PANTIP.COM : W6187063 รอย... เร้น : (2) ร่องรอย [เรื่องสั้น]

รอย... เร้น : (2) ร่องรอย

รอย... เร้น : (1) ร่าง
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6165327/W6165327.html

-----------------------------------------------------------------------------

2. ร่องรอย

“ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้จริง ๆ นะ อาจารย์” พี่สมภพ เปรยกับผมโดยที่ยังเลื่อยเปิดกระโหลกศีรษะของผู้ตายไม่หยุดมือ “เห็นกันอยู่ไม่เท่าไหร่ ก็กลายเป็นศพมานอนอยู่ตรงหน้าซะแล้ว”

คำพูดของเจ้าหน้าที่ผ่าศพที่ทำงานกับภาควิชามาตั้งแต่ยังเป็นหน่วยนิติเวชวิทยาทำให้ผมที่กำลังบรรจุฟิล์มสไลด์ลงในกล้องถ่ายรูปเพื่อเตรียมบันทึกภาพที่อาจใช้ประกอบการสอนได้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“พี่สมภพรู้จักผู้ตายด้วยหรือ”

แกโคลงศีรษะ “ไม่ถึงกับรู้จัก แค่เคยเห็นตอนที่ผมไปซ่อมก๊อกน้ำที่บ้านอาจารย์อาวุธ... รู้สึกจะเป็นเมียช่างไม้ หรือช่างเฟอร์นิเจอร์ที่อาจารย์อาวุธจ้างให้มาต่อตู้ใหม่ แล้วให้ช่วยดูว่าพอจะซ่อมเก้าอี้รับแขกที่บ้านอาจารย์ได้หรือเปล่านี่แหละ อาจารย์”

ภาพของเศษไม้ชิ้นเล็ก ๆ ที่ติดอยู่บนผมผู้ตาย และผมคีบเก็บใส่ซองพลาสติกเตรียมส่งต่อให้ตำรวจแวบเข้ามาในสมองผมทันที

“พี่สมภพจำได้ไหมว่า ตอนที่พี่สมภพเจอผัวเมียคู่นี้เขาเป็นยังไงกัน...”

คนที่ผมถามเลิกคิ้วนิดหนึ่งเหมือนสงสัยว่าผมต้องการอะไรจากการถามคำถามแปลก ๆ ที่ว่า แต่แกก็รักษามรรยาทไม่ย้อนถามผม และนิ่งนึกอยู่สักครู่ “ก็ไม่มีอะไรนะ อาจารย์... ก็ปกติ ผู้ชายก็พูดจาดี นอบน้อม ผู้หญิงไม่ค่อยพูด ท่าทางเรียบร้อย แล้วก็แต่งตัวดีด้วย”

“พี่สมภพว่า ผู้หญิงที่ปกติแต่งตัวดี ๆ เขาจะใส่ชุดนอน แถมยังไม่ใส่ชุดชั้นในออกจากบ้าน มาอยู่ข้างนอกตอนค่ำ ๆ มืด ๆ กันไหม”

เจอคำถามของผมคำถามนี้เข้า พี่สมภพถึงกับชะงัก ทำเสียงขลุกขลักในลำคอ และมองผมด้วยสายตาที่แปลเป็นคำพูดได้ว่า ถามอะไรอย่างนั้น

“ถ้าใส่ชุดนอนอยู่กับบ้านเฉย ๆ บางคนเขาก็ไม่ใส่ชุดชั้นในนอนครับ เขาว่ามันอึดอัด แต่ถ้าออกไปข้างนอกบ้านก็ต้องใส่อยู่แล้วละ ไม่อย่างนั้นมันน่าเกลียด” แกอุตส่าห์หาคำตอบให้ผมจนได้ ส่วนจะเอาข้อมูลมาจากไหน ผมไม่อยากถาม เพราะกลัวแกจะเขินแล้วพาลไม่ยอมคุยกับผมต่อ “ผมเคยเห็นผู้หญิงสาว ๆ บางคนเหมือนกันที่แต่งงาน มีลูกแล้วก็ปล่อยตัว แต่ถ้าอาจารย์ถามถึงผู้หญิงคนนี้ละก็ เขาดูเรียบร้อยออกจะตายไป ผมว่าเขาคงไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“นั่นสินะ” ผมว่า และพยักหน้าให้คนที่กำลังทำหน้าสงสัยว่าผมจะทำตัวเป็นมนุษย์เจ้าปัญหากับแกต่อไปอีกนานหรือไม่ “พี่สมภพทำงานต่อเถอะ ผมไม่กวนใจแล้ว”

