ความคิดเห็นที่ 1 บางส่วนของการเสวนามุมมองชีวิต ขุนเขา ริมน้ำ : พี่ว่า พี่ค่อนข้างเป็นมนุษย์บ้างาน เสพติดงาน เพราะฉะนั้นชีวิตส่วนตัวกับงานมันเลยแยกกันไม่ได้ เหมือนอย่างสมมุติ เวลาที่พี่มาธรรมศาสตร์ ถือว่าพี่มาทำงานมั๊ย .. แต่ระหว่างทาง ที่เดินทางมา พี่อาจจะถ่ายรูปอะไร อย่างนั้นถือว่าทำงานมั๊ย แต่มันก็คือความสุขนะ แล้วถามว่าตลอดเวลาสมมุติพี่คุยโทรศัพท์กับพี่อุ๊ ในบางเรื่องในบางประเด็น อันนั้นเรื่องส่วนตัวนะ แต่ถามว่าทำงานมั๊ย ก็ทำงาน ก็เกิดการคิด สามารถต่อยอดมาเขียนงานได้ ฉะนั้น ชีวิตส่วนตัว กับชีวิตงานของพี่มันไปด้วยกัน มันอาจจะเป็นเพราะเราชัดเจนกับตัวเองหรือเปล่าก็ไม่รู้ มันเลยทำให้เรามีความสุขในขณะที่เราใช้ชีวิต ดำเนินไปทั้งที่ทั้งสองอย่างยังอยู่ด้วยกัน พี่อุ๊ ช่อผกา : แล้วงานที่ทำมันมีความสุขใช่มะ ขุนเขา ริมน้ำ : ใช่ค่ะ พี่อุ๊ ... ทีนี้มีคนเคยถามเปิ้นว่า .."พี่เปิ้น เราไม่เคยได้ยิน ยูบอกเลยว่า ตื่นมาเดี๋ยวพรุ่งนี้ยูจะ .. สมมุติ ยูจะซักผ้า ยูจะดื่มกาแฟ หรือยูจะอะไร คือพี่น่ะ เหมือนเครื่องคอมที่เปิดทิ้งไว้ตลอดเวลา นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีนะ พี่เหมือนเครื่องคอมที่เปิดทิ้งไว้ตลอดเวลาจนกว่ามันจะ Error พี่ถึงจะปิด ฉะนั้นพี่เป็นคนไม่นอนจนกว่า...พี่รู้สึกว่าไม่ไหว พี่เป็นคนหลับยาก..มันเหมือนสมองมันคิดตลอดเวลา พี่อุ๊ ช่อผกา : เมื่อกี้เรายังแซวว่า ฟุ้งซ่าน ขุนเขา ริมน้ำ : แต่ไม่ได้ฟุ้งเรื่องทุกข์นะ มันฟุ้งในความคิด มันคิดตลอดเวลา มันเกิดคำถามตลอดเวลา นั่งอยู่กับตัวเองก็เกือบเขียนงานได้ 20 บท เชื่อมะ วันนั้นพี่รอ Taxi อยู่ ได้งานที่เมื่อกี้พี่พูดเรื่อง "หัวใจไม่มีความรัก เปรียบดั่งต้นไม้ไร้ใบ" เกิดจากรอตรงป้ายรถเมล์ รอ Taxi แล้วพี่มองไปเห็นต้นไม้แล้วก็สายไฟพาด พี่ก็เขียน พี่อุ๊ ช่อผกา : มันฟุ้งจริง ๆ (หัวเราะ) ขุนเขา ริมน้ำ : หรือกระทั่งเดินเข้าโลตัส อยู่ ๆ พี่ก็เกิดคิดขึ้นมาว่า "คนสวยแต่รูป เปรียบเหมือนดวงดาวที่สุกสกาว" พิธีกร : ยังไงคะ คนสวยแต่รูป ขุนเขา ริมน้ำ : ก็ดาวดูสวยมั๊ยคะ แต่จริง ๆ แล้ว... พี่อุ๊ ช่อผกา : ต้องไปถาม นีล อาร์มสตรอง ขุนเขา ริมน้ำ : คนสวยแต่รูป เก็ทยัง? ...ก็เหมือนดาวที่สุกสกาว ฉะนั้น เนี่ย คือคำตอบของพี่ว่า พี่แบ่งยังไง ชีวิตกับการงานตามกันไปด้วยกัน มันขับเคลื่อนไปด้วยกัน...