ความคิดเห็นที่ 1 ......๒....... ทันทีที่อาทรเปิดประตูบ้านพักเขาได้กลิ่นอาหารหอมฉุยลอยมาแตะจมูก "วันนี้ต้องมีไข่ลูกเขยแน่นอน" เขาเดาจากกลิ่นของอาหาร "ค่ะ และเป็นลูกเขยที่ดื้อมากด้วย" เสียงอ่อนหวานดังออกมาจากในครัว ก่อนที่อาทรจะเห็นหญิงสาวร่างเล็กประคองถาดอาหารซึ่งมีกับข้าวสามอย่าง และโถข้าวสวยที่มีควันกรุ่นมาวางบนโต๊ะอาหาร "จะอาบน้ำก่อนไหมคะ" เธอถาม "ดีเลย รอผมประเดี่ยวนะ" เขาบอกพร้อมกับจูบเธอเบาๆที่หน้าผากก่อนจะ ขอตัวไปอาบน้ำ อาทรรู้สึกถึงความเย็นของน้ำที่รดลงมาบนร่างกายแม้ว่าที่บ้านจะมีเครื่องทำ น้ำอุ่นและเขาสามารถเลือกอาบน้ำจากฝักบัวได้แต่เขากลับไม่รู้สึกคุ้นเคยและ ชินกับการใช้ขันตักน้ำจากอ่างหรือโอ่งมารดตัวเหมือนกับสมัยที่เขายังเป็น วิศกรเด็กๆที่ไปอยู่ตามจุดก่อสร้างในสถานที่ต่างๆร่วมกับพวกคนงานก่อสร้าง ทั้งหลาย ความเย็นจากสายน้ำช่วยบรรเทาความหงุดหงิดของเขาให้ลดลงและ เสียงร้องคลอเบาๆของภรรยาไปกับเสียงเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงเก่าๆ ทำให้อาทรถึงกับยิ้ม เขาซื้อเครื่องเล่นเพลงให้เธอใหม่เมื่อหลายเกือนก่อน แต่เธอแตะต้องมันน้อยครั้งเหลือเกินและยังคงฟังเพลงจากเครื่องเล่นแผ่น เสียงที่ดูจะมีเสียงแหลมอู้อี้ดังปนกับเนื้อเพลงเป็นระยะโดยให้เหตุผลว่า "มีเสน่ห์" กว่าเครื่องเล่นเพลงใหม่ๆพวกนั้น ...โปรดอย่าถาม...ว่าฉันจะรัก....เธอนานเท่าใด.... ....ฉันตอบไม่ได้....ว่าฉันจะรัก...ชั่วกาลนิรันด์... เสียงเพลงที่คุ้นชินพร้อมกับเสียงแหลมๆที่แทรกขึ้นมาเป็นระยะทำให้ อาทรต้องเดินอมยิ้มมาที่โต๊ะอาหาร "แต่ผมตอบได้ "  จู่ๆ อาทรก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย "คะ" "ว่าผมจะรัก ชั่วกาลนิรันด์... " เขาร้องเป็นเพลงต่อจนหญิงสาวหัวเราะ "คุณนี่ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ" เธอพูดพร้อมกับตีที่ต้นแขนเขาเบาๆ อาทรมอง สายพิณ ภรรยาของเขาด้วยสายตาที่ถ่ายทอดความห่วงใย เขารู้จัก เธอเมื่อไปคุมงานก่อสร้างที่อำเภอชัยบาดาล สายพิณเป็นแม่ค้าข้างแกงสาว สวยเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มเกือบทั้งอำเภอ เมื่อวิศวกรหนุ่มต่างถิ่น กลายมาเป็นลูกค้าขาประจำของร้านเธอทั้งสามมื้อ และด้วยความสุภาพของ เขาทำให้หญิงสาวประทับใจอยู่ไม่น้อย แต่ความรักของเขาก็ใช่ว่าจะราบรื่น เมื่อพ่อแม่ฝ่ายหญิงรู้ว่าอาทรเริ่มมาติดพันลูกสาวของพวกเขาก็แสดงความ รังเกียจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งในขณะนั้นมันก็น่าอยู่หรอกเพราะเขา เป็นเพียงวิศวกรจนๆและใช้เวลาที่เหลือจากงานหมดไปกับวงสุรา.. ในวันที่โครงการที่ชัยบาดาลสิ้นสุด เขาให้สัญญากับเธอว่า เขาจะเลิกเหล้า โดยเด็ดขาดและจะขอดูแลเธอตลอดชีวิต...หากเธอตกลง... คืนนั้น เขาและสายพิณตัดสินใจหนีไปด้วยกันพร้อมกับรถขนเครื่องมือของ โครงการ ในระหว่างที่รอ อาทรพยายามหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อที่เขาจะได้สาบาน รัก..ว่าเขาจะดูและเธอให้มีความสุขทั้งชีวิตแต่สำนักงานชั่วคราวแห่งนั้นแทบ จะไม่เหลืออะไรแล้วมีเพียงพระฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระ เจ้าอยู่หัวและพระบรมราชินีนาถเท่านั้น ทั้งคู่ได้สาบานว่าจะรักและซื่อสัตย์ ต่อกันและกันเบื้องหน้าพระฉายาลักษณ์ของทั้งสองพระองค์นั้น "คุณว่า พ่อคุณจะหายโกรธผมหรือยัง" อาทรถามเธอหลังจากทาน อาหารเสร็จ "เรื่องมันนานจนป่านนี้แล้ว พ่อคงไม่โกรธแล้วล่ะค่ะ" สายพิณตอบ "แต่พ่อคงต้องเก๊กท่าไว้บ้าง ก็คุณพาลูกสาวคนเดียวหนีมานี่คะ" "ก็พ่อคุณไม่ยอมยกให้ดีๆนี่นา" อาทรเดินไปสวมกอดภรรยาไว้จากด้านหลัง เขารู้ว่าด้วยการกระทำในครั้งนั้นสามารถที่จะดับอนาคตของข้าราชการชั้น ผู้น้อยของเขาได้ทันทีหากแต่ผู้เป็นพ่อแม่ของฝ่ายหญิงไม่ต้องการให้ลูก สาวของตนลำบากเมื่อได้ตัดสินใจแล้วจึงไม่ได้ทำให้เป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ยังคงมีอาการเข้าหน้ากันไม่ติดอยู่บ้างเมื่อเจอกัน "คุณมีความสุขหรือเปล่าที่อยู่กับผม" "ค่ะ" เธอตอบ ก่อนที่จานใบหนึ่งจะร่วงหลุดจากมือลงไปที่พื้น และร่างเล็ก นั้นคงทรุดลงไปกองกับพื้นแล้วหากอาทรไม่ประคองไว้ก่อน "สายพิณ " "สายพิณ" เขาร้องเรียกชื่อภรรยาด้วยความตกใจ * แก้ไขคำผิด แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 51 17:38:15 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ม.ค. 51 10:20:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ..........๓........ "ทำไมทำแบบนี้" อาทรถามหลังจากที่ภรรยาฟื้นขึ้นมาที่ห้องผู้ป่วยในโรง พยาบาล "พิณไม่เป็นไรค่ะ" เธอตอบเสียงเบา "แค่หน้ามืด" "คุณไม่ไปฟอกไตตามกำหนด" อาทรบ่นเบาๆ สายพิณกุมมือเขาไว้เบาๆ "พิณไม่อยากเป็นภาระให้คุณ" "คิดบ้าๆ " เขาอยากตะคอกใส่เธอ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป "พิณรู้ว่าพิณทำคุณลำบาก พิณเรียนมาน้อย ช่วยคุณทำงานไม่ได้ แล้วยัง ต้องมาเป็นภาระคุณอีก" เธอพูด เหมือนกับอัดอั้นมานาน "พวกแม่บ้านบอกว่าอย่างคุณ น่าจะมีเมียที่จบปริญญา จะได้เข้าสังคมได้ ช่วยงานคุณได้ พิณได้แต่ทำงานบ้าน" "อย่าไปฟังแม่บ้านพวกนั้น " อาทรดุ "ที่คุณทำนั่นละคือสิ่งที่ผมต้องการพิณ ผมต้องการแค่นั้นที่ทำให้ชีวิตผมมี ความสุข" "แต่พิณอยากให้คุณมีเงินเก็บบ้าง อย่าเอามาใช้รักษาพิณหมด" "ผมเบิกค่ารักษาได้ คุณก็รู้" "แต่ไม่ทั้งหมดหรอกค่ะ แล้วค่าอาหารเสริมนั่นอีก" "เราจะมีเงินกันไปทำไม ถ้าเราไม่มีความสุข และความสุขของเราคือได้ อยู่ด้วยกัน" เขาบอกเธอพร้อมกับบีบมือเธอแน่นขึ้น "ก๊อก ก๊อก" เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้อาทรตื่นจากภวังค์และพบว่าตนเอง นั่งอยู่ในห้องทำงาน ก่อนที่เจ้าหน้าที่ธุรการของเขาจะเข้ามารายงาน "คุณกำจรมาขอพบค่ะ" อาทรพยักหน้าก่อนจะหยิบโครงการก่อสร้างซึ่ง กำจรเป็นผู้ประมูลงานได้ ขึ้นมาดู "สวัสดีครับนายช่าง" กำจรพูดพร้อมกับยกมือไหว้ "ยินดีด้วยนะครับที่ได้งานไป" อาทรพูดจากใจจริง "ก็ต้องขอบคุณนายช่างนั่นละครับที่ช่วยดูแล" กำจรพูดและสังเกตุเห็นสีหน้า ไม่พอใจของฝ่ายตรงข้าม "ผมไม่ได้ช่วยอะไรคุณนี่ครับ" อาทรพูด "แค่นายช่างดูแลให้การประมูลเป็นไปอย่างถูกต้องและยุติธรรมนั่นก็ถือว่า ช่วยผมแล้วล่ะครับ" กำจรแก้ตัว "แล้วคุณกำจรมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ" อาทรถาม "ผมแวะมาแสดงความขอบคุณเล็กๆน้อยๆน่ะครับ" พร้อมกับหยิบกระเช้า ของขวัญใบใหญ่ยื่นให้อาทร "รับไว้เถอะครับ มันเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากผม ทราบว่าคุณนายของนาย ช่างไม่ค่อยสบาย จะได้เอาไว้บำรุงไงครับ" อาทรจำได้ว่าหลายครั้งหลังการประมูลงานหัวหน้าของเขามักจะมีของเล็กๆ น้อยๆมาแจกพวกเขาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเหล้า หรือ ขนมนมเนย คงมาจาก สินน้ำใจเหล่านี้ "คิดเสียว่าเป็นธรรมเนียมปฏิบัติก็แล้วกันนะครับ ไม่ได้ผิดระเบียบอะไร" กำจรเอ่ย อาทรยิ้มให้ก่อนจะเอื้อมมือไปรับกระเช้าใบนั้นพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ อาทรมองดูกระเช้าใบนั้นก่อนที่จะเริ่มแกะมันช้าๆ และเริ่มคิดว่าจะแจก สินน้ำใจเหล่านี้ไปให้ใครบ้าง เมื่อแกะของทุกอย่างจากกระเช้าหมดแล้ว เขาสังเกตว่าสิ่งของที่เขาแกะออกมานั้นวางอยู่บนกล่องขนาดย่อมซึ่งห่อไว้ ด้วยกระดาษสีน้ำตาล อาทรค่อยๆหยิบกล่องใบนั้นออกมาช้าๆ ค่อยเปิดอย่างระมัดระวัง และเทของ ในกล่องออกมา ธนบัตรฉบับละหนึ่งพันบาทที่ถูกรัดไว้เป็นปึกหลายปึกที่ถูกเทออกมาทำให้ อาทรใจหายวาบนี่เขากำลังได้รับ สินบน อยู่หรือเปล่า เขาพยายามนึกว่าด้วย เหตุผลใดที่ทำให้เสี่ยกำจรมอบเงินจำนวนนี้ให้กับเขาทั้งที่เขาไม่ได้เข้าไปมี ส่วนช่วยเหลือในการประมูลแต่อย่างใด การประมูลนั้นเป็นไปอย่างถูกต้อง ตรวจสอบได้ในทุกขั้นตอน เขาตัดสินใจเก็บธนบัตรและข้าวของเหล่านั้นลงกระเช้าอีกครั้งก่อนจะถือไป ห้องหัวหน้าฝ่าย "เชิญ" เสียงหัวหน้าของเขาดังขึ้นหลังจากเขาเคาะประตูไปสองครั้ง อาทรนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับหัวหน้าของเขาหลังจากได้รับอนุญาต "มีเรื่องอะไร" หัวหน้าฝ่ายซึ่งดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษพูดกับเขา อาทรมองไปรอบๆห้องก่อนที่สายตาจะไปหยุดนิ่งที่กระเช้าของขวัญลักษณะ เดียวกันกับที่เขาได้รับ ทำให้หัวหน้าฝ่ายต้องมองตามสายตาเขาไป "อ้อ ของขวัญเล็กๆน้อยๆจากเสี่ยกำจร คุณคงได้เหมือนกัน" หัวหน้าเขาเอ่ย "ครับ" อาทรตอบ "แต่มันมีบางอย่างมากกว่านั้น" อาทรบอกพร้อมกับหยิบกล่องซึ่งถูกห่อไว้ด้วย กระดาาสีน้ำตาลมาวางบนโต๊ะ "เฮ้ย " หัวหน้าฝ่ายร้อง "เก็บลงไป" เขาเสียงของเขาแทบจะเป็นตวาด "ลื้อนี่ไม่รู้จักกาละเทศะ" หัวหน้าฝ่ายพูดหลังจากที่อาทรเก็บกล่องนั้นไว้ใน ตะกร้าอีกครั้ง "ผมไม่เข้าใจ" อาทรพูดเรียบๆ "ลื้อไม่เข้าใจอะไร" หัวหน้าฝ่ายถามพร้อมกับยิ้ม "ว่าเสี่ยกำจรให้เงินจำนวนนี้ทำไม หรือมีอะไรที่ผมไม่รู้" "คุณกำลังดูถูกผม" หัวหน้าฝ่ายพูดพร้อมกับโน้มตัวมาข้างหน้า "ไหนคุณลองบอกสิว่า