ความคิดเห็นที่ 1 ยามสายของวันที่มีฝนตกหนักแบบนี้  ร้านดอกไม้ของศลิษาช่างเงียบเหงานัก.... หญิงสาวตากลมเหม่อมองละอองฝนผ่าน บานกระจกใสตรงหน้า  มีเพียงเสียงฟ้าร้องที่อยู่เป็นเพื่อน หล่อนยามเหงา   “กรุ๋งกริ๋ง”  เสียงกระดิ่งแขวนหน้าประตูร้าน เรียกศลิษาตื่นจากภวังค์   ชายร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มก้าวกึ่งกระโดด หนีฝนเข้ามาในร้าน  สภาพนั้นเปียกปอนไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำ   “สวัสดีค่ะ”  ศลิษายิ้ม  พลางส่งผ้าผืนสะอาด ให้เขา  “ฉันว่าคุณคงต้องการใช้มันนะคะ” อีกฝ่ายถึงจะมีสีหน้ายุ่งๆอยู่บ้าง  แต่ก็รับมา เช็ดผมสั้นๆของเขาจนแห้ง                 “คุณช่วยจัดช่อดอกไม้ให้ผมสักช่อได้มั้ย” “ค่ะ  ต้องการดอกอะไรดีคะ  และต้องการให้ คนรักหรือว่าญาติคะ  ดิฉันจะได้จัดถูก” “ยังไงก็ได้ครับ  ขอให้ออกมาสวยก็พอ” คำตอบนั้นง่ายสำหรับเขา  แต่มันยากสำหรับ คนจัดอย่างหล่อนนะ !  ศลิษาแค่ค่อนแคะในใจ  เพราะสีหน้าเครียดๆของเขาทำให้หล่อนเอ่ยได้เพียงว่า “จะรอรับเองหรือให้จัดส่งคะ” “รอรับครับ”  เขาตอบพลางส่งผ้าขนหนูผืน เล็กคืน  ไม่ลืมจัดผมเผ้าให้เข้าทรง  ก่อนทรุดตัวลงนั่งบน เบาะนุ่มที่ศลิษาชี้บอกเขาเมื่อครู่   ฝนค่อยๆซาลงแล้ว  มีเพียงเสียงเม็ดฝนกระทบพื้นด้านนอกดังมาไม่ขาดสาย  เนื่องจากเก้าอี้คนนั่งอยู่ติดกับเคาท์เตอร์จัดดอกไม้พอสมควร  ทำให้คนจัดรู้สึกเกร็งอยู่ บ้างที่ถูกเขาลอบมองเป็นระยะ เจ้าของช่อดอกไม้ใช้เวลาว่างระหว่างรอเดินชมดอกไม้ภายในร้าน  ด้วยฝีมือการตกแต่งร้านที่ดูธรรมชาติ  น่ารัก  และสบายตาช่วยสร้างบรรยากาศให้ผู้มาเยือนรู้สึกราวกับ อยู่ในสวนขนาดย่อม   แต่ทุกครั้งที่มอง....ดวงตาดำโตมักเลยผ่านไปยังหญิงสาว เพียงคนเดียวในร้าน  เขาเพ่งพินิจมองดวงหน้ากลมนั้นยาม เผลอ  ผู้หญิงคนนี้ไม่จัดว่าเป็นคนสวยเด่นเหมือนผู้หญิงคน อื่นๆที่เขารู้จัก  แต่กลับดูมีเสน่ห์  ชวนค้นหา  หรือเป็น เพราะความสวยของดอกไม้กันถึงทำให้เขาคิดเช่นนั้น “เสร็จแล้วค่ะ”  ศลิษายิ้ม  แม้แววตาจะดู หมองไปนิด ชายหนุ่มรับช่อดอกกุหลาบสีขาวจากมือ หล่อน  หูยังคงฟังเจ้าหล่อนเจื้อยแจ้วอย่างปลื้มปิติกับผลที่ ออกมา   “กุหลาบขาว หมายถึง  คุณมีค่าสำหรับฉัน ค่ะ”  ดวงหน้ากลมยังคงยิ้มหวาน  มีความสุขนักกับการได้ ถ่ายทอดความรู้ที่สะสมมาทั้งชีวิต  “โจทย์ที่คุณให้ฉันมาค่อนข้างกว้างอยู่เหมือนกัน  หวังว่ากุหลาบขาวล้วนช่อนี้คงไม่ทำให้ผู้หญิงของคุณผิดหวังนะคะ” “ใครบอกล่ะครับ  สวยมากเลยต่างหาก”   “ขอบคุณค่ะ” ศลิษาจัดแจงคิดคำนวณค่าจัดกับวัสดุอุปกรณ์ ที่ใช้ไป  บอกราคารวมกับเขา  ส่วนคนจ่ายดูจะเร่งรีบไม่น้อย  พอจ่ายปุ๊บก็เดินออกจากร้านปั๊บ   “คุณ!  