1 วันก่อนวันสิ้นปี 2007 .....ผมถูกบอกรัก.....
จากผู้หญิงที่ผมแอบรักมาสิบปี
ผมไม่รู้ว่าเธอล้อผมเล่นหรือเปล่า
ผมไม่มั่นใจเลย.....ก็เพราะเธอชอบอำนี่ครับ
ที่สำคัญผมรู้ว่าเธอ.....แอบชอบเพื่อนอีกคนมานานแล้ว
-----------------------------------------
คุณอยากฟังเรื่องของผมไหมหละครับ
ถึงคุณจะไม่อยากฟัง.....แต่ผม.....อยากเล่าครับ
-----------------------------------------
ผมเจอเธอครั้งแรกวันปฐมนิเทศขึ้น ม.4
เธอเป็นคนรูปร่างสูงโปร่งผิวคล้ำตาคม  
แต่ผมไม่ยาวนะครับ
เธอเป็นคนกล้าแสดงออกกล้าถาม
ติดจะตลกหน่อย ๆ
ผมหลงรักเธอตอนไหนไม่รู้
รู้แต่ว่าวิชาที่ผมชอบมากที่สุด คือวิชาเคมี ม.5
เพราะผมนั่งกลุ่มเดียวกับเธอ เราจะนั่งตรงกันข้ามกัน
ผมมารู้ตัวว่าหลงรักเธอเข้าเต็มเปา
เมื่อเข้ามหา'ลัยปี 1
-------------------------------------------
ผมได้โควต้าพิเศษวิศวะของมหา'ลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
ส่วนเธอสอบติดวิทยาศาสตร์มหา'ลัยต่างจังหวัด
ตอนนั้นผมคิดถึงเธอมาก ยิ่งตอนที่ซ้อมเชียร์หนัก
แล้วต้องอ่านหนังสือจนดึก
หน้าตาแสนทะเล้นของเธอ
มักจะแทรกเข้ามาวนเวียนในห้วงคำนึงบ่อย ๆ
---------------------------------------
เมื่อความคิดถึงมันกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว
ผมจึงตัดสินใจเขียนจดหมายไปหาเธอ
และรอจดหมายตอบกลับจากเธอ
แต่ก็ไม่มีการตอบกลับจากเธอถึงผมเลย
มีก็แต่ไอ้เพื่อนผมที่สอบติดวิศวะด้วยกัน
เป็น roommate กันด้วยครับ
ซึ่งเรียนมัธยมห้องเดียวกันได้รับจดหมายจากเธอ
มันให้ผมอ่านข้อความในจดหมาย
มันบอกว่า/กั้งเค้าน่าจะเขียนหานายแต่ใส่เป็นชื่อข้าว่ะ/
ผมอ่านจดหมายของเธอ.....เศร้าจังครับ
ถึงเธอไม่ได้บอกตรง ๆ ว่า
ชอบเพื่อนชายคนที่เธอส่งจดหมายหา
แต่ผมคิดว่าผมเดาไม่ผิด... เธอชอบเค้า ...
-------------------------------------------
ถึงผมจะรู้ว่าไอ้เพื่อนชายของเราจะเคยชอบเธอ
แต่มันก็เป็นเพียงแค่ป๊อบปี้เลิฟ
เพราะไอ้เพื่อนคนนี้มันเคยบอกว่า
/ข้าไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงกับข้ากันแน่ว่ะ
แต่ถึงตอนนี้เค้าจะมาบอกว่าชอบข้า
ข้าก็คงกลับไปชอบเค้าไม่ได้แล้ว
เพราะเค้าเป็นแค่รักแรกแต่ไม่ใช่รักปัจจุบัน
แกก็รู้นี่หว่ารักปัจจุบันของข้าคือใคร/
เธอจะรู้ไหมนะว่าเค้ามีแฟนแล้ว
กับเด็กมหา'ลัยเดียวกัน
ผมจะบอกเธอดีไหม ไม่ดีกว่า
เผื่อเธอตอกกลับมาว่า
/พวกนายคิดกันไปเอง/
จะหน้าแตกเปล่า ๆ
------------------------------------
เค้าเพื่อนชายของเราไม่ตอบจดหมายเธอ
แต่ผมจะเขียนหาเธออีกครั้ง
ครั้งนี้ผมไม่เพียงแต่เซนชื่อกำกับเท่านั้น
แต่ผมบรรจงคัดชื่อผมอย่างสวยงามไปด้วย
ผมว่าเธอคงคิดว่าจดหมายของผมเป็นจดหมายคนอื่น
เพราะลายมือเหมือนกันมั้งครับ
-----------------------------------------
ผมกับเธอติดต่อกันตลอดไม่เคยขาด
แต่ผมไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกที่มีต่อเธอมากนัก
เพราะกลัวเธอรู้
-------------------------------------
เมื่อผมเรียนจบปริญญาโทได้งานทำที่สมุทรสาคร
ผมตั้งใจจะเลี้ยงข้าวเธอ แต่วันหยุดไม่ตรงกันสักที
เธอทำงานเป็นกะหน่ะครับ
ไม่ได้หยุดเสาร์อาทิตย์เหมือนผม
เธออยากดูหิ้งห้อยมาก บอกจะมาให้ได้
ให้ผมพาไปดู แต่ผมว่ามันโรแมนติกเกินไปหรือเปล่า