คุณเห็นอะไรไม่ถูกต้องจากการประมูลไหม" อาทรส่ายหน้า ก่อนมาพบหัวหน้าฝ่าย เขาทบทวนขั้นตอนต่างๆในการประ มุลงานอย่างถี่ถ้วนและระบุไม่ได้ว่ามีการทุจริตแต่อย่างใด "ผมจะบอกให้นะอาทร" หัวหน้าของเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นลง "พวกเราคนไทย น้ำใจเล็กๆน้อยๆนี่ถือเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ว่าใครจะประมูล ได้งานไป ทุกรายก็จะทำเหมือนกัน โดยที่เรา ไม่ได้ไปเรียกร้องเลย" "พวกเขาเสนอแบบถูกต้องตามข้อกำหนด ผู้ได้งานคือผู้เสนอราคาประมูล ต่ำที่สุด ประเทศเสียอะไรไหม เปล่าเลย เสี่ยกำจรยินดีแบ่งกำไรของเขาเอง มาให้เรา ถามว่าเราทำผิดอะไร" "ลำพังเงินเดือนคุณ เท่าไร เงินเดือนผม อีกเท่าไร " หัวหน้าฝ่ายพูด "กับการที่ต้องเลี้ยงลูกน้อง ซื้อใจลูกน้อง เวลาพวกเขาเดือดร้อน คุณจะเอา เหตุผลนี้มาเบิกค่าใช่จ่ายได้หรือ เข้าเนื้อมากๆก็อดตาย นี่ได้ยินว่าเมียคุณ ก็ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เรอะ" "เก็บไว้เถอะ อาทร"หัวหน้าฝ่ายพูดเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของเขา "ธุรกิจไม่มีสะอาดหรอก เพียงแต่อย่าให้โสมมเท่านั้น" จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ม.ค. 51 10:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วครับ ไม่มีตอนต่อเหรอครับ? อยากจะรู้ว่าอาทรจะทำอย่างไรต่อ?  หรือว่าจะให้ผู้อ่านเป็นคนตัดสินใจจบเรื่องเอง ถ้าเป็นผม ... ผมคิดว่า อาทร ต้องเอากระเช้าที่มีสินบนไปคืนคุณกำจร  แล้วก็ลาออกมาดูแลภรรยาที่กำลังป่วย  แล้วก็ออกมาทำการค้าขายเอง  ประมาณนี้ครับ อิอิ จากคุณ : อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง) - [ 7 ม.ค. 51 12:03:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ..........๔.................. "ผัวเอ็งมันโง่" อาทรได้ยินเสียงพ่อตาของเขาดังออกมาจากบ้าน "คนอื่นๆเขาไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว" เสียงเดิมยังพูดต่อ "ดูอย่างนังแดงสิ" คนพูดหมายถึงหญิงอีกคนหนึ่งซึ่งแต่งงานกับเจ้าหน้า ที่ในส่วนงานบริหารท้องถิ่นเมื่อไม่กี่ปีก่อน "ไม่เท่าไรได้เป็นคุณนายแล้ว" "พ่อ ถ้าคนดีถูกมองว่าโง่ ต่อไปก็ไม่มีคนดีแล้ว" อาทรได้ยินเสียงภรรยาแก้ ต่างให้ "แล้วคนดีนี่มันกินได้หรือไงวะ เราไม่ได้ไปโกงไปกินใครนี่หว่า ใครให้ก็ รับๆไปแค่นั้น ทำมาเป็นหยิ่ง" คนพูดเบาเสียงลงในช่วงท้ายเมื่อเห็นว่า ผู้เป็นเขยเปิดประตูและเดินเข้ามาช้าๆ "ง่วงแล้ว พ่อไปนอนแล้ว " พ่อตาของเขาพูดพร้อมกับลุกออกไป อาทรสบตาภรรยาและถอนใจเบาๆ "ผมคงจะโง่จริงๆ" "อย่าคิดมากเลยค่ะ พ่อก็พูดไปอย่างนั้นเอง" สายพิณพูดพลางแทรกตัวเข้า ไปในมุ้งและใช้ผ้าขาวม้าปัดไล่ยุงให้ออกไปก่อนจะปิดชายมุ้งลง "ขอบคุณนะคะ" สายพิณเอ่ยเมื่อล้มตัวลงนอนเคียงข้างเขา "หือ" อาทรถามเมื่อจู่ๆภรรยาของเขาเอ่ยคำขอบคุณ "พิณรู้ว่าคุณลำบากใจที่ต้องมาที่บ้านพิณที่ชัยบาดาลนี่ แต่ก็ยังอุตส่าห์พา พิณมา" "ไม่เป็นไร บ้านคุณก็เหมือนบ้านผม" อาทรบอก แม้ว่าความจริงเขาออกจะ หงุดหงิดแทบทุกครั้งเมื่อต้องเจอกับพ่อตาที่มักจะตำหนิเขาเสมอที่ฐานะ ของเขาไม่รุ่งเรืองเหมือนอีกหลายๆคน อาทรเล่าเรื่องเงินที่เสี่ยกำจรมอบให้ให้ภรรยาฟัง ซึ่งเธอรับฟังเงียบๆ ไม่ได้แสดงอาการดีใจ หรือ เสียใจ พร้อมกับยืนยันว่านั่นเป็นการตัดสินใจ ของเขาซึ่งเธอยอมรับเสมอ "ท่าทางคุณไม่สบายใจ"  สายพิณเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าสามียังนอนลืมตาอยู่ "เปล่า" เขาตอบสั้นๆ "ถ้าคุณไม่สบายใจเรื่องเงินนั่น เราเอาไปคืนเขาก็ได้ พิณพอจะมีเงิน และทองเก็บไว้บ้าง" "ไม่ต้องหรอกสายพิณ" อาทรพลิกตัวมากอดเธอไว้ "เราอาจจะไม่ได้ทำผิดอะไรอย่างที่หัวหน้าผมและพ่อคุณพูดก็ได้" "แต่พิณไม่อยากเป็นสาเหตุให้คุณทำในสิ่งที่ไม่สบายใจ" "ไม่หรอก อย่าคิดมาก นอนเสีย" เขาจูบหน้าผากภรรยาเบาๆ ไม่นาน นักเขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจากเธอ อาทรนั่งหน้าเครียดต่อหน้าหัวหน้าฝ่ายของเขาหลังจากที่ส่งรายงานการ ตรวจสอบงานให้ หัวหน้าฝ่ายขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะโยนแฟ้มนั้นกลับมาตรงหน้าเขา "คุณหมายความว่า โครงการสร้างถนนนี้ไม่เป็นไปตามแบบ" "ครับ" อาทรตอบ "มีการใช้วัสดุที่ด้อยคุณภาพกว่าที่ตกลงกัน ตามที่ผมเขียนในรายงาน" "แล้วคุณคิดว่าเป็นสาระสำคัญที่จะทำให้ถนนนี้ใช้งานไม่ได้หรือเปล่า" หัวหน้าเขาถาม "คงไม่ถึงขนาดนั้นครับ แต่ก็อาจทำให้ชำรุดเร็วกว่าปกติ" "ซึ่งเราเองมีงบประมาณซ่อมแซมทุกปี" "แต่ .."  