ทะเล
ผมยังคงสงสัยตลอดเวลาว่า
ยามคนที่อกหัก รึ ผิดหวังในความรัก
ทำไมพวกเขาถึงชอบมุ่งหน้ากันมาที่ทะเล
ทะเลมันสามารถปลดปล่อยความเศร้าของพวกเขาได้อย่างงั้นหรือ
ทะเลสามารถช่วยเหลือพวกเขาได้เช่นนั้นหรือ
ตอนนี้ผมกำลังพิสูจน์กับมัน
ทะเล
*
*
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ริมทะเล
ในหาดทรายของบังกะโลที่ห่างไกลความเจริญ
หาดที่สีเหลืองขาว แม้บังกะโลจะอยู่ห่างไกล
แต่ใช่ว่าความสวยงามของหาดทรายจะลดหย่อนไปด้วย
ผมนั่งมองทะเล พลางเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้า
ความสวยงามของธรรมชาติกับกลิ่นความเค็มของทะเลได้เข้าจมูก
การมองดูคลื่นทะเลที่ค่อยๆก่อตัวใหญ่ ซัดสาดหาดทรายอย่างรุนแรง และจางหายไป
คลื่นทะเลที่คอยซัดซาดอย่างไม่รู้จบ
พร้อมกับจิตใจอันห่อเหี่ยว เฝ้าคิดถึงใบหน้า สัมผัสอันอ่อนโยนของเธอ
การที่ผมมาทะเล อาจเป็นเพราะผมอกหัก และผิดหวังในความรัก
แต่ที่สำคัญที่ผมมาอยู่ที่นี่ก็คือ
เธอที่รักของผม ได้ตายจมอยู่ในทะเลเบื้องหน้าของผม
ผมอยากจะช่วยเธอขึ้นมาจากทะเลเหลือเกิน
ยามดึก ทะเลอันแสนมืดมิด
เธอคงจมปลักอยู่ในความมืด และความเหงานั้น
มืออันสากและหยาบของผม กับ มืออ่อนนุ่มอันแสนบริสุทธิ์ของเธอ ที่เราต่างเคยสัมผัส
ผมเอามือกุมทรายสีขาวขึ้นมาช้าๆ แล้วค่อยๆปล่อยมันลงมาตามง่ามนิ้ว
ความเงียบ กับ การปล่อยทรายลงตามง่ามนิ้วช้าๆทำให้ผมเพลิดเพลินโดยไม่รู้ตัว
พระอาทิตย์ค่อยๆตกดิน พร้อมกับที่ผมค่อยๆลุกขึ้น
ผมไม่อยากที่จะสัมผัสทะเลยามค่ำคืนมากนัก มันมืด และปกคลุมด้วยบรรยากาศความเหงา
ผมกลัว กลัวว่าความอยากที่จะจมลงไปหาเธอใต้ท้องทะเล จะทำให้ผมทำอะไร
*
*
ผมกลับมาที่บังกะโล
เอนตัวลงไปนอนบนเตียง
พร้อมกับเคลิ้มหลับไป
ผมตื่นมาอีกทีกลางดึก กระเพาะปัสสาวะของผมทำงานหนัก
ผมลุกขึ้นจากเตียง พลันมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ
ผมเปิดฝาโถส้วมขึ้น
ปลดปล่อยน้ำปัสสาวะที่อัดอั้นไว้ออกมา
ก่อนที่ผมจะต้องตกใจอย่างขีดสุด
แสงไฟจากห้องน้ำ ทำให้เห็นเงาคนจากด้านข้าง
มันคงไม่แปลกที่จะเป็นเงาของผม เพียงแต่มันมีเงาของคนอีกคนอยู่ข้างๆ
"อยากช่วยเธอขึ้นมาจากทะเลอย่างงั้นหรือ" เสียงของผู้ชายดังขึ้น
"คุณรู้ได้อย่างไร"ผมตอบกลับไปด้วยความมึนงง นี่อาจจะเป็นเพียงความฝัน
"ถ้าผมสามารถพาคุณไปหาเธอในทะเลอันมืดมิดได้ คุณจะไปกับผมไหม"
เขาถามคำถามแปลกๆกลับมาหาผมอีกครั้ง
ในใจผมครุ่นคิด จะมีทางไหนที่จะพาผมไปพบเธอที่จมอยู่ในความตายของท้องทะเลได้
"ทำไมผมจะช่วยไม่ได้ เพราะผมเป็นตัวแทนของทะเล ผมเป็นนายทะเล
ทะเลที่ผู้คนที่ผิดหวัง หมดหวังในความรักต่างมุ่งมา"
ผมตกใจในคำพูดของเขาอีกครั้ง เหมือนเขาจะอ่านความคิดของผมได้ไปหมด....
