ความคิดเห็นที่ 1 .. “ค่ะๆๆๆ”      โยนโทรศัพท์ลงบนเตียง วิ่งมาดูบรรยากาศข้างนอกห้อง..นักท่องเที่ยวสองคนเห็นเรา โผล่จากห้อง เขากำลังจะเข้าห้อง โบกมือทักทายเฮลโหลๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส.. แหะ แหะ ..เรายิ้ม ตอบแหยๆ วิ่งลงมาตามบันได พบพี่รองประธานฯ  อยู่ข้างล่างนี่เอง “ยังไงดีคะพี่” “เอ่อ..ย้ายกันดีกว่า”    ขณะนั้นภรรยาของพี่เขา ลูกจ้าง ต่างทยอยปิดร้านกันอย่างรีบเร่ง   เขาเก็บของใส่เป้กันหมดแล้ว   “อือ เอาโน้ตบุ้คไหมพี่” “ดีเหมือนกัน”    เขาพยักหน้า  แจมก็วิ่งผลุบเข้าไปในห้องอีกที  กวาดเอกสารใส่กล่อง พลาสติกใสๆ คัดเอาสำคัญๆ ได้สองกล่อง  คว้ากระเป๋าสะพายมาดูขนาดแล้วสามารถใส่กล่อง ไปได้สองกล่อง ก็รีบจัดการ วางกระเป๋าสะพายไว้ หันมาพับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ้คพร้อมกวาด อุปกรณ์ลงกระเป๋าของมัน ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์มาใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ ก่อนวิ่งลงมา ทางเดิม.. เอ..แล้วน้าไปไหนหวา  ทุกที ๆ คุณพนาพรจะเป็นเช่นนี้ประจำ  หน้าสิ่ว หน้าขวานนี่มักจะหาตัว ไม่เจอ วิ่งลงมาส่งคอมพ์ให้พี่รองประธานฯ  พอมือว่างก็โทรหาน้า ไม่มีสัญญาณตอบรับ.. นี่ก็ทั้งชาติอีกเหมือนกัน สัญญาณโทรศัพท์ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ไม่เคยติดต่อกันได้ เวรกรรม  ฟ้ายังไม่มืดนัก หูก็ได้ยินพี่รองประธานฯ  บัญชาการให้ลูกจ้างไปเรียกแขกที่พักในโรงแรมลงมาแล้วเดินทางไป พร้อมกัน  ส่วนภรรยาเขาบอกว่าจะไปตามหาลูก และลูกน้องที่โรงแรมอีกแห่งหนึ่งใกล้ๆ พร้อม กับให้เตรียมน้ำและผลไม้ไปเป็นเสบียงสำหรับคืนนี้  สีน้ำฟ้าวิ่งตามไปเขากำลังส่งเสื้อชูชีพให้ ลูกจ้าง เราอยู่ในโซนด้วยก็รับมา พึมพำขอบคุณ.. “.................”   เสียงโทรศัพท์สั่น  ในกระเป๋ากางเกง รีบรับโดยไม่ได้ดูหรอกว่าใคร “แจมอยู่ไหน” “อยู่เกาะพีพีค่ะพี่” “หนีหรือเปล่า..เขาเตือนสึนามิ” “ค่ะพี่ กำลังจะไป ตอนนี้อยู่ที่โรงแรมพีพีอินน์”    เอ๊ะ..แล้วปลายสายรู้จักหรือเปล่า พีพีอินน์ อยู่ตรงไหน “ใครอ่ะ” “พี่ติ๊ก.. พี่ทิกิ” “เอ๋า...ขอโทษพี่..นึกว่าเพื่อนที่เกาะ ไม่ได้ทันได้ดู”     (มั๊น..ยังจะห่วงว่าพูดไม่เพราะอีก ค่ะท่านผู้โช๊ม) “แล้วจะขึ้นเขาไหม” “ขึ้นๆ พี่ เตรียมตัวอยู่  อยู่ที่นี่คงไม่มีโทรทัศน์ดู  ยังไงแจ้งข่าวด้วยนะพี่” “ได้ๆๆ ไปไวๆ  เลย” “ค่ะ รีบแล้วพี่..ไปเดี๋ยวนี้เลย” เชื่อไหม.. วางหูจากพี่ทิกิแล้วก็ยืน งง...ไม่รู้จะไปทางไหน.. เพราะจำไม่ได้แล้วว่าเขาจัดให้หนี สึนามิกันทางไหน..ป้ายเป้ย..อย่าไปถามถึง นาทีนี้ถ้าเขาไม่ถอนทิ้ง มันก็ล้มระเนระนาดไปนานแล้ว เผลอๆ บางป้ายถูกใครแกล้งกลับทิศหรือเปล่า ใครมันจะไปมั่นใจได้ล่ะ นาทีนี้ถึงแม้ว่ามันยังไม่เกิดแต่มันก็เสี่ยง เพราะ..7.9 – 8.0 ริกเตอร์ อาจจะลุกลามเป็น 8.4 – 8.5 เวลาใดก็ได้  คราวที่แล้วที่โดนไป 8.9  นี่เรามีเวลาชั่วโมงหนึ่ง ไม่ต้องถึงกับวิ่งแต่ควรรีบ.. พี่รองประธานฯ บอกให้ตามภรรยาพี่เขาไป พี่เขาจะพาเดินไปตามทางหนีสึนามิ ก็เดินจับกลุ่มกันไป นับกลุ่มเรารวมๆ กันก็ประมาณสิบคนเห็นจะได้ คนที่อยู่ระหว่างทางเขาก็มอง.. ส่วนใหญ่เป็นชาวบ้าน ปากก็เรียก บอกว่า 7.9 แล้วนะ ไปอยู่บนเขากันดีกว่า บางคนก็ตาม บางคนก็เฉย บางคนนี่ ล้อเลียนเลยก็ว่าได้.. ก็ว่ากันไป.. ความคิดใคร ความคิดมัน..แล้วแต่จะคิดกันเถิด.. เดินไปเป็นกิโลแล้ว.. แต่ถ้าใครรู้จักเกาะพีพี คือมันเป็นเวิ้งตรงกลางเกาะเหมือนรูปตัวไอ คือเรา เดินหนีทะเลหาดหน้าไปเจอทะเลหาดหลังว่างั้นเถอะ จังหวะที่เดินข้ามสะพาน ช่วงนั้นฟ้ามืดสนิทแล้ว..มองไปทางขวาเป็นคลองส่งน้ำจืด  ถัดจากคลอง ไปเป็นทางลาดไหล่เขา  ส่วนทางซ้ายก็คือทะเล ตรงนี้เขาเรียกว่าปากคลอง.. สะพานนี้เป็น คอนกรีตกว้างประมาณสองเมตรครึ่ง  ยาวประมาณสิบเมตร..เป็นรอยต่อระหว่างเกาะพีพีกับ ภูเขาที่อยู่ท้ายเกาะ เรียกว่าถ้าข้ามสะพานนี้ไป ขึ้นเขาอีกนิดหน่อยก็จะพ้นระดับน้ำสึนามิระดับ หนึ่งแล้ว โดยไม่ได้ไปให้ถึงจุดสูงสุดของเกาะ (วัดจากประสบการณ์ครั้งก่อน) เวรกรรม!!!!!!!!!!!   เราเดินตามๆ กันเป็นกลุ่มใหญ่ขึ้นแล้ว ทีนี้เสียงผู้หญิงที่อยู่หลังสุดก็กรีดร้อง.. “กรี๊ด... มาแล้วๆๆ  หนี ๆ ๆ”     ... จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 29 ธ.ค. 50 21:08:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .. บรรยากาศมาคุชัดๆ  เสียงคนที่เดินเร่งฝีเท้ากลายเป็นวิ่ง  ส่วนปลายสะพานซึ่งเป็นบาร์  ซึ่งยังเปิดทำการอยู่ มีคนขี่จักรยานออกมา  พอเห็นกลุ่มคนลุกฮือ วิ่งกรูกันขนาดนั้นเขาก็หันหัวจะกลับทางเดิม แต่มัน กลับลำไม่ได้แล้วสิ..คนวิ่งมาถึงแล้ว แทนที่คนที่วิ่งกรูตามกันมาจะออกจะสะพานได้เร็วๆ กลับมาติดจักรยานคันนั้นซะนี่ เวรกรรมไหมนั่น.. สีน้ำฟ้ารีบเดินเบี่ยงตัวหลบจักรยานไปทางด้านหน้า ฉีกออกจากขบวนเดินขึ้นเขาตรงนั้นแหละ เป็นบันไดซีเมนต์ที่ต่อขึ้นไปหาบังกะโล ชื่อบังกะโลวิวพ้อยท์ ซึ่งสร้างอยู่ตรงไหล่เขาลูกนั้น ขืนไม่หลบ หากล้มได้ตายกันแหง ๆ   ถูกเหยียบ (โดยไม่ได้ตั้งใจ) ขบวนภรรยาพี่รองประธานฯ กับลูกจ้างไปถึงไหนแล้วไม่ทราบ..แต่ข้าพเจ้าขอบายล่ะ.. มาอยู่แค่ จุดนี้ก็พอแล้ว เพราะเขาบอกว่าให้เตรียมตัวเช้ย...เฉย  ไม่ได้หมายความว่าสึนามิมาจริงๆ  หันมอง มาทางทะเลภาพดวงไฟที่สุดขอบฟ้า เป็นสีเรื่อๆ จางๆ เป็นเส้นตรงอยู่ช่วงระยะหนึ่ง  ลมสงบ   ไม่มีเสียงคลื่นซัดซ่า ขณะที่ว่าเราอยู่กันห่างทะเลไม่กี่เมตรเอง ขยับขาเดินขึ้นตามขั้นบันไดซีเมนต์ไปเรื่อยๆ เดินขึ้นไปไม่กี่ก้าว เสียงโทรศัพท์ก็สั่นอีก.. “ค่ะย่า..”    