ความคิดเห็นที่ 1 ระหว่างทางจากบ้านพักของผมไปยังที่หมาย ผมได้รับฟังข้อมูลเกี่ยวกับผู้ตายจากอาจารย์เสาวลักษณ์ ซึ่งหากนับกันตามสายเลือดแล้ว เธอเป็นญาติที่ห่างกันกับผู้ตายพอสมควร แต่ถ้าหากนับกันตามฐานะและความสัมพันธ์แล้วต้องถือว่าเธอสองคนเป็นญาติที่ใกล้ชิดกันอยู่เอาการ คุณนวลเพ็ง หรือที่อาจารย์เสาวลักษณ์เรียกว่า น้อย เป็นญาติห่าง ๆ ทางฝ่ายพ่อของอาจารย์  แต่ต่อมาคุณป้าของอาจารย์รับเธอไว้เป็นบุตรบุญธรรม เนื่องจากพ่อแม่ของเธอมีลูกหลายคนและมีฐานะไม่ดีนัก ซึ่งคุณป้าของอาจารย์ที่ไม่ได้แต่งงานและต้องการใครสักคนมาดูแลตนเองในยามสูงวัยมากขึ้นจึงรับอุปการะเธอไว้ อาจารย์เสาวลักษณ์กับเธอค่อนข้างสนิทกัน เนื่องจากมีอายุเท่ากันและเป็นผู้หญิงเพียงสองคนในบรรดาญาติพี่น้องที่เป็นชายทั้งหมด แต่เมื่อโตขึ้นก็ห่างกันไปบ้าง เพราะอาจารย์ไปเรียนมัธยมศึกษาต่อที่กรุงเทพฯ ส่วนเธอเลือกที่จะเรียนตัดเย็บเสื้อผ้า เนื่องจากไม่ถนัดวิชาสามัญ ซึ่งแม่บุญธรรมของเธอก็เห็นชอบด้วย เพราะเธอจะได้ทำงานอยู่กับบ้าน ไม่ต้องออกไปไกลหูไกลตา และเพราะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่บ้านกับสำนักงานของบริษัทเฟอร์นิเจอร์ซึ่งคุณพ่อและคุณป้าของอาจารย์เสาวลักษณ์เป็นเจ้าของ เธอจึงได้พบกับบุญทันซึ่งเป็นลูกจ้างของโรงงาน และชอบพอกันในเวลาต่อมา “เราไม่ได้รังเกียจฐานะของบุญทันเลยค่ะ เพราะอากง หรือคุณปู่ของดิฉันก็สร้างเนื้อสร้างตัวมาจากเสื่อผืนหมอนใบเหมือนกัน ... ที่เราพอใจ คือ เขาเป็นช่างฝีมือดี รับผิดชอบงานดี ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ถ้าเขามาเป็นคนในครอบครัว เขาคงเข้ามาช่วยแบ่งเบางานของเราไปได้มาก” อาจารย์เสาวลักษณ์บอก หากว่ากันตามนี้ ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะลงตัวดี แต่ปัญหาที่ไม่มีใครคาดถึงก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อคุณป้าของเธอจับได้ว่าลูกสาวบุญธรรมกับลูกจ้างหนุ่มในบริษัทของตนลักลอบมีความสัมพันธ์กัน “คุณป้าทั้งโกรธแล้วก็เสียใจกับเรื่องนี้มากค่ะ เพราะท่านรักน้อยเหมือนลูกสาวแท้ ๆ แล้วก็ไว้ใจนายบุญทันมาก” เธอเล่าต่อ พลางถอนใจ “ท่านเคยบอกคุณพ่อดิฉันว่า ถ้าบุญทันมาพูดขอกับท่านดี ๆ ท่านก็ยินดีให้น้อยแต่งงานกับเขา... ถ้าเขาไม่ใจเร็วเกินไป และลองคิดให้ดี ๆ ก็คงจะมองเห็นว่า ถึงคุณป้าจะทำเฉย ๆ เหมือนไม่สนับสนุน แต่ท่านก็ไม่ได้ปฏิเสธบุญทันนะคะ มิหนำซ้ำ เวลาท่านใช้เขาทำงานอะไร ท่านก็จะให้ค่าตอบแทนกับเขาเป็นพิเศษ เพื่อที่เขาจะได้เก็บเงินส่วนนี้ไว้ให้มากพอเป็นค่าสินสอดสำหรับขอลูกสาวท่าน  