เงินทอนค่ะ”  ไม่ได้ยินแม้เสียงเรียกของหล่อนครั้ง สุดท้าย ไม่นานเสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นอีกครั้งในยามสายของวัน  แต่ ครั้งนี้เป็นนิชาภา....เพื่อนหุ้นส่วนของหล่อนที่กระแทก ประตู  ร้องไห้โฮเข้ามา  สารรูปนั้นเปียกปอนอย่างหนัก   เห็นได้ชัดว่าเจ้าหล่อนคงเดินตากฝนกลับมา “ษา !!  มุกเขาไปแล้ว” “อะไรนิช  มุกไปไหน”  คนเป็นเพื่อนวิ่งปราดเข้ามา ประคองหญิงสาวที่ทำท่าจะล้มลงเสียเดี๋ยวนั้น  ลุกขึ้นนั่ง บนเก้าอี้ใกล้ๆ   “มุกเขาไปจากฉันแล้ว” ศลิษาส่ายหน้าอย่างระอา  ชินแล้วกับคำพูดซ้ำๆเดิมๆของ เพื่อน  “ทะเลาะกันอีกแล้วใช่มั้ยนิช” “ษา....อย่าเพิ่งทำเสียงแบบนั้นสิ”  หญิงสาวต่อว่า  ทั้งที่ น้ำตายังไหลอาบแก้ม  “ครั้งนี้มันรุนแรงมากนะ  ยังไงฉัน กับเขาก็ไม่มีทางคืนดีกันได้แน่ๆ” “โธ่  อย่าเพิ่งคิดมากสินิช  ตอนเพิ่งทะเลาะกันใหม่ๆก็มัก จะมองปัญหาว่าหนักหนาทั้งนั้นแหละ  แต่ถ้าตั้งสติได้ แล้ว  ปัญหาต่างๆก็ย่อมมีทางออกเสมอนะ” “เธอยังไม่เคยมีความรัก  ไม่เข้าใจหรอกว่าปัญหาทุกอย่าง ก็แก้ไขไม่ได้เสมอไป”   ศลิษาถอนใจยาว  อยากจะพูดนักว่าหล่อนนั่นแหละ  คือ สาเหตุที่ทำให้ไม่กล้าและไม่อยากที่จะรักใคร ! “วันนี้ฉันไปทานอาหารกลางวันกับแม่มา  เรื่องนี้ฉันบอก ษาแล้วใช่มั้ย” หล่อนพยักหน้า  พยายามตั้งสติฟังต่อ “แต่ฉันกลับไปเจอมุกกำลังนั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ที่ ร้านนั่น !  แค่นั้นยังไม่พอนะษา  เขายังเอาดอกกุหลาบ ขาวช่อโตมาขอความรักกันต่อหน้าฉันด้วย” เอ...ช่อกุหลาบขาวเหรอ ?  วันนี้หล่อนก็เพิ่งจัดไปนี่นา “แฟนเธอหน้าตาเป็นยังไงหรือนิช”  ศลิษาถาม  เพราะตั้งแต่ทั้งสองคบกันมาได้สองอาทิตย์  หล่อนยังไม่เคยเห็น หน้าคนรักของเพื่อนสักครั้ง “ก็....ตัวสูงๆ  ใบหน้าคมเข้ม  จมูกนี่โด่งสวยเชียวล่ะ  ฉัน ยังเพิ่งซื้อเสื้อเชิ้ตลายทางสีน้ำเงินให้เขาไปตัวนึงเลยนะ  นึกแล้วเจ็บใจนัก !  รู้แบบนี้เอาไปให้หมาใส่เสียก็ดี !” ประโยคท้ายๆศลิษาแทบไม่ได้ฟังด้วยซ้ำ  เพราะหูของ หล่อนอื้ออึงไปตั้งแต่นิชาภาบอกว่าเสื้อเชิ้ตลายทางสี น้ำเงินแล้วล่ะ  ลักษณะรูปพรรณสัณฐานและยังเสื้อที่เขา ใส่  ช่างเหมือนที่เพื่อนสาวบรรยายไม่มีผิดเพี้ยน ! “เอ้อ  ถามทำไมน่ะษา  อย่าบอกนะว่าจะขอเข้าคิวเป็น แฟนเขาต่อจากฉัน” “บ้าน่ะนิช !  ฉันก็แค่อยากรู้ไว้  เผื่อวันหน้าวันไหนเจอกัน ฉันจะได้ปิดประตูใส่หน้าเขาเลยไง” จากคนที่ร้องไห้เริ่มหัวเราะได้หน่อย  ที่จริงความเสียใจมัน ตายจากไปตั้งแต่ได้นั่งแล้ว  ที่หลงเหลืออยู่ตอนนี้มีเพียงความโกรธเท่านั้น !  