จากนั้น ผมทำการชันสูตรศพของผู้ตายไปพร้อมกับถ่ายภาพจุดที่น่าสนใจเอาไว้สำหรับใช้เป็นข้อมูลในการสอนนักศึกษา และอาจนำไปใช้ในการเขียนผลงานทางวิชาการต่อไป ซึ่งผลการผ่าชันสูตรแสดงให้เห็นว่า ข้อสันนิษฐานเรื่องสาเหตุการตายของผมถูกต้อง

แม้จะไม่ปรากฏอาการแสดงอื่น ๆ ที่มักจะเกิดร่วมกับการบาดเจ็บที่ศีรษะบริเวณท้ายทอย เช่น มีเลือดหรือน้ำไหลออกจากจมูก มีเลือดไหลออกมาทางหู ซึ่งส่วนนี้อาจจะถูกเช็ดทำความสะอาดออกไปแล้ว แต่รอยฉีกขาดบนหนังศีรษะหรือแผลแตก และรอยยุบที่ผมพบบริเวณท้ายทอยของผู้ตายเป็นบาดแผลภายนอกที่เพียงพอที่จะบ่งชี้ถึงอาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นภายในได้ว่าบริเวณฐานกระโหลกศีรษะของเธอแตกร้าว

เมื่อเปิดกระโหลกศีรษะเข้าไปดู ผมก็พบว่านอกจากร่องรอยการแตกร้าวที่ฐานกระโหลกแล้ว ยังมีจุดที่แตกยุบลงไป แสดงว่าผู้ตายถูกตีหรือฟาดด้วยของแข็งที่แข็งมาก หรือด้วยแรงกระทำที่แรงมาก และแรงจนกระทั่งมีเลือดออกในก้านสมองและเมื่อสมองถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง การส่งกระแสประสาทของสมองอาจถูกขัดขวาง หรือการทำงานของสมองส่วนดังกล่าวอาจติดขัดหรือล้มเหลว และส่งผลต่อระบบการทำงานอื่น ๆ ของร่างกายด้วย

สำหรับส่วนของลำตัวนั้น อวัยวะภายในสำคัญต่าง ๆ เป็นปกติ ไม่มีร่อยรอยการบาดเจ็บ หรือถูกกระทบกระเทือนใด ๆ ทั้งสิ้น

ผมจึงสรุปสาเหตุการตายของเธอได้ว่า เกิดจากสมองถูกกระทบกระเทือน และมีเลือดออกในก้านสมองซึ่งเป็นส่วนที่ควบคุมการทำงานของระบบหายใจเป็นผลให้ระบบหายใจล้มเหลว

เป็นอันว่าผมตอบคำถามพื้นฐานในส่วนผมต้องตอบครบแล้ว ทั้งผู้ตายเสียชีวิตเมื่อใด เสียชีวิตด้วยพฤติการณ์ใด และเสียชีวิตด้วยสาเหตุใด ส่วนคำถามอีก 3 ข้อที่เหลืออยู่ คือ ผู้ตายเป็นใคร ผู้ตายเสียชีวิตที่ใด และที่สำคัญคือ ใครคือคนที่ทำให้ผู้ตายเสียชีวิต เป็นคำถามที่ทางตำรวจต้องหาคำตอบ

แต่ในขณะที่ล้างมือไป ผมก็อดตั้งคำถามเกี่ยวกับคดีนี้ไปต่าง ๆ นานาไม่ได้...

