ความคิดเห็นที่ 1 .                                        ปลายนิ้วของแผ่นดิน ศานิตวางเข่งแหมะลงบนพื้น แล้วนั่งขัดตะหมาดกลางศาลาไม้โปร่งกลางสวนหลังบ้าน ทำหน้าตามุ่งมั่น          ที่จริงจะว่าเป็น 'เข่ง' ก็ไม่เชิงเสียทีเดียว  หน้าตามันคล้ายๆ กับตะกร้าหวายมากกว่า แต่ความที่มันปากกว้างและก้นไม่ลึกนัก  ศานิตก็เลยเรียกว่า 'ตะกร้า' ไม่ค่อยถนัดปากเท่าไหร่  สุดท้ายคนทั้งบ้านไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อคุณแม่หรือคนทำงานบ้านมากมายหลายตำแหน่ง ก็พลอยรู้จักตะกร้าอ้วนเตี้ยใบนี้ในฐานะ 'เข่ง' ใบโปรดของ 'คุณนิด' กันทุกคน          หนุ่มน้อยหน้าใส (ที่ดูไปแล้วจะว่าเหมือนผู้หญิงก็ไม่ใช่ จะว่าเหมือนผู้ชายก็ไม่เชิง) วันนี้ใช้บริการเข่งน้อยในการขนส่งอัลบั้มรูปนับสิบที่รื้อจากหิ้งหนังสือในห้องนอน มานั่งคุ้ยหารูปเก่าๆ ของเพื่อนแก่ๆ เอ๊ย เพื่อนเก่าแก่ เพื่อเอามาสแกนทำบัตรอวยพรวันเกิด ฐานที่คบกันมานานจนขี้เกียจจะหาซื้อการ์ดให้แล้ว          ...ดูเล่มนี้ก่อนละกัน...  หนุ่มน้อยที่ใครๆ เห็นแล้วก็บอกว่าเหมือนทอมบอยมากกว่าผู้ชาย หย่อนสองมือลงไปประคองอัลบั้มเล่มโตหนักอึ้งปกสีน้ำเงินเข้มขึ้นมาจากในเข่ง          มือเล็กๆ เปิดพลิกดูตั้งแต่หน้าแรก แล้วอดนั่งหัวเราะกับตัวเองไม่ได้  สุดท้ายก็เลยนอนคว่ำเหยียดยาวลงไปบนพื้นศาลา  มือข้างหนึ่งเท้าคาง อีกข้างพลิกเปิดดูรูปถ่ายวัยซนสมัยอยู่ ม.6 ไปทีละหน้า  ลืมไปเสียสนิทว่าตั้งใจขนอัลบั้มมากมายพวกนี้มาทำอะไร          มือเล็กๆ หยุดนิ่งเมื่อเปิดมาถึงหน้าที่เต็มไปด้วยรูปภูเขากับท้องฟ้า          ...ภูชี้ฟ้า...          เมื่อช่วงหยุดยาวปีใหม่ปีนั้น เพื่อนๆ ในห้องรวมหัวกันจะไปเที่ยวถึงเชียงรายชายแดนนู่น  ศานิตอ้อนคุณพ่ออยู่สองนานสามนานกว่าท่านจะใจอ่อน ยอมให้หนุ่มน้อยซึ่งไม่เคยไปไหนไกลหูไกลตาคุณพ่อคุณแม่ได้มีโอกาสไปเที่ยวกับเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจบชั้นมัธยม  โดยมีข้อแม้เพียงอย่างเดียวก็คือ...          ให้ 'พี่ภู' ตามไปดูแลด้วย                                        * * * * . จากคุณ : พิธันดร - [ 1 ม.ค. 51 06:24:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .                                        * * * * “ต๊ายยย... ยัยนิด  นี่น่ะเหรอ พี่ภูที่มารับมาส่งเธอทุกวัน  กรี๊ดดด... เคยเห็นแต่เป็นเงาดำๆ อยู่ในรถมืดๆ  ไม่นึกว่าตัวเป็นๆ จะเท่ขนาดนี้นะเนี่ย”          ศานิตได้รับคำทักทายแรกเป็นเสียงโวยวายของเพื่อนสาวหัวโจกที่หน้าไม่ค่อยให้เท่าไหร่ เพราะใส่แว่นกรอบพลาสติกหนาสีดำตามแบบมาตรฐานเด็กเรียนเป๊ะ แถมผูกเปียสองข้างยาวถึงไหล่อีกต่างหาก          “อย่าเสียงดังสิตุ๋ม  นิดอายนะ”          แต่ดูเหมือนเพื่อนคนอื่นต่างก็หันมามองเป็นตาเดียวเรียบร้อยไปแล้ว  สาวๆ ผละจากกองกระเป๋าสัมภาระ พากันไปรุมล้อมทำความรู้จักผู้ชายร่างสูงใหญ่ใส่แว่นกันแดดสีชาจนแทบไม่เหลือช่องว่าง  ส่วนหนุ่มๆ ก็แอบเหล่มองจากระยะไกลแบบทึ่งนิดๆ แต่ก็หมั่นไส้หน่อยๆ          “พี่ชื่อภูครับ...  ภูธร”  เสียงทุ้มๆ นั่นตอบคำถามของเด็กสาวที่ล้อมรอบอย่างนุ่มๆ  เล่นเอาคนถามหน้าแดงตัวบิดไปมาด้วยความเขิน          “คนอะไรชื่อพิลึก  สงสัยจะมีน้องชายชื่อนครบาลซะล่ะมั้งเนี่ย”          เสียงเพื่อนหนุ่มที่ยืนกอดอกเฝ้ากองกระเป๋าเปรยขึ้นลอยๆ  ศานิตหันไปทำหน้าง้ำนิดๆ ใส่เพื่อนปากดี แต่ด้วยความที่ไม่เคยทะเลาะเบาะแว้งกับใครเพราะทำไม่เป็น  เลยได้แต่บ่นปนเถียงตอบไปเบาๆ          “แป้กอ้ะ  ชื่อพี่ภูนี่พระตั้งให้เชียวนะ  ท่านบอกว่าชื่อภูธร ให้หนักแน่นเหมือนแผ่นดิน  ความหมายดีออก  ไม่พิลึกซักหน่อย”          เจ้าเพื่อนปากดีที่คงจะอิจฉาเพราะถูกคนมาใหม่แย่งความสนใจจากสาวๆ ยักไหล่ส่ายหน้า ยกสองมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ ไม่ตอบว่าอะไร          ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เดินพลางตอบคำถามพลาง จนทั้งกลุ่มเคลื่อนมาถึงตัวศานิตในที่สุด          “แล้วพี่ภูเป็นอะไรกับยัยนิดคะ”          ยายตุ๋มหัวโจกหน้าเด็กเรียนโยนคำถามร้อนๆ เข้าไปกลางวง เล่นเอาทุกคนเงียบกริบรอฟัง  ชายหนุ่มคนต้นเรื่องเลิกคิ้วหันมาทางศานิตแล้วตอบเบาๆ ด้วยเสียงทุ้มๆ นุ่มๆ บาดใจสาวๆ เหมือนเดิม          “อันนี้ต้องถาม... เอ่อ... น้องนิดดูเองดีกว่าครับ  พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะตอบยังไงดี”          หนุ่มน้อยเหลือกตาทำหน้าเหวอ  อุตส่าห์เตี๊ยมกันมาดิบดี สั่งห้ามไม่ให้ภูธรเรียกตัวเองว่า 'คุณนิด' อย่างที่เรียกตามปกติ  แต่ลืมนึกไปเสียสนิทว่าจะให้ผู้ชายตัวโตคนนี้มีความสัมพันธ์กับตัวเองในฐานะอะไรดี          “อย่าบอกนะว่าพี่ชาย”  คนตั้งคำถามชิงหันมาดักคอเพื่อนได้ว่องไวสมเป็นที่หนึ่งห้องแผนวิทย์จริงๆ  ศานิตกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่          “อ่า... ลูกพี่ลูกน้องอ้ะ...  พี่ภู... เป็นญาติกัน”          เสียงนกกระจอกแตกรังดังขึ้นอีกครั้ง  คราวนี้สาวๆ ยิงทีละสามสี่คำถามพร้อมกัน ไม่ว่าจะ 'ทำงานอะไร' 'บ้านอยู่ไหน' และกระทั่ง 'มีแฟนรึยัง'  แต่ไม่รู้ว่าเพราะตอบไม่ทันหรือเจตนา ภูธรเลือกตอบคำถามเดียว          “เป็นบอดี้การ์ดครับ”          เสียงฮือฮาดังขึ้นจากรอบวง รวมถึงหนุ่มๆ ที่ยืนเก๊กแต่คอยเงี่ยหูเก็บข้อมูลอยู่รอบนอกด้วย  ศานิตล่ะอยากจะกุมหัวแล้วหายตัวไปจากตรงนี้เหลือเกิน  ...โอ๊ย... พี่ภูอ้ะ... ไปบอกเพื่อนนิดอย่างงี้ได้ไง  นิดอายนะฮะ...          “ล้อเล่นน่ะครับ”  ชายหนุ่มตัวโตพลิกลิ้นหน้าตาเฉย  “พี่เป็นนิติกรบริษัทในเครือของคุณพ่อน้องนิดครับ”  พอเห็นหลายคนขมวดคิ้วก็อธิบายว่า  “นิติกรคือนักกฎหมายของบริษัทน่ะครับ”          “แล้วทำไมถึงขับรถมารับมาส่งยัยนิดที่โรงเรียนทุกวันล่ะคะ”  ยายตุ๋มหัวโจกตัวดียังไม่วายหาคำถามชวนสลบมาป้อนอีก  “ตุ๋มนึกว่า... เอ่อ... ขอโทษนะคะ  ถ้าพี่ภูไม่ใช่คนขับรถ ก็คงจะเป็นแฟนยัยนิดซะอีก”          ...โครม...          ศานิตรู้สึกเหมือนมีอุกกาบาตขนาดเดียวกับที่ทำให้ไดโนเสาร์สูญพันธุ์เมื่อหกสิบห้าล้านปีก่อน หล่นปุ๊ลงมาตรงหน้า  เหลือบมองเพื่อนๆ นิดหนึ่ง  พอเห็นว่าสายตาทุกคู่จับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มสูงใหญ่ในแว่นสีชา ไม่มีใครมองมาทางนี้ หนุ่มน้อยตัวเล็กก็เตรียมหันหลังมุดดินหนีไปในทันที          “อ๋อ ก็คงเหมือนกับที่น้องๆ บางคนมีคุณพ่อคุณแม่ขับรถมารับมาส่งมั้งครับ...”  ศานิตได้ยินคำตอบแล้วก็เผลอระบายลมหายใจเฮือก  ...ต้องอย่างงี้สิพี่ภู  ตอบแบบนี้ค่อยปลอดภัยหน่อย  ไม่เสียทีเป็นลูกน้องคนเก่งของคุณพ่อ...  “แล้วอีกอย่าง พี่กับน้องนิดก็อยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว”          ...โครม... ศานิตนั่งหน้าหงิกอยู่บนรถทัวร์ที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำเสียจนเกินพอดี          “หนาวรึเปล่าครับคุณนิด”          เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ ดังขึ้นข้างหู  หนุ่มน้อยเลือกที่จะมองแสงไฟที่วิ่งผ่านรถไปเร็วๆ ข้างนอก แทนที่จะหันไปตอบพี่ชายจอมวายร้ายที่นั่งข้างๆ          “ใส่เสื้อแจ๊กเก็ตหน่อยดีกว่าครับ”          เสียงนุ่มๆ ยังตื๊ออยู่  ศานิตหันหน้ามู่ทู่ไปทำแก้มป่องใส่          “พี่ภูอ้ะ  แกล้งนิด”          “แกล้งอะไร ไหนครับ ใครแกล้งคุณนิด  เดี๋ยวพี่จัดการให้”  คนตัวโตทำหน้าซื่อสุดชีวิต          “ง่ะ... พี่ภูแหละฮะ แกล้งนิด  จะไปจัดการใครที่ไหนอีกล่ะ  นิดโกรธนะฮะ  ฮึ่”  ขอกระแทกเสียงนิดหนึ่ง          “พี่ภูแกล้งคุณนิดเมื่อไหร่กันครับ”  ผู้ร้ายปากแข็งถามเสียงนุ่ม          “ก็ตอนก่อนขึ้นรถไงฮะ  นิดรู้นะ  พี่ภูอ้ะ ใจร้ายยยย...”  ว่าแล้วก็ทำแก้มป่องอีกที          มือใหญ่ของคนตัวใหญ่เอื้อมมาจับจมูกคนตัวเล็กเบาๆ แล้วยกขึ้นไปเสยผมเหยียดตรงทรงคล้ายกะลามะพร้าวของคนที่ยังหน้าง้ำให้เข้าที่          “ล้อเล่นนี้ดดด... เดียวเองครับ  คุณนิดยกโทษให้พี่ภูเถอะนะครับ  พี่ภูผิดไปแล้ว”          “ม่ะ”          “คุณนิดลงโทษพี่ภูก็ได้ครับ  แต่อย่าไปบอกคุณพ่อนะ  ไม่งั้นพี่ภูโดนปลดแน่เลย”          ศานิตเผลอหัวเราะกิ๊กทั้งยังทำแก้มป่อง  สุดท้ายเลยฟังดูคล้ายๆ 'ปุ๋ง' ยังไงชอบกล          หนุ่มน้อยไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเขาต้องมีบอดี้การ์ดส่วนตัวด้วย  คุณพ่อเป็นเจ้าของกิจการหลายร้อยล้าน (กี่ร้อยศานิตก็ไม่เคยถามเหมือนกัน) จะมีบอดี้การ์ดสักโหลก็คงไม่แปลก  แต่ตัวเขาเองเป็นแค่เด็กนักเรียนมัธยมเท่านั้น  คนขับรถที่บ้านที่บริษัทก็มีตั้งหลายคน ไม่ต้องให้ภูธรเสียเวลามารับมาส่งก็ได้  เคยถามคุณพ่อก็ได้คำตอบแค่ว่า  'ให้ตาภูขับน่ะดีแล้ว พ่อไว้ใจ'  ที่จริงศานิตก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไร เพราะภูธรออกจะเป็นพี่ชายใจดี เรื่องตามใจ 'คุณนิด' ล่ะไม่มีใครเกิน  เพียงแต่นึกเสียดายก็เท่านั้น  ฝีมือดีๆ อย่าง 'พี่ภู' ไม่น่าจะมาทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กเลยจริงๆ          “ตกลงยกโทษให้พี่ภูมั้ยครับ หรือจะลงโทษ”          เสียงอุ่นๆ ข้างหูปลุกให้หนุ่มน้อยหน้าใสกะพริบตาปริบๆ          “ฝากไว้ก่อนแล้วกันฮะ  ตอนนิดเอาคืนอย่าลืมให้ดอกเบี้ยด้วยนะ”          คนตัวโตข้างๆ หัวเราะต่ำๆ ในลำคอ  ก้มลงหยิบเป้ยีนส์ใบเล็กๆ ที่ซุกไว้ใต้ขา เปิดล้วงเอาเสื้อแจ๊กเก็ตตัวหนาหนักขึ้นมา  ภูธรทำท่าลังเลครู่หนึ่ง แล้วก็กองเสื้อตัวนั้นไว้บนตัก ชันตัวไปข้างหน้า แล้วขยับขยุกขยิกถอดเสื้อแจ๊กเก็ตตัวที่สวมอยู่ออกแทน          “คุณนิดใส่ตัวนี้ดีกว่าครับ  เบาแต่อุ่น  อีกตัวมันหนักไป เดี๋ยวจะนั่งไม่สบาย”          ศานิตรับเสื้อแจ๊กเก็ตตัวนุ่มมายงโย่ยงหยกสวมอย่างว่าง่าย  ภูธรช่วยเจ้านายน้อยๆ สอดแขนใส่เสื้อในพื้นที่อันแสนจำกัดจนสำเร็จ ก่อนที่จะเอาแจ๊กเก็ตตัวหนาหนักบนตักขึ้นมาสวมบ้าง          “ขอบคุณฮะพี่ภู”  หนุ่มน้อยหันไปยกมือไหว้พี่เลี้ยงส่วนตัวหนึ่งที          ...อืม... อุ่นจริงๆ ด้วย... . จากคุณ : พิธันดร - [ 1 ม.ค. 51 06:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . ระยะทางแสนไกล กว่ารถทัวร์จะไปถึงก็สายๆ  หนุ่มสาวทั้งหลายเลยหายงัวเงียแล้ว  ต่างก็กระดี๊กระด๊าคว้ากระเป๋ากันอย่างสนุกสนาน          นายแป้กเพื่อนปากดีผู้มีความสามารถในการติดต่อประสานงานจัดหารถตู้มาสองคัน  ตอนแรกสาวๆ จะกระจุกกันไปคันเดียว ไล่ให้หนุ่มๆ ไปอีกคัน  แต่หัวหน้าคณะ (จำเป็น) แย้งว่าถ้าเกิดรถเสียหรืออะไรขึ้นมา มีแต่ผู้หญิงทั้งคันรถมันจะไม่ดี  แบ่งกันไปให้มีทั้งผู้หญิงผู้ชายจะดีกว่า  เกิดอะไรขึ้นยังพอช่วยกันได้          พวกสาวๆ บ่นอุบอิบว่าเพื่อนคิดมาก แต่ก็ยอมตามแต่โดยดี  ศานิตแอบเห็นภูธรผงกหัวส่งยิ้มให้นายปากร้ายแต่เข้าใจคิดหนึ่งที  หัวหน้าคณะจำเป็นทำท่าเหมือนเขินนิดเดียว แล้วก็ยักไหล่หันไปจัดการกระเป๋าต่อ          นายแป้กปล่อยให้เพื่อนๆ แย่งกันเองว่าใครจะนั่งคันไหน ตรงไหน กับใคร  ส่วนยายตุ๋มที่เป็นทั้งหัวโจก หัวหน้าห้อง และผู้อยู่เบื้องหลังหัวหน้าคณะอีกที ทำหน้าที่แจกจ่ายยากันเมารถให้กับคนที่ต้องการ เพราะระยะทางยังอีกยาวไกลนัก  ถ้าจะแวะจอดให้เพื่อนๆ เติมปุ๋ยให้ข้างทางบ่อยๆ ก็คงไม่ดีเท่าไหร่          แน่นอนว่าศานิตก็ขอด้วยเม็ดหนึ่ง  ...