ความคิดเห็นที่ 1 เข้าสู่ทางผ่านสายที่ ๓ ทางด้านขวา เฉินเฟิงก็รู้สึกว่าสภาพภูมิประเทศของที่นี่คล้ายกับในหุบเขามรณะมาก เนื่องจากประสบการณ์ในหุบเขามรณะเพิ่งจะผ่านมาสดๆ ร้อนๆ  เขาจึงออกปากถามถึงสภาพภายในหุบเขาอย่างละเอียดยิบ ยังดีที่ที่นี่สามารถใช้ม้วนคาถากลับบ้านได้ และนอกจากเหล่าสัตว์อสูรที่เฝ้าทางหนวดมังกรแล้ว จะไม่พบสัตว์อสูรที่รุมเล่นงานเป็นฝูงอีก ทำให้ค่อยวางใจได้บ้าง ชีพจรมังกรมีขนาดแตกต่างกันไป บ้างกว้างแค่ครึ่งฟุต บ้างกว้างถึง ๒๐ กว่าฟุต หน้าตาเหมือนปากปล่องภูเขาไฟ มีไอบางๆ ลอยออกมาเป็นระยะๆ ๖ ชั่วโมงของการหยั่งทาง ทั้งสามเดินผ่านชีพจรมังกรมาแล้วทั้งสิ้น ๕ แห่ง น่าเสียดายที่ไม่มีน้ำพุเศียรมังกรเลยสักแห่ง ชีพจรมังกรแต่ละแห่งห่างกันไกลมาก ขนาดทั้งสามต่างก็เร่งจ้ำไม่หยุดเท้า ยังได้เจอแค่ชั่วโมงละแห่งเท่านั้น ตลอดทางยังพอจะเรียกได้ว่าราบรื่นดี จนเมื่อไปถึงชีพจรมังกรแห่งที่ ๕ ก็เห็นว่าห่างออกไปไม่ถึง ๓๐ เมตรมีชีพจรมังกรแห่งที่ ๖ อยู่ ขณะที่เฉินเฟิงกำลังนึกประหลาดใจ ครุโฬกับหนานอี๋ต่างก็ชะลอฝีเท้าลง หนานอี๋พูดว่า “พี่เฟิง หุบเขามนุษย์หมาป่าที่พี่จะมาก็คือที่นี่ค่ะ เพราะมันอยู่ตรงกลางระหว่างชีพจรมังกรสองแห่งที่อยู่ใกล้กันมาก จึงถูกพวกผู้เล่นมองข้ามไปได้ง่าย แต่ทหารรับจ้างที่รับจ้างพาผ่านทางหนวดมังกรทุกคนจะรู้จักที่นี่กันแทบทั้งนั้น ไม่ทราบว่าพี่จะจับหมาป่าไปทำอะไรหรือคะ ? ถึงพวกมันจะเคลื่อนไหวได้เร็วเอาการ แต่พลังโจมตีไม่ได้มากมายอะไรเท่าไหร่ แถมสัตว์อสูรที่ถูกจับมาเป็นสัตว์เลี้ยงจะกินจุสุดๆ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่ดีอะไรนักหนาหรอกนะคะ” เฉินเฟิงถามอย่างสงสัย “น้องหนานอี๋รู้ละเอียดขนาดนี้ หรือน้องจะเคยเลี้ยงหมาป่ามาก่อนครับ ?” ครุโฬหัวเราะ “พี่เฟิงไม่แปลกใจหรอกเหรอว่าทำไมพวกเขา ๗ คนถึงตั้งชื่อขบวนทหารรับจ้างของตัวเองว่า นักเวทและสัตว์ ?” ครั้นเห็นเฉินเฟิงยังทำหน้างงๆ ครุโฬก็เฉลยให้ทันทีโดยไม่ทำยักท่าว่า “คำว่า สัตว์ คือจุดเด่นอีกอย่างของพวกเขา เพราะสมาชิกแต่ละคนต่างก็มีสัตว์เลี้ยงกันคนละอย่างน้อยหนึ่งตัวทั้งนั้น” หนานอี๋เสริมว่า “ถ้าไม่เพราะพายุเฮอร์ริเคนบนทางหนวดมังกร พี่เฟิงก็จะได้เห็นฝูงสัตว์เลี้ยงของนักเวทและสัตว์แล้วล่ะค่ะ ฉันน่ะชอบ ‘มือสังหาร’ เสือดาวหิมะของพี่ฝนที่สุด น่าเสียดายที่จับยากเกินไป แล้วระดับของฉันก็ยังไม่สูงพอ ครั้งก่อนพวกเราลำบากกันแทบแย่เชียวค่ะกว่าจะจับ ‘มือสังหาร’ ได้ !” ครุโฬตกใจ “เสือดาวหิมะ ! หมายถึงเสือดาวหิมะระดับ ๕๐ น่ะหรือ ? แปลว่าระดับของหัวหน้าคมพิรุณอย่างน้อยก็ ๕๐ แล้วน่ะสิ ? เร็วจริงๆ  ผมจำได้ว่าตอนที่ได้ข่าวของเธอครั้งก่อน เธอเพิ่งจะเลื่อนขึ้นระดับ ๔๗ ได้แค่ไม่นานเอง...” เฉินเฟิงสอดขึ้นว่า “ไม่แน่มั้ง ? ก็มีทักษะข่มขวัญไง ! ถึงระดับจะไม่ถึง ก็กำราบสัตว์เลี้ยงที่ระดับสูงกว่าเราได้เหมือนกัน น้องครุฑลืมอู้คงของฉันแล้วหรือ ?” หนานอี๋ถามอย่างแปลกใจ “ข่มขวัญ ? มันทักษะอะไรหรือคะ ? แล้วมันใช้กำราบสัตว์เลี้ยงที่ระดับสูงกว่าเราได้จริงๆ หรือ ? โอ๊ะ ! ขอโทษทีค่ะ ฉันใจร้อนจนลืมนึกไป แต่ฉันอยากได้เสือดาวหิมะมากจริงๆ นะ ! ตอนนี้ระดับของฉันยังแค่ ๔๒ เอง กว่าจะถึงระดับ ๕๐ ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน” เฉินเฟิงบอกอย่างใจกว้าง “ทักษะข่มขวัญเป็นทักษะพื้นฐานของผู้เลื่อนขั้นหรือของผู้เริ่มต้น ผมค้นพบทักษะนี้โดยบังเอิญน่ะ ขอแค่จับสัตว์เลี้ยงที่ระดับสูงกว่าตัวเองได้ แล้วเฆี่ยนมันวันละสามเวลาหลังอาหาร จากนั้นขู่ว่าจะฆ่ามันทิ้งทุกวัน มันก็จะยอมสยบอย่างรวดเร็ว” หนานอี๋ตะลึงไปชั่วอึดใจ แล้วรุกถามต่อว่า “เฆี่ยนวันละสามเวลาหลังอาหารแล้วยังขู่มันอีก ! แบบนั้นไม่กลายเป็นทารุณกรรมสัตว์หรอกหรือคะ ? แล้วต้องทำกี่วันหรือ ? ใช้ได้กับสัตว์ที่ระดับสูงกว่าตัวเองมากที่สุดกี่ระดับคะ ?” ตอนแรกเธอยังตะขิดตะขวงใจที่เผลอหลุดปากถามออกไป แต่พอเห็นเฉินเฟิงตอบคำถามให้อย่างไม่ถือสา ความอยากได้เสือดาวหิมะก็เป็นฝ่ายชนะเหตุผลอย่างราบคาบทันที จึงระดมถามคำถามที่ถือสากันว่าห้ามถามติดๆ กันเป็นกองพะเนินในรวดเดียว เฉินเฟิงหัวเราะ “ทารุณกรรมสัตว์ ? ก็เหมือนอยู่ล่ะนะ ! ผมใช้เวลา ๓ วันข่มขวัญวานรขนทองที่ระดับสูงกว่าผม ๑๕ ระดับสำเร็จ ส่วนเรื่องที่ว่าจำเป็นต้องมีเงื่อนไขอื่นด้วยหรือเปล่า ตอนนี้ผมเองก็กำลังศึกษาอยู่เหมือนกัน ดังนั้นเธอได้แต่ไปลองดูเอาเองแล้วล่ะนะ !” หนานอี๋สุดจะตื่นเต้นและตื้นตัน เอาแต่ขอบคุณข้อมูลที่เฉินเฟิงบอกให้ทราบไม่ขาดปาก ด้วยเหตุนี้ทำให้ทั้งสามรู้สึกสนิทใจกันเพิ่มขึ้นมาก ทางเข้าหุบเขามนุษย์หมาป่ากว้างประมาณครึ่งเมตร แถมยังซ่อนอยู่ด้านหลังหัวเลี้ยวแห่งหนึ่ง ทำให้ถ้าไม่สังเกตจะมองข้ามไปได้ง่ายมากจริงๆ ทันใดนั้นครุโฬกับหนานอี๋ได้กระชับอาวุธเตรียมพร้อมในมือ ทำให้เฉินเฟิงรู้สึกว่าการต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้น ในที่สุดก็มาถึงหุบเขาลับในตำนานแล้ว ทั้งสามจะได้เจออะไรต่อไปกันล่ะนี่ ? อาการระวังตัวแจของอีกสองคนทำให้เฉินเฟิงพลอยเครียดเขม็งไปด้วย