ความคิดเห็นที่ 1 [ขอนอกเรื่องก่อนนะคะ เฮ้อ....ในที่สุดก็ post ได้เสียที สงสัยจะมาตอนรถแน่น...ปะไม่ติด] 3. สารลับและดอกไม้เพลิง (ครึ่งหลัง) เมื่อนั้นคนที่ยืนอยู่โดยรอบต้องกัดริมฝีปากตนเอง เพื่อไม่ให้ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ด้วยเพราะคนกล่าวเป็นชายที่มีผิวขาวยิ่ง หากแต่ทว่าเมื่อทั้งหัวทั้งตัวเปรอะไปด้วยสีสัน จึงเห็นความแตกต่างกันอย่างชัดเจน แต่ทว่าคนที่ปล่อยก๊ากออกมาอย่างไม่กลัวเสียมารยาท กลับเป็นเจ้าตัวต้นเหตุนั่นเอง “ฮ่า...เจ้าคือกัญหาเองหรือ? ขอโทษที...ข้านึกว่าปลานกแก้วเสียอีกแน่ะ” อดีตทายาทแห่งจ้าวแดนบาดาลโกรธจนแก้มกระตุก ทุ่มถาดเงินลงกับพื้น ใช้มือที่ถือพัดหันปลายไปทางเทพนักรบอย่างเกรี้ยวโกรธ “นังบ้า! ขอโทษข้าเดี๋ยวนี้นะ!” เมื่อกัญหาตวาด เศษขนมก็ร่วงกราว... บุษบรรณขมวดคิ้ว “หูตึงหรือ? ก็ขอโทษแล้วไง” อีกฝ่ายอ้าปากค้าง ราวกับกำลังนึกทบทวน หากไม่ทันที่อีกเสียงหนึ่งกล่าวแทรกอย่างไม่รู้กาละเทศะ “ใช่ๆ ท่านพี่...เค้าพูดแล้ว ข้าได้ยินล่ะ” ว่าจบน้องชายฝาแฝดของกัญหาที่ไม่เคยมีสิ่งใดเหมือนคนเป็นพี่แม้แต่น้อยนิด ก็ลุกขึ้นมาพยักเพยิดพร้อมกอดอกอย่างภูมิใจ ก่อนที่ร่างน้องชายตัวอ้วนจะถูกกดไหล่ให้ไปนั่งเหมือนเดิม เทพทิศใต้คนพี่สะบัดหน้าไปมา ทำให้ขนมที่ค้างอยู่บนหัวหล่นกระเด็นไปพอควร แต่ก็ยังเหลือเสี้ยวเล็กๆ ที่ไม่สามารถหลุดออกไปได้ กัญหาแสร้งทำเป็นใจเย็น เขาสะบัดพัดในมือมาโบกช้าๆ “หึ! ข้าล่ะนึกหมั่นไส้พวกเจ้ามานานแล้ว ทำตัวเป็นเทพแห่งเจ้าเหนือหัวศิลาลัย พิโธ่เอ๋ย! ที่แท้เผ่าภูระอันเกรียงไกรเองก็ทำตัวมิผิดกับสุนัขยามเปลี่ยนปลอกคอ” ดวงตาบุษบรรณวาวโรจน์ขึ้นมาทันที “ชะ! เจ้าหน้าปลาจวด!” บุษบรรณคำราม “พูดพล่ามทำไมอยู่ได้ เสียเวลา แน่จริงก็อย่าเอาแต่เห่าเช่นกัน” “หนอย...นังนี่!” กัญหาแยกเขี้ยว แม้เด็กสาวจะไม่ได้สัมผัสของหวานแม้แต่ปลายลิ้น หากอาการนั้นบ่งบอกว่าพร้อมเมาอาละวาดได้ทุกเวลา ยังไม่ทันที่บุษบรรณจะหยิบเอาไม้พลองที่คาดไว้ที่ด้านหลังออกมาสั่งสอนคนปากบอน เสียงหนึ่งก็ปรามขึ้น “โอ...นั่น...