ทั้งโกรธ  ทั้งเจ็บใจตัวเองที่ไม่น่าไป หลงรักผู้ชายเจ้าชู้พรรค์นั้นเลย ! ****************** จากคุณ : buta_ood (buta_ood) - [ 9 ม.ค. 51 17:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รุ่งเช้า  พิมุกต์เข้าโต๊ะทำงานตั้งแต่ไก่โห่  วันนี้เขาตั้งใจจะจัดการสะสางงาน ค้างคาของเขาให้เสร็จ  เพื่อทุ่มเทกับงานใหญ่ในสิ้นปีนี้ หางตาเหลือบไปเห็นนามบัตรร้านดอกไม้ที่เขาวางรวมกับนามบัตรอื่นๆใน โหลแก้ว  เข้าใจว่าหญิงสาวคงแนบติดมันมาด้วยกับช่อดอกไม้เมื่อวานนี้ ‘กุหลาบขาว หมายถึง  คุณมีค่าสำหรับฉัน’  คำพูดกับรอยยิ้มหวานๆของ หล่อน  ยังคงตรึงใจอยู่ในความทรงจำของเขา  นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอย่าง พิมุกต์  ไม่เคยรู้มาก่อนด้วยซ้ำว่าดอกไม้แต่ละชนิดมีความหมายมากกว่าแค่ ซื้อและโยนทิ้งเท่านั้น ประตูห้องถูกเปิดผางเข้ามา  คนที่ยืนอยู่หลังประตูตกใจมิใช่น้อย  เมื่อเห็น หัวหน้านั่งเด่นตระหง่านอยู่บนแท่นเสียแล้ว “ขอโทษค่ะ   ดิฉันนึกว่าหัวหน้ายังไม่มาเลยไม่ได้” “ไม่เป็นไรนวล  เอากาแฟมาให้ฉันถ้วยนึงแล้วกัน” “ค่ะหัวหน้า”  เลขาหน้าห้องรับคำ  ก่อนเดินออกไปทำหน้าที่ตามคำบอก   ไม่นานก็กลับมาพร้อมกาแฟหอมฉุยวางบนโต๊ะ   “หัวหน้าคะ  เมื่อเช้าฝ่ายจัดสถานที่โทร.มาถามรายละเอียดเรื่องงานปีใหม่ ของโรงแรมเราค่ะ  เห็นว่าอยากทราบคอนเซปต์  และร้านดอกไม้ที่จะมา ร่วมจัดงานในครั้งนี้ด้วย” “ขอบคุณมากคุณนวล  เรื่องนี้เดี๋ยวผมจัดการเอง” เสียงโทรศัพท์ปลุกศลิษาลุกขึ้นจากเตียง  หล่อนเงยหน้ามองเวลาบนนาฬิกา แขวนหน้าห้อง  แต่ก็ต้องหาวหวอดเมื่อพบว่า  เหลืออีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะ ถึงเวลาเปิดร้าน “สวัสดีค่ะ  ดิฉันศลิษาพูดค่ะ” “ค่ะ  อยากทราบว่าร้าน flower  and paradise  นี้รับจัดดอกไม้นอกสถานที่ มั้ยคะ” คนที่หนังตาแทบปิดเมื่อครู่  เบิ่งโตเท่าไข่ห่านพลัน  “รับค่ะ  แต่ส่วนมากเรา จะรับแต่งานเล็กๆนะคะ  เพราะกำลังคนมีจำกัด” “ยิ่งดีใหญ่เลยค่ะ  เพราะโรงแรมของเราต้องการจัดแบบเล็กๆ  เป็นกันเองอยู่ พอดี” พูดคุยรายละเอียดกันอยู่นาน  จนกระทั่งวางสายลง  ศลิษาก็ถึงกับกระโดด โลดเต้น  ดีใจยกใหญ่  ไม่ลืมโทร.บอกนิชาภาให้ยิ้มแก้มปริไปตามๆกัน   รายนั้นพอรู้เรื่องก็รีบแล่นออกจากบ้าน  ซื้ออาหารเช้าพอประทังท้องมุ่งตรง มาหาเพื่อนสาวที่ร้านดอกไม้ทันที   ศลิษาอาบน้ำ  ใส่เสื้อผ้าสบายๆลงมาต้อนรับเพื่อน  ไม่วายเล่าไปทานไปยัง กับคนอดอยากของอร่อยมาสักร้อยปี  “เลขาทางโน้นบอกว่า  ต้องการจัด แบบให้แขกรู้สึกว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางป่าเขาน่ะ  มีเสียงน้ำด้วยยิ่งดี ใหญ่” “โห!!  