กันไว้ก่อนดีกว่า ถ้าเมาขึ้นมาแล้วคงแย่... หลังแวะจัดการอาหารเช้า  สาวๆ ก็พากันจัดการซื้อหาเสบียงติดตัวทั้งอาหารและน้ำดื่ม  เพราะขึ้นไปบนเขาแล้ว ถึงมีเงินก็ไม่แน่ว่าจะหาซื้อได้  ถ้าของไม่มีหรือมีไม่พอก็จบกัน  ต้องยกนิ้วให้ยายตุ๋มที่ค้นข้อมูลมาเป็นอย่างดี          เนื่องจากคณะหนุ่มสาวมีรถตู้เป็นของตัวเองก็เลยไม่ลำบากอะไร  แม้แต่น้ำดื่มก็ซื้อแบบแกลลอนยักษ์และมีกรวยพลาสติกไว้ใช้กรอกใส่ขวดแบ่งสำหรับแต่ละคนอีกต่างหาก          ศานิตงัดกระติกน้ำพลาสติกใบโตสีเหลืองสดออกมาจากกระเป๋าเป้ ข้างกระติกติดสติ๊กเกอร์การ์ตูนผู้หญิงผมยาวสยายรายรอบ  เดินไปท้ายรถตู้ที่เปิดอ้า มองหากรวยที่ใช้สำหรับกรอกเติมน้ำ          “โห... ยัยนิด  กระติกสมัยอนุบาลเรอะนั่น”          นายหัวหน้าคณะปากดียืนเท้าสะเอวข้างเดียวอยู่ข้างแกลลอนน้ำ  ศานิตทำหน้าหุบ ...ก็มันน่ารักดีนี่นา ใหญ่ดีด้วย ไม่ต้องเติมบ่อยๆ...  กำลังคิดว่าจะหนีไปเติมน้ำที่รถตู้อีกคันดีหรือเปล่า ก็มีเงาทะมึนๆ โผล่มาข้างๆ          ภูธรแทรกตัวระหว่างหนุ่มน้อยสองคนเข้าไปล้วงกุกๆ กักๆ ในลังกระดาษ แล้วถอยออกมายิ้มแต้ส่งกรวยใบโตให้ศานิต          “จับดีๆ นะครับ  พี่ภูจะเทน้ำล่ะนะ”          นายแป้กหัวหน้าคณะปากร้ายเกาหัวนิดนึงแล้วก็ผละหนีไป  ปล่อยให้ภูธรรินน้ำจากแกลลอนใส่กระติกบานฉ่ำของศานิตตามสบาย ศานิตคิดว่าตัวเองเป็นกะเทย  ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ก็เถอะ          ชีวิตการเป็นกะเทยของหนุ่มน้อยก็แสนจะยากลำบาก  ไม่ใช่ว่าที่โรงเรียนไม่มีกะเทย แต่เพื่อน 'สาวๆ' เหล่านั้นล้วนแต่เรียนแผนศิลป์ภาษากันเป็นส่วนใหญ่  ดูเหมือนในรุ่นอื่นจะมี 'กะเทยแผนวิทย์' อยู่บ้าง  แต่ในรุ่นของศานิตกลับมีหนุ่มน้อยลอยเท้งเต้งเคว้งคว้างอยู่คนเดียว  ตอนสมัยเรียน ม.ต้น เพื่อนที่สนิทๆ กันก็มีทั้งที่เป็นผู้หญิงจริงๆ (ไม่ใช่กะเทย) กับผู้ชายจริงๆ (ที่ไม่ใช่กะเทยอีกแหละ และก็ท่าทางจะไม่ใช่เกย์ด้วย)  แต่ที่เหมือนกันคือคนกลุ่มนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเด็กเรียนที่เงียบๆ เรียบๆ ช่างฝันนิดๆ  พอขึ้น ม.ปลาย ก็เกาะกลุ่มกันอยู่แผนวิทย์ทุกคน  ศานิตคิดอยู่นานว่าจะเลือกแผนวิทย์อย่างที่อยากเรียนดี หรือจะเลือกแผนศิลป์ตามเพื่อน 'สาวๆ' คนอื่นๆ ดี          แต่คิดไปคิดมาแล้ว  ขนาดตอนอยู่ ม.ต้น ศานิตก็ยังรู้สึกแปลกแยกกับเพื่อน 'สาวๆ' แสนสวยที่ถ้าไม่นุ่มนวลอ่อนหวานก็เปรี้ยวจ๊าดขาดใจเสียขนาดนี้  ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันตอน ม.ปลาย สถานการณ์มันก็คงไม่ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่กระมัง...  ถ้าจะต้องเลือกระหว่าง (ก) อยู่ท่ามกลางเพื่อนกะเทย แต่ไม่สนิทกับใครเลยสักคน กับ (ข) เป็นกะเทยคนเดียวในแผนวิทย์ แต่มีเพื่อนสนิทเล็กๆ น้อยๆ  ศานิตตัดสินใจว่าอย่างหลังคงไม่เลวร้ายจนเกินไป          เสียก็แต่ว่าเป็นกะเทยคนเดียวนี่มันช่างห่อเหี่ยวมืดมน  หนุ่มน้อยไม่มีต้นแบบให้คอยทำตามว่าจะเป็นกะเทยเขาต้องเป็นกันยังไง  ทุกวันนี้ก็เลยได้แต่เป็นเหมือนกับเด็กกะโปโลไร้เพศที่ไม่รู้จักโตอยู่อย่างนี้            ...ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เป็นกะเทยเต็มตัวกับเขาเสียที... เฮ้อ... ช่วงปีใหม่แบบนี้ นายแป้กหัวหน้าคณะคาดการณ์ไว้แล้วว่าพื้นที่กางเต๊นท์จะต้องแน่นขนัด เลยตัดสินใจขนเต๊นท์ขนาดเล็กสุดนอนได้สองคนมาหลายหลัง เพราะน่าจะหาที่กางได้ง่ายกว่าเต๊นท์ใหญ่แบบนอนได้หลายคน  แต่ก็โชคดีที่เจอที่ว่างกว้างพอให้กางเต๊นท์หกหลังติดกันได้ ก็เลยจัดให้สาวๆ จับคู่นอนอยู่ใกล้ๆ กันและเป็นเหมือนกองบัญชาการไปด้วยในตัว  ส่วนเต๊นท์ที่เหลือก็กระจายกันออกไปใกล้บ้างไกลบ้าง  พวกหนุ่มๆ ก็แยกย้ายกันไปตามเต๊นท์บริวารเหล่านี้ตามระเบียบ          เป็นกะเทยที่โรงเรียนว่ายากแล้ว เป็นกะเทยตอนมาเที่ยวยิ่งยากกว่า          เรื่องห้องน้ำยังไม่เท่าไหร่  ระหว่างผู้หญิงแตกตื่นกับผู้ชายแตกตื่น ศานิตตัดสินใจว่าแบบหลังคงจะดีกว่า ...อืม... หรือแย่น้อยกว่า... เป็นไหนๆ            แต่พอมาถึงเรื่องที่พัก...          ศานิตไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ ว่าตัวเองควรจะจัดอยู่ในจำพวก 'สาวๆ' หรือ 'หนุ่มๆ'  แต่ดูเหมือนการที่มี 'ญาติผู้พี่' ที่แถมอยู่บ้านเดียวกันเสียอีกติดมาด้วย จะช่วยแก้ปัญหาน่าลำบากใจได้อย่างดีเยี่ยม  เพื่อนทุกคนทั้งหญิงและชายพร้อมใจกันยกศานิตให้ภูธรรับไปดูแลอย่างเป็นเอกฉันท์ คืนนั้นพอกินข้าวเสร็จ หนุ่มสาวก็มานั่งล้อมวงหนาวสั่นกันอยู่หน้าเต๊นท์บัญชาการ          หัวหน้าคณะหอบหิ้วกีต้าร์ติดมาด้วยหนึ่งตัว  หนุ่มๆ ผลัดเวียนกันเล่น  สาวๆ ก็ช่วยกันร้องเพลงเบาๆ  ไม่กล้าส่งเสียงดังเพราะกลัวโดนเจ้าหน้าที่ดุแล้วเดี๋ยวจะไม่ได้เล่นต่อ          “พี่ภูร้องเพลงให้พวกเราฟังบ้างสิคะ”  คำถามนี้จะเป็นฝีมือใครไปได้อีก ถ้าไม่ใช่ยายตุ๋มเจ้าแม่แผนวิทย์          “อย่าดีกว่าครับ  ขืนพี่ร้องถ้าเต๊นท์เราไม่โดนขว้าง พวกน้องๆ ก็หลับกันหมดแน่”          หลังจากหัวโจกเปิดประเด็น สาวๆ ก็พากันส่งเสียงออดอ้อนขอร้องเบาๆ (ยังเกรงใจเต๊นท์ข้างๆ อยู่)          ภูธรบ่ายเบี่ยงอยู่หลายนาที จนนายแป้กปากดีที่กอดกีต้าร์อยู่ชักจะหงุดหงิดที่ถือมานานแต่ไม่ได้เล่นสักที สุดท้ายเลยลุกขึ้นเอากีต้าร์มายัดใส่มือชายหนุ่มรุ่นพี่  