ผู้ตายไม่ได้เสียชีวิตในจุดพบศพ และชุดที่เธอสวมใส่บอกผมว่า เธอน่าจะเสียชีวิตในที่รโหฐาน เป็นส่วนตัว หรือที่ที่เธอพักอาศัย เมื่อคืนนี้เธอพักอาศัยในที่อยู่ตามบัตรประชาชนหรือไม่ ถ้าไม่ใช่ เธอพักอยู่ที่ไหน

มีเหตุใดบ้างที่ทำให้เธอต้องออกมาจากบ้านทั้ง ๆ ที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย แต่ถึงเป็นเช่นนั้น เธอก็ไม่น่าจะออกมาห่างบ้านได้ไกลถึงขนาดนี้ เพราะการที่ผู้หญิงคนเดียวออกจากบ้านมาอยู่ในที่เปลี่ยวตามลำพังเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องธรรมดา

ในเมื่อผู้ตายแต่งงานแล้ว และน่าจะพักอาศัยอยู่กับสามี แต่เหตุใดคนที่บ้านของเธอจึงไม่พยายามออกตามหา หรือทำไมถึงปล่อยให้เธอออกมานอกบ้านตามลำพัง

คำถามเหล่านี้ และอื่น ๆ อีกมากมายวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา จนผมนึกรำคาญตัวเอง

แม้ผมจะอยากรู้คำตอบของคำถามในความรับผิดชอบของตำรวจเพียงใด แต่ผมก็ไม่เคยนึกอยากเล่นบทนักสืบสมัครเล่นแบบ ดร. แซม ฮอว์ธอร์น ⁽¹⁾ หรือ ดร. จอห์น ธอร์นไดค์ ⁽²⁾ ในนิยายสืบสวนสอบสวนเลยสักครั้ง หากคราวนี้ ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองอยากลองสืบสาวหาร่องรอยของตัวผู้ตายและคนที่ทำให้เธอตายให้รู้ชัดด้วยตัวเองขึ้นมาแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ผมพยายามสลัดเอาความคิดบ้า ๆ นั่นออกจากหัว แต่ยิ่งพยายามเท่าใด ผมกลับรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนคอยกระซิบข้างหูว่า ‘หมอต้องสืบหาความจริงในคดีนี้ให้ได้’ ดังขึ้นและชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งผมพูดดัง ๆ ในใจออกมาว่า ‘ลองตามคดีดูสักตั้งก็ได้ ทำเท่าที่จะทำได้ก็พอ’ นั่นละ เสียงนั้นจึงค่อยเบาลงและจางหายไป

ผมไม่รู้ว่าเสียงที่ตัวเองได้ยินมาจากไหน และเป็นเสียงของใคร... ที่แน่ ๆ คือ ผมไม่อยากได้คำตอบ และไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองศพที่ผมเพิ่งผ่าไปรายนั้นอีกเลย และหลังจากให้พี่สมภพจัดการกับร่างผู้ตายให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยที่สุดก่อนนำไปเก็บในหน่วยรักษาศพ รอญาตินำหลักฐานมาแสดงเพื่อรับศพไปบำเพ็ญกุศลตามประเพณีต่อ ผมรีบออกมาพบผู้หมวดศักรินทร์ซึ่งรออยู่ที่ระเบียงหน้าห้องชันสูตรให้เร็วที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

นอกจากตำรวจสองนายที่รอข้อมูลจากผมมาตั้งแต่เช้า ยังมีชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่เพิ่งตามมาสมทบทีหลังอยู่ด้วย เขาแนะนำตัวเองว่า ชื่อ ประพจน์ เพิ่งได้รับการบรรจุหลังจบจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ

“ทราบว่าผู้หมวดศักรินทร์ติดตามการชันสูตรศพกับอาจารย์ที่นี่ ผมเลยตามมารายงานเรื่องข้อมูลของผู้ตายที่ได้จากการสอบถามคนที่พักอาศัยอยู่แถวนั้น และเรื่องมีบุคคลแสดงตัวว่าเป็นญาติของผู้ตายครับ”

----------------------------------------------------------------------------
(1) Dr. Sam Hawthorne เป็นแพทย์วัยเกษียณ และนักสืบสมัครเล่นในนิยายและเรื่องสั้นแนว อาชญากรรมในห้องปิด (locked-room mystery) ของ Edward D. Hoch หมอเป็นคนเล่าเรื่องและเป็นผู้ดำเนินเรื่องเอง โดยเล่าย้อนถึงคดีต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในสมัยที่ตนเองยังเป็นหนุ่ม

(2) Dr. John Thorndyke เป็นแพทย์นิติเวช (medical jurispractitioner) ในนิยายและเรื่องสั้นสืบสวนสอบสวนของ R. Austin Freeman (1862-1943) ซึ่งเป็นนักเขียนที่ริเริ่มเรื่องสืบสวนสอบสวนแนว Inverted Detective Story หรือ ‘howcatchem’ [ข้อมูลจาก wikipedia.org]

(มีต่อนะคะ)

จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 ธ.ค. 50 23:16:41 ]

ความคิดเห็นที่ 1

จากการสอบถามคนที่สนใจเข้ามาดูเหตุการณ์ในที่เกิดเหตุ และผู้ใหญ่บ้านในเขตหมู่บ้านที่ผู้ตายอาศัยอยู่ ได้ความว่านางนวลเพ็ง ผู้ตายเป็นภรรยาของนายบุญทัน ช่างทำและซ่อมเฟอร์นิเจอร์ไม้ ส่วนเธอเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้า

บ้านที่ทั้งคู่พักอาศัยในปัจจุบัน เป็นบ้านที่พ่อแม่ของนายบุญทันยกให้ลูกชายคนเล็กของตน โดยทั้งคู่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ประมาณปีเศษ และปรับแปลงส่วนใต้ถุนบ้านเป็นสถานที่ประกอบและซ่อมเฟอร์นิเจอร์กับรับจ้างตัดเย็บ ซ่อมแซม ปรับแก้เสื้อผ้า รวมถึงตัดเย็บผ้าม่าน ปลอกหมอนต่าง ๆ

ผู้หมวดประพจน์รายงานว่า คนละแวกนั้นให้การตรงกันว่า ทั้งสามีและภรรยาต่างดูเป็นคนอัธยาศัยดีทั้งคู่ แต่ก็ไม่ใช่คนช่างพูดช่างคุย และติดจะรักสันโดษอยู่สักหน่อย โดยเฉพาะฝ่ายหญิงที่ไม่แทบจะไม่ออกจากบ้านไปไหน นาน ๆ ครั้งจึงจะพบเธอออกไปซื้อของที่ตลาดนัดสักหน แต่เมื่อมีคนแวะเอางานไปให้ทำที่บ้าน ก็พบว่าเธอมีงานทำอยู่ไม่อย่างไม่เคยว่างมือ ส่วนฝ่ายชายก็มักจะขับรถกระบะออกไปรับงานหรือส่งงานในเมือง หรือสถานที่อื่น ๆ อยู่บ่อย ๆ

“การที่สามีภรรยาคู่นี้ไม่ค่อยสมาคมกับใคร ไม่ค่อยอยากให้เพื่อนบ้านรู้จักตัวเองสักเท่าไหร่ ดูจะมีอะไรแปลก ๆ อยู่” เขาออกความเห็น “และเรื่องที่แปลกกว่า คือ คนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครผิดวิสัยคนทำงานค้าขาย หรืองานให้บริการแบบสองคนนี้กลับมีงานเข้ามาให้ทำตลอดเวลา”