เจ้าคือ ญาติผู้น้องของข้า ท่านกัญหาใช่หรือไม่?” จากนั้นร่างสูงของวาฬาก็เดินแหวกผู้คนออกมา แววตาส่องประกายจนไม่เหลือคราบเทพมังกรผู้ขี้เล่นอย่างเคย การปรากฏตัวอย่างไม่คาดฝันของญาติห่างๆ ทำให้กัญหาชะงักงัน หากต่อมาอดีตทายาทแดนใต้ก็ปรับสีหน้าตนได้ทันที “ท่านพี่วาฬามาก็ดีแล้ว นังปากพล่อยผู้นี้ว่ากล่าวหาว่าเราได้แต่เห่าหอน” บุษบรรณเอามือท้าวเอว “ไอ้หน้าวอก! พูดใหม่อีกทีสิ!” กัญหาหันขวับเพราะคิดว่าตนได้พวกมาช่วยแล้ว เขาจึงย่ามใจ หากสิ่งที่เขาไม่รู้ว่าญาติของตนนี้ไม่ได้คิดจะยืนอยู่เคียงข้างเขา “หึ! จะให้ข้าพูดอีกกี่ครั้งก็ได้ เพราะมันเป็นความจริง! เพียงวันเดียวที่รู้ว่าจ้าวรัตติกาลได้เป็นจอมเทพแห่งศิลาลัย เทพทิศเหนือทั้งก๊กก็แปรข้างมาอยู่ใต้ธงดำในทันใด เออหนอ...แม้กบเขียดยังไม่เปลี่ยนสีเร็วเท่านี้ แต่ข้าก็คิดว่ามันช่างเหมาะสมดีแล้ว ประดุจปลาเน่าในหนองครำ” จากคุณ : run saya - [ 30 ธ.ค. 50 01:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้า!” บุษบรรณคว้ามือจับอาวุธตน หากทันใดนั้นก็ยังเร็วไม่เท่าคนๆ หนึ่งที่อยู่ๆ กลับปรากฏร่างขึ้นขวางระหว่างเด็กสาวจอมลุยกับกัญหา มวลอากาศสีดำนั้นก่อร่างเป็นบุคคลหนึ่งราวกับการประทุของกองเพลิง เงาร่างสีดำนั้นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ใช้เพียงมือเดียวตวัดอาวุธบางอย่างออกมากฟันเฉียงจากล่างซ้ายขึ้นไปบนขวา และแทบจะในวาระเดียวกันนั้นเองพัดสีงาช้างที่อยู่ในมือของกัญหา ก็พลันขาดออกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับถูกฟันด้วยดาบคมเชียบ “เฮ้ย!” บัดนั้นอดีตทายาทแห่งเทพบาดาลได้แต่อุทานออกมาด้วยความตกใจ มองพัดในมือตนที่ถูกฟันจนเหลือแต่แกนบิดเบี้ยว กัญหารู้สึกเย็นวาบ และความรู้สึกหวาดหวั่นก็แล่นไปทั้งตัวราวกับเขากำลังเผชิญหน้ากับปิศาจร้าย หากมันไม่หยุดมือไว้เพียงพัด...ทั้งหัวทั้งตัวของข้าคงขาดกระเด็นไปแล้ว... “ขอโทษ...ที่ข้าทำให้ท่านกัญหาต้องตกใจ...” ผู้ที่ยืนคั่นระหว่างกลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หากทว่าช่างตรงข้ามกับดวงตาที่กำลังส่องประกายคมจรัส “หากข้าคิดว่าท่านได้พูดจาเสียมารยาทและล่วงเกินต่อจ้าวแห่งศิลาลัยและเทพนักรบผู้เกรียงไกร” “หวา...!!!” เมื่อปัญจาปเห็นร่างที่มาขวางชัดเจน เขาถึงกับร้องเสียงหลงราวกับนักโทษประหารเห็นเพชฌฆาตตัดคอ...