คนตัวโตหันมามองศานิตแบบขอความช่วยเหลือ แต่คนตัวเล็กก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หันไปชมนกชมไม้ เอ๊ย ชมดาวชมเดือนเสียอย่างนั้น          หนุ่มเท่ยกมือที่ไม่ได้จับกีต้าร์ขึ้นมาทำท่าเกาหัวแกรก  แล้วก็ดีดนิ้วเปาะ          เสียงกีต้าร์แผ่วหวาน เสียงร้องคลอเป็นภาษาอังกฤษทุ้มนุ่ม แต่ทำนองมันช่างเนิบช้าชวนหลับ และที่สำคัญไม่มีใครเลยในวงที่รู้จักหรือเคยได้ยินเพลงนี้  สาวๆ อ้าปากค้าง คงนึกว่าหนุ่มเท่จะร้องเพลงยอดนิยมร่วมสมัย  มีแต่ศานิตเท่านั้นที่รู้ว่าภูธรเลือกเพลงต่อต้านสงครามยุคเซเวนตี้ส์เมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้วมาร้อง          “พี่ภูอ้ะ ใจร้าย”          ศานิตแอบกระซิบค่อนตอนพากันเดินกลับเต๊นท์หลังเลิกวง          “คราวนี้พี่ทำอะไรอีกล่ะครับ หืม”          เสียงนุ่มๆ กระซิบตอบมาจากปากแข็งๆ นั่น          “ก็แกล้งเพื่อนนิดซะเหวอไปเลยนี่ฮะ  ใจร้ายชะมัด คนอะไร”          ภูธรหัวเราะต่ำๆ เบาๆ ในลำคอ  แล้วทำเสียงโอดครวญตอบขณะที่รูดซิปเปิดประตูเต๊นท์          “โธ่... คุณนิดก็รู้ว่าพี่ร้องเป็นแต่เพลงพวกนั้น  ไม่ได้แกล้งซะหน่อย”          ศานิตแลบลิ้นใส่พี่เลี้ยงประจำตัวหนึ่งแผล็บ ก่อนจะมุดหนีลมหนาวนำเข้าไปในเต๊นท์ . จากคุณ : พิธันดร - [ 1 ม.ค. 51 06:25:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . เสียงนาฬิกาปลุกฉบับพกพากรีดร้องโวยวายลั่นเต๊นท์          ศานิตพยายามเอามือคลำๆ หา จะได้กดปุ่มให้หยุดส่งเสียงรบกวนการหลับฝันดีเสียที  กว่าจะควานจนเจอก็เสียเวลานอนไปมิใช่น้อย  แต่พอเสียงสนั่นเต๊นท์นั่นเงียบไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงคล้ายกันดังขึ้นมาอีก คราวนี้ไม่ใช่เสียงเดียว แต่มีตั้งสามสี่เสียง... ไม่ใช่สิ ห้าหกเสียง... โอ๊ย... น่าจะเกินสิบแล้วมั้ง...  หนุ่มน้อยเอาสองมือกุมหูแล้วหดตัวลึกเข้าไปในถุงนอน หมดกำลังใจที่จะไล่ปิดนาฬิกาให้ครบทุกเรือน          ยังไม่ทันจะหลับไปอีกที ซิปถุงนอนก็ถูกรูดลงจนสุด แล้วเลิกเปิดออกอย่างกับปอกเปลือกกล้วยอย่างนั้นเลย  เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ ดังอยู่ข้างๆ หู          “คุณนิด  ตื่นได้แล้วครับ  ได้เวลาลุกไปดูทะเลหมอกแล้วนะครับ  เช้าแล้ว”          หนุ่มน้อยยืดมือขวาออกมาควานๆ อีกครั้ง แต่คราวนี้หามุมถุงนอนจะเอามาห่อตัวไว้ตามเดิม ...หรือห่อหัวด้วยก็ได้...  แต่หนาวๆ แบบนี้จะให้ลุกน่ะ ไม่มีทางซะหรอก...          “คุณนิด เต๊นท์อื่นเขาตื่นกันหมดแล้วนะครับ  ถ้าเราไปช้าจะไม่มีที่ยืนเอานะครับ”          “ฮื้อ... ไม่ไปแล้วฮะ... นิดเปลี่ยนใจแล้ว”  คลำหาถุงนอนไม่เจอก็เลยยกมือขึ้นโบกไล่ชิ่วๆ แทน  “พี่ภูไปเถอะฮะ ไม่ต้องรอนิด”          “กะแล้วเชียว...”  เสียงทุ้มๆ นั่นบ่นเบาๆ ตามด้วยเสียงหัวเราะนุ่มๆ ในลำคอ  “อุตส่าห์มาตั้งไกล พี่ภูไม่ยอมให้คุณนิดพลาดดูของดีหรอกครับ  ตกลงไม่ลุกแน่นะ”          ศานิตพยักหน้าหงึกหงักทั้งยังไม่ลืมตา กระดื๊บมือไปควานๆ หาชายถุงนอนต่อ          “ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ภูอุ้มไปเอง”          “แว้กกกก...”  หนุ่มน้อยร้องลั่นแล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาทั้งตายังหลับ  “ไม่ต้องฮะพี่ภู  ไม่ต๊องงง...  นิดลุกไปเองฮะ  ตื่นแล้วววว...” คนบอกว่าตื่นแล้วเดินสะลึมสะลือเหมือนผีดิบซอมบี้  บ่นพึมพำว่าฟ้ายังไม่สว่าง ทำไมต้องรีบมาแต่เช้า  คนตัวโตข้างๆ หัวเราะในลำคอบอกว่า ถ้าฟ้าสว่างแล้วจะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นได้ยังไง  คนตัวเล็กเลยได้แต่ทำแก้มป่อง          หนทางมืดตื๋อแทบมองไม่เห็น แต่ไม่ต้องกลัวว่าเดินแล้วจะหลง เพราะมีคนอื่นนับร้อยนับพันมุ่งหน้าไปทางเดียวกัน  ลมหนาวโดนตัวทีฟันแทบจะเขย่าเกรียวกราว แต่ศานิตก็ไม่ค่อยถูกลมหนาวปะทะสักเท่าไหร่  เดินตรงกลางแบบนี้มีคนช่วยบังลมให้เยอะแยะไป  โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่เลี้ยงตัวใหญ่โตข้างๆ นี่...          เดินอยู่แค่ไม่กี่สิบนาทีแต่ในความรู้สึกของหนุ่มน้อยเหมือนกับหลายชั่วโมง กว่าจะมาถึงยอดภูชี้ฟ้าที่เป็นเหมือนทุ่งหญ้าไม่กว้างมาก บางส่วนลาดเทเหมือนกับหลังคาบ้าน  ผู้คนจับกลุ่มกันรอคอยแสงแรกยามเช้าอย่างอดทน  ภูธรพาเจ้านายตัวน้อยลัดเลาะไปยังชะโงกเนินด้านข้างห่างออกมาไม่ไกล  มุมนี้อาจจะไม่เห็นทิวทัศน์เต็มตาเหมือนในภาพถ่าย แต่ก็ไม่แออัดจนเกินไป มีที่ว่างพอให้หายใจหายคอได้สบายๆ          ศานิตหันไปทำตาปรือ เอ๊ย ตาปรอยใส่พี่เลี้ยง แล้วทำเสียงโอดโอย เอ๊ย ออดอ้อน          “พี่ภูฮะ... นิดเมื้อยเมื่อย  เดินมาตั้งไกล ขอนิดนั่งพักหน่อยน้า...”          คนตัวสูงใหญ่หัวเราะในลำคอแต่ก็พยักหน้าแต่โดยดี  สุดท้ายสองหนุ่มต่างวัยต่างขนาดก็เลยนั่งจุมปุ๊กอยู่ด้วยกัน  หนุ่มคนตัวเล็กกว่าท่าทางจะยังนอนไม่เต็มตื่นดี นั่งได้เพียงไม่นานก็โงกเงกเสียอย่างนั้น  หนุ่มคนตัวโตก็เลยต้องจับหัวเล็กๆ นั่นให้พิงลงมาบนบ่าตัวเองดีๆ เดี๋ยวจะเกิดการหงายหลังลงไปเสียก่อน          ศานิตงีบไปได้ไม่นานก็มีเสียงทุ้มๆ กระซิบเรียกอยู่ข้างหู โดยมีเสียงเอะอะโวยวายของหลายคนดังประกอบเป็นฉากหลัง          “พระอาทิตย์จะขึ้นแล้วครับ  คุณนิดลุกขึ้นยืนเถอะ”          หนุ่มน้อยงัวเงียพึมพำตอบไปว่าอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าตัวเองถูกประคองกึ่งลากให้ลุกยืนขึ้น  ได้ยินเสียงคนรอบข้างร้องเรียกกันท่าทางตื่นเต้น เลยพยายามลืมตาอันแสนหนักอึ้งขึ้นมาดูกับเขาบ้าง          พอเห็นผืนทะเลสีขาวอมส้มฟูฟ่องกับขอบฟ้าสีทองสว่างเรืองตรงหน้า ศานิตก็เผลอกลั้นหายใจไปชั่วครู่          และรู้สึกถึงวงแขนของภูธรที่พาดโอบลงบนไหล่แผ่วเบา . จากคุณ : พิธันดร - [ 1 ม.