“ผมรู้สึกว่าประเด็นนี้น่าสนใจ เลยลองถามผู้หญิงแถวนั้นดู เขาก็เล่าให้ฟัง แต่อาจจะดูเหมือนเรื่องซุบซิบอยู่สักหน่อยนะครับ” เขาออกตัว “เขาวิจารณ์กันว่า ฝ่ายผู้หญิงดูเหมือนลูกคนมีสตางค์ ท่าทางมีความรู้พอสมควร ฝีมือการตัดเย็บของเธอดูปราณีตกว่าช่างที่เป็นชาวบ้านทั่วไป การวางตัว การพูดจาก็เป็นคนละเรื่องกับนายบุญทันที่เห็นได้ชัดว่าถูกเลี้ยงดูมาแบบลูกชาวบ้านแท้ ๆ... เขาเลยสงสัยกันว่า นายบุญทันอาจพาลูกสาวใครเขาหนีตามกันมา ซึ่งข้อสังเกตข้อนี้สอดคล้องกับพฤติกรรมเก็บตัวของคนคู่นี้อยู่ไม่น้อยเลย ส่วนเรื่องแหล่งงานที่สองคนนี้รับมาทำนั้น เห็นว่าข้าราชการในสวนดอก⁽¹⁾ มักจะจ้างเขาบ่อย ๆ แต่ผมยังไม่ทราบว่าเขาติดต่องานจากคนกลุ่มนี้ได้อย่างไร”

“แล้วเรื่องที่ว่ามีญาติผู้ตายมาแสดงตัวล่ะ พจน์...” ผู้หมวดศักรินทร์ทวงถามถึงอีกเรื่องหนึ่งที่นายตำรวจรุ่นน้องยังไม่ได้เล่า “ใครกัน”

“นายบุญทัน สามีของผู้ตายครับ” เขาบอก “เขามาแสดงตัวกับผมว่าเป็นสามีของผู้ตายหลังจากผู้หมวดกับอาจารย์นำศพออกจากที่เกิดเหตุได้สักพัก เขาบอกว่า เมื่อคืนเขามีปากเสียงกับภรรยา เขาเลยขับรถออกจากบ้านไป พอกลับมาที่บ้านก็ไม่พบตัวภรรยา แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะนึกว่าภรรยาให้ญาติมารับไป จนกระทั่งรุ่งเช้า ได้ยินข่าวว่ามีผู้หญิงถูกฆ่าชิงทรัพย์อยู่ข้างทาง เลยเดินทางออกมาดูน่ะครับ”

ตลอดเวลาที่รายงานนั้น ผมจับสำเนียงของผู้หมวดประพจน์ได้ว่าเขากำลังพยายามบอกอีกฝ่ายเป็นนัยให้ลองเดาจุดที่ผิดปกติในคำให้การของชายคนดังกล่าวดู แต่รุ่นพี่ของเขากลับนิ่งอยู่ไม่ว่ากระไร

“แปลกนะครับ ไม่ทันเห็นศพเลยแต่กลับบอกได้ว่าผู้ตายเป็นใคร” ผมว่า “หรือว่าเขาได้ยินไทยมุงที่รู้จักผู้ตายบอกมาว่าผู้ตายเป็นใคร”

“คงไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ อาจารย์... นายบุญทันคนนี้ลงจากรถมาก็ดิ่งเข้ามาหาผมทันที ส่วนพยานที่เป็นไทยมุงที่บอกว่ารู้จักผู้ตายก็เพิ่งผละจากผมไปก่อนที่เขาจะมาถึงตัวผมแป๊บเดียว ส่วนคนอื่น ๆ ก็กำลังให้การกับตำรวจนายอื่น ๆ อยู่ คงยังไม่มีใครกลับบ้านไปบอกเขาทันหรอกครับ”

ร่องรอยต่าง ๆ ที่ผมเก็บเล็กผสมน้อยมาเรื่อย ๆ เริ่มร้อยเรียงเป็นรูปร่างยิ่งขึ้น จนมองเห็นคำตอบของคำถามสามข้อที่เหลือแล้ว โดยเฉพาะสถานที่ ‘ที่แท้จริง’ ที่ผู้ตายเสียชีวิต และบุคคลที่ลงมือสังหารผู้ตาย...

