ความคิดเห็นที่ 1 การ์ดสีฟ้าอ่อนที่สอดอยู่ใต้ประตูร้านถูกนิชาภาหยิบขึ้นอ่าน “ถึงคุณศลิษา”   คิ้วเรียวขมวดเป็นปม  เมื่อไม่เห็นที่มาที่ไปของการ์ดใบนั้น  คราเดียวกับ ศลิษาเดินลงมาจากชั้นบน  เพราะได้ยินเสียงไขกุญแจของเพื่อน “อ้าวนิช !  กลับมาแล้วหรือจ๊ะ” “จ้ะ  นี่ของเธอ”  หล่อนส่งการ์ดในมือให้เพื่อนสาว ศลิษารับมาเปิดอ่านเนื้อความด้านใน ‘  ถึงศลิษา งานปีใหม่ที่โรงแรมอาทิตย์หน้านี้  คุณกับเพื่อนคุณต้องอยู่ร่วมงานด้วยนะ ครับ  หวังว่าคุณคงไม่ปฏิเสธผมอย่างไร้เยื่อใยเหมือนครั้งแรกที่รับงานผมล่ะ ศลิษา   รักและคิดถึง นายจ้างของคุณ  ’ “จากไหนหรือษา” “นายจ้างน่ะ  เขาเชิญเราสองคนไปร่วมงานปีใหม่ด้วยกัน” “เชิญฉันด้วยเหรอ” หล่อนพยักหน้า  ส่งการ์ดให้เพื่อนอ่านอีกที   อีกฝ่ายรับไว  อ่านไปยิ้มไปราวกับเป็นหนังสือขายหัวเราะ  “แหม....ดูเขา เขียนถึงเธอหวานจังนะ  เอ...หรือว่าหลายอาทิตย์ที่ฉันไม่อยู่นี้  มีเรื่องเด็ด อะไรแล้วไม่บอกเพื่อนรึเปล่า” หล่อนส่ายหน้าดิก  “คิดมากไปรึเปล่า  เขาก็แค่เชิญตามมารยาทเท่านั้น” “ก็ได้  แต่อย่าให้ฉันจับได้แล้วกันว่าแอบกุ๊กกิ๊กกันอยู่  ไม่งั้น....” คนฟังเสียวสันหลังวาบ  ยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้านิชาภารู้เรื่องเข้าจะดีใจหรือ เสียใจกันแน่  ที่หล่อนหลวมตัวไปพัวพันกับแฟนเก่าของเธอ  “พูดไปเรื่อย น่ะนิช  ฉันไม่มีทางรักใครง่ายๆหรอก  ดูอย่างเธอสิช้ำรักมากี่ครั้งแล้ว  ถาม จริง  ไม่เข็ดบ้างรึไง” “ทำไมฉันต้องเข็ดล่ะ  ก็คิดเสียว่ายังไม่เจอคนที่ใช่ก็สิ้นเรื่อง  ความรักเนี่ย  มันก็ต้องมีทั้งสุขและทุกข์แหละจ้ะ  ไม่มีใครรักแล้วจะทุกข์ไปตลอดชาติ หรือสุขไปตลอดชาติเสียเมื่อไหร่” “จ้า  สาธุ”  ศลิษายกมือไหว้เหนือหัวประชดคำเทศน์ของเพื่อน  “แต่ถ้าฉัน จะรักใครสักคน  คนๆนั้นต้องไม่มีวันทำให้ฉันเสียใจเด็ดขาด !” ******************* ตกบ่ายวันงาน  ศลิษากลับร้านเพื่อผลัดผ้าเป็นชุดราตรีเนื้อบาง  ยาวคลุม ขาวสีชมพูอ่อน  ผมที่เคยตรงสลวยถูกดัดหยิกเป็นลอนปล่อยระลงมาถึงบ่า  ประดับด้วยที่กลัดผมลายดอกกุหลาบขาวน่ารักจากพิมุกต์  ซึ่งให้หล่อนไว้เป็นของขวัญปีใหม่ ‘หวังว่าคืนนี้  ผมคงเห็นคุณติดที่กลัดผมอันนี้มาด้วยนะศลิษา’  เขาพูดเบาพอ ให้ได้ยินกันแค่สองคน  ตอนที่หล่อนกำลังคุมงานในโรงแรมของเขาเมื่อ เช้า  พร้อมกับวางกล่องกำมะหยีใส่มือหล่อนสับเสร็จ ตอนแรกนิชาภาก็อยากไปด้วย  แต่ด้วยความเสียดายลูกค้าในวันสิ้นปีจึง อาสาเฝ้าร้านแทน  คนที่โล่งอกสุดๆเห็นจะเป็นเพื่อนสาว  