ความคิดเห็นที่ 1 4. ปริศนาในเปลวไฟ (ครี่งแรก) เวณิชรีบส่ายหน้าดิกๆ “ที่ปราสาทตะวันตกไม่มีเรื่องใดขอรับ เนียมทำหน้าที่ผู้ดูแลปราสาทได้อย่างเยี่ยมยอด ที่สำคัญคือไม่มีใครกล้าหือกับนางสักคน...” วิษณุวัติหัวเราะเบาๆ “กลับไปคราวหน้าคงต้องเพิ่มถุงทองให้แก่นางเสียแล้ว” จารชนแห่งแดนตะวันตกทำท่าคิดทบทวนบางสิ่งอยู่ในใจ จนคล้ายความคิดนั้นตกผลึกแล้ว เวณิชจึงค่อยกล่าว “ที่ข้ามาเพราะมีสองเรื่องขอรับ...เรื่องแรก แม้ทางสภาบาดาลจะดูเหมือนให้การร่วมมือกับเราดี แต่ข้ากลับรู้ว่า แท้จริง ข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลไม่ค่อยชอบใจนักที่สภาโกมุทมีมติให้เชิญเทพทิศอื่นไปร่วมพิธียกคทาในครั้งนี้” “เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว” จ้าวเทพกล่าว “แล้วนายท่านทราบเรื่องที่ท่านหัสรังสี จ้าวแดนตะวันออกตอบสาส์นเชิญว่าจะไปร่วมงานในแดนใต้ แต่กลับบอกปัดไม่มาร่วมในงานศิลาลัย นี่มิเท่ากับเป็นการตบหน้าเราหรือขอรับ?” เวณิชถอนหายใจ “ท่านหัสรังสียังคงเข้าใจผิด และคอยหาเรื่องตะวันตกอยู่ตลอดเวลา หากเด็กทั้งสองเผชิญหน้ากันที่มายาเล พวกเขายังหนุ่มทั้งคู่ ข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นนะขอรับ” เสียงของนายพ่อค้าขาดหายเนื่องจากจอมเทพรัตติกาลส่งสัญญาณมือให้อีกฝ่ายหยุดพูด “ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร เวณิช...แต่นี่เป็นเรื่องที่ข้าตัดสินใจแล้ว” เขาหยุดนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “แล้วเรื่องที่สองเล่า?” เมื่อเจ้านายเอ่ยถาม ชายคนแคระจำต้องหยุดประโยคที่อยากพูดไว้ก่อน จากนั้นท่าทีร่าเริงของเวณิชเปลี่ยนไปในทันใด เขาร่ายเวทเบิกอุโมงค์ภูตอย่างระแวดระวังกว่าทุกทีจากนั้นจึงบังเกิดเงาร่างประหลาดสีดำคล้ายเงาของมนุษย์หากทว่ากลับดูแปลกประหลาดด้วยสัดส่วนที่ผิดเพี้ยน เงานั้นมีจำนวนสองตนผุดออกมาจากมิติประหลาดสีดำ ทั้งคู่แบกของอย่างหนึ่งมาวางบนโต๊ะ “ขอบใจ...” เวณิชกล่าวสั้นๆ ก่อนที่ร่างของผู้คุมดำจะหายลับไปในความมืด เหลือทิ้งไว้แต่เพียงหีบไม้ประหลาดใบหนึ่ง ที่ว่าประหลาดนั้นเพราะเวณิชจัดการ ‘ล่าม’ หีบด้วยโซ่เหล็กเส้นโตพันรอบไปมาราวกับมันเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ มิหนำซ้ำยังติดยันต์ไว้บนฝาเปิดและรอบหีบด้วยหมึกสีเลือดข้น และลงผนึกตราชั้นสูงสุด... แต่ถึงกระนั้น...ตัวหรืออะไรก็ตามที่ถูกกักขังไว้ภายในก็ยังดิ้นรนที่จะเป็นอิสระ...