เขาจะได้ไม่เสียศักดิ์ศรีและจะได้ภูมิใจในตัวเองที่ทำงานสร้างฐานะให้เจ้านายยอมรับได้ และเมื่อแต่งงานกันให้ถูกต้องแล้ว ท่านก็ตั้งใจจะยกสินสอดทั้งหมดคืนให้เขาเป็นของขวัญแต่งงานด้วยซ้ำไป” จากเหตุการณ์ดังกล่าว บุญทันซึ่งไม่กล้าสู้หน้าผู้เป็นนายจ้างอีกต่อไปได้ตัดสินใจลาออกจากงานและพาคุณนวลเพ็งไปอยู่ด้วยกันที่อื่น ซึ่งข้อเท็จจริงนี้พิสูจน์ว่าข้อสังเกตที่ผู้หมวดประพจน์รับฟังมาจากชาวบ้านว่า คู่สามีภรรยาที่ย้ายมาอยู่ใหม่น่าจะเป็นหนุ่มสาวที่หนีตามกันมาเป็นข้อสันนิษฐานที่ถูกต้อง “ขอโทษด้วยนะครับ ถ้าคำถามของผมฟังดูก้าวก่ายเรื่องภายในครอบครัวของอาจารย์อยู่สักหน่อย” ผมออกตัว “อาจารย์ทราบเรื่องที่อยู่ของเขาสองคนได้ยังไงครับ” “น้อยเขียนจดหมายมาบอกดิฉันเองค่ะ... เขายอมรับว่า เขาทำผิดต่อคุณป้ามากจนกลัวว่าท่านจะไม่ให้อภัย เลยตั้งใจจะหลบหน้าคุณป้าสักพักใหญ่ ๆ รอให้ท่านหายโกรธเสียก่อน แล้วค่อยกลับไปขอขมา” อาจารย์เสาวลักษณ์ตอบ “ที่จริง เขาขอร้องไม่ให้ดิฉันบอกคุณป้าว่าเขาไปอยู่กันที่ไหน แต่ดิฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ เพราะคุณป้าเองก็เป็นทุกข์กับการที่เขาหนีไปอยู่กับบุญทันโดยไม่ส่งข่าวคราวอะไรกลับมาเลยเหมือนกัน” เมื่อทราบเรื่อง อาจารย์เสาวลักษณ์ได้นำความไปบอกกับคุณป้าของเธอ  แต่แทนที่คุณป้าจะโกรธเคืองกับเรื่องที่ได้รับทราบอย่างที่เธอหวั่นใจ คุณป้าของเธอกลับรับฟังอย่างใจเย็น และฝากให้เธอคอยดูแลและไต่ถามสารทุกข์สุกดิบของลูกบุญธรรมของท่านแทนท่านด้วย ผมย้อนนึกถึงคำถามเกี่ยวกับแหล่งงานของทั้งสองคนซึ่งผู้หมวดประพจน์ยังหาคำตอบไม่ได้... เพราะอย่างนี้นี่เองน่ะหรือ สามีภรรยาคู่นี้จึงได้รับงานจากข้าราชการในฝั่งสวนดอกเป็นส่วนใหญ่ “เปล่าหรอกค่ะ” คู่สนทนาของผมปฏิเสธ เมื่อผมตั้งข้อสังเกตดังกล่าวออกไป “ช่วงที่เกิดเรื่องดิฉันยังเป็นแพทย์ประจำบ้านอยู่ที่กรุงเทพฯ อยู่เลย... ดิฉันได้กลับมาทำงานที่เชียงใหม่พร้อม ๆ กับอาจารย์นี่เอง แทบจะไม่รู้จักใครในสวนดอกเลย นอกจากหมอกับพยาบาลบางคนที่เป็นเพื่อนเรียนด้วยกันมา และมีน้อยคนในสวนดอกที่ทราบว่าดิฉันกับน้อยเป็นญาติกัน” “งานที่รับมาจากคนในสวนดอกมาจากทางตัวน้อยเองนั่นแหละค่ะ” เธอไขความ “บ้านเราได้รับเลือกในการประมูลจัดซื้อครุภัณฑ์ อุปกรณ์สำนักงานของคณะทางสวนดอกนี้เสมอ ๆ ... คนที่ไปยื่นซองประมูลและเซ็นสัญญาส่งมอบของเป็นส่วนใหญ่ คือ คุณป้า แล้วเสื้อผ้าที่คุณป้าใส่ก็เป็นฝีมือของน้อยทั้งนั้น พออาจารย์ผู้บริหารที่เป็นผู้หญิงเห็นเข้าก็ชอบใจ ถามไถ่กันว่าเป็นฝีมือใคร เพราะอย่างนี้ไงล่ะคะ น้อยถึงได้ลูกค้าในสวนดอกเยอะ” “ตำรวจตั้งข้อสังเกตกับผมว่าสองคนนี้อัธยาศัยดี