ความคิดเห็นที่ 1 ฯพณฯท่านหิรัญ  คุณหญิงภารดี  และเจ้าสัวธนินทร์มาถึงงานพร้อมกัน  คีรีแอบยิ้มที่มุมปากเมื่อนึกรู้ว่าเป็นการสร้างภาพให้ดูเหมือนสมัครสมานสามัคคี  ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เจ้าสัวอยากจะเม้งแตกเต็มแก่  ด้วยสันดานของพระเอก(ตรงไหนวะ)  เขาจึงยั่วเจ้าสัวตอนเข้ามานั่งใกล้ ๆ บนเวทีแถลงข่าวเสียหน่อย “อ้าว  สวัสดีครับคุณพ่อตา” เจ้าสัวธนินทร์แยกเขี้ยว  แล้วกัดฟันพูด “เออ  ดี” คีรีหัวเราะกิ๊ก ๆ กั๊ก ๆ  ขณะที่ไอ้ตี๋พยายามจะหลบสายตาเตี่ย “อ๊ะ  คุณพ่อคุณแม่ สวัสดีครับ  เตรียมสินสอดมาหรือเปล่าครับนี่” หิรัญกลั้นยิ้ม  ภารดีค้อนใส่ลูกชายวงใหญ่  ทำนองว่าก่อเรื่องแล้วยังจะมาทำหน้าระรื่น เจ้าสัวกำหมัดแน่นใต้โต๊ะ  ขณะที่มาลีมาศกำลังกล่าวเปิดการแถลงข่าว ไอ้เด็กเวร ไอ้เด็กเวร ไอ้เด็กเวร อั๊วอุตส่าห์ยอมให้มันเป็นเพื่อนกับลูกชายอั๊ว  ไม่นึกว่าจะบังอาจตีท้ายครัว  คอยดูเถอะ  ได้โอกาสเมื่อไหร่อั๊วต้องเล่นงานมัน  แล้วลูกชายอั๊วอีก  ไอ้ลูกไม่รักดี  ไอ้พ่อแม่ไม่สั่งสอน  เฮ้ย  เตี่ยมันก็อั๊วนี่หว่า เจ้าสัวหูอื้อตาลายมัวแต่คิดหาคำด่าไอ้คนที่ยิ้มระรื่นอยู่ข้าง ๆ จนไม่ได้ยินใครพูดอะไร  เผลอแผล่บเดียวหิรัญก็สะกิดให้เขากล่าวอะไรบ้างแล้ว คีรีฉวยโอกาสตอนบดินทร์  เอี้ยวคอไปหอมแก้มไอ้ตี๋ฟอดเพื่อสร้างกระแส  ได้ผล  สาววงสาววายกรี๊ดกันสนั่นลั่นโลก   บดินทร์ตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ  ใบหน้ามีสีแดงแล่นเป็นริ้ว ไอ้...ไอ้   ไอ้  อ้ากก..  ขนาดอยู่ในที่สาธารณะมันยังกล้าทำขนาดนี้  ถ้าอยู่ลับตาจะเป็นยังไง  อาตี๋จะโดนอะไรบ้าง  ไม่อยากจะคิดโว้ย  บังอาจ  บังอาจมาก ๆ  กล้าทำกับอาตี๋ลูกอั๊วขนาดนี้มันไม่ได้ตายดีแน่ ๆ ปึง!! เสียงทุบโต๊ะดังสนั่น  เจ้าสัวแห่งเครือกุหลาบเก้าลุกพรวด “อั๊วไม่ยอมรับ   ยังไงอั๊วก็ไม่ยอมรับพวกลื้อ!” “เตี่ย!”  ธนินทร์อ้าปากค้างด้ายความตกใจ  เขาจะลุกขึ้นบ้างแต่ถูกคีรีกดไหล่เอาไว้ “อาตี๋  ลื้อกลับบ้านกับอั๊วเดี๋ยวนี้เลย!” ผู้สื่อข่าวเก็บชอตเด็ดไว้ทุกเม็ดแสงแฟลชวูบวาบ  เสียงฮือฮาอย่างไม่เชื่อหูดังกันระงม “ไม่มีทาง  ตี๋ไม่กลับ” “ใช่”  คีรีสนับสนุนพร้อมกับฉวยโอกาสโอบแขนรวบร่างเล็กนั้นมากอดอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ  “เขารักผม  