PANTIP.COM : W6212336 กระจกล่าวิญญาณ ภาคสัญญาเลือดแห่งมนต์ดำ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

บทนำ

หมอกสีขาวขมุกขมัวเริ่มจางลงทีละน้อยพร้อมกับการแทนที่ของแสงตะวันที่เริ่มสาดส่องให้ความอบอุ่นแก่พื้นพิภพ และนั่นคือสัญลักษณ์ของการมาเยือนแห่งรุ่งอรุณ ทว่าบรรยากาศยามนี้นับเป็นอรุณรุ่งที่แปลกยิ่งนัก ด้วยไม่ปรากฏเสียงหมู่นกกาที่ร้องรำทำเพลงสร้างความสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเฉกเช่นทุกครั้ง ยามเช้าของป่าโปร่งกลับเงียบเชียบอย่างน่าประหลาด จะมีก็เพียงเสียงลมที่พัดแรง … แรงจนกระทั่งประตูของกระท่อมที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวในป่ากว้างพัดเปิดออก จนทำให้เกิดเสียงดัง ออดแอด ... ออดแอด สลับกันไปมาตามจังหวะการกรรโชกของสายลม

หากมองเข้าในตัวบ้านก็มิอาจพบสิ่งมีชีวิตเลยแม้สักน้อย กระท่อมหลังเล็กร้างและว่างเปล่าจริงๆ จะมีก็เพียงเฟอร์นิเจอร์ชิ้นเดียวที่ตั้งตระหง่านอยู่ในโถงกลางบ้าน

เฟอร์นิเจอร์ที่ว่านั้นคือ กระจกเงาบานใหญ่ ส่วนกรอบของบานกระจกถูกแกะสลักอย่างประณีตบรรจงด้วยไม้เนื้อแข็งสีดำ มันสลักเป็นรูปลักษณ์ประหลาดคล้ายเทวบูชาของพวกคลั่งลัทธิอะไรสักอย่าง ? อย่างไรก็ตามถึงแม้จะน่ากลัวแต่พินิจแล้วกลับสวยงามอย่างประหลาด นอกจากนั้นเนื้อของเรือนกระจกก็ดูสดใสเป็นเงาระยับราวกับไม่เคยว่างเว้นจากการเช็ดถูทำความสะอาด

เงางามเสียจนกระทั่งบางครั้งคล้ายมีระลอกคลื่นวิ่งอยู่บนผิว !?

“ แฮ่ก ... แฮ่ก ... แฮ่ก ... ” เสียงหอบกระชั้นดังขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าจากราวป่าอันเงียบสงัด ริมชายป่าที่ติดกับกระท่อมร้างหลังน้อยปรากฏร่างของหญิงสาวอนงค์หนึ่ง เธอมีผมที่ยาวและกระเซอะกระเซิงอย่างผิดสังเกต อีกทั้งเสื้อผ้าก็ขะมุกขะมอมคล้ายกับว่าได้ไปผจญภัยหรือไม่ก็ไปมุดถ้ำที่ไหนมาสักแห่ง และที่น่าตกใจที่สุดก็คือบริเวณต้นแขนข้างหนึ่งนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน ซึ่งหากจะเดาก็คงพิจารณาได้ว่าเป็นเลือดของตัวเธอเอง เนื่องจากเจ้าตัวกำลังใช้มือที่เหลืออีกข้างกดปิดปากแผลเอาไว้

“ มี ... มีใครมารึยัง ” คำพูดประโยคแรกที่เอ่ยทำลายความเงียบสงัด
ไม่มีผู้ใดตอบ มีเพียงเสียงแห่งความเงียบเท่านั้นที่หญิงสาวได้ยิน

“ มีใครอยู่บ้าง !? ” สตรีลึกลับตะโกนถามอีกครั้ง เธอพยายามเปล่งเสียงให้ดังเท่าที่จะทำได้ แต่ทว่าน้ำเสียงของผู้บาดเจ็บก็หาได้ดังไปกว่าในตอนแรกสักเท่าใด ทั้งนี้ด้วยลำคอที่แห้งผากและความเหนื่อยล้าจึงทำให้ไม่อาจเปล่งเสียงได้ดังมากไปกว่านี้

“ ไม่มีใครรอดเลยสักคน ?? ” หญิงผมยาวพึมพำพลางสะอื้นไห้ในลำคอ จากนั้นเธอจึงก้าวเดินช้าๆเข้าไปในตัวบ้าน สายตาจ้องจับไปยังกระจกเงาที่อยู่ภายใน ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่า ณ ห้วงเวลาตอนนี้เธอมีความรู้สึกเช่นไร

ในที่สุดหญิงสาวก็ยืนประจันหน้ากับกระจกซึ่งมีขนาดไม่เล็กไปกว่าตัวเธอ
และก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรต่อไป

“ แซ่ก ... แซ่ก ... ” เสียงก้าวเดินของอะไรบางอย่างดังอยู่ด้านนอกตัวกระท่อม
หญิงนิรนามสะดุ้งเฮือก เหงื่อกาฬไหลแตกพลั่ก เธอค่อยๆหันหลังกลับไปอย่างช้าๆ

“ แซ่ก ... แซ่ก ... ” ฝีเท้าหยุดการเคลื่อนไหว โดยตำแหน่งที่หยุดนั้นอยู่บริเวณด้านหลังของมุมอับประตูที่เธอเดินเข้ามา

“ ใครน่ะ ” หญิงสาวตะโกนออกไปพร้อมกับพยายามเพ่งมองเงาตะคุ่มเบื้องหน้า แต่ด้วยแสงตะวันยามเช้าที่จับเพียงขอบฟ้าทำให้มองเห็นไม่ถนัดนัก

ความเงียบคือคำตอบ !

อนงค์ผู้บาดเจ็บค่อยๆถอยหลังทีละก้าว
“ กรรรรรร ...” เสียงคำรามดังขึ้น

หญิงไร้ชื่อแทบจะกรีดร้องออกมา เธอถอยหลังกรูด
เบื้องหน้านั้น ร่างของสัตว์ชนิดหนึ่งนอกจากขนยาวรุงรังสีดำแล้วมันยังมีเขี้ยวขาววาววับ ดวงหน้าคล้ายกับหมาป่าเพียงแต่มีขนาดที่ใหญ่โตเกินปกติ ประกายตาคมกริบสีเขียวแกมเหลืองจับจ้องที่ตัวเธอ

หมาป่าปิศาจ !

หญิงนิรนามหันหลังเตรียมจะวิ่งหนี แต่ทันทีที่หันกลับไปก็ชนโครมเข้ากับกระจกบานใหญ่นั่นอย่างจังจนล้มลง

“ กรี๊ดดดดดด ” เป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่ลำคอระหงจะถูกเขี้ยวแหลมคมของสัตว์ลึกลับสีดำฝังจนจมมิด
ภาพที่เธอเห็นเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่ดวงวิญญาณจะหลุดลอย ... นั่นคือ

กระจกเงาบานใหญ่ที่สะท้อนดวงหน้า ... มันนิ่งสนิทราวกับน้ำแข็งที่เย็นชา

จากคุณ : Luckard - [ 8 ม.ค. 51 18:26:39 ]