ผมกลัวว่าบรรยากาศ จะทำให้ผมสารภาพรักเธอ
แต่แล้วเหมือนมีอะไรมาง้างปากผมให้บอกเธอในวันหนึ่ง
----------------------------------------
วันนั้นผมนั่งอยู่บนรถรับส่งพนักงาน
นั่งคนเดียว และคุยโทรศัพท์กับเธอ
เธอถามผมว่า / มีสาว ๆ เยอะไหมบนรถ
แล้วมีใครนั่งคนเดียวหรือเปล่า ไปนั่งข้างๆ เค้าซิ
แล้วก็จีบซะจะได้มีแฟนสักที/
ผมบอกเธอไปว่า /ไม่หละ/
เธอถามผมว่า "อ้าวนี่นายไม่ชอบผู้หญิงเหรอ
นายชอบผู้ชายใช่ไหมเนี่ย ใช่ไหม ๆ "
นั่นแหละสิ่งที่ไม่อยากให้หลุดออกมาจากปากผมเลย
แต่มันก็ห้ามไม่ทันเสียแล้ว
" เราไม่ได้ชอบผู้ชาย  เราชอบเธอ "
เงียบ ผมไม่รู้ว่าเงียบไปนานสักเท่าไหร่
อาจจะแค่เสี้ยววินาที แต่ผมรู้สึกว่ามันนานจัง
เสียงเธอหัวเราะ พร้อมกับเสียงพูดใส ๆ ตอบกลับมา
/เดี๋ยวเหอะเดี๋ยวฉันชอบตอบจะเป็นเรื่อง/
เฮ้อ!.... เธอล้อผมเล่นอีกแล้วครับ
------------------------------------------
ผมลาออกจากงานที่สมุทรสาคร
เพื่อกลับมาช่วยกิจการที่บ้าน
ผมก็เลยไม่ได้พาเธอไปดูหิ่งห้อยเลย
เสียดายจังครับ
ดีเหมือนกัน เพราะผมกลัวใจตัวเองจริง ๆ
หลังจากวันที่ผมบอกชอบเธอ ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เราก็พูดคุยกันตามประสาเพื่อนทั่วไปเหมือนเดิม
---------------------------------------------------
2 วันก่อนวันสิ้นปี ผมโทรไปหาเธอถามเธอว่า
จะกลับมาบ้านไหม เธอไม่กลับ
เฮ้อ! ผมขึ้นไปกรุงเทพฯ ครั้งก่อน
เธอก็ไม่ว่างออกมากินข้าวกับผม
กะว่าจะเจอกันปีใหม่ เธอก็ดันไม่กลับบ้าน
____คิดถึงเธอจังครับ_______

เธอขอเบอร์เพื่อนร่วมห้องสมัยเรียนมัธยมจากผม
ทำไมเธอถามหาเบอร์เพื่อน ๆ บ่อยจังนะ
อ้อลืมไป ก็เธอเปลี่ยนเบอร์ใหม่นี่นา
แต่ครั้งนี้ดุแฮะ ย้ำเหลือเกินว่า
/ต้องบอกเบอร์เพื่อน ๆ ทุกคนที่มีนะ/
ผมจึงต้องบอกเบอร์ใครบางคนที่ผมไม่อยากบอก
ก็เบอร์เพื่อนผู้ชายข้างต้นที่เล่าให้ฟังนั่นแหละครับ
ผมนี่ก็บ้าเหมือนกันนะ ไม่เคยให้เบอร์หมอนี่
กับเธอเลย ..ผมคงหวงเธอมากไปมั้งครับ..
แต่จริง ๆ เธอก็ขอเบอร์เพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ด้วย
ไม่ได้เจาะจงหมอนี่คนเดียวสักหน่อย
ผมคงคิดมากไปเอง
-----------------------------------------
1 วันก่อนวันสิ้นปี 2007 เธอโทรหาผม
เรียกผมว่า_____ที่รัก_____และบอกว่า
__ชอบผม__ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก
หัวเราะแก้เขินอย่างเดียว และบอกเธอไปว่า
/อย่าชอบเราเลย  เธอน่ากลัวว่ะ/
ผมแซวไปงั้นแหละครับ
ก็ตอนนั้นมันทำอะไรไม่ถูกนี่นา
แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์ช่วย
เพื่อนอีกคนโทรหาผม สายเรียกซ้อนช่วยไว้
ผมจึงขอจบสายกับเธอก่อน
-------------------------------------
7 วันแล้ว ผมรอโทรศัพท์เธออยู่
เธอชอบผมจริงๆ เหรอครับ ทำไมเธอไม่โทรหาผมเลย
ผมอยากจะโทรหาเธอนะครับ
.....แต่ใจผมยังสั่นอยู่.....
ผมกลัวจะได้ยินประโยคที่ว่า
" ที่ฉันพูดไปวันนั้นหน่ะ ฉันอำเล่นนะย่ะ "
ก็เธออำเก่งนี่ครับ ทำยังไงดีหล่ะครับ
ผมกลัวทำใจไม่ได้.........เฮ้อ
----------------------------------------
Happy new Year ปี 2008 ครับ
ตอนนี้ผมอยากฟังเพลงขึ้นมาแล้วหล่ะ
ขอตัวไปฟังเพลง..บอกรัก..ของพี่ปั่นก่อนนะครับ
สวัสดีครับ.......
----------------------------------------
ภาคต่อ..จาก...ปลดล็อคหัวใจ....