เพียงแต่ว่าเราค้นพบตัวเองเจอ พี่ว่าบางทีมันไม่ต้องแบ่งเลยนะ ทุกอย่างมันจะไปด้วยกันอย่างบาร์ลานซ์เอง พิธีกร : แล้วพี่อุ๊ล่ะคะ พี่อุ๊ ช่อผกา : แบ่งเวลาในชีวิตใช่ไหมคะ คนละแนวกับเปิ้น เพราะว่าพี่ผ่านช่วงเวลาบ้างานมาละ ช่วงที่แบบงานคือชีวิต พี่ผ่านมาละ คือจริง ๆ ที่ผ่านก็เพราะป่วยนะ สมัยก่อนเคยเป็นพิธีกรอยู่ 7 รายการน่ะคะ ถ่ายจนจำไม่ได้ว่ารายการไหนเป็นรายการไหน พิธีกร : ถ่ายรายการนึงอยู่แต่พูดอีกชื่อรายการนึงขึ้นมา พี่อุ๊ ช่อผกา : อือ เป็นตลอด ก็คือแบบว่าพอออกมาทำงานเนี่ย ขับรถเอง แล้วใช้การขับรถเป็นการพักผ่อน ขับ ๆ รถก็บอก เอ๊ะ ไปถ่ายรายการอะไร...อ้อ..รายการนี้ แล้วหัวก็จะตัดไฟล์ พอไปถึงปั๊บ เอาสคริปท์ขึ้นมา แต่งหน้าก็แบบ เสร็จปุ๊บก่อนถ่ายก็บอก เฮ้ย..อย่ามายุ่งกับชั้น ใครอย่ามายุ่งกับชั้น ขอซัก 5 นาที 10 นาที ให้เราได้สนใจกับสิ่งนั้น แล้วมันจะแม่น แต่ถ้าวันไหนที่ทำไม่ได้ โทรศัพท์ตลอดเวลาอย่างเนี่ย สมาธิไม่มี มันจะต้องรัว แล้วเราก็ทำอย่างนี้ จนร่างกายมัน Overload แล้วก็ป่วย ตอนที่ป่วยหนัก ๆ คือเป็นไข้เลือดออก แล้วก็แอมมิทโรงพยาบาล นอนโรงพยาบาลมา 4 วัน แต่ก่อนที่จะไปนอนโรงพยาบาลเนี่ยก็ถ่ายรายการ แล้วก็ป่วยมาอาทิตย์นึง จนแบบคลานไปไม่ไหวแล้ว กำลังจะขับรถไปสตูดิโอเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลแทน พิธีกร : ไม่ไหวแล้วจริง ๆ พี่อุ๊ ช่อผกา : แล้วโทร.บอกทีมงานบอกว่าไปไม่ได้ อยู่โรงพยาบาล ไม่ได้สตอเบอร์รี่จริง ๆ แล้วอีก 1 ชม. หมอก็บอกว่าเป็นไข้เลือดออก ถ้ามาช้ากว่านี้คือตาย เพราะมันเริ่มแดง ๆ ขึ้นผิวแล้วอ่ะค่ะ พิธีกร : แล้วตอนนั้นพี่อุ๊ไม่ได้สังเกตหรือคะว่า เนี่ยชั้นมีสิ่งไม่ปกติเกิดขึ้นกับร่างกายชั้นแล้ว พี่อุ๊ ช่อผกา : ทำไมจะไม่สังเกต แต่ชั้นก็อัดพาราเข้าไป ยังไหว คือพอมันอยู่ตรงนั้น เราก็เริ่มทบทวนกับตัวเอง ชีวิตคืออะไร เวลา 24 ชม. เราควรใช้กับอะไร แล้วเราก็พบว่า เออ..มันมีความสุขในชีวิตที่เรามองข้าม คือการได้ใช้ชีวิต เพราะเราอาจจะทำงานเยอะ ชีวิตมันมีสาระมากเกินไป แล้วพอป่วย แล้วเราก็รู้สึกว่า นอนดูน้ำเกลือหยดติ๋ง ๆ เนี่ยนะ มันมีความสุขว่ะ พิธีกร : แต่ก่อนทำงานตลอดเวลา ไม่มีเวลาว่างเลยใช่มั๊ยคะ พี่อุ๊ ช่อผกา : หรือล่าสุดเมื่อ 3 อาทิตย์ที่แล้ว อยู่ดี ๆ พี่ก็แบบทำงานหนักจนป่วยอีก ไปทำงานที่เชียงรายแล้วอากาศมันหนาว ........................................................................................................ ขุนเขา ริมน้ำ : ตอนนั้นคือเปิดบริษัทแรก ๆ คือทำลักษณะ เอเยนซี่ คือเป็นบริษัทเล็ก ๆ นะ แต่ด้วยความที่ตลอดเวลา ทำงาน 10 ปี เราทำงานอิสระมาตลอด เราไม่เคยทำงานในระบบ.. ครั้นฉะนั้นพอเรามา Set up เนี่ย คือพี่เริ่มทำทุกอย่างมาจากศูนย์ ไม่ได้ขอตังค์ หรือว่าไปเอาคอนเน็คชั่นจากที่ไหน ฉะนั้นพอเราทำบริษัทเนี่ย เราต้อง Set up ทุกอย่าง ... ระบบเอกสารคือพี่โง่มาก พิธีกร : ทำเองหมดเลยใช่ไหมคะ ขุนเขา ริมน้ำ : ใช่ค่ะ ระบบเอกสาร หา Profile บริษัท หาพนักงาน เงินทุนอะไรต่ออะไร ในขณะที่ พนักงานเนี่ย ทำงาน 8 โมง 5 โมงกลับบ้านจบ แต่เราทำงาน 24 ชั่วโมง เรายังอยู่ไม่ได้ พอพนักงานกลับเราออกจาก office 5 ทุ่ม กลับบ้านกว่าจะได้นอน เที่ยงคืน ตีหนึ่ง ตีห้า หกโมง เราต้องตื่น พี่อุ๊ ช่อผกา : เป็นได้กี่วัน ขุนเขา ริมน้ำ : เป็นเดือนค่ะพี่อุ๊ จนสุดท้าย พี่อุ๊ ช่อผกา : เป็นได้กี่เดือน ขุนเขา ริมน้ำ : หลายค่ะ จำไม่ได้ละ...จนเข้าโรงพยาบาลค่ะพี่อุ๊ แล้วปกติชีวิตเปิ้นไม่เคยเป็นระบบนะ เปิ้นไม่เคยตื่นเช้าต้องทำงาน ถึงเป็นเพราะเปิ้นทำงานอิสระตลอดพี่อุ๊ แล้วบางทีตี 5 เพิ่งนอน หรือ 8 โมงเช้าเพิ่งนอน แต่นั่นคือต้องตื่นและ shutdown ตัวเองอย่างเป็นเวลา แต่งานไม่จบ ทำให้ตายงานมันก็ไม่มีทางจบหรอก งานของเราเอง ที่นี้สุดท้ายเข้าโรงพยาบาล เพราะว่าตาอักเสบ เพราะว่านั่งหน้าคอมตลอด แล้วก็คือ..... พี่อุ๊ ช่อผกา : แล้วได้คิดอะไรบ้าง พอเริ่มป่วย เริ่มน๊อคแล้วน่ะ ขุนเขา ริมน้ำ : ก็นี่ไง เริ่มรู้สึกว่าร่างกายมันมี Limit ต้องหย่อน หย่อนกับความบ้างานของตัวเอง แล้วอย่างที่พี่อุ๊บอกว่า สิ่งไร้สาระที่พี่อุ๊หันกลับมาคิด นี่ไงที่พี่บอกว่า (พูดกับพิธีกร) ทุกวันนี้ชีวิตงานกับชีวิตส่วนตัวพี่บาร์ลานซ์กัน มันไม่ใช่ว่า พี่ไม่มีสมดุลนะ เพียงแต่ว่าสิ่งที่พี่อุ๊บอกชอบ พี่เอามาใส่เป็นงานพี่ซะ การถ่ายรูป การไปเที่ยวปาย เที่ยวหัวหิน เที่ยวนั่นเที่ยวนี่ นั่นน่ะการเรียนรู้ นั่นน่ะการทำงานของพี่ไปด้วย แต่พี่ก็ได้ทำสิ่งที่พี่ชอบ ถามว่าตอนที่พี่ทำงานแมกกาซีน หรือทำงานบันเทิง พี่เคยดูคิวดารา ชีวิตพี่ไปไหนไม่ได้ คือเปิ้นไปไหนไม่ได้ เพราะชีวิตเปิ้นไม่ได้อยู่ที่เปิ้น ชีวิตเปิ้นอยู่ที่คนอื่น สมมุติเราช่วยดูแลงานให้พี่อุ๊ พี่อุ๊ไม่ว่าง พี่อุ๊จะมีคิวเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้ ชีวิตเราต้องแสตนด์บายตลอดเวลา 24 ชม. อาทิตย์หนึ่ง 7 วันเราต้องแสตนด์บายตลอด พี่อุ๊ ช่อผกา : ยิ่งดูหลายคนยิ่งปวดหัว ขุนเขา ริมน้ำ : แต่วันนี้ชีวิตเป็นของเรา เมื่อก่อนพี่ปิดโทรศัพท์ไม่ได้ ดารานี่นะเขาบอกว่า "นี่เวลาส่วนตัวชั้น ชั้นไม่อยากรับโทรศัพท์ แต่ยูต้องเป็นเซเว่น อีเลฟเว่น พร้อมทำงาน 24 ชั่วโมง" ฉะนั้นถามว่าวันนี้ นี่คือจุดที่บาร์ลานซ์ของพี่ละ พี่เอาความชอบ พี่อยากวาดรูปมานานมาก พี่ได้วาดสีน้ำมัน รอวาดสีน้ำ ได้มีเวลาที่จะถ่ายรูปมองสิ่งต่าง ๆ ข้างทาง เมื่อก่อนเหรอ อยากไปทะเลซักที รอไปแล้ว 2 ปี จะไปคือเรียกดาราไปถ่ายรายการ ได้เห็นทะเลซักแวบ แต่เท้าไม่ได้แตะน้ำทะเลหรอก ต้องขึ้นรถตู้กลับแล้ว พี่อุ๊ ช่อผกา : นี่ล่ะค่ะโปรแกรมไร้สาระที่พี่ว่า สังเกตได้ว่าเหมือนกัน 2 คน มันคือการเสพสุขกับงานศิลปะ เพราะว่าถ้าเราพูดจาแบบเมื่อกี้นี้ได้นั่นน่ะค่ะ มันก็มีความเป็นติสต์กันอยู่ในหัวสมองพอสมควร ถ้ามันไม่มีพื้นที่ให้ปลดปล่อยความเป็นติสต์นี่นะคะ ชีวิตมันไม่มีความสุข มันก็แบบได้สัมผัสงานศิลปะในแบบที่เราชอบ งานศิลปะของพี่การได้ประดิษฐ์ของหรือว่าได้สร้างชิ้นงานและก็ได้เสพ ทั้งการสร้างและการเสพ พี่อาจจะไม่ถึงขั้นแบบวาดรูปดรออิ้งสีน้ำมันหรืออะไรอย่างนี้นะคะ แต่คือว่าการคิดคำพูดเก๋ ๆ คือบางทีเราชอบพูด พอเราไปเขียนงานเขียน มันจะมีความอยากให้การประดิษฐ์คำ พี่ก็ว่ามันก็เป็น Art ทางภาษาเหมือนกันนะ คือให้เขียนอะไรที่มันเพลน ๆ คำแบบทั่ว ๆ ไปเหมือนที่คนอื่นเค้าเขียนกันเนี่ยะ ไม่สะใจ มันต้องแบบมีไอ้นี่นิดนึง พิธีกร : ก็คำถามสุดท้าย ก็ให้พี่ทั้งสองคนฝากผลงานของตัวเองชิ้นต่อไปนิดนึง ขุนเขา ริมน้ำ : เดี๋ยวเล่ม 5 เปิ้นน่ะ ปลายเดือนมกรา ชื่อว่า "ร้อยมุมมอง" เล่มนี้จะต่างจากเล่มอื่นตรงที่ว่า เปิ้นจะเอาศิลปะดรออิ้งมาผสมกับศิลปะถ่ายภาพ ก็ปีหน้าเปิ้นจะมีโปรเจคร้อยอย่างนี้ 4 เล่มที่คิดไว้แล้ว บอกที่ธรรมศาสตร์ที่แรกก็คือ "ร้อยมุมมอง, ร้อยชีวิต, ร้อยความรัก, ร้อยสัมพันธ์" แต่ว่าพยายามทำอะไรให้แตกต่าง ก็กำลังดู อาจจะหารูปจากต่างประเทศมาด้วย เพื่อแบบเปิดโลกทัศน์ เปลี่ยนมุมมองให้กับคนอ่าน พิธีกร : แล้วพี่อุ๊ ล่ะค่ะ พี่อุ๊ ช่อผกา : ผลงานเหรอคะ พิธีกร : ทัวร์ปราบมารไงพี่ พี่อุ๊ ช่อผกา : ก็ตอบคำถามนิดนึง คือบางคนบอกว่า หายหน้าไปทางจอ T.V. คือปัจจุบันเนี่ยะ ทำงานบริหารนะคะ จริง ๆ ไม่ต้องฝาก เพราะผลงานมันมาจากดิฉัน งานที่ยากมากคือ อุ๊กำลังทำบริษัท บริหารบริษัทอยู่ ชื่อ A plus Entertainment........ จากคุณ : soammaya - [ 1 ม.ค. 51 09:37:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อยากมีโอกาสไปฟังเสวนาแบบนี้บ้างจัง น่าสนใจดี ดูวิทยาการมีประสบการณ์ชีวิตพอสมควรเลย จากคุณ : เพชรดา แอนด์ เดอะแก๊งค์ - [ 3 ม.ค. 51 03:17:07 ]