แต่ไม่ค่อยพูด... ผมเคยทราบมาว่าคนทำงานบริการต้องพูดเก่งไม่ใช่หรือครับ อาจารย์”   มีเสียงอืมยาวเหมือนคนกำลังคิดหาคำตอบเหมาะ ๆ มาจากคนที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับ ซึ่งพารถผ่านเขตกำแพงเมืองออกไปทางเขตนอกเวียง “คุณพ่อดิฉันสอนว่า คนที่พูดเก่งอาจไม่ใช่คนพูดมากก็ได้ค่ะ ยิ่งคนเป็นคนทำงานบริการด้วยแล้ว ก็ยิ่งไม่ควรพูดมาก เพราะเมื่อพูดมากก็จะไม่มีหูไว้ฟังความต้องการที่แท้จริงของลูกค้า” เธออธิบาย  “ส่วนเรื่องที่ว่าสองคนนี้ดูเป็นคนไม่ค่อยพูด... เท่าที่เคยสังเกต บุญทันเป็นคนเงียบ ๆ แต่ถ้าจำเป็นต้องพูดก็พูดได้ดี ลูกค้าบ่นว่าอย่างไรเขาก็รับไว้หมด พอใจไม่พอใจก็เก็บไว้ไม่แสดงออก... ส่วนน้อยนั้น ไม่ถึงกับเงียบหรอกค่ะ แต่ที่ไม่พูดมากต่อหน้าลูกค้า เพราะเห็นว่าไม่ใช่เวลาที่ควรพูดเสียมากกว่า แต่บางทีที่เผลอตัวขึ้นมาก็น่าดูอยู่เหมือนกัน” ส่วนผสมที่เคยดูราบรื่นลงตัวกลายเป็นส่วนผสมที่ไม่ค่อยเข้ากันสักเท่าไหร่เสียแล้ว... “แสดงว่างานซ่อมแซมและทำเฟอร์นิเจอร์ที่นายบุญทันทำอยู่ทุกวันนี้มีคุณน้อยเป็นคนหาให้ โดยฝากงานผ่านอาจารย์ที่เป็นลูกค้างานตัดเย็บเสื้อผ้าของตัวเองอย่างนั้นสิครับ” ผมเปลี่ยนหัวข้อการสนทนากลับไปที่เรื่องการรับงานของผู้ตายและสามี   อาจารย์เสาวลักษณ์พยักหน้ารับ “ใช่ค่ะ... น้อยเป็นคนแนะนำบุญทันให้ลูกค้ารู้จัก และบางสิ่งที่คนเห็นบุญทันขับรถออกไปทำงานข้างนอกไม่รู้ แต่น้อยเล่าให้ดิฉันฟัง คือ เขาออกไปส่งของให้น้อย หรือพาน้อยไปหาลูกค้า เพราะบางทีก็ไม่มีงานเข้ามาให้เขาทำเลย” “ตั้งแต่แยกออกมาอยู่กับบุญทันแล้ว น้อยไม่เคยเรียกร้องความช่วยเหลือจากทางบ้านเลย เขาทำ เขาสร้างทุกอย่างด้วยตัวเอง นอกจากบ้านกับรถกระบะที่เป็นของบุญทันแล้ว การงาน ความเป็นอยู่ต่าง ๆ ของเขาสองคน มีน้อยเป็นคนริเริ่มและดูแลทั้งนั้น” เธอกล่าว “แต่เพราะเป็นอย่างนั้น ดิฉันถึงอดเป็นห่วงน้อยไม่ได้” ผมอดเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจในประโยคสุดท้ายที่เธอพึมพำเหมือนรำพึงไม่ได้  แต่ครั้นนึกถึงพฤติการณ์และนิสัยของบุคคลซึ่งเป็นหัวข้อสนทนาของเราก่อนหน้านี้แล้ว ผมก็เข้าใจความหมายของเธอทันที   จากผู้ชายที่พูดน้อย เก็บความรู้สึก ใจเย็น และเป็นคนออกไปทำงานนอกบ้าน กับผู้หญิงที่ดูเรียบร้อย สงบปากคำเหมือนเป็นช้างเท้าหลัง ทำงานอยู่กับบ้าน รอสามีกลับมาในความเข้าใจของใคร ๆ กลายเป็นผู้ชายใจร้อน ด่วนตัดสินใจ จนทำอะไรที่ผิดพลาดชนิดที่ยากจะแก้ไขทัน กับผู้หญิงเจ้าของวาจาเชือดเฉือนซึ่งเป็นผู้นำตัวจริงของครอบครัว