และผมก็รักตี๋มาก  คุณพ่ออย่าขวางทางรักของพวกเราเลย” กรี๊ด..!!! เสียงกรี๊ดสนั่นอีกรอบให้ประโยคสุดเท่ห์ของคุณชาย  เจ้าสัวฟิวส์ขาดผึง “เออ  ดี  ดี  ดีมาก ๆ  งั้นอาตี๋  ลื้อจำไว้เลย  ต่อแต่นี้ไปลื้อไม่ใช่ลูกชายอั๊ว  เราสองคนขาดกัน” บดินทร์น้ำตาซึม  จมูกเขาแดงขึ้นมาอย่างน่ากลัว “เตี่ยก็ไม่ใช่เตี่ยของตี๋แล้ว  เตี่ยที่ตี๋รู้จักไม่ใจร้ายแบบนี้  ตี๋เกลียดเตี่ย  ได้ยินมั้ย  ตี๋เกลียดเตี่ย!” เจ้าตี๋ผลักเก้าอี้ออกแล้ววิ่งลงจากเวทีหายไปกับคลื่นคนที่มุงดู  เจ้าสัวอ้าปากพะงาบ ๆ   ความโกรธ ความเสียใจแล่นเข้าตีกันจนหน้าเป็นสีม่วง  ในที่สุดก็ทรุดตัวฮวบนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น คีรีก็ตกใจเหมือนกัน  เขาไม่นึกว่าจะรุนแรงขนาดนี้  ชายหนุ่มรีบกันคนออกไป  บอกพ่อของเขาให้ไปเรียกรถพยาบาล  แล้วลากร่างของพ่อตากำมะลอให้พ้นจากโต๊ะแถลงข่าว  ด้วยสติที่ยังมีอยู่  คีรีตรวจสอบอาการภายนอกคร่าว ๆ  ผิวหนังของเจ้าสัวเป็นสีม่วง  แปลว่าขาดเลือด  ดูจากอายุแล้วน่าจะเป็นปัญหาที่หัวใจ  เขาแตะที่ต้นคอตรงใต้คาง  ชีพจรอ่อนสุด ๆ  และไม่หายใจด้วย คีรีขอความร่วมมือคนรอบ ๆ ให้ถอยห่างไปแล้วเริ่มทำการปฐมพยาบาล  เขาวางมือซ้อนทับกันตรงตำแหน่งใจกลางหน้าอกเยื้องไปทางซ้าย  แล้วกดกระแทกสองสามครั้ง  สลับกับผายลมเข้าปอด เขาทำอยู่ได้สักห้านาที  รถพยาบาลก็มาถึง  เจ้าสัวเริ่มหายใจแผ่ว ๆ แต่ยังหมดสติอยู่  เจ้าหน้าที่จึงมารับช่วงต่อพาขึ้นรถพยาบาลไป “เฮือก..”  ทายาทแห่งสกุลมัญจาโรถอนหายใจพลางปาดเหงื่อ  ชุดของเขายับยู่ยี่และผมเผ้าก็ไม่เป็นทรง  มาลีมาศเข้ามาหาเขาด้วยความทึ่ง “คุณทำได้ไงคะ  ทั้ง ๆ ที่คนอื่นยังยืนตะลึงอยู่  แต่คุณกลับทำเรื่องพวกนี้ได้” คีรียิ้มบาง ๆ พลางเสยผมที่ปรกระหน้า “ผมต้องทำได้ครับ  เพราะเจ้าสัวเป็นคนที่สำคัญที่สุดของเจ้าตี๋  ผมปล่อยให้เขาเป็นอะไรไปไม่ได้หรอก”  เขาใช้ดวงตาคมกริบมองลึกลงไปในแววตาของหล่อน  “ว่าแต่คุณเถอะ  งานนี้คุณแย่แน่ ๆ เลย  ผมต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ที่มีส่วนทำให้งานคุณล่มไม่เป็นท่า”  เหมือนมีแววเย้ยหยันปรากฏขึ้นวูบหนึ่ง  แต่มาลีมาศรีบสลัดความคิดออกไป  คุณชายรูปหล่อที่แสนดีแบบนี้  ไม่มีทางทำร้ายเธอหรอก  พอพูดถึงงานขึ้นมา  สาวมั่นก็ใจเสีย  