อาทรพูดได้แต่นั้นหัวหน้าของเขาก็แทรกขึ้นมาก่อน "อย่าโง่ไปหน่อยเลยอาทร" "คุณก็รู้ว่าไอ้ถนนทุกสายในประเทศไทยมันไม่ได้พังเพราะวัสดุก่อสร้าง มีปัญหาอย่างเดียวหรอก" หัวหน้าเขาพูดต่อ "รถบรรทุกแต่ละคันก็แบกน้ำหนักวิ่งกันทั้งนั้น ยิ่งน้ำมันแพงขนาดนี้คุณ คิดว่าใครมันจะบรรทุกเท่าที่กฏหมายกำหนดไว้" "แล้วคุณคิดว่าที่มันพากันวิ่งแบกน้ำหนักกันได้จนเต็มถนนนี่ไม่มีใครรู้เลย หรือไง" "ต่อให้คุณสร้างถนนด้วยวัสดุที่สเปคสูงกว่านี้ ถนนเส้นที่คุณสร้างมันก็พัง ก่อนเวลาอยู่ดี อาทร" "ทุกคนต่างดิ้นรนเพื่อให้รอดได้ทั้งนั้น"  หัวหน้าฝ่ายเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หลังจากพูดจบ "และคุณอย่าลืมว่าคุณกำจร มีน้ำใจกับพวกเราอย่างไร" หัวหน้าฝ่ายจงใจ ย้ำคำว่า"พวกเรา" อย่างชัดเจน "ถ้าคุณเซ็นต์รับงานมา ผมก็จะเซ็นต์ต่อ" หัวหน้าฝ่ายพูด "เอารายงานของคุณไป และทางที่ดี ทำลายมันเสียด้วย ออกไปได้แล้ว" เขาพูดต่อพร้อมกับโบกมือให้อาทรออกไป เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่เจ้าหน้าที่ธุรการสาวจะเข้ามาแจ้งว่า เสี่ยกำจรขอพบ อาทรพยักหน้าอย่างหนักใจ กำจรหรือเสี่ยกำจรนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพร้อมกับยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของ อาทร "ได้ข่าวว่านายช่างกำลังมีเรื่องลำบากใจ" กำจรเอ่ย "ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้" อาทรถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "แค่ทำให้มันถูกต้อง มันลำบากนักหรือไง" เขาถามต่อ "คุณอาทร" อีกฝ่ายเน้นเสียง "สำหรับผมทำให้มันถูกต้องน่ะมันไม่ยากหรอก แต่มันยากที่ต้องแบ่งสรร บันส่วนให้กับพวกคุณน่ะสิ" "แต่ผมไม่เคยขอ การประมูลนั่นก็โปร่งใส" อาทรพูด "คุณคิดว่าอย่างนั้นหรือ คิดว่าผมไม่จ่ายแล้วผมจะได้งานนี้หรือ" "ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองคุณอาทร คนที่ตำแหน่งสูงกว่าคุณก็ทำหน้าที่ของ เขาแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่คุณต้องทำหน้าที่ของคุณ" กำจรพูด "ได้ ผมขอทำหน้าที่ของผม" อาทรบอก "ผมขอให้คุณแก้ไขงาน" เขาพูดต่อ กำจรถึงกับเอนตัวลงพิงพนักและมองเขาด้วยแววตาสมเพช "คุณคิดว่าคุณเป็นใคร หมากกระดานนี้คุณเป็นแค่เบี้ย " กำจรเอ่ย "ผมคิดว่าเราน่าจะตกลงกันดีๆได้" เสี่ยกำจรพูดพร้อมทั้งหยิบกระเป่าเอกสาร สีดำมาวางต่อหน้าเขา "เท่ากับที่คุณได้รับครั้งที่แล้ว ถือเสียว่าเป็นค่าที่ทำให้คุณลำบากใจ" "คุณกำลังดูถูกผม" อาทรพูด "เปล่า แต่ผมกำลังทำธุรกิจ ผมเองมีครอบครัว มีลูกน้องที่ต้องรับผิดชอบ ผมไม่ได้ขนของผิดกฏหมายหรือเปิดบ่อน ผมทำเพื่อให้ธุรกิจของผมอยู่รอด เท่านั้น" "ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้ แต่คุณกำจรคงช่วยผมได้ด้วยการแก้ไขงานให้ ถูกต้อง" อาทรกล่าวพร้อมกับเว้นระยะก่อนจะพูดต่อ "ส่วนสินน้ำใจของคุณ ผมจะนำไปคืนให้เร็วที่สุด" กำจรมองหน้าเขาก่อนจะถอนใจ "ผมชื่นชมคุณนะอาทร ถ้าประเทศนี้มีแต่คนแบบคุณ ผมยิ่งทำงานของผมได้ ง่ายขึ้น แต่น่าเสียดายที่คุณเป็นเพียงส่วนน้อย" "และคงต้องบอกว่า พวกเรา" กำจรจงใจเน้นเสียงกับคำว่า"พวกเรา" ให้อาทร ได้ยิน "ต้องทำงานของเราต่ออย่างเลี่ยงไม่ได้" กำจรพูดพร้อมทั้งทำท่าจะลุกออกไป "เดี๋ยว" อาทรร้องบอก "คุณลืมกระเป๋า" กำจรเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าใบนั้นก่อนจะยิ้มให้และออกจากห้องไป ทิ้งให้ อาทรนั่งพิงพนักอย่างเหนื่อยใจ แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 51 17:43:26 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ม.ค. 51 12:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบคุณอาคุงกล่องก่อน แหะๆ มีตอนต่อครับ แต่ต้องมาแปะช่วงว่างคร้าบ ที่คุณอาคุงกล่องว่ามาก็เป็นการตัดสินใจที่ดีระดับนึงนะครับ เดี๋ยวมาดูดีกว่าว่าอาทร สายพิณ กำจร จะเป็นยังไงต่อ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ม.ค. 51 12:32:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^^ ลงต่อเร็วๆ นะคร้าบบบ กะลังน่าลุ้นเลย (นึกไม่ออกว่าจะจบยังไง) จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 7 ม.ค. 51 12:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จะรอดูนะคะ ว่าจะจบอย่างไร หายไปนาน กลับมาเรื่องสั้นเครียดเชียว อิอิ จากคุณ : นางมารขาเป๋ (โยเกิตมะนาว) - [ 7 ม.