ทั้งยังมาจากครอบครัวที่เคยเป็นนายจ้างของอีกฝ่ายมาก่อน... หากฝ่ายหลังเกิดเผลอตัวหยิบประเด็นเรื่องฐานะของตนเอง ตอกย้ำอีกฝ่ายถึงการกระทำที่ผิดพลั้งไปในอดีต และลำเลิกบุญคุณต่อกันขึ้นมา จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อข้อมูลเกี่ยวกับผู้ตายที่ค่อย ๆ ถูกเปิดเผยออกมาทีละน้อย บางสิ่งที่ถูกซ่อนไว้ภายข้างหลังภาพเริ่มปรากฏ บางเรื่องที่เคยเป็นปริศนาค้างคาอยู่ในใจผมก็เริ่มคลายปมออกไป... ข้อสันนิษฐานบางประการเกี่ยวกับสาเหตุที่นำมาสู่การประทุษร้ายผู้ตายจนถึงแก่ชีวิตที่ผมลองคิดอ่านดูค่อยเริ่มสมเหตุสมผลขึ้น คดีฆาตกรรมนี้ไม่ได้ซับซ้อนเท่าที่ผมคิด หากเป็นคดีที่มีคำตอบตรงไปตรงมาเกินกว่าที่ผมคาด... ผมได้คำตอบสำหรับโจทย์สามข้อที่เหลือว่า ผู้ตายเป็นใคร ผู้ตายเสียชีวิตที่ใด และ ใครคือคนที่ทำให้ผู้ตายเสียชีวิต... แต่ยังมีปัญหาอีกข้อหนึ่งยังคงค้างอยู่   (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 51 00:53:12 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 7 ม.ค. 51 23:52:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปัญหาดังกล่าวเป็นปัญหาที่ผู้หมวดประพจน์พูดขึ้นในระหว่างที่เราสนทนากันอยู่ที่หน้าห้องชันสูตรศพในภาควิชานิติเวชศาสตร์... เรื่องยากในการทำคดีฆาตกรรมที่มีผู้ต้องสงสัยคนเดียว คือ การหาพยานหลักฐานมามัดตัวคนร้าย พยานหลักฐานสำคัญในคดีนี้ย่อมหนีไม่พ้นอาวุธที่ใช้ในการก่อเหตุ และร่องรอยอื่นที่อาจหลงเหลืออยู่ และคนร้ายในคดีที่มีพฤติการณ์อำพรางสาเหตุการเสียชีวิตที่แท้จริงของผู้ตายก็น่าจะมีความพยายามในการปิดบัง ซ่อนเร้น หรือทำลายพยานหลักฐานสำคัญที่ทางตำรวจอาจนำมาเล่นงานตนเองให้จนมุมเช่นกัน พยานหลักฐานสำคัญอย่างน้อยสองชนิดที่ผมคาดไว้ในใจหลังจากได้ผ่าชันสูตรศพของผู้ตาย ได้แก่ แท่งไม้ หรือ ของแข็งอื่นที่มีลักษณะเป็นแท่งยาวที่น่าจะหนาประมาณไม้หน้าสาม (1) เป็นอย่างน้อยและยาวไม่ต่ำกว่าครึ่งเมตร เนื่องจากเป็นขนาดและความยาวที่สามารถจับได้ถนัดและยังเหลือความยาวมากพอที่เมื่อเหวี่ยงไม้ฟาดใส่ศีรษะของอีกฝ่ายแล้วจะก่อให้เกิดแรงกระทำที่รุนแรงมากพอจะทำให้สิ่งที่แข็งและหนาอย่างกระโหลกศีรษะของมนุษย์แตกยุบได้ และอีกอย่างหนึ่ง คือ มีดที่คนร้ายใช้เฉือนลำคอผู้ตายให้เกิดแผลเหมือนถูกเชือดเพื่อเบี่ยงเบียนสาเหตุการตายที่แท้จริงของเธอ แม้ทางผู้หมวดประพจน์จะออกปากว่า ไม่พบร่องรอยอะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นอาวุธ รอยเลือด ร่องรอยการต่อสู้ ทั้งที่ตรวจค้นอย่างละเอียดแล้ว ผมกลับมีความเชื่อว่า เราน่าจะค้นพบ ‘อะไรบางอย่าง’ จากการไปยังบ้านของผู้ตายในครั้งนี้ นี่เป็นอีกครั้งที่ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดอะไรไม่สมกับคนที่เรียนมาทางด้านวิทยาศาสตร์เลย แต่ผมก็ไม่สามารถปฏิเสธความเชื่อมั่นลึก ๆ ที่เกิดขึ้นในใจโดยหาเหตุผล หาที่มาที่ไปไม่ได้ด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ถึงผม อาจารย์เสาวลักษณ์ หรือเราทั้งสองคนจะพบร่องรอยหลักฐานที่นำไปสู่การจับกุมคนร้ายจริง หากมีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมยังคิดไม่ตกอยู่ดี คนที่ไม่มีอำนาจในการสืบสวนสอบสวนอย่างเราจะทำอย่างไรกับสิ่งที่ได้มากันเล่า... นึกแล้ว ผมก็ได้แต่ลอบถอนใจ แอบภาวนาให้ตำรวจสักคน ไม่ว่าจะเป็นผู้หมวดศักรินทร์ ผู้หมวดประพจน์ หรือตำรวจนายใดก็ตามที่รับผิดชอบคดีนี้อยู่กลับไปค้นหาพยานหลักฐานที่บ้านของผู้ตายกับสามีซ้ำอีกรอบหนึ่ง... แต่จะหวังผลสัมฤทธิ์ได้มากเท่าใด ผมก็ไม่รู้ “อาจารย์ธวัชชัยยังเหนื่อยอยู่หรือคะ” คำถามของคนที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับทำให้ผมรู้สึกตัวว่า ผมกำลังคิดถึงเรื่องดังกล่าวจริงจังเสียจนแสดงออกมาทางสีหน้า “เปล่าครับ แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเท่านั้นเอง ขอโทษนะครับที่ผมเสียมารยาทไปหน่อย” ผมรีบบอกพร้อมกับยิ้มให้เพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น “แล้วอาจารย์ล่ะครับ เป็นอย่างไรบ้าง” เธอหันมายิ้มให้ผมนิดหนึ่งแล้วหันกลับไปมองทางข้างหน้า “สำหรับตอนนี้ ก็พอจะทำใจได้มากขึ้นแล้วละค่ะ แต่พูดตรง ๆ เลยนะคะ ดิฉันยังไม่แน่ใจว่าพอไปถึงที่นั่น ได้เห็นหน้าอีกฝ่ายแล้ว ดิฉันควรจะทำหน้าอย่างไร หรือจะยังควบคุมตัวเองให้สงบใจอยู่ได้อย่างนี้อีกหรือเปล่า” “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าลืมก็แล้วกันครับว่า อาจารย์มีผมอยู่ข้างอาจารย์อีกคน”   ผมไม่รู้ว่าตัวเองพูดประโยคบ้า ๆ นั่นออกไปได้อย่างไร แต่ที่แน่ ๆ ผมเรียกประโยคที่หลุดออกมาจากปากเหล่านั้นกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้ว... ผมทั้งโกรธตัวเองว่าอาจกำลังทำให้อีกฝ่ายหนึ่งหมดความวางใจในตัวผม และทั้งกลัวว่าเธออาจมองว่าผมเสนอตัวช่วยเหลือเธอเพื่อหวังผลบางอย่างจากเธอ แต่ในเวลาที่ผมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อาจารย์เสาวลักษณ์กลับไม่ได้ว่ากระไร ไม่มีท่าทีสงสัย หรือไม่พอใจใด ๆ ทั้งสิ้น “ขอบคุณนะคะ อาจารย์” ทั้งรอยยิ้มและคำขอบคุณของเธอเป็นสิ่งที่ออกมาจากใจจริง ๆ ไม่ใช่เพียงการแสดงออกตามมารยาท แม้เหตุการณ์ดังกล่าวจะคลี่คลายลงด้วยดี