ค. 51 06:26:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 . ที่จริงขากลับน่าจะง่ายกว่าขามาแท้ๆ เพราะเดินลงเขาด้วย และฟ้าก็สว่างแล้วด้วย  แต่สองขาเจ้ากรรมของศานิตดูเหมือนจะใช้แรงอึดเฮือกสุดท้ายหมดไปเรียบร้อยตั้งแต่ตอนขึ้นเขาโน่นแล้ว          หนุ่มน้อยนั่งจุมปุ๊กตัวกลม (เพราะมีเสื้อแจ๊กเก็ตห่อหุ้มอยู่นับชั้นไม่ถ้วน) อยู่กลางลมหนาว  มองผู้คนที่เริ่มทยอยกันจากไปตาละห้อย          ...งือ... ต้องเดินอีกแล้วเหรอเนี่ย... แง้...          ภูธรปล่อยให้คนตัวเล็กปลดปล่อยอารมณ์หดหู่ไปตามลำพัง ตัวเองเดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆ แต่สายตาก็จับจ้องกลับมาแทบจะตลอดเวลา  พอคนเริ่มบางตา ชายหนุ่มก็วนรอบกลับมาหาเจ้านายที่นั่งแหมะอยู่กลางดิน          “หายเหนื่อยรึยังครับ คุณนิด  กลับไปข้างล่างกันดีมั้ยครับ เดี๋ยวจะได้ทานข้าวเช้า”          หนุ่มน้อยเงยหน้ามองพี่เลี้ยงตัวโต ทำตาปริบๆ  เหยียดขาสองข้างไปข้างหน้า แต่พอลมเย็นเฉียบโกรกมาโดนวูบหนึ่ง ก็รีบหดขากลับเข้ามาซ่อนไว้ใต้ก้อนกลมๆ ตามเดิม          “พี่ภูไปก่อนก็ได้ฮะ  นิด... ยังไม่หิว...”  ...แล้วก็เมื่อยด้วย... ไม่อยากเดินเล้ยยยย...          “เดี๋ยวเดินลงไปก็หิวพอดีแหละครับ”  คนตัวโตทำท่าไม่ทุกข์ไม่ร้อน  “หรือถ้าคุณนิดเดินไม่ไหว ผมอุ้มลงไปก็ได้ครับ”          “แว้กกกก...”  เผลอร้องออกมาดังๆ แล้วก็หันซ้ายหันขวาเลิกลั่ก โชคดีที่ไม่มีใครสนใจ  “ไม่ต้องฮะ  นิดเดินไหวฮะ”  ...งือ... พี่ภูใจร้าย...          หนุ่มน้อยทำหน้ายู่ จับมือใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้า รั้งตัวเองลุกขึ้นแล้วก็เริ่มออกจ้ำทันที  ...จะได้ถึงเร็วๆ...          “อ่า... คุณนิดครับ  กลับเต๊นท์ไปทางนี้ครับ”          ...เพล้ง... ขาลงมันน่าจะง่ายกว่าขาขึ้นก็จริง  แต่พอเดินจนมึนๆ เข้า ศานิตก็กลัวๆ ตัวเองจะหัวทิ่มอยู่เหมือนกัน  โชคดีที่มีภูธรประกบคู่มาตลอดทาง  เวลาคนตัวเล็กเป๋ทีไร คนตัวโตก็คว้าไหล่ไว้ได้ทุกครั้ง          เดินมานานนับชั่วโมง (ในความรู้สึกของคนเมื่อยขา) ศานิตก็แถเข้าข้างทางแบบตั้งอกตั้งใจ (ไม่ได้เป๋) แล้วผลุบตัวลงนั่งจุมปุ๊กท่าเดิม (แต่คราวนี้เอาสองมือขึ้นมาเท้าคางด้วย)          “อ้าว คุณนิด”  คนตัวโตตามมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า  “หมดแรงแล้วเหรอครับ”          หนุ่มน้อยแหงนหน้ามองคนพูด แล้วลดสายตากลับมาที่เข่าของพี่เลี้ยงตามเดิม          “ใครบอกล่ะฮะ  นิดหยุดดูวิวตะหาก”          “ดูตรงนี้จะเห็นอะไรล่ะครับ”  เสียงหัวเราะต่ำๆ ในลำคอนั่น ทำให้หนุ่มน้อยอยากจะคว้าท่อนไม้แถวนี้มาเคาะหัวเข่าตรงหน้านี่สักโป๊ก  “หันไปทางนู้นดีกว่าครับ  วิวสวยกว่ากางเกงพี่ภูเยอะเลย”          “ก็พี่ภูแหละ มายืนตรงนี้ทำไม”  หนุ่มน้อยงึมงำอยู่คนเดียว  เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นพี่เลี้ยงตัวโตชี้มือเยื้องไปด้านหลังของตัวเอง  ...แต่จะให้ลุกน่ะเหรอ... ไม่มีทาง...  ศานิตนั่งกระดุ๊บกระดิ๊บหมุนตัวอยู่กับที่จนหันหน้าไปทางที่ภูธรชี้ให้ดูในที่สุด          ตรงหน้าไกลๆ  ยอดเขาลาดเทตระหง่านตัดกับท้องฟ้าที่สว่างไสวไปด้วยแสงแดดยามเช้า          “ภูชี้ฟ้าที่เราเพิ่งขึ้นไปดูทะเลหมอกไงครับ  คุณนิดดูสิ ตรงนั้นเหมือนปลายนิ้วของแผ่นดินชี้ขึ้นไปบนฟ้าเลยนะครับ  ตรงยอดนั่นไง”          ...ปลายนิ้วของแผ่นดิน...            ศานิตนั่งเท้าคางอมยิ้มแก้มตุ่ยอยู่คนเดียวขณะที่ละสายตาจากยอดเขามายังปลายนิ้วของภูธร ผู้คนบางตาลงแล้ว ทิวทัศน์ก็ดูจนหมดแล้ว พระอาทิตย์ก็ไต่ขึ้นสูงแล้ว จะนั่งต่อไปก็คงไม่ไหว  ศานิตคว้ามือพี่เลี้ยงแล้วโหนตัวลุกขึ้นเหมือนเดิม  แต่คราวนี้เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ปัดเป๋จนภูธรต้องคว้าเอวไว้ก่อนจะคว่ำลงไป          “คุณนิด!  เจ็บขาเหรอครับ”          เสียงทุ้มต่ำฟังดูร้อนรนจนหนุ่มน้อยรู้สึกผิด เงยหน้าขึ้นมายิ้มแหยๆ          “เปล่าเจ็บหรอกฮะ  แต่มัน... ขามันล้าจนนิดยืนยังแทบไม่ไหวเลยฮะ”          คนที่เพิ่งจะตกใจไปหยกๆ ตอนนี้ทำท่าเหมือนกลั้นหัวเราะ  หนุ่มน้อยเลยทุบเข้าให้หนึ่งอึ้กเบาๆ          “พี่ภูอ้ะ...  แทนที่จะเห็นใจนิด  ยังจะมาขำอีก  คนใจร้าย”          คราวนี้คนข้างๆ เลยระเบิดหัวเราะออกมาดังๆ          “ขอโทษครับ คุณนิด  พี่ภูผิดไปแล้ว  ก็คุณนิดเนี่ยน้า... บอกแล้วให้ออกกำลังกายซะมั่งก็ไม่เชื่อ  มาครับ ขึ้นหลังพี่ภูไปละกัน  เดี๋ยวเดียวก็ถึงแล้ว”          “ฮื้อ... ไม่เอาล่ะฮะ  นิดอาย  เพื่อนๆ เห็นเข้าล้อตายเลย”          ชายหนุ่มตัวโตส่ายหน้ายิ้มๆ          “ไม่เห็นน่าอายซะหน่อยครับ ทีพี่ภูยังไม่อายเลยนี่นา...  อ้ะ... งั้นพี่ภูให้คุณนิดลงก่อนถึงเต๊นท์ก็ได้ครับ  แล้วตอนนั้นคุณนิดค่อยเดินต่อนะ  ตกลงมั้ย”          ศานิตทำแก้มป่อง เอียงคอ  ...ไม่อยากเลยจริงๆ... ถ้าใครรู้เข้าต้องหาว่าเราไม่รู้จักโตอีกแน่ๆ  แต่ถ้าไม่ขี่หลังพี่ภูกลับไป มีหวังพี่ภูคงต้องนั่งคอยไปถึงเย็น... เฮ้อ... หลังจากพยายามขลุกขลักกันอยู่หลายนาที หนุ่มน้อยตัวกลมก็ขึ้นไปอยู่บนหลังพี่เลี้ยงตัวโตเรียบร้อย แถมยังมีระบบกันกระแทกดีเยี่ยมด้วยเสื้อกันหนาวหลายต่อหลายชั้นของทั้งสองคนอีกต่างหาก เรียกว่าต่อให้ภูธรวิ่งกึงกังลงจากเขา ศานิตก็คงไม่กระเทือนเลยแม้แต่นิดเดียว          แต่พอเดินไปได้สักพัก คนถูกขี่หลังก็หยุด          “อ้าว... น้องตุ๋ม น้องแป้ก  ยังไม่กลับไปที่เต๊นท์เหรอครับ”          “แวะถ่ายรูปน่ะครับพี่”  เสียงเพื่อนปากร้ายอันแสนจะคุ้นหูคนบนหลังตอบกลับมา  “แล้วยัยนิดล่ะครับ”          คนถูกถามหาชะโงกข้ามไหล่คนถูกขี่หลังออกมายิ้มให้เพื่อนแหยๆ          “เฮ้ย...”          “ว้าย...”          ศานิตทำแก้มป่อง  ...อะไรเนี่ย... คนเขาออกจะน่ารัก ดูร้องกันเข้า...  (แบบว่ากำลังฉุนเลยลืมอาย)          พอสองหนุ่มสาวตั้งสติได้ ก็หัวเราะกันกลิ้ง  แล้วนายแป้กปากดีก็ชูกล้องขึ้นมาตรงหน้า          “ง้า... ไม่เอาน้า...”  หนุ่มน้อยบนหลังพี่เลี้ยงส่งเสียงอุทธรณ์แต่ไม่กล้าดิ้นเพราะกลัวตก          ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจฟัง  ภูธรยกมือข้างหนึ่งชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า แถมเอียงตัวให้เห็นลูกหมีโคอาล่าตัวกลมป๊อกบนหลังเต็มๆ เสียอีก          พอกดถ่ายรูปเสร็จ ทั้งนายแป้กและยายตุ๋มก็แหงนหน้าขึ้นมองฟ้าตามมือชี้ของภูธรกันเลิกลั่ก          “อะไรคะพี่ภู”  สาวหัวโจกเบื้องหลังหนุ่มหัวหน้าคณะก้มกลับลงมาถามในที่สุด          “ภูชี้ฟ้าไง”  คนตัวโตตอบนุ่มๆ เหมือนเคย  “นี่... พี่ภู... ชี้... ฟ้า”  ทำท่าประกอบทุกจังหวะ          สองหนุ่มสาวหันมาสบตากันงงๆ แล้วส่ายหัว  หันหลังเดินกลับไปทางที่พัก ไม่พูดอะไร          ส่วนลูกหมีโคอาล่าตัวกลมบนหลัง...          ...อยากจะลงไปกลิ้งบนพื้นให้มันรู้แล้วรู้รอด... เฮ้อ...                                        * * * * . จากคุณ : พิธันดร - [ 1 ม.ค. 51 06:26:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 .                                        * * * * มือเล็กๆ พลิกอัลบั้มมาถึงหน้าที่มีรูปพ่อหมีโคอาล่าแบกลูกหมีไว้บนหลัง คุณพ่อหมีเอามือชี้ขึ้นไปบนฟ้าส่วนคุณลูกหมีก็โผล่หน้าข้ามไหล่คุณพ่อมาทำแก้มป่องใส่กล้อง  ศานิตเห็นแล้วก็อดไม่ได้ต้องหัวเราะกิ๊กออกมาเอง          ...พี่ภูนะพี่ภู... ทำไปด๊าย...          เผลอเอามือไล้แผ่วเบาลงไปบนรูป ตรงปลายนิ้วที่ชี้ขึ้นไปบนฟ้า          เสียงฝีเท้าดังมาจากหน้าศาลา  คนนอนพังพาบยันตัวขึ้นหันไปมอง  ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหา ในมือถือแก้วใบโตใสแจ๋วใส่น้ำหวานสีแดงสวยมีหลอดดูดเสียบอยู่ แล้วทรุดนั่งลงบนพื้นไม้ข้างเจ้านายตัวน้อย          “บ่ายๆ ร้อนๆ แบบนี้ คุณนิดคงหิวน้ำ พี่ภูเลยเอาน้ำหวานมาให้น่ะครับ”          ศานิตยิ้มตายิบหยีให้พี่เลี้ยงแสนดี ยกมือไหว้หนึ่งทีก่อนเอื้อมไปรับทั้งยังกึ่งนั่งกึ่งนอน          มือใหญ่ไม่ยอมปล่อยแก้ว คนตัวเล็กเลยก้มลงดูดน้ำหวานเย็นชื่นใจทั้งอย่างนั้น          ปลายนิ้วของมือเล็กประคองแก้วผ่านปลายนิ้วของมือใหญ่...          ...ของคนตัวใหญ่... ที่หนักแน่น...          เหมือนแผ่นดิน                                        * * จบ * * . จากคุณ : พิธันดร - [ 1 ม.ค. 51 06:27:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ป.ล. ลืมบอกไปครับ ว่าที่ลงนี่เป็นเวอร์ชั่น Uncut ความยาวเต็มเหยียด 9 หน้ากับอีก 5 บรรทัด  ฉบับที่ส่งงานไปนั่น ผมตัดเหลือแค่ 8 หน้าตามที่พี่สาวขอมาว่า 8 - 10 หน้า แต่ถ้าได้ 8 หน้าจะดีมาก เพราะไม่งั้นเล่มมันจะบวม ผมเลยเฉือนซะ  ไหนๆ เอามาลงที่นี่ก็ไม่มีปัญหาเล่มบวม ผมเลยงัดฉากที่หายไปเอามาเติมคืนครับ ถือซะว่าเป็น Director’s Cut ฉบับพิเศษปีใหม่นะครับ หมายเหตุท้ายเรื่อง สำหรับเพื่อนที่สงสัย ว่าพี่ภูแกร้องเพลงอะไร เพื่อนๆ หนูนิดถึงได้เหวอซะ  เฉลยยยย...  พี่ภูร้องเพลงชื่อ “Where have all the flowers gone?” ของ Peter, Paul and Mary  รับฟังต้นฉบับได้ที่นี่ครับ (ประมาณ 3.6 เม็ก) http://peter-paul-and-mary-where-have-all-the-f-mp3-download.kohit.net/_/22449 ส่วนเพื่อนที่ถนัด “ยูตูบ” มีวิดีโอคอนเสิร์ตของ Peter, Paul and Mary ด้วยครับ (ประมาณ 10.7 เม็ก) http://www.youtube.com/watch?v=vg8Db7VNgL0 อันนี้เป็นอีกเวอร์ชั่น คอนเสิร์ตโดย Joan Baez ซึ่งเป็นนักร้อง “เพื่อชีวิต” สมัยนั้นอีกคนครับ  (ประมาณ 12.8 เม็ก) http://www.youtube.com/watch?v=sKvdPsnkPC0 สุข สันติ จงมีแด่เราทุกคนครับ ด้วยศรัทธาและอาทร จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 1 ม.ค. 51 06:31:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไอ้เราก็นึกว่าแหลม .. ส่วนของแผ่นดินที่ยื่นออกไปเป็นนิ้ว ก็น่าจะเป็นแหลมนิ สรุปแล้วช่วยบอกหน่อยว่านิดเนี่ย เกิดมาเพศไหน อ่านแล้วก็งง .. แต่คำพูดมันไม่ใช่ผู้ชายเลยสักนิด กดไปฟังเพลงแล้ว ยังมีคำนั้นเหมือนเดิมนะ อิอิ สวัสดีปีใหม่คร้าบ แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 51 11:43:08 จากคุณ : scottie - [ 1 ม.ค. 51 11:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ้ มาแปะไว้ก่อนเดี๋ยวมากอีกรอบ จากคุณ : กลิ่นกาแฟครับ - [ 1 ม.ค. 51 12:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วยิ้มแก้มตุ่ยเหมือนเดิมเลยค่ะเฮีย นิดน่ารักจังเลยอ่ะ แต่ทำไมมันสั้นจัง อยากให้มีฉากหวานกับพี่ภูกว่านี้ง่ะ > v < แต่อ่านแล้วรู้สึกว่า...ใครว่ากระเทยไม่ลำบากเน๊อะ ^ ^" จากคุณ : แค่ก้อนหินที่อยากบินได้ - [ 1 ม.ค. 51 18:49:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาแอบดู จากคุณ : มณีนาคา - [ 1 ม.ค. 51 19:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นเรื่องของนายลม (กับนายกริช) <,<< จำได้ว่ายังไม่ได้จ่ายค่าตัวผมเลยนา จากคุณ : กริชครับผม - [ 1 ม.