ดาบซามูไรในมือกำกระชับมั่นขึ้นกว่าเดิม หลังก้าวเขยิบเข้าไปในหุบเขาแบบเอนข้าง ภาพตรงหน้ากลายเป็นอีกหนึ่งทิวทัศน์ที่เต็มไปด้วยแมกไม้เขียวชอุ่มร่มครึ้ม แตกต่างโดยสิ้นเชิงกับสภาพแห้งแล้งมีแต่สีเทาของทางผ่านผาเก้าคด ในหุบเขานี้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา มีขุนเขาลำธารร่มรื่น ทำให้จิตใจผ่อนคลายลงโดยอัตโนมัติ บนเนินเขาด้านหน้า กระต่ายขาวและแพะ ๒ - ๓ ตัวกำลังก้มหน้าก้มตากินหญ้าสีเขียวสด ไกลออกไปอีกหน่อย กวางดาวกับยีราฟกำลังแบ่งกันกินยอดอ่อนบนต้นไม้อย่างสงบสุข เฉินเฟิงระบายลมหายใจ นึกถึงท่าทางเครียดเขม็งของอีกสองคนแล้วไม่เข้าใจเอาเลย เมื่อหันไปมองสองคนนั้นอีกครั้ง ก็พบว่าไม่เพียงแต่ไม่ได้คลายความระมัดระวังลงเท่านั้น กลับดูเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ ขณะจะออกปากถาม ทันใดนั้นตรงหน้าได้ปรากฏเงาดำหลายสายวาบขึ้นอย่างฉับพลันทันใด “เช้ง ! เช้ง !” เสียงโลหะปะทะกันดังขึ้นกะทันหัน ทำเอาเหล่าสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่เมื่อครู่ยังกินอาหารกันอย่างสงบสุขตกใจวิ่งหนีไปทันที ขณะที่ไม่มีโอกาสจะออกปากถามเสียแล้วนั่นเอง ครุโฬก็ส่งข้อความมาว่า “พี่ใหญ่ ม้วนคาถาธาตุความมืด !” ไม่มีการลังเล แสงสว่างจางๆ แผ่กระจายออกรอบด้านในรัศมี ๒๐ เมตรโดยมีเฉินเฟิงเป็นศูนย์กลางทันที หลังจากใช้ม้วนคาถานี้ไปที่ทางหนวดมังกร ครุโฬก็ได้บอกคุณค่าของม้วนคาถานี้อย่างละเอียด เมื่อเฉินเฟิงได้ทราบว่าราคาในตลาดมืดของม้วนคาถานี้สูงถึง ๒,๐๐๐ เหรียญเงิน ก็ถึงกับแอบแลบลิ้นอย่างตกใจ ความรอบรู้ของครุโฬที่ได้ประจักษ์ในระหว่างที่เดินทางมาด้วยกันประทับใจเฉินเฟิงอย่างมาก ถึงออกจะขี้โม้ไปบ้าง แต่น้อยครั้งมากที่จะประเมินอะไรผิดพลาด “เป๊าะ !” “โอ๊ย !” หนานอี๋ถอยมาถึงข้างตัวเฉินเฟิง มือถือที่จับทำจากเหล็กอยู่หนึ่งอัน นั่นคือที่จับของโล่เหล็ก เสียงที่ดังขึ้นก่อนหน้าเสียงร้องอุทานคือเสียงโล่เหล็กแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ เงาร่างที่หากใช้คำบรรยายว่า “สูงใหญ่บึกบึน” ยังน้อยกว่าความเป็นจริงไปมากได้ปรากฏขึ้น สูงตระหง่านถึงสองเมตรครึ่งเป็นอย่างน้อย มือควงและเหวี่ยงค้อนดาวตกพร้อมด้าม มนุษย์หมาป่าที่จะเห็นได้ก็แต่ในภาพยนตร์กำลังแสยะเขี้ยวอยู่ตรงหน้าทั้งสามแล้ว... หนานอี๋เหวี่ยงที่จับของโล่และดาบสั้นในมือทิ้งไป ชักดาบสั้นสำรองอีกเล่มจากข้างเอว แล้วตวาดก้อง โถมเข้าโรมรันอีกครั้ง แน่ละว่าเฉินเฟิงรีบพุ่งตามไปติดๆ ทันที ตาเหลือบมองไปที่ดาบสั้นซึ่งถูกทิ้งอยู่บนพื้นแวบหนึ่ง นั่นไม่สมควรจะถูกเรียกว่าดาบอีกต่อไป น่าจะเรียกว่าเลื่อยยังจะใกล้เคียงเสียกว่า ถึงจะใช้ม้วนคาถาธาตุความมืดไปแล้ว มนุษย์หมาป่าก็ยังเร็วจนเหลือเชื่อ ประกายแสงจากการใช้ยาฟื้นพลังกะพริบวาบไม่ขาดสาย ตอนนี้อย่าว่าแต่จะโจมตีเลย กระทั่งป้องกันยังยากสุดๆ ครุโฬเองก็ขว้างดาบวงเดือนที่ถืออยู่ในมือทิ้งไป และเปลี่ยนมาใช้ดาบสั้นสำรองนานแล้วเช่นกัน ขนาดสามรุมหนึ่ง และได้ยินแต่เสียง “เช้ง ! เช้ง !” แต่กลับไม่สามารถทำอันตรายมนุษย์หมาป่าได้แม้แต่ปลายเส้นขน ครุโฬอาศัยช่องว่างชั่ววูบตะโกนว่า “พี่ใหญ่ ! ลองใช้แส้เทพสีหราชดู ฉันกับหนานอี๋จะคุ้มครองพี่เอง !” พอได้ยินคำว่า “แส้เทพสีหราช” เฉินเฟิงก็อดลังเลไม่ได้ เพราะพลังโจมตีของมันมีแค่ ๑ เท่านั้น ! แต่ตอนนี้ต่อให้ใช้ดาบซามูไรก็ทำอะไรมนุษย์หมาป่าไม่ได้เหมือนกันอยู่ดี ถึงจะไม่เข้าใจว่าครุโฬคิดอะไรอยู่ เฉินเฟิงก็ยอมเปลี่ยนไปใช้แส้เทพสีหราชตามคำขอ “เผียะ !” แส้เทพสีหราชที่บังคับด้วยจิตใจฝากรอยแส้ไว้บนตัวมนุษย์หมาป่าได้เป็นผลสำเร็จจริงๆ ที่เจ๋งกว่านั้นคือ ในที่สุดก็จับเงาร่างของมนุษย์หมาป่าได้แล้ว ครุโฬกับหนานอี๋ฉวยโอกาสนี้ฝากรอยแผลไว้บนตัวมันอีกหลายแผลทันทีอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ เฉินเฟิงตะลึง มองแส้ในมืออย่างไม่อยากจะเชื่อ ทอดถอนในใจว่ามันมีประสิทธิภาพแบบนี้ด้วยแฮะ คาดไม่ถึงว่าแค่ชั่วไม่กี่วินาทีที่มัวแต่ตะลึงนี้ มนุษย์หมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บได้ระเบิดความดุร้ายออกมาอย่างฉับพลัน มันเลิกใช้วิธีสู้พลางเคลื่อนไหวหลบหนีพลาง เปลี่ยนเป็นยอมรับดาบของครุโฬตรงๆ ไปสองที แล้วเหวี่ยงค้อนดาวตกสวนกลับตบรางวัลครุโฬไปหนึ่งเปรี้ยงแบบเต็มรัก “อั่ก !” แสงสีขาวจากยาฟื้นพลังระดับสูงกะพริบวาบติดต่อกัน ครุโฬหวิดต้องไปรายงานตัวในนรกแค่เส้นยาแดงผ่าแปด หนานอี๋ร้องอย่างตกใจ “พี่เฟิงอย่าหยุดสิคะ ! รีบพยายามเข้า อย่าให้มันเรียกพรรคพวกมาช่วยได้เด็ดขาด !” “โบร๋ววววววววว” “เผียะ !” แส้สะบัดฟาดขัดจังหวะการหอนร้องเรียกพรรคพวกมาช่วยเหลือทันเวลาพอดี เฉินเฟิงสะบัดฟาดแส้เทพสีหราชพัวพันมนุษย์หมาป่าเอาไว้ไม่ยอมห่างอย่างไม่กล้าลังเลอีก ในที่สุดครุโฬก็ค่อยถอนหายใจยาว แล้วพุ่งเข้าระดมแทงดาบสั้นในมือใส่มนุษย์หมาป่าอย่างดุดันเหมือนจะแก้แค้นยังไงยังงั้น ความเคลื่อนไหวของมนุษย์หมาป่าเชื่องช้าลงทุกทีๆ หากเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ คงจะสามารถฆ่ามันลงได้ในอีกไม่นานแน่ น่าเสียดายที่โชคดีดันคงอยู่แค่ไม่นาน เพราะเสียงเห่าของฝูงสุนัขป่าได้แว่วผ่านทุ่งหญ้ามาถึงโสต “โฮ่ง ! โฮ่ง !” ไกลออกไปมีสุนัขป่าวิ่งตะบึงเข้ามาหาประมาณ ๗ - ๘ ตัว เป็นราชาสุนัขป่าขนาดเล็กสีแดงคล้ำ อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ ถ้ามีแต่ราชาสุนัขป่าขนาดเล็ก ๗ - ๘ ตัวนี้ล่ะก็ พวกเขาสามคนคงไม่กลัวพวกมันหรอก แต่ตอนนี้ดันยังมีมนุษย์หมาป่าที่แข็งแกร่งโคตรๆ อยู่อีกตัวเสียนี่ สถานการณ์จึงเปลี่ยนเป็นวิกฤติสุดๆ ในพริบตา จากคุณ : Linmou - [ 29 ธ.ค. 50 07:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากฝูงราชาสุนัขป่าขนาดเล็กเข้ามาร่วมวงไพบูลย์ด้วยแล้ว สภาพได้เปรียบที่ทั้งสามพยายามแทบตายกว่าจะชิงมาได้หมาดๆ ก็สลายไปในทันทีดังคาด ฝูงสุนัขป่าแบ่งพรรคพวก ๕ ตัวมารับมือหนานอี๋ ส่วนอีกสามตัวที่เหลือพัวพันครุโฬเอาไว้อย่างเหนียวแน่น ทำให้แรงกดดันของเฉินเฟิงเพิ่มขึ้นพรวดพราดอย่างฉับพลัน เพียงไม่นานแสงกะพริบจากยาฟื้นพลังก็วาบถี่ขึ้นทุกที ครุโฬตะโกนว่า “พี่ใหญ่ ไม่ไหวแล้ว ! โอกาสหน้ายังมี รีบถอยกันก่อนเถอะ !” แสงสีขาวกะพริบวาบ ในที่สุดหนานอี๋ก็ใช้ม้วนคาถากลับบ้านหลังจากใช้ยาฟื้นพลังขวดสุดท้ายหมดไป ราชาสุนัขป่าขนาดเล็กอีก ๕ ตัวเบนเป้าหมายมารุมครุโฬในทันที ทำเอาครุโฬไม่สามารถจะแบ่งสมาธิพูดอะไรได้อีก ครั้นเห็นครุโฬกำลังตกอยู่ในภาวะวิกฤติ เฉินเฟิงก็ร้องตะโกนขึ้นทันทีโดยไม่สนใจค้อนดาวตกของมนุษย์หมาป่าที่กำลังพุ่งเข้ามาหาตัว “น้องครุฑ ถอย ! สัจจะแห่งราชา โทสะแห่งผู้อหังการ์ เทพมังกรผู้บงการวายุพิรุณเอย ข้าปรารถนาพลังของท่าน วายุมังกรหมุน !” เวลาเดียวกับที่ค้อนดาวตกกระทบถูกร่างของเฉินเฟิง วายุมังกรหมุนอันแกร่งกล้าทรงพลังก็ได้พุ่งเข้าหากลุ่มราชาสุนัขป่าขนาดเล็ก “โอ้กกกก !” ร่างเฉินเฟิงพุ่งละลิ่วเป็นเส้นโค้งอันเกิดจากแรงเหวี่ยงวัตถุอย่างงดงาม ติดตามด้วยม่านหมอกสีแดงสด ความเจ็บปวดที่พรากจากไปนานได้มาเยือนอีกวาระ เฉินเฟิงเห็นแวบๆ ว่าตัวครุโฬปรากฏแสงสว่างจ้าวาบขึ้น ก็ทราบว่าอีกฝ่ายหนีไปได้อย่างปลอดภัยแล้ว แต่ตัวเขาถูกค้อนดาวตกซัดใส่ ทำให้ไม่มีโอกาสใช้ม้วนคาถากลับบ้าน ที่ซวยกว่านั้นคือ มนุษย์หมาป่าไม่ได้พอใจกับการโจมตีถูกแค่ครั้งเดียว ถัดจากม่านหมอกสีแดงสด การโจมตีที่ร้ายกาจทรงพลังยิ่งกว่าครั้งก่อนได้ไล่ตามร่างเฉินเฟิงไปติดๆ “ปึ้ก !” “อ๊ากกกก !” ยังไม่ทันจะตกถึงพื้น เกราะหนังไพธอนแดงก็แตกสลายเป็นชิ้นๆ เพราะทานอานุภาพการโจมตีระลอกที่สองของค้อนดาวตกไม่ไหว ร่างของเฉินเฟิงถูกกระแทกจนหักเหทิศทางพุ่งตรงดิ่งไปทางขวาหลายเมตรอย่างฉับพลัน ความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ถาโถมทำเอาเขาแทบจะหมดสติไปในทันที ขณะที่เฉินเฟิงผู้สิ้นหวังกำลังเตรียมตัวต้อนรับเทพแห่งความตายที่จะมาเยือน ก็พลันเหลือบไปเห็นท่าทางดุร้ายของของมนุษย์หมาป่าเข้า ความคิดหนึ่งจึงวาบขึ้นในสมองทันทีราวสายฟ้าแลบ ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องลากมันไปด้วยให้ได้ ! “เผียะ !” ทันทีที่ความคิดอุบัติ แส้เทพสีหราชก็พลันเหยียดขยายยาวออกไปเป็น ๑๐ กว่าฟุตอย่างฉับพลัน ปลายแส้เปลี่ยนเป็นคมดาบพุ่งสวบเข้าปักใส่หัวใจของมนุษย์หมาป่าอย่างแม่นยำเหมือนมีดวงตางอกออกมาก็ไม่ปาน มนุษย์หมาป่าส่งเสียงร้องโหยหวน ร่างเปล่งแสงเจิดจ้าออกมาอย่างฉับพลัน แล้วเปลี่ยนเป็นจุดแสงถูกดูดวาบหายเข้าไปแส้เทพสีหราชอย่างรวดเร็วจนไม่หลงเหลือแม้แต่เศษเสี้ยว เสียงจากระบบดังขึ้นในศีรษะของเฉินเฟิงทันที “ผู้เล่นเฉินเฟิงข่มขวัญสัตว์เลี้ยงสำเร็จอย่างราบรื่น ได้รับมนุษย์หมาป่าระดับ ๕๐ หนึ่งตัว , ผู้เล่นเฉินเฟิงปฏิบัติตามเงื่อนไขลุล่วง ได้เลื่อนระดับทักษะข่มขวัญของผู้เลื่อนขั้น ระดับ ๑๐ , ได้เลื่อนระดับทักษะเลือดฐานของนักรบเทพ ระดับ ๒ , ได้เลื่อนระดับทักษะช่วยชีวิตของจอมยุทธ์พเนจร ระดับ ๔ , ได้เลื่อนระดับทักษะเสียสละของนักบวช ระดับ ๒ , ได้เลื่อนระดับทักษะใช้แส้ของนักฝึกสัตว์ ระดับ ๒...ระดับ ๕ แส้เทพสีหราชอหังการ์ของพญาสีหราชได้เลื่อนขั้น มอบช่องสำหรับใส่สัตว์เลี้ยงให้เรียกออกมาได้ ๓ ช่องย้อนหลัง” “พลั่ก !” เอวเฉินเฟิงกระแทกถูกต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งจนหักสะบั้นเสียงดังสนั่น ความเจ็บปวดแสนสาหัสยิ่งกว่าเดิมพุ่งปราดจู่โจมสมองอย่างฉับพลัน ส่งผลให้เขาสลบไปในทันที <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ 1. จิน เป็นมาตรชั่งของจีน ๑ จิน = ๕๐๐ กรัม หรือครึ่งกิโลกรัมนั่นเอง <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 29 ธ.ค. 50 07:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สาหัสเลย แต่ก็ไม่ต้องแบ่งใคร :) จากคุณ : scottie - [ 29 ธ.ค. 50 20:51:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ใช่ค่ะ ไม่ต้องแบ่งให้ใคร และถึงแบ่ง คงไม่ค่อยมีใครอยากเอา เพราะเลี้ยงยากเลี้ยงเย็น เปลืองตังค์ แถมควบคุมยากอีกต่างหาก - -" จากคุณ : Linmou - [ 5 ม.ค. 51 07:09:32 ]