เพราะกลัวความ แตกเป็นไหนๆ ภายในงานเริ่มมากหน้าหลายตาด้วยแขกต่างชาติและคนไทยด้วยกันเดินกัน ให้กวัก  แต่ละคนดูมีฐานะและชาติตระกูลดีไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน  ส่วน ศลิษามาถึงก่อนงานเริ่มได้สองชั่วโมงเพราะต้องตรวจดูความเรียบร้อยของ งานก่อนถึงเวลาจริง  แต่ชะเง้อมองหาเท่าไหร่ก็ไร้ซึ่งเงาของผู้จัดการ โรงแรม  เข้าใจว่าเขาคงเก็บตัวรอลงมาเปิดงานทีเดียวเลยล่ะมั้ง เนื่องจากอาหารในงานถูกจัดแบบคอกเท็ล  แขกเหรื่อจึงเดินกันไปทานกันไปอย่างออกรส ท่ามกลางเสียงดนตรีบรรเลงที่หล่อนจัดไว้เปิดงานนี้โดยเฉพาะ  คลอคลองกับเสียงน้ำตกริมสะพาน “คุณคะ  ฉันชอบแจกันใบนี้จัง  ดอกไม้สวยไปหมด ทีมงานของคุณพิมุกต์นี้ ฝีมือดีจริงๆ” เสียงชมลอยผ่านหูหล่อนไป  เล่นเอาคนจัดอย่างศลิษายิ้มแก้มปริ  ถ้านาย จ้างของเธอได้ยินคงดีใจไม่แพ้กัน ไม่ให้เสียเวลาเปล่า  หล่อนก็ใช้ไม้ก้านเล็กจิ้มขนมชิ้นโปรดใส่ปาก  มีความ สุขเหลือเกินที่ได้ทานอาหารอร่อยๆแบบนี้  ตั้งแต่รับงานนอกสถานที่มา หลายแห่ง  ก็มีครั้งนี้แหละที่หล่อนคุ้มสุดๆ  ลงทุนลงแรงไม่เท่าไหร่  เงินก็ ได้  แถมยังได้ทานอาหารชั้นเลิศฟรีอีก   แต่แล้วคำที่สองก็ต้องชะงัก  เมื่อเหลือบไปเห็นชายในชุดสูทเนี๊ยบกำลังเดิน ทักทายแขกในฐานะเจ้าของงานอยู่กลางสะพานริมน้ำ  ไม่ว่าหล่อนจะมองกี่ ครั้งก็เห็นชัดว่าเป็น พิมุกต์ ! ศลิษาตรงแน่วเข้าไปจะทักทายเขา  หากผู้หญิงร่างระหงส์ที่เดินควงแขนเขา อยู่ทำให้หล่อนเขว ท่าทางที่เดินเฉิดฉายของเจ้าหล่อนกับอ้อมแขนที่ควงกันแนบสนิทคงเป็นคำ ตอบได้ดี  ว่าหญิงนักจัดดอกไม้คนนี้ ! เป็นแค่ของเล่นของเขาเท่านั้น ! ดวงตากลมโตร้อนผ่าว  น้ำใสๆเอ่อคลอเบ้าตั้งแต่เมื่อไหร่หล่อนก็ไม่แน่ใจ เหมือนกัน  ไม่นะ  หล่อนไม่ได้รักเขาสักหน่อย  แค่คิดน้ำตาหยดแรกก็ แหมะลงฝ่ามือ  โธ่....ตลอดเวลาที่เขาทำดีกับหล่อน  ก็แค่เรื่องงาน....เรื่อง งานเท่านั้นศลิษา.... หญิงสาวสะบัดหน้าแรง  พยายามสลัดความคิดในหัว  วิ่งปราดออกจากงาน เร็วที่สุดเท่าที่กำลังของเธอยังพอมี  ไม่มีใครเห็นหรือพบว่าหล่อนมาเลยยิ่ง ดี ! “ศลิษา !”  พิมุกต์ที่เพิ่งลงลิฟท์มาได้สักครู่ตะโกนเรียก  หากหล่อนไม่คิด หันหลับมามองอีกต่อไป ประตูเปิดไวตามแรงกระแทกของศลิษา  นิชาภาเข้ามาประคองหล่อนไว้ เหมือนเช่นทุกครั้งที่เพื่อนสาวทำ “เป็นอะไรษา  งานล่มเหรอ  หรือว่านายจ้างนั่นว่าอะไรเธอ !  ฉันจะไป จัดการให้” “ไม่ต้องหรอกนิช  ฉันแค่ดีใจมากก็เท่านั้น....”  