“คดีนี้คงหาตัวคนร้ายไม่ง่ายเท่าคดีฆ่าชิงทรัพย์กระมัง” ผมหยั่งเชิง เพราะฟังน้ำเสียงเขาแล้ว ผมรู้สึกว่าเขาไม่ค่อยให้น้ำหนักกับคดีฆ่าชิงทรัพย์เหมือนรุ่นพี่ของเขาสักเท่าไหร่

ผู้หมวดประพจน์ยิ้มอย่างรู้ความหมายของผมดี “ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากครับ... ถึงเราจะมีข้อมูลพวกโจรปล้นทรัพย์มากกว่าพวกที่ก่อคดีฆาตกรรม แต่ถ้ามีผู้ต้องสงสัยที่เข้าข่ายในคดีฆ่าชิงทรัพย์หลายคนก็หาตัวคนทำยาก แต่คดีฆาตกรรมที่มีผู้ต้องสงสัยคนเดียวก็ไปจะยากกับการหาพยานหลักฐานมามัดตัวคนร้าย”

คำตอบนี้ของเขาทำให้ผมรู้ว่า สิ่งที่เขาคิดอยู่ไม่ต่างจากสิ่งที่อยู่ในใจผม... และการถอนใจยาวของเขาก็บอกผมเช่นกันว่า การหาพยานหลักฐานมามัดตัวคนร้ายในคดีนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย

“สามีของผู้ตายยินดีให้ทางเราไปตรวจค้นที่บ้านของเขาเพื่อหาหลักฐาน และเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจโดยที่ทางเราไม่ได้ร้องขอ” ผู้หมวดประพจน์ระบายลมหายใจยาวและหนักหน่วงออกมาอีกครั้ง “เราไม่พบร่องรอยอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นอาวุธ รอยเลือด ร่องรอยการต่อสู้... ทั้งที่ค้นอย่างละเอียดที่สุดแล้วจริง ๆ”

เสร็จจากงานที่ห้องชันสูตรศพ พูดคุยเรื่องงานกับแพทย์ที่มาเข้าเวรที่ห้องปฏิบัติการต่อได้พักหนึ่ง ผมก็ขอตัวกลับบ้าน และระหว่างเดินจากอาคารสำนักงานของภาควิชานิติเวชศาสตร์กลับบ้าน ผมก็บอกตัวเองให้เลิกคิดเล่นเป็นนักสืบได้แล้ว

แม้แต่ตำรวจที่เพียบพร้อมด้วยทักษะทางการสืบสวนสอบสวน และมีความตั้งใจในการเต็มเปี่ยมอย่างผู้หมวดประพจน์ยังแสดงอาการหนักใจกับการแสวงหาพยานหลักฐาน แล้วหมอนิติเวชที่ทำหน้าที่ของตัวเองเรียบร้อยแล้วและไม่มีอำนาจในการสืบสวนสอบสวนอย่างผมจะหาคำตอบให้กับคดีนี้ได้อย่างไรกัน

จะว่าไปแล้ว ‘เสียง’ ที่ผมได้ยินนั้น อาจเป็นแค่เสียงของความคิดที่ต้องการจะไขปริศนาเกี่ยวกับผู้ตายคนนี้มากจนเกินไปของผมเองก็เป็นได้

ขณะที่ผมก้มหน้าก้มตาเดินกลับบ้านพัก รถดัทสันสีขาวคันหนึ่งค่อย ๆ ชลอความเร็วลงจนกระทั่งจอดสนิทอยู่ข้างผม จากนั้นเจ้าของรถก็ไขหน้าต่างให้ต่ำลงอีก และชะโงกหน้าออกมา

“อาจารย์ธวัชชัย จะกลับบ้านพักหรือคะ ให้ดิฉันไปส่งนะคะ”