ค. 51 20:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักครับ  อมยิ้มตามไปด้วยเลย สงสัยอยู่ว่ายัยนิดสับสนไปเฉย ๆ หรือเปล่า  ประมาณว่าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร  มองใครก็ไม่เหมือน เลยรู้สึกแปลกแยกกับพวกกระเทยคนอื่น จากคุณ : ปฤษณะ - [ 1 ม.ค. 51 23:49:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หวัดดีหลังปีใหม่คร้าบ อะจ๊าก  คคห 7 ของผมมันหายสาปสูญรับปีใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว  แต่ไม่ต้องตกใจครับ มันคือข้อมูลประกอบเพิ่มเติมเท่านั้นเอง ไม่มีผลต่อเรื่องแต่อย่างใด  ตอนนี้กำลังติดต่อทางทีมงานสอบถามว่าผมทำผิดอะไรหรือเปล่า จะได้แก้ไขเอามาลงใหม่ครับ คุณก๊อตตี้ เออจริงเนอะ แหลมก็เป็นส่วนของแผ่นดินที่ยื่นออกไปเหมือนกันนิ  อ๋อ แต่มันยื่นกันไปคนละทางไงตัวเอง  แหลมยื่นไปแนวในระนาบ ชี้ไปยังทะเล/มหาสมุทร  ส่วนภูชี้ฟ้านี่ ชี้ขึ้นไปบนแกน z เอิ๊ก  (เจ็บสีข้างมั้ยคุณพีท) หนูนิด ตอนเกิดมา ร่างกายเป็นเพศชายงับ  คำพูดเธอไม่ใช่ผู้ชายเลยซักนิด เพราะเธอว่าเธอเป็นกะเทยไง เลยต้องหัดพูดจาแบบกะเทย ออกมาครึ่งๆ กลางๆ นู่นก็ไม่ใช่ นั่นก็ไม่เชิงงี้แหละ  (จำได้เปล่าว่าตอนเราลง "พระจันทร์ในน้ำ" เธอก็ทักเรื่อง "ทอมบอย" เหมือนกัน อิๆ) เพลงนั้น... เพลงนั้น... ก็เพลงนั้นแหละ ที่ตัวเองนั่งนับคำนั้นให้เราตอนลง "พระจันทร์ในน้ำ" กับ "เจ้าชายกับสายฝน" น่ะ  เคยร้องให้ฟังแล้วรอบนึงนะ ไม่รู้จำได้เปล่า  เมื่อตอนเช้าที่บ้านคลองหนึ่ง ของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร คุณกลิ่นกาแฟ โอ๊วววว คุณกลิ่นฯ โผล่มาจากไหนเนี่ย ตื่นเต้นตกใจ เอ๊ย ดีใจเป็นกำลัง  เมื่อสองสามวันที่ผ่านมา นั่งล่ากระทู้อ่าน ยังนึกสงสัย ว่าพี่กลิ่นแกหายไปไหนนะนานแล้ว  (สงสัยหนีไปดวดเมรัยกับคุณวรุณฯ รึเปล่า)  ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาเจิมกระทู้ผมตั้งกะวันแรกเลย ถึงจะมาแปะไว้ก็เถอะ  (แกล้งงอน... กร๊าก) ถ้าไม่กลับมาล่ะ มีเฮนะครับ ฮึ่ม น้องก้อนฯ ขอบพระคุณจ้า หวังว่าแม่คงไม่อยู่ใกล้ๆ ตอนที่นั่งยิ้มแก้มตุ่ยนะ เดี๋ยวนึกว่าโดนคำสาป สั่งห้ามเล่นเน็ตล่ะแย่เลย โฮ่ๆๆ นานๆ จะมีคนบอกว่ายัยนิดน่ารักซักทีนะเนี่ย (จำได้ว่าคนแรกคือนายณัฐกร)  แต่เราว่ามันแปลกๆ นะยัยคนนี้  เป็นสมาชิกคนที่แปลกที่สุดในบรรดาสี่หนุ่ม (เอ๊ะ หนุ่มรึเปล่า) แล้วล่ะ  เวลาเขียนก็ต้องเกาหัวไป กลัวถ่ายทอดออกมาไม่เหมือนตัวจริง ฮ่าๆๆ ที่มันสั้นก็เพราะเป็นเรื่องสั้นที่ได้โควต้าหน้ากระดาษมาน้อยอะจ้ะ  (พอดีข้อมูลที่บอกไว้มันอยู่ใน คคห 7 ซึ่งหายยยย ไป)  ฉบับนี้เป็นฉบับผสมนะ  เอาฉบับส่งงานซึ่งยาว 8 หน้าเป๊ะ มารวมกับฉบับก่อนตัดที่ยังไม่ได้เขียนฉากจบ  รวมแล้วได้ 9 หน้ากับ 5 บรรทัดพอดี แหะๆ เอ่อ... ฉากหวานกับพี่ภู... จะหวานไปทำไม นี่ไม่ใช่เรื่องรักนะ อิๆๆ เอ๊ะ หรือใช่หว่า  (ผู้กำกับอ่านบทแล้วก็งงๆ เหมือนกัน)  ว่าแต่แค่นี้ยังหวานไม่พออีกเหรอ  อุตส่าห์ปิดท้ายด้วย "แก้วใบโตใสแจ๋วใส่น้ำหวานสีแดงสวยมีหลอดดูดเสียบ" แล้วนะ  (พยายามสุดริด) นั่นดิ ใครว่าเป็นกะเทยไม่ลำบาก  นึกถึงกลอนโบราณ (ใครแต่งไว้ก็ลืมแล้ว ไม่เก่งภาษาไทย)     เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก แล้วก็มีภาคเอาใจผู้ชายต่อว่า     เกิดเป็นชายยิ่งยากกว่าหลายเท่า (หรือไงเนี่ยแหละ) ไม่รู้จะมีใครสนใจรำพึงว่า     เป็นกะเทยยิ่งยากกว่าหลายเท่า รึเปล่านะ  แต่อย่าลงรายละเอียดเลย เดี๋ยวจะกลายเป็นกระทู้เรื่องสิทธิมนุษยชนซะเปล่าๆ แหะๆๆ คุณมณีจัง ฮั่นแน่ มาดูต้องแอบๆ ด้วยเหรอครับ  กลัวว่าถ้า "เข้ามาดู" เฉยๆ จะซ้ำใครเขาอะดี๊ อิๆ นายกริชครับผม เอ่อ... จำได้ว่าพยายามจ่ายไปหลายทีแล้วนะเนี่ย แต่เรียกเข้ากรุงทีไร ท่านก็ไม่ค่อยจะให้เกียรติย่างกรายเข้ามาให้กราบ เอ๊ย ให้จ่ายซักทีนี่ท่าน  มันหลายปีแล้ว อันนั้นก็นับเป็นหนี้สูญแล้วกันนะ ฮ่าๆๆ ป.ล. มาเปิดตัวแบบนี้ จะปลอดภัยรึเปล่าก็ไม่รู้นะเว้ย  แถวนี้มีชุมชนคนเกลียดนายกริชอยู่บ้างเหมือนกัน เหอๆๆ ท่านต่อง เอ๊ย ต๋อง (ปุ่มยกแป้นหลุดมือ) ขอบคุณที่ชมว่าเฮียน่ารักครับ เอ๊ย... เอ่อ... ชมใช่เปล่า ฮ่าๆๆ ชมเฮียเนอะ คงไม่ได้ชมไอ้นิดหรอก ขานั้นอะ ต๊องจะแย่ (เอ๊ะ ใกล้ๆ กับต่อง เอ๊ย ต๋องเลยนิ) เราก็สงสัยแบบเดียวกันเลย ที่แน่ๆ ยัยนิดก็ทำเอาคนเขียน ผู้กำกับ และผู้ร่วมเล่น เอ่อ... แสดง... คนอื่นๆ สับสนไปด้วยในดีกรีมากน้อยต่างๆ กันไปจ้ะ  ไอ้ประโยคท้ายๆ น่ะ ยิ่งใช่ใหญ่เลย  "มองใครก็ไม่เหมือน" แล้วจะพยายามทำให้เหมือนก็ทำไม่เป็น แต่ก็อยากเหมือนอยู่นะ  ไม่งั้นตัวเองก็กลายเป็น "กะเทยฝึกหัด" ไม่เข้าพวกอยู่แบบเนี้ย  น่างงตัวเองเป็นที่สุด  น่าสงสาร...  (เอ่อ หมายถึงสงสารคนเขียนนะ เพราะงงไปด้วย แหะๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 2 ม.ค. 51 07:25:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ทางทีมงานช่วยกู้ คคห 7 คืนมาให้แล้วครับ คุณวรพจน์ได้กรุณาอธิบาย มาให้ด้วย ขอแสดงความขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ  ชื่นใจ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 2 ม.ค. 51 11:07:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาอ่านจากที่บ้านคุณพีท อ่านแล้วยิ้มค่ะ หูย...น้องนิดน่ารักแบบนี้ อยากแบกขึ้นหลังมั่งจัง อิอิ >> ...ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เป็นกะเทยเต็มตัวกับเขาเสียที... เฮ้อ...