ด้วยกำลังมหาศาล มันพยายามกระแทกทุกด้านของที่กุมขัง ได้ยินเสียงกรีดร้องคลั่งแค้นดังมาจากภายใน จารชนตะวันตกเอื้อมมือไปที่สลักเปิดคล้ายตรวจสอบความเรียบร้อยก่อนจะส่งให้แก่จอมเทพด้วยมือที่สั่นเทา... “เหล่า ‘นายด่านประตูดำ’ ดักจับได้ขณะที่มันกำลังจะหนีออกนอกอาณาจักรขอรับ” แม้จะพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปรกติ แต่กระนั้นก็ยังไม่สามารถปกปิดความหวาดหวั่นได้ หากจอมเทพเพียงแค่สะบัดมือเล็กน้อย โซ่ที่พันธนาการอยู่พลันขาดสะบั้น สลักและฝาด้านบนจึงถูกดันผึงออกมาโดยแรง จากคุณ : run saya - [ 6 ม.ค. 51 01:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อะไรก็ตามที่ถูกกักขังอยู่ภายในพุ่งพรวดออกมาโดยพลัน และมุ่งตรงไปยังช่องเปิดของหน้าต่างทันที “นายท่าน! มันกำลังจะ...” เวณิชร้องเสียงหลง เพราะกว่าที่เขาและเหล่านายทวารแห่งประตูทมิฬจะต้อนจับเจ้านั่นได้ เป็นเรื่องที่ค่อนข้างหนักหนาสาหัสเลยทีเดียว หากทันใดนั้นร่างปริศนาที่คิดว่าตนจะกระโดดหนีออกไปได้อย่างสบายกลับปะทะเข้ากับม่านวงตราที่แข็งแกร่งจนตนเองตกแอ้กลงมากองกับพื้น หลังจากนั้นบาทของใครคนหนึ่งก็ประทับลงมาจนมันไม่สามารถดิ้นหลุดออกไปได้ “ไอ้ตัวนี้แม้จะยังเป็นแค่ ‘ตัวอ่อน’ อยู่ แต่มันฤทธิ์มากอยู่นะขอรับ นายท่าน” เวณิชรีบพูด ขณะที่ตนใช้แรงกดที่เท้าเพื่อให้มันอยู่นิ่ง “หลังจากต้องขังอยู่ในยันต์ของเจ้า และถูกคุมตัวมาโดยนายด่านประตูดำ ข้าคิดว่ามันคงหมดแรงไม่น้อย...ปล่อยมันซะเวณิช เจ้านี่ชอบรังแกเด็กเสียจริง” วิษณุวัติกล่าวโดยมิได้ขยับจากอาการกิริยานั่งตามสบายแม้แต่น้อย ในทีแรกเวณิชทำท่าฮึดฮัดไม่ยอมทำตามคำสั่งเช่นเคย หากเมื่อเผชิญกับนัยน์ตาดุๆ และเยือกเย็นของจ้าวครองอาณาจักร เขาจึงค่อยๆ ถอนกำลังออกมา หากยังคงใช้เท้าตนเหยียบมันไว้อย่างระวัง เมื่อนั้นวิษณุวัติจึงค่อยเห็นมันถนัดตา ‘ตัวอ่อน’ ที่เวณิชและบรรดานายด่านดักจับมาด้วยความยากเข็ญ ครั้นเมื่ออย่างผาดๆ มันดูคล้ายกับขดเปลือกหอยดึกดำบรรพ์ เปลือกหุ้มแข็งสีดำราวกับซากสัตว์ที่กลายสภาพเป็นหินโบราณไร้พิษสง หากเมื่อพิศดูดีให้ดีๆ แล้วกลับพบว่ามีการเคลื่อนไหวใต้ผิวหนาของมัน เป็นหนวดและขานับสิบนับร้อยที่ซ่อนอยู่ภายในวงขดนั้น “ตัวสตกะ..” เวณิชกล่าว โดยที่สายตาไม่ละไปจากร่างประหลาด “โชคดีที่เราจับได้ก่อนที่มันจะลอกแบบได้สมบูรณ์และหนีลงทะเลไป...เจ้าตัวนี้ มีอายุแค่เพียงสามวันเท่านั้นก็ฆ่าวัวของชาวบ้านแถบชายแดนตายไปหลายตัวแล้ว” สิ่งมีชีวิตใดกันที่แรกเกิดก็รู้จักการล่ากินแล้ว? “หรืออีกนัยหนึ่งมันคือดัชนีวัดความแกร่งของภูตมาร”  จ้าวแห่งเทพพูดเรียบๆ เสลุกขึ้นยืน เอามือไพล่หลัง ขณะที่เขามองไปยัง ‘ตัวหัวแข็ง’ ที่แบนบี้อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเวณิช “แต่ข้าไม่เคยเห็นมานานแล้ว นับตั้งแต่...” เสียงของวิษณุวัติขาดหาย ชั่วครู่หนึ่งดวงตาที่เย็นเยียบของจ้าวแห่งรัตติกาลกลับสะท้อนแสงสั่นไหวดุจระลอกคลื่นสะท้อนแสงจันทรา “นายท่านจะจัดการกับเจ้านี่อย่างไรขอรับ?” เมื่อได้ยินเสียงของจารชนแดนตะวันตกเอ่ยถาม ทำให้อีกฝ่ายได้สติ เขากลับมาเป็นจ้าวแดนศิลาลัยอีกครั้ง “ยันต์ที่เจ้าลงไว้ คงทำให้มันอ่อนล้าไม่น้อย แต่ถ้าปล่อยทิ้งไว้ไม่นาน มันจะกัดกินความหวาดกลัวและได้กำลังเพิ่มขึ้นมา และคงไม่ดีแน่หากพวกเต่าห้าหัวในวิหารรู้เข้า” วิษณุวัติหัวเราะหึในลำคอ ในทำนองเยาะเล็กน้อย “คงพากันนอนฝันร้ายจนวิหารสะเทือน โดยที่เจ้าตัวเล็กนี่ไม่ต้องทำอะไรด้วยซ้ำ” โดยไม่ต้องรอให้เจ้านายสั่ง ชายแคระใช้มือข้างหนึ่งชักอาวุธที่ซ่อนไว้ทางด้านหลัง “ถ้าเช่นนั้น ข้าน้อยจะ...” จากคุณ : run saya - [ 6 ม.ค. 51 01:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หากทว่าเสียงของเทพาธิบดีกลับปรามไว้ “เก็บชีวิตมันไว้ก่อน...สหายเรา ข้าคิดว่าอาจจะใช้ประโยชน์จากมันได้” เวณิชทำหน้างง “ประโยชน์อันใดขอรับ? ตัวสตกะเปรียบเสมือนสุนัขรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของศัตรู...เผ่าพันธุ์ของมันเกิด และตาย ก็เพื่อจอมมารเท่านั้น และเมื่อพวกมันโตเต็มที่ เกรงว่าแม้แต่เทพมังกรยังมิใช่คู่มันของมัน” หากวิษณุวัติกลับยิ้มเล็กน้อย สั่งเรียบๆ “ปล่อยมันไว้กับข้า เวณิช...ไม่ต้องห่วง ข้ามีวิธีจัดการ” ผู้ใต้บังคับบัญชาทำท่าจะเถียง แต่สุดท้ายจำต้องงับปากของตนไว้ บ่นอุบอิบ “ข้าน้อย เตือนนายท่านแล้วนะขอรับ...เจ้านี่น่ะ...มันร้าย โดยเฉพาะถ้ามันหาคู่ได้ จงอย่าให้รูปร่างภายนอกของมันหลอกตาเอา” หากเป็นผู้อื่นกล่าวประโยคนี้กับวิษณุวัติ อาจทำให้คนพูดโดนดี หรือ ตอกกลับไปแรงๆ แม้ดูผิวเผินเวณิชจะมีสถานะต่ำชั้นกว่าจ้าวแดนตะวันตกอยู่มากโข หากแปลกนักที่จอมคนผู้นี้กลับผงกศีรษะรับคำเตือนจากอีกฝ่ายอย่างดุษณี หลังจากนั้นเวณิชก็ไม่ประมาท เขาค่อยๆ ถอนเท้าออก ใช้สองนิ้วคีบตัวอฆาตขึ้นมาจากพื้นในลักษณะของคนเดียดฉันท์สุดๆ แม้มันจะตะกายดิ้นรนด้วยหนวดยาวๆ ของมันแต่สุดท้าย ก็โดนนายพ่อค้าจับยัดลงหีบเวทเช่นเดิม เวณิชปิดฝาไม้อย่างระมัดระวัง ก่อนจะเอ่ยถาม “จากเหตุการณ์เมื่อครู่บนลานพลุไฟ นายท่านจะไม่สั่งการใดๆ หรือขอรับ? หากว่านายท่านสั่ง ข้า...” “ก็แค่เด็กๆ ทะเลาะกัน” วิษณุวัติกล่าวแทรกก่อนที่เวณิชจะจบประโยค “อีกอย่างหนึ่ง...” ร่างสูงกว่าหันไปทางระเบียงกว้าง ดวงตาคมเข้มวิบวับคล้ายรู้ทันความคิดอีกฝ่าย “จะให้ข้าคิดหรือว่า