ด้วยความหลังฝังใจว่าตนเคยแพ้พ่ายต่อคนผู้นี้มาก่อน ทำให้สติของเขาแตกกระเจิงชั่วคราว ก่อนจะวิ่งโกยแน่บจากไปอย่างไม่คิดชีวิต คนที่อยู่ในทางหนีของปัญจาปต่างถูกชนกระเด็นล้มกลิ้งไปคนละทิศทาง ฝ่ายพี่ชายเมื่อเห็นน้องหนีจากไปยิ่งกว่าเรียกกว่า ‘อาการหางจุกก้น’ ครั้นจะวิ่งจากไปบ้างก็กลัวจะเสียหน้า...กัญหาจึงเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี สะบัดทิ้งพัดล้ำค่าในมือลงกับพื้นอย่างไม่เสียดาย “ของที่เสียแล้วพรรค์นี้ ข้าไม่คิดจะเก็บไว้หรอก! ถือเสียว่าเป็นค่าคำขอโทษของข้าที่บังอาจกล่าวล่วงเกินต่อจ้าวศิลาลัย” “รามิตไม่ต้องฟังมันหรอก” บุษบรรณพูด พลางเดินมาเคียงก่อนจะกล่าวต่อสั้นๆ  “เสียหู” ใบหน้าขาวเผือกของกัญหาพยายามเก็บอารมณ์สุดฤทธิ์หากทว่าก็ยังสามารถหลุดรอดมาทางน้ำเสียงขุ่น “ชะ...ข้าไม่รู้เหตุใดเทพภูระที่แสนองอาจกลับยินดีนักที่ได้อยู่ใต้เงาดำ” กัญหายังคงไม่หยุดกล่าวคำผรุสวาท “พวกท่านจงดู!” เขาระเบิดเสียงก้อง หันไปรอบๆ ลานแสดง “นครแห่งเทพอันงดงามแห่งนี้ นครที่ประดุจวิมานแห่งสวรรค์ ต้องแปดเปื้อนด้วยเผ่าชั้นต่ำ เหล่าข้าทาสที่เหิมเกริมด้วยนายของมันมาบัดนี้มายืนอยู่เหนือศีรษะของเรา ด้วยขุมกำลังที่เราชาวเทพไม่อาจต้านทานด้วยไร้กำลัง...แต่เอาเถิดเพราะพวกข้านั้นได้ถวายคำสัตย์ไปแล้ว ว่าจักจงรักต่อศิลาลัย แต่อย่าลืม! พวกข้าอาจจะทนรับใช้อยู่แทบบาทจอมเทพแห่งรัตติกาลได้ แต่อย่าได้หวังว่าข้าจะทำตัวนอบน้อมกับพวกสาวกดำต่ำทรามอย่างเจ้า!” จบถ้อยคำอันรุนแรงของกัญหา ทันใดนั้นเสียงจุดระเบิดของพลุชุดสุดท้ายเริ่มการแสดง ราวกับยิ่งไม่รู้ว่าเป็นการเพิ่มความตึงเครียด “แก!” บุษบรรณเป็นคนแรกที่ตบะแตกก่อนใครเพื่อน หากทว่าแขนของเธอก็ถูกรั้งไว้โดยผู้ที่ยืนอยู่ใกล้เธอที่สุด จากคุณ : run saya - [ 30 ธ.ค. 50 01:10:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ปล่อยข้ารามิต! ข้าจะสั่งสอนให้มันรู้สำนึกเสียบ้าง” เธอกระฟัดกระเฟียด หากก่อนที่จะเกิดเหตุใดๆ ขึ้นอีก รามิตเพียงแค่ขยับตัว กัญหาและพวกกลับสะดุ้งเฮือกไปตามๆ กัน สาวกดำแห่งแดนทมิฬรอจนพลุชุดหนึ่งจุดเสร็จสิ้น เขาจึงกล่าวช้าๆ ด้วยประโยคที่หลายคนคาดไม่ถึง “หากข้าออกไปจากสถานที่แห่งนี้ พวกท่านอาจจะใจเย็นขึ้นได้กระมัง?” ซ้ำยังไม่พูดเปล่า รามิตเดินหันหลังกลับ ท่ามกลางความแปลกใจของวาฬาและบุษบรรณที่ยืนอ้าปากค้างด้วยกันทั้งคู่ วาฬารีบยุดแขนผู้น้อยวัยกว่าเอาไว้พลางกระซิบ “อย่างนี้มันก็เข้าทางไอ้คางแหลมนั่นสิ! ข้ารู้นิสัยของพวกมันดี...