แต่การสนทนาระหว่างเราสองคนก็ยุติลงเพียงเท่านั้น... เมื่อไปถึงที่หน้าบ้านของนายบุญทัน ผมกับอาจารย์เสาวลักษณ์ที่ต่างคนต่างนั่งเงียบกันมาตลอดทางต่างหันมามองหน้ากัน “รถของบุญทันไม่อยู่ค่ะ” เธอบอก หลังมองผ่านไม้ระแนงรั้วบ้านเข้าไป และพยายามมองหายานพาหนะของเจ้าของบ้านในบริเวณใกล้เคียงแล้ว แต่ไม่พบ ต่อมาเธอก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อมีรถยนต์อีกคันหนึ่งแล่นจากถนนอีกด้านหนึ่งมาจอดยังหน้าบ้านหลังเดียวกันกับเรา ประจันหน้ากับรถของเธอ รถคันดังกล่าวเป็นรถบูอิคสกายลาร์คสีดำซึ่งไม่ใช่รถประเภทที่ชาวบ้านทั่วไป รวมถึงผมด้วย จะสามารถหาซื้อมาไว้ในครอบครองได้ง่าย ๆ และเป็นรถที่ไม่น่าจะเข้ามาเยี่ยมเยือนชุมชนนอกเมืองอย่างนี้เลย   แต่ก่อนที่ผมจะสงสัยอะไรไปมากกว่านั้น และยังคิดไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ชายหนุ่มที่อยู่ในรถคันนั้นก็ออกมาจากรถ ผมสะกดความตื่นเต้นของตนเองไว้เมื่อเห็นว่าบุคคลที่เดินตรงเข้ามาหาและยกมือไหว้ผมกับอาจารย์เสาวลักษณ์คือผู้ใด ผมรับไหว้จากเขา หันไปแนะนำชื่อเสียงเรียงนามของเขาให้อาจารย์เสาวลักษณ์ทราบ จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถลงไปทักทาย “ผู้หมวด มาทำอะไรครับนี่” “กลับมาเอาของน่ะครับ” นายร้อยตำรวจตรีประพจน์ยิ้มน้อย ๆ “ผมทิ้งของเอาไว้ ” ----------------------------------------------------------------------------------- (1) ไม้หน้าสาม คือ ไม้ที่มีหน้าตัด 1.5 นิ้ว X 3 นิ้ว มักใช้ในงานก่อสร้าง เพราะนำไปใช้ได้หลายอย่าง เช่น ทำไม้ฝ้า ทำนั่งร้าน เนื่องจากมีขนาดไม่ใหญ่ และไม่เล็กจนเกินไป (จบตอนที่ 3) แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 51 00:21:29 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 51 00:21:06 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 51 00:10:59 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 7 ม.ค. 51 23:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณที่สละเวลามาช่วยติดตามกันนะคะ ตอนนี้อาจจะมีรายละเอียดค่อนข้างเยอะ และไม่ค่อยมีอะไรน่าตื่นเต้นเท่าไหร่ อ่านแล้วคิดเห็นอย่างไรก็บอกกันได้ ยินดีรับทุกคำแนะนำด้วยความขอบคุณยิ่งเช่นเคยค่ะ ^ ^ นอกจากเรื่องความผิดพลาดในจำนวนตอนแล้ว ยังมีความผิดอีกเรื่องหนึ่ง คือ ตั้งใจว่าจะเอามาลงวันอาทิตย์ให้ตรงเวลา แต่บังเอิญมีธุระที่รับปากเขาไว้ว่าจะไป นึกว่าจะใช้เวลาไม่นานมาก แต่ไป ๆ มา ๆ ต้องอยู่ยาว เนื่องจากบุคลากรขาดแคลน เลยช้าไปวันหนึ่ง ส่วนวันอาทิตย์หน้าต้องไปงานแต่งงานของเพื่อน