ความคิดเห็นที่ 1 องก์ที 1 กระจกมายา บทที่ 1 สายลมอ่อนๆที่โชยเอื่อยในเวลาบ่ายคล้อยเช่นนี้ นอกจากจะบรรเทาความร้อนจากเปลวแดดที่แผดจ้าแล้ว ในทางตรงกันข้ามกลับให้ความรู้สึกที่เหงาและว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูกโดยเฉพาะเด็กสาววัยรุ่นที่นั่งใจลอยจากการเรียนหนังสือในชั้นเรียน สายตาของเธอเหม่อมองลงในสนามโรงเรียนอย่างไร้จุดหมาย “ ธารนที ! เหม่ออะไร ! ” เสียงตวาดแหวดังมาจากหน้าห้อง เป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากครูประจำชั้นจอมเฮี้ยบ “ ข .. ขอโทษค่ะ ” สาวน้อยที่มีชื่อว่าธารนทีลุกขึ้นยกมือไหว้อาจารย์อย่างสำนึกผิด เพื่อนร่วมชั้นต่างก็หันมามองเธอเป็นตาเดียว สายตาแทบทุกคู่ฉายแววฉงนสงสัย “ ดีแล้ว ทีหลังก็ตั้งใจเรียนล่ะอยู่ ม. 6 จะสอบโควตาอยู่แล้วนะ ” ครูผู้เข้มงวดตักเตือนศิษย์ด้วยความปรารถนาดี ในใจของคุณครูนึกสงสัยเช่นกันว่า เหตุใดเด็กที่ทั้งขยันและฉลาดเฉลียวอย่างธารนทีกลับนั่งเหม่อลอยได้ ... ... กิ๊งก่องงงงงง .... ! กิ๊งก่องงงงงง .... ! เสียงออดเลิกเรียนกังวานไปทั่วโรงเรียนมัธยมชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่  สนามของโรงเรียนที่เมื่อสักครู่ว่างเปล่า บัดนี้เต็มไปด้วยเด็กนักเรียนมากมาย บ้างก็เล่นกีฬา บ้างก็นั่งจีบกัน คุยกันตามประสาวัยรุ่น อีกไม่น้อยกำลังทยอยเดินทางกลับบ้าน นักเรียนที่มีนามว่าธารนทีนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนข้างสนาม สายตาของเธอถึงแม้จะจับจ้องมองไปยังนักกีฬาที่กำลังฝึกซ้อมแต่ในใจกลับเหม่อลอยอย่างไม่มีจุดมุ่งหมายที่แน่ชัด “ เจอแล้ว ยายน้ำอยู่นี่ไง ” เสียงใครคนหนึ่งที่คุ้นหูดังมาจากเบื้องหลัง “ ว่าไงจ๊ะ คุณคนชอบเหม่อ ” อีกเสียงที่คุ้นไม่แพ้กันดังเจื้อยแจ้ว ธารนทีหันกลับไปทางต้นเสียง เด็กสาวสองคนกำลังเดินใกล้เข้ามา เธอจำได้เพราะทั้งสองเป็นเพื่อนรักที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สมัยประถม “ จะกลับบ้านกันแล้วเหรอ เพ็ญ เกด ” ธารนที ผู้มีชื่อเล่นว่าน้ำถามผู้มาใหม่ทั้งสอง “ ยังหรอกจ้ะ แหม ... วันศุกร์ก็ว่าจะมาชวนไปกินข้าวเย็นกันน่ะ ”  สาวน้อยหน้าคมที่ธารนทีเรียกว่าเพ็ญตอบ บนหน้าอกเสื้อนักเรียนปักชื่อจริงไว้ว่า เพ็ญรตา “ ไปด้วยกันไหมล่ะจ๊ะ ” เกด เด็กสาวอีกคนชวน “ อืม ... ดีเหมือนกันกำลังเบื่อๆ ” ธารนทีตอบตกลง พลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋านักเรียน “ ว่าแต่ มีอะไรหรือเปล่า ” เกด หรือ เกศนีย์ถามด้วยความห่วงใย เธอรู้ดีว่าคนที่ตั้งใจและขยันเรียนอย่างธารนทีไม่เคยเหม่อลอยในระหว่างคาบเรียน คนถูกถามหันไปมองเด็กสาวที่ชื่อเกศนีย์อย่างตื้นตัน เพื่อนคนนี้ช่างเป็นคนที่เป็นห่วงเป็นใยผู้อื่นเสมอมา ถึงแม้เธอจะสนิทกับเพ็ญรตามากพอๆกับเกศนีย์ แต่ในความรู้สึกที่มีต่อเกดแล้ว นอกเหนือจากความรักและผูกพันฉันท์มิตรแล้วยังกอปรไปด้วยความนับถือ “ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พอดีเบื่อๆน่ะ ” ธารนทีตอบ “ ไอ้เราก็นึกว่าใจลอยหาหนุ่ม ” เสียงแซวมาจากเพ็ญรตา “ บ้า ! ” ธารนทีโวยเพื่อน พลางไล่เอามือตีเพื่อนคนสวย ซึ่งคนแซวก็หลบเป็นพัลวัน โดยใช้หลังของเกศนีย์เป็นที่กำบัง “ แล้วนี่ตกลงจะไปกินข้าวเย็นกันไหมนี่ เดี๋ยวก็มืดกันพอดี ” เกศนีย์ถาม พลางส่ายศีรษะให้กับความซนเป็นลิงของเพื่อนรักทั้งสอง “ ไป ... ไปสิ ! ” คราวนี้ทั้งสองแทบจะสามัคคีตอบโดยพร้อมเพรียงกัน “ งั้นเดี๋ยวเราเดินไปชวนยายรันด้วยกัน ” เกศนีย์กล่าว เธอหมายถึงเพื่อนอีกคนที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่สมัยประถม “ แน่นอน ยังไงก็ต้องให้ไปกินด้วยให้ได้ ไม่งั้นเดี๋ยวไม่ครบทีม ” เพ็ญรตาพูดอย่างร่าเริง เธอไม่สนใจสายตาหนุ่มๆที่เมื่อเดินผ่านไปแล้วต่างก็ต้องเหลียวหลังกลับมามองจนคอแทบเคล็ด “ ว่าแต่ยายรันอยู่ไหนล่ะตอนนี้ ” ธารนทีถามเราะไม่เห็นหน้าเพื่อนอีกคนตั้งแต่ตอนเลิกเรียนแล้ว “ อ๋อ ... เห็นว่าจะไปที่ชมรม ” เกดตอบ เธอหมายถึงชมรมกรีฑาที่เด็กสาวชื่อรันสังกัดเป็นสมาชิกอยู่ “ อ้าว ! ยายรันยังไม่เลิกฝึกวิ่งอีกหรือ นี่จะสอบโควตาแล้วนะ ” เพ็ญรตารำพึง “ เห็นว่าจะไปดูรุ่นน้องเฉยๆน่ะ ” เกศนีย์ตอบ จากนั้นทั้งหมดก็คุยไปเดินไปจนกระทั่งบรรลุถึงชมรมกรีฑาที่ว่า “ อ้าว ! นั่นยายรันนี่ กำลังดุอะไรรุ่นน้องอยู่แหงๆ ” ธารนทีอุทานเบาๆ เธอเห็นเพื่อนรักนักกรีฑากำลังยืนหน้านิ่ว ด้านหน้ามีเด็กหนุ่มอายุอ่อนกว่ายืนสำนึกผิดหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่สองพระหน่อ “ รัน ! ” เพ็ญตะโกนเรียกเพื่อน คนถูกเรียกหันมาพยักหน้าให้ พร้อมกับปล่อยรุ่นน้องทั้งสองให้ไปได้ เพ็ญรตาแอบเห็นว่าเด็กหนุ่มทั้งสองหันมายิ้มขอบคุณให้เธอ เพราะหากไม่มีใครมาเบรกก็ไม่รู้ว่าจะโดนเทศนาอีกนานแค่ไหน “ ไปนะครับ พี่วิไลวรรณ ” ลิงทั้งสองหวัดดีรุ่นพี่ชมรมพร้อมกับวิ่งแจ้นไปอย่างรวดเร็ว “ รันดุอะไรพวกนั้นเหรอ ” ธารนทีถามเพื่อนด้วยความสงสัย “ อ๋อ ... ไม่มีอะไรหรอก พอดีพวกนี้มันเล่นแกล้งกัน แต่รันเห็นว่าเล่นกันแรงไปหน่อยก็เลยปรามๆเอาไว้เท่านั้นเอง ” นักกีฬากรีฑาตอบพลางเก็บของใช้ส่วนตัวเข้ากระเป๋า “ แล้วนี่จะไปไหนกันเหรอ ” วิไลวรรณผู้เป็นเพื่อนรักคนสุดท้ายในกลุ่มถามเมื่อสังเกตได้ว่าทุกคนในเซตมากันพร้อมหน้า “ อ๋อ .. จะไปกินข้าวกัน ก็เลยมาชวนรันนี่แหละ ” ใครคนหนึ่งในสามคนบอกจุดประสงค์ “ ไปสิ ที่ไหนล่ะ ” ผู้ถูกชวนถามกลับ เธอเก็บของเสร็จพอดี “ ไปร้านสเต๊กน่ะ เพ็ญรู้จักร้านใหม่ อร่อยด้วย ” เพ็ญรตากึ่งตอบกึ่งโฆษณา ... ... จากคุณ : Luckard - [ 10 ม.ค. 51 16:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ... ... เด็กสาวทั้งสี่คนนั่งกินอาหารจำพวกสเต๊กที่ปรุงจากเนื้อต่างๆ ในร้านที่ชื่อ Silv ’ steak กลางเมืองเชียงใหม่ที่ดูค่อนข้างไฮโซแต่ราคากลับไม่แพงอย่างที่เห็นจากภายนอก แม้จะสนุกสนานและเอร็ดอร่อยกับอาหารแต่ธารนทีก็ยังเหม่อลอยด้วยความรู้สึกเบื่อๆ “ อร่อยจริงๆแฮะ ร้านนี้ ” เกศนีย์ออกปากชมร้านอาหารที่เพ็ญพามากิน “ เห็นไหมบอกแล้วว่าต้องชอบ อร่อยแล้วก็ไม่แพงด้วย ” เพ็ญรตาพูดอย่างภูมิอกภูมิใจราวกับว่าเป็นเจ้าของร้านเสียเอง “ ยิ่งกว่านั้นนะ สังเกตไหมว่า ....... ” เสียงแจ้วๆของเพื่อนที่คุยกันอย่างสนุกปาก ถึงธารนทีจะฟังบทสนทนาดังกล่าวอย่างไม่ขาดตอน แต่ใจเธอก็ลอยออกไปด้านนอกร้าน เด็กสาวรู้สึกเบื่อในชีวิตที่เรียบง่ายและไม่มีอะไรตื่นเต้น นอกหน้าต่างนั้นผู้คนเดินไปมาขวักไขว่เนื่องจากเป็นเย็นค่ำของวันศุกร์ บางคนรีบเร่งเดินไปด้วยกินไปด้วย บางคราวธารนทีเห็นบางคนทิ้งขยะลงพื้นหน้าตาเฉย ‘ ดูสิ ทิ้งขยะไม่เป็นที่ ‘ ธารนทีคิดในใจ เธอคิดได้ว่าเชียงใหม่ที่ถึงแม้จะไม่ใช่ภูมิลำเนาเดิมแต่ด้วยความอยู่มานานเธอจึงรู้สึกเหมือนเช่นบ้านเกิด ตอนนี้ดูเหมือนเชียงใหม่จะสกปรกมากขึ้นไม่เหมือนกับเมื่อกาลก่อนครั้งสมัยที่เธอยังเด็ก ธารนทีส่ายหน้าด้วยความระอาใจ ที่เห็นแมลงวันบินตอมขยะที่ทิ้งเรี่ยราด ตัวหนึ่งบินมาเกาะข้างๆหน้าต่างร้านที่พวกเธอนั่งกินอาหารด้วยซ้ำ “ น้ำ ... น้ำ เหม่ออะไร มีอะไรหรือเปล่า ” เสียงเกศนีย์ปลุกเด็กสาวออกจากห้วงคำนึง เพื่อนคนนี้ยังเป็นห่วงเธอเสมอ “ เปล่า ... ก็แค่เบื่อๆน่ะ ” คนเหม่อลอยตอบ “ ทำไมล่ะ ” เกดถามอีกครั้ง “ อืมมมม ... คิดๆดูแล้วตอนนี้พวกเราก็มีแต่อ่านหนังสือเตรียมสอบ ... แทบไม่ได้มีอะไรที่มันตื่นเต้นกันเลย มันน่าเบื่อน่ะ ” เด็กสาวผู้มีชื่อเล่นว่าน้ำเผยความในใจ “ อีกอย่าง ... ถ้าสอบเสร็จแล้ว อีกไม่นานพวกเราก็ต้องแยกจากกัน ” ธารนทีเอ่ยต่อ น้ำเสียงเจือด้วยความเหงาและเศร้าลึกๆ คราวนี้เพื่อนคนอื่นนิ่งไปบ้าง นั่นเพราะแต่ละคนเลือกสอบกันคนละคณะ กลุ่มเพื่อนรักตั้งแต่สมัยประถมอาจต้องถึงคราวแยกจากกัน “ เอางี้ ! เรามาหาอะไรทำกันไหม ... เป็นการคลายเครียดเฉพาะกิจไง ” เพ็ญรตาเสนอ “ ก็ดีเหมือนกัน ... ว่าแต่จะทำอะไรดีล่ะ ” ธารนทีถามกลับ “ นั่นสิดูหนังก็ไม่มีอะไรน่าดู ตั๋วแพงอีกตะหาก อีกอย่างถ้าจะดูนะ ไปดูโฮมเธียร์เตอร์ที่บ้านของน้ำดีกว่าอีก ” เกศนีย์ออกความเห็น “ งั้นเราไปเที่ยวห้างฯกันไหม ? ” วิไลวรรณที่นั่งเงียบอยู่นานเสนอความคิดบ้าง “ ไม่เอา ... ไม่รู้จะไปเดินทำไม คนก็เยอะ ” ทุกคนในกลุ่มหันมาตอบแทบจะพร้อมกัน เล่นเอาคนเสนอความคิดหน้าเจื่อนไป “ นึกออกแล้ว ! ” สาวน้ำ ธารนทีเอ่ยขึ้น เธอนึกอะไรออก “ อะไรๆ ” ใครคนหนึ่งในกลุ่มถาม ธารนที มองหน้าเพื่อนทั้งสามช้าๆอย่างชั่งใจ เกศนีย์ วิไลวรรณ เพ็ญรตา เพื่อนซี้ทั้งสามและตัวของเธอเองนั้นเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่สมัยประถม ลุยไหนลุยนั่น เฮไหนฮานั่นเสมอมา ครั้งนี้อาจเป็นปีสุดท้ายที่ได้อยู่สนิทชิดใกล้กัน เพราะหากเข้าสู่รั้วของมหาวิทยาลัยแล้วต่างคนต่างก็ต้องเลือกคณะที่ตัวเองตั้งเป้าประสงค์ไว้ จะมีอีกสักกี่ครั้งที่จะได้มานั่งคุยเล่นหัวกันอย่างนี้อีก “ เอ้า มีมุกอะไรก็รีบๆพูดมาสิยะ ” เสียงของเพ็ญรตาเร่งเร้า “ จ้าๆ แหมใจร้อนจังยายเพ็ญนี่ ”  คนที่ชอบใจลอยตอบ “ คืองี้ ... คืนนี้เรามาเล่นผีถ้วยแก้วกันไหม ” ธารนทีพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นระรัวด้วยความตื่นเต้น “ เฮ้ย ! จะดีเหรอ มันไม่อันตรายไปหน่อยเรอะ ” เกศนีย์ท้วง “ แต่ไม่น่าอันตรายนะ รันเคยเห็นในทีวี ไม่เห็นน่ากลัวเลย ” วิไลวรรณคล้อยตามที่เพื่อนนำเสนอ “ อืมมม .. เล่นก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ถามผลสอบโควตาเลยไง ” เพ็ญรตาก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย “ หา .. เอางั้นเลยเหรอ ” สาวน้อยที่มีชื่อเล่นว่ารันหันไปมองเพื่อนอย่างไม่เชื่อหู “ เล่นๆย่ะ ถามเอาสนุกๆน่า ” เพ็ญรตาหันไปตอบวิไลวรรณเพื่อนซี้ “ นะๆ เกดนะ เรามาเล่นกันเถอะนะ ไม่มีอันตรายอะไรหรอก ” ธารนทีหันไปชวนสาวเกดเพื่อนรักอีกครั้ง “ เออๆ ก็ได้ เอาไงก็เอากัน ”  สุดที่จะทานเพื่อนรักไหว เกศนีย์จึงต้องยอมตามใจเพื่อน โดยลึกๆในใจแล้วเธอก็อยากถามผลสอบโควตากับผีถ้วยแก้วเหมือนกัน “ เย้ ! รักเกดที่สุดเลย งั้นตกลงคืนนี้เจอกันสองทุ่มที่บ้านน้ำนะ ” สาวน้ำดีใจจนแทบจะกระโดดไปขี่คอเกศนีย์ผู้เป็นเพื่อนสนิท ... ... หลังจากที่อิ่มหนำสำราญกับอาหารมื้อเย็นแล้ว สหายทั้งสี่ต่างพากันรีบกลับเพื่อที่จะเตรียมตัวและเตรียมใจสำหรับการละเล่นที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ระหว่างที่ทั้งสี่เดินออกไปเพื่อที่จะขึ้นรถกลับบ้านนั้น อาทิตย์ยามเย็นทอแสงอ่อนลงมากแล้ว และท่ามกลางแสงอาทิตย์อัสดงที่ทาบทับบุคคลทั้งสี่นั้นหากมีใครสักคนตาไวเพียงพอที่จะสังเกตเห็นล่ะก็ เพียงชั่วพริบตาเท่านั้น เงาของเพื่อนรักทั้งสี่คน หนึ่งในจำนวนนั้น ... เงาของศีรษะค่อยๆพร่าเลือนหายไป !! จากคุณ : Luckard - [ 10 ม.ค. 51 16:47:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 องก์ที 1 กระจกมายา เย้ๆๆ 1 ตัวววว องก์ "ที่" 1 ค่า (จะดีใจทำไมเนี่ยเรา) จากคุณ : แมวน้อยสีน้ำตาล - [ 10 ม.ค. 51 18:29:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องนี้กับเรื่องที่แล้ว มีลักษณะบรรยายเหมือนกันเลย จากคุณ : scottie - [ 10 ม.ค. 51 22:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กลับมาติดตามผลงานค่ะ หลังจากอ่านเรื่องไพ่ทาโรห์ไม่จบ เพราะไปคลอดน้อง พอกลับมาก็หายไปเสียแล้ว หาไม่เจอ ฮือ ฮือ ไม่เป็นไรค่ะ เริ่มใหม่กับเรื่องกระจกฯก็ได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 11 ม.ค. 51 11:15:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านงับ จากคุณ : easyduke - [ 11 ม.ค. 51 12:03:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เริ่มขนลุกละ จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว - [ 11 ม.ค. 51 14:16:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ากลัวแหะ ขอเดาว่าเป็น เกด จากคุณ : oldword - [ 12 ม.ค. 51 09:53:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อัพเดตจ้า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6236698/W6236698.html จากคุณ : Luckard - [ 16 ม.ค. 51 00:01:44 ]