ดูแล้วว่าเบอร์บ้านจำได้  ไม่ยักกะขึ้นชื่อที่บันทึกไว้  ขึ้นโชว์เป็นตัวเลข 9 หลัก “หวิ่งหม้าย...”  ย่าพูดสำเนียงใต้ตลอดแหละค่ะ..ฟังจนชินแล้วล่ะ “วิ่งค่ะ..แต่ตอนนี้หยุดวิ่งแล้ว พอดีเมื่อกี้ชุลมุนกันนิดหน่อย”    เริ่มหายใจหนักๆ ถี่ๆ  ก้าวขา ขึ้นบันไดตามคนข้างหน้า ไม่รู้ใคร ไปให้สูงกว่านี้อีกหน่อยก็คงดี “ทึ้งกะหน้องเคี้ยวล่ะ”  น้องเขียว น้องสาวของน้านพไง.. “ไม่ทราบค่ะย่า.. หนูอยู่กันคนละทาง นี่น้าก็ไม่เจอ ติดต่อไม่ด้าย”     (พิมพ์ไม่ผิด ออกสำเนียง ใต้จริงๆ) “แล้วทึ้งกะแจมอยู่หน้าย” “อยู่ริมเขาแล้วค่ะ เดี๋ยวหนูวางหูจากย่า ย่าโทรหาน้องเขียวนะ หนูจะโทรหาน้า” “....”       หยุดหันมามองข้างหลัง มีนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งเดินตามมา.. และเดินแซงหน้าขึ้นไป มองว่าสูงจนเป็นที่พอใจแล้วก็หยุดเดิน  โทรศัพท์สั่นอีก..ฟ้ามืดสนิทแล้ว ทะเลและคลื่นลม สงบราบเรียบ บรรยากาศรอบข้าง มีแต่ผู้คนแต่ไม่ยักกะรู้จักใครสักคน ทั้งคนไทย และชาวต่างชาติ ไม่เคยเห็นหน้าใครสักคน แล้วพวกที่วิ่งตามๆ กันเมื่อกี้เขาไปไหนหมดก็ไม่รู้แล้ว รับโทรศัพท์ ก่อนดีกว่า “ค่ะพี่”    (ใครไม่รู้  มันมีแต่เบอร์ ไม่มีชื่อคนโทรเข้า เรียกว่ามีเสียงโทรศัพท์ดังได้ ก็บุญแล้ว..) “แจมขึ้นฝั่งมารึยัง” “ยังค่ะพี่ ”    หยั่งเชิงก่อน ไม่รู้หรอกว่าใคร “พี่กุ้งนะ”   พี่กุ้งคือผู้ตรวจสอบบัญชีจากกรมสหกรณ์ฯ “อ๋อค่ะพี่..แจมตกเรือวันนี้  น้าว่าถ้าไปเรืออ่าวนางจะลำบากมาก เรามีเอกสารสำคัญ ถ้าขึ้นเรืออ่าวนาง จะต้องขนลงเรือหางยาว ลุยโคลนขึ้นฝั่ง แล้วต้องเหมารถจากอ่าวนางเข้า เมืองอีกรอบ ยุ่งยากมากค่ะ” “แล้วนี่อยู่ไหน”  มาถึงตอนนี้ “เรา”   อันประกอบด้วยสีน้ำฟ้าและนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งเริ่ม หยุดเดินขึ้นที่สูงแล้ว  บริเวณนี้เป็นบังกะโล เหมือนบ้านทางภาคเหนือหรือทางภาคตะวันออก เฉียงเหนือไม่แน่นอน เป็นบ้านแบบชั้นเดียวแต่ยกพื้นสูงราวๆ สองเมตร (มันสูงกว่าศีรษะสีน้ำฟ้า สองเท่าแน่ๆ) ใต้ถุนโล่งไม่มีอะไร มีบันไดพาดจากพื้นขึ้นไปนับสิบขั้น ฐานบันไดเป็นซีเมนต์ ตรงนี้น่าจะนับได้ว่าเป็นบังกะโล และคงสร้างมาใหม่หลังสึนามิ หรือมีนานแล้วแต่สีน้ำฟ้า ไม่เคยเดินมาถึงตรงนี้เลย ไม่มั่นใจ บังกะโลแต่ละหลังห่างกันราวๆ สาม-ห้าเมตร (ประมาณเอา รู้ไม่จริงหรอก)  สร้างเป็นลักษณะขั้นบันได เรียงหน้ากระดาน เหมือนเขาทำนาขั้นบันได ประมาณนั้นแหละ.. แถวๆ หนึ่งคงสัก 6-7 หลังได้มั้ง  หลดลั่นกันไป ใกล้ๆ ทะเลในส่วนที่ ข้ามสะพานมานี้ไม่มีชายหาด มีแต่ภูเขาหินปูนแล้วก็น้ำทะเลไปเลย ไม่มีทางลงหาด..แต่ถ้าข้าม สะพานกลับไปตอนที่เราเดินหนีมาเมื่อกี้ จะเป็นเขตสุดของชายหาดที่เขาเรียกกันว่าหาด โละดาลัม หรืออ่าวหลัง  จุดนี้เขาเรียกว่าปากคลอง.. ตาก็มองสังเกต ปากก็คุยไป “วิ่งมาอยู่บนเขาแล้วค่ะ.. แหะ ๆ แต่พี่ไม่ต้องห่วงนะ ถึงสึนามิมาแจมก็มีงานส่งพี่ แจมหอบใส่ กระเป๋าสะพายมาแล้ว”    น๊าน... ให้มันได้อย่างนั้นสิแม่นางแจม “อือ..