อดีตมือปราบจากเขาวธกาอย่างเจ้าอยากเปลี่ยนอาชีพเป็นครูสอนมารยาท!” ****** “รามิต!” เมื่อได้ยินเสียงคนเรียกชื่อ เด็กหนุ่มจึงหยุดฝีเท้าตนเอาไว้ตรงกึ่งกลางระเบียงพอดิบพอดี จึงเห็นบุษบรรณวิ่งลงบันไดตามมาด้านหลัง เขาจึงเดินย้อนกลับไปทางเดิมสองสามก้าว “มีอะไรหรือ? บุษบรรณ?” บุษบรรณหยุดหอบหายใจตรงบันไดขั้นสุดท้าย ก่อนจะเดินก้าวเข้ามาหาฝ่ายตรงข้าม “ยังจะมาย้อนถามข้าอีกหรือ? ทำไมเจ้าไม่อยู่สั่งสอนไอ้ปากบอนนั่นเล่า?” เสียงระเบิดของพลุไฟยังคงจุดต่อเนื่อง และเรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบลานแสดงได้ทุกครา รามิตหันไปดูก่อนจะตอบไม่ตรงคำถาม “ทุกคนก็สนุกดีแล้วไม่ใช่หรือ?” “โธ่เอ๋ยรามิต...” บุษบรรณทิ้งแขนทั้งสองข้างลงข้างลำตัวอย่างไม่พอใจ “จะเอาอะไรนักหนากับคำพูดของคนปากเหม็นเช่นนั้น” จากคุณ : run saya - [ 6 ม.ค. 51 01:23:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พอบุษบรรณพูดจบ เด็กหนุ่มเสหัวเราะ “นี่เจ้าคิดว่า...ไม่ใช่หรอก...ความจริงข้าเองไม่ได้ตั้งใจมาดูดอกไม้ไฟ แต่เห็นท่านวาฬากับเจ้าอยู่ด้วย ก็เลยคิดว่าจะแวะสักพัก” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก มองไปทางลานกว้าง “พลุที่มาแสดงในครั้งนี้มาจากแดนตะวันตก...ข้าเองตอนอยู่ในปราสาทจันทรคราสเองก็ได้ดูหลายครั้ง เพราะนายท่านชอบจัดงานฉลอง” รามิตหันกลับมา แสดงสีหน้าปรกติราวกับไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้น “เพียงแต่วันนี้ข้ายังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการอีกเยอะ” พูดจบเขาจึงเริ่มก้าวเดินช้าๆ “นายท่านเพิ่งสั่งให้ข้าต้องเดินทางพรุ่งนี้ ข้าเลยต้องกลับไปจัดการงานที่ค้างอยู่ ข้าวของก็ยังไม่ได้จัด..นกก็ยังไม่ได้เตรียม...เออ...จริงสิ บุษบรรณ เจ้าทำให้เวหากลับไปเป็นพญาแร้งได้หรือไม่?” บุษบรรณขมวดคิ้ว “อะไร? ไม่ชอบหรือ?” น้ำเสียงบ่งบอกความไม่สบอารมณ์อย่างไม่ปิดบัง ****** ตีท้ายบท : ขออนุญาตตัดตอนนะคะ - อ่านบทคุณป๋าให้สะใจ...ก่อนที่บทแกจะหายต๋อม...(ล้อเล่นจ้า) ครึ่งหลังจะติดตามในไม่ช้านะคะ ตอนแรกๆ เรื่องอาจอืดเนือยไปหน่อย ต้องขออภัยท่านนักอ่านความเร็วสูงทั้งหลาย จากคุณ : run saya - [ 6 ม.ค. 51 01:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาสวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้มีความสุข คำว่าตัดไฟแต่ต้นลมคุณป๋าแก่คงไม่รู้จักหรือเคยได้ยิน คุณป๋ากำลังทำตัวแบบเด็กเล่นไม้ขีด พอไฟไหม้ลามไป ทั้งป่าก็คงไม่พ้นรามิตต้องมาดับไฟ เป็นพระเอกเรื่องนี้ คำว่าสบายๆไม่มีเลยจริงๆ รามิตเริ่มจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เรื่องอกหักรักคุดพ่อแง่:-)อนจะไม่มีบ้างหรือครับ นาง เอกโหดตลอด หรือว่าจะไม่ใช้นางเอก หรือว่านางเอกตัวจริง จะอยู่แดนบาดาล55555 จะติดตามต่อๆไปครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง - [ 6 ม.