ค. 51 15:28:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จึ๊ย ตอนต่อมันไม่ยอมขึ้นแฮะ ท่าจะโดนเซนเซอร์ งั้นเดี๋ยวเอาใหม่ แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 51 17:21:24 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ม.ค. 51 17:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ................๕.......................   "คุณทำบ้าอะไร กำจร เดี๋ยวได้....บหายกันหมด" หัวหน้าฝ่ายตะคอกเสียง ใส่โทรศัพท์มือถือ "ผมแค่ทำทุกอย่างให้มันง่ายขึ้น" กำจรเอ่ยเขาได้ยินเสียงถอนหายใจจาก ปลายสายอีกข้างหนึ่ง ในขณะที่หยิบหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นฉบับหนึ่งขั้นมา เขาเดาว่า อีกฝ่ายคงกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเดียวกัน ภาพในกรอบแรก เป็นภาพชาวบ้านกำลังชุมนุมประท้วง การก่อสร้างถนนที่ หยุดชะงักไป เนื่องจากมีข่าวออกมาว่า วิศวกรอาวุโสของโครงการเรียกรับ เงินใต้โต๊ะเพื่อแลกกับการเซ็นต์รับงานเฟสที่สอง "แล้วจะย้ายมันไปเมื่อไร" กำจรถาม "เร็วๆนี้ รอคำสั่งอยู่ ออกจากราชการไว้ก่อนและออกนอกพื้นที่จนกว่าการ สอบสวนจะแล้วเสร็จ" อีกฝ่ายตอบ "คุณแน่ใจได้อย่างไรว่าเรื่องจะไม่บานปลาย" หัวหน้าฝ่ายถามด้วยน้ำเสียง แสดงความกังวล "หนังสือพิมพ์ของผม นักข่าวก็ของผม ชาวบ้านก็ของผมอีก คุณคิดว่าจะมี ปัญหาอะไร"กำจรบอก "ยังไงก็อย่าให้ซ้ำรอยช่างอำนาจก็แล้วกัน" อีกฝ่ายเตือนพร้อมกับนึกถึง วิศวกรอาวุโสคนหนึ่งซึ่งเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถชน "นั่นมันสุดวิสัย" สายพิณแตะหลังมือผู้เป็นสามีอย่างห่วงใย เขาหันมายิ้มตอบ "ผมนี่มันโง่จริงๆ" "ผมไม่ควรรับเงินเขาแต่แรก" อาทรพูดเบาๆ "คุณจำเป็น เพราะสายพิณ" เธอยังพูดได้ไม่จบแต่อาทรยกมือขึ้นห้าม เสียก่อน "ไม่ต้องปลอบใจผมหรอก สายพิณ ผิดก็คือผิดนั่นล่ะ" "ผมน่าจะรู้ว่าไม่มีใครที่จะยอมให้อะไรโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน" "แต่เราก็คืนเงินเขาไปแล้ว" สายพิณบอก อาทรถอนใจพลางมองหน้าภรรยา เธอคงยังไม่รู้ว่าวันที่เขานำเงินไปคืน นั้นมีการบันทึกภาพไว้และให้ข่าวในทำนองที่ว่าเขานำมาคืนเพื่อให้ กำจรยุติเรื่องราวที่เขารับเงินไป สายพิณเป็นผู้นำเงินจำนวนนั้นมาให้เขาเพื่อนำไปคืนให้กับกำจร เธอถอน เงินเก็บทุกบาทที่มีและขายสร้อยทองที่เก็บไว้มาให้เขา โดยไม่มีทีท่าเสีย ดายเลยแม้แต่น้อย อาทรถึงกับร้องให้ต่อหน้าเธอและซุกหน้ากับอกเธอ เหมือนเด็ก ในขณะที่เธอปลอบเขา.. "พิณจบแค่ ม.๓ ความรู้อะไรก็ไม่มี คงช่วยคุณได้เท่านี้" "ถึงความรู้พิณจะน้อย แต่พิณรู้ว่าดีเป็นอย่างไรและเลวเป็นอย่างไร" เธอ พูดต่อ "พิณได้แต่งงานกับคนดีและมีครอบครัวที่มีความสุขมาตลอด วันที่คุณสาบาน ว่าจะดูแลพิณต่อหน้ารูปในหลวงและราชินี พิณก็มั่นใจ ว่าพิณเลือกไม่ผิด" "ถนนมันมีตั้งหลายแยกหลายซอย ใครๆก็เคยหลงทางทั้งนั้นแหละค่ะ แต่ รู้ว่าหลงแล้วเราต้องกลับมาเส้นทางที่ถูกให้ไวถึงจะไปถึงจุดหมาย" อาทรกุมมือภรรยาไว้แน่น สำหรับคู่ทกข์คู่ยากของเขาคนนี้ แม้ว่าเธอจะไม่ ได้เรียนจบปริญญา แต่อาทรมั่นใจว่าเธอทำหน้าที่ "เมีย" ได้อย่างไม่ขาด ตกบกพร่อง คอยเคียงข้าง ให้กำลังใจ เตือนสติในวันที่สับสน และมีความ เข้าใจให้กับเขาในทุกเรื่องราว "ถ้าถนนที่เราจะกลับเข้าทางที่ถูกมันลำบาก คุณจะไปกับผมไหม" อาทร เอ่ยถาม "ไปสิคะ พิณเป็นเมียคุณนี่" เธอพูดพร้อมกับมองผ่านเขาไปที่ผนัง "มีคนลำบากกว่าเราเยอะ ที่ยังมุ่งมั่นที่จะทำความดี" อาทรมองตามไปและพบว่าเธอกำลังมองที่พระฉายาลักษณ์ของพระเจ้า อยู่หัวและราชินี "นั่นสิ ผมลืมเข็มทิศของครอบครัวเราไปได้ยังไงกัน"  อาทรพูดพร้อมกับ ก้มลงกราบพระฉายาลักษณ์ของทั้งสองพระองค์ "ข้าราชการถูกกลั่นแกล้งจากคดีทุจริต" หัวข้อข่าวนั้นแม้ว่าจะอยู่ในกรอบเล็กๆของหนังสือพิมพ์รายวันฉบับหนึ่ง แต่ก็ทำให้หัวหน้าฝ่ายเจ้าของโครงการก่อสร้างหัวเสียไม่น้อย "ไหนคุณว่า เรื่องมันจะไม่บานปลายไง" เขาพูดกับเสี่ยกำจรที่นั่งอยู่ฝั่งตรง ข้ามอย่างหัวเสีย "ใครจะไปนึกว่าฝั่งโน้นมันจะเล่นอย่างนี้" กำจรตอบ เขาค่อนข้างมั่นใจเป็น อย่างมากว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นถูกขุดคุ้ยโดยสมาชิกของพรรคการเมือง พรรคหนึ่งซึ่งเป็นฝ่ายตรงข้ามกับพรรคที่เขาสนับสนุนอยู่ "แล้วจะทำอย่างไรต่อ ยิ่งช้ายิ่งจะ......