กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว…

ยังมีกระต่ายตัวหนึ่ง พึงพอใจที่จะเร่ร่อนไปยังสถานที่ต่าง ๆ เก็บเกี่ยวทุก ๆ เหตุการณ์ที่ตนประสบพบเจอ เรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดเมื่อถึงคราวทุกข์ยาก กระต่ายตัวนี้แปลกประหลาดไปจากกระต่ายตัวอื่น ๆ กระต่ายธรรมดาจะมีหูยาว และหางกลมสั้น แต่เจ้ากระต่ายตัวนี้ มีหูที่สั้น และหางเรียวยาว

“เธอไม่ใช่กระต่ายหรอก” ปลาตัวหนึ่งเอ่ยทัก เมื่อกระต่ายน้อยเดินผ่านมายังบึง

“ใช่สิ ฉันเป็นกระต่ายแน่ ๆ” กระต่ายน้อยยืดอก ไม่สนใจแม้ว่าจะถูกดูหมิ่น

ปลาตัวนั้นไม่ใส่ใจคำโอ้อวด มันพ่นน้ำออกมาจากปากอย่างดูแคลน ก่อนจะว่ายลับหายไปในบึง

กระต่ายเดินทางต่อไป สัตว์น้อยใหญ่นานาชนิดต่างส่ายหน้าเมื่อเห็นกระต่ายน้อยเดินผ่าน มันบอกใคร ๆ ว่ามันคือกระต่าย เป็นกระต่ายที่เกิดมาจากกระต่าย

“หูของเธอสั้นเกินไป และหางก็ยาวเกินไป ไม่มีกระต่ายตัวไหนที่หูสั้นแล้วก็หางยาวหรอกนะ” ช้างเชือกหนึ่งบอก ปัดงวงไปมาอย่างรำคาญ

“ฉันไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้เธอเชื่อว่ากระต่ายต้องหูยาวแล้วก็หางสั้น แต่ฉันไม่สนใจหรอก แม่บอกว่าเราคือกระต่าย และฉันก็เชื่อแม่ของฉันมากกว่า” กระต่ายน้อยเถียง เดินจากช้างตัวใหญ่นั้นมา มุ่งหน้าสู่ดินแดนกว้างใหญ่ที่รอให้มันไปผจญภัย

หลายวันรวมกันเป็นหลายปี กระต่ายน้อยเติบโตท่ามกลางเสียงคัดค้านของสัตว์ทุกชนิดที่ไม่เชื่อว่ามันคือกระต่าย แต่กระนั้นมันก็ยังคงยืนยันในสิ่งที่มันเป็น พึงพอใจในสิ่งที่แม่บอก และไม่คิดจะเปลี่ยนความคิดให้คล้อยตามใคร ๆ

วันหนึ่ง พรานป่าผู้เหี้ยมโหดออกไปล่าสัตว์ในป่า บังเอิญไปเจอเจ้ากระต่ายเข้า พรานป่าคนนั้นเห็นว่าสัตว์ชนิดนี้แปลกประหลาด จะเป็นกระต่ายก็ไม่ใช่ จะเป็นกระรอกก็ไม่เชิง ไม่มีเค้าของกวาง ไม่มีเค้าของหมาป่า บางทีสัตว์นี่อาจจะเป็นสัตว์หายากก็ได้ เขาคิด หยิบปืนขึ้นมา เอาปืนพาดกับแขน เอียงคอเล็กน้อยเพื่อเล็งเป้าหมายตรงหน้า ขณะนี้ กระต่ายน้อยกำลังมีความสุขอยู่กับการเด็ดดอกไม้ มันกำลังสูดดมและชื่นชมความงามของธรรมชาติ

ปัง!