มันจะว่าเจ้าลับหลังว่าขี้ขลาดนะ” หากเด็กหนุ่มไม่ตอบสิ่งใดออกมา พยักหน้าคล้ายจะบอกว่าไม่เป็นไร...ตบไหล่ของวาฬาสองสามที ก่อนจะเดินหันหลังจากไปเงียบๆ  คนที่ยืนมุงอยู่โดยรอบต่างหลบออกเป็นแนวโดยไม่ต้องมีใครมาสั่งการ บัดนี้คนในลานไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมองดอกไม้ไฟเลยสักคน “ฮ่า...ฮ่า..เฮ้ย! ดูสิวะ! ไอ้พวกสาวกทมิฬมันตาขาวเพียงไหน เปิดหนีหายไปแล้ว” พอกัญหากล่าวจบก็เรียกเสียงหัวเราะครืนจากบรรดาพรรคพวก “สาวกมันหงอเสียขนาดนี้ ตัวใหญ่ที่มัวแต่ซุกหัวอยู่ในวิหารมันจะแน่แค่ไหนเชียว” “ไอ้คนทุเรศ!” บุษบรรณคำรามลั่น หากก่อนที่เด็กสาวจะอาละวาด อยู่ๆ กัญหาและพรรคพวกกลับเงียบเสียงในทันใด เพราะโดนถีบด้วยอุ้งเท้ามังกรอย่างถนัดถนี่ ร่างของกัญหาและพรรคพวกร่วมก๊วนกระดอนไกลไปจนล้มทับกับชาวเทพที่ยืนอออยู่ด้านหลัง ล้มระเนระนาด จนเกิดความวุ่นวายอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เพียงครู่เดียววาฬาที่ทำให้เท้าตนกลายเป็นเท้ามังกร ก็ตวาดขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้ “ทายาทตระกูลสมุทธา ช่างน่าละอายเสียจริง! ในการกระทำเยี่ยงคนพาลของเจ้า ในฐานะที่ข้ามีอาวุโสมากกว่า ข้าจะไม่ลงอาญาต่อเจ้า หากอย่าได้ก่อการที่จะทำให้แดนบาดาลต้องอับอายกว่านี้!” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาจริง กัญหาและพวกจึงค่อยๆ ถอยหลังจากไป ถึงอย่างไรวาฬาก็เป็นเทพแห่งบาดาลที่มีร่างแปลงเป็นถึงมังกร...แม้ลำดับในตระกูลเขายังเป็นแค่อันดับสาม หากทว่าในเหล่าพี่น้องของวาฬาไม่มีผู้ใดมีกำลังทัดเทียมชายหนุ่ม “เชอะ...ฝากไว้ก่อนเถอะ” แม้ปากจะพูดดี หากทว่าเมื่อวาฬาทำทีจะขยับร่างเข้าหา กลับพร้อมสามัคคีกันโกยอ้าว วาฬาถอนใจยาว ไอ้พวกบ้า...นี่ข้าช่วยชีวิตพวกเจ้าไว้นะ... เทพมังกรเสมองขึ้นไปในอากาศ พลุไฟกำลังแสดงอย่างต่อเนื่องโดยไม่รับรู้เหตุการณ์วุ่นวายเบื้องล่าง เมื่อเสียงระเบิดของดอกไม้ไฟดังขึ้นอีกครั้ง ความสว่างก็แผ่ไปทั่วบริเวณงาน ไม่นานนักก็สามารถดึงดูดเหล่าเทพกลับไปสนใจบนท้องฟ้าแทน ****** ร่างสูงของคนผู้หนึ่งยืนนิ่งอยู่ริมระเบียง