ไม่เป็นไร  พี่นึกว่าแจมขึ้นฝั่งมาแล้ว  ยังไงก็อย่าเพิ่งลงจากเขานะ  เดี๋ยวยังไงแล้ว พี่จะส่งข่าวอีก” “ขอบคุณค่ะพี่”    พอวางสาย.. อ้ายหนุ่มตาน้ำข้าวที่นั่งอยู่กับแฟน และชาวต่างชาติอีกกลุ่มหนึ่ง ที่ยืนเรียงหนึ่งนับสิบคน ไล่ระดับกันไปตามความสูงของภูเขาก็มองมาที่เราเป็นตาเดียว อ้ายหนุ่มที่อยู่ใกล้ที่สุดก็...แล้วสายตาอีกนับสิบคู่ก็มองจ้องมา..เอาล่ะสิช้าน.. เหงื่อเริ่มแตกซิกๆ “ว้อท..แฮปเพ้นด์?” (ว่าไงๆ)   (เอ่อ....ภาษาอังกฤษต่อไปนี้ใช้เพื่อการสื่อสารกันยามหน้าสิ่ว หน้าขวาน หากมันพิมพ์มา แล้วไม่ถูกหลักไวยากรณ์ ขอความกรุณาอย่าค้อนกันนะคะ..พูดกันอย่างนี้จริงๆ) จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 29 ธ.ค. 50 21:13:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เอ่อ..ด้อนท์วอรี่..นาว โนพล็อบเบล็ม..โน..”  อะไรแล้วอ่ะ..เสียงหวออ่ะ ศัพท์เรียกไรหว่า.. “โน...ว้อๆๆๆๆ”   ทำมือเป็นรูปไซเรนหมุนไปมา (แอบฮาตัวเองในใจ อ๊าย อาย ก็คนมันลืมอ่ะ) “โนไซเรน” “นั่นแหละๆ เยส โนไซเรน  จัส ออนลี่นิวส์ฟรอมทีวี เทลพีเพิลมูฟทูฮิลล์ นอทสึนามินาว ออนลี่นิวส์”   อ้ายหนุ่มรูปหล่อก็พยักหน้าหงึกๆ หงักๆ ซักเอาความอีกหลายประโยค  สีน้ำฟ้าก็ยืนยันให้ความมั่นใจ ว่ามันไม่มีอะไร อย่าตกใจ เขาหันไปพูดกับเพื่อนๆ เป็นภาษาอิสราเอล (รู้เพราะจำสำเนียงได้ จากประสบการณ์ที่เคยอยู่เกาะพีพีมาหลายปี) หลังจากปลอบเพื่อนที่มาด้วยกันแล้ว หนุ่มน้อยก็หันมาคุยกับสีน้ำฟ้าอีก (มานจะคุยไรนักหนา... ช้านพูดไม่ค่อยจะเก่งวุ้ย) “แล้วสึนามิครั้งที่แล้วเป็นไง คุณอยู่ไหน”    เขาถาม  สีน้ำฟ้าก็ตอบว่า “อยู่ที่นี่แหละ ติดแหง็กอยู่กลางเกาะ จมน้ำ นี่ยังมีรอยแผลเป็นอยู่เลย”   โชว์แขนซ้ายให้ดู (พูดเป็นภาษาอังกฤษ แต่อย่าให้เล่าเล้ย...อายค่ะพี่น้อง.. แล้วโชว์แขนให้เขาดูเขาคงมอง ไม่เห็นหรอกมืดจะตาย ทำท่าไปงั้นแหละ  แสงไฟฟ้าจากบังกะโลข้างๆ มีมา แต่ไม่ยักกะมี ใครโผล่หน้ามาถามไถ่พวกเรา “แล้วเราอยู่ตรงนี้ปลอดภัยแน่หรือ”   สีน้ำฟ้าพยักหน้า “ถ้าวัดจากประสบการณ์ครั้งที่แล้วนะ ฉันว่าตรงนี้ก็ปลอดภัยแล้ว เราไม่ต้องขึ้นสูงไปจากนี้หรอก เมื่อกี้เพื่อนคนไทยที่เดินสวนลงเขาไป เขาว่าเขาจะไปดูสถานการณ์” ช่วงนี้มีชายคนหนึ่งไม่สวมเสื้อเดินลงมาจากบ้านหรือบังกะโลสูงๆ คล้ายกันกับตรงที่เรายืนกัน อยู่ตรงนี้  เขาเดินผ่านไป เราก็เรียก “พี่คะ ๆ “   แหงะ..พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย  สักพักมีเดินลงมาอีกคน พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย  มองตาม ผู้ชายที่เดินลงไป จนกระทั่งกลับขึ้นมา ถามเขา..