู้อ่านจะหาว่าฉันหยาบคายเพราะนังพวกนี้มันวิปริตวิตถารจริงๆ


แต่จะให้ฉันทำยังไงก็ในเมื่อร้านนี้ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้ว  เก้าอี้หน้าเค้าน์เตอร์เป็นเหมือนเก้าอี้ประจำตำแหน่งไว้ให้ฉันได้นั่งยิ้มรับกับเรื่องราวต่างๆ ของเพื่อนๆ ที่ค่อยๆ ผ่านเข้ามาพร้อมกับพวกเราที่จะค่อยๆ เติบโตขึ้นไปด้วยกัน

แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 50 17:10:38