สายตาของเขาทอดต่ำลงมายังลานเบื้องล่าง โดยมิได้สนใจกับความอลังการของดอกไม้ไฟในงานฉลองแม้แต่น้อย ในที่สุดเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ดูเหมือนจะสงบและไม่มีเหตุร้ายใดเกิดขึ้น คนบนหอระเบียงจึงค่อยเลี่ยงกายออกมา บรรยากาศรอบบริเวณพลันบิดเบี้ยว ม่านหมอกและมวลอากาศสีดำแผ่ครอบคลุมไปทั่วห้อง เงาร่างที่มีขนาดใหญ่กว่าความสูงของคนทั่วไปผุดพรายออกมาจากอุโมงค์ภูต จากคุณ : run saya - [ 30 ธ.ค. 50 01:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หากวิษณุวัติไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย เขาเดินกลับออกมาจากระเบียงสูง เพียงแค่ปรายหางตาคมกริบมาที่แขกยามค่ำคืน “ระวัง เวณิช...” เขาเตือน “มหาวิหารเต็มไปด้วยมนต์กับดับ เจ้ามาทำไม? ข้าบอกให้มาเมื่อถึงคืนจันทร์เสี้ยวครั้งหน้ามิใช่หรือ?” ในที่สุดม่านหมอกดุจอสุรกายนั้นก็รวมตัวกันกลายเป็นชายร่างเล็กที่มีความสูงประดุจเผ่าคนแคระ “เทพมังกรคงจะรู้ว่า นายท่านกำลังจับตาอยู่นะขอรับ จึงรีบห้ามไว้ก่อน จะว่าไปเจ้ามังกรหนุ่มนี่ท่าทางร้ายไม่เบา แม้ภายนอกจะดูไร้พิษสงก็ตาม มีเวลา...ท่านน่าจะเตือนรามิตเสียบ้างนะขอรับ เจ้าเด็กแอบดื้อนี่มันฟังท่านคนเดียว” ประโยคยืดยาวดังมาจากมุมมืดของห้อง “นายท่านใช้รามิตไปแดนบาดาลหรือขอรับ? มันไม่เสี่ยงไปหน่อยหรือ...ท่านก็รู้ว่าที่นั่นมีอาถรรพณ์คำสาปไร้ทางแก้อยู่” เวณิชชิงยิงคำถามก่อน จอมคนแดนตะวันตกส่งเสียงสูงในลำคอ “ไหนว่าเจ้าจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเจ้าเด็กนี่แล้วอย่างไร? จะว่าไปเจ้าเองก็ไม่ค่อยชอบรามิตมาตั้งแต่เด็ก...ถึงขนาดบอกให้ข้านำมันไปทิ้งหรือไม่ก็ฆ่าเสียให้ตาย เปลี่ยนใจแล้วหรือจารชนของข้า?” “เปล่าขอรับ...เพียงแต่แต่ข้าน้อย...” “ความระแวงเป็นสิ่งดี” วิษณุวัติกล่าวเสียงเรียบ “เพราะนั่นแสดงว่าเจ้าจะไม่หลงกลผู้อื่นได้ง่ายๆ แต่ถ้ามากไปจะทำให้เจ้ามองเห็นแต่อคติ” เวณิชทำท่าจะเถียง แต่ดูเหมือนสุดท้ายเขาจะเปลี่ยนใจยอมรับโดยดี หากประโยคต่อมามันเสหัวเรื่องฉับไว ตามประสาคนที่ไม่ชอบให้ผู้อื่นพูดถึงจุดอ่อนของตน “แหม...