ก็เลยจะขอเอาตอนจบมาลงในคืนวันจันทร์หน้านะคะ คุณ scottie :   เรื่องงานนั้น ก็เกือบใช่แล้วละค่ะ ส่วนลางสังหรณ์นี่เกิดสายไปนิดนึงจริง ๆ อาจารย์ GTW : แหะ ๆ ตรงกับที่คาดไว้ไหมคะ ข้อมูลอาศัยเก็บเล็กผสมน้อยมาจากอาจารย์สอนนิติวิทยาศาสตร์ตอนปีสี่ กับถามแม่ แต่ถ้าอะไรที่พลาด ๆ ละก็ ต้องยกให้เป็นความผิดของคนเขียนคนนี้เลยค่ะ   ขอบคุณสำหรับกำลังใจดี ๆ จากอาจารย์จีด้วยเช่นกันค่ะ... ^____^ คุณ โยเกิตรสมะนาว :   ขอบคุณสำหรับคำอวยพรปีใหม่ค่ะ ดีจังเลยที่คุณโยเกิตรสมะนาวชอบ... อ่านแล้วมีความเห็นเป็นยังไงบอกกันได้นะคะ คุณพีทคุง (พิธันดร) : ตอนนี้ยังค่า แต่ตอนหน้าไม่แน่ คุณ ground : สวัสดีปีใหม่ ขอให้มีความสุขมาก ๆ และสุขภาพแข็งแรงเช่นกันค่ะ ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่าน คุณ วิรตี : สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้มีความสุขมาก ๆ เช่นกัน ถ้าเรื่องสั้นละก็มาค่อนข้างไวค่ะ ส่วนเรื่องยาว... ^ ^” คุณ bookmark : พยายามเร็วแล้วนะคะ แต่มาช้ากว่าที่ตั้งใจไว้ติ๊ดนึงจนได้ ได้เห็นว่า เขียนบรรยายละเอียดแล้วโอเค ค่อยโล่งใจหน่อย ขอบคุณค่า ^ ^ คุณโยษิตา : สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ ดีจังที่ชอบแนวเดียวกัน... ^ ^ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 51 00:12:00 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 7 ม.ค. 51 23:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาต๊ะไว้ก่อนนะ เดี๋ยวว่างๆ แล้วจะเข้ามาอ่าน จากคุณ : waidhaya - [ 8 ม.ค. 51 09:42:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เหมือน ค.ห.4 ค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 8 ม.ค. 51 13:17:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอ่อ เหมือน # 5 ครับ จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 8 ม.ค. 51 13:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ๊ว ผู้หมวดมาทำอะไรที่นี่... ลืมของจริงๆ หรือว่าอะไรกันคร้าบ ป.ล. นี่ผมอ่านคนแรกเปล่า อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 ม.ค. 51 14:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จะมารออ่านต่อนะคะ แหมๆๆ นึกว่าจะจบตอนนี้แล้วซะอีก จากคุณ : โยเกิตมะนาว (โยเกิตมะนาว) - [ 8 ม.ค. 51 15:13:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหม ไม่รู้สึกว่าบุญทันน่าจะเป็นคนทำเลยอะ จากคุณ : scottie - [ 8 ม.ค. 51 21:17:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อีตาประพจน์ลืมอะไรไว้ ไม่เดาดีกว่า ไว้รออ่านตอน ว่าจะจบเหมือนที่คิดไว้หรือเปล่า จากคุณ : ground (ground) - [ 9 ม.