แบบนี้ก็เข้าทางเธอสิษา  ร้านเราเธอก็จัดเองหมดไม่ใช่หรือ  สวย พอๆกับคอนเซปต์ที่เขาพูดถึงเลยล่ะ” “นั่นสิ  ฉันก็อดแปลกใจไม่ได้เหมือนกัน  ทำไมทางโน้นพูดเหมือนกับเคย เห็นสวนในร้านฉันอย่างนั้นแหละ” “คงมีใครในโรงแรมเขาเคยมาสั่งดอกไม้ร้านเรามั้ง”  หล่อนว่า  ก่อนตักข้าว ต้มคำโตเข้าปาก หญิงสาวพยักหน้า  เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง  แต่จะคิดมากไปทำไมเล่า  ในเมื่อ งานใหญ่หลุดมือมาทั้งที  ไม่คว้าไว้ก็อดตายกันพอดีสิศลิษาเอ๋ย “เชิญทางนี้ค่ะคุณศลิษา”  นวลจันทร์ผายมือไปยังห้องทำงานส่วนตัวของผู้ จัดการโรงแรม ศลิษายิ้มรับ  ก่อนเดินตามเข้าห้องไปอย่างว่าง่าย  นาทีแรกที่หล่อนได้รับ งานนี้รู้สึกดีใจและมั่นใจอย่างบอกไม่ถูก  แต่พอก้าวแรกที่หล่อนได้เหยียบ พรหมแดงหรูๆของโรงแรม  ก็แทบทำเอาความมั่นใจของหล่อนหายไปได้ใน พริบตาเช่นกัน  ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าตัวเองจะได้รับงานที่ใหญ่เกินคาด ขนาดนี้ “นั่งรอสักครู่นะคะ  ตอนนี้ผู้จัดการยังติดประชุมอยู่  อีกสิบนาทีคงเสร็จค่ะ” “ไม่เป็นไรค่ะดิฉันรอได้” เมื่ออยู่เพียงลำพัง  ศลิษาจึงใช้โอกาสนี้เดินสำรวจห้อง  ข้าวของทุกอย่าง บนโต๊ะถูกจัดวางเป็นระเบียบ  สะอาดตาจนหล่อนประหลาดใจ  เท่าที่รู้ชื่อ มา  เขาเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ ?  เรียบร้อยแบบนี้ต้องไม่ใช่ผู้ชายแท้ร้อย เปอร์เซ็นต์แน่ ! เสียงแกรกจากการบิดลูกบิดประตูทำให้คนที่เดินกร่างสำรวจห้อง  พินิจ พิเคราะห์ไปทั่วรีบวิ่งกรูดเข้าไปนั่งประจำที่พลัน  ไม่กล้าหันมองเจ้าของฝีเท้า ที่ย่างกรายเข้ามาเบาแสนเบา “สวัสดีครับคุณศลิษา”  ร่างสูงใหญ่  นั่งลงฝั่งตรงข้ามหล่อน เสียงทุ้มช่างคุ้นพิกล  แต่เป็นเพราะเกรงในตำแหน่งของเขาทำให้ไม่กล้า มองตรงๆ “สวัสดีค่ะคุณพิมุกต์”  หล่อนยกมือไหว้คนตรงหน้า  พยายามตั้งสติเพ่งมอง เขาให้ชัดขึ้น  และนั่นถึงกับทำให้ตากลมพองโตแทบถลน  “คุณ !” “ครับ  คุณคงจำลูกค้ากลางสายฝนคนนั้นได้นะ” “ฉันไม่รับงานคุณค่ะ”  หล่อนเด้งตัวขึ้น  ไวพอๆกับคำพูดที่โพล่งออกมา  หากพิมุกต์คว้าแขนเล็กนั้นไว้ทัน “เดี๋ยวสิคุณ  พูดกันให้รู้เรื่องก่อน” ศลิษามองเจ้าของมือตาขุ่น  ไม่พอใจอย่างยิ่งที่เขาถือวิสาสะแตะเนื้อต้อง ตัวหล่อนโดยไม่ขออนุญาตสักคำ ! คนจับยอมแพ้  ปล่อยมือออก  “บอกเหตุผลได้มั้ย  ว่าทำไมถึงไม่รับงาน ผม” “ก็เพราะ....”  ปากน้อยๆชะงัก  ครั้นจะบอกตรงๆเรื่องของเพื่อนสาวคงไม่ใช่ เหตุผลที่ดีนัก  “....