นายท่านได้ขึ้นเป็นจอมโลกาแล้ว จะให้ข้าน้อยดื่มฉลองอยู่ที่ประตูดำคนเดียวได้อย่างไร?” พูดจบมันก็ล้วงเอาขวดสุรามณฑาเลื่องชื่อออกมาแสดง ขวดกลมที่บรรจุสุรานั้นมีขนาดใหญ่มากจนน่าแปลกใจว่าเวณิชซ่อนไว้ใต้ผ้าคลุมสีดำได้อย่างไร “นายท่านน่าจะได้เห็นปราสาทจันทรคราสตอนนี้...ข้ารับใช้แห่งท่านทุกคนกำลังเฉลิมฉลองเสียยิ่งกว่านี้สักร้อยเท่ากระมัง” วิษณุวัติแค่นยิ้ม ก่อนจะกล่าวอย่างรู้ทัน “เจ้าคงไม่เสี่ยงภัย ร่ายเวทเบิกอุโมงค์ เพราะอยากทำตัวเป็นพ่อค้าโรงสุรากระมัง มีเรื่องใดหนักหนาเวณิช?” เขาเว้นช่วงนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “หรือเกิดเรื่องใดขึ้นที่จันทรคราส?” ******* ตีท้ายบท : ขออนุญาตตัดตอนอย่างนี้นะคะ อาจจะไม่ถูกใจคนรออ่านบทแอ็คชั่น แต่คิดจากสถานการณ์แล้ว เราว่ารามิตมันต้องทำแบบนี้แหละ...ก็บอกแล้วไงว่าภาคนี้ มันจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเล็กน้อย...หากเป็นรามิตภาคที่แล้ว กัญหาโดนสอยเรียบร้อยไปนานแล้ว ตอนหน้ายังเป็นบทของจอมเทพรัตติกาลอยู่ค่ะ ในตอน ปริศนาในเปลวเพลิงค่ะ จากคุณ : run saya - [ 30 ธ.ค. 50 01:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนหน้ามีบทแอ็คชั่นด้วยอยากอ่านจังไม่ได้อ่านนานแล้ว อ่า..บทนี่ป๋าวิษออกนิดเดียวเองแต่เอาเถอะก็ไม่ใช่พระเอกนี่เนอะ สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะขอให้มีความสุขมากๆนะค้าทุกคนเลย^^ จากคุณ : kailia - [ 30 ธ.ค. 50 07:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เดาผิดกันทั่วหน้า... สงสัยอ่านภาคแรกนานจนลืมลักษณะตัวประกอบไปหมดแล้ว รามิตก็สมควรจะทำอย่างนั้นแล้วล่ะค่ะ เหมาะกับนิสัยดี จากคุณ : Caje - [ 30 ธ.ค. 50 10:27:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แค่ป๋าวัติยังอยู่ เราก็ชื่นใจไปหลายวัน คิก คิก ว่าแต่รอบนี้รามิตคงจะไม่ได้ลงบาดาลอย่างสบายๆแน่ๆเลย ไปก่อเรื่อง (?) ไว้อย่างนั้นโถๆ.... จากคุณ : แฟนคลับป๋าวัติ (Ezel) - [ 30 ธ.ค. 50 12:34:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้าไปคอยเก้อตอนกระทู้ error ครั้งที่ 2........TwT ส่วนเรื่องที่คุณrun sayaถามกระทู้ที่แล้ว คำตอบคือความจริงแล้วอ่านเงียบๆมาตั้งแต่ปีที่แล้วเจ้าค่ะ รู้สึกว่ามาค้นพบเรื่องนี้ตอนที่คุณrun sayaโพสได้กลางๆเรื่องมั้ง จำได้ว่าต้องกลับไปอ่านเนื้อหาก่อนหน้านั้นใช้เวลาทั้งหมด.........2 ชั่วโมง เป็น  2 ชั่วโมงที่ไม่ว่าโลกจะแตก แผ่นดินสะเทือนขนาดไหนก้อไม่รู้ตัว นอกจากว่าไฟจะดับ เนตจะล่ม หรือไม่ก็อ่านจบแล้วนั่นแหละ ถึงจะดึงตัวเองกลับมาสู่โลกแห่งความจริงได้เท่านั้น จากคุณ : ไม่รู้ไม่ชี้ไม่ดีไม่สน - [ 30 ธ.