หล่อนฝืนยิ้ม  ปาดน้ำตาบ้าๆ นั่นออกจากแก้ม  “งานราบรื่นดี  คนชมเปราะเลยล่ะว่าคนจัดเก่ง” “โธ่....เธอก็ทำฉันตกอกตกใจหมด  ที่แท้ก็บ่อน้ำตาตื้นเหมือนเคยว่างั้น เถอะ” ศลิษาพยักหน้า  แต่ไม่ยอมสบตาเพื่อน  “ฉันขึ้นไปนอนก่อนนะนิช  ฝากปิด ร้านด้วยแล้วกัน” “จ้ะๆ  เธอไปพักผ่อนน่ะดีแล้ว  เหนื่อยมาทั้งวันแล้วไม่ใช่เหรอ” เสียงประตูห้องปิดลง  เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเพื่อนสาวเข้านอนเรียบร้อย   ไม่นานประตูร้านก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้เป็นชายหนุ่มที่หน้าตาเหมือน แฟนเก่าของเธอราวกับแกะ “คุณมุก !” พิมุกต์นิ่วหน้า  มองหญิงสาวหน้าเคาท์เตอร์อย่างงงๆ  “ผม....พิมุกต์ครับ คุณคงเป็นเพื่อนของศลิษา” จากคุณ : buta_ood - [ 9 ม.ค. 51 17:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หญิงสาวยังคงนอนกอดหมอนอุ่นๆบนเตียงเพียงลำพัง  ไม่เข้าใจตัวเอง เหมือนกันว่าเป็นอะไร  เพียงแค่ไม่กี่เดือนหล่อนสามารถรักเขาได้ขนาดนี้ เชียวหรือ ? “ษา  นอนรึยัง  ฉันขอเข้าไปได้มั้ย”  เสียงเคาะประตูดังตาม หลังการเรียกของนิชาภา “มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะนิช  วันนี้ฉันเหนื่อยจริงๆ” “แต่เรื่องนี้เธอต้องรู้เดี๋ยวนี้นะษา  เปิดประตูให้ฉันด้วย” พอเห็นเพื่อนเอาจริง  ศลิษาก็ไม่กล้าขัดใจ  ยอมเปิดให้โดย ดุษฎี “ไหนบอกว่างานเรียบร้อยไง  ทำไมถึงปล่อยให้นายจ้างมาตาม ถึงที่ได้ล่ะ” แววตาหมองเศร้าแปรเปลี่ยนเป็นความตกใจเข้ามาแทนที่  “นิช....นิชเจอเขา แล้วเหรอ” “ใช่  ทำไมเธอต้องหนีมาด้วย  ไม่เห็นเขาจะรังเกียจรังงอนอะไรสักนิด  มีแต่ ร้อนรนอยากเจอเธอใจแทบขาด” “เธอไม่โกรธฉันหรือนิช  ฉันกับเขา....” “โกรธสิ”  คำตอบหนักแน่นนั้น  ยิ่งทำให้คนคิดมากอยู่แล้วอย่างศลิษาใจตก ไปถึงตาตุ่ม  “ฉันขอโทษนะนิช  ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้  ฉัน แค่....” “ไม่ต้องพล่ามอะไรอีกแล้วล่ะ  ฉันรู้ว่าเธอรักเขา  และคุณพิมุกต์นั่นก็ดูท่าจะ แคร์เธอไม่น้อย  ไม่งั้นคงไม่ทิ้งงานสำคัญมาแบบนี้  ไป  ลงไปปรับความเข้า ใจกันให้รู้เรื่อง  ทีเธอยังช่วยฉันเลย  ทำไมเรื่องแค่นี้ฉันจะช่วยเธอไม่ได้ล่ะษา”  ว่าแล้ว  เจ้าหล่อนก็ลากตัวเพื่อนลงไปหาคนที่เดินรอเป็นหนูติดจั่นอยู่ ชั้นล่าง “คุณพิมุกต์คะ  ช่วยอธิบายให้เพื่อนฉันเข้าใจด้วยนะคะ  ถ้าไม่สำเร็จฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง”  หล่อนพูดเสียงเฉียบขาด  ก่อนเดินปึงปังออกไปนอก ร้าน  ยืนให้ห่างรัศมีการได้ยินของคนด้านใน “คุณเป็นอะไรไป  