งานนี้ใหญ่เกินกว่าทางร้านของเราจะรับค่ะ” “แต่คุณยังไม่รู้รายละเอียดของงานเท่าไหร่เลย  ทำไมยอมแพ้เสียแล้วล่ะ”   “ลักษณะภายนอกของโรงแรมคุณ  คือคำตอบค่ะ” พิมุกต์หยุดยืนตรงหน้าหล่อน  พยายามสบตาหญิงสาวเพื่อหาคำตอบที่แท้ จริง  “ผมยังไม่รับคำปฏิเสธใดๆของคุณทั้งนั้น  จนกว่าคุณจะฟังรายละเอียด ของงานและเห็นสถานที่จริงเสียก่อน” ผู้จัดการรีสอร์ททรุดตัวลงนั่งประจำแท่นดังเดิม  ก้มๆเงยๆหยิบแผนผังของ งานและรายละเอียดที่จดใส่ในกระดาษโดยคร่าวให้หล่อน ศลิษากวาดตามองแผนผังพอให้ผ่านตา  อ่านรายละเอียดอีกนิดหน่อย   และก็จบด้วยคำปฏิเสธเหมือนเดิม  แต่คราวนี้เขาไม่ฟังคำตอบ  หากเดินนำ หล่อนไปยังส่วนบริเวณจัดงาน สวนตรงหน้าเล็กผิดคาดกว่าที่หล่อนคิดไว้เยอะ  แต่ยังดูใหญ่อยู่มากในสาย ตาคนธรรมดาอย่างศลิษา บริเวณจัดงานถือว่าอยู่ใจกลางของโรงแรมพอ สมควร  พื้นหญ้าโล่งเตียนนั้นมีไว้สำหรับจัดงาน โดยเฉพาะอย่างที่เขาว่าไว้จริงๆ   กลางสวนอุตส่าห์มีสะพานเล็กไว้ข้ามน้ำ ในบ่อโดยรอบ  ถ้าก้มมองด้านล่างจะเห็นเป็นสระน้ำคล้ายบึงใหญ่มีกระจก ใสแผ่นหนาปิดกั้นเป็นพื้นเหนือน้ำอีกที   “สวยจังค่ะ”  ศลิษาเอ่ยชม  เมื่อเห็นปลาทองสวยๆว่ายผ่านเท้าหล่อนไป   “คุณไม่ต้องห่วงเรื่องจัดสถานที่นะ  เพราะผมมีทีมเชี่ยวชาญ  คอยออกแบบ และจัดให้สวยอยู่แล้ว  ขาดก็แต่ดอกไม้ที่ใช้จัดงานเท่านั้น  ซึ่งก็คือหน้าที่ ของคุณที่ต้องเลือกสรรดอกไม้ให้เข้ากับงานของผม” “แล้วคุณไม่กลัวร้านเล็กๆของฉันจะทำงานของคุณพังหรือคะ” “ไม่หรอกศลิษา  ผมว่าผมดูคนไม่ผิด  งานจัดดอกไม้คือศิลปะที่เกิดมา พร้อมพรสวรรค์  และคนที่เห็นคุณค่าและเข้าใจในความหมายของดอกไม้ อย่างคุณ  ....ไม่มีทางที่จะทำงานนี้พลาด” “ขอบคุณค่ะที่เชื่อใจฉัน”  ดูแล้วนายนี่ก็เอาการเอางานดีใช่ย่อย  ไม่เห็นจะ เสเพลอย่างที่นิชาภาว่าไว้เลย   “ตกลง....ฉันรับงานนี้ค่ะ”   ***************** จากคุณ : buta_ood - [ 9 ม.ค. 51 17:07:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แวะมาอ่านค่ะ สนุกดี บรรยายได้ดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วไม่งง แล้วมาอัพต่อเร็วๆนะคะ อยากอ่านต่อง่ะ จากคุณ : Oxy (Oxyslyme) - [ 10 ม.ค. 51 20:21:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านครับ จากคุณ : GTW - [ 11 ม.ค. 51 05:05:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านต่อหน้านี้ได้เลยค่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6215643/W6215643.html จากคุณ : buta_ood - [ 11 ม.ค. 51 10:45:32 ]