ใกล้ช่วงสิ้นปีอีกครั้ง ปีที่ผ่านมาค่อนข้างวุ่นวายพอสมควร มีหลายสิ่งหลายอย่างเป็นเรื่องที่ดี
และมีหลายสิ่งหลายอย่างเป็นเรื่องที่แย่  สัดส่วนอาจพอๆกันแต่น่าจะเลือกจดจำในส่วนที่ดีมากกว่า

เรื่องที่เลวร้าย เราชอบบอกว่าเก็บเอาไว้เป็นบทเรียน แต่ผมเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่งเขียนไว้ว่า

มีใครหน้าไหนชอบเรียนบ้าง

ใช่-เด็กที่ขยันเรียนส่งการบ้านมีอัตราส่วนน้อยกว่าเด็กที่ไม่ยอมทำการบ้าน นั่งเรียนก็จดจ่อว่าเมื่อไรจะหมดชั่วโมง
รอเวลาพักและรอเสียงกริ่งปล่อยกลับบ้าน  
ยามที่ครูบอกว่า วันนี้ไม่มีการบ้าน  เชื่อเถอะ-เด็กหลายคนหัวใจพองโตยิ่งกว่ารักครั้งแรก

ไม่มีใครปรารถนาให้ความเจ็บปวดเกิดขึ้นกับชีวิต ขวบปีที่ผ่านมา ผมปลอบคนร้องไห้หลายคน
ผ่านสื่อต่างๆ อีเมล จดหมายและโทรศัพท์  เท่าที่ทราบ บางคนก็ยังเสียน้ำตาและทุกข์ใจ

สิ่งใดเกิดขึ้นแล้วสิ่งนั้นดีเสมอ-เป็นชื่อหนังสือเล่มหนึ่ง ผมเองก็เชื่อเช่นนั้น เพราะว่าอดีตไม่มีการเปลี่ยนแปลงอีก
เพลงเดียวกัน ทำนองเดียวกัน ร้องไว้วันนี้ พอรุ่งขึ้นร้องใหม่อีกหนก็ไม่เหมือนกัน ทั้งๆที่ เนื้อหาและจังหวะไม่เปลี่ยน
ดังนั้นสิ่งที่ผ่านมาแล้วเราน่าจะมองว่ามันดี  ดีแล้วที่เกิดขึ้น  แม้ว่าตอนนั้น เราอาจต้องเครียดตึง เสียน้ำตา ร้องไห้
แต่ตอนนี้ควรเชื่อว่าดีแล้วที่เกิดขึ้น

เป็นเรื่องที่ยากเย็นเพราะมุมมองในอดีตล้วนฝังใจ
คนที่เคยเกลียด...ก็ยังเกลียด
คนที่เคยผิดพลาด...ก็ยังผิดพลาด
คนเรายังไม่ชอบเรียน ยิ่งไม่มีครูบังคับให้เรียนยิ่งเตลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่
เราทุกคนต่างมีบทเรียน มีตำราเรียนที่เขียนทิ้งไว้ แต่ไม่มีใครหยิบมาอ่านอีกครั้ง
แบบฝึกหัดที่เคยทำผิด ข้อสอบที่ไม่ได้คะแนน จะมีนักเรียนกี่รายที่สนใจหาวิธีทำที่ถูกต้องได้คะแนนเต็ม
เด็กแบบนั้นหายาก
ผู้ใหญ่ยิ่งหายากกว่ามากถึงมากที่สุด

ดังนั้น พอถึงวันสิ้นปี จึงมีขนบธรรมเนียมประจำชีวิตของบางคนเป็นการทบทวนเรื่องราวในปีที่ผ่านมา
มีเรื่องราวใดๆผ่านเข้ามาและผ่านออกไปบ้าง มีเรื่องราวที่จำได้ชัดเจนมากน้อยเพียงไร



ก่อนฤดูฝนผมบวชเรียน หลังจากนั้่นในฤดูหนาวผมก็แต่งงาน
ปลายฤดูหนาวต้นฉบับหนังสือไม่ผ่านพิจารณา
ปลายฤดูหนาวต้องรับเคราะห์ในเรื่องราวอันไม่ได้เป็นผู้ก่อ-เรียกง่ายๆ ตามภาษาชาวโลกว่า

“ ซวย ”

เป็นขั้นตอนตามปรกติ แต่มีความพิเศษอยู่หลายสิ่งหลายอย่าง
โดยรวมจัดเป็นปีที่ดีมากอีกปีหนึ่ง
เก็บสะสมไว้เป็นต้นทุน
ประหยัดอดออมเรื่องราวไว้ในบันทึกและบล็อก
ลงทุนโดยการบอกเล่าเรื่องราวต่างๆออกไป

ร่วมกันส่งต่อความรู้สึกดีๆ เรื่องราวดีๆ และ เรื่องราวแย่ๆ คละเคล้ากันไป
รวมมิตร เกาเหลา ไข่เจียวหมูสับ กระเพราหมูปลาหมึก
จับผสมรวมกันมันก็อร่อยๆ เป็นรสชาติของชีิวิต หวาน เค็ม เผ็ด เปรี้ยว
แล้วแต่ชอบชิมลิ้มลอง
อิ่มแล้วให้หยุดกิน อย่าเสียดายของจนแน่นจุกเสียด

และสุดท้าย ณ ปลายทางของเรื่องราวเหล่านั้น
แม้เราทุกคนจะอยู่กันคนละที่ทางห่างกันหลายร้อยพันกิโลเมตร
ก็คล้ายกับว่า

เราได้นั่งกินข้าวและคุยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา  


                                   - - สวัสดีปีใหม่ 2551 --
                                                     
                                      ด้วยรัก จากกาแฟสอง