น้ำตาแทบตกในเพราะรู้ว่ามันต้องเลวร้ายกว่าที่คิด  หล่อนฝืนยิ้มแล้วกล่าวขอตัวผละจากชายหนุ่มมาโดยอ้างว่าต้องไปคุมงานต่อ “มันจะไม่แรงไปหน่อยเหรอ” คีรีสะดุ้ง  เขาลืมไปเลยว่าในที่นี้ยังมีผู้ที่เหนือชั้นกว่าเขา “โธ่  ป๋า”  เจ้าตัวแสบทำเสียงออดอ้อน  “ผมไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย  ป๋าก็เห็นนี่  เจ้าสัวแกบันดาลโทสะเอง” “เฮอะ”  หิรัญแค่นเสียง  ไอ้ลูกคนนี้นี่ถ้าไม่จับได้คาหนังคาเขามันไม่ยอมรับหรอก  “งั้นฉันกับแม่แกจะกลับบ้านก่อนก็แล้วกัน  แต่จำไว้นะ  ใครผูกอะไรไว้ก็ต้องตามแก้ให้หมด  คราวหน้าไม่ต้องมางอแงขอให้ช่วยอีกล่ะ”   ภารดีส่งสายตาคาดโทษมาให้ลูกชายตัวดีเช่นกัน  แล้วก็คล้องแขนกันออกไป คีรีสะบัดหัวไล่ความมึน  แล้วลุกขึ้นหาทางแหวกจากวงล้อมของนักข่าว  ด้วยความชำนาญพิเศษเฉพาะตัวจึงหาทางลัดเลาะออกไปหาที่เงียบ ๆ จนได้  หนุ่มหล่อกดโทรศัพท์หาเพื่อนรัก “เวรเอ๊ย  ปิดโทรศัพท์อีก” จากคุณ : ปฤษณะ - [ 1 ม.ค. 51 21:14:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .. แกร๊ก! คีรีไขประตูห้องของเขาเข้ามา  อย่างที่คาดเอาไว้  มีร่างหนึ่งนั่งจ๋องกอดเข่าอยู่บนเตียง  ใบหน้าซุกไปกับผ้าห่มที่ดึงมาคลุมหัวเข่าไว้ แน่ะ  น้ำตาเช็ดหัวเข่าเป็นอย่างนี้เองเหรอวะ “ไอ้ตี๋  กูว่าแล้วว่ามืงต้องอยู่ที่นี่” “กระซิก ๆ” “มืงร้องไห้เหรอวะ”  คีรีเดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ จนเตียงยวบ “กูไม่ได้ร้องไห้”  เจ้าตี๋ปฏิเสธเสียงสะอื้น “เอาน่ะ  มืงร้องก็ร้องไปเถอะ  อายเอี้ยไร  รักกูมันต้องอดทนเว้ย”  คีรีฉวยโอกาสเอามือปลาหมึกเข้าไปลูบหน้าลูบหลัง “ใครรักมืงกัน  เดี๋ยวกูถีบ:-)” “มาดิวะ  มืงถีบกู  กูก็ปล้ำมืง”  พูดไม่พูดเปล่าคนตัวสูงกว่าโถมร่างเข้าทับ  ไอ้ตี๋หัวเราะคิกคักแล้วดิ้นหนี “ไอ้บ้า  เล่นอะไรไม่เล่น  เดี๋ยวกูติดใจเป็นเกย์ขึ้นมาจริง ๆ จะทำไงวะ” “โธ่เอ๊ย  เด็กน้อย  เจอหยอกนิดหยอกหน่อยหยุดร้องไห้แล้วรึ” “ง่ะ”  บดินทร์สูดน้ำมูกดังซู๊ด  “ร้องไห้อะไรกัน  ใครร้อง  ชิ  เปล่าซะหน่อย” ไอ้เจ้าคียื่นมือไปบีบจมูกเพื่อนแล้วแกล้งบิดไปบิดมา “นี่ไงหลักฐาน  หนูน้อยจมูกแดง  ขอแนะนำตัวให้รู้จักกันซะหน่อย  ผมคือหมาป่าใจร้ายที่หวังจะงาบหนูน้อยจมูกแดง” “เดี๋ยวหมาป่าเจอไม้หน้าสาม” “ฟาดมาเลย ชอบ  อ๊าง ๆๆ” “ไอ้...”  