>> เป็นอารมณ์ที่น่าหยิกแก้มชะมัด คุณพีทแต่งเรื่องแนวใสกิ๊งแบบนี้เหมาะออกค่ะ ทำเอาอยากให้เขียนของคูนี้ออกมาอีก เยอะๆ ชอบจริงๆ แนวน้องนิดเนี่ย ภูชี้ฟ้า...ฝากไว้ก่อน...หากยังไม่แก่ จะไปได้ค่ะ จากคุณ : zither (Zither) - [ 3 ม.ค. 51 10:48:05 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาเม้นท์ละ ในที่สุด คุณพีทก็ลงเรื่องใหม่ซะที เหอะๆๆ อยากไปเที่ยวภูชี้ฟ้า แงๆๆ อยากไป คนเหนือแท้ๆ ไม่เคยไปภูชี้ฟ้า:-)ยอินทนนท์เลย แย่ๆๆๆ คุณพีท รีบๆโม่เจ้าป๊องด้วยนะ รออ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : beemanufan - [ 3 ม.ค. 51 13:55:30 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น่ารักค่ะพี่ภู >_<  ยิ่งมุก ภูชี้ฟ้า ฮา มีพี่เลี้ยงอย่างนี้ กระ กรี๊ดดด อิจจ๋าหนูนิดนะเนี่ย ว่าแล้วก็อยากตามไปด้วยจัง อิอิ เสียดายโครงการรวมเล่มเรื่องสั้น ส่วนตัวชอบนะคะ เล่มหนึ่งมีหลากหลายรสชาติ แต่เคยถามนักอ่านหลายคน เขาก็บอกว่า ชอบอ่านแบบเรื่องเดียวยาวๆ มากกว่า ถ้าเรื่องนี้ได้รวมเล่ม หรือออกมาเป็นเล่มเดี่ยว เมื่อไหร่ (ยุคุณพีทเขียนออกมายาวๆ ดีกว่า ฮา) ไม่พลาดแน่ค่ะ จากคุณ : bookmark - [ 3 ม.ค. 51 21:33:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณขิม ขอบคุณคร้าบ  อะโห... จะแบกยัยนิดขึ้นหลังเลยเหรอครับ เห็นตัวเล็กๆ แบบนั้น... อาจจะความหนาแน่นสูงก็ได้นะครับ แบกไปแล้ว อาจจะนึกว่า... เป็นแท่งซีเมนต์ ^^" อารมณ์นี้ น่าหยิกแก้มเหรอครับ หยิกเลยครับ หยิกเล้ยยยย (ผู้กำกับแอบสะใจ เพราะเวลาจะหยิกเอง เห็นไอ้พี่ภูทำตา ขวางก็ถอยแย้ว เหอะๆๆ  ถ้าคนอ่านหยิก ไอ้พี่ภูมันไม่กล้า หือหรอกครับ เอิ๊ก) ตกลงแนวใสกิ๊งแบบนี้เหมาะกับ (วัย) ผมดีใช่มั้ยครับ อิๆ (ชอบนึกว่าตัวเองเป็นพระเอกซะเรื่อย... เอ่อ... คนไหนล่ะ) ยัยหนูนิดเคยได้เป็นพระเอกเรื่องสั้นตอนเก่าแล้วครับ (พระเอก หรือเปล่าหว่า...) แต่พี่ภูนี่... เคยได้โผล่มาแว้บเดียว เป็นเงาๆ ยังไม่เคยได้อวดหน้าเต็มๆ เพิ่งได้มีโอกาสก็เรื่องนี้แหละครับ เอาอีกจริงๆ เหยอ หมดมุขแล้วนา ฮ่าๆๆ ภูชี้ฟ้า ผมเคยไปแล้วหนึ่งทีครับ เกือบตายยยยย (หนาวนะ ไม่ใช่เดิน แหะๆ) คุณบี หวัดดีคร้าบ  ขอบคุณครับ เรื่องนี้ลงเพื่อเป็นของขวัญแด่นัก อ่านที่ส่งกำลังใจ (และเสียงทวง) มาสม่ำเสมอครับ อิๆ  หลุด เรื่องนี้ (รับปีใหม่) แล้วก็คง... เอ่อ... อีกระยะ... มั้งครับ เอิ๊ก เอ๋า... ไม่เคยไปภูชี้ฟ้านี่ ยังไม่เท่าไหร่นะคุณบีนะ เพราะว่า ไกลนิดนึง แต่ดอยอินทนนท์ (ซึ่งติดกรองคำเนี่ย อิๆ) ทั้งดัง ทั้งใกล้กว่าตั้งเยอะ (ถึงจะสูงกว่าก็เหอะ) น่าอายยยย (แน่ะ คุณพีทซ้ำเติมซะงั้น) เจ้าป๊องภารกิจ 5 เจอกันประมาณ เดือน 5 นะคร้าบ (นู่นเลย แหะๆ) คุณนี ขอบคุณคร้าบ  มุขนั้นฮาด้วยเหรอ เอ่อ... แหม... มันออกจะ อ่อนแอนะครับ เอิ๊ก  (สงสัยที่ฮาเนี่ย ฮาตรง คิดมาได้ไงเปล่า ครับ เหอๆๆ) ฮั่นแน่ อิจฉายัยหนูนิดตรงไหนครับ ตรงได้ไปภูชี้ฟ้า หรือตรงที่ ไม่ต้องเดินกลับเอง โฮ่ๆๆ  (อย่าบอกนะ ว่าอิจฉาตรงที่มีพี่ภู คอยเลี้ยง เอ๊ย คอยเป็นพี่เลี้ยง  หนุ่มๆ ในสังกัด bookmark promotion แต่ละคนก็น่า... น้อยเมื่อไหร่ ซ้วบ...  ป.ล. พี่ บอสจ๋า คิดเติ๋งงงงง) ผมก็เสียดายโครงการรวมหมู่ครับ มันสนุกดีนะ หลายๆ คน ไม่ เหงาดี แล้วก็มีโจทย์ให้ ไม่ต้องตั้งโจทย์เอง (จ๊าก อันนี้ขี้เกียจ แล้วคุณพีท)  แล้วก็ตื่นเต้นตอนได้เห็นผลรวม ว่าใครตีโจทย์ ไปทางไหนมั่ง คนเขียนสนุกครับ  แต่คนอ่านก็เคยเปรยๆ ให้ ฟังเหมือนกัน ว่ารวมหลายคนแบบนี้ แต่ละเรื่องมันสั้นปายยย ไม่หนำใจ โฮก ขอบคุณที่ยุครับ สงสัยในอนาคต (ไม่เกินสิบปี) คุณพีทจะได้ มีหนังสือทำมือแน่ๆ ขอสะสมต้นฉบับก่อนนะคร้าบ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 4 ม.ค. 51 07:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ยังมีนักอ่านขาประจำ(หรือเปล่า?) อีกคนค่ะ เจ๊เอง คุณพีท   มุขแป้กจริงๆเนอะ ตรง ภูธร นครบาลน่ะ แต่เจ๊ชอบ สงสัยชอบของแป้กๆ แฮะ ว่าแต่อุกาบาตขนาดไดโนเสาร์สูญพันธ์เนี่ย คุณนิด รู้ได้ไงคะ ?? จากคุณ : ธาราฝัน (ธาราฝัน) - [ 10 ม.ค. 51 15:06:32 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พี่ก้อย ขอบคุณคร้าบ  ดีใจที่แวะมาเยี่ยมในกระทู้ครับ (เซฟๆๆ) สงสัยเพราะมุขแป้กบ่อยๆ แน่ๆ เลย นายแป้กถึงได้ชื่อนี้ อิๆๆ (เฮียไม่ได้ตั้งใจนะแป้กเอ๊ย ช่วยไม่ได้ แล้วก็จงแป้กต่อไป กร๊าก) เอ่อ... ว่าแต่คุณเจ๊ชอบของแปลก เอ๊ย ชอบของแป้กๆ เหรอครับ จะได้หามาเล่นอีก แหะๆๆ ไอ้เจ้าอุกาบาตขนาดที่ว่าเนี่ย ผมว่ายัยนิดมั่วแหงๆ ครับ  เพราะถ้า มันหล่นปุ๊ลงมาจริงๆ และใหญ่โตมโหฬารขนาดนั้น... เอ่อ... คง ไม่ต้องมุดดินหนีแล้วล่ะครับ มีหวังแบนแต๊ดแต๋กันหมดทุกคน (อะจ๊าก รวมพี่ภูด้วยเหรอ ไม่อ๊าววววว) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 ม.ค. 51 07:32:09 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วสงสัยอ่ะ ผู้กำกับสั่งให้พี่ภูคิดยังไงกับยายนิด ? ตามอ่านช้าไปหรือเปล่าน้อ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 17 ม.ค. 51 13:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณโก้ที่รัก (ของคนทั่วไป) ไม่ช้าเกินไปหรอกครับ ดีใจมากมายที่คุณโก้อุตส่าห์หากระทู้เจอ และสละ เวลามาอ่านนะเนี่ย (น้ำมูกหยดด้วยความซาบซึ้ง) ผู้กำกับไม่กล้าสั่งหรอกครับ เดี๋ยวตาพี่ภูเกิดตาขวางขึ้นมา ผู้กำกับก็โดน เหยียบเท่านั้นเอ๊ง  แล้วคุณโก้ล่ะครับ คิดว่าพี่ภูคิดยังไง อยากรู้จัง คิดถึงนิดนึงครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 ม.ค. 51 11:23:15 ]