ทำไมถึงได้วิ่งพรวดพราดออกมาจากงานแบบนั้น” “ฉันต่างหากค่ะที่ต้องถามคุณ”  ศลิษาว่า  พลางเหลียวหาใครบางคนด้าน หลัง  “แล้วผู้หญิงของคุณล่ะคะ  เอาไปทิ้งไว้เสียที่ไหน” “ผู้หญิงที่ไหนศลิษา  คุณนั่นแหละคือผู้หญิงของผม”  พิมุกต์ตอบเสียงขึง ขัง  ไม่มีแววยั่วแหย่หล่อนเล่นเหมือนอย่างเคย  หากภาพตรงหน้ายังฝังใจ หล่อนแน่นหนัก   “งั้นคุณบอกฉันได้มั้ยคะ  ว่าผู้ชายที่เดินควงผู้หญิงอยู่กลางงานคนนั้นเป็น ใคร  ทั้งที่หน้าตาก็เหมือนคุณ  แถมใส่สูทก็....”  พูดไปก็กวาดตามองเขา ตั้งแต่หัวจรดเท้า  ชักไม่ค่อยแน่ใจแล้วเหมือนกันว่าใช่สูทตัวเดียวกันรึเปล่า  “คล้ายๆแบบนี้ด้วย” อยู่ดีๆคนที่ขึงขังเมื่อครู่ก็ถอนใจดังพรืด  ยิ้มขันในเวลาเดียวกัน  “ผู้ชายคน นั้นเป็นน้องชายฝาแฝดของผมครับ  เขาชื่อ  ภิมุกข์  เออ....ชื่ออ่านเหมือน กันแต่เขียนไม่เหมือนกันนะศลิษา  ของเขา....” พิมุกต์อธิบายเสียละเอียด  พอเห็นแววตาที่โล่งออกขึ้นของอีกฝ่ายจึงหยุด สาธยาย  และยิ่งไปกว่านั้นเขารู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับนิชาภา  ว่าเคยคบกับน้อง ชายของเขา  และที่ซื้อกุหลาบไปให้วันนั้นก็ซื้อไปให้น้องของเขาเช่นกัน “คุณหลอกฉัน”  หญิงสาวพูดแก้เขินไปอย่างนั้น  ความโกรธมลายไปหมด สิ้นแล้วตั้งแต่รู้ว่าเขามีฝาแฝด “ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณแต่แรก  เพราะคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา” “แสดงว่า....ที่ผ่านมาฉันเข้าใจผิดมาตลอด” “คงงั้นมั้งครับ”  พิมุกต์ยักไหล่เพียงนิด  “คราวนี้คุณจะยอมกลับไปกับผมได้ รึยัง” “ทำไมฉันต้องกลับไปด้วยคะ   ในเมื่อมันเป็นงานของคุณ” “ไม่ใช่  มันเป็นงานของเราต่างหากศลิษา”  คนเอ่ยถือวิสาสะคว้าเอวบาง มากอดแนบกาย “แต่สารรูปฉันตอนนี้  คงไม่....” นิ้วอุ่นๆแตะที่ริมฝีปากของหล่อน  “นานเท่าไหร่ผมก็รอได้”  มืออีกข้างขยับ ที่กลัดผมของหญิงสาวให้เข้าที่เสียใหม่ “ผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้คุณรู้สึกยังไงกับผม  แต่ถ้าหัวใจของเราตรงกัน   คุณต้องให้โอกาสผมเพื่อพิสูจน์ตัวเอง  ว่านิยามความรักที่คุณคิด  มันไม่ถูก เสมอไปหรอกศลิษา....” หญิงสาวกลายเป็นแมวเชื่องในพริบตา  ไม่ขัดแม้ยามเขากอดหล่อนกระชับ ขึ้นแค่ไหนก็ตาม  ตอนนี้หล่อนเข้าใจแล้วว่า น้ำตาและรอยยิ้ม....คือสิ่งที่มา พร้อมกับความรักเสมอ.... ************************ จบแล้วค่า  เป็นไงบ้างคะ  เรื่องอาจกระชับไปหน่อยนะคะ  เพราะว่าต้องแต่งให้อยู่ใน 10 หน้าเท่านั้น  ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ  ดีไม่ดียังไงรับฟังหมดค่ะ จากคุณ : buta_ood - [ 9 ม.