ฝูงนกบนต้นไม้แตกกระจาย สัตว์เล็กกระจ้อยวิ่งหนีลนลาน กระต่ายน้อยทำดอกไม้หลุดจากมือ มันหันซ้ายมองขวาเห็นนายพรานพอดี และในขณะเดียวกันนั้นเอง ความเจ็บปวดก็แล่นปราดเข้าที่กล้ามเนื้อ กระต่ายน้อยก้มลงมองดูที่หางของตัวเอง บัดนี้หางที่เคยเรียวยาวได้หดสั้นเหลือเป็นกระจุกเล็ก ๆ เลือดสีแดงฉานไหลรินออกจากร่างกาย หางที่ตัดขาดไปนั้นกระเด็นไปอีกทาง กระต่ายน้อยร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด อยากจะวิ่งหนีมนุษย์ผู้อำมหิต แต่ทว่าความเสียใจที่หางที่น่าภาคภูมิใจของมันขาดสะบั้นนั้นทำให้มันนิ่งอยู่กับที่ ปล่อยให้พรานใจร้ายวิ่งตรงเข้ามากระชากหูขึ้นมา

แต่ด้วยหูที่สั้นเกินไป เมื่อกระต่ายน้อยดิ้นเร่า ๆ มันก็หลุดออกจากอุ้งมือของนายพราน สติกลับคืนมา กระต่ายน้อยมุ่งหน้าสู่พงหญ้ารกทึบ พยายามทำใจให้ลืมบาดแผลที่แสนเจ็บปวด นายพรานวิ่งตามมาติด ๆ แต่เมื่อเจอเข้ากับพงหญ้าที่รกและหนาทึบ เขาก็ถอนใจ ยอมหันหลังกลับและเปลี่ยนใจไปล่าสัตว์อื่น ๆ แทน

กระต่ายน้อยอดทนต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เจ็บปวดทั้งร่างกาย และเจ็บปวดทั้งจิตใจ หางเรียวยาวที่เป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกาย และยังเป็นส่วนที่มันรักมากที่สุดเท่า ๆ กับหูของมัน บัดนี้ไม่มีแล้ว มีเพียงกระจุกขนเล็ก ๆ ที่ถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงเท่านั้น เรื่องราวสะเทือนใจครั้งนี้ทำให้กระต่ายน้อยร้องไห้ไม่หยุด เสียงร้องไห้ของกระต่ายดังไปทั่วทั้งป่า มันเปล่งเสียงแสนเศร้าออกมา เสียงนั้นดังไปถึงนกตัวหนึ่งที่บินอยู่บนฟ้า นกน้อยบินถลามาหากระต่าย พบกระต่ายได้รับบาดเจ็บ มันจึงไปหาสมุนไพรมารักษาให้ ความเจ็บปวดจากบาดแผลทุเลาลงแล้ว กระต่ายน้อยหยุดร้องไห้ มันกล่าวขอบใจนกที่ช่วยชีวิต

“เธอเป็นอะไรเหรอ” นกน้อยเอ่ยถาม กระพือปีกอย่างร่าเริง

“ไม่รู้สิ” กระต่ายตอบหงอย ๆ

“เธอเหมือนกระต่ายนะ” นกน้อยพูดต่อไป

“ไม่เคยมีใครบอกว่าฉันเป็นกระต่าย ไม่มีใครยอมรับในสิ่งที่ฉันเป็น แม้ฉันจะเป็นในสิ่งที่ฉันเป็นก็ตาม แต่ว่าตอนนี้นะ ฉันคงไม่ใช่กระต่ายอีกต่อไปแล้ว ดูหางของฉันสิ เธอรู้ไหม ว่าหางของฉันเคยยาวนะ มันยาวแล้วก็สวยมาก ๆ ฉันรักหางของฉัน” กระต่ายน้อยร้องบอก น้ำตาเอ่ออีกครั้ง

“เธอถูกนายพรานยิงใช่ไหม จนหางของเธอขาด ฉันเสียใจด้วยนะ” นกน้อยก้มหน้าลง มองดูหางของกระต่าย พลางถอนหายใจเบา ๆ

“ขอบใจนะที่ช่วยฉัน แต่ฉันต้องไปแล้ว”

“เธอจะไปไหน” นกน้อยร้องถามอีกครั้ง

“ฉันจะไปค้นหาตัวตนของตัวเอง ในเมื่อตอนนี้ฉันไม่ใช่กระต่าย ฉันก็จำเป็นต้องรู้ให้ได้ว่าฉันคืออะไร” กระต่ายตอบ หันไปมองหางของตัวเอง และส่ายหน้า

“แต่เธอเหมือนกระต่าย เธอรู้ไหมว่า กระต่ายตัวอื่น ๆ ก็มีหางสั้นกันทั้งนั้น เหมือนเธอตอนนี้ไง” นกน้อยบอก

