ผีที่วัดกลางซอย


ดึกแล้ว...ท่ามกลางแสงไฟเพียงน้อยนิดจากเพิงพัก ผมยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น รอคอยผู้โดยสารยามดึกที่จะมาใช้บริการวินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอย แม้ว่าในช่วงเวลานี้จะไม่มีผู้คนเดินอยู่เลย แต่ผมก็ยังหวังว่าอาจจะมีคนที่กลับบ้านดึกต้องการใช้บริการจากผมบ้าง ค่าโดยสารเพียงห้าบาทสิบบาทก็มีค่ามากแล้วสำหรับผม

แมลงเม่าบินกันว่อนอยู่บนแสงไฟนีออนที่สว่างจ้า ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย นึกถึงวันพรุ่งนี้ว่าจะมีคนมาใช้บริการเท่าไหร่ แล้วผมจะเก็บเงินได้มากแค่ไหน ผมเป็นคนต่างจังหวัด เข้ามาหางานทำในกรุงเทพ ฯ แต่ก็ได้ดีเพียงแค่มอเตอร์ไซค์วินหน้าปากซอยเท่านั้น ผมไม่ใช่ตัวคนเดียว ยังมีแม่กับพ่อที่ต้องเลี้ยงดู ผมใฝ่ฝันว่าอยากจะปลูกบ้านให้พวกท่านสักหลัง มีคนรับใช้ไว้คอยทำงานบ้าน เพื่อที่ว่าพ่อกับแม่ผมจะได้ใช้ชีวิตในบั้นปลายได้อย่างมีความสุข ถึงแม้ว่าผมจะมีความรู้แค่ ป . 6 ก็ตาม

ผมเหลือบมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ มันบอกเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว ผมเหลียวซ้ายหันขวา ก็ไม่มีวี่แววจะมีใครผ่านมาสักคน แต่ว่าผมก็ยังอยากนั่งอยู่อีกสักพัก เผื่อเอาไว้ คนจนอย่างผมต้องขยันทำมาหากิน ไม่อย่างนั้นความฝันของผมก็จะไม่เป็นจริง

ในขณะที่ผมกำลังเหม่อมองไปตามทางเดินอยู่นั้น ก็ปรากฏเงาราง ๆ ของใครบางคนกำลังเดินเข้ามา ผมขยี้ตาทันทีและขยับกายให้ดูกระฉับกระเฉง เผื่อว่าคน ๆ นั้นจะมาใช้บริการ

“มอเตอร์ไซค์หน่อยค่ะ” เสียงหวานของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้น เธออยู่ในชุดนักศึกษา กระโปรงสั้นเหนือเข่าและเสื้อก็ตัวเล็กมากจนผมยังอึดอัดแทน ผมเดินไปหยิบหมวกกันน๊อคจากตะกร้าส่งให้เธอใบหนึ่งและของผมเองอีกใบหนึ่ง แต่ว่าเธอกลับปฏิเสธและบอกว่าอึดอัด ก็น่าอยู่หรอก ... ทั้งเสื้อทั้งหมวก เป็นผมก็คงไม่ใส่

ผมขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์และสตาร์ทเครื่อง ผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ เดินเข้ามาและเกาะไหล่ผมเพื่อพยุงตัวเองซ้อนท้าย ใจผมวูบไปครู่หนึ่งและเหมือนว่าใบหน้าจะอุ่น ๆ ผมสลัดความรู้สึกแปลก ๆ นี้ออกไป ก่อนจะถามเธอว่าจะไปลงที่ไหน ผู้หญิงคนนั้นไม่ตอบผมในทันที แต่เธอใช้สองมือบาง ๆ นั้นโอบรอบเอวผมจนแน่น และบอกว่าเธอต้องการจะไปลงที่วัดกลางซอย หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเหลือบมองเห็นแขนของเธอที่เกาะเอวผมอยู่ ไม่เคยเลยที่ผมจะได้ใกล้ชิดผู้หญิงถึงขนาดนี้

“ทำไมกลับดึกจังน้อง” ผมเอ่ยถามออกไปในขณะที่แล่นรถไปเรื่อย ๆ ผมไม่กล้าใช้ความเร็วมาก เพราะเห็นว่าอากาศมันเย็นเธออาจจะหนาวได้ ดูจากชุดนักศึกษาของเธอแล้วคงไม่พอกันลมเย็น ๆ ได้เท่าไหร่หรอก

คำตอบของเธอคือความเงียบ ผมจึงไม่กล้าถามอะไรต่อไปเพราะกลัวว่าเธอจะรำคาญ แต่ทว่าแขนของเธอกลับรัดเอวของผมแน่นขึ้นไปอีก รู้สึกได้ถึงหน้าอกที่บดเบียดอยู่บนแผ่นหลัง ใจของผมร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่กี่อึดใจเธอก็ซบใบหน้าลงบนหัวไหล่ของผม ยิ่งทำให้ผมไม่มีสมาธิ ผมจอดรถทันทีและถอดหมวกออก

“น้องกลัวหล่นเหรอ ? พี่ขับช้า ๆ ให้แล้วนะ น้องเกาะแค่เสื้อพี่ก็พอ เดี๋ยวพี่ขับรถไม่ได้” ผมหันไปบอกเธอดี ๆ แต่เธอกลับทำสีหน้าไม่พอใจอย่างมากราวกับว่าผมไปขัดใจเธอ เธอขมวดคิ้วและผละแขนออกจากเอวผมทันที ผมจึงค่อยโล่งใจหน่อย แม้ว่าเธอจะหน้าตาน่ารัก แต่ผมก็ไม่คิดจะรักใครทั้งนั้น