เขาก็ไม่พูด้วยอีก มันแปลว่าอะไรเนี่ย สีน้ำฟ้าใจกล้า หน้ามึน เดินตามขึ้นไปที่บ้านของเขา เสียงโทรทัศน์เปิดอยู่ เราก็นอบน้อมถ่อมกาย เข้าไป “พี่หนูขอมาฝากของค่ะ”    หาข้ออ้าง  เขาพยักหน้า ไม่พูด..แต่อิช้านเริ่มสงสัย เขาปะแป้ง เหมือนน้องเมียว..วดี  จากละครเรื่องอะไรนะ..สายรักสาละวินหรือเปล่า..  มีผู้ชาย 2 คนผู้หญิง 1 คน เขาก็ชี้ว่าให้เราเอาของวางไว้ตรงไหน ก็เลยวางเสื้อชูชีพกับกระเป๋าไว้ เข้าไปดูข่าวกับเขา นิดหนึ่ง เพราะเขาเปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้  ทีนี้ก็มีผู้ชายเดินขึ้นบ้านมาอีกคน  คนนี้เขาพูดกับเราแล้ว (เย้!) “ดะ ๆ เพ่.. มานั่งข้างนายก็ด่ะ”    สีน้ำฟ้าพยักหน้ายิ้มกว้างขึ้น... อย่างน้อยเขาก็มีน้ำใจนะคะ เขาแบ่งข่าวให้ดู เราอยู่ดูพอเป็นพิธี ลงจากบ้านนั้นมา.. อีกแล้วค่ะ ท่าน.. กลุ่มนักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นแหละ ตอนนี้กระจายกำลังไปยึดบ้านหลังที่ใกล้จุดที่ เราอยู่มากที่สุด  บ้านนั้นไม่เปิดไฟ ก็คิดเอาเองว่าไม่มีคนพัก.. หนุ่มๆ ขึ้นไปนั่งบนเปลญวน และเก้าอี้บนบ้าน สาวๆ นั่งไล่ตามระดับขั้นบันไดลงมา อ้ายว้อทแฮปเป้น..มานเอาอีกแล้ว... ซักเราเสียละเอียดยิบ.. ก็ตอบไปว่า คุณไม่ต้องตกใจแล้วนะ สถานการณ์ดีขึ้น ดูเหมือนจุดที่แผ่นดินไหวย้ายไปอีกแห่งหนึ่ง  ไม่ใช่จุดเดิมแล้ว หากว่าแผ่นดินไหวหนัก แค่ไหน ตอนนี้ก็ไม่กระทบกับประเทศไทย แต่จะไปกระทบกับทางประเทศออสเตรเลีย  แต่ยังไง ก็ตาม เพื่อความปลอดภัย เรานั่งรอกันอยู่ตรงนี้ ประมาณ 2-3 ชั่วโมงก็ลงจากเขานี่ไปได้แล้ว ทุกคนสีหน้าแช่มชื่น บางคนก็ขอบคุณที่อย่างน้อย เราก็เอาข่าวมาบอกให้เขาสบายใจ ไม่หวาดหวั่น หวาดระแวง และมีเวลาที่รอชัดเจนมากขึ้น ตอนนี้น้องเอม..  ทะเลใจ จากเว็บไทยโพเอ็มโทรเข้ามา.. และได้พูดคุยกัน  เหมือนเช่นเคยค่ะ คุยจบอ้ายหนุ่มว้อทแฮปเป้น..ก็ถามๆๆๆๆ แล้วก็นำไปแปลเป็นภาษาอิสราเอลเป็นทอดๆ   สีหน้าทุกคนดีขึ้น หลายคนเลิกวิตกกังวล  สีน้ำฟ้าเริ่มเดินออกจากที่เดิม ลงมาจุดที่ต่ำกว่าเก่า สวนทางกับนักท่องเที่ยว หรือคนไทยก็สอบถามสถานการณ์.. นึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์น่าจะใช้ได้แล้ว ก็โทรหาน้านพ.. คุณท่านไปติดอยู่อีกเขาหนึ่ง ใกล้ๆ ที่พักนั่นเอง เขาฉากหนีฝูงคนขึ้นเขาที่บังกะโลธาราอินน์ กลางเกาะ แต่สีน้ำฟ้านั้นเดินเลยจากจุดนั้นมาอยู่ท้ายเกาะ เรียกกันตามภาษาชาวบ้าน โดยนับอ่าวต้นไทร หรือทางโรงแรมคาบาน่าเป็นหาดหน้า ดีใจที่ติดต่อน้าได้เสียที..ระหว่างรอน้าเดินมารับ ก็โทรหาย่า บอกข่าวเรื่องเจอน้าแล้ว และย่าก็แจ้งข่าว ว่าน้องเขียว  หรือน้องสาวของน้า ที่มาเปิดร้านค้าที่เกาะก็เดินขึ้นไปหลบบนภูเขาไปแล้วเช่นกัน   ระหว่างนั้นก็คุย งูๆ ปลาๆ กับอ้ายหนุ่มน้อย ว้อทแฮปเป้นด์ ไปตามเรื่อง  เขาก็ถามว่าทำไมมีแต่เรา.. เพราะมีภูเขาหลายจุดใช่ไหม  ต่างก็หลบกระจายกันไปใช่ไหม.. ฟังน่ะ พอฟังออก แต่ตอบก็แค่ใช่ไม่ใช่ แล้วก็เล่าเรื่องหนีสึนามิครั้งก่อน เรื่องที่ติดแหง็กอยู่ที่ต้นมะพร้าวให้เขาฟัง อันไหนพูดไม่เป็นก็ทำท่าให้ดู เขาก็เอาไปแปลเป็นภาษาเขาให้เพื่อนฟัง นาทีนั้น..