ค. 51 17:17:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดีค่ะ อ่านแล้วสนุกดี แต่อาจเพราะต้องแต่งให้อยู่ในสิบหน้า มันเลยเหมือนค้างๆนิดๆ แต่จริงๆก็ไม่ค่อยเก่งเรื่องเรื่องสั้น เหมือนกัน แหะๆ เอาเป็นว่า สนุกดีค่า ชอบๆ จากคุณ : Anajak - [ 9 ม.ค. 51 18:32:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณนะคะ Anajak   บุตะก็เพิ่งแต่งเรื่องสั้นครั้งแรกก็คราวนี้แหละค่ะ  เพิ่งรู้ว่ายากกว่านิยายอีกอ่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 51 21:54:13 จากคุณ : buta_ood - [ 9 ม.ค. 51 21:48:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เนื้อเรื่องมันโดดๆ ไปน่ะค่ะ ฝาแฝดไม่น่าตั้งชื่อให้ออกเสียงเหมือนกันแต่สะกดต่างกันนะคะ โดยปกติฝาแฝดมักไปไหนมาไหนด้วยกัน (อย่างน้อยก็ตอนเด็กๆ) ชื่อออกเสียงเหมือนกันอีก ยุ่งเข้าไปใหญ่ จากคุณ : scottie - [ 9 ม.ค. 51 22:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนส่งอาจารย์ภาษาไทยเหรอครับ เรียนชั้นไหนเอ่ย ใช้ภาษา ได้ดีเลยล่ะครับ เห็นบอกว่าเพิ่งแต่งเรื่องสั้นเป็นครั้งแรก รู้สึกว่า ยากกว่านิยาย แสดงว่าเขียนนิยายประจำใช่มั้ยครับ ดูเรื่องภาษานิดหน่อย แรกๆ ไม่สะดุดอะไร มาเจอหลังๆ บ้างครับ สับเสร็จ - งงๆ สับซะละเอียดเลยเหรอครับ อิๆ หมายถึง เสร็จสรรพ หรือเปล่าเอ่ย กลัวความแตกเป็นไหนๆ - รู้สึกว่า "เป็นไหนๆ" ไม่น่าใช้กับการขยาย กรณีนี้นะครับ คุ้นๆ ว่าใช้ทำนองว่า "ดีกว่า/มากกว่าเป็นไหนๆ" คือ ในการเปรียบเทียบมากกว่า เดินกันให้กวัก - กวักมือไปด้วย? เดินกันให้ควั่กหรือเปล่าครับ คอกเท็ล - การทับศัพท์เขียนได้หลายแบบ แต่เสียงพยางค์แรก เป็นเสียงสั้น พยางค์หลังเป็นเสียงยาว ถ้าเขียน ค็อกเทล อาจจะ ใกล้เคียงกว่า เนี๊ยบ - น. เป็นอักษรต่ำ ใช้ไม้ตรีไม่ได้ครับ เดี๋ยวอาจารย์ดุเอา นะ ต้องใช้ไม้โทครับ ชมเปราะ - รู้สึกว่า ชมเปาะ นะครับ ถ้าเปราะ จะใช้กับ เปราะบาง หรือ ปากเปราะ ส่วนประเด็นการเขียนเรื่องสั้น เห็นคล้ายกับคุณ Anajak ว่าอาจจะ เป็นที่ความยาวจำกัด ผมว่าช่วงหลังๆ มันรวบๆ ไปสักนิด ไม่ค่อย ลื่นไหลเท่าไหร่  ถ้าจำกัดจำนวนหน้า วิธีที่ผมใช้คือ ตอนใกล้ๆ จบ อย่าบีบตัวเองเกินไป ให้เขียนอย่างที่ควรจะเป็น แล้วมันอาจ จะล้นออกมาหน้าสองหน้า พอเขียนเสร็จ ได้ flow ของเรื่องตาม ต้องการแล้ว คราวนี้ผมค่อยมาตัดครับ ตรงที่น่าจะตัดได้ ของผมมักจะอยู่ต้นๆ กับกลางๆ ซึ่งอาจจะใส่ รายละเอียดที่ไม่จำเป็นมากเกินไป หรือเขียนเยอะเกินไป จริงๆ สามารถเขียนได้สั้นกว่านั้น  เรื่องล่าสุดที่ผมหั่นนี่ ผมมีหั่นอยู่ 2 แบบครับ (1) ตัดบางฉากที่มีผลต่อแกนของเรื่องน้อยออกไปเลย สำหรับ ฉากที่ช่วยแสดงพัฒนาการของความสัมพันธ์ระหว่างตัวละคร ถ้า มันเยอะเกินไป และสามารถรวมให้เหลือน้อยฉาก แต่เด่นชัดหรือ มีพลังมากกว่า ก็ควรจะรวบเข้าด้วยกัน (2) ข้อมูลบางอย่าง ที่จำเป็นต่อการขับเคลื่อนพล็อต ถ้าไม่ต้อง การผลทางด้านอารมณ์ของคนอ่าน ก็อาจไม่จำเป็นต้องสร้างเป็น scene หรือฉากของเหตุการณ์/บทสนทนา แต่ใช้การบรรยายสรุป (exposition) แทน  ก็ประหยัดได้หลายบรรทัดครับ อันนั้นเป็นวิธีที่ผมใช้ ผมไม่ได้ดูละเอียดว่าเรื่อง กุหลาบขาว ของ คุณบุตะมีตรงไหนเข้าข่ายทำนองนี้หรือเปล่า  แค่เล่าสู่กันฟังเผื่อ จะมีประโยชน์เท่านั้นครับ เรื่องชื่อของพระเอก กับฝาแฝดใจร้าย เข้าใจว่าคุณบุตะเจตนาจะ สร้างให้เป็นปมที่มาของความเข้าใจผิด แต่ชื่อฝาแฝดสะกดต่าง กันแต่ออกเสียงเหมือนกันนี่ ไม่ practical อย่างแรงครับ เผลอๆ ทางอำเภอไม่ให้ตั้งด้วยมั้ง (สมัยนี้ไม่แน่ใจ แต่ถ้าสมัยก่อนที่เขา ค่อนข้างเข้มงวดล่ะ โอกาสไม่ผ่านสูงมาก) เสนอทางเลือกว่า ให้เป็นสองชื่อที่มีคำซ้ำกันหนึ่งคำ อีกคำไม่ซ้ำ เช่น พระเอกชื่อ พิมุกต์ ก็ให้แฝดชื่ออย่างอื่น แล้วลงท้ายด้วย มุข ก็ได้ (แต่เลี่ยงเสียง "พิ") เช่น ประมุข  ซึ่งเป็นไปได้ที่ครอบ ครัวจะมีชื่อเล่นอื่นที่ไม่เกี่ยวกับชื่อจริง (เช่น ตั้ม กับ โต้ง) แต่พอ โตขึ้นมา เพื่อนๆ หรือที่ทำงาน อาจจะเรียกชื่อสั้นๆ จากชื่อจริง เลยโดนเรียกว่า "มุก/มุข" ทั้งคู่ เพราะต่างคนต่างมีเพื่อนในแวด วงของตัวเองครับ ป.ล. ส่งอาจารย์ภาษาไทย เวลาตั้งชื่อตัวละคร ตรวจดูให้แน่ใจว่า สะกดแบบที่แปลได้ มีความหมายนะครับ แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 51 07:27:45 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 10 ม.ค. 51 07:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณทุกคนมากๆๆๆๆเลยค่ะ รู้สึกได้ความรู้เยอะขึ้นเพียบเลย อิอิ เดี๋ยวบุตะจะนำกลับไปแก้นะคะ จากคุณ : buta_ood (buta_ood) - [ 10 ม.ค. 51 08:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ที่อยากพูดคุณพีทคุงกะคุณสกอตตี้พูดไปแล้ว เห็นด้วยค่ะว่าถึงแม้จะเป็นเรื่องสั้นก็ควรจะใส่ใจความต่อเนื่องของเรื่อง ไม่งั้นมันจะกลายเป็นเรื่องเล่าสั้นๆ ไปแทน จากคุณ : The SoVo - [ 12 ม.ค. 51 10:32:28 ]