เขียนไว้ในกรุอ่ะค่ะ
อยากลองเอามาให้ช่วยอ่านช่วยติหน่อยค่ะ

24 พฤศจิกายน 2550
คืนนี้ พระจันทร์สวย
พระจันทร์ทรงกลดคืนนี้  สวยเสียจนหากใครบอกว่าไม่สวย
คนคนนั้น  คงมีปัญหาทางสายตา หรือไม่ก้อหัวใจ
อย่างใดอย่างหนึ่ง..

นอกจากส่องจันทร์แล้ว  พลุไฟ  ก้อเป็นอีกสิ่งสำคัญ
ที่ไม่เหมาะแก่การยืนชม หนาวลมอยู่คนเดียว
วันนี้  เรายืนชมไฟส่องจันทร์กะคนที่บ้าน

สุข สุขแบบอุ่นๆ

ระยะทางไกลแค่ไหน  เราก้อมองเห็นจันทร์ดวงเดียวกันในทุกๆคืน
เราไม่ได้มีจันทร์กันคนละดวง
แต่เราทุกคนมีจันทร์ดวงเดียวกัน
แล้วเวลามองจันทร์  คิดถึงใครกันบ้าง??

จะคิดถึงใครก้อแล้วแต่
หากต้องไม่ลืมว่า  เราไม่ได้มีจันทร์กันคนละดวง
เหมือนที่เรามีกันคนละหนึ่งชีวิต
ฉะนั้น  หน้าที่ของเราจึงมีแค่ "ดูแลมันให้ดี"
พระจันทร์ดำรงอยู่และทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีมาตั้งนานแล้ว
ชีวิตเราต่างหากที่เกิดขึ้นและดับสูญ
อยู่ในเสี้ยวการผลุบโผล่ของพระจันทร์
ซึ่งแต่ละวัน  มีแต่ความไม่แน่นอน..

คงจะเป็นการแปลกๆไปหน่อย
หากเราจะใช้ชีวิตแบบไม่ตั้งคำถาม  ไม่หาหลักประกัน
ซึ่งนั้นหมายความว่า  เรานิ่งนอนใจกับชีวิตเกินไปรึเปล่า
หมั่นสำรวจลมหายใจและหัวใจในแต่ละวันที่ตื่นขึ้นมาบ้าง
ว่ามันยังเต้นเป็นจังหวะปกติ  และมันก้อยังอยู่ที่เดิม
มีความสุขดี  เหมือนๆกันทุกวันไหม

เหมือนเวลาที่เราจุดพลุ  ถ้าเราเล่นแบบกลัวว่ามันจะระเบิดเสียบ้าง
เราอาจจะไม่พาตัวเองไปเจ็บโดยไม่จำเป็นก้อได้
ใช่ ... มีพลุ แค่ 1 ในพันหมื่นดอก ที่จะทำร้ายคนเล่น
แต่ใครบอกได้  ว่าพลุในมือเรา  เป็น 1 ในนั้นรึเปล่า
แทนที่พลุจะสวยอยู่บนฟ้า  มันจะกลายเป็นอย่างอื่น

เรามีสิทธิ์ตั้งคำถาม เรามีสิทธิ์ระวัง
มากกว่านั้น  คนเราต้องรู้จัก"กลัว"
เพราะถ้าทุกคนไม่กลัว  เหล่าฮีโร่จำพวกเหาะ เสก หายตัวได้ คงเดินกลาดเต็มถนน

เสียงพลุที่นี่  ยังดังอยู่อย่างต่อเนื่อง
พระจันทร์  ก้อยังทรงกลด ไม่เคลื่อนที่ไปไหน
เลิกกลัวสักพัก  แล้วไปนั่งตากน้ำค้าง ชมไฟ ส่องจันทร์
ให้ผ่านค่ำคืนนี้ไปดีกว่า
ว่าแต่ว่า...เรากำลังคิดถึงใคร???
(ขอให้เป็นความลับระหว่างเสียงพลุไฟกับแสงจันทร์แล้วกัน)