มันทำให้ผมเหงื่อตกด้วยอะไรบางอย่าง
แต่ถ้าหากมันจะช่วยให้ผมพบเธออีกครั้ง ผมก็ยินยอม
"ผมตกลง ผมอยากจะพบเธอ" ผมตอบกลับไป พร้อมกับรวบรวมจิตใจ หันหน้าไปเผชิญกับเสียงนั้น
ผู้ชายใส่เสื้อยืดสีขาว พร้อมกับกางเกงเลขาสั้น แต่ที่หน้าตกใจ ก็คือ ใบหน้าของเขาเหมือนมีก้อนสีฟ้าเข้ม
ปิดบังอยู่ ครึ่งค่อนหน้า เห็นเพียงสายตา และริมฝีปากของเขาเท่านั้น
เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ เปิดประตูห้องบังกะโลของผม
"ตามมาสิ ทะเลจะช่วยนาย"
ผมเดินตามเขาไป
บรรยากาศข้างนอกช่างมืดมิด ไม่มีแสงไฟ เขาพาผมเดินๆที่ริมหาดทรายอีกครั้ง
เขาแตะมือลงไปที่หาดทราย ก่อนที่จะบังเกิดเป็นอุโมงค์เก่าๆที่ดูเหมือนจะลอดลงไปในทะเล
ผมตกใจในสิ่งที่เห็น
"ตามผมมาสิ"
ผมจะเดินตามเขาเข้าไปในอุโมงค์เก่าๆนั้น
*
*
อุโมงค์เก่าๆที่ข้างในบรรยากาศช่างเหมือนพิพิธพันธ์สัตว์น้ำ
ผมเดินตามเขาไป รอบสองด้านคือกระจกใสที่ฉายถึงบรรยากาศข้างในทะเล
ปลา สัตว์น้ำ พืชพันธ์ในทะเล ช่างดูสวยงามอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
ผมเดินตามไปเรื่อยๆ นี่คงได้เวลาครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ทางดูเหมือนยังไม่มีที่สิ้นสุด
ปุ๊.....เสียงบางอย่างดังจากข้างนอก
ผมหันไปมองอีกครั้ง
ดอกไม้ไฟ...ผมแปลกใจในสิ่งที่เห็น
ดอกไม้ไฟในทะเลอย่างงั้นหรือ
มันช่างสวยงามอย่างที่ผมไม่เคยเห็น
ดอกไม้ไฟหลากสีส่องแสง ระหว่างที่สัตว์น้ำ พืชใบเขียวได้ทำหน้าที่ของมัน
มันเกิดขึ้นสลับกันไปซ้ายขวาของทางเดิน
ผมเอยถามเขาเกี่ยวกับดอกไม้ไฟนั่น
เขาเพียงบอกว่า มันเป็นการต้อนรับของคนที่ได้เข้ามาในที่แห่งนี้
ผมเดินตามเขามาอีกสักพัก ก่อนที่จะถึงประตูที่อยู่ตรงหน้า
เขาเปิดประตู เดินเข้าไป พร้อมกับผม
บรรยากาศไม่ต่างอะไรห้องสี่เหลี่ยมใส มีเครื่องเรือน และมีประตูอยู่ข้างในห้องอีกบานติดผาผนัง
มันช่างเหมือนบ้านพักตากอากาศในท้องทะเล
เขานั่งลงบนโซฟาสีฟ้าครามข้างๆ
"เข้าไปในประตูนั้นสิ เธออยู่ข้างในนั้น"
