เกล็ดขาวพราวหล่นทั่ว..ทิ้งตัวต่ำ
ฟ้าใกล้ค่ำ..ใจแสนหม่น..คนยิ่งหมอง
แว่วโหยหวนครวญคร่ำ..ร่ำทำนอง
เป็นเสียงของอกผะผ่าว..ร้าวลึกใน..
คิดถึงคำพร่ำรัก..นั้นหนักแน่น
อีกอ้อมแขน..แสนวามคืนหวามไหว
เต็มอิ่มกับอุ่นทั่ว..เนื้อหัวใจ
แต่..ตอนนี้มาจากไป..จนไกลกัน..
อยากปล่อยใจ..ให้ปรับ..รับ,กด,เก็บ
แต่ปวดเจ็บเหน็บหนาว..ร้าวเกินกั้น
อกยังล้นท้นช่วง..ห้วงผูกพัน
ภาพคืนวัน..อุ่นล้ำ..ยังย้ำเตือน..
อยากเก็บ,ซุกทุกเรื่อง..ไว้เบื้องหลัง
แต่ทุกครั้ง..ก็ยากแสน..ดังแม้นเหมือน
อุ่นไหวหวาม..เคยหวานล้ำ..ยังย้ำ,เยือน
จนเกินเบือนกลบรอย..ให้คล้อยไป..
จึงขอส่วน..งดงาม..ของความรัก
เก็บทั้งกักทุกนัย..ใครเคยให้
หวังอุ่นแอบ..แนบทั่ว..เนื้อหัวใจ
ให้กรุ่นไอ..ตรึงมั่น..ดังพันธนา..
แม้นวันนี้..ไกลห่าง..บนทางฝัน
แต่จักมั่นเก็บช่วง..เคยห่วงหา
อีกภักดิ์ที่เพริศแพร้ว..ในแววตา
ขอรักษา..แนบไว้..ให้อุ่นทรวง..
จากคุณ :
mameehanako
- [
7 ม.ค. 51 15:03:22
]