พอเห็นผมพยักหน้ารับเป็นคำตอบของคำถามแรก แต่ไม่ทันเอ่ยตอบไปว่าไม่ต้องไปส่งก็ได้ เพราะไม่อยากรบกวน อาจารย์เสาวลักษณ์ก็โน้มตัวไปเปิดประตูด้านที่นั่งข้างคนขับ บอกให้ผมขึ้นรถโดยไม่เปิดโอกาสให้ผมปฏิเสธ ทำให้ผมต้องยอมปฏิบัติตามแต่โดยดี

“ดีจังเลย ที่เจออาจารย์ที่นี่ กำลังอยากพบอยู่พอดี” เธอบอกยิ้ม ๆ “คราวนี้ จะได้ไปบอกคนที่ฝากให้ดูแลอาจารย์ได้ว่า ทำตามที่รับปากไว้แล้ว”

เมื่อเห็นสีหน้างง ๆ ของผม เธอก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนอธิบายให้ผมฟัง “ก็อาจารย์โรมรันรุ่นพี่ของอาจารย์น่ะสิคะ บ่นว่า ยังไม่มีโอกาสพาน้องรักอย่างอาจารย์ธวัชชัยเที่ยวเลย เพราะต้องดูแลพี่พิมพ์กับลูกสาวคนแรกที่คลอดก่อนกำหนด คุยกันอยู่ดี ๆ อาจารย์โรมก็พูดฝากให้ดิฉันช่วยดูแลอาจารย์ธวัชชัย พาไปเปิดหูเปิดตาบ้าง จะได้รู้พื้นที่ รู้วัฒนธรรมความเชื่อของคนที่นี่ จะได้เป็นประโยชน์เวลาทำงานนิติเวช และไม่ต้องรบกวนอาจารย์ผู้ใหญ่ที่ภาควิชาของอาจารย์ด้วย… ดีจังเลยนะคะ ที่รุ่นพี่รุ่นน้องรักกันแบบนี้”

ฟังเธอจบ ผมก็ได้แต่ยิ้มเก้อ ๆ ... ความหวังดีและความรู้ใจน้องของพี่โรมเล่นงานผมเข้าให้แล้ว แต่โชคดีที่อาจารย์เสาวลักษณ์ตีความคำพูดที่ฟังดูเป็นหลักเป็นฐานน่าเชื่อถือของเขาตรงตามพจนานุกรม...

“จริง ๆ เกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้วละค่ะ” เธอชวนคุยต่อขณะออกรถ “แต่พอแวะไปเอาสไลด์ที่ภาควิชา ลงมาเห็นตึกของภาควิชานิติเวชก็เกิดนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เลยคิดว่าจะลองแวะไปที่บ้านพักของอาจารย์ดู ถ้าเผื่ออาจารย์อยู่จะได้ชวนไปเที่ยวด้วยกัน แล้วก็บังเอิญมาเจออาจารย์เดินอยู่ที่นี่พอดี...”

เมื่อเห็นผมเอาแต่เงียบอยู่ท่าเดียว รอยยิ้มของอาจารย์เสาวลักษณ์ก็เจื่อนลง “อาจารย์มีธุระหรือคะ… หรือว่าลำบากใจที่จะไปเที่ยวกับผู้หญิง”

“ไม่ครับ ไม่เลย” ผมรีบตอบ “คือ ผมเกรงว่าจะรบกวน... แล้วอีกอย่าง ผมเพิ่งผ่าศพคดีมารายหนึ่ง เสร็จงานแล้วก็อยากจะกลับบ้านพักไปอาบน้ำ ไม่อยากให้อาจารย์กับอาจารย์เอมอรต้องรอให้เสียเวลา”

ฟังคำตอบของผมแล้ว สีหน้าอาจารย์เสาวลักษณ์ค่อยแจ่มใสขึ้น “ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ… ยังไงตอนขากลับจากไปรับอาจารย์เอมอรที่บ้าน ก็ต้องผ่านหน้าบ้านพักของอาจารย์อยู่ดี”