เจ้าตี๋ด่าไม่ออกแล้ว  เขาหัวเราะจนแทบลืมหายใจเมื่อเห็นคีรีคลานท่าหมาบนพื้นห้อง  แล้วไปยกขาทำท่าฉี่ใส่ข้างตู้ทีวี เย็นวันนั้นที่บ้านวนเวศกาสร.. “ยัยมาศ   ยัยมาศโว้ย  ลงมากินข้าวเร้ว  ป๊อกๆๆๆ”  ไอ้เสียงป๊อก ๆ ไม่ใช่อะไร  คุณพี่ชนนท์สุดหล่อกล้ามล่ำของเราเอากะลามะพร้าวจากที่ไหนไม่รู้มาเคาะเรียกน้องสาวจากชั้นล่าง เงียบ..  ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก  ชนนท์ชักระแวง  เฮ้ย  ยัยนี่มันดูซึม ๆ ตั้งแต่กลับมาแล้วนี่หว่า  แถมเอาแต่ขังตัวเองไว้บนห้องตั้งกะบ่ายแล้ว  เกิดอะไรขึ้นฟะ  หรือว่ายัยน้องมันจะฆ่าตัวตาย!  ไวเท่าใจคิด  ชนนท์กระโดดขึ้นบันไดทีละขั้นสองขั้นไปจนถึงหน้าห้องน้องสาว ปึง ๆๆๆ “เปิดประตู  ยัยมาศเปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ” เงียบ... “พี่จะนับหนึ่งถึงสาม  ถ้าแกไม่เปิดพี่จะพังเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะ  หนึ่ง  สอง ..  สาม” ชนนท์กระโดดถีบประตูไม้พอดีกับที่มันเปิดออก  มาลีมาศหลบหลังประตูพอดี  หนุ่มล่ำจึงกระเด็นกลิ้นหลุน ๆ เข้าห้องไปชนตู้เสื้อผ้าข้างในห้อง “ว้าย!  ตู้ของมาศจะพังหมด  เกลียดพี่นนท์แล้ว  พวกชอบใช้ความรุนแรง” “หนอย  ห่วงแต่ตู้ไม่ห่วงพี่  อูย  หัวโนหรือเปล่าวะนี่  แล้วนั่นตาแกแดง ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า” ยัยมาศหันหน้าหลบ “เปล่านี่คะ  พี่นนท์ออกไปเถอะ  มาศไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” “ไม่เชื่อเว้ย  บอกพี่มาดีกว่า  ใครทำอะไรแก” งื้ด ๆ  มาลีมาศชักจะกลั้นน้ำตาที่ปริ่ม ๆ ไม่ไหวแล้ว  ทำไมพี่นนท์ดีกับเธออย่างนี้ “คีรี  คุณคีรี” “ห๊า”  ชนนท์ผุดลุกขึ้นอย่างลืมเจ็บ  เขาเข้าไปบีบไหล่น้องสาวไว้แน่น  “ไอ้หมอนั่นมันทำอะไรแก  บอกมาเลย  พี่จะไปเอาเลือดหัวมันออกให้” “อย่านะ  พี่นนท์บ้า  ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียด  ที่มาศเสียใจเพราะงานแถลงข่าวของคุณคีรีล่มต่างหาก  แล้วก็..” “แล้วก็อะไร..” “แง....”  สาวมั่นปล่อยโฮออกมาในที่สุด  หล่อนไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อบ่ายแล้ว ..   “ขอโทษนะคะคุณมาศ  คุณมังกรเรียกคุณเข้าพบน่ะค่ะ”  หล่อนหัวเสียจากงานไม่หาย  กลับมาที่บริษัทไม่ทันไรก็ถูกเรียกตัวไปพบ  มาลีมาศวางหูและเดินไปยังห้องกรรมการผู้จัดการ  เลขาหน้าห้องเงยหน้าขึ้นมาถามหล่อนทันที “ต้องการพบใครนะ” “คุณมังกรค่ะ” “อ๋อ  ท่านไม่ได้อยู่ห้องนี้นะคะ  เชิญคุณไปติดต่อที่ห้องประธานกรรมการดีกว่าค่ะ” “เอ๊ะ”  หญิงสาวอุทานอย่างไม่เชื่อหู  นั่นมันห้องของเจ้าสัวธนินทร์ไม่ใช่รึไง “เชิญค่ะ”  ไม่รอให้อีกฝ่ายเชิญซ้ำสอง  มาลีมาศก็เดินตัวปลิวไปดูให้รู้แน่ มังกรนั่งเอนหลังบนเก้าอี้ทำงานของห้องประธารกรรมการผู้จัดการบริษัทอย่างพออกพอใจเต็มที่  เขาใช้สายตาแห่งผู้ชนะมองหญิงสาวตรงหน้าซึ่งมีสีหน้าฉงนสนเท่ห์สุดขีด “คุณมาลีมาศ  คุณคิดว่าผมจะรู้สึกยังไงเมื่อได้นั่งเก้าอี้ตัวนี้” “ถ้าดิฉันเป็นท่าน  ดิฉันคงร้อนรนพิกลค่ะ  ที่ไปนั่งบนที่ที่ตนเองไม่คู่ควร”  หล่อนย้อนอย่างเจ็บแสบ “อะแฮ่ม  คุณอาจจะตกข่าว  คณะกรรมการบริษัทมีประชุมด่วนและลงมติเป็นเอกฉันท์ให้ผมขึ้นเป็นประธานกรรมการเพื่อกอบกู้วิกฤตของบริษัทครั้งนี้” “วันนี้เนี่ยนะคะ  โดยที่เจ้าสัวก็ไม่อยู่ด้วยหรือคะ” ดูท่ามังกรจะพอใจเป็นอย่างยิ่งที่ทำให้หล่อนตกตะลึงขนาดนี้ “แน่สิ  เพราะเขาไม่มีความสามารถในการบริหารอีกต่อไป  จะเชิญมาร่วมประชุมทำไม  อ้อ  ถึงเชิญก็คงมาไม่ได้  คงกำลังนอนพะงาบ ๆ อยู่โรงพยาบาลมั้ง” “คุณมันคนร้ายกาจ  ยินดีกับคราวเคราะห์ของผู้อื่น”  หล่อนไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหมแล้ว  ลงถ้าเป็นเรื่องของเจ้าสัวที่หล่อนเคารพรักเหมือนพ่อแท้ ๆ  หล่อนไม่สนอะไรทั้งสิ้น “ผมจะถือว่าเป็นคำชม”  มังกรพูดกลั้วหัวเราะ  “คุณเคยได้ยินใช่ไหมว่าไม่มีมิตรแท้และศัตรูที่ถาวร  คุณเป็นคนที่มีความสามารถ  ถึงจะเคยหักหน้าผมมาหลายครั้ง  แต่ผมจะทำเป็นลืม ๆ เสีย  ว่าไงล่ะ  สนใจมาร่วมกันไหม” “ไม่มีทาง  ฉันไม่มีวันร่วมมือกับพวกสุนัขจิ้งจอกใจคด  เชิญคุณแบ่งก้อนอาจมกับพวกของคุณไปเถอะ  ฉันไม่รับประทาน” “อา...”  มังกรเหยียดตัวขึ้นจากเก้าอี้  เขายื่นมือไปแตะซองกระดาษสีขาวซองหนึ่งที่ดูเหมือนจะเตรียมไว้แต่แรก  “ผมก็นึกไว้แล้ว  เลยเตรียมนี่ให้คุณไว้แต่แรก  จะได้ไม่ลำบากเสียเวลาเขียนไงครับ”  รอยยิ้มจอมปลอมถูกส่งมาให้พร้อมกับมือนั้นที่เลื่อนซองขาวข้ามโต๊ะมาใกล้ ๆ  มาลีมาศกัดฟันแน่น  เธอยื่นมือสั่นระริกไปรับมันมา “ขอบคุณมากค่ะ  ดิฉันเองก็ไม่อยากจะเสียเวลาอันมีค่าอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว” .. ซื๊ด...  