บหายหมด" หัวหน้าฝ่ายพูดใส่อารมณ์ "ใจเย็น คิดว่าผมจะเหลือหลักฐานให้ขุดคุ้ยหรือไง ถนนช่วงที่มีปัญหากัน ผมให้แก้ไขไปแล้ว มาตรวจสอบตอนนี้ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ รายงานนั่นก็ กลายเป็นรายงานเท็จ" กำจรบอก "แล้วคู่แข่งการเมืองคุณมันจะหยุดง่ายๆหรือ" "คงไม่ คุณก็รู้ว่าผมจะลงเลือกตั้งครั้งหน้า พวกมันคงขุดไม่เลิก อาจจะขุด โครงการเก่าๆขึ้นมาด้วย " กำจรพูด "ถ้าอย่างนั้น.." หัวหน้าฝ่ายพูดพร้อมกับมองหน้าเสี่ยกำจรที่ทำหน้าครุ่นคิด "ต้องปิดปากให้เร็วที่สุด" กำจรพูด * แก้ไขคำผิด แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 51 17:50:33 จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ม.ค. 51 17:25:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฮือๆ โดนอีกแล้ว... เซนเซอร์ ...ฮือๆๆ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ม.ค. 51 17:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 .............๖................ สายพิณมองผู้เป็นสามีที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆด้วยสายตาเห็นใจก่อนจะ พูดกับเขา "คุณไม่น่าต้องลำบาก" "ลืมไปแล้วหรือว่าผมกำลังว่าง" อาทรบอกและยิ้มให้ เขารู้ว่ารอยยิ้มนี้คงไม่ สดใสเหมือนอย่างที่เขาอยากให้เป็น เขาพาภรรยาเข้ามารับการฟอกไตตาม กำหนด เมื่อถูกให้ออกจากราชการ เศรษฐกิจของครอบครัวก็แย่ลงเพราะอาทรคือผู้ มีรายได้คนเดียวของครอบครัว แต่เขาไม่เคยบ่นเรื่องนี้ให้ภรรยาได้รับรู้ อาทรเริ่มที่จะ หยิบยืมเงินจากเพื่อนฝูงที่สนิทกัน ซึ่งได้ไม่กี่มากน้อย การสอบสวนเป็นไปอย่างล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็น และหลักฐานหลายๆอย่าง ถูกเปลี่ยนแปลงแก้ไขไปแล้ว..โอกาสที่ความจริงจะเป็นฝ่ายชนะนั้นมีน้อย ยิ่งกว่าน้อยแต่ดูเหมือนว่าจากคดีของเขาทำให้เริ่มที่จะมีการขุดคุ้ยโครงการ เก่าๆขึ้นมาและมีแนวโน้มว่าจะพบการทุจริตในโครงการเหล่านั้น... "เมื่อวานเป็นอย่างไรบ้างคะ" สายพิณถามเพราะรู้ว่าอาทรนั้นได้ไปสมัคร งานที่บริษัทรับเหมาก่อสร้างขนาดใหญ่แห่งหนึ่งตามคำแนะนำของเพื่อน "ก็ดี วันพรุ่งนี้ทางเจ้าของบริษัทนัดผมคุยอีกครั้ง เขาเสนอเงินเดือนให้ สองเท่าของที่รับอยู่ " "และถึงไม่ได้รับราชการแล้ว เราก็ยังต่อสู้ได้"  อาทรตอบ ความจริงแล้วเขารักอาชีพรับราชการนี้มากกว่าแม้รายได้จะไม่มากนักแต่ เขาภูมิใจเสมอที่ได้นำความเจริญไปสู่ภูมิภาคต่างๆของประเทศ การเดินทางที่เร็วขึ้นแม้เพียงไม่กี่ชั่วโมงอาจหมายถึงราคาของสินค้าเกษตร ที่เพิ่มขึ้นได้ เวลาเพียงไม่กี่นาทีที่เร็วขึ้นอาจหมายถึงชีวิตของคนหลายคน ที่รอความช่วยเหลือจากหมอ "คุณเลยต้องลำบากเพราะพิณ" อาทรถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะลูบผมภรรยา "อย่าพูดอย่างนี้อีก แล้วเลิกคิดว่าตัวเองต่ำต้อยเสียทีพิณ" "ค่าของคนไม่ได้อยู่ที่การศึกษาสูงๆ แต่อยู่ที่การกระทำของคนนั้น" เขาพูด "สิ่งที่คุณทำ มันแสดงให้เห็นแล้วว่าคุณ มีค่าแค่ไหน" "และผมไม่เคยเสียใจ ที่ได้คุณมาเป็นเมีย" อาทรบอก สายพิณหลับตาลงช้าๆพร้อมๆกับน้ำตาหยดเล็กๆที่ไหลออกจากหางตา "เชิญนั่งสิ " ธงชัย ประธานบริษัทธงชัยก่อสร้างซึ่งเป็นบริษัทที่ใหญ่โตไม่ น้อยไปกว่าบริษัทของเสี่ยกำจรเชิญให้เขานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม "ผมดูรายละเอียดแล้วและไม่ติดขัดอะไรที่จะรับคุณเข้าร่วมงานกับเรา" เขาบอก อาทรกล่าวขอบคุณ และธงชัยเริ่มพูดต่อ "ผมนับถือคุณจริงๆคุณอาทร คุณกล้าต่อสู้กับสิ่งที่ผิด แม้ว่าตัวเองจะลำบาก สักแค่ไหน " "เป็นสิ่งที่ทุกคนสมควรทำครับ"อาทรตอบ "แต่การที่รับคุณมานี่ผมก็ยังมีข้อกังวล" ธงชัยกล่าว "คุณก็รู้ว่าบริษัทของผม และคุณกำจรนั้นเป็นคู่แข่งกัน" เขาพูดพร้อมกับเว้น ระยะ "ที่ผมรับคุณเพราะความสามารถและความซื่อสัตย์ของคุณ ไม่ใช่พราะ ต้องการจะเอาคุณมาเพื่อทำลายหรือข่มขู่คู่แข่ง" "ผมทราบว่าคงมีคนกลุ่มหนึ่งติดต่อขอข้อมูลจากคุณ เพื่อใช้ในการรื้อฟื้น คดีหลายๆคดี" อาทรขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ "ผมรู้ ว่าคุณต้องการต่อสู้ แต่อยากให้คุณนึกถึงหัวอกผมบ้าง" ธงชัยกล่าว "คุณให้ข้อมูล ก็เท่ากับผมให้การสนับสนุนในการทำลายบริษัทคู่แข่ง" ซึ่งผมไม่ต้องการให้มีภาพลักษณ์อย่างนั้น "ธงชัยก่อสร้างเราสร้างตัวมาด้วยความสามารถ ไม่ได้มีเล่ห์กลในการที่จะ ปัดแข้งปัดขาใคร หากเราจะชนะ เราก็ควรจะชนะด้วยความสามารถและ ความโปร่งใส" ธงชัยบอก "ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมและพนักงานทุกคนยึดมั่นมาโดยตลอด" "หมายความว่าผมไม่ควรต่อสู้ต่อไป" อาทรถาม "เปล่า" ธงชัยตอบก่อนจะอธิบาย "ผมมั่นใจว่าคุณต่อสู้มามากแล้ว และเมล็ดพันธ์ที่คุณหว่านไว้มันกำลังเติบ โตขึ้น ด้วยน้ำมือของคนที่รักความยุติธรรมกลุ่มหนึ่ง ซึ่งผมแน่ใจว่ามัน จะเติบโตต่อไปจนกระทั่งได้ความยุติธรรมกลับคืนมา" "สำหรับธุรกิจแล้ว ผมเองต้องมีความยุติธรรมกับคู่แข่งบ้าง อาทร และหาก คุณปฏิเสธผมด้วยเหตผลนี้ ผมคงเสียใจมาก เพราะความสามารถคุณนั้น สามารถต่อยอดให้บริษัทผมให้เติบโตและมั่นคงได้แน่นอน" "และยิ่งคุณไม่ปล่อยวางเรื่องนี้ ฝ่ายโน้นก็คงไม่หยุดเท่านี้ คุณก็รู้ว่าพวกเขา อาจทำได้ทุกอย่าง ที่คุณอาจนึกไม่ถึง" "ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกระบวนการยุติธรรมของบ้านเมืองเถอะ อาทร อย่าให้ผู้หวังผลประโยชน์เข้ามาแทรกแทรงกับเรื่องแบบนี้เลย" ธงชัยกล่าว อาทรนึกหาเหตุผลที่เหมาะสมในการโต้แย้งคำพูดของธงชัยไม่ได้ และเข้า ใจถึงความจำเป็นที่ต้องให้เขาหยุด การต่อสู้กับคนเหล่านั้น ทั้งที่หากเขา ต่อสู้ต่อไป ผู้ที่ได้ประโยชน์ก็น่าจะเป็นบริษัทของธงชัยเอง อาทร อดชื่นชม น้ำใจของประธานบริษัทวัยกลางคนๆนี้ไม่ได้ "ครับ ผมเข้าใจ" อาทรตอบพร้อมกับยิ้มให้บางทีนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ใน ชีวิตของเขาและภรรยาก็ได้ "ขอบคุณ อาทร และยินดีที่เราได้ร่วมงานกัน"ธงชัยกล่าว อาทรเดินออกมายังบริเวณล๊อบบี้ของบริษัทซึ่งภรรยาของเขา สายพิณ กำลัง นั่งคอยอยู่ "เป็นอย่างไรบ้างคะ" เธอถาม "คุณธงชัยเป็นคนดีและเป็นลูกผู้ชายกว่าที่คิด" เขาตอบ "พิณดีใจที่คุณมีความสุข" อาทรยิ้มให้ภรรยาจากนี้ไปความวุ่นวายในชีวิตของเขาคงลดน้อยลงและ ภาวนาให้กระบวนการยุติธรรมของประเทศนี้ได้ทำหน้าที่ของมันไปจน สมบูรณ์ ..............จบไม่บริบูรณ์........ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ม.ค. 51 18:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ................................บทส่งท้าย.................... เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ชายวัยห้าสิบเศษซึ่งกำลังวาดวงสวิงถึงกับชะงัก ก่อนที่ผู้ติดตามจะนำโทรศัพท์มาให้และแจ้งให้ทราบว่าใครเป็นผู้โทรมา "เรียบร้อยไหมคุณธงชัย" เขาพูดกรอกไปในโทรศัพท์ "ครับท่านรอง เรียบร้อยดี"ปลายสายกล่าว "หวังว่ามันคงไม่ปากโป้งอีกนะ แล้วเรื่องมันจะเงียบได้ง่ายๆไหมนี่" "ไม่ต้องห่วงหรอกครับท่าน ไฟไม่มีเชื้อ เดี๋ยวก็มอดไปเอง"ธงชัยกล่าว "แล้วท่านรองอย่าลืมเสียล่ะครับ เรื่องสัมปทานของ..." "ไม่ลืมหรอกน่า งานนี้กำจรมันพลาดเอง งานนั้นคุณได้แน่" "แต่ไม่ได้หมายความว่าข้อตกลงอย่างอื่นของเราจะเปลี่ยนแปลงนะ" ชายสูง อายุกล่าว "ครับผมเข้าใจ แค่นี้ก็เป็นความกรุณามากแล้วครับ" " แมลงสาปตัวเดียว เกือบทำ......บหาย กันทั้งบาง" ชายสูงอายุสบถก่อนจะ กลับไปวาดวงสวิงอีกครั้ง ...........จบจริงๆ................ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 7 ม.ค. 51 18:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ว่าแล้ววววว จบจริงๆ มันต้องลงงี้แหงะๆ แต่งดีจังค่ะ  การตัดแต่ละตอนก็ให้ความกระชับและอยากรู้อยากเห็นได้ดี จากคุณ : The SoVo - [ 7 ม.ค. 51 19:39:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นในบ้านเราอยู่แล้ว เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นในบ้านเราอยู่แล้ว เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นในบ้านเราอยู่แล้ว หุหุ จากคุณ : TSURUGI - [ 7 ม.ค. 51 20:45:34 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดในบ้านเราอยู่แล้ว สาธุ จากคุณ : scottie - [ 7 ม.ค. 51 21:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ^^ เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดในบ้านเราอยู่แล้ว ด้วยคนละกันนะครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 7 ม.ค. 51 22:35:18 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เฮ้ออออออออ จากคุณ : OhHOhAe (เด็กสรรพสน) - [ 8 ม.ค. 51 03:01:53 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โอ้ เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดในบ้านเราอยู่แล้ว....หรือเปล่า... คุณอาคุงกล่องครับ จบคล้ายๆพล๊อตของคุณอาคุงกล่องเลยล่ะ อิ อิ คุณโยเกิตมะนาว....