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดี ผมจึงบิดคันเร่งแล่นรถต่อไป คราวนี้เธอไม่เกาะเอวอย่างที่ผมบอก และเธอก็ไม่เกาะเสื้อผมด้วย คาดว่าเธอคงจับเบาะรถแทน ผมก็กลัวว่าเธอจะหล่นหรือนั่งไม่ถนัด จึงลดความเร็วลงไปอีก

ไม่นานนักผมก็ขับมาถึงวัดกลางซอย ผมจอดอยู่แค่หน้าวัดแต่เธอบอกให้ผมเข้าไปส่งเธอถึงข้างใน ไม่แปลกหรอกที่เธอให้เข้าไปถึงในวัด เพราะว่าทางด้านหลังวัดจะมีประตูเหล็กอยู่เป็นทางเชื่อมไปยังอีกชุมชนหนึ่ง ผมเข้าไปส่งเธอถึงหน้าประตูนั้น เมื่อรถจอดสนิท ผมก็รอให้เธอลงจากมอเตอร์ไซค์ แต่ทว่าเธอไม่ยอมลง บรรยากาศรอบข้างมืดสนิท ไม่มีแม้แสงไฟจากหลอดนีออนสักดวง ผมหันหลังไปมองเธอ แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า .....

ผมตกใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก เธอหายไปเพียงเสี้ยวนาทีและผมไม่รู้สึกเลยว่าเธอลงจากรถไปตอนไหน ผมหันมองรอบ ๆ ก็มีเพียงความมืดสนิท เสียงจิ้งหรีดร้องระงมผสานเสียงกันอยู่ไกล ๆ .....

เรื่องเล่าจากปากพี่ที่วินมอเตอร์ไซค์คนหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวผมทันที เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่งผูกคอฆ่าตัวตายใต้ต้นไม้หลังบ้านของเธอ สาเหตุมาจากหึงและเสียใจ เนื่องจากแฟนหนุ่มนอกใจและขอเลิกรา แต่ว่าเรื่องทั้งหมดคือความเข้าใจผิด ในงานศพ แฟนหนุ่มของเธอมาร่วมงานและกล่าวโทษตัวเองที่ทำให้เธอเข้าใจผิดจนต้องฆ่าตัวตาย เขาร้องไห้เสียใจจนหมดสติไป.....

นอกจากนี้ แม่ของผู้หญิงคนนั้นก็เสียใจจนเสียสติไปเลย ......


เรื่องนี้เป็นข่าวหน้าหนึ่งอยู่บนหนังสือพิมพ์และคนก็พูดกันตั้งแต่ต้นซอยจนท้ายซอย จะมีก็แต่ผมที่ไม่ได้ดูข่าวนี้เลย ได้ยินก็เพียงคำบอกเล่าจากรุ่นพี่ที่ขับมอเตอร์ไซค์วินด้วยกันเท่านั้น

วินาทีนี้ ขนผมลุกซู่ และแน่ใจโดยทันทีว่าผมเจอดีเข้าแล้ว ผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็นวิญญาณที่ยังคงวนเวียนอยู่ เธอคงอยากจะกลับบ้าน จึงให้ผมมาส่ง แม้ว่าเธอจะถึงที่หมายแล้ว แต่ผมก็ไม่ต้องการให้เธอจากไปแบบนี้ ......

ผมลงจากรถแล้วเดินไปยังกำแพงเก่า ๆ ข้างประตูเหล็กนั่น มีช่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ อยู่เรียงราย มันเป็นที่ไว้อัฐิของคนที่ตายไปแล้ว ผมใช้ไฟแช๊กที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อจุดมันขึ้นมาและไล่ส่องไปยังรูปถ่ายของแต่ละคน จนมาถึงแถวสุดท้าย ใบหน้าของหญิงสาวที่ผมเพิ่งรับมานั้นปรากฏชัดเจนอยู่บนกำแพง รูปถ่ายของเธอดูหมองเศร้าและน่าสงสารราวกับว่าเธอเป็นผู้แบกโลกทั้งใบนี้ไว้คนเดียว…..

ผมเก็บไฟแช๊กไว้ในกระเป๋าตามเดิมและพนมมือไหว้ ในใจอธิษฐานถึงเธอคนนั้น ผมไม่ใช่คนกลัวผี และผมยังมีเรื่องบางอย่างที่จะต้องบอกกับเธอ ผมจะปล่อยมันไว้อย่างนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผมก็คงนอนไม่หลับเป็นแน่ ......

“พี่มีเรื่องจะพูดกับน้อง ออกมาให้พี่เห็นทีเถอะ...” ผมเอ่ยเสียงดังฟังชัด สายลมหวีดหวิวผ่านตัวผมไปวูบหนึ่ง ผมยกมือขึ้นจรดหัวและอธิษฐานอีกครั้ง เมื่อผมลืมตาขึ้น เท้าซีดขาวคู่หนึ่งก็ปรากฏเด่นชัดอยู่ข้างหน้าผม......

ผมใจเต้น พลางมองเรื่อยจากเท้าขึ้นไปจนถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น เธอกำลังก้มมองผมอยู่ ใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากเป็นสีขาวราวกับทาด้วยแป้งเอาไว้ ดวงตาของเธอโตจนเกือบจะหลุดออกมา แม้ว่าเธอจะดูน่ากลัวแต่ความรู้สึกที่ยังคงค้างคาอยู่ก็ทำให้ผมต้องพูดกับเธอออกไป .......


“ค่าโดยสารน้องยังไม่ให้พี่เลย ช่วยไปเข้าฝันใครก็ได้แล้วเอามาจ่ายพี่ทีนะ......”



.....................................................................