เหมือนเราได้เพื่อนกลุ่มใหม่  เพื่อนในยามที่คับขัน และร่วมชะตาเดียวกัน พอเหตุการณ์คลี่คลาย มากขึ้น โทรศัพท์เข้ามาครั้งหนึ่งก็รายงานข่าวไปครั้งหนึ่ง จนกระทั่งหนุ่มๆ เริ่มล้อ.. จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 29 ธ.ค. 50 21:19:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “แม่นางสีน้ำฟ้า พกชูชีพมาทำไม”   ฮา..เริ่มอาย..ก็อายแหละ แต่คนมันตื่นเต้นนี่หว่า.. นาทีนั้นใครจะไปรู้อะไรล่ะ ว่าจะไปจมน้ำกลางทางหรือเปล่า ก็ต้องป้องกันไว้ก่อนล่ะ ทางหนี สึนามิเท่าที่พอจะนึกได้ มันก็ทางโล่งๆ ทั้งนั้นหากมีอะไรขึ้นมา ฉันว่ายไม่เป็นนะ.. ก็เริ่มคุยกันมากขึ้น  พอน้าตามมาสมทบ น้าเขาก็บรรยายภาษาอังกฤษให้ทางนักท่องเที่ยว กลุ่มนั้นเข้าใจ  ไม่รู้หนุ่มๆ ในกลุ่มลงมาข้างล่างตอนไหน  เขาซื้อน้ำ ซื้อขนมกรุบกรอบมา แบ่งกัน และแบ่งให้เราด้วย ก็รับๆ มา ทั้งที่ไม่ได้หิวอะไร.. แต่ยามนี้รู้สึกซึ้งๆ ที่ได้ร่วม ชะตากรรมเดียวกัน ก่อนแยกจากกัน ทางเขาก็ขอบ-อก ขอบใจที่เราแปลข่าว และช่วยให้เขาอุ่นใจ รู้สถานการณ์   สีน้ำฟ้าเดินตามน้ามาโดยยืนยันว่าฉันจะเอาชูชีพมาด้วย กับกระเป๋าเอกสาร ซึ่งน้าให้ฝากไว้ที่ บ้านนั้นก่อน สีน้ำฟ้าว่าถ้าไม่มีสองอย่างนี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น เมื่อน้าจำยอม ก็เดินลงมาข้างล่าง มาอยู่ที่บ้านป้าใจ.. หรือมาดามกาลิคที่นักท่องเที่ยวรู้จัก และ บังเอิญมีน้องที่ดูแลบังกะโลตุลาชัยชวนไปพักด้วย เขาเปิดห้องพักให้  น้าเดินกลับไปเอาของที่ โรงแรมเดอะเพียร์ให้ เลยได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  แต่อดข้าวเย็นวันนั้นไปโดยปริยาย น่า..อดข้าวนะเจ้าไม่ชีวาวาย..คนอื่นเขาหนีตาย ใครจะมาทำอะไรให้กิน  คืนนั้นร้านสะดวกซื้อที่ เปิด 24 ชั่วโมงยังปิดเล้ย..นับประสาอะไรกับร้านค้าธรรมดา แต่...นี่นะ... ข่าวที่ได้ยินมา.. พวกที่ “ขน”  เกินเหตุ...พวกน้ำหรือขนมที่เอาไปแบ่งๆ กันยามยากก็ยังพอว่า แต่พวกที่ (เขาว่านะเขาว่า) แบกเบียร์ขึ้นเขา(โดยที่เจ้าของร้านไม่อยู่) คนละสองสามแผงนี่สิ...ฟังแล้วเศร้า!!!! จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 29 ธ.ค. 50 21:21:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มันมาอีกแล้ว..และมันก็ผ่านไปแล้ว เก็บเรื่องเก่ามาเล่าให้ฟังสนุกๆ ค่ะ ซึ่งถ้าเป็นไปได้..สีน้ำฟ้าอยากเป็นฤาษีแปลงสาส์นแบบนี้ มาเล่าให้ฟังมากกว่าเรื่องราวรันทด เศร้าสร้อย 29 ธันวาคม แล้วนะคะ อีกไม่กี่วันก็พ้นปี 2550 หวังว่าหลายท่านคงมีความหวังใหม่.. หากใครท้อแท้.. คิดถึงสีน้ำฟ้านะ..