ค. 51 09:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ครั้นเมื่ออย่างผาดๆ >> น่าจะมีคำว่า "มอง" ตกไปนะคะ ตัวอะไรเนี่ย ท่าทางจะร้ายกาจน่าดู ต้องดูรอร่างจริงซะแล้ว แล้วเวหาจะได้กลับเป็นพญาแร้งไหมนะ ? แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 51 11:25:01 จากคุณ : Caje - [ 6 ม.ค. 51 11:24:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สัตว์ประหลาดในเรื่องนี้ชอบมีรูปกายที่ดูดีเพื่อบดบังความน่ากลัวเนอะ แซวคนเขียนนะจ๊ะ จากคุณ : ไม่รู้ไม่ชี้ไม่ดีไม่สน - [ 6 ม.ค. 51 12:12:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โธ่ ป๋าจะหมดบทแล้วหรือนี่ งั้นเดี๋ยวพอตะลุยมายาเลเอายาวๆ นะคะ จากคุณ : scottie - [ 6 ม.ค. 51 17:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พี่รันอะทำเอาใจหายหมดที่บอกว่าอ่านบทป๋าให้สะใจก่อนที่จะหายต๋อม ตกใจนะเนี่ย(จริงๆนะ - -) รามิตก็แปลกเวหาอุตสามีร่างสวยๆกลับอยากให้เป็นพญาแร้งแบบเดิม เรื่องนี้มีแต่ตัวละครนิสัยแปลกๆว่าไหม?อิอิ จากคุณ : kailia - [ 6 ม.ค. 51 21:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เด๋วนี้ เวปพันทิพเป็นไรไป โพสต์ยากเย็นมาก พยายามมาหลายครั้ง  จนเริ่มเบื่อละ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 8 ม.ค. 51 23:16:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พึ่งตามมา จากคุณ : พ่อกล้วยปิ้ง - [ 9 ม.ค. 51 03:31:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กึ๋ย...มีทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่ผสมกัน คุณชัดเจนน้องนาง : มาทีทำคนเขียนหงายหลัง เอาไว้ตอบยาวๆ ในตอนต่อไปนะคะ คุณเคจ : ขอบคุณค่า...เป็นยาดีตรวจทานอีกคนละ คุณไม่รู้ฯ : อ๊ะ...เกือบโดน...เริ่มจับธีมได้แล้วสินะคะ คุณ Scottie : จ๋า จ่ะ... คุณเคย์ : นิสัยมันแปลก ตามคนเขียนน่ะ เหอ...เหอ...(แต่คนอ่านน่ารัก หยอดซะ) คุณตานุ่นฯ : สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะ...ไม่แปลกหรอก เพราะเราเองก็ post error ประจำ คุณพ่อกล้วยปิ้ง : เอ่อ...ไม่เคยเจอกันใช่ไหมคะ ไม่อย่างนั้นชื่อสมาชิกที่เตะใจขนาดนี้ น่าจะจำได้ ขอบคุณมากค่า ที่อุตส่าห์ตามาอ่าน แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่า จากคุณ : run (run saya) - [ 9 ม.ค. 51 17:55:01 ]