ค. 51 09:54:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ใครเป็นคนทำนะเนี่ย อืม...สงสัยตงิดๆ จากคุณ : วิรตี (วิรตี) - [ 9 ม.ค. 51 16:49:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มีโผอยู่ในใจแล้ว แต่จะใช่มั้ยน้อ รอลุ้นจร้า ^^ ถึงส้มออกตัวว่า ไม่ค่อยมีอะไรตื่นเต้น แต่ก็อ่านเพลินอ่ะจ้า อยากอ่านอีก แล้วก็คิดถึงเรื่องสั้นต่างแดนที่เคยเอามาโพสน้า อยากอ่านอีกจัง ^^ นีซซ นึงค่ะตรงนี้ ประโยคสุดท้ายของเธอทำให้ผมนิ่งอึ้ง... ไม่ว่าจะพยามปกปิดซ่อนเร้นอย่างไร ความจริงย่อมเป็นความจริงวันยังค่ำ เป็นบทบรรยาย พยาม น่าจะ พยายามอ่ะเปล่าคะ จากคุณ : bookmark - [ 11 ม.ค. 51 01:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณผู้หมวดมีส่วนเกี่ยวของด้วยป่าวคะเนี่ย รออ่านตอนจบค่า จากคุณ : โยษิตา - [ 12 ม.ค. 51 01:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านมาลุ้นต่อครับ แต่ยังไม่กล้าเดา อิอิ ผมว่านิยายแนวนี้ความสนุกอยู่ที่รายละเอียดและปมปริศนาในเรื่องนั่นล่ะเนอะ ที่ทำให้อ่านไประแวง เอ้ย คิดเดาคิดทายไป ในส่วนของความตื่นเต้นอาจไม่จำเป็นต้องมีประจำทุกตอนก็ได้ เหมือนอ่านโคนันยอดนักสืบนั่นล่ะครับ ที่มีบรรยากาศเครียดน่าสงสัยไร้สภาพอยู่ในการเดินเรื่องเสมอ นึกถึงละครทีวีชุดแนวฆาตกรรม(ของไทย) เรื่องหนึ่ง ผมว่าคุณปิยะรักษ์ เขียนได้ดีกว่ามากเลย เพราะละครเรื่องนั้นดูเผืนๆเหมือนน่าติดตาม เพราะมีฉากฆาตกรรมฉากเดียว อีกหลายสัปดาห์เป็นการควานหาตัวฆาตกร คนดูก็เดากันไป แต่ตอนจบไม่มีใครทายถูก เพราะคนเขียนหักหลังคนดู (แบบน่าเกลียดในความรู้สึกของผม)  ตอนจบ ฆาตกรปรากฏตัวออกมาโดยที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องที่ผ่านมาเลย แบบนี้ใครจะทายถูกเนอะ  เหมือนว่าเอาใครไม่รู้มาแสดง แล้วบอกว่าฉันนี่ล่ะเป็นฆาตกร และฉันไม่เคยปรากฏตัวในละครเรื่องนี้เลย ไม่มีใครเคยเอ่ยถึงด้วย  เป็นคนนอกเรื่อง ดูแล้วแทบหักคอจอทีวีทิ้ง หนอย...เพราะนิยายแนวสืบสวนส่วนมากฆาตกรจะปนอยู่ในตัวละครที่ผ่านมานั่นเอง เพียงแต่ชั้นเชิงการเขียนทำให้เราเดาไม่ค่อยถูก ฮี่ๆๆ ขอบคุณสำหรับไม้หน้าสามครับ เพิ่งรู้รายละเอียดนี่เอง เป็นไม้ที่อันธพาลและวัยรุ่นบางกลุ่มนิยมใช้ไล่ตีกันบ่อนๆ เป็นไม้ที่รับความนิยมจริงๆครับ ^______^...... จากคุณ : GTW - [ 13 ม.ค. 51 07:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มา print ตอน 3 ไปอ่านนะครับ จากคุณ : Archarn Chan - [ 5 มี.ค. 51 11:55:55 ]