กระต่ายครุ่นคิด ช้างใหญ่ตัวหนึ่งก็เคยบอกมันว่า กระต่ายทุกตัวมีหูยาวและหางสั้น ในตอนนั้น กระต่ายไม่สนใจว่ากระต่ายตัวอื่น ๆ จะเป็นอย่างไร มันรู้ว่ามันคือกระต่าย แค่นั้นมันก็พอใจแล้ว

“แต่ฉันไม่มีหางที่ฉันรักอีกต่อไปแล้ว” กระต่ายเอ่ยเสียงเศร้า ยังคงทำใจไม่ได้ที่หางของตนขาดไป

“แค่ไม่มีหาง เธอก็เป็นกระต่ายไม่ได้หรือ” นกน้อยเริ่มเสียงดัง “ฉันเคยได้ยินเรื่องราวของเธอ สัตว์แปลกประหลาดที่คิดว่าตัวเองคือกระต่าย ทั้งที่ไม่เหมือนกระต่าย ฉันยังชื่นชมที่เธอเป็นในสิ่งที่เธอเชื่อ และเธอก็เป็นสิ่งนั้นเรื่อยมา ไม่สนใจแม้ใครจะดูถูกหรือดูหมิ่น แต่บัดนี้ เพียงแค่ส่วนหนึ่งในร่างกายเธอขาดหายไป เธอก็ยอมทิ้งตัวตนของเธอไปเลยหรือ ตัวตนที่เธอเชื่อมาทั้งชีวิต ฉันผิดหวังจัง”

กระต่ายน้อยหยุดความคิดที่จะเดินทางทันที และหันกลับมาคิดในคำพูดของนกน้อยแทน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่มันจำความได้ แม่บอกว่ามันคือกระต่าย ไม่ว่าจะเป็นยังไง มันก็คือกระต่าย และมันก็เชื่อเช่นนั้นเสมอ ไม่ว่าสัตว์ตัวอื่น ๆ จะเหยียดหยามมันเท่าไหร่ มันก็ยังคงไม่เปลี่ยนใจ แม้ว่าจะเคยเห็นกระต่ายตัวอื่น ๆ มาแล้ว มันก็ยังไม่คิดว่าตัวเองแปลกแยก หนำซ้ำมันยังภูมิใจ เพราะมันเป็นกระต่ายที่ไม่เหมือนใคร หูกับหางเป็นสิ่งที่มันภาคภูมิใจ แล้วตอนนี้ล่ะ จะยอมทิ้งความภาคภูมิใจลงง่าย ๆ งั้นหรือ

กระต่ายนึกทบทวน

เวลาหมุนผ่าน สายลมสะบัดเบา ๆ คลอเคลียกับขนนุ่ม ๆ ของกระต่ายอย่างอ่อนโยนราวกับจะช่วยทุเลาความเจ็บปวดในใจของกระต่าย

และในที่สุดกระต่ายก็คิดได้...

“ฉันจะเปลี่ยนความคิดได้ไหม ใช่ ฉันคือกระต่าย ยังเป็นสิ่งที่ฉันเชื่ออยู่ แม้หางของฉันจะสั้นไปแล้ว แต่มันก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน ขอบใจที่ทำให้ฉันคิดได้ แต่ว่าฉันก็จะยังคงเดินทางอยู่ดีนั่นล่ะ ไม่ใช่เพื่อตามหาตัวตน แต่เพื่อทำความฝันให้เป็นจริง ฉันจะทำให้ทุก ๆ คนยอมรับว่าฉันคือกระต่าย ทำให้ทุก ๆ คนเชื่อในสิ่งที่ฉันเชื่อ” กระต่ายเอ่ยอย่างภาคภูมิ ความเจ็บปวดจากบาดแผลมลายหายไปสิ้น มันค่อย ๆ เดินไปที่ลำธาร หย่อนก้นลงไปในน้ำเพื่อชะล้างรอยเลือดและความเจ็บช้ำที่มันเคยรู้สึก บัดนี้ กระต่ายได้พบจุดมุ่งหมายในชีวิตแล้ว และไม่ว่าจะอย่างไร กระต่ายก็จะยังเป็นกระต่าย ตราบใดที่มันยังคงเชื่อเช่นนั้นอยู่



........................................................................

แต่งเองนานแล้วค่ะ
แต่งตอนอ่านเรื่องเจ้าหงิญจบใหม่ๆ -*-

แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 01:34:42

แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 01:29:01