เสียงสูดน้ำมูกของมาลีมาศดังขึ้น  หล่อนค่อย ๆ คลายอ้อมแขนของตนที่กอดรัดพี่ชายเสียแน่น  ชนนท์ก็ดูเหมือนจะรู้  เขาค่อย ๆ ปล่อยเธอออกมาและจับไหล่เธอไว้พลางเพ่งมองหน้าของน้องสาวให้ชัด ๆ “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ  พลาดแค่นิดเดียว  ยังมีโอกาสแก้ตัวใหม่”  หล่อนเลือกที่จะไม่บอกความจริงเรื่องที่ถูกไล่ออกจากงาน  “วันนี้พี่นนท์ทำอะไรเหรอคะ  หอมมาถึงข้างบน  มาศชักหิวแล้วสิ” ผู้สูงวัยกว่าเผยยิ้มอบอุ่น  “ไม่บอก  อยากรู้ก็ลงไปด้วยกันสิ” ปิ๊งป่อง.. พลันเสียงกริ่งบ้านดัง  สองพี่น้องรีบลุกขึ้น  มาลีมาศไปชะโงกดูที่หน้าต่างบ้าน  เห็นปอเช่สีแดงคันงามจอดอยู่หน้าประตูรั้ว “ใครมากันคะ  อย่าบอกนะว่าจะจับมาศคลุมถุงชนอีกแล้ว” “เฮ้ย..พี่ไม่รู้เรื่อง”  ชนนท์เองก็หน้าตาตื่น ๆ  เขาอยากรู้เหมือนกันว่าใครอุตส่าห์มาเยี่ยมพวกเขาถึงที่บ้าน   .. TBC จากคุณ : ปฤษณะ - [ 1 ม.ค. 51 21:16:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2007/02/W5113995/W5113995.html ตอนที่ 2 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2007/02/W5117301/W5117301.html ช่วยหากระทู้เก่า ๆ ให้ค่ะ เกือบปีเลยนะคะที่หายไป Happy New Year ค่ะ จากคุณ : ning_nk - [ 1 ม.ค. 51 22:25:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เย้ย เรื่องนี้.... แค่ชื่อก็สยิ้วกิ้วแล้ว ฮ่าๆๆๆ น่ารักดีคับ จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 2 ม.ค. 51 09:59:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาเยียมแน่ะ สารภาพว่า ลืมไปหมดแว้วว จากคุณ : กริชครับผม - [ 2 ม.ค. 51 17:39:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หายไปนานเลยนะคะ พอเห็นก็เลยรีบเข้าอ่านเลย มิผิดหวังที่รอคอย จากคุณ : vannessia (vannessia) - [ 2 ม.ค. 51 18:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หายไปนานมาก นานจนลืมไปแล้ว ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 3 ม.ค. 51 13:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาอ่าน หายไปนานมาก จนพี่ลืมเลยต๋อง ว่าเราเขียนเรื่องนี้ค้างไว้ จากคุณ : beemanufan - [ 6 ม.ค. 51 19:01:29 ]