เปล่าเครียดนะครับ เพิ่งไปเที่ยวกลับมา เห็นถนนพังๆอยู่หลายช่วง เลยเอามาบ่นเสียหน่อย ขอบคุณครับคุณ SoVo กว่าจะผ่านแต่ละตอนได้ต้องมานั่งแกะเซนเซอร์ ว่าโดนอะไรไปบ้าง พาดพิงชื่อยศ ตำแหน่งอะไรหรือเปล่า มันเลยออกมาห้วนๆแบบที่เห็นล่ะ คุณ TSURUGI ดีใจละสิ ที่เหตุการณ์นี้เป็นเหตุการณ์สมมุติน่ะ หุ หุ (ด้วยคน) สวัสดีคุณสก๊อตตี้ด้วยครับ ผมขอสาธุด้วยคน ส้าธุ อ้าวคุณ เคธี่ เอากับเค้าด้วยหรือนี่ อิ อิ คุณ เด็กสรรพสน อย่าคิดมากครับ มันเรื่องสมมุติครับ เรื่องสมมุติ.... จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 8 ม.ค. 51 09:08:25 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เป็นแค่เหตุการณ์สมมุติ จริง ๆ ด้วยแหละ จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 8 ม.ค. 51 09:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มันก็เป็นแค่เหตุการณ์สมมตินะ หวังว่าคงไม่มีจริงๆ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 8 ม.ค. 51 14:52:27 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดในบ้านเราอยู่แล้ว... เนอะ ไม่มี๊ ไม่มี สาธุด้วยอีกคน ยศตำแหน่งไม่น่าโดนเซนเซอร์หรอกค่ะ (ไม่งั้นกระทู้ที่ตัวเองเคยลงคงหายเกลี้ยง เพราะยศตำแหน่งแต่ละคน...) แต่ที่หายเพราะเว็บมันอืด ๆ เป็นช่วง ๆ มากกว่ามั้งคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 ม.ค. 51 15:08:10 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โชคดีนะครับ อาทรไม่ถึงตาย ถ้าเป็นประเทศสมมุติอื่นล่ะก็ แย่แล้ว กลัวแทบแย่ ป.ล. ไม่เจอคุณกลิ่นตั้งนาน มางี้เลยเหรอครับ เหงื่อตก ^^" จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 ม.ค. 51 15:21:18 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ครับ แค่สมมุติครับคุณใบเตยหอม ถ้าเป็นเรื่องจริง....อาทรตายไปแล้ว...ที่เป็นเรื่องสมมุติก็คงเป็นแค่ส่วนนี้ล่ะ 55+ โอ้ คุณโยเกิตเลิกขาเป๋แล้ว ดีใจด้วยครับ ไม่แน่ใจน่ะครับคุณปิยะรักษ์ ผมเลยแก้มันเยอะแยะไปหมด น่าจะติดคำไม่สุภาพด้วยล่ะ คุณพีทคุงอยู่เมืองไทยหรือครับ จำได้ว่าไปเที่ยวเสียนานเลยหรือยังไม่กลับหว่า แหะๆ กลับมาคราวนี้พอดีน้ำตาลหมดน่ะครับ สวัสดีปีใหม่ทุกคนเลยนะครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 8 ม.ค. 51 17:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาอ่านให้จบ โอเคครับ  จบได้ดีครับ อิอิ จากคุณ : อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง) - [ 9 ม.ค. 51 13:41:45 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีค่ะ..คุณกลิ่น.. สมมุติด้วยคนนะคะ..สมมุติว่าฝันอยู่อ่ะค่ะ.. ที่ซับซ้อนกว่านั้นคือ..ฝันว่าตื่นแล้วนี่อ่ะสิ..เฮ้อ ! เรื่องสมมุติเองหรอกเหรอคะ..มันคุ้นๆยังงัยก้อไม่รู้อ่ะค่ะ.. จากคุณ : ณ กมล - [ 9 ม.ค. 51 22:59:11 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สวัสดีคุณ ณ กมลคนนอนดึกครับ อืม สมมุติซับซ้อนจริงๆด้วยล่ะครับ แหะๆ เรื่องแบบนี้มีผู้เขียนหลายท่านครับ อ่านได้ตามหน้าหนังสือพิมพ์ หลายๆฉบับครับ คุณอาคุงกล่อง....ดีใจจังมาอ่านต่อด้วย....ขอยืมพล๊อตจบหน่อยนะครับ อิ อิ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 10 ม.ค. 51 00:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ^^ จากคุณ : oldword - [ 10 ม.ค. 51 17:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สวัสดีคุณ oldword ครับผม เหมือนไม่เจอกันนานๆยังไงไม่รู้เนาะ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 10 ม.ค. 51 20:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านจบแล้วคอมเมนท์เนื้อเรื่องไม่ออก (แต่เขียนสนุกมากค่ะ) ได้แต่เฮ้อออ..ค่ะ (ถอนใจเซ็งๆ + ยิ้มเครียดๆ) เหตุการณ์แบบนี้ไม่เกิดขึ้นในบ้านเราอยู่แล้ววว เฮ้ออออ - -' จากคุณ : โยษิตา - [ 12 ม.ค. 51 01:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 33 แหะๆอย่าเครียดมากเลยครับคุณ โยษิตา ทุกอย่างมันมีขาวก็มีดำทั้งน้นล่ะครับ เฮ้อ.... จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 12 ม.ค. 51 14:11:31 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านจบแล้ว ทั้งเรื่องและความเห็นต่างๆ ได้แต่งงในตัวเอง เพราะพบว่าตัวเองนั่งหัวเราะตลกร้ายหน้าจออยู่คนเดียว (แปลกคนไหมเนี่ย....) ^___^..... จากคุณ : GTW - [ 15 ม.ค. 51 04:00:19 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ผมว่าไม่น่าแปลกหรอกครับอาจารย์จี ใครอ่านก็มักจะนั่งหัวเราะ หึ หึ แล้วก็ เฮ้อ..... ประมาณนี้มั้งครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 17 ม.ค. 51 09:56:00 ]