ผมลองนึก ๆ ดู การได้ออกไปเปิดหูเปิดตาในที่ใหม่ ๆ บ้างก็ดีเหมือนกัน เผื่อจะได้เลิกฟุ้งซ่าน สลัดเอาความกังวลที่ติดค้างอยู่ในใจหลังจากชันสูตรศพผู้ตายรายเมื่อครู่อยู่ไม่หายออกไปเสียที

“อย่างนั้นก็ได้ครับ” ผมรับน้ำใจของเธอ “ขอบคุณนะครับ อาจารย์”

เธอหันมายิ้มกว้างให้ “ไม่เป็นไรค่ะ ด้วยความยินดีอยู่แล้ว”

“แล้วอาจารย์กับอาจารย์เอมอรจะไปไหนกันหรือครับ” ผมถามถึงสถานที่ที่พวกเธอจะไปเพื่อที่ผมจะได้แต่งตัวออกมาให้ถูกกาลเทศะ

“อาจารย์เอมอรอยากไปหาช่างทำเฟอร์นิเจอร์ที่อาจารย์อาวุธแนะนำ... พอดีช่างคนนี้เคยเป็นลูกจ้างของที่บ้านมาก่อน ดิฉันก็เลยอาสาจะพาอาจารย์เอมอรไปน่ะค่ะ” อาจารย์เสาวลักษณ์บอกเรียบ ๆ หากผมกลับรู้สึกว่ามีร่องรอยของความไม่สบายใจที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของเธอ

ลางสังหรณ์บอกผมว่า ความกังวลของเธอไม่น่าจะใช่เรื่องธรรมดา และน่าจะมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมที่ผมเข้าไปเกี่ยวข้องในฐานะแพทย์ผู้ชันสูตรศพ... แต่การถามไถ่ถึงเรื่องที่อาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวเพื่อนร่วมงานที่รู้จักกันได้ไม่นานคงไม่ใช่เรื่องเหมาะควรนัก

แต่แล้ว สิ่งที่ผมคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น...

“ที่จริง... ที่อาสาพาอาจารย์เอมอรไปที่นั่นก็เพราะอยากเจอคนบางคนน่ะค่ะ” อาจารย์เสาวลักษณ์กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างคนที่กำลังสารภาพความจริงกับใครสักคนที่วางใจได้ และผมไม่เคยคิดเลยว่าคนคนนั้นจะเป็นผม

“ถึงจะเป็นห่วงตามประสาคนเป็นญาติกัน แต่ดิฉันก็ไม่เคยกังวลถึงจนต้องเก็บมาฝันร้ายแบบเมื่อคืนนี้มาก่อนเลย... ทั้งที่ไม่เคยเก็บเอาความฝันมาเป็นสาระ แต่คราวนี้ ดิฉันอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องไปดูให้เห็นกับตา ว่าเขาเป็นตายร้ายดีอย่างไร”

แม้จะไม่เอ่ยชื่อของบุคคลผู้นั้น แต่ผมก็คาดเดาว่าคนที่อาจารย์เสาวลักษณ์เอ่ยน่าจะเป็นใครคนหนึ่งซึ่งผมใช้เวลาอยู่ด้วยตลอดเช้านี้

ถ้าหากการคาดเดาของผมถูกต้อง... ผมควรจะบอกเธออย่างไรดีว่า คนที่เธออยากพบไม่มีชีวิตอยู่บนโลกเสียแล้ว...

-----------------------------------------------------------------------------------

(1) สวนดอก เป็นคำเรียกย่อ ๆ ของโรงพยาบาลสวนดอก หรือโรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่ และหมายความรวมไปถึงคณะด้านวิทยาศาสตร์สุขภาพของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ที่อยู่ในบริเวณดังกล่าว

(จบตอนที่ 2)
แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 23:36:36
แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 50 23:35:01

จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 ธ.ค. 50 23:17:50 ]