ผมเดินตรง เปิดประตู และสิ่งที่เห็น
บรรยากาศรอบห้องกลับไม่ใช่ผนังใสๆ แต่เป็นเหมือนจอแบนของโทรทัศน์มากมายเป็นผนังห้อง
แต่ที่น่าแปลกก็คือ มันฉายภาพของคลื่นทะเลแถวหาดทราย...ทั้งสิ้น
คลื่นทะเลน้อยใหญ่บนโลก รึ กระทั่งซึนามิ
ภาพของคลื่นทะเลยังคงติดตาของผม ค่อยๆก่อตัวขึ้น ยิ่งใหญ่สวยงาม ซัดสาดด้วยความรุนแรง
ดุจความเกี้ยวโกรธ เกลียดชัง และจางหายไป
แต่ก็มันใช่เธอจริงๆ ใบหน้าอันแสนบอบบาง ความน่ารัก ความสวยงาม
เธอนั่งอยู่บนเตียง สายตาช่างดูเหมอลอย ความจริงในห้องนี้ไม่มีสิ่งใดเลย มีเพียงผนังห้อง
เตียงขนาดใหญ่ และเธอ
ผมลงไปนั่งข้างเธอๆ
"เธอคือใคร"เธอถาม
"จำผมไม่ได้อย่างงั้นหรือ"
"ไม่ ฉันจำอะไรไม่ได้ แม้แต่ชื่อของฉันเอง
รู้เพียงแต่ทะเลบอกฉันว่า ให้ฉันรอคอยอยู่ที่นี่
จะมีผู้ที่มีความรักต่อฉัน จะช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่"
"งั้นเธอก็คงรอคอยเขาอยู่ใช่มั้ย"
"คงไม่ ฉันรอคอยมาแสนนาน พร้อมกับที่เห็นความจริงเกี่ยวกับทะเล
ความรักมันก็คงไม่ต่างอะไรจากคลื่นทะเล
ที่ก่อตัวใหญ่สวยงาม ซัดสาดหาดทราย พลันจางหายไป
มันไม่ต่างอะไรจากความรักเลย
ความรักก็คงเหมือนกัน ค่อยๆก่อตัวขึ้น สวยงาม ตราตรึงในหัวใจ
และแน่นอนสุดท้าย อิ่มตัว ซัดสาด-จางหายไป
ฉันเชื่อว่าความรักก็คงเป็นเช่นนี้
เหมือนคนอกหัก ผิดหวังในความรัก ต่างมุ่งมาที่ทะเล และคงเชื่อในสิ่งนี้"
ผมฟังแล้วถึงกับน้ำตาไหลออกมา นี่อาจเป็นความจริงของทะเล
ก่อนที่ผมจะเอามือของผม ไปสัมผัสกับมือของเธอ สัมผัสเหมือนที่เคย
"ถึงแม้มันจะซัดสาดแล้วจางหายไป แต่ความรักยามที่ก่อตัวใหญ่สวยงาม
ก็จะอยู่ในจิตใจของพวกเขาตลอดไปมิใช่หรือ
ผมนี่แหละเป็นความรักของคุณ ผมกำลังจะช่วยคุณออกไป"
"เธอนี่เหรอความรักของฉัน"
"ใช่ผมคือความรักของคุณ ผมมาช่วยคุณแล้ว ทะเลกำลังช่วยเหลือพวกเรา"
เธอยิ้ม ผมเล่าเรื่องความรักของสองเราที่แสนสวยงามและสดใส
เธอช่างดูมีความสุข หัวเราะ เธอถามถึงเรื่องของเรามากมาย
ก่อนที่เธอจะหลับลงในอ้อมกอดของผม