.... " วิถีตน " ....
อรุณ เบิกฟ้า กลางลมหนาว
กลุ่มเมฆขาว ลอยเด่น กลางเวหา
ระเริงรื่น ล่องลิ่ว หมู่นกกา
สายลมผ่าน พริ้วมา เย็นผิวกาย
ณ ยามนี้ จิตสงบ ไร้ว้าวุ่น
ไอกายอุ่น ใต้เสื้อหนา นิ่งใจหมาย
กลางใจเมือง ป่าคอนกรีต ที่วุ่นวาย
จิตผ่อนคลาย กายผ่อนพัก สติครอง
กลางพายุ อารมณ์ ที่ว้าวุ่น
ชุลมุน ด้วยกิเลศ ห่มจิตหมอง
สยบจิต กรองอารมณ์ ผ่อนครรลอง
สงบปอง แม้แสนยาก ค่อยผ่อนปราณ
เกิดอยู่ดับ เกิดอยู่ดับ เกิดรุ่มร้อน
กระแสหยาบ ยากโอนอ่อน ละมุนสาน
ทีละน้อย ทีละน้อย ค่อยเคลื่อนคลาน
นานแสนนาน ค่อยลดละ .. ละ ว่าง วาง
กิเลศคน กิเลศตน ขวากขวางหนา
พอกพูนกล้า ตามติดตน สะสมสร้าง
กิเลศเขา เราเพ่งเห็น ชัดเจนทาง
กิเลศเรา หรือเจือจาง เพียงธุลี
เพียงชั่วยาม เห็นตัวคน ตนครั้งหนึ่ง
ยากจะพึง หวังนิรันดร์ เลิศสดศรี
ด้วยจิตยัง หลงกิเลศ ยึดติดมี
คลื่นสุขทุกข์ ทวีเคล้า .. วิถีตน
...... + เสียงรำพึง + ......
4 มกราคม 2551 06:43 น.
จากคุณ :
sarasiri 
- [
4 ม.ค. 51 08:58:23
]
.... " วิถีตน " ....