ค. 50 19:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดีแล้วค่ะ วาฬาจะได้มีบทเยอะๆ ^_^ ประโยคนี้มันแหม่งนิดหน่อย หากสิ่งที่เขาไม่รู้ว่าญาติของตนนี้ไม่ได้คิดจะยืนอยู่เคียงข้างเขา จากคุณ : scottie - [ 30 ธ.ค. 50 22:36:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พรุ่งนี้ท่าทางคิวเพียบ...แวะมาตอบก่อนนะคะ คุณน้องเคย์ : เหอ...ขนาดไม่ใช่พระเอกยังโดนซิวคะแนนไปตั้งเยอะ ขืนออกมามากกว่านี้ รามิตข้าพเจ้าก็ตกกระป๋องสิเจ้าคะ คุณเคจ : ก็แหมนะ...แค่ตัวประกอบแถมโผล่มาแค่ตอนสองตอน คนอ่านที่ไหนจะจำได้นิ...ยิ่งภาคที่แล้วเราปล่อยตัวละครออกมาไม่ยั้งเสียด้วย (พยายามแก้อยู่นะเจ้าคะ) คุณฟะ...แฟนป๋า หา? เอาชื่อนี้เลยหรือคะ? (เหงื่อตก) : โอ้...แม้จะไม่เรียกว่าชรา แต่ป๋าอีไม่หนุ่มแล้วหนา...อย่าให้รูปภายนอกท่านหลอกเอา หรือนี่แหละ เสน่ห์ของเฮียแก??? คุณไม่รู้ฯ : อา...จับนักอ่านเงาได้หนึ่งคน ทำไมไม่มาคุยตั้งแต่ตอนนู้นนน ล่ะเจ้าคะ? คนเขียนใจดีนาไม่กัดหรอก หุ...หุ...ขอบคุณมากค่ะที่อุตส่าห์มาเผยตัว และขออภัยที่ไม่อาจเอาภาคสองลงต่อเนื่องตั้งแต่จบภาคแรก ด้วยเหตุผลที่แจ้งไปในบล็อคว่า ร่างแรกของภาคสองนั้นมีความไม่ลงตัวอย่างยิ่ง และออกไปหลงในพายุเสียนาน กว่าจะรู้ตัวก็เป็นช่วงที่ติดเกาะแหง็กหาทางไม่เจอ จากนั้นจึงตั้งเข็มทิศใหม่ แล้วก็เลยได้ภาคนี้ออกมาค่ะ โชคดีจัง... คุณ Scottie : นานๆ โดนปาดเสียที...อืม วาฬายังมีบทเหลืออยู่อีกเพียบค่ะ และข้าน้อยขอน้อมรับยาตรวจ (ทาน) ค่ะ เออ...แปลกจริงๆ ด้วย ทำไมตอนเขียนไม่รู้แหะ แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 22:47:28 จากคุณ : สวัสดีปีใหม่ค่ะ (run saya) - [ 30 ธ.ค. 50 22:42:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กัญหา โผล่ออกมาก็ไม่ค่อยน่ารักแล้ว แหม...นึกว่าจะมาแย่งบทเด่นกับบุษบรรณของผมเสียอีก แต่ว่ายังห่างชั้นกันเทียบไม่ติดหรอกครับ ฮี่ๆๆๆ จากคุณ : GTW - [ 30 ธ.ค. 50 23:14:36 ]