แล้วเราจะเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้องต่อกัน.. ^___^ มัดจำภาพร้านกาลิคไว้ค่ะ.. คราวหน้า คราวไหน ถ้ามีโอกาส จะเล่าเรื่อง "มาดามกาลิค" ให้ฟัง รับรองว่า "มันส์"  ไม่แพ้เรื่องไหนๆ ในเรื่องเล่าของคนสึนามิ แน่นอน.. แก้ไขเมื่อ 29 ธ.ค. 50 21:26:27 จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 29 ธ.ค. 50 21:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ติดตามกระชั้นชิด ดีกว่าตอนของจริงซะอีกนะ ฮา ของจริง เขียนไม่ออกเลยใช่ไหม จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 29 ธ.ค. 50 21:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ค่ะพี่ทิกิ.. ของจริงก็อยากเขียนให้ได้แบบนี้.. แต่ยังไม่สามารถค่ะพี่.. เหมือนมีอาหารสดในมือ.. แต่นึกไม่ออกว่าจะต้มยำ ทำแกง รสใด ถึงจะดี.. ^^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 29 ธ.ค. 50 21:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สู้ต่อไปนะ ทาเคชิ เห็นหัวเรื่อง นึกว่า พวกหากินกะร้านคอมมันมาอีกแล้ว เหอๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 30 ธ.ค. 50 00:44:15 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาร่ำลา สักพักก็จะไป แล้วจะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 30 ธ.ค. 50 05:50:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มันมาอีกแล้ว..และมันก็ผ่านไปแล้ว ^ ^ คงเป็นประสบการณ์จริง  ที่เหมือนฝัน เพราะ   สิ่งที่ตื่นกลัว   ...มิได้เกิดขึ้น.... แต่จขกท. คุ้นเคยกับสถานที่และเคยมีประสบการณ์จริง...ก่อนหน้าแล้ว แถมมีเครือข่ายใกล้ชิด   สื่อสารและให้ข้อมูล...เตือนภัยและห่วงใย ยามปรกติ   คนเราก็ทำสิ่งต่างๆไป  ตามระบบหรือบทบาทหน้าที่ แต่ยามใดที่ธรรมชาติ เรียกคืน สิทธิ....ทุกชีวิตต้องกลับสู่ฐานศูนย์..เหมือนกันหมด   ไม่มีเล็ก ไม่มีใหญ่    ต่อหน้าธรรมชาติ...ความยุติธรรมปรากฏ.. แต่วิถีที่แตกต่าง.....ก็แล้วแต่ใครเลือก....ทางไหน? แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 09:40:03 จากคุณ : dicky5 - [ 30 ธ.ค. 50 09:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พี่สีน้ำฟ้า มันมาอีกแล้ว และมันก็ผ่านไปแล้ว ไม่มีสิ่งใดอยู่กับเราตลอดกาลจริง ๆ สิ่งที่เห็นในวันนั้นคงน่ากลัวกว่าที่เล่าในวันนี้มากมายนัก วันนี้เราหัวเราะได้กับเรื่องราวในวันนั้น แต่ในวันนั้นเราคงอยากจะร้องไห้มากกว่า มองชีวิตให้เห็นจริงแบบนี้แหละ แล้วจะเข้าใจว่า แท้จริงแล้วความสุข หรือความทุกข์มันก็อยู่กับเราเพียงชั่วคราว หากสุขก็อย่าหลง หากทุกข์ก็อย่าท้อ ยิ้มให้กับโลกเพื่อรอรับสิ่งใหม่ ๆ ที่จะมีเข้ามาเสมอ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดีหรือเลว แต่ทุกสิ่งก็คือชีวิตของเรานะคะ ขอให้กำลังใจและความเข้มแข็งจงอยู่คู่กับพี่สีน้ำฟ้าเสมอนะคะ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 30 ธ.ค. 50 10:51:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีเกือบปีใหม่..นับเวลารอได้อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้ว.. 30..31 รอยเวลาจะทำให้อะไรต่อมิอะไรเปลี่ยนแปลงจริงหรือเปล่า ก็คงต้องติดตามกันต่อไปค่ะ.. ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุกๆ ท่าน ทิวลิปฯ คุณ dicky5 พี่ทิกิ และไอ้ตัวยุ่งค่ะ.. จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 30 ธ.ค. 50 11:40:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านไปก็ลุ้นไปครับ โชคดี ที่มันไม่มาจริงๆ เพี้ยง จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 30 ธ.ค. 50 13:56:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แหม....ทำเอาอ่านไปลุ้นไปนึกภาพตามไป แฮ่ะๆๆ บรรยายได้รายละเอียดได้อารมณ์จริงๆครับ จากคุณ : GTW - [ วันสิ้นปี 10:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีค่ะเฮียพีท..อาจารย์จี..  โห..วันนั้นมันสุดยอดจริงๆ ค่ะ แต่นั่นคือความรู้สึก ที่อยากถ่ายทอดสิ่งที่อยู่ในใจวันนั้น   ที่รู้สึกติดค้างก็คืออยากเล่าเรื่อง 26 ธันวา 47 แต่ แจมยัง "ทำไม่ได้"  มันเศร้าและหดหู่เมื่อนึกถึง แต่หวังว่าสักวัน..จะมาเล่าให้ฟังได้ค่ะ.. สักวัน ^^ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ วันสิ้นปี 10:39:22 ]

ความคิดเห็นที่ 16 HAPPY NEW YEAR ... 2008 ..... จากคุณ : ดาเรน - [ วันสิ้นปี 20:02:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีปีใหม่ค่ะ ปู่ดีน.. ไปฟังเพลงที่บล็อกสีน้ำฟ้าซี... เพราะมากกกกกกก... จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 1 ม.ค. 51 01:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาอ่านเรื่องเล่าเมื่อเดือนเก้าครับ ต่อไปนี้อาจจะต้องซ้อมวิ่งขึ้นเขาทุกปีนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 1 ม.ค. 51 06:05:37 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อย่าว่าแต่คุณแจมเล่าไม่ออกเลยครับ เรื่องนั้น ผมเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะมี กะใจอ่านหรือเปล่า หดหู่เหมือนกัน หึหึ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 1 ม.ค. 51 17:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ปู่เจียวต้าย กับเฮียพีท ขอบคุณที่แวะเวียนมาสนทนากันสม่ำเสมอค่ะ ไปอ่านเรื่องต่อไปได้เล้ย พักนี้ "แฮงดี ขยั๊น..ขยัน" ๕๕๕๕๕ .. จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 1 ม.ค. 51 20:21:09 ]