ทางแยก
...พอเถอะค่ะ...หยุดทำอะไรๆ เพื่อฟ้าเสียที...มันก็เพียงทำให้ฟ้ารู้สึกผิดต่อเขา และละอายใจต่อภูมากขึ้นเท่านั้น...
สิ้นเสียงเอ่ยของหญิงสาว...ดูเหมือนบรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่ภูผาและปลายฟ้านั่งอยู่ในขณะนี้เปลี่ยนไปจากเมื่อสักครู่ก่อนหน้านี้อย่างน่าใจหาย...
...สิ่งรอบกายดูเหมือนจะหยุดนิ่ง...ร่างกายเบาโหวงล่องลอยไร้ทิศทาง...หูทั้งสองข้างรับได้แต่เสียงอื้ออึง...สายตาเลื่อนลอยไม่อาจจับจ้องสิ่งใด...
ภูผาก้มหน้าลงกับโต๊ะอย่างยอมรับความจริง
...ไม่ว่าจะใช้เวลานานเท่าใด...แม้ว่าจะทำสิ่งใดๆ ให้ไป...ถึงจะทุ่มเทสักเพียงใด...
สิ่งเหล่านั้นก็ไม่อาจแทรกซึมผ่านกำแพงอันแข็งแกร่งที่ปิดกั้นจิตใจของปลายฟ้า...หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าของภูผาในขณะนี้ได้
...ตั้งแต่...ชายผู้นั้นจากปลายฟ้าและภูผาไปอย่างไม่มีวันกลับ...
ตะวัน...เพื่อนที่แสนดีของภูผา...และชายคนรักของปลายฟ้า
ความสัมพันธ์ของคนทั้งสามเริ่มต้นด้วยความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน...แต่...เมื่อวันเวลาผ่านไปความสดใสและร่าเริงของปลายฟ้าทำให้ชายหนุ่มทั้งสองตกหลุมรักเธออย่างไม่รู้ตัว
เฮ้ย...ภู...เรา...ชอบฟ้าว่ะ...นายช่วยเราหน่อยสิ
หากแต่เป็นตะวันที่เอ่ยความในใจออกมาก่อน...คำพูดอันไม่คาดคิดที่ออกจากปากของตะวันสร้างความตกใจให้แก่ภูผา และคำพูดนั้นเองที่ทำให้ภูผาต้องถอยฉากออกมาอย่างจำยอม
...หลังจากนั้น...ความสัมพันธ์ของคนทั้งสามก็เปลี่ยนแปลงไป...จากเพื่อนรักสามคนกลับกลายเป็นคู่รักหนึ่งคู่และเพื่อนรักอีกหนึ่งคน...
...ภูผาซึ่งรักปลายฟ้าและตะวันมากทำใจยอมรับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นได้...ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะลงเอยด้วยดี...หากไม่เพียงว่า...ในวันหนึ่งอุบัติเหตุอันไม่คาดคิดที่ผ่านมาจะคร่าชีวิตของตะวันไป...
...และเป็นภูผา...ซึ่งคอยปลอบใจเฝ้าดูแลปลายฟ้าอยู่ไม่ห่าง...วันแล้ววันเล่า...
จิตใจของปลายฟ้าดูเหมือนจะดีขึ้นตามลำดับ...หากแต่ความรู้สึกผิดยังคงก่อตัวอยู่ในจิตใจของเธอไม่จางหายไปเลยแม้แต่น้อย
ภูผาเองก็เช่นกัน...ความใกล้ชิดทำให้เขาเกิดความหวังขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
...หากแต่ในเวลานี้...คำพูดอันหนักแน่นชัดเจนของปลายฟ้าทำให้ภูผาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว...
หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าของภูผา...ผู้ซึ่งไม่ว่าภูผาจะพยายามร่นระยะทางเพื่อให้ได้เข้าใกล้สักเพียงใด แต่ระยะห่างก็ยังคงเท่าเดิม...ปลายฟ้าก็ยังคงเป็นปลายฟ้าไม่เปลี่ยนแปลง
หากเป็นคนที่ยังมีชีวิต...เขาอาจจะยังคงอดทนต่อสู้เพื่อคนที่รักได้
แต่ตะวัน...ผู้ซึ่งบัดนี้เหลือเพียงความทรงจำเท่านั้น...ความทรงจำจากความรู้สึกผิดมักจะสูงส่งและสวยงามเกินกว่าความเป็นจริงมาก...มากจนภูผาไม่อาจที่จะต่อกรได้อีกต่อไป
ฟ้ารู้นะคะ...รู้เรื่องทั้งหมด...เกี่ยวกับทั้งตะวัน...และภู...ฟ้ารู้ว่าภูทำทุกอย่างให้ฟ้าด้วยความรักและปรารถนาดีอย่างจริงใจ...แต่ระหว่างเรามันไม่มีทางเป็นอื่นได้มากกว่านี้อีกแล้ว...
ภูผาเบือนหน้าแสร้งมองบรรยากาศรอบด้านเพื่อปกปิดความอ่อนแอที่เกิดขึ้นในจิตใจ
ตั้งแต่วันนั้น...วันที่ตะวันจากไปอย่างไม่มีวันกลับ...สำหรับปลายฟ้าแล้ว นั่นอาจจะหมายถึงค่ำคืนซึ่งจะไม่มีแสงสว่างจากดวงตะวันส่องลงมาให้เกิดกลางวันอีกต่อไป
...ปลายฟ้าหยุดเวลาของตัวเองไว้เพียงแค่นั้น...เธอ...ผู้มีชีวิตอยู่ในห้วงเวลาของอดีต...
...และตั้งแต่วันนั้นเช่นกัน...ภูผาก็เป็นได้เพียงผู้ที่เดินตามรอยอดีตของคนทั้งสองเท่านั้น...ผู้ที่เสาะหาทางแยกจากความทรงจำในอดีตของปลายฟ้าและตะวัน...
...............
ภู...ภูคะ....ภู
เสียงหญิงสาวตรงหน้าดังขึ้นดึงภูผาออกจากภวังค์
น้ำเรียกนานแล้ว...ภูเป็นอะไรรึเปล่าคะ
เสียงของสายน้ำเอ่ยถามหลังจากสังเกตเห็นความผิดปกติของภูผา ชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร
เอ่อ...เปล่าจ๊ะ...ผมคิดอะไรนิดหน่อย...เมื่อกี้น้ำว่าอะไรนะจ๊ะ
ภูผาเอ่ยขึ้น...ดวงตาและสีหน้ายังคงเรียบเฉย
ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...เรากินกันต่อเถอะ
สายน้ำตอบเสียงแผ่วเบาก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อด้วยบรรยากาศอันเงียบเชียบ
...สายน้ำมองเห็นความทุกข์เจืออยู่ในแววตาของภูผาจากที่มองลึกเข้าไปในดวงตาเพียงแวบหนึ่งเมื่อสักครู่...
ความรู้สึกบางอย่างกรีดลึกอยู่ในจิตใจของหญิงสาว...ความรู้สึกที่คุ้นเคยมาตลอดระยะเวลานานตั้งแต่สายน้ำคบกับภูผาในฐานะที่หญิงสาวเองก็ไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าคืออะไร
...นานมากจนบ่อยครั้งครั้งที่สายน้ำคิดว่าเธอน่าจะเคยชินและยอมรับมันได้แล้ว...หากแต่...มันไม่เคยเป็นอย่างนั้นได้เลยสักครั้ง...
...หญิงสาวก้มหน้าและยิ้มจางๆ อย่างเงียบเชียบ...
...จนถึงวันนี้...ภูผาก็ยังไม่เคยลืมเธอคนนั้น...เธอผู้เป็นรักครั้งแรกของเขา...
สายน้ำรู้เรื่องราวต่างๆ ของภูผาดี...ในครั้งนั้นเธอได้แต่เฝ้ามองความสัมพันธ์และความร่าเริงของคนทั้งสามอยู่ห่างๆ...ความประทับใจในใครบางคนถูกเก็บไว้ในจิตใจของสายน้ำนับแต่นั้นเป็นต้นมา
สายน้ำเห็นทั้งความปวดร้าวและความมั่นคงในจิตใจของภูผามาตลอดระยะเวลานานแสนนาน...เธอเฝ้าหวังในสิ่งเดียวกันจากภูผาในสิ่งที่เขาได้กระทำให้กับเธอคนนั้น
...หากแต่สิ่งนั้นที่สายน้ำหวัง มันดูช่างยากเย็นและลางเลือนเหลือเกิน...ก็ในเมื่อจิตใจของภูผามีเพียงเธอคนนั้น...
...สายตาห่วงใยซึ่งเจือด้วยความปวดร้าวของสายน้ำเฝ้าจับจ้องภูผาอยู่ห่างๆ เสมอมาไม่เคยเปลี่ยนแปลง...
จวบจนวันนั้นมาถึง...วันที่ภูผาเดินอย่างเลื่อนลอยออกมาจากร้านอาหาร...ดวงตาแดงและขอบตาซึ่งคลอด้วยน้ำตา
และเป็น...มือเล็กๆ ของสายน้ำที่เข้าไปโอบอุ้มหัวใจของภูผาในวันนั้น...จนเกิดความสัมพันธ์ในวันนี้
สักวันภูผาจะลืมเลือนเรื่องราวในอดีต...ความคิดในจิตใจของสายน้ำ
...แต่จนถึงวันนี้...ภูผาก็ยังไม่อาจลืมเลือนความสวยงามในอดีตของเธอคนนั้นได้...
ถึงแม้ว่าสายน้ำจะเข้าใจและยอมรับในเรื่องราวของภูผาเป็นอย่างดี...แต่สิ่งต่างๆ เหล่านั้นค่อยๆ ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธอให้บอบช้ำมากขึ้นทีละน้อยอย่างที่เธอไม่รู